အမႈိက္ပံုကုိ မွီခုိရွင္သန္ေနရသည့္ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာမ်ား

ေမ ၃၊ ၂၀၁၇
M-Media

– ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ကပ္ေနသည့္ ထိုင္းနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ဆင္ေျခဖံုးရွိ အမႈိက္ကြင္းျပင္တစ္ခုသုိ႔ ၀င္ေရာက္သြားသည့္အခါ သတၱဳပစၥည္းမ်ားမွသည္ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ၿပဲေနေသာ အ၀တ္မ်ား၊ ပုပ္သုိးေနေသာ အစားအအေသာက္မ်ားပါ၀င္ကာ လူတစ္ရပ္ထက္ ပုိျမင့္ေသာ စြန္႔ပစ္အမႈိက္ပံုတြင္ ယင္ေကာင္မ်ားမွာ တစ္၀ီ၀ီ၀ဲပ်ံေနၾကသည္။

“ပစ္ထားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြထဲက နည္းနည္းေကာင္းတာေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ စားပါတယ္။ လုိအပ္ရင္ ဒါေတြကုိ ခ်က္ျပဳတ္ပါတယ္။ စြန္႔ပစ္ထားတာေတြထဲက ျပန္သံုးလုိ႔ရတဲ့ အရာေတြကို ေကာက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းပါတယ္” ဟု အသက္ ၄၅ ႏွစ္အရြယ္ မစန္းေအးက ေျပာၾကားသည္။

သူမမွာ ပဲခူးတုိင္း ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္မွျဖစ္ၿပီး သားသမီးမ်ား၊ ေျမးမ်ားႏွင့္အတူ အမႈိက္ပံုတြင္ အေျချပဳေနထုိင္လာသည္မွာ ၁၅ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္လာခဲ့ေလၿပီ။

“တစ္ေန႔ကုိ ဘတ္ ၂၀ (၆၅၀ က်ပ္) ေလာက္နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ အသက္ဆက္ေနရတာပါ” ဟု ယင္ေကာင္မ်ားနားရန္ စုိင္းျပင္းေနသည့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္မွ လက္ဖက္ရည္ကုိ တစ္ႀကိဳက္တည္း ေမာ့ခ်ရင္း သူမက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

မဲေဆာက္တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွ အမႈိက္မ်ားကုိ လာေရာက္စြန္႔ပစ္သည့္ မယ္ပဟုေခၚေသာ ထုိေနရာတြင္ အမႈိက္ပံုမွာ ေတာင္ငယ္ေလးတစ္ခုကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။

“က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူးဆုိတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ အရင္က ကၽြန္မမွာ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူး။ အခုဆုိရင္ ခါးလည္း နာတယ္၊ ရင္ဘတ္ကလည္း ေအာင့္တယ္။ သိပ္နံေပမယ့္ ဒီလုိပဲ အသားက်ေအာင္ ေနရတာေပါ့ရွင္။ အရင္ဆုိ ကၽြန္မ အန္တာေတြဘာေတြျဖစ္ၿပီး ၅ ရက္ေလာက္ ထမင္းမစားႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ေအးေဆးျဖစ္သြားပါၿပီ” ဟု မစန္းေအးက ဖြင့္ဟခဲ့သည္။

မစန္းေအး

အမႈိက္ပံုမွရရွိသည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ေရာင္းခ်ျခင္းအားျဖင့္ တစ္လလွ်င္ ဘတ္ ၂၀၀၀ (၇၈၀၀၀ က်ပ္ခန္႔) ရရွိသည္ဟု သူမက ဆုိသည္။

အမႈိက္ပံုနားတြင္ ေနထုိင္သူမ်ားမွာ ျဖစ္သလုိ ထဲတုိး၍ ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိတဲမွာပင္ စားေသာက္သည္၊ အိပ္စက္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေန႔ဘက္တြင္ အမႈိက္၌ ရွာၾကၿပီး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ညဘက္တြင္ ရွာၾကသည္။

“ဆုိးရြားၿပီး ညစ္ပတ္နံေစာ္တာေတြကုိ ေၾကာက္ေနမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသက္ရွင္ရပ္တည္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ မီးဖုိေဆာင္လုိပါပဲ။ ဒီမွာပဲ စားတယ္။ ဒီမွာပဲ ေနပါတယ္” ဟု အသက္ ၄၉ ႏွစ္အရြယ္ ကုိသန္းဦးက ျပန္အသံုးျပဳ၍ရသည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ အမႈိက္ပံု၌ ေကာက္ေနရင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။

၎၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေခၽြးေပါက္မ်ား ေတာက္ေတာက္က်ေနၿပီး၊ အ၀တ္အစားမ်ားကလည္း ေခၽြးမ်ားျဖင့္ စုိရႊဲေနသည္။

“အနံ႔ဆုိးေတြက က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူးဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိတာေပါ့။ ေခါင္းေတြလည္း တစ္အားကုိက္တယ္၊ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ တအား ေခ်ာင္းဆုိတယ္” ဟု ၎က ဆုိသည္။

အသက္အရြယ္ႀကီးေနၿပီး အျမင္အာ႐ံုခ်ိဳ႕တဲ့ေနသည့္ မိခင္ႀကီးႏွင့္အတူ ကုိသန္းဦးတစ္ေယာက္ ထုိအမႈိက္ပံုနားတြင္ ေနထုိင္လာခဲ့သည္မွာ ၁၂ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ေဆာင္ရြက္ေနေသာ္လည္း အမိေျမတြင္ အလုပ္မရွိေသာေၾကာင့္ ျပန္ရန္ အစီအစဥ္မရွိဟု သူကဆုိသည္။ ျပန္သံုး၍ရသည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ စုေဆာင္းေရာင္းခ်ျခင္းျဖင့္ ကုိသန္းဦးမွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ဘတ္ ၁၅၀ (၆၀၀၀ က်ပ္ခန္႔) ရွာေဖြႏုိင္သည္။ ထုိေငြက ၎ႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူတုိ႔ စားေသာက္ရန္ လံုေလာက္သည္ဟု သူက ဆုိေလသည္။

ကုိသန္းဦး

အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားအပါအ၀င္ အျခားသူမ်ားကလည္း ေနပူႀကဲတဲေအာက္တြင္ အမႈိက္မ်ားေကာက္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ အဆုိပါ အမႈိက္ပံုႀကီးအနီးတြင္ မိသားစုေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ေနထုိင္ၾကၿပီး ေဒသခံမ်ားက အခ်ိဳ႕မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔ ၾကာျမင့္ေနၿပီဟု ဆုိသည္။

မဲေဆာက္ရွိ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးရာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး ေကာ္မတီမွ ဥကၠဌ ဦးမုိးႀကိဳးက ထုိေဒသရွိ ျမန္မာလုပ္သားမ်ားကုိ ေထာက္ပံ့ေပးေနသည္မွာ ၁၄ ႏွစ္တာ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မဲေဆာက္ရွိ ထုိအမႈိက္ပံုႏွင့္တစ္၀ုိက္တြင္ ေနထုိင္သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အေရအတြက္မွာ ၃၀၀ ခန္႔ရွိၿပီး ေမြးရပ္ေျမတြင္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈႏွင့္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္မႈတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ လာေရာက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဧရာ၀တီကို ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“သူတုိ႔ဟာ အမႈိက္ပံုကုိ မွီခုိေနရပါတယ္။ အမႈိက္ေတြကုိ ေကာက္ၿပီး အသက္ရွင္သန္ေနရတာပါ” ဟု ဦးမုိးႀကိဳးက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

မဲေဆာက္မွာ စီးပြားေရးအရ တုိးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေသာ္လည္း ထုိအက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကုိ ထုိေဒသတြင္ ေနထုိင္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနသည့္ ျမန္မာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားက မခံစားရ။ ဦးမုိးႀကိဳးကေတာ့ စက္႐ံု၊ ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ အမႈိက္ေကာက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုပ္ကုိင္ေနသူမ်ားမွာ အၿမဲတမ္းလုိလုိ ‘လစ္လ်ဴ႐ႈ ခံေနရသည္’
ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

မစန္းေအး၏ ေျမး

အမႈိက္ေကာက္ ေရာင္းခ်ရသူ ကုိသန္းဦးက ၎ကဲ့သုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားမွာ မဲေဆာက္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ တုိးတက္မႈမ်ားမွ ဖယ္ထားျခင္းခံရၿပီး “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ဘာမွမကုိ မဆုိင္တာ” ဟု ထပ္ေလာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။

မစန္းေအးအတြက္ အမႈိက္ပံုႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ရျခင္းမွာ ဘ၀ေနထုိင္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီး၊ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ႏုိင္မည့္ ရင္းျမစ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနေပသည္။

“ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ေတာ့ ဒီအမႈိက္ပံုက ေရႊပံု၊ ေငြပံုႀကီးပါပဲ။ ဒီအမႈိက္ပံုကုိပဲ ကၽြန္မတုိ႔ မီွခုိအားထားေနရတာပါ” ဟု တဲအတြင္း ေဆးေပါ့လိပ္ဖြာရင္း သူမက ေျပာသည္။ ေျမးျဖစ္သူမ်ားကေတာ့ အနီးအနားတြင္ ေဆာ့ကစားေနၾက၏။

Ref: ဧရာ၀တီ အဂၤလိပ္ပုိင္း

(ဧရာ၀တီသတင္းဌာန အဂၤလိပ္ပုိင္းတြင္ လႊင့္တင္ထားေသာ Burmese Migrants Continue to Eke Out a Living in Garbage Dump on Thai Border ေဆာင္းပါးကုိ ေလးေမာင္က ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆုိသည္)