သူေဌးစိတ္ဓါတ္ (Millionaire Mentality)

ဧျပီ ၂၅ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
လူမင္းဟန္ ေရးသည္။

သန္းႂကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ကံေကာင္းမႈ႕၊ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ႕ ဒါေတြ အားလံုးလုိပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ႕ ပိုၿပီးလိုပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒါေတြအားလံုးထက္အေရးႀကီးတဲ႔ အရာတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ Millionaire Mentality လို႔ေခၚတဲ႔ သူေဌး စိတ္ဓာတ္ ပါပဲ။ မိမိစီးပြားေရး ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ေအာင္ လူတစ္ဦး ခ်င္းစီရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈ႕ေတြ၊ အရည္အေသြးေတြ အသိပညာေတြ အားလံုးကိုစုစည္း ႀကိဳးကိုင္ႏုိင္ေမာင္းႏွင္ ႏိုင္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ဆိုလိုပါတယ္။

ကာလီဖိုးနီးယားက က်ေတာ္႔ရဲ႕ ေရနံလုပ္ကြက္ ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲဖို႔ လူတစ္ေယာက္ကိုငွားဖူးပါတယ္။ သူ႕နာမည္ကို ေဂ်ာ႔မီလာ လို႔ပဲ ေခၚၾကပါစို႔။ သူက ရိုးသားတယ္၊ အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ေရနံလုပ္ငန္းကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။
သူ႕ကို က်ေတာ္ေပးတဲ ႔လစာဟာလည္း သူတာ၀န္ယူရတဲ႔ အလုပ္နဲ႔ မွ်တပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေက်နပ္ပံုရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေရနံ လုပ္ကြက္ေတြကိုသြားၿပီး ေရနံတြင္းေတြ၊ စက္ပစၥည္းေတြကို စစ္ေဆး တုိင္း က်ေတာ္ အားမရပါဘူး။ ေဂ်ာ႕မီလာ ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈ႕ဟာ ထင္သေလာက္အရာမေရာက္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္မိပါတယ္။ မလိုအပ္ ပဲ လူေတြ အမ်ားႀကီးခန္႕ထားတယ္။ ကုန္က်စားရိတ္ေတြ အရမ္းမ်ားေနတယ္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြ ေႏွာင္႔ေႏွးေနတယ္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြ က်ျပန္ေတာ႔ လည္း ျမန္ျမန္ လုပ္ၿပီး ေသခ်ာဂရုမစိုက္။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းကိရိယာေတြ လိုေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက် မလိုအပ္ ပဲ ပံုေနတယ္။ ေဂ်ာ႕မီလာ ကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ကြက္ ထဲကို ေသခ်ာဆင္းၿပီး မေလ႔လာပဲ ရုံးခန္းမွာခ်ည္းပဲ အခ်ိန္ကုန္ေန တယ္လို႔ က်ေတာ္ထင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းဆို ဒါေတြအားလံုးဟာ သူ႕တာ၀န္ပါ။ ဒါေတြေၾကာင္႔ အလုပ္ဟာ စားရိတ္ေတြႀကီး၊ ထုတ္လုပ္မႈ႕ကလည္း က်၊ အျမတ္လည္း လံုး၀အားရစရာမရွိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ က်ေတာ္ ေဂ်ာ႔မီလာ ကိုသေဘာက် တယ္။ ေနာက္ၿပီးသူ႕မွာ ဒီအလုပ္အတြက္ လုိအပ္တဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ အားလံုးျပည္႕စံုတယ္လို႔က်ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တေန႕မွာေတာ႔ က်ေတာ္ ေဂ်ာ႕မီလာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ပဲ သူ႕ကိုေျပာျပလိုက္ပါတယ္။

“ငါ ဒီဆိုဒ္ထဲမွာ တစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ယူလိုက္တာနဲ႔ ဘာေတြလုိေနတယ္၊ ဘယ္လို ျပဳျပင္ရမယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ အပြင္႔လင္းဆံုးေျပာရရင္ မင္းဘာလို႔ ဒါေတြ မျမင္တာလည္းဆိုတာ ငါနားမလည္ဘူး။ ” က်ေတာ္က သူ႕ကိုေျပာျပသည္။
“ဟုတ္မွာေပါ႔။ ခင္ဗ်ားက ဒါေတြ အကုန္လံုးပိုင္တယ္ေလ။ ဒီကရတဲ႕ အက်ိဳးအျမတ္ေတြအကုန္လံုးလဲ ခင္ဗ်ားပဲရမွာေလ။ ဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားမ်က္စိက ဘာေတြလိုတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ပိုျမင္တာေပါ႔။” သူကလည္း က်ေတာ္႔ကို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းပဲ သူ႕အျမင္ကိုျပန္ေျပာပါတယ္။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူေျပာတာကို က်ေတာ္ အရင္က မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ဒါနဲ႔က်ေတာ္လည္း ရက္အနည္းငယ္ေလာက္ စဥ္းစားၿပီးေတာ႔ စမ္းသပ္မႈ႕တစ္ခုလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ ေဂ်ာ႕မီလာ နဲ႔ က်ေတာ္စကားေျပာပါ တယ္။
“ဒီမွာ ၾကည္႕စမ္း ေဂ်ာ႔…. ဒီဆိုဒ္ ကို မင္းကုိ ငါလႊဲေပးလိုက္မယ္။ မင္းကို ပံုမွန္လစာမေပးေတာ႔ဘူး။ ဒီ ဆိုဒ္ က ရတဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ကို ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ အခ်ိဳးက် ခြဲေပးမယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ မင္းလက္ခံမလား။”

က်ေတာ္႔ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို သူေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံလိုက္ပါတယ္။

ေျပာင္းလဲမႈ႕ ကေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပါပဲ။ ဒီဆိုဒ္က ရတဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ဟာ သူနဲ႔ ဆိုင္တယ္ဆိုတာလည္း သိေရာ၊ ေဂ်ာ႔ ဟာ သူ႕ရဲ႕ အစြမ္းကို အကုန္ထုတ္သံုးေတာ႔တာပါပဲ။ ကုန္က် စားရိတ္ေတြကို ေလွ်ာ႔ခ်တယ္။ ထုတ္လုပ္မႈ႕ေတြတိုး တက္ေအာင္လုပ္တယ္။ အရင္က သူမျမင္ခဲ႔တဲ႔ လုပ္ပံုကုိင္ပံု အမွားေတြကို ခ်က္ခ်င္းျပင္ပါတယ္။ မလိုအပ္တဲ႔ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းေလွ်ာ႔ပစ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက တပတ္ကို သံုးရက္ေလာက္ ရုံးခန္းမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတဲ႔ ေဂ်ာ႔ဟာ အခုေတာ႔ ဆိုဒ္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။ ရုံးခန္းကို တစ္လ ေလးေခါက္ေလာက္ပဲ လာပါေတာ႔တယ္။ ေနာက္ႏွစ္လ ေလာက္ေနေတာ႔ က်ေတာ္ ေဂ်ာ႕မီလာ ရဲ႕ လုပ္ကြက္ကို ထပ္ၿပီး စစ္ေဆးခဲ႔ပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႔ ဘာအမွား အယြင္းမွ မရွိပါဘူး။ က်ေတာ္ကိုယ္တုိင္ သူ႔ေနရာ၀င္ၿပီးလုပ္ရင္ေတာ႔ သူ႕ေလာက္ အေပါက္အလမ္း တည္႕ေအာင္လုပ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ က်ေတာ္တို႔ ရဲ႕ အျမတ္ဟာလည္း ေျပာစရာ မလုိေအာင္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ တိုးတက္လာခဲ႔ပါတယ္။

စီးပြားေရး႐ူ႕ေဒါင္႔က ၾကည္႕ရင္ လူေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ပထမတစ္မ်ိဳးက ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးသမားေတြပါ။ သူတို႔ ဟာ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ လခစား မလုပ္လိုပဲ ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရး လုပ္ခ်င္သူေတြပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နဲ႔ကိုယ္႔ ဘ၀ရဲ႕ အာမခံခ်က္အတြက္ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားခ်င္ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္စြန္႕စားလုပ္ကိုင္မယ္။ ျဖစ္လာမည္႕ အက်ိဳးဆက္ကိုလည္း ကိုယ္႔ဟာကို တာ၀န္ယူရဲတဲ႔သူေတြပါ။

ဒုတိယတစ္မ်ိဳးကေတာ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႔ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးေတာ႔ မလုပ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အျမတ္ခြဲေ၀မႈ႕ ပံုစံနဲ႔ သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ပံုစံမ်ိဳးပါ။ ဒီအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ေကာ္မရွင္နဲ႔ လုပ္တဲ႔အေရာင္း ကိုယ္စားလွယ္ကေန စီးပြားေရးေလာက ရဲ႕ ထိပ္တန္း မန္ေနဂ်ာေတြ၊ စီအီးအိုေတြ အထိပါပါတယ္။ ေဂ်ာ႔မီလာဟာ ဒီ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားထဲမွာပါပါတယ္။

တတိယတစ္မ်ိဳးကေတာ႔ ၀န္ထမ္းပဲ လုပ္ခ်င္သူေတြပါ။ သူတို႔ဟာ ပံုမွန္လစာလိုခ်င္တယ္။ အလုပ္အာမခံခ်က္လိုခ်င္တယ္။ သူတို႔ကိုခိုင္းတဲ႔ အလုပ္ကိုလည္းေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လုပ္မယ္။ ဒီအုပ္စုမွာပါတဲ႔သူေတြဟာ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ႔၊ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ႔ ၀န္ထမ္းေကာင္းေတြပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔မွာ စြန္႔စားလုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္၊ ဦးေဆာင္ခ်င္စိတ္ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ပထမအုပ္စုနဲ႔ ဒုတိယအုပ္စုက လူေတြလို မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္လည္းနည္းပါးၾကပါတယ္။

စတုထၱတစ္မ်ိဳးကလည္း ၀န္ထမ္းေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္အေပၚမွာထားတဲ႔ စိတ္ထားဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုရင္ စာတိုက္က စာေရးေတြ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန အေပၚမွာ ထားတဲ႔သေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔တူပါတယ္။ စာတိုက္စာေရး ေတြကိုေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စာတိုက္စာေရးေတြဟာ သူတို႔ အလုပ္ရွင္ ျမတ္သလား ႐ူံးသလားဆိုတာ သိတဲ႔သူ၊ ျမတ္ေစလိုတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစား အလုပ္လုပ္သူ မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္။ စာတိုက္ဌာနရဲ႕ အ႐ူံးဟာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ကိစၥပါ။ ဒီအ႐ံႈးတြကို ျပည္ေထာင္စု အစိုးရက က်ခံေပးပါတယ္။ က်ေတာ္႔ အထင္ေတာ႔ စာတုိက္စာေရး ဆယ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ ေတာင္ စာတိုက္ဌာန ႐ႈံးသလား၊ ျမတ္သလားဆိုတာ ဂရုစိုက္သူ မရွိဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။

ဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳးရွိသူေတြကို အလုပ္ခန္႔တာဟာ စာတုိက္ဌာန အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ္႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ မွာေတာ႔ ဒီလိုစိတ္ထားရွိတဲ႔ သူကို အလုပ္ခန္႔မိတဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဟာ ကုိယ္႔ေသတြင္းကိုယ္တူးတာပါပဲ။

ဒါေပမယ္႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ စာတိုက္စာေရး စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးရွိတဲ႔ သူေတြ ရာထူးႀကီးႀကီးယူထားတာကို အမ်ားႀကီးေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔ဟာ လစာ ပံုမွန္ရေနသ၍ သူတို႔ကို အလုပ္ခန္႔ထားတဲ႔ ကုမၸဏီ ျမတ္သလား၊ ႐ူံးသလားဆိုတာကို သိပ္ၿပီး ဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို အမ်ားႀကီးႀကံဳဘူးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ နာမည္ႀကီး စီးပြားေရးေက်ာင္းေတြက ဘြဲ႕ယူထားတဲ႔သူေတြေတာင္ပါ ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ဟာ Balance Sheet ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမၾကည္႕တတ္ပါဘူး။ အျမတ္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုေတာင္ နားလည္ေအာင္ ရွင္းမျပႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးက်ယ္တဲ႔ ဘြဲ႕ေတြကို ရထားပါေစ။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ စာတုိက္ စာေရးထက္ မပိုပါဘူး။ သူတို႔ဟာ ကိုယ္႔အက်ိဳးအတြက္ ၾကည္႕တတ္တာက လြဲရင္ သူလုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္ အေပၚမွာ တာ၀န္ယူလိုစိတ္မရွိၾကပါဘူး။ သူတို႔ဟာ အျပင္ပန္းအားျဖင္႔ေတာ႔ ရာထူးႀကီးႀကီး အတြက္ ထိုက္တန္တဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ရွိသလိုလိုထင္ရပါတယ္။ တကယ္တမ္းက် သူတို႔ရဲ႕ ဆယ္ႏွစ္ အေတြ႕အႀကံဳဟာ တစ္ႏွစ္အေတြ႕အႀကံဳကိုပဲ ဆယ္ခါ ထပ္တလဲလဲ ရွိေနသလိုပါပဲ။ ဆယ္ႏွစ္အေတြ႕အႀကံဳရွိတယ္ဆိုတဲ႔ စကားနဲ႔တန္တဲ႔ အရည္အခ်င္း၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိၾကပါဘူး။ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ စာတုိက္စာေရး စိတ္ဓာတ္ နဲ႔လူေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ေပမယ္႔ ဘာလို႔ မေအာင္ျမင္တာပါလိမ္႔၊ ဘာလို႔ မႀကီးပြားတာပါလိမ္႔လို႔ ေမးတတ္ၾကပါတယ္။

ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင္႔ပါပဲ။

ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ Millionaire Mentality လို႔ေခၚတဲ႔ သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္ ဆုိတာ တကယ္ရွိပါတယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ရွိသူဟာ ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္သူျဖစ္ေစ၊ ၀န္ထမ္း ျဖစ္ေစ ေအာင္ျမင္မႈ႕လမ္းေၾကာင္းမွာ သူမ်ားထက္ ေရွ႕ကေရာက္ ႏုိင္ ပါတယ္။ အခ်ဳပ္အားျဖင္႔ ဆိုရင္ေတာ႔ သူႂကြယ္ စိတ္ဓာတ္ရွိသူဟာ ကုန္က် စားရိတ္ကို တတ္ႏုိင္သမွ်ေလွ်ာ႕ခ်၊ အျမတ္ ရရွိဖို႔အတြက္ ေရွ႕ရႈၿပီး လုပ္ကိုင္ႏုိင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးရွိသူပါ။ ဒီလို သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဟာ က်ေတာ္ အေပၚမွာေျပာခဲ႔တဲ႔ လူေလးမ်ိဳးထဲက ပထမတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဒုတိယ တစ္မ်ိဳးမွာ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ တတိယ အုပ္စုမွာ ဒီစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး သိတ္မေတြ႕ရတတ္ပါဘူး။ ဒီအုပ္စုက လူေတြဟာ အလယ္အလတ္တန္းစားဘ၀ ေလာက္ နဲ႔တင္ေက်နပ္ တတ္ၾကတဲ႔သူေတြပါ။ စတုထၱအုပ္စုမွာေတာ႔ က်ေတာ္ေျပာတဲ႔ သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး လံုး၀ မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလူမ်ိဳးေတြဟာ နည္းနည္းလုပ္ၿပီး မ်ားမ်ားျပန္လုိခ်င္ သူေတြပါ။ သူတို႔ဟာ အလုပ္ခန္႔တဲ႔ကုမၸဏီ ကို တိုးတက္ေအာင္၊ ႀကီးပြားေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းရမယ္႔ အရာလို႔မျမင္ပဲ သူတို႔လုိတာကိုေပးတဲ႔ ပေဒသာပင္ အျဖစ္ျမင္ခ်င္ၾကပါတယ္။

က်ေတာ္အရင္တုန္းက ေတြ႔ဘူးပါတယ္။ သူတို႔ေတြ မေအာင္ျမင္ရတာဟာ ငါ႔ေလာက္ ကံမေကာင္းၾကလို႔၊ ငါ ပညာေတြ သင္ခဲ႔ရသလို သူတို႔ မသင္ခဲ႔ၾကရလို႔၊ ငါ႔ေလာက္ စီးပြားေရး အေတြ႕အႀကံဳေတြ မရွိလို႔ လို႔ ေဖးေဖးမမ ေတြးဘူးပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ က်ေတာ္ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔သိလာတာက ခုနက စီးပြားေရးအေတြ႕အႀကံဳမရွိပါဘူး၊ ကံမေကာင္းပါဘူး ဆိုတဲ႔သူေတြဟာ သူတို႔ အက်ိဳးအတြက္ဆိုပါက အေတာ္ဆံုး စီးပြားေရးသမားေတြ ထက္ေတာင္ တြက္တက္ခ်က္တတ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ က်ေတာ္တစ္ခါ တုန္းက ကုမၸဏီတစ္ခုကို ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီကုမၸဏီဟာ ေအာင္ျမင္ႏုိင္တဲ႔ အေျခအေနေတြ ၊ အခြင္႔အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါလ်က္နဲ႔ မေအာင္မျမင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုတာ က်ေတာ္ အေျဖရွာၾကည္႕ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ျပသနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကိုသိလိုက္ရပါတယ္။ ကုမၸဏီရဲ႕ အဓိက တာ၀န္ရွိသူ မန္ေနဂ်ာ သံုးေယာက္ဟာ စာတုိက္စားေရး ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ သူတို႔ဟာ မလိုတဲ႔ အသံုးစားရိတ္ေတြကို ေလွ်ာ႔ခ်ရမယ္၊ အျမတ္ရရွိဖို႔ ေရွ႕ ရႈ႕အလုပ္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။

သူတို႔ရဲ႕ တစ္လ လစာဟာ ေထာင္ ဂဏန္းရွိပါတယ္။ လကုန္ခါနီးေတာ႔ သူတုိ႔ လစာထဲက ငါးေဒၚလာ ႏုတ္ထားဖို႔ စာရင္းဌာန ကို က်ေတာ္ၫြန္ၾကားလိုက္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူတို႔ဘက္က ေမးလာရင္ က်ေတာ္႔ဆီကို တုိက္ရုိက္လႊတ္လိုက္ ဖို႔လည္း ထပ္ၿပီး ၫြန္ၾကားထားလိုက္ပါတယ္။ က်ေတာ္ ထင္ထားသလိုပါပဲ လစာခ်က္ ရၿပီး တစ္နာရီအတြင္းမွာ မန္ေနဂ်ာႀကီး သံုးေယာက္ က်ေတာ္ဆီေရာက္လာပါတယ္။

“ကုမၸဏီ စာရင္းအင္းေတြကို ငါ အကုန္ၾကည္႕ၿပီးၿပီ။ ဒီထဲမွာ မလိုအပ္တဲ႔ အသံုးစားရိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးတက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေတြေၾကာင္႔ မႏွစ္တုန္းက ေဒၚလာေသာင္း ဂဏန္းေလာက္ နစ္နာခဲ႔တယ္။ မင္းတို႔ ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္ခဲ႔ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ဒီလို အသံုးစားရိတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဘာလို႔ တက္ေနတာလဲဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာလည္းမရွာဘူး။ ျပင္လည္း မျပင္ဘူး။ အခု မင္းတုိ႔ လစာ ငါးေဒၚလာေလွ်ာ႔ေနတာ က်ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း သိၿပီး complain လုပ္တယ္။” က်ေတာ္လည္းသူတို႔ကို ဆံုးမရပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ႔ က်ေတာ္႔စကားကို နားေထာင္ၿပီး ျပင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ တျခားမွာအလုပ္ရွာဖို႔ ထြက္သြားပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုဟာ အျမတ္မရပဲ ဆက္လက္ ရပ္တည္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေျပာစရာကိုမလိုပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး စီးပြားေရးတစ္ခုမွာ ပိုင္ရွင္ေရာ အလုပ္သမားေတြေရာဟာ ထုတ္လုပ္မႈ႕တိုးတက္ဖို႔၊ အသံုးစားရိတ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေလွ်ာ႔ခ်ႏုိင္ဖို႔၊ ထုတ္လုပ္မႈ႕အရည္အေသြး တုိးတက္ဖို႔ ဒါေတြကို သတိရွိရွိနဲ႔ အၿမဲႀကိဳးစားေနရမွာပါ။ ဒါမွလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဟာ တုိးတက္လာ မွာပါ။ ဒါေတြဟာ စီးပြားေရး ပညာရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုး အပိုင္းေတြပါ။ ဒီသေဘာတရားကို တခ်ိဳ႕ စီးပြားေရးသမားေတြသိတ္နားမလည္ ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆိုလံုး၀ ကိုနားမလည္တာပါ။

စီးပြားေရးေလာကမွာ အားလံုးသိတဲ႔ သေဘာတရားတစ္ခု အေၾကာင္းကိုလည္းေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ တခါတုန္းက လူငယ္မန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ဌာန အသံုးစားရိတ္ခြင္႔ျပဳမႈ႕ကို ေဒၚလာ ၂၀,၀၀၀ ေလ်ာ႔ခ်လိုက္တဲ႔အေၾကာင္း က်ေတာ႔ ကို မေက်မနပ္ ေျပာျပပါတယ္။

“အဲလို ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္တဲ႔အတြက္ မင္း ဌာနရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ ဒါမွမဟုတ္ ထုတ္လုပ္မႈ႕ က်သြားလို႔လား။” က်ေတာ္သူ႔ကို ျပန္ေမး လိုက္ပါတယ္။

သူက ခဏစဥ္းစားၿပီး “အဲလိုေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။”

“ဒါျဖင္႔ ဘယ္ႏွယ္႔ေၾကာင္႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာတုန္း။”

“ဒါေပမယ္႔ က်ေတာ္တို႔ သံုးစရာတစ္ခုခုေတြ႕လာမွာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး စီးပြားေရးမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ဆို အႀကီးႀကီးစဥ္းစားၿပီး ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားသံုးရမယ္မို႔လား။” သူကလည္း သူ႔သေဘာထားကိုျပန္ေျပာပါတယ္။

ဒီေကာင္ေလးဟာ က်ေတာ္႔ ၀န္ထမ္း မဟုတ္တာေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေအာက္ေမ႔မိပါတယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ အဲေနရာမွာတင္ သူ႔ကို အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္မွာ။

“ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ႀကီးႀကီးစဥ္းစားၿပီး မ်ားမ်ားသံုးရမယ္” ဆိုတဲ႔သေဘာတရားကို က်ေတာ္စီးပြားေရးေလာက ထဲစ၀င္လာကတည္းက ၾကားဘူးပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားေလာက္ နားလည္မႈ႕လြဲမွားခံရတဲ႔ သေဘာထား စီးပြားေရးေလာက မွာ မရွိဘူးထင္ပါတယ္။
စီးပြားေရးမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ စဥ္းစားဥာဏ္ရွိရမယ္။ မ်က္စိတစ္ဆံုးကို ႀကိဳတင္ေတြးေတာႏုိင္ရမယ္ဆိုတာ က်ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေငြေၾကးကိုလည္း လုိအပ္တဲ႔ေနရာမွာ သံုးစြဲရမယ္၊ လိုအပ္ရင္ ဆံုး႐ူံးႏုိင္ေခ် ရွိတဲ႔ေနရာမွာေတာင္ ရင္းႏွီးရမယ္ ဆိုတာ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမမယ္႔ သံုးတဲ႔ေနရာမွာ ေသခ်ာတြက္ခ်က္ရမယ္။ ဆံုးရူံးႏုိင္ေခ် ရွိတဲ႔ေနရာမွာလည္း ဆံုးရူံးႏုိင္ေခ် ကို ေသခ်ာတြက္ခ်က္ၿပီး ျပန္ရမွာနဲ႔ တန္တဲ႔ ေနရာေတြမွာပဲ ရင္းႏွီးရမွာပါ။ ဆင္ကန္းေတာတိုး သလိုလုပ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေတာ္႔ ကိုယ္ပိုင္ အျမင္အရေတာ႔ သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္ရွိသူတစ္ေယာက္ဟာ ႀကီးႀကီးမားမားေတြကိုစဥ္းစားဖို႔ထက္ အေသးစိတ္ ကိစၥေတြကို သတိထားဖို႔ ပိုၿပီးလိုတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ မလိုအပ္ေတြအသံုးစားရိတ္ေတြကို ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔အတြက္ အေသးစိတ္ ကိစၥေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေလ႔လာသင္႔ပါတယ္။ က်ေတာ္ ဒီသေဘာ ကိုေျပာတဲ႔အခါ တစ္ေယာက္က စီးပြားေရးမွာေအာင္ျမင္ဖို႔ ကပ္စီးနည္း ရမွာလားလို႔ ေမးဘူးပါတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ကပ္စီးနည္း တယ္လို႔ ထင္ရတဲ႔ကိစၥေလး ေတြဟာ တျခားတေနရာမွာ ႀကီးမားတဲ႔ကုန္က် စားရိတ္ေတြကို သက္သာေစႏုိင္တယ္လို႔ က်ေတာ္သူ႔ကို ေသခ်ာရွင္းျပရပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက အေမရိကန္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီး တစ္ခု ဟာ သူ႔ရုံးခန္းအမႈိက္ပံုးထဲက စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြကို ေလ႔လာ ပါတယ္။ ဒီထဲက အသံုး၀င္မည္႔ ပစၥည္းအေသးအမႊားေလးေတြကို ေရြးၿပီး တန္ဖို႔းျဖတ္ပါတယ္။ ဥပမာ- စကၠဴၫွပ္တဲ႔ကလစ္တုိ႔၊ သားေရကြင္းတုိ႔၊ ခဲတံတို႔ေပါ႔။ ဒါေတြအာလံုး ေပါင္းလိုက္တာ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၃၀,၀၀၀ ေလာက္ဟာ အမႈိက္ပံုးထဲေရာက္ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ထရပ္ကား ကုမၸဏီတစ္ခု မွာလဲ အဲသလိုပါပဲ။ ကားသမားေတြဟာ ကားကို ဓာတ္ဆီျဖည္႕တဲ႔အခါ ပိုက္ထဲမွာ က်န္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚက် ကုန္တဲ႔ ဓာတ္ဆီဟာ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁၅,၀၀၀ ေလာက္ ရွိပါသတဲ႔။

က်ေတာ္ပိုင္တဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုက အငယ္တန္းမန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္ဟာ ထုတ္လုပ္မႈ႕ကို ေသခ်ာေလ႔လာၿပီး ပစၥည္းတစ္ခုကို ဆင္႔တ၀က္ ထုတ္လုပ္မႈ႕ကုန္က်စားရိတ္သက္သာေအာင္လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီဆင္႔တစ္၀က္ ဟာ တစ္ႏွစ္လံုးေပါင္းလိုက္တဲ႔အခါ ေဒၚလာ ၂၅,၀၀၀ ရွိပါတယ္။ ဒီပမာဏဟာ သူ႔လစာ ထက္မ်ားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္က်ေတာ႔လည္း အဲဒီ မန္ေနဂ်ာပဲ သူ႔ဌာနမွာ ကုန္က်စားရိတ္ ၂၀ ရာႏႈန္းေလ်ာ႔ခ်ၿပီး၊ ထုတ္လုပ္မႈ႕ ၁၂ ရာႏႈန္းတက္လာ ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလးမွာ က်ေတာ္ေျပာတဲ႔ သူႂကြယ္ စိတ္ဓာတ္အျပည္႕အ၀ ရွိပါတယ္။ က်ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရဲ ပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလး ဟာ အငယ္တန္း မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္နဲ႔ပဲမေနဘူးဆိုတာ။ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူ ကိုယ္တိုင္ သန္းႂကြယ္သူေဌးတစ္ဦး ျဖစ္မွာပါ။

အခုလို ၿပိဳင္ဆိုမႈ႕ေတြ အရမ္းမ်ားေနတဲ႔ ေခတ္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတိုင္းဟာ ကုန္က်စားရိတ္ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔နဲ႔ ထုတ္လုပ္မႈ႕တိုးတက္ဖို႔ကို အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေနၾကရတာပါ။ ဒီလိုေခတ္ႀကီးမွာ ကုမၸဏီတစ္ခု ရဲ႕ အနိမ္႔ဆံုး၀န္ထမ္းေနရာမွာ ေတာင္ စာတုိက္စာေရးလုိ လူစားမ်ိဳးေတြ အတြက္ ေနရာမရွိပါဘူး။ အဲသလိုပဲ Millionaire Mentality ရွိတဲ႔ မန္ေနဂ်ာေတြ ၀န္ထမ္းေတြ အလြန္လုိအပ္ပါတယ္။

က်ေတာ္ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေျပာပါရေစ။ သူႂကြယ္စိတ္ဓာတ္ရွိတယ္ဆိုတာ ကပ္စီးနည္းတာ၊ တြန္႔တိုတာကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိပိုင္တဲ႔ ဒါမွမဟုတ္လဲ မိမိ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ကုမၸဏီရဲ႕ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး မလိုအပ္တဲ႔ကုန္က်စား ရိတ္ေတြကို ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔၊ အျမတ္ရရွိဖို႔ အတြက္ ေရွ႕႐ူ႕လုပ္ကိုင္ဖုိ႔ပါ။ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ မိမိကို ကုမၸဏီရဲ႕ အစုရွယ္ယာ ပိုင္ရွင္ေတြဟာ ကုိယ္႔ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ လႊဲအပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ႕နဲ႔တန္ေအာင္ ကိုယ္က ႀကိဳးစားဖို႔လိုပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း တစ္ခု ဆက္လက္ရပ္တည္ေနဖို႔ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပဲ အခြင္႔အေရးရတုိင္း ဘယ္လို တိုးခ်ဲ႕လုပ္ကိုင္မယ္ဆိုတာကိုပါ ႀကိဳတင္ စဥ္းစားထားဖို႔လုိပါတယ္။ ။

************************************************************

ေရနံသူေဌးႀကီး J. Paul Getty ၏ How to be rich စာအုပ္မွ The Millionaire Mentality ကို က်ေတာ္နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ Getty ဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကမၻာေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆံုးလူ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ Getty Interest ကုမၸဏီဟာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ ေရနံစ တူး တဲ႔ ကုမၸဏီေတြထဲမွာ တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ အလွဴအတန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူဟာ အႏုပညာပစၥည္း စုေဆာင္းရတာကိုလည္း ၀ါသနာပါၿပီး သူစုေဆာင္းခဲ႔တဲ႔ အႏုပညာပစၥည္းေတြကို အခုအခါမွာ Getty Museum မွာ ျပသထားပါတယ္။