ကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့ ျပည္ျမန္မာ

Noble

 

ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္က ေက်ာင္းသားေတြ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကို ႏိုင္ငံမတူတဲ့၊ အေသြးအေရာင္မတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ေမးေလ့ရွိတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုက “ဘယ္ ႏုိင္ငံကလဲ ?” ဆိုတာပါ။

“ျမန္မာျပည္ကပါ” လုိ႔ တက္ၾကြစြာ ေျဖလိုက္ေပမယ့္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ ျပန္ၾကားရတာက “ဘယ္နားမွာ ရွိတာလဲ ။ ေစာရီး ငါမသိလုိ႔ပါ” တဲ့။

ျမန္မာနားမွာ ရွိတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို ေျပာျပတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတုိ႔ မ်က္လံုး အဝိုင္းသားေလးနဲ႕ ေခါင္းေလး တဇက္ဇက္ ညိတ္ရင္း

“ေအာ္..သိတယ္ သိတယ္။ ျမန္မာက အဲ့ဒီ့နားမွာလား။ ခုမွသိတယ္” တဲ့။ အမ်ားစုက ဆက္ေျပာၾကပါတယ္။  “ႏိုင္ငံေသးေလးလား။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ မသိတာလား” တဲ့

ကြ်န္မက ဂုဏ္ယူစြာ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ “ဟင့္အင္း။ ဒို႔ တိုင္းျပည္က ေသးေသးေလး မဟုတ္ပါဘူး။

ငါတို႔၊ နင္တုိ႔ ခုေက်ာင္းလာတက္ေနတဲ့ ေဟာ ဒီမေလးရွားထက္ေတာင္ ႀကီးေသးတယ္ ” ဆိုေတာ့ တအံ့တၾသ မ်က္လံုးပင့္ၿပီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ “ဟုတ္ရဲ႕လား” ဆိုတဲ့ အေမးမ်က္လံုးနဲ႔ေပါ့။ သူတို႕ ဘာမွမေျပာခင္ ကြ်န္မ ထပ္ေျပာတယ္။

“နင္သိလား။ ဒို႔တိုင္းျပည္မွာ လူမ်ိဳးေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္” ဆုိေတာ့

မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ လံုးဝ မယံုႏိုင္ၾကပါဘူး။ လူမ်ိဳး ၃မ်ိဳး ပဲရွိတဲ့ မေလးရွားနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ျမန္မာျပည္က လူမ်ိဳးေပါင္း ရာန႔ဲခ်ီတဲ့အတြက္ အိမ္ေထာင္စုႀကီး တစ္ခုေၾကာင့္ ေသြးစည္းခိုင္မာျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခုလို ဂုဏ္ယူစရာ အတိ။

သူတို႔ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးသြားတုိင္း ကြ်န္မ ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုး။ ဒါတုိ႔ေျပ ဒါတုိ႔ေျမ တို႔ ပိုင္တဲ့ေျမ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းေလးေတာင္ ကြ်န္မနားထဲ ပဲ့တင္ထပ္လုိ႔ေလ။

သူတုိ႔ မ်က္လံုး ျပဴးလဲ ျပဴးခ်င္စရာပဲ။

ကြ်န္မထင္တယ္။ သူတုိ႔ မၾကားဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံက ၊ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြထက္ႀကီးတယ္။

လူမ်ိဳးစုေပါင္း အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရာေက်ာ္ရွိေနတယ္။

ၿပီးေတာ့ စစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သူတုိ႔ မၾကားဖူးလုိ႔သာ ျမန္မာဆုိတာကို

မသိတာမို႔ ဘယ္လိုမ်ား ဒီလုိ လူမ်ိဳးစုေတြ စုစည္း ညီညြတ္စြာ ေနထိုင္ၾကသလဲ အံ့ၾသသြားတာ ျဖစ္မယ္။

အေရာင္မတူတဲ့ ခဲတံေလးေတြမွာ တန္ဖိုး ကိုယ္စီ ရွိၾကတယ္။ ဘယ္ ကာလာ ကျဖင့္ လွတယ္။ ဘယ္ကာလာကေတာ့ အၾကည္းတန္တယ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူ သတ္မွတ္ရဲသလဲ။

တန္ဖိုးခ်င္းမတူေတာ့ ဆံုးျဖတ္လို႔ကို မရဘူး။ တန္ဖိုးခ်င္း မတူတာကပဲ အလွတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ အလွတရားကို ခံစားတတ္သူတုိင္း သိႏိုင္တယ္။

ေကာင္းကင္ထက္မွာ သက္တန္႔ေလးေတြ ျမင္ရင္ လူႀကီးအပါ ကေလးမက်န္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေမ့ာၾကည့္ဖူးၾကမွာပါ။

သက္တန္႔ေလးလုိ ေရာင္စံုေလးနဲ႔ လွေနဖုိ႔ ကာလာစံုမွ ျဖစ္မယ္။

ကာလာမတူဘူးဆိုၿပီး ပစ္ပယ္လုိက္ရင္ သက္တန္႔ေလး ဘယ္လွပ သက္ဝင္ ေတာ့မွာလဲ။

ကာလာ မတူလုိ႔ကို သက္တန္႔ေလးက လွေနတာ။ သက္တန္႔ေလးလွဖုိ႔ ကာလာစံု ညီညာစြာ လက္တြဲ ေနဖို႔လိုတယ္။

တန္ဖိုးခ်င္း မတူတာကပဲ အလွတစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ကြ်န္မတို႔ကို မိုးထားတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးက မၾကာမၾကာ အသိေပးေနက်။

ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေဝးေနတဲ့ ကြ်န္မေလ။ အခြင့္အေရး ရတုိင္း ျမန္မာျပည္ကိုျပန္တယ္။ အေၾကာင္းက ကြ်န္မ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္လုိ႔။ တန္ဖိုးထားလုိ႔ပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ ျပာက်ေနတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ၊ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ၿပီး အသက္၊ အိုးအိမ္ေတြ၊ သံယဇာတေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ

ပ်က္စီးခဲ့တဲ့ မၾကာေသးခင္က စခဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းသံေတြ  ေသာေသာညံ့တိုင္း…..ပဲ့တင္သံေတြ ရိုင္းစိုင္းစြာ ရိုက္ခတ္လာတုိင္း…..

သက္တန္႔ေရာင္စံုလုိ ထြန္းလင္းလွပေနခ့ဲတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေန႔ရက္တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ မွိန္ျပျပ အတိတ္ တစ္ခုမ်ား ျဖစ္သြားၿပီလား လုိ႔

ကြ်န္မ ေတြးမိတယ္။ သက္တန္႔ေရာင္စံုလုိ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕

ေအးခ်မ္းတဲ့ေန႕ရက္ကေလးေတြကို ျပင္းျပင္းျပျပ လြမ္းမိတယ္။

ေၾသာ္…ျမန္မာျပည္ႀကီးရယ္…..။ သင့္ေကာင္းကင္မွာ သက္တန္႔ေတြ ေပ်ာက္ရွေနတာလဲ ၾကာလွေပါ့။  ႏွေျမာမိပါရဲ႕

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ေတာက္ပ စိုေတာက္ေနတဲ့ ေရာင္စံု သက္တန္႔ေလးတစ္ခု တုိ႔ျပည္ႀကီးရဲ႕ ေကာင္းကင္ထက္ ဝံ့ၾကြားစြာ

ထြန္းလင္းႏိုင္ဦးမွာပါ လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။

ႏုိင္ငံမတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ ကြ်န္မ ျမန္မာျပည္ကပါလို႕ အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ယူႏိုင္ေစဖုိ႔………

ျမန္မာ့ေျမမွာ ေသြးမစိုပါေစနဲ႔။

ျမန္မာျပည္ေထာင္စုညီေနာင္မ်ားရဲ႕ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ မယိုပါေစနဲ႔။

ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ရင္နာစရာေတြ မရွိပါေစနဲ႔။

ႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်င္းထဲကလုိ

တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႕ မေသြသြားပါေစနဲ႔

မ်ားလူခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႕၊ ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒ ျဖဴစင္တဲ့ျပည္ႀကီး ျဖစ္ပါေစ။