ဂြန္တာနာမုိ အက်ဥ္းေထာင္မွ အဗ္ဒလ္ ဟာဒီ ဖရာ့ဂ်္ ၏ ေပးစာ

ဇူလိုင္-၂ ၊ ၂၀၁၃

M-Media
ယခုစာဟာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အက်ဥ္းေထာင္အခန္းေလးထဲက သံေခ်းတက္ေနတဲ့တိုင္ေတြေနာက္ကေန ျပင္ပေလာကဆီ ပို႕လႊတ္လိုက္တဲ့ ေခၚသံတစ္ခုပါ။ ဒီအက်ဥ္းေထာင္အတြင္းက  ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ခင္ဗ်ားတို႕သိၾကပါသလား ?

ကြ်န္ေတာ္တို႕အက်ဥ္းသားေတြ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ကေန ယခု ၂၀၁၃ ခုႏွစ္အထိေပါ့။ သို႕ေသာ္လည္း အေမရိကန္အစိုးရမွ ဒီျပႆနာကိုေျဖရွင္းဖို႕ စိတ္၀င္စားပံုမရပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ လပိုင္း အခ်ိန္ေတြဟာ အက်ဥ္းသားေတြအတြက္ အၾကမ္းတမ္းဆံုး ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ကာလမ်ားသာျဖစ္တယ္။ ဘုရ္ွ (Bush) လက္ထက္မွာတုန္းက အေျဖဆိုတာ ရိွလာမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရိွေသးေပမယ့္၊ အိုဘားမား (Obama) လက္ေအာက္ေရာက္တဲ့အခါ ယခု ျပသနာအေပၚ ေျဖရွင္းေပးဖို႕ဆႏၵမရိွေတာ့ဘူးလို႕ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္က အျခားအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္အတူ Camp Six မွာ ေနခဲ့ရေသးတယ္။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕အားလံုးကို သီးသန္႕ေျမတိုက္ခန္းတစ္ခုစီမွာ ပိတ္ခံရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕အတြက္ တစ္ေန႕မွာ ႏွစ္နာရီသာ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားသြားလာခြင့္ရရိွတယ္။ အက်ဥ္းသားအခ်ဳိ႕က အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒါကို အေမရိကန္ စစ္တပ္မွ တုန္႕ျပန္အေရးယူတာေၾကာင့္ သူတုိ႕ရဲ႕ေျမတိုက္ခန္းထဲကေန ထြက္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ အလြန္ကို အားအင္ဆုတ္ယုတ္ျပီး၊ ဖ်ားနာေနၾကပါၿပီ။

အစာငတ္ခံဆႏၵျပသူမ်ားအေပၚ စစ္တပ္က နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္တယ္။ ရိုက္ႏွက္တာ၊ ရာဘာက်ည္ဆန္ေတြနဲ႕ပစ္တာ၊ ျပီးေတာ့ မ်က္ရည္ဗံုးေတြသံုးတာ စသျဖင့္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္တို႕ရဲ့ အက်ဥ္းခန္းထဲက ပစၥည္းပစၥယမွန္သမွ်သိမ္းယူတယ္၊ သြားတိုက္တံကေန ေစာင္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြကိုပါ မခ်န္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ေအးစက္ေနတဲ့၊ ျပဴတင္းေပါက္ေတာင္မရိွတဲ့၊ ေနေရာင္ နဲ႕ ေလေကာင္းေလသန္႕ေတြ မ၀င္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးမ်ားမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္တို႕အဖို႕ ေန႕လား၊ ညဥ့္လားဆိုတာကိုေတာင္မွ မခြဲျခားမသိရိွႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။

ေထာင္သားေတြရဲ႕ မ်ဳိးပြားအဂၤါနဲ႕ စအိုမ်ားကို ေထာင္ေစာင့္မ်ားက တစ္ေန႕အတြင္း အနည္းဆံုး ၁၀ ၾကိမ္ မက စစ္ေဆးမႈေတြျပဳလုပ္ၾကတာဟာ ေထာင္ေစာင့္ေတြရဲ႕ မူမမွန္ပံုကို ျပေနတယ္။

ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို လႈပ္သာလွည့္သာမရိွတဲ့ထိုင္ခံုမွာ အတင္းအၾကပ္ထိုင္ခိုင္ၿပီး လက္၊ ေျခေထာက္ နဲ႕ ရင္ဘတ္ကို ၾကိဳးမ်ားနဲ႕ တုပ္ေႏွာင္ၾကတယ္။ ဗလေကာင္းေကာင္း အက်ဥ္းေထာင္ေစာင့္မ်ားက သူတုိ႕လက္ႏွစ္ဖက္သံုးၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖိၫွပ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေခါင္းခြံ ကြဲေၾကသြားမလားလို႕ေတာင္ ထင္မိတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ သူနာျပဳလို႕အမည္ခံထားသူမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲ ေဆးသြင္းပိုက္ထူတစ္ခုကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ထိုးသြင္းလုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွာေခါင္းနဲ႕ ပါးစပ္က ေသြးမ်ားယိုစီးက်လာတယ္။ အဲ့ဒီအခါ နပ္စ္ေတြက ေဆးရည္မ်ားကို အထိန္းအကြပ္မရိွပဲ မိုင္ကုန္လႊတ္လိုက္ၾကတယ္၊ ျဖစ္လာတဲ့နာက်င္မႈဟာ မေဖာ္ျပတတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ နပ္စ္တစ္ေယာက္ဟာ ၀ုန္းကနဲ ကြ်န္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲက ေဆးသြင္းပိုက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျပန္ဆြဲထုတ္ျပီး၊ ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးေပၚ ပစ္တင္လို႕ အခန္းအျပင္ကို ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲမွာေတာ့ ႀကိဳးတုပ္ထားလ်က္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာျပီးေနာက္ ျပန္ေရာက္လာလို႕ ကြ်န္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲ အာဟာရပိုက္ ျပန္ထည့္ဖို႕ျပင္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ကို ျပန္လည္သန္႕စင္ျပီးမွ ထည့္ဖို႕ ေျပာေပမယ့္လည္း သူက ကြ်န္ေတာ့္ စကားကို အေရးမစိုက္ခဲ့ဘူး။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို အျခားနပ္စ္တစ္ဦးဆီ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လည္တိုင္ၾကားတဲ့အခါ အဲ့ဒီ နပ္စ္က ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႕ အငတ္ခံ ဆႏၵျပမႈ မရပ္ဆိုင္းခဲ့ယင္ အစာပိုက္ျပြန္ကို ကြ်န္ေတာ့္ႏွာေခါင္းမွ မထည့္ပဲ တင္ပါးကေနထည့္ပစ္မယ္လို႕ ၿခိမ္းေခ်ာက္ခဲ့တယ္။

ဒီကိစၥကို က်န္းမာေရးမွဴးးၾကီးဆီ တင္ျပတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ဆႏၵျပမႈကို ဆက္လုပ္ေနဦးမယ္ဆိုယင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အိပ္ရာေပၚ သားေရပတ္မ်ားျဖင့္ တုတ္ေႏွာင္ၿပီး အမ်ဳိးသားတန္ဆာထဲ ျပြန္တစ္ခုၿပီးမွ ဆီးသြားေစမယ္ လို႕ ၿခိမ္းေခ်ာက္ျပန္ပါတယ္။

ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ ဆိုးဆိုးရြားရြား အရိုးအဆစ္ နာၾကင္ကိုက္ခဲတာ၊ မွတ္ဥာဏ္အားနည္းသြားတာ၊ အာရံုစုစည္းရခက္ခဲတာ၊ အျမဲတမ္း စိတ္ရႈပ္ေထြးေနရတာ စတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ခံစားေနရတယ္။ အဲ့ဒီလို ခံစားေနရတာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္းလို႕ ထင္ျမင္ေနခဲ့မိေပမယ့္ အစာငတ္ခံဆႏၵျပသူအမ်ားအျပားဆီမွာလည္း အလားတူလကၡဏာမ်ားျဖစ္ေနေၾကာင္း ၾကံဳဆံုေတြ႕ျမင္လာရတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕သူေတြဟာ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕သတိမထားမိပဲ တစ္ဦးတည္းရိွေနလ်က္ မိမိဖာသာ စကားက်ယ္က်ယ္ေျပာေနတတ္တဲ့အထိပါဘဲ။

ဒါေပမယ့္  ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ဒုကၡမ်ားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္မွဳမ်ား ျပဳလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႕သိၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ႏို္င္ငံအတြင္းမွာပင္လွ်င္ အေမရိကန္အစိုးရအေနနဲ႕ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေနတဲ့ ဒီအက်ဥ္းေထာင္ကို ပိတ္ပစ္လုိက္ဖို႕ ကန္႕ကြက္ဆႏၵျပမႈေတြရိွေနၾကတယ္။  ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေ၀ဖန္မႈမ်ားလည္း ရိွေနၾကပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသူမ်ားလည္း မိမိတို႕ရဲ႕ရပိုင္ခြင့္ကို ဆက္လက္ေတာင္း ဆိုေနဦးမွာျဖစ္တယ္။ သမၼတ အိုဘားမားဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္မ်ားစြာကတည္းက ႏွစ္ေစ့ေနသူမ်ားကို စတင္ လႊတ္ေပးသင့္တယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႕ ဘာရာဇ၀တ္မႈမွ က်ဴးလြန္ထားျခင္း မရိွပဲ ေထာင္ထဲမွာ ၁၁ ႏွစ္ၾကာ သံု႕ပန္းျဖစ္ေနခဲ့သူမ်ားကိုလည္း လႊတ္ေပးဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။

အေမရိကန္အစိုးရကဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဒုကၡေတြ၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အေျခအေနေတြ နဲ႕ စမ္းသပ္မႈေတြ ရိွေနလင့္ကစား ကြ်န္ေတာ္တို႕အေပၚတရားမွ်တေရးေတာင္းဆိုခ်က္ ျပည့္၀လာတဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဆက္လက္ၿပီး အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနဦးမွာပါဘဲ။

**  အဗ္ဒလ္ ဟာဒီ ဖရာ့ဂ်္ (Abdelhadi Faraj) သည္ ဆီးရီးယားႏိုင္ငံသားျဖစ္ျပီး၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွ စတင္ကာ အေမရိကန္မွ ထိန္းသိမ္းထားသူျဖစ္သည္။ သူ၏ ဂြန္တာနာမိုအက်ဥ္းသားနံပါတ္မွာ Internment Serial Number (ISN 028) ျဖစ္၏။ ဖရာ့ဂ်္အား ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ကတည္းက အေမရိကန္အစိုးရယာယီစစ္တပ္ (U.S government interagency taskforce) မွ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးထားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ဂြန္တာနာမိုတြင္ ယေနထက္တိုင္ အက်ဥ္းခ်ခံေနရသည္။ ယခု ေဆာင္းပါးမွာ သူ၏ ေရွ႕ေန ရမ္ဇီကာစင္မ္ (Ramzi Kassem) က အာရဗီမွ အဂၤလိပ္သို႕ ျပန္လည္ဘာသာျပန္ဆိုထားျခင္းျဖစ္သည္  **

Ref: http://www.huffingtonpost.com

Photo-Guardian