အသက္ႀကီးေသာ္လည္း အခ်ိန္မစီးေသာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တစ္ဦး (သို႔မဟုတ္) ေမာင္ေသြးခၽြန္

ဇူလိုင္ ၁၃ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
.ေပးပို႔သူ- ပဲေပါက္စီ Dh.P (Satire)

(၂၀၁၄) ဇူလိုင္ (၁၁) ရက္ ေသာၾကာေန႔ထုတ္ ေအာင္ေဇယ်တုဂ်ာနယ္ အမွတ္(၃၀) မ်က္ႏွာဖံုးမွာ “မႏၱေလး အဓိကရုဏ္း အတြက္ ဆက္ရန္ရိွေသးေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာမ်က္ႏွာမ်ား” စာတန္းႀကီးတပ္ေဆာင္းပါးကို “ဂ်ိဟဒ္စစ္ပြဲ ခ်က္ျခင္းရပ္” ဗီႏိုင္းကိုင္ သကၤန္းၿခံဳတစ္စု ဓာတ္ပံုနဲ႔ တစ္ကြ ေဖာ္ျပလာပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ရဲ႕အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာႀကီး ေမာင္တြန္းခၽြန္ (အဲ့ေလ) ေမာင္ေသြးခၽြန္ပါခင္ဗ်။

ဘုရားသားေတာ္လို႔ အမည္ခံၿပီး ကုလားကုလားေအာ္ေနတဲ့ ဦးျပည္းတံုးသကၤန္းၿခံဳေတြရဲ႕ လမ္းေပၚထြက္ ဗီႏိုင္းကိုင္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ဆႏၵျပမႈျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ ဒီႏွစ္မ်ားအတြင္း ျပည္သူေတြအဖို႔ ရိုးအီေနပါၿပီ။ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း လတ္တစ္ေလာ ပူပူေႏြးေႏြး မႏၱေလး အေရးကို ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေပါက္စီ အေနနဲ႔ ေကာက္ကိုင္ ဖတ္ရႈလုိက္မိတယ္ေလ။

မႏၱေလးက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ကိုထြန္းထြန္းစ်ာပနပို႔ေဆာင္ေနသူတစ္ဦးရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ ဖုန္းဆက္ေျပာၾကားခ်က္ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ နိဒါန္းပ်ဳိးထားတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာေပါ့။ အေရးအသားက ရိုမန္းတစ္ေဘာ့တ္ ထက္ေတာင္ သာေသးသဗ်။ စာ (၁၄)သို႔ ဆိုလို႔ အဲ့ဒီစာမ်က္ႏွာကို ဒေရာေသာပါး ဆက္လက္လွန္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ လံၾကဳပ္ခၽြန္တြန္းေတြ လာေတာ့မယ္ဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။

လူ႔စိတ္ကလည္း ခက္သား – ေပါက္လႊတ္ပဲစားေတြကိုပဲ ပိုဖတ္ခ်င္တာမဟုတ္လားကြယ့္။

အဲ့ – လာပါၿပီဗ်။ စလွ်င္စခ်င္း ကိုထြန္းထြန္း ေသဆံုးရျခင္းဟာ မြတ္ဆလင္ေတြ ခုတ္သတ္တဲ့ပံုစံမ်ဳိး ဒဲ့ႀကီးလႊတ္ထားပါလား ဟရို႕။  ႏိုင္ငံေတာ္ကပင္လွ်င္ လူသတ္တရားခံကို လက္ပူးလက္ၾကပ္ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင ္စြမ္းမရိွေသးတာ သူက တပ္အပ္ဆိုႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ထူးေထြရာတည့္အံ့ရာေသာ္လို႔ ေအာ္ဟစ္ခ်င္ပါရဲ႕။ (တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပါပဲေနာ့)။ စ်ာပနအေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ဇာတ္နာေအာင္ ေရးသားေပမဲ့လို႔ တိုင္းသိျပည္သိ အခ်က္ႏွစ္ခုကို လံုး၀ေရွာင္ထားပါတယ္။ ပထမတစ္ခုကေတာ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ ဦးစိုးမင္းလည္း သတ္ျဖတ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဦးစိုးမင္းကို အစၥလာမ္ဘာသာ ထံုးစံအရ ေန႔ခ်င္းတြင္း သၿဂၤဳိလ္ခဲ့တယ္။ ဘာသံမွကိုမထြက္ ပကတိေအးေဆးစြာ ၿပီးဆံုးခဲ့ေၾကာင္း မႏၱေလးတစ္ၿမိဳ႕လံုး အသိပါ။ ဒုတိယတစ္ခုကေတာ့ ကိုထြန္းထြန္းရဲ႕စ်ာပနလိုက္ပို႔သူေတြဟာ ဒုတ္ရမ္းဓားကိုင္လို႔ ၿမိဳ႕ပတ္ေသာင္းက်န္းၿပီး ပ်က္လို ဖ်က္ဆီးလုပ္ခဲ့တဲ့ကိစၥပါ။

ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ၊ ေသဆံုးကြယ္လြန္သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို ေကာင္းမြန္စြာ မပို႔တဲ့အျပင္ အသုဘယာဥ္ေပၚ လႈံ႕ေဆာ္ စာတန္းႀကီးလည္း ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ၊ မသာဗန္းျပၿပီး ေ၀းေလး၀ါးလားနဲ႔ ေအာင္ေသေအာင္သားစား ေအာင္ပြဲခံေနၾကပံုနဲ႔တူေသးေတာ့။ ဒါလည္း တစ္ၿမိဳ႕လံုး မ်က္ေစ့ေရွ႕တင္ျဖစ္ယံုမက အြန္လိုင္း၊ ေအာ့ဖ္လိုင္း မီဒီယာစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းေတြ မျမင္ခ်င့္အဆံုး ျငင္း မရႏိုင္တဲ့သက္ေသ အေထာက္အထားအျဖစ္ ပလူပ်ံေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ မ်က္ေစ့ႏွစ္လံုးရိွပါလ်က္ တစ္လံုးပဲ အသံုးျပဳတတ္သူမို႔လည္း ေအာင္ေဇယ်တု ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ ယံုပံုခန္႔အပ္ခံရတာေပါ့ေလ။ (ေတာ္ရံုအရည္အခ်င္းႀကီး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ … ေပါက္ !)

ဆက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ လားလား။ သူတို႔မုန္းေနတဲ့ ကုလား(အိႏိၵယ)ႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးကို သြားရည္ တျမားျမားနဲ႔ ေဖာ္ျပ ထားတာ ေတြ႕ရျပန္ေရာ။ ဘာတဲ့ … အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီ မိုဒီတို႔ အျပတ္အသတ္ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ျခင္းဟာ ကမာၻႀကီးကိုမ်က္လွည့္ျပလိုက္တာ မဟုတ္ပါ။ အမ်ဳိးသားေရးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသူေတြ အတြက္ နားရြက္ကို တံေတြးဆြတ္ျပလိုက္တာ တဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ မိုဒီဟာ မြတ္ဆလင္ ရာနဲ႔ခ်ီ  အသတ္ခံရတဲ့ကိစၥမွာ တာ၀န္ရိွပါတယ္လို႔ စြပ္စြဲခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမား ကိုယ္တိုင္ အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ဖိတ္ေခၚရတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ တဲ့ေလ။ မိုက္ပါ့ ေမာင္တြန္းခၽြန္ရယ္။ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီမို႔လို႔၊ မြတ္ဆလင္ရာခ်ီသတ္လို႔ အိုဘားမားက ေလးစားစြာနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳၿပီးဖိတ္ေခၚသလိုမ်ဳိး အမ်ားျပည္သူကို ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ျဖစ္ေအာင္ ေရးတတ္ လိုက္တဲ့လက္။ အေမရိကန္ရဲ႕ ျပည္ပ ဆက္ဆံေရးမူ၀ါဒေတြကို နကန္းတစ္လံုးမွ မသိေၾကာင္း ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ ေထာင္းတတ္ေလျခင္း။ အတြင္းခံမပါပဲ မ႑ပ္တိုင္တက္ျပတဲ့အခါ ေခြးတစီစီျဖစ္ပါေလေရာ။ (ေပါက္စီ မၾကည့္ရက္ပါ၊ ဘဘတြန္းခၽြန္ရယ္)။

ပုဆိုးေလဟပ္ (အဲ့ေလ) ထင္တစ္လံုးနဲ႔ဘ၀င္ေလဟပ္ၿပီး ထပ္ေရးလိုက္ပံုေလး – ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ၉ ပဲဗ်ာ။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္ဆလင္ေတြကို ရာေတာင္ခ်ီၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ မသတ္ျဖတ္ခဲ့ပါဘူး”တဲ့။ ရာဂဏန္းေတာင္ မသတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဆယ္ဂဏန္းေလာက္ သတ္ၿပီးေၾကာင္း ရုိက္မစစ္ဘဲ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ “မြတ္ဆလင္ေတြကသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သံုးေသာင္းခန္႔ကို ရခိုင္မွာ ၁၉၄၂ က သတ္ျဖတ္ပစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္ ” တဲ့။ ေအာင္မေလးဗ်ာ။ ၾကည့္လဲလုပ္ဦး ဘဘတြန္းခၽြန္ရဲ႕။ ဘယ္သမိုင္းမွတ္တမ္းမွာမွ မရိွခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြကို ဘယ္ေဂ်ာင္ဂေလာင္က ဆြဲထုတ္ေရးျပေနပါလိမ့္။ အဲ့ – ေပါက္စီ မွတ္မိသမွ်ေတာ့ အဲ့ဒီခုႏွစ္သကၠရာဇ္ႀကီးက ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြ ၀င္ေရာက္ စိုးမိုးေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးေလဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကေလာင္နဲ႔ ဂ်ပန္ေတြကို မြတ္ဆလင္ဇာတ္သြင္းေပးလိုက္တာ တယ္ပိရိသကိုး။ ဘဘ တြန္းခၽြန္တစ္ေယာက္ ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲသာျဖစ္ခဲ့ရင္ျဖင့္ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အမိျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး ေတြးရဲစရာ မရိွေအာင္ ေျဗာင္းဆန္ကုန္တာ ၾကာလွေပါ့ေလ။

မ်က္ေမွာက္ကမာၻ႕ေရးရာနဲ႔လည္း ကၽြမ္း၀င္တဲ့ဗဟုသုတဟင္းေလးအိုးေယာင္ေယာင္လုပ္ၿပီး မဆီမဆိုင္ ပါလက္စတိုင္း-အစၥေရးကိစၥကိုလည္း ဆြဲခင္းျပလိုက္ေသး။ သူတို႔ဖာသာ ဟိုဖက္မွာျဖစ္ပ်က္တဲ့ကိစၥက ျမန္မာ့ျပည္တြင္းေရးနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္လို႔ ဆြဲခ်ိတ္ေနရ ပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိပါရဲ႕။ ပေလးဘြိဳင္း မဂၢဇင္းကို ၾကည့္ရင္း ပုတီးစိပ္ျပေနသလိုမ်ဳိး ျဖစ္မေနဘူးလား ဘဘအယ္ဒီတာႀကီးခင္ဗ်ား။ ဘဘရဲ႕ပေထြးအစၥေရးက ပါလက္စတိုင္းကို နင္းေနတဲ့ ဥပမာယူျပခ်င္လို႔ အဓမၼဆြဲေခၚေနတာကို ဆက္ေရးလိုက္တာက “ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ တုံ႔ျပန္မႈဟာ အစၥေရးေလာက္ မျပင္းထန္ေသးပါဘူး” ဆိုေတာ့ကာ “အစၥေရးနီးပါးေလာက္ အနည္းငယ္ေလွ်ာ့ၿပီးျပင္းထန္မယ္” လို႔ ဆိုလိုလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ဘယ္သူဟာ “စစ္ေသြးၾကြ” ဆိုတာ စကားထဲက ဇာတိျပေနပါၿပီ။

အဆံုးသတ္မွာေတာ့ သူခိုးလူဟစ္လိုက္ပံုမ်ား ရိုးရိုးမဟစ္ဘူး၊ ေလာ္စပီကာႀကီး တပ္လို္က္ေသးရဲ႕။ “ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ မြတ္ဆလင္ေတြ အတူယွဥ္တြဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကို ဘယ္ေတာ့မွ မထိပါး မေစာ္ကားပါနဲ႔” တဲ့ေလ။ ဘဘတြန္းခၽြန္(ေသကာနီး အရြယ္မို႔လို႔ ဘဘလို႔ ေခၚတာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ) ပုဆုိးကြင္းသိုင္းအရြယ္တုန္းကတည္းက ခုထက္ထိ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာသာစံုလူမ်ဳိးစံု အတူယွဥ္တြဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ဳိး မျမင္ခဲ့ဖူးလို႔လား၊ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ဳိး ခုခ်ိန္မွာေရာ မရိွလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႔ လက္တစ္ဆုပ္စာလူစုက မျမင္ေတြ႕ခ်င္တာနဲ႔ က်န္သူေတြအားလံုးကို ကန္းခိုင္းေနတာလား လို႔ ေမးျမန္းလိုက္ပါရေစ။ တစ္ခါ – ထိပါးျခင္း၊ ေစာ္ကားျခင္း ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို အယ္ဒီတာႀကီး သိေရာသိရိွပါသလား။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ ပဲေပါက္စီဟာ ဒီေန႔ ဒီအရြယ္အထိ မူဆလင္ထဲကျဖစ္ေစ၊ ခရစ္ယာန္ထဲကျဖစ္ေစ၊ ဟိႏၵဴထဲကျဖစ္ေစ (ခင္ဗ်ားတို႔စကားအရ အျခားဘာသာ၀င္ တစ္ခုခုကျဖစ္ေစ) ဗုဒၶဘာသာကို မိုက္ရိုင္း ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ အသံုးအႏႈန္းစာသားေတြနဲ႔ အမ်ားျပည္သူေရွ႕ေမွာက္မွာ ဆို္င္းဘုတ္ေထာင္ျပ၊ ဟစ္ေအာ္ျပတာမ်ုဳိး တစ္သက္တစ္ကိုယ္ မႀကံဳဖူးေသးလို႔ပါ။

ဗုဒၶဘုရား သားေတာ္ အမည္ခံထားတဲ့ လူစုလူဖြဲ႕မ်ားကသာလွ်င္ “သားေဖာက္ႏႈန္းျမန္ အစၥလာမ္၊ တိရစာၦန္၀ါဒ ဆန္႔က်င္ၾက” ဆိုတဲ့ စာသားကို ေမ်ာက္ အုန္းသီးရသလို ဗီႏိုင္းတကိုင္ကိုင္နဲ႔ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားသံုးမွီ၀ဲျပလိုက္တာကေတာ့ ၂၁ ရာစုအတြင္း ကမာၻအေက်ာ္ဆံုး လုပ္ရပ္တစ္ခုထဲ အပါအ၀င္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒါ ဘဘတြန္းခၽြန္ ရည္ညႊန္းေရးသားတဲ့ ထိပါး၊ ေစာ္ကားမႈပဲ မဟုတ္ေပဘူးလား။ သို႔မဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႔ ခံယူထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈပဲလားဆိုတာ ေျဖၾကားလိုက္ပါဦးေလ။

မသာတစ္ခုအရင္းျပဳၿပီး အမုန္းတရားအေျခတည္ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္စာေတြေရးရင္း အသက္ႀကီးေသာ္လည္း အခ်ိန္မစီးစြာနဲ႔ ဘံုဘ၀ မေျပာင္းသြားပါေစနဲ႔လို႔သာ ေျပာၾကားလိုက္ပါရေစေတာ့။

အလကၤာ အေၾကာ္ဆရာ ပဲေပါက္စီ  Dh.P ( Satire )

မွတ္ခ်က္။   ။ M-Media သို႔ စာေရးသူမွ ေပးပို႔လာေသာေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။