“အငယ္ေကာင္ ကို မေတာင္းပန္ေတာ့ဘူး။”

အသိ၊သတိေကာင္းေတြရွိတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ မွာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေတြးမိတယ္။

ေတြးရင္း နဲ႔ အငယ္ေကာင္ ကို သတိတရျဖစ္မိတယ္။

အဲ့ဒီက်မွ သူ ့ကို ေတာင္းပန္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ မေတာင္းပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ကိုယ္က အငယ္ေကာင္ ဆိုတဲ့ ေခြးကို ေမြးထားတဲ့ ပိုင္ရွင္ျဖစ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေက်းဇူး၊သူ႔ ေက်းဇူး ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္စရာေၾကာင့္လည္းမဟုတ္ဘူး။ သူ က ဘဝျခားသြားလို႔လဲ မဟုတ္ဘူး။

ေခြး တစ္ေကာင္ မို႔ လူတစ္ေယာက္က ေတာင္းပန္ဘို႔ မလိုဘူးဆိုတဲ့ ခြဲျခား တဲ့ အေတြး ေၾကာင့္လဲမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ က သူ႔ ခြင့္လႊတ္ျခင္း နဲ႔ မထိုက္တန္ဘူးထင္လို႔ပါ။

သူ က ကိုယ့္ဆီကေန ေတာင္းပန္ျခင္းထက္ ပိုၿပီး ရသင့္တယ္ထင္လို႔ပါ။ သူ႔အေပၚျပဳမိတဲ့ မတရားမႈေတြ တာဝန္မဲ့မႈ ေတြ အတြက္ ျပစ္မႈတစ္ရပ္လို အစားေပးသင့္လို႔ပါ။

“တမလြန္ က်ရင္ မင္းနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အစားကို ငါ့ဆီက ေပးပါ့မယ္ အငယ္ေကာင္ ေရ” ရယ္လို႔ အေတြး ေပၚလာမိလို႔ပါ။

စေျပာ ရရင္ အငယ္ေကာင္ ဆိုတဲ့ နာမည္က စ ရပါလိမ့္မယ္။ ၁၀တန္းေျဖၿပီးေတာ့ မိသားစု စီးပြားေရးအတြက္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းဘူတာအလြန္မွာ ဥစားၾကက္ေမြးျမဴေရး တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္လုပ္ခဲ့တယ္။ျခံေစာင့္ဘို႔ ဆိုၿပီး အေဖ့ရဲ႕ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ က ႏို႔လြတ္စ ေခြးႏွစ္ေကာင္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။

ႀကီးတဲ့ေကာင္ကို အႀကီးေကာင္၊ ငယ္တဲ့ အေကာင္ ကို အငယ္ေကာင္ ရယ္လို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားဘဲ နာမည္ေပးခဲ့တယ္။ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ တန္ဘိုး မထား၊အေလးအထား ခဲ့ျခင္းအစေပါ့။

ကိုယ့္ အရိပ္ ခိုနားသူ အေမြးခံ ေခြးမို႔ သူ ့ အတြက္ လိုက္နာစရာ စည္းကမ္းေတြ က တစ္ပုံႀကီးပါ။ ကိုယ့္ဘက္ က ေပးမဲ့ သူ႔ပိုင္ခြင့္ကေတာ့ ေရေရရာရာ မရွိလွပါ။ တိတိက်က် မပိုင္းျဖတ္ထားပါ။ ေကြ်းတာစား၊ထားသလို ေန ဘဲေပါ့။

ေလွာင္ထားတဲ့ျခံ ထဲက ၾကက္တစ္ေကာင္တစ္ေလ အျပင္ထြက္လာရင္ ကိုယ္သိေအာင္ ေဟာင္သံေပးတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ မွာ စိတ္နဲ႔ေတာင္ ဒီၾကက္ေတြ မျပစ္မွားရဲဘူး။ သူ႔ကိုယ္ေပၚက သန္းေတြ မႊားေတြ လာၿပီးဆိတ္စြဲ စားတတ္တဲ့ၾကက္ကေလး
ေတြ က သူ႔ ကို မေၾကာက္ဘူး။သူ အိပ္ေနေတာင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚ ခုန္တက္ၿပီး ေျမျပင္လို ယက္ေမႊ ထိုးဆိတ္ ေတာင္ မာန္မဖီဝ့ံတာ ၾကက္ကေလးေတြ သိေနပုံဘဲ။ ကိုယ့္ ရဲ႕ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပုံစံေပးထားတာ အငယ္ေကာင္ ေကာင္းေကာင္း သင္ခန္းစာ ယူထားၿပီးၿပီဘဲ။

ကိုယ္ ထမင္းမခ်က္တဲ့ေန ့ ကိုဘသိုက္ လဘက္ရည္ဆိုင္က နံျပားႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔ တနပ္စာၿပီးျပတ္ခဲ့တဲ့ အငယ္ေကာင္။ မုံရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဥကၠံ စြန္႔က်ဲတဲ့ ေခြးစာထဲ က သူ႔အတြက္ အနည္းက်ဥ္းယူလာေကြ်းလဲ မၿငိဳမျငင္ ေက်းဇူးတင္ၿပီး အၿမီးတႏွံ႔ႏွံ႔နဲ႔  သခင့္ စိတ္ေအးေစ တဲ့ အငယ္ေကာင္။

ဒီ အေကာင္ ဟာ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ အေတာ္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ သစၥာရွိတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္ျခံမွာ ေနရတာၿငီးေငြ႕လာၿပီ။ ေဒသေကာလိပ္ေတြ ဖြင့္မယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတက္ဘို႔လည္း စိတ္လႈပ္ရွားၿပီ။
အေဖ က လည္း ၿမိဳ႕ေဟာင္းဘူတာ ကေန မႏၲေလးဘူတာ ေျပာင္းမိန္႔က်လို႔ ေျပာင္းသြားတာ ၆လ ေလာက္ၾကာၿပီ။

ဒီေတာ့ ၾကက္ျခံ လုပ္ငန္းရပ္လိုက္ဘို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ၾကက္ေတြ လည္း ေရာင္းပစ္လိုက္ရန္ ဆုံးျဖတ္က်သည္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေစ်းထိပ္ က ၾကက္ဒိုင္ နဲ႔ ေစ်းျပတ္သျဖင့္ ေရာင္းလိုက္သည္။ ၾကက္ေတြ ကို ၾကက္ျခင္းထဲ ဖမ္းထဲ့ၿပီး ျမင္းလွည္းနဲ႔ သယ္သြားသည္။ အငယ္ေကာင္ ျပႆနာ တက္ၿပီ။ၾကက္ေတြ သယ္တဲ့ ျမင္းလွည္းကို ေနာက္ က လိုက္ေဟာင္သည္။ေရွ႕က ပိတ္ၿပီးေဟာင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဆီ ေျပးလာၿပီး ေဟာင္သည္။ပုဆိုးစ ကို ဆြဲသည္။ သူ႔ အမူအရာ က တစ္ခုခု လုပ္ပါအုန္း ဆိုသည့္ သေဘာပင္။

သူ ႏွင့္ ၾကက္တင္ ျမင္းလွည္း ကို ၾကည့္ၿပီး အေမ့မ်က္ႏွာ မေကာင္းေတာ့။ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းေနၿပီ။ ကိုယ္ထင္ မိလိုက္တာက အေမ လည္း ၾကက္ေတြ ကို နစ္ေျမာေနၿပီ လားေပါ့။ ေစ်းထိပ္ေရာက္သည္ အထိ အငယ္ေကာင္ ဇြဲမေလ်ာ့။လိုက္ဆဲ။ေဟာင္ဆဲ။
ၾကက္ျခင္းသယ္ မဲ့လူ ကပ္မရလို ့ ကိုယ့္လာေခၚရတယ္။ ေအာ္ေငါက္ လိုက္မွ အၿမီးကုပ္ၿပီး ကိုယ့္ေနာက္ျပန္လိုက္ခဲ့တယ္။ အငယ္ေကာင့္ ရဲ႕ ေသာက ဗ်ာပါဒ ကို ကိုယ္နားမလည္ခဲ့။

မၾကာမီ ဖြင့္ေတာ့မည့္ေက်ာင္း ကို တက္ဘို႔ သာ ေတြးေပ်ာ္ေနသည္ ကိုး။ ေန႔ည တာဝန္ႀကီးေသာ ၾကက္ျခံ လုပ္ငန္း ကိုလည္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕လာသည္လည္း တစ္ေၾကာင္းျဖစ္မည္။ လက္ရွိေနသည့္ အိမ္က မႏၲေလး ဘူတာႀကီး အေပၚထပ္မွာ မို႔
အငယ္ေကာင္ ကို အိမ္ ေခၚသြားမရ။

ဒီေတာ့ ထုံးစံ အတိုင္း ဆရာေတာ္ဦးဥကၠံ မွ လက္ခံေစာင့္ေရွာက္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားရျပန္ပါသည္။ အငယ္ေကာင္ ကို နဂိုထဲက ႏွစ္သက္ေသာ ဆရာေတာ္က အလြယ္ပင္ လက္ခံခဲ့ပါသည္။

၁၀တန္း အမွတ္နည္းသည္ကို ကာမိၿပီး စက္မႈတကၠသ္ုလ္ တက္ရပါမည့္ အေရး အသည္းသန္ စာႀကိဳးစား ေနရသျဖင့္ အငယ္ေကာင္ ေနရာ မုံရြာေက်ာင္း ကို မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။

စက္မႈတကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္အၿပီး အေဖ ဒုတိယအႀကိမ္ေျပာင္းလာခဲ့ ျပန္ေသာ ၿမိဳ႕ေဟာင္းဘူတာ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ပါသည္။

မံုရြာေက်ာင္း လည္း သြားျဖစ္ဘို႔ အခြင့္ရလာသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ခြဲခြာ ခဲ့ေသာ သခင္ ကို ျပန္ေတြ႕ရေသာ အငယ္ေကာင္ အူးျမဴးေနပုံ မွာ ဆရာေတာ္ပင္ သတိထားမိစရာျဖစ္ခဲ့သည္။အေျပးလာလိုက္။ေျခေထာက္ကို လ်က္လိုက္၊နမ္းလိုက္။
ပတပ္ရပ္ၿပီး ဖက္ဘို႔ ႀကိဳးစားလိုက္။ေျမျပင္မွာ လူးလိမ့္လိုက္။ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူလိုက္။ေဟာင္လိုက္။ အမူအရာအစုံ နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သ႐ုပ္ျပၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ကို ေျပာျပခ်င္တာ ေတြ လွစ္ဟ ေနသလိုပါ။ သူ႔မ်က္လုံး ႏွင့္ အၾကည့္မ်ားတြင္လဲ အဓိပၸါယ္ အစုံ ရွိေနသလိုပင္။
မၾကာမီ ပင္စင္ယူေတာ့မည့္ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ တာဝန္ ပိုမည္ထင္၍ အငယ္ေကာင္ ကို အိမ္ျပန္ေခၚဘို႔ ေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့။

ဒီလို နဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ ႏွင့္အမွတ္မထင္ ျပန္ဆုံေတာ့ အငယ္ေကာင့္ အေၾကာင္း စကားစပ္မိသည္။ အငယ္ေကာင္ မရွိေတာ့ၿပီေပါ့။ၾကက္ျခံ ေနရာ ၌ သာ ေနေလ့ ရွိေၾကာင္း။ အေဖ့တပည့္ က ကြ်န္ေတာ့္ စက္ဘီး စီးၿပီး ဆရာ့ေတာ္ေက်ာင္း လာလ်င္ပင္ စက္ဘီး ဘဲလ္ သံ ကို ပင္ မွတ္မိေၾကာင္း။ အငယ္ေကာင္ ၏ သခင့္အေပၚ တန္ဘိုးထား ခ်စ္ခင္မႈမ်ားပင္။ ထိုစဥ္ က စကားထဲ ထည့္ေျပာ ေသာ္လည္း အေလးနက္မျဖစ္ခဲ့။

(အသိ၊သတိေကာင္းေတြရွိတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ မွာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေတြးမိတယ္။ ေတြးရင္း နဲ႔ အငယ္ေကာင္ ကို သတိတရျဖစ္မိတယ္။ အဲ့ဒီက်မွ သူ ့ကို ေတာင္းပန္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသေသျခာျခာ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ မေတာင္းပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။)

သူ႔ အၾကည့္ေတြ မွာ သံေယာစဥ္ အရိပ္ေငြ႕ေတြ နဲ႔ အတူ ရင့္က်က္မႈ ၊နားလည္မႈ ေတြပါ ရွိေနသလို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ၾကက္တင္ျမင္းလွည္း ကို ေဟာင္ေနတဲ့ နာက်င္ေၾကကြဲမႈ နဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အသံက ဆိုလိုခ်က္ကို သိလာသလို ခံစားရတယ္။

တတိယႏွစ္ အၿပီးျပန္ဆုံခ်ိန္က သူ႔ ေအာ္ျမည္သံေတြ၊ ပူေဆြးမႈနဲ႔ ေပးတဲ့ အူသံ ေတြ ၊အျပဳမူေတြ၊ ျပန္ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္ မိရင္း မွ သတိထားမိတဲ့ ကိုယ့္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ။အစီအရီပါလား။ တန္ဘိုးထား ေလးစားအပ္ရာေတြ ကို သိႏိုင္တဲ့ ရင့္က်က္မႈ
ေတြမရွိခဲ့ပါလား။ သူ႔ တာဝန္နဲ႔ အတူ ထပ္တူတန္ဘိုးထားစရာ သူ႔ပိုင္ခြင့္ ေတြ ကို နားမလည္ခဲ့ပါလား။

ခိုကိုးခြင့္ရခဲ့သူ မွာ ရပိုင္ခြင့္ ရွိစရာမလိုလို ့ ထင္ခဲ့တယ္။

သူ႔ ရဲ႕ တာဝန္ေက်မႈ နဲ႔ သူ ့ေစတနာ၊သံေယာဇဥ္ ဆိုတာေတြ ကို ခိုကိုးခြင့္ ေလာက္နဲ႔ တန္ဘိုးျဖတ္မိခဲ့တယ္။ ဒီလို လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ တန္ဘိုးရွိတဲ့အမူက်င့္ေတြရွိတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ ရဲ႕ ခြင့္လႊတ္ျခင္း ကို ထိုက္တန္၏ မထိုက္တန္၏ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္ၾကည့္ပါ။

ေရးသူ- ေအာင္ေဇာ္ဝင္း
ဇန္နဝါရီ ၁ ၊ ၂၀၁၇

**စာေရးသူထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္း၍ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။