က်ားဘညိမ္း သို႔ စာေၾကြး (လူထုေဒၚအမာ)

ဆရာမၾကီး လူထုေဒၚအမာေရးေသာ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ က်ားဘညိမ္းအေၾကာင္း
မႏၱေလးသူ မႏၱသားမ်ားစာအုပ္မွျဖစ္ပါသည္။

က်ားဘညိမ္းဆံုးသြားတာ ခုဆိုရင္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ သူဆံုးသြားတာအတန္ၾကာပါမွ သူ႔ကိုပိုသတိရဖို႔ ျဖစ္ေနရတယ္။ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မွာ (The big fights of the decades) ဆိုျပီး အေမရိကန္မွာထိုးသြားခဲ့ၾကဖူးတဲ့ လက္ေဝွ႔ပြဲၾကီးပြဲေကာင္းေတြကို ျပန္ျပတဲ့အစီအစဥ္ပါရင္ ကိုဘညိမ္းကို သတိရမိတယ္။ ဒီပြဲေတြအေၾကာင္းကို သူက ေဆာင္းပါးေတ ြအၾကိမ္ၾကိမ္ေရးျပလာတဲ့လူ။ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ဘယ္တုန္းကထိုးတဲ့ ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္သူ႔ပြဲမွာ ဘယ္သူကဘယ္ႏွစ္ခ်ီနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို အလဲသိပ္လိုက္တာကလား ဆိုတာေတြက အလြတ္ရေနသူမဟုတ္လား။ ခုသာရွိေနရင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက အဲ့ဒီပြဲေတြကိုၾကည့္ျပီး ဘယ္သတင္းစာက ဘယ္ဂ်ာနယ္က ဒီပြဲကို ဘယ္လိုေရးခဲ့တာ ေဒၚအမာရဲ႔လိုေတာင္ ျပန္ေျပာျပေနဦးမွာ။
ကိုဘညိမ္းလက္ေဝွ႔ကို စိတ္ဝင္စားပံုက ရွားမွရွားကိုး။ သူဆံုးသြားေတာ့ ကြ်န္မကအိမ္မွာမရွိဘူး။ သူေနမေကာင္းတာလဲ ကြ်န္မမသိဘူး။ ေသဆံုးသြားတာလဲမသိဘူး။ ဘယ္အထိမသိလဲဆိုရင္ျဖင့္ သူဆံုးကာနီး ဦးလွတို႔သားအဖဆီ ေဆး႐ံုေပၚကေန သူေရးလာတဲ့ စာေတြကို အေၾကာင္းျပဳျပီး သူဆံုးမွ ဦးလွေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုေတာင္ ကြ်န္မမသိဘူး။ မဖတ္ရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ကြ်န္မ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ ကိုဘညိမ္းဆံုးရွာျပီ၊ ဘယ္ေတာ့ဆီေလာက္ကဆိုတာၾကားရပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ၊ ျဖစ္ရေလျခင္းလို႔။
ကိုဘညိမ္း ညီ ကိုဘသိန္း(ခ်စ္ညိဳ) ကကြ်န္မတို႔ လူထုတိုက္မွာ စစ္ျပီးစက အယ္ဒီတာဝင္လုပ္ေတာ့ ကိုဘသိန္းနဲ႔ ကိုဘညိမ္းက အထက္ေအာက္ညီအစ္ကိုဆိုေပမယ့္ အမႊာလိုညီအစ္ကိုမို႔ ကိုဘသိန္းသာမကဘူးကိုဘညိမ္းလည္း ကိုဘသိန္းဆီက အဆစ္ပါလာတဲ့ သတင္းေထာက္လုပ္ျပီး လူထုတိုက္ကို သူေရာက္လာေနပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔က ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းထြက္ေတြဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔န ဲ႔ငယ္ကတည္းက ခင္မင္လာၾကသူေတြေလ။ ကိုဘညိမ္းလူထုတိုက္ကို အျမဲတမ္းဝင္ထြက္သြားလာေနတဲ့ အေၾကာင္းထဲမယ္ သူ႔ညီကိုဘသိန္း
႐ွိလို႔ခ်ည္း ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ သူေရးခ်င္သားခ်င္တဲ့ လက္ေဝွ႔သတင္းနဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြ မၾကာမၾကာေရးႏိုင္သားႏိုင္ဖို႔လည္း ပါတယ္ထင္တယ္။ သူက လက္ေဝွ႔နဲ႔အသက္ရွင္လူလုပ္ေနသူလို႔ ေျပာရခမန္း လက္ေဝွ႕ကိုစြဲလန္းခဲ့သူမဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ သူျမတ္ႏိုးတဲ့ လက္ေဝွ႔သတင္းေတြကို သတင္းစာထဲပါေအာင္အေပ်ာ္တမ္းအားကစား သတင္းေထာက္လုပ္ျပီး သတင္းေရးေပးတယ္။ သူဖတ္ထားတဲ့ဟာေတြထဲကထုတ္ႏႈတ္ျပီး လက္ေဝွ႔ေဆာင္းပါးေတြေရးယူလာတယ္။ အားကစားသတင္းကို လူထုဂ်ာနယ္နဲ႔လူထုသတင္းစာကလည္း ေနရာေပးေလ့ရွိေတာ့ ကိုဘညိမ္းနဲ႔ အံကိုက္ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။ကိုဘညိမ္းက ကြ်န္မတို႔ငယ္ငယ္က အေမတို႔မိတ္ေဆြ ဦးဥာဏ္ၾကီး ဆိုတဲ့လူလိုလူစား၊ အဲဒီဦးဥာဏ္ၾကီး ကို အေမတို႔က ေျပာျပီးျပန္ ဦးဥာဏ္ၾကီး လို႔ေခၚၾကတယ္။ ဦးဥာဏ္ၾကီး ဆိုတဲ့လူက အိမ္ကိုလာေရာ။ အိမ္မွာသူေျပာခ်င္ရာေတြေရွာက္ေျပာ၊ ေျပာလို႔အားရေတာ့ျပန္ေရာ။ သူမ်ားစကားေတာ့သိပ္နားေထာင္တဲ့ အက်င့္မရွိဘူးတဲ့။ ကိုဘညိမ္းကလည္း ဒီလိုလူစား။ တိုက္ကို ေရာက္လာရင္ဟိုအယ္ဒီတာစားပြဲ၊ ဒီအယ္ဒီတာစားပြဲ ကုလားထိုင္အလြတ္ရွိရာ ဝင္ထိုင္ျပီး သူေျပာခ်င္ရာရယ္စရာေမာစရာေတြ တစ္ခုျပီးေျပာတာပဲ။
ေဒၚအမာႏွယ္ အေရွ႕ပိုင္းေအာင္ေတာ္မူက နာရီစင္ကို ဆိုကၠားစီးလာတာ၊ နာရီစင္ေရာက္ေတာ့ေပးတဲ့ဆိုကၠားခနည္းလို႔၊ ဆိုကၠားသမားက မေက်နပ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုျပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ စီးတဲ့လူကို
ေအာင္ေတာ္မူျပန္ပို႔ထားခဲ့သတဲ့။ ၾကည့္ပါဦးေဒၚအမာရယ္….လမ္းကအတက္ၾကီးကို ကိုဘညိမ္းစကားကို ကြ်န္မက တဟားဟားရယ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဟုတ္ရဲ႕လား ကိုဘညိမ္းရယ္
လို႔ေျပာရင္ ၊ “တကယ္ပါတကယ္ပါ” တဲ့။သူ ဟဲလဆင္ကီအိုလံပစ္လိုက္သြားရျပီး ဟိုမွာလက္ေဝွ႔႐ံႈးျပန္လာခဲ့တဲ့အေခါက္ကလဲ ဟဲလဆင္ကီမွာဘယ္ႏိုင္ငံက ဘတ္စကက္ေဘာဂိုးသြင္းတဲ့လူမွန္းမသိ အရပ္ ၆ ေပေက်ာ္၊ ၇ ေပနီးပါးလူၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔သူနဲ႔တြဲ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကေလး ၂ လက္မပတ္လည္ေလာက္ ကြ်န္မတို႔ကိုျပတယ္။ ျပီးေတာ့
ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ မြတ္ဆလင္အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္က “ဘညိမ္း မင္းႏိုင္ခဲ့လား” လို႔ေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က “႐ံႈးခဲ့တယ္။ ဒီလူနဲ႔ထိုးရတာ”လို႔ ဓာတ္ပံုထုတ္ျပေတာ့ အဖိုးၾကီးက “အလႅာ” ဆိုျပီး သူ႔နဖူး လက္ဝါးနဲ႔ ႐ိုက္ရွာသတဲ့။ ကိုဘညိမ္းေရာက္လာရင္ ဒီလိုပံုျပင္ေတြက တစ္ေန႔ေလးငါးခု ပါလာတာပါ။ သူေျပာေနတုန္း နားေထာင္တဲ့လူေတြက ပါးစပ္မေစ့ရဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ သူေျပာျပီးလို႔ျပန္သြားတဲ့အခါသူေျပာတာေတြ အဟုတ္ဟုတ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေအာင့္ေမ့စရာခ်ည္းပါ။သူ႔စကား အေလးအနက္ထားလို႔မရဘူး။ သူက ဒီလိုမဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ ေျပာေနရတာေပ်ာ္တယ္။သူမ်ားကိုနစ္နာေအာင္ေတာ့လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ တစ္ေန႔ေတာ့ကိုဘညိမ္း ကြ်န္မရဲ႔စားပြဲေရွ႔ကိုလာျပီး “က်ားဘညိမ္း႐ုပ္ထုကို ကမၻာေက်ာ္
ပန္းပုဆရာၾကီး ဦးဟန္တင္က ထုေတာ့မလို႕တဲ့။ တကယ္ပါတကယ္ပါ၊ ဒီဇင္ဘာလဆိုရင္ က်ားဘညိမ္းကို ဘန္ေကာက္လႊတ္လိမ့္မယ္။ ကမၻာ့အေပ်ာ္တမ္းလက္ေဝွ႕အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က စစ္ေဆးမယ့္ ၾကိဳးဝိုင္းဒိုင္နဲ႕အမွတ္ေပးဒိုင္ စာေမးပြဲကို သြားေၿဖဖို႕ေပါ့ ” တဲ့။ ကြ်န္မက သူ႕ကိုခါတိုင္းလိုပဲ ရယ္ေမာၿပီးနားေထာင္ေနေတာ့ ကိုဘညိမ္းက “ေဟာဒီ တေစ့တေစာင္းစာေရးဆရာတို႕အေၾကာင္း ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ က်ားဘညိမ္းအေၾကာင္းမပါေသးလို႕၊ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကေရးမလို႕။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအေၾကာင္းကို ေဒၚအမာေရးထားတာ သိပ္ သေဘာက်တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း ေဒၚအမာေရးတာ သိပ္ဖတ္ခ်င္တာပဲ။ ေဒၚအမာကလူေတြကို ေသမွေရးတာမေကာင္းပါဘူး။ မေသခင္ေရးခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ က်ားဘညိမ္း အေၾကာင္း
ေရးစမ္းပါခင္ဗ်ာ” တဲ့။ကိုဘညိမ္းကသူ႕စကားေတြကို အစပိုင္းတုန္းကသာ ရယ္စရာေျပာေနက် ေလမ်ိဳးနဲ႕ေျပာေနတာ။သူ႕အေၾကာင္း ကြ်န္မေရးစမ္းပါဆိုတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ လူကအတည္ေပါက္ေျပာတာျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီးဘာမဆို တဟားဟားရယ္ရင္းေျပာေနက် ကိုဘညိမ္းက သူ႕အေၾကာင္းေရးစမ္းပါဆိုတဲ့ စကားကို
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ကြ်န္မကိုပူဆာေနတဲ့အေျပာမ်ိဳး ေျပာေနတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ခါတိုင္းဆံုရင္သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးရင္ သူက တစ္စားပြဲကိုကူးသြား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္သြားတဲ့လူပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ ကြ်န္မေရွ႕က ကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ေနပါေတာ့တယ္။ သူက ကြ်န္မဆီက “ေးမယ္ ေရးမယ္”ဆိုတာကိုၾကားခ်င္တယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့လည္း ကိုဘညိမ္းအေၾကာင္းက ကြ်န္မေရးခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ “အႏုပညာသည္” တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါပဲ။လက္ေဝွ႕သမားကို အႏုပညာသည္လို႕ ကြ်န္မေခၚလိုက္လို႕ လက္ေဝွ႕ကိုေတာ့ အႏုပညာထဲမထည့္သင့္ပါဘူးလို႕ ကြ်န္မနဲ႕ သေဘာမတူသူေတြက ေျပာေကာင္းေျပာပါလိမ့္မယ္။ လက္ေဝွ႔ကိုအႏုပညာသည္လို႔ ေျပာတဲ့လူေရာ၊ အႏုပညာမွမဟုတ္ဘဲ အႏုပညာမေခၚႏိုင္ပါဘူး ဆိုခ်င္သူေတြမွာေရာအေၾကာင္းျပစရာ အခ်က္အလက္ေတြ ရွိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီကိစၥဟာ ကေန႔ထက္ထိ ျငင္းခံုဆဲျပႆနာပါ။ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ၾကိဳက္သလို လက္ခံၾကပါ။ ႏို႔ေပမယ့္ လက္ေဝွ႔သမား ကိုဘညိမ္းကေတာ့ အႏုပညာသည္အမွန္ပါဘဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း လက္ေဝွ႔ဟာ အႏုပညာလို႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲယံုၾကည္သူပါ။ သူ႔ဘဝဟာလက္ေဝွ႔အတြက္လို႔လဲ သူကေဇာက္ခ်သတ္မွတ္ထားသူပါ။

ကိုဘညိမ္းဟာ ကေလးအရြယ္ကစျပီး အသက္ေသဆံုးခ်ိန္အထိ လက္ေဝွ႔အေၾကာင္းကိုဘဲသူ႔အာ႐ံုထဲမွာထားျပီး ဒီအေၾကာင္းကိုဘဲေျပာ၊ ဒီအေၾကာင္းကိုဘဲေရး၊ ဒါအတြက္ဘဲအလုပ္လုပ္ေနသူပါ။

ကေလး(၁၀)ေယာက္နဲ႔ ဒီလက္ေဝွ႔ကို မစားရလဲဖက္ထား၊ ငတ္ျပတ္မြဲေတေနရက္နဲ႔လဲ တြယ္ထားသူပါ။တကယ္ေတာ့ လက္ေဝွ႔က သူ႔ကို ထမင္းမေကြ်းပါဘူး။ ကိုဘညိမ္းကို ကြ်န္မတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းသိတာ၊သူ႔ကို သူ႔မိဘနဲ႔ သူ႔ဇနီးနဲ႔ ခင္မင္တဲ့မိတ္ေဆြေတြက ဝိုင္းဝန္းျပီး စားဖို႔ရေအာင္ကူညီခဲ့ၾကရတာပါ။ ကိုဘညိမ္းက လက္ေဝွ႔ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးရင္း ပန္းခ်ီလည္းဆြဲတယ္။ စာလည္းေရးတယ္။ (၁၂)ေကာင ္က်ားကိုလည္း ေရာက္ရာအရပ္ ခ်ိန္းသူရွိတိုင္း ထိုးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လက္ေဝွ႔ပညာဟာ အႏုပညာဟုတ္တာမဟုတ္တာအပထား။ ငတ္ငတ္ျပတ္ျပတ္ေပေပေတေတနဲ႔ လက္ေဝွ႔ကို ဖက္ထားတဲ့ကိုဘညိမ္းကေတာ့အႏုပညာသမားအစစ္ပါဘဲ။ကိုဘညိမ္းက ဒီလက္ေဝွ႔အတတ္ေကာင္းကို မႏၱေလးျမိဳ႕က ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ရဲ႔ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းက ရခဲ့တာပါ။ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းကို ဟိုတုန္းကေတာ့ “ေနခ်င္တိုင္းေက်ာင္း” လို႔ေခၚပါေသးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းက တျခားေက်ာင္းေတြနဲ႔ မတူဘဲကိုး။ ဒီေက်ာင္းမွာပထမတုန္းကေတာ့ (၂၁) ဦးသားသမီးေတြသာ အထားမ်ားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတကာကလက္မခံတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလဲ ဒီေက်ာင္းကလက္ခံတယ္။ အဂၤလိပ္စာခ်ည္းသတ္သတ္သင္ေပးတဲ့ စပါယ္ရွယ္တန္းရွိၿပီး စာေတာ္ရင္ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္တန္းတက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးလည္း ေပးထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုရင္ေတြ ဦးပဥၨင္းေတြ စပါယ္ရွယ္တန္းတက္ျပီး ေအာင္ေတာ့ အထက္တန္းကို ေဝါခနဲေရာက္လာတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ပ်ံေတာ္မူသြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဓမၼကထိကအေက်ာ္ အနီးစခန္းဆရာေတာ္တို႔၊မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဦးနႏိၵယဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔နဲ႔တစ္တန္းတည္း ေက်ာင္းတက္ၾကဖူးေသးတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးဦးရာဇတ္က မြတ္ဆလင္ျဖစ္ေလေတာ့ မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ မြတ္ဆလင္ေတြရဲ႕သားသမီးေတြလည္း ဒီေက်ာင္းမွာရွိပါတယ္။ ကိုဘညိမ္းက ဝက္စလီယံေက်ာင္းက ေက်ာင္းထုတ္လိုက္တဲ့ မြတ္စလင္လူငယ္ေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာၾကီးဦးရာဇတ္ေက်ာင္းကို သူေရာက္လာတယ္။
ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းက သူမ်ားေက်ာင္းေတြလို ေက်ာင္းဝင္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းပိုင္ေဘာလံုးကြင္းေတြဘာေတြ မရွိဘူး။ မရွိေတာ့ ဆရာၾကီးက ေက်ာင္း အေဆာက္အဦးထဲမွာသာ ေလ့က်င့္လို႔ရတဲ့ လက္ေဝွ႔ကို ေက်ာင္းသားေတြကိုသင္ေစတယ္။ လက္ေဝွ႔ဆိုတာ ေဘာက္ဆင္ထိုးတဲ့လက္အိတ္ဖိုး အလြန္ကုန္တဲ့ အားကစား၊ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းတိုင္းသင္ၾကားမေပးႏိုင္ဘူး။ဒါကိုသိေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေတြတခ်ိဳ႕က ကြ်န္မတို႔ မိန္းကေလး ေက်ာင္းသူေတြကို ေျမႇာက္ေပးတယ္။လက္အိတ္ဖိုးသိပ္ကုန္တဲ့ ေဘာက္ဆင္ကိုေတာ့ ေကာင္ေလးေတြဖို႔ လုပ္ေပးတယ္။ ကြ်န္မတို႔မိန္းကေလးေတြကစားဖို႔လည္း ဆရာၾကီးလုပ္ေပးပါဦးလို႔ အေရးဆိုၾကတဲ့။ကြ်န္မတို႕က သင္လႊတ္လိုက္တဲ့အတိုင္း ဆရာၾကီး႐ံုးခန္းထဲ ဝင္သြားၿပီး ေျပာၾကေတာ့ ဆရာၾကီးက Punch မဂၢဇင္းဖတ္ေနရာက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး “ေသာက္ေရအိုးတစ္လံုး႐ိုက္ခြဲၿပီး ရွပ္ဒိုးပစ္ေခ်ၾက” တဲ့။ကြ်န္မတို႕လဲ ရယ္ေမာၿပီး ဆရာၾကီး႐ံုးခန္းက တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္မတို႕ကို ေျမႇာက္ေပးတဲ့အထဲဆရာၾကီးညီ ကိုဘေက်ာ္လဲ ပါတာေပါ့။ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းဆိုတာ ဒီလိုေက်ာင္းပါ။

ကိုဘညိမ္းဟာ သီဟိုဠ္သားလက္ေဝွ႕နည္းျပဆရာၾကီး ဘီလ္ဖစ္ရွားနဲ႕ ကိုခ်စ္အံုးရဲ႕တပည္႕မြတ္ဆလင္လူရည္လယ္ လက္ေဝွ႕တက္သစ္စေလး ဘညိမ္းအျဖစ္နဲ႕ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းမွာ နာမည္တက္လာတယ္။ ဆရာၾကီးမစၥတာရာဇတ္ရဲ႕ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းထြက္ေတြက တျခားမြတ္ဆလင္ေတြနဲ႕ မတူဘူး၊မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိတယ္။ ဗမာနဲ႕ အေပါင္းအသင္းပိုဆန္႕တယ္။ ဗမာရည္ပိုလည္တယ္။ ဗမာနဲ႕ မြတ္ဆလင္ေရာေထြးေနေလ့ရွိပါတယ္။ဘညိမ္းဟာ (၁၃) ႏွစ္သားနဲ႕ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းခ်န္ပီယံဖလားကို (၁၉၃၆) ခုႏွစ္မွာ စၿပီးဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဘီလ္ဖစ္ရွားေမြးထုတ္တဲ့ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းကလက္ေဝွ႕ေက်ာ္ကေလး ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘညိမ္းက (၁၃) ႏွစ္သားကစၿပီး အသက္ (၃၃) ႏွစ္အထိ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) တိုင္တိုင္ ၾကိဳးဝိုင္းထဲမွာလက္ေဝွ႕သမားအျဖစ္နဲ႕ ရွိေနခဲ့သူပါ။ ဘညိမ္းက ေစာေစာပဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ကေလးေတြလဲ အမ်ားၾကီးေမြးတယ္။ သူ႕အသက္ (၄၀) မွာ ကေလး (၁၀) ေယာက္ရဲ႕အေဖျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႕မိန္းမမၾကည္ကေတာ့ လင္သားအေပၚညႇာတာ ၾကင္နာရာမွာ စံထားေလာက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ။

ကိုဘညိမ္း တစ္သက္လံုး လက္ေဝွ႕ဝဲဩဃထဲက မထြက္ဘဲေနႏိုင္ေအာင္ သူက ကေလးေတြအမ်ားၾကီးလဲေမြးေပးေသးတယ္။ စက္ပန္းလဲထိုးေကြ်းေသးတယ္။ စက္ပန္းမထိုးရတဲ့အခါ ေဈးေရာင္းေကြ်းၿပီး ကိုဘညိမ္းရဲ႕ပါရမီကို ကူညီျဖည့္သူပါ။ ဒီေနရာမွာ မၾကည္ဟာ ဗမာအမ်ိဳးသမီး အလြန္ပီသပါတယ္။ ပန္းပုဆရာၾကီးဦးဟန္တင္ရဲ႕ ဇနီးလိုပဲ။ ဦးဟန္တင္ ခုလိုနာမည္မႀကီးခင္ ပန္းခ်ီပန္းပုပညာေနာက္ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္နဲ႕ လိုက္ေနတုန္းက ဇနီးေဒၚဖြားရွင္က ကေလးေတြလဲ ေမြးေပးေသးတယ္။ ေဈးေရာင္းလဲေကြ်းေသးတယ္ဆို မဟုတ္လား။ ဒီလိုအမ်ိဳးသမီးေတြ ဘယ္လူမ်ိဳးမွာ ရွိမွာလဲ။ ဗမာမွာမွရွိတာကလား။

ဗမာမေတြက ဒါမ်ိဳးဟာ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္လို ေယာက်ာ္းမေသာင္သာတဲ့အခါဆိုၿပီး မိန္းမကရွာေကြ်းၾကတာပဲ။ကိုဘညိမ္းက လက္ေဝွ႕ကို သူသာ အ႐ူးအမူး ျမတ္ႏိုးေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဇနီးနဲ႕ သူ႕
သားသမီးေတြကိုလည္း သူလိုျဖစ္ေအာင္ စည္း႐ံုးတယ္။ တျခား လူငယ္လူရြယ္ေတြကိုလည္း သူ႕လိုျဖစ္ေအာင္စည္း႐ံုးသူပါ။ လက္ေဝွ႕အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေတြ ကြ်န္မတို႕ လူထုဂ်ာနယ္နဲ႕ လူထုကလပ္ေထာင္ၿပီးလမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမွာ ေတေပေနတဲ့ကေလးေတြအပါအဝင္ လူငယ္ေတြကို စု႐ံုးေခၚယူၿပီး လက္ေဝွ႕သင္ေပးတယ္။ ကိုဘညိမ္းက လက္ေဝွ႕ကို လူသိေအာင္ လူႀကိဳက္လာေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ ဗမာထဲက အေစာဆံုးလူတစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႕ေတြ႕ရင္ လက္ေဝွ႕အေၾကာင္း မၾကားဖူးသူေရာ၊ ၾကားဖူးသူပါ လက္ေဝွ႕အေၾကာင္းေတြသူကေျပာျပေနမွာပဲ။ သူလက္မီတဲ့ လူထုဂ်ာနယ္နဲ႕ သတင္းစာကေနၿပီး လက္ေဝွ႕ ေဆာင္းပါးေတြေရးျပေနမွာပဲ။ သူ႕ေဆာင္းပါးေတြကို တစ္ေန႕တျခား လူဖတ္မ်ားလာတဲ့အခါ ျမဝတီ၊ ေသြးေသာက္၊ တံခြန္၊မိုးႀကိဳး စသျဖင့္ တျခားစာနယ္ဇင္းေတြမွာလဲ ေရးထည့္ေနတာပဲ။ လက္ေဝွ႕အေၾကာင္း လံုးခ်င္းဝတၳဳနာမည္က “သဲခင္းေပၚကေသြးတကြက္” တဲ့။ လက္ေဝွ႕အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ အဂၤလိပ္လိုစာအုပ္ လက္ေဝွ႕အေၾကာင္းပါတဲ့ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းဟာ သူ႕ဆီမွာ အစံုအလင္ဆံုးရွိပါတယ္။ သူက ဒီစာအုပ္မ်ိဳးကိုေတြ႕ရင္ ထမင္းစားစရာမရွိခ်င္ေနေပေစ တန္းဝယ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕အနားမွာ လူတစ္ေယာက္ကႏွစ္ေယာက္ရွိလာရင္ သူကလက္ေဝွ႕အေၾကာင္း ေျပာမွာပဲ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ေၾကးစားလက္ေဝွ႕သမားေတြ ၾကိဳးဝိုင္းထဲတထိုင္းထိုင္း က်ၿပီး ေသေက်ေနလို႕ လက္ေဝွ႕ဟာ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္တဲ့ အားကစားမို႕ ပိတ္ပစ္ရမယ္လို႕ေဒါသတၾကီး ေတာင္းဆိုၾက၊ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုဘညိမ္းကေတာ့ လက္ေဝွ႕ဟာ အႏုပညာပါလို႕ကာကြယ္ၿမဲပါ။ ကိုဘညိမ္းရဲ႕လက္ေဝွ႕သက္ အႏွစ္(၂၀)ဆိုတာ လက္ေဝွ႕သမားတို႕ေလာကမွာ သက္တမ္းရွည္လြန္းတဲ့ကာလမ်ိဳးပါ။ သူက ကေလး(၅)ေယာက္အေဖျဖစ္တဲ့ အထိ ထိုးေနေသးတာပါ။ ကိုဘညိမ္းက သူ႕လက္ေဝွ႕ထိုးသက္ အႏွစ္(၂၀)အတြင္း ပြဲအခ်ီ (၅၀) ေက်ာ္ထိုးဖူးတယ္။ အဲဒီ (၅၀) ေက်ာ္မွာ (၇) ပြဲပဲ႐ံႈးဖူးသတဲ့။ ပြဲေပါင္း (၄၀) ေက်ာ္ႏိုင္ဖူးတယ္။ ဒီႏိုင္ပြဲ (၄၀) ေက်ာ္အနက္က သူအႏွစ္သက္ဆံုး ဆုဖလားကေတာ့ (၁၉၄၉) ခုကရတဲ့ ထိုးပံုထိုးနည္း သိပၸံနည္းအက်ဆံုး ထိုးသတ္သူကိုေပးတဲ့ ဖလားပါပဲတဲ့။

ဒီဖလားကို လူတကာဝင္ၿပိဳင္တဲ့ပြဲမွာ မင္းၾကြယ္၊ ဆဲျမဴရယ္၊ ကိဝိႈက္၊ ေစာဟာဒီ၊ မဂ်စ္တို႕နဲ႕အတူ ထိုးရင္းရတဲ့ဖလားပါတဲ့။ ကိုဘညိမ္းက အဲဒီညက စိန္႕ေပါလ္က လင္းမာဆယ္နဲ႕ ၿပိဳင္ထိုးရတယ္။ လင္းမာဆယ္နဲ႕ ထိုးရာမွာ ဘညိမ္းထိုးေပါက္က သိပၸံနည္းအက်ဆံုးလို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဘညိမ္းကိုေပးတာေလ။
ကြ်န္မက ရွင္ထိုးသမွ်ပြဲေတြထဲ ဘယ္ပြဲအၿမိန္ဆံုးလဲလို႕ တစ္ခါကေမးၾကည့္ေတာ့ (၁၉၅၁) ခုႏွစ္ကအိႏၵိယ ဖဲသားဝိတ္ခ်န္ပီယံပီဘို႕စ္နဲ႕ ထိုးရတဲ့ပြဲဟာ အၿမိန္ဆံုးတဲ့။ အဲဒီညက အိႏၵိယက ဗမာႏိုင္ငံကို လက္ေဝွ႕(၇) ဆိုင္း လာထိုးတယ္။ ဘညိမ္းထိုးတဲ့ပြဲကလြဲလို႕ အားလံုးအဆိုင္းေတြမွာ ဗမာက႐ံႈးပါတယ္။ မ်ိဳးသန္႕လဲ႐ံႈး၊ မဂ်စ္လဲ႐ံႈး၊ ေအာင္ျမင့္လဲ႐ံႈး၊ ေကဆဲျမဴရယ္လဲ႐ံႈး၊ ဒါေၾကာင့္ အိုးေဝသတင္းစာက “ဘညိမ္း တစ္ေယာက္ရွိလို႕သာ ဗမာေတြေခါင္းေဖာ္ႏိုင္ေတာ့သည္” လို႕ ေရးပါတယ္။ ဒီပြဲကို ကိုဘညိမ္းက ကြ်န္မကိုဘယ္လိုစားၿမံဳ႕ျပန္သလဲဆိုေတာ့ “ေဒၚအမာ့ႏွယ္၊ အဲဒီညက ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဗမာေတြအားလံုး႐ံႈးကုန္ေတာ့ကြ်န္ေတာ့္မိန္းက မၾကည္က အင္မတန္စိုးရိမ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ဂ႐ုစိုက္ထိုးေနာ္” လို႕မွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမမၾကည္ ေသာကေရာက္တာ ဒီတစ္ပြဲပဲ။ သူစိတ္ပူရွာတဲ့မ်က္ႏွာကေလးကို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲစြဲေနတယ္။ ဒါနဲ႕“ငါ့မိန္းမလဲ မ်က္ႏွာမငယ္ေစနဲ႕၊ တိုင္းျပည္လဲ မ်က္ႏွာမငယ္ေစနဲ႕ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ထိုးတာပါ” တဲ့ေလ။

ကိုဘညိမ္းႏိုင္လိုက္တဲ့ဘို႕စ္က အိႏၵိယက အေတာ္ဆံုးဖဲသားဝိတ္သမားျဖစ္ၿပီး အိုလံပစ္ႏွစ္ခုျပန္ အိႏၵိယလက္ေရြးစင္ပါ။ဒီပြဲႏိုင္လိုက္လို႕ (၁၉၅၂) ဖင္လန္မွာက်င္းပတဲ့ (၁၅) ၾကိမ္ေျမာက္အိုလံပစ္ကို လႊတ္ဖို႕ ကိုဘညိမ္းအေရြးခံရတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုဘညိမ္းက အသက္(၂၈) ႏွစ္အရြယ္ ကေလး(၃)ေယာက္ရဲ႕အေဖ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုဘညိမ္းက အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သူ႕အသန္စြမ္းဆံုးအခ်ိန္ မၾကည္က အစိုးရိမ္ဆံုးအအခ်ိန္လို႕လည္းေျပာပါတယ္။ ကိုဘညိမ္းစကားေျပာရင္ မၾကည္ကေတာ့ပါတာပဲေနာ္လို႕ေျပာေတာ့ ကန္ေတာ္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ၾကီးေရွ႕မွာ သူတို႕မိသားစု သားသမီးအကုန္နဲ႕ တန္းစီ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကထုတ္ျပၿပီး “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာင္ ေဟ့ေကာင္ေတာ္ေတာ့လို႕ တားယူရတယ္” လို႕ ေျပာၿပီး
တဟားဟားရယ္ေနပါတယ္။ ကိုဘညိမ္းက ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႕ (၇)ၾကိမ္ထိုးဖူးတယ္။ တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ဥေရာပခ်န္ပီယံ ပိုလန္က လက္ေဝွ႕ေက်ာ္ ဇက္ဒ႐ိုးဂို႕စ္နဲ႕ ထိုးရၿပီး က်ားဘညိမ္းက အမွတ္နဲ႕ ႐ံႈးခဲ့တယ္။က်ားဘညိမ္း လက္ေဝွ႕မွာ ဘာေကာင္းတာလဲလို႕ သူထိုးတာကို မျမင္ဖူးလိုက္သူေတြက ေမးရင္ ဘညိမ္းက တစ္ဖက္သားနဲ႕ ယွဥ္ထိုးတဲ့အခါ ေရွာင္ေျပးတာမ်ိဳး ဆုတ္သြားတာမ်ိဳး လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ရပ္ေနတာ။ၿပီးေတာ့မွာ ခါးေပၚမွာတင္လွည့္ၿပီး ေရွာင္တိမ္းေနတာ။အဲဒီစတိုင္က ေဘာက္ဆင္မွာလွတယ္။ ၾကည့္ရသူကလဲႀကိဳက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က တစ္ဖက္လူနဲ႕ယွဥ္မိရင္ ဝင္လာတဲ့လက္သီးကို ေရွာင္ခ်င္လို႕ ေျခလွမ္းနဲ႕ဆုတ္သြားတာ။ တစ္ဖက္ကိုထြက္ေျပးတာမ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္။ ဘညိမ္းက ေဝးေဝးမေျပးပါဘူး။ လူခ်င္းလက္တစ္ကမ္းစာမွာပဲ ရဲရဲ ရပ္ေနတာပါ။ လာတဲ့လက္သီးကို ခါးေပၚကေန လွည့္ၿပီးသာ ေရွာင္တာတိမ္းတာပါ။ အဲဒီလို ကိုယ့္ထိုးဖက္နားမွာ ကပ္ရပ္ေနရဲေတာ့သူ႕မွာ ဘာအခြင့္အလမ္း သာလာသလဲဆိုရင္ ကိုယ္ကထိုးကြက္ရတာနဲ႕တစ္ၿပိဳင္နက္ အကြက္ေကာင္းကိုခ်က္ခ်င္းရယူၿပီး ထိုးလိုက္ႏိုင္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုဘညိမ္းထိုးေနတာကို ၾကည့္ရတဲ့အခါ ပရိသတ္က“ဒါမွေပါ့၊ ဒီလိုမွေပါ့” လို႕အားရၾကတယ္။ ကိုဘညိမ္းတို႕က ပရိသတ္ၾကိဳက္ လက္ေဝွ႕သမားမ်ိဳးပါ။သူထိုးေပါက္ကိုၾကည့္ရတဲ့အခါ “ဘယ္အနားမွာဆို ငါသာျဖင့္ ဘယ္လိုထိုးလိုက္မွာပဲ” လို႕ ပြဲၾကည့္ကမေအာက္ေမ့ရေတာ့ဘူး။ အဲဒီအားမရမႈမ်ိဳး မရွိလိုက္ရခင္ သူကထိုးၿပီးျဖစ္ေနတတ္တယ္။ က်ားဘညိမ္းက မႏၱေလးဝင္းၾကိဳဝင္းၾကားမွာ ေျပးလႊားကစားေနတဲ့ ကေလးေတြအမ်ားၾကီးကိုလက္ေဝွ႕သင္ေပးသြားလို႕ လက္ေဝွ႕သမားေကာင္းေလးေတြျဖစ္လာတဲ့အခါ ရဲဘက္၊ စစ္ဘက္ စတာေတြမွာအလုပ္ရကုန္ၾကတာေတြ မနည္းဘူး။ မႏၱေလးဒါးတန္းက (၂၅) လမ္းမွာတစ္ခု၊ (၈၃) လမ္းဗမက႐ံုးလမ္းမွာတစ္ခု၊ ကိုဘညိမ္းက ေရႊက်ားကလပ္ဆိုၿပီး လက္ေဝွ႕ကလပ္ေတြေထာင္တယ္။ အရပ္သားေရာ ေက်ာင္းသားေရာ သူက လက္ေဝွ႕သင္ေပးတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေပးလို႕ သူ႕မွာ ဘာမွရတာမဟုတ္ဘူး။ပံုမေတာ္ရင္ အရပ္က မုန္းေသးတယ္။ ႏို႕ေပမယ့္ ဘညိမ္းက သင္ၿမဲသင္တာပါပဲ။ (SugarRay Leonard’s Golden Gloves) အစီအစဥ္လာရင္ ရွဴးဂါးေရးလီယိုနတ္က ထိုးေနတဲ့လက္ေဝွ႕သမားေလးေတြရဲ႕ ထိုးေပါက္ကို ေဝဖန္ျပေနတဲ့အခါ ကြ်န္မမ်က္စိထဲ ကိုဘညိမ္းကိုခ်ည္းျမင္ေယာင္ေနတယ္။ သူသင္ေပးသြားတဲ့ လက္ေဝွ႕သမား ရာနဲ႕ခ်ီရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲက ခ်န္ပီယံ (၁၈)ဦးထြက္ပါသတဲ့။ မႏၱေလးက ရဲခ်စ္၊ ရဲေဆြ၊ ရဲတင့္၊ ရဲျမင့္တို႕ဟာ ရင္ဘတ္မွာ က်ားေခါင္းတပ္ၿပီး(ကိုဘညိမ္းရဲ႕ ကလပ္တံဆိပ္) ၾကိဳးဝိုင္းဝင္လာၾကသူေတြပါ။ ရန္ကုန္က လက္ေဝွ႕ေက်ာ္ေတြျဖစ္တဲ့ တင့္ထြန္း၊အယ္လိပ္ဇန္းဒဂရားနဲ႕ ေရတပ္က လွေရႊတို႕ဟာ ဘညိမ္းတပည့္ေတြပါ။ “ေဒၚအမာႏွယ့္ ကြ်န္ေတာ္ပြဲေပါင္းအခ်ီ (၅၀) ေက်ာ္ ထိုးဖူးတယ္။ အမွတ္နဲ႕ (၇) ပြဲ႐ံႈးဖူးပါတယ္။ပြဲထိုးလို႕ ကြ်န္ေတာ္လဲတယ္လို႕လဲ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ကြဲတယ္လည္းမရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ႏွာေခါင္းေသြးယိုတာ၊ မ်က္လံုးအညိဳအမဲျဖစ္တာေတာင္ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ယံုပါ၊ တကယ္ပါ။ ေဟာဒီမ်က္ခံုးတို႕၊ ပါးတို႕က အနာရြတ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္ေတြကိုသင္ေပးရင္း ခံရတဲ့ တပည့္ေတြရဲ႕ လက္ရာအမွတ္အသားေတြပါ။ ဒီေကာင္ေတြကိုကြ်န္ေတာ္ကဖက္ထိုးရင္း ကိုယ့္္မ်က္ႏွာေပးအထိုးခံၿပီး သင္ျပလာခဲ့ေတာ့ သူတို႕တစ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္စတိုင္ကို အျပည့္အဝ အတုယူႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္လို႕” က်ားဘညိမ္းက ေျပာပါတယ္။

အသက္ (၁၃) ႏွစ္သားက လက္ေဝွ႕ကို ေပြ႕ပိုက္ဖက္တြယ္ထားတဲ့ က်ားဘညိမ္းကိုအမ်ိဳးသားကိုယ္လက္ၾကံခိုင္ေရးေကာင္စီက (၁၉၅၄) ခုႏွစ္မွာ လက္ေဝွ႕နည္းျပဆရာ ခန္႕လိုက္ပါတယ္။

ဘညိမ္း ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးျဖစ္လာတယ္။ စစ္ျဖစ္ေတာ့ ဘညိမ္း စစ္ထဲလိုက္တယ္။ စစ္ၿပီးေတာ့ မဟာမိတ္တပ္သားေတြနဲ႕ လက္ေဝွ႕ထိုးေနၿပီး ထမင္းစားဖို႕အတြက္ သူဝါသနာပါတာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ စုတ္ကိုင္ၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ေရးစားပါတယ္။ ႏို႕ေပမယ့္ ဆိုင္းဘုတ္ ေရးတယ္ဆိုတာအခ်ိန္မေ႐ြးေရးေနရမွ ထမင္းဝမယ့္အလုပ္မ်ိဳး။ သူက မဟာမိတ္တပ္ေတြနဲ႕ခ်ိန္းၿပီး လက္ေဝွ႕ခ်ည္းထိုးဖို႕ႀကိဳးစားေနတာမို႕ ဇနီးမၾကည္က ျဖစ္သလိုရွာေဖြေကြ်းရပါတယ္။ အဲဒီကမၻာစစ္ၾကီးၿပီးမွ က်ားဘညိမ္းဆိုတဲ့နာမည္ သူစၿပီးရတာပါ။လက္ေဝွ႕သမားက်ားဘညိမ္းလို႕ဆိုလိုက္ရင္ မသိသူေတြက အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့လူလို႕ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ ႏို႕ေပမယ့္ အဲဒီလို ထင္တာဟာ ပါစင္ေအာင္လြဲပါတယ္။ ကိုဘညိမ္း က်ားဆိုတဲ့နာမည္ကို ရပံုယူပံုကဒီလိုပါ။ ကိုဘညိမ္းက ငယ္ငယ္ေလး (၁၀) ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက (၁၂) ေကာင္က်ားထိုးဝါသနာပါပါတယ္။ သူ႕ညီခ်စ္ညိဳ ကိုဘသိန္းက သူ႕ထက္ (၁) ႏွစ္သာငယ္တဲ့ညီ။ ဒီညီနဲ႕က်ားထိုးကစားေနၾကတာပဲ။ ဒီလိုညီအစ္ကိုက်ားထိုးရင္း ဘတျပန္ က်ားတျပန္ ႏိုင္ေနၾက။ သူတို႕ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးလာေတာ့ မႏၱေလးမွာ (၁၂) ေကာင္က်ားနာမည္ၾကီးတဲ့ ဦးဘသိန္းၾကီးဆိုတာရွိတယ္။ ဒီဦးဘသိန္းၾကီးက ဘညိမ္းတို႕ကို က်ားေ႐ႊ႕နည္း အကြက္ေကာင္းကေလးေတြကိုသင္ေပးတယ္။ ခ်စ္လို႕။ အဲဒီေတာ့ ကိုဘညိမ္းက ဦးဘသိန္းၾကီးဟာ ”က်ားဘုရားပဲ” လို႕ သူကအထင္သိပ္ၾကီးပါတယ္။ ဒီဦးဘသိန္းၾကီးကို က်ားထိုးေကာင္းလို႕ မႏၱေလးက “က်ားဘသိန္း“ လို႕လဲေခၚၾကပါတယ္။ စစ္ၿပီးစ ဘာလုပ္စားရမွန္းမသိလို႕ စုတ္ကိုင္ၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ေရးစားေတာ့ အဲဒီေခတ္ မႏၱေလးပန္းခ်ီေလာကမွာ ဘရင္ကေလး၊ ျြကယ္ေလး၊ ညိဳေလး စတဲ့ “ေလး” ပါတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြက အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ။ သူတို႕ကိုအားက်ၿပီး ကိုဘညိမ္းက သူ႕ဆိုင္ဘုတ္ေရးတဲ့စုတ္ကိုလဲ “ေလး”နဲ႕ နာမည္ေပးခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ားၾကီးဘသိန္းရဲ႕တပည့္မို႕ ]က်ားကေလး} လို႕သူေရးတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာသူကလက္မွတ္ထိုးတယ္။ စုတ္နာမည္ကို “က်ားကေလး” လို႕ ယူလိုက္တယ္။ (၁၉၇၄) ခုႏွစ္မွာ က်င္းပတဲ့လက္ေဝွ႕ဗိုလ္လုပြဲမွာ ကိုဘညိမ္းက ဘင္တန္ဝိတ္တန္းမွာ ခ်န္ပီယံရတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူထုသတင္းစာက “က်ားကေလးဘညိမ္း” လို႕ သူ႕ကိုေဖာ္ျပလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး “က်ားကေလးဘညိမ္း” “က်ားကေလးဘညိမ္း” လို႕ျဖစ္လာတာပါပဲ။

ဒီနာမည္ကို ကိုဘညိမ္းက သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ သူ႕ကို ကိုဘညိမ္းလို႕ ေခၚတာထက္ က်ားဘညိမ္းလို႕ေခၚမွ ၿပံဳးလာသူပါ။ ကိုဘညိမ္းဆိုရင္ သူကသူ႕ေခၚတယ္မထင္ဘူးေလ။

ဒီက်ားကေလးဆိုတာကိုသူဘယ္ေလာက္ၾကိဳက္သလဲဆိုရင္ က်ားပံုက်ားအ႐ုပ္ ဘယ္မွာပဲေတြ႕ေတြ႕ သူကဆုတ္ယူထားရမွ။ သူ႕လက္ကအားေနရင္က်ား႐ုပ္ကိုဆြဲေနတာ။ သူ႕ဆီမွာ က်ားပံုေတြ အေနအထားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ စုထားတယ္။ က်ားေခါင္းပံုစံေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ သူက ဆြဲထားတယ္။ သူ႕လက္ေဝွ႕ကလပ္က လူငယ္ေတြရဲ႕ရင္ဘတ္မွာ က်ားေခါင္းၾကီးေတြနဲ႕ေလ။

“ကိုဘညိမ္းရဲ႕၊ ရွင့္အေၾကာင္း အတိုဆံုးေျပာျပစမ္းပါ” ဆိုေတာ့ “ (၁၉၂၃) ခုေမြး၊ အရပ္ (၅) ေပ(၄) လက္မ၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ (၉) စတုန္ (၁၂၀)ေပါင္၊ အသက္ (၄၀) အ႐ြယ္မွာ ကေလး (၁၀)
ေယာက္အေဖ၊ (၂) ေယာက္ေသလို႕ (၈) ေယာက္အဖတ္တင္တယ္။ ဇနီးနဲ႕သားသမီး (၈) ေယာက္ကို လက္ေဝွ႕နည္းျပဆရာအျဖစ္နဲ႕ မဝတဝ ေကြ်းေနပါတယ္” တဲ့။

ကိုဘညိမ္းက လက္ေဝွ႕နည္းျပဆရာအျဖစ္နဲ႕ေနရင္း ဗမာ့လက္ေဝွ႕ကို ကမၻာ့လက္ေဝွ႕တစ္ခုလို စင္တင္ႏိုင္တဲ့အျဖစ္ကိုေရာက္ဖို႕လဲ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္လာပါတယ္။ ဗမာ
လက္ေဝွ႕သမားေကာင္းေတြထြက္တဲ့ မြန္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္ေတြကို ေရာက္တဲ့အခါ ေတာၾကိဳအံုၾကားမွာသတၲိျပေနၾကတဲ့ မြန္လူငယ္၊ ကရင္လူငယ္ေလးေတြကို ေခၚလာၿပီး ရန္ကုန္လို၊ မႏၱေလးလိုမွာစင္တင္ေပးပါတယ္။ သူက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ သတၲိျပေနၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေတာပန္းေလးေတြ အလကား ေၾကြလြင့္ရသလိုပဲတဲ့။ ဗမာ့လက္ေဝွ႕မွာ စည္းကမ္းေတြဆြဲေပးၿပီး သိပၸံနည္းက်ထိုးသတ္နည္းေတြကို သင္ျပေပးတယ္။ တခါေတာ့ ဗမာ့လက္ေဝွ႕သမားေတြကို တ႐ုတ္ျပည္ ေခၚသြားၿပီး သူကစင္တင္ေပးပါတယ္။ ယိုးဒယားမွာထိုးေနတဲ့ အမ်ိဳးသားလက္ေဝွ႕နဲ႕ ဗမာလက္ေဝွ႕ကိုယွဥ္ယွဥ္ၿပီး ေျပာလိုက္ရတာကလဲ အေမာပဲ။ ကိုဘညိမ္းက “ေဒၚအမာ့ႏွယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့လက္ေဝွ႕ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး (၁၅) ႀကိမ္ေျမာက္
ကမၻာ့အိုလံပစ္ပြဲ ဟဲလစင္ကီကိုလည္းေရာက္ရၿပီ။ အေနာက္ဆို ဘက္ကင္ဟမ္နန္းေတာ္လည္း ေရာက္ရၿပီ။အေရွ႕ဆို တင္အာမင္ရင္ျပင္မွာ တ႐ုတ္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ခ်ိဳအင္လိုင္းရဲ႕ မိန္႕ခြန္းကိုလဲ နားေထာင္ဖူးပါၿပီလို႕”ေက်နပ္စကားေျပာပါေသးတယ္။

က်ားဘညိမ္းက လက္ေဝွ႕ကို အႏုပညာတစ္ရပ္အေနနဲ႕သာ ၾကိဳက္တာပါ။ သူ႕ဘဝ သူ႕ဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ သူၾကိဳက္တဲ့လက္ေဝွ႕ပညာကို ဘယ္ေတာ့မွ အသံုးမခ်ပါဘူး။ သူက ေလာကဓံ အေထာင္းအထုကို လွိမ့္ခံရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္သာ ေနတာပါ။ ကိုဘညိမ္းညစ္သြားတယ္၊ အႏိုင္က်င့္သြားတယ္လို႕ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ သူမ်ားကိုထိုးႏွက္သြားတယ္လို႕လည္းမရွိပါဘူး။ သူ႕မွာ ဝသည္ျဖစ္ေစ၊ မဝသည္ျဖစ္ေစ ရယ္စရာေျပာၿပီး တဟားဟားရယ္ေနတာပါ။

ကြ်န္ေတာ့္ကိုက်ားဘညိမ္းဆိုလို႕ လူေတြကအင္မတန္႕လူၾကမ္းၾကီးလို႕ထင္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကျဖင့္ညဆိုရင္ အိပ္ရာကထၿပီး အိမ္သာတစ္ေယာက္တည္းမသြားဝံ့လို႕ မၾကည္ႏိႈးၿပီး အေဖာ္ေခၚရေသးတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကတေစၦေၾကာက္တာကိုး ဆိုၿပီး တဟားဟားရယ္ပါတယ္။

က်ားဘညိမ္းက မႏၱေလးကိုလဲ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ သူ႕မႏၱေလးအေၾကာင္းၾကြာားတာပါ။ လူခ်င္းယွဥ္မိရင္ သူ႕မႏၱေလးက တစ္ဝါႀကီးလိုက္တာပဲ။ ဘယ္သူနဲ႕စကားဆိုရဆိုရ
မႏၱေလးဘက္က ႏိုင္ေအာင္ေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ကိုဘညိမ္းက လူမုန္းေအာ္ၾကြားတဲ့လူစား မဟုတ္ပါဘူး။လူခ်စ္ေအာင္ ေျပာတတ္သူသာပါ။ (၁၂) ေကာင္က်ားကိုေတာ့ သူကသိပ္ဝါသနာပါတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ဘာနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္သြားရရင္ လူစံုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုေနရာမွာ က်ားထိုးဖို႕ ဘက္ရွာတာပဲ။ ၿပီးေတာ့က်ားထိုးရင္း မႏၱေလးအေၾကာင္းေျပာတာပါပဲ။

သူမႏၱေလးမွာေနတုန္းက ေဈးခ်ိဳထဲက ေက်ာ္လိႈင္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဟာ လူစံုစုတဲ့ေနရာ၊ ကိုဘညိမ္းမလာရမေနႏိုင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုပဲ။ အဲဒီမွာ ေပၚဦးသက္ရွိမယ္။ တင္မိုးတို႕ရွိမယ္။ ေမာင္သာရတို႕ရွိမယ္။ကာတြန္းဝင္းေဖတို႕ရွိမယ္။ သူငယ္ခ်င္းစံုတဲ့ဒီေနရာမွာ သူကမႏၱေလးအေၾကာင္း သူဘယ္ၿမိဳ႕မွာ ဘယ္လို ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေဖာက္သည္ခ်တာပဲ။

ကိုသန္းရင္ (မႏၱေလးရဲ) နဲ႕ က်ားဘညိမ္းျမန္မာႏိုင္ငံက လက္ေဝွ႕ေလာကမွာ မႏၱေလးက ရဲကိုသန္းရင္တို႕ဟာ ေစာေစာစီးစီး နာမည္ၾကီးတဲ့ေဘာက္ဆင္သမားေတြပါ။ ကမၻာ့ဟဲဗီးဝိတ္ခ်န္ပီယံ ဂ်င္နီတန္နီလက္ထက္ ကမၻာလွည္႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ သီဟိုဠ္ေရာက္တဲ့အခါ သူက(Best Boxer)) အေကာင္းဆံုး ထိုးသတ္သူဆုဖလား တစ္လံုးေပးခဲ့တယ္။ ဒီဖလားကို
ကိုသန္းရင္က သီဟိုဠ္မွာ ဘင္တန္ဝိတ္တန္းမွာထိုးရင္း ရခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၄၇) ခုႏွစ္က စစ္ၿပီးေခတ္မွာ ပထမဦးဆံုး လက္ေဝွ႕သင္တန္းတစ္ခု မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာဖြင့္လွစ္ခဲ့တယ္။ ဒီသင္တန္းကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ကူညီေပးသူကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕က ရတနာပံုဆီစက္ပိုင္ရွင္ဆီသိန္းသား လူပ်ိဳၾကီး ဦးေအးေမာင္ေပါ့။ သူကသူ႕ဆီစက္ဝင္းၾကီးထဲမွာ ေနရာေပး႐ံုမကအေကြ်းအေမြးပါ တာဝန္ယူပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ ဒီလိုကိစၥေတြကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အားေပးတတ္တဲ့အမ်ိဳးသား လူခ်မ္းသာေတြရွိတာက ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီသင္တန္းကို အထက္ဗမာႏိုင္ငံက လူငယ္လူ႐ြယ္ေတြ အမ်ားၾကီး တက္လာၾကတယ္။ကိုဘညိမ္းလဲတက္တယ္။ ကိုသန္းရင္က ကိုဘညိမ္းကို အတြင္းဝင္ အနီးကပ္သတ္နည္းေခၚတဲ့ အင္းဖိုက္ကို
အဲဒီသင္တန္းမွာ ေသေသခ်ာခ်ာသင္ေပးသြားပါတယ္။ အင္းဖိုက္ကို ပူးကပ္သတ္နည္းလို႕လဲ ေခၚပါတယ္။ ကိုဘညိမ္းေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ဟာေတြမွာ ဒီအင္းဖိုက္တင္လဲပါပါတယ္။ကိုဘညိမ္းအသက္ (၄၀) ေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္။ ဆံပင္ေတြျဖဴလွၿပီ။ (၁၉၆၅) ခုႏွစ္ ကြာလာလမ္ပူမွာက်င္းပတဲ့ ဆီးယက္ဂိမ္းက သူ႕ကို ႏိုင္ငံတကာလက္ေဝွ႕ အကဲျဖတ္အျဖစ္နဲ႕ေခၚလို႕ သြားရတယ္။ဟိုေရာက္ေတာ့ အိမ္ရွင္မေလးရွားတစ္ဦးက ခင္ဗ်ားဆံပင္ေတာင္ ျဖဴေနပါပေကာလို႕ ေျပာလို႕တဲ့၊ My hairmay be grey, but once I was as good as Cascious Clay and Born in Mandalay လို႕ကဗ်ာနဲ႕ေျပာခဲ့သတဲ့။သူ႕သားသမီးေတြအေၾကာင္းကိုေမးရင္ သားသမီး (၁၀) ေယာက္ရွိ၊ (၂) ေယာက္ငယ္ငယ္ကဆံုးေတာ့(၈) ေယာက္က်န္တယ္။ ေယာက်ာ္း (၆) ေယာက္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆန္နီညိမ္းက ပန္းခ်ီပန္းပုဝါသနာပါတယ္။ ရဲျမင့္ညိမ္းက ပန္းခ်ီဝါသနာပါတယ္။ မ်ိဳးျမင့္ညိမ္းက လက္ေဝွ႕သမား၊ ေတာ္ေတာ္ထိုးေနၿပီ။

သမီးႏွစ္ေယာက္ မာလာညိမ္းနဲ႕ စႏၵာညိမ္း၊ ၿပီးေတာ့ ျဖဴေလးနဲ႕ ထြန္းေအာင္။ ကြ်န္ေတာ္သားသမီးေတြၾကီးလာရင္ ဘယ္သူဘာျဖစ္မယ္ေတာ့မသိဘူးတဲ့။ ႏို႕ေပမယ့္ သူမဆံုးခင္ (၂) ႏွစ္မွာ သူ႕သမီးငယ္ စႏၵာညိမ္း လက္ခုတ္ကုန္းကို ေပ်ာ္ပြဲစားသြားရင္း ေရနစ္ေသဆံုးခဲ့ရွာတယ္။ အသက္ (၂၀) အရြယ္မွာၾကီးလွမွ ခုလိုျဖစ္သြားရေတာ့ ကိုဘညိမ္းေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္တယ္။ ဒီသမီးကေလး ေသဆံုးရပံုအက်ိဳးအေၾကာင္းေတြကို ကြ်န္မဆီလာၿပီး မ်က္ရည္လည္႐ြဲနဲ႕ ေျပာျပေနတာအၾကာၾကီး၊ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။
ကိုဘညိမ္းဟာ အစာေဟာင္းလမ္းေၾကာင္းမွာျဖစ္တဲ့ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႕ ဆံုးပါသတဲ့။ သူမေသခင္ကြ်န္မေရးတာကို ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ ပူဆာရွာတဲ့ ကိုဘညိမ္းကို ကြ်န္မက သူေသဆံုးသြားတာေတာင္မွ
ဝမ္းနည္းစကား စာေလးတစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းမေရးႏိုင္တဲ့အျဖစ္မို႕ ခုမွပဲ ကြ်န္မအေပၚတင္ရွိေနတဲ့ အေၾကြးကိုအတိုးေရာအရင္းပါ ေပးဆပ္လိုက္ရင္း ကိုဘညိမ္းကိုယ္စား ကိုဘညိမ္းကိုခင္မင္သူေတြကပဲ ဖတ္ၾကပါေတာ့လို႕ေတာင္းပန္စကားဆိုလိုက္ရပါတယ္။

(က်ားဘညိမ္းက သူ႕နာမည္ညိမ္းကို ဒီအတိုင္း စာလံုးေပါင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူၾကိဳက္တဲ့အတိုင္းစာလံုးေပါင္းေရးလိုက္ပါတယ္။ )