ရာဟာ မုိဟာရက္ (သုိ႔) ကမၻာ့အျမင့္ဆံုးေတာင္မ်ားကုိ ဖ၀ါးေအာက္ေရာက္ေစခဲ့သူ ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီး

ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၇
M-Media

– အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အလာစကာက ဒီနာလီေတာင္ရဲ႕ အျမင့္ေပ ၁၇၀၀၀ ကုိ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ရာဟာ မုိဟာရက္တစ္ေယာက္ ေျမာက္အေမရိကရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေတာင္ကုိ တက္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ ပထမဆံုး ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေရး သူမရဲ႕အိပ္မက္ေတြ ျပည့္၀ဖုိ႔ နီးကပ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆုိးရြားတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့
ရပါတယ္။

သူနဲ႔ သူ႕ရဲ႕အဖြဲ႕ဟာ ေလျပင္းတုိက္ခတ္မႈ၊ ေသြးခဲမတတ္ ေအးလြန္းတဲ့ အပူအခ်ိန္၊ ဆုိးရြားတဲ့ ေရခဲေခ်ာက္ႀကီးေတြအၾကား ပိတ္မိေနခဲ့ၿပီး ေရခဲထု ၿပိဳဆင္းတဲ့ ေဘးကေနလည္း သီသီေလး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။

“သိပ္ကုိ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာင္ႀကီးရွင့္။ ရာသီဥတုကလည္း မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္မဆုိ ေသမလုိကုိ ျဖစ္တာ။ ဒီခရီးရဲ႕ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံဖြယ္ရာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကုိ ကုစားဖုိ႔ ကၽြန္မ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါတယ္” လုိ႔ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဒီနာလီေတာင္ကုိ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူမက ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ဒီနာလီေတာင္ကုိတက္တဲ့အခ်ိန္ သူနဲ႔ သူမရဲ႕အဖြဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳရင္ဆုိင္ခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲေတြဟာ မေမ့ႏုိင္စရာတြျဖစ္ၿပီး၊ ေတာင္ေပၚမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ပိတ္မိေနမႈကလည္း သူမမွာရွိေနတဲ့ အေၾကာက္လြန္စိတ္ကုိ ျပင္းထန္လာေစပါတယ္။

အေရျပားေရာဂါ၊ အစာအိမ္ေရာဂါေတြကုိ မုိဟာရက္တစ္ေယာက္ ခံစားခဲ့ရၿပီး ေျခသည္းေတြအားလံုး ကြာသြားတဲ့ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေသေတာ့မွာပါလားဆုိတဲ့ အေတြးက တစ္ေန႔ကုိ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေခါင္းထဲ ေရာက္ေရာက္လာတယ္လုိ႔လည္း သူမက ဆုိပါတယ္။

လက္ရွိ ဒူဘုိင္းမွာ ေနထုိင္ေနတဲ့ အသက္ ၃၁ ႏွစ္အရြယ္ ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီး မုိဟာရက္အတြက္ ဒီနာလီေတာင္ကုိ တက္ရတာဟာ အခက္ခဲဆံုး အလုပ္ေတြထဲက တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ သူမဟာ ဧ၀ရက္ေတာင္အပါ အ၀င္ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုး ေတာင္ေတြကုိ တက္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ အိပ္မက္ေတြ အမွန္တကယ္ျဖစ္လာေရး ႐ုပ္ပုိင္း၊ နာမ္ပုိ
င္းနဲ႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာပါ။

“ကၽြန္မဟာ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္က ျဖစ္ခ်င္တဲ့အရာမွန္သမွ် ျဖစ္လာရမယ္ဆုိတာရဲ႕ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနတဲ့ သက္ေသပါ။ ကမၻာ့ထိပ္ဆံုးကုိ ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဘယ္သူက ထင္မွာလဲ”

မုိဟာရက္ဟာ ဒီႏွစ္ေႏြရာသီမွာ ဒီနာလီေတာင္ကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္တက္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားၿပီး လက္ရွိမွာေတာ့ စပြန္ဆာ ရွာေနပါတယ္။

ဒီနာလီေတာင္ဟာ တုိက္ႀကီး ၇ တုိက္က အျမင့္ဆုံးေတာင္ ၇ ခုမွာ မုိဟာရက္ မတက္ရေသးတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာေတာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမဟာ ကီလီမန္ဂ်ာ႐ုိ၊ ဧ၀ရက္၊ ဗင္ဆန္၊ အဲလ္ဘရက္စ္၊ ပြန္က်က္ဂ်ာယာနဲ႔ ေအကြန္ကာဂြါ စတဲ့ အျခား ေတာင္ ၆ ခုစလံုးကို ေအာင္ျမင္စြာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

“ကၽြန္မဘာလုပ္ေနလဲဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ေတာင္မသိတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ကၽြန္မဟာ အခုထက္ နည္းနည္းေလး ျခားနားသြားရင္ ပုိေကာင္းမယ္၊ ေဆာ္ဒီႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္မဟုတ္ရင္ ပုိၿပီး လြယ္ကူမယ္ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြ ၀င္တဲ့အခ်ိန္လည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မ လုပ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာကုိ သက္ေသျပဖုိ႔၊ အိပ္မက္ေတြကို
အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏုိင္မႈမ်ိဳးဟာ ဒါေတြကုိ မလုပ္ဘဲ စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့ သန္မာမႈမ်ိဳးထက္ကုိ ပုိပါတယ္” လုိ႔ သူမက ထပ္ေလာင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ငယ္ဘ၀

မုိဟာရက္က သူမဟာ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက သြက္လက္တယ္၊ ေဖာ္ေရြတယ္၊ ေျပာင္းလဲလုိစိတ္ရွိတယ္၊ သတၱိရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ မိဘနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀ုိင္းက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူမကုိ အျခားကေလးေတြနဲ႔ မတူဘူးလုိ႔ မွတ္ယူၾကပါတယ္။ သူမရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔အတြက္ေတာ့ မုိဟာရက္တစ္ေယာက္ ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေရွး႐ုိးစြဲအျမင္ေတြကုိ ေခ်ဖ်က္ခဲ့ရပါတယ္။

ဂရပ္ဖစ္ဒီဇုိင္းဘာသာရပ္နဲ႔ ဘြဲ႕ရၿပီး ဒူဘုိင္းက ဒီဇုိင္းလုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ ၃ ႏွစ္တာ က်င္လည္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ မုိဟာရက္ဟာ မိဘေတြက ေဆာ္ဒီကုိျပန္လာေနဖုိ႔ ေခၚယူမႈနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သူမအတြက္ အခ်ိဳးအေကြ႕ အခ်ိန္တစ္ခုပါ။

မိဘေတြက သူ႕ကုိ ျပန္ေခၚၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့လူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးမယ့္အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ဆုိင္းရတဲ့ ‘ကစားပြဲတစ္ခု’ ကုိ ကစားေစခ်င္တယ္လုိ႔ မုိဟာရက္က ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမကေတာ့ ဒီလုိဆႏၵမ်ိဳး မရွိပါဘူး။

“သူမ်ားေတြရဲ႕ သမ႐ုိးက်အျမင္ေတြကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်က္ပါဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အျမင္ေတြကုိပဲ ဖယ္ရွားတာပါ။ သူမ်ားေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ အသက္ရွင္ရမွာလဲ”

“ေခ်ာေမာခန္႔ညားတဲ့ အမ်ိဳးသားမ်ိဳးကုိ မလုိခ်င္တဲ့သူ ဘယ္သူရွိမလဲ။ ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါႀကီးကုိ ထုိင္ေစာင့္မေနသင့္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဒီ အယူအဆႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ႐ူးႏွမ္းပါတယ္” လုိ႔ မုိဟာရက္က ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေဆာ္ဒီကုိျပန္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ကပ္ဆုိးတစ္ခု က်ေရာက္ခဲ့သလုိပဲလုိ႔လည္း သူမက ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဒူဘုိင္းမွာေနတုန္းက သူဟာ တက္ႂကြၿပီး အားကစားသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ကာ တင္းနစ္၊ ေဘာလီေဘာေတြကုိလည္း ကစားခဲ့ပါတယ္။ အားကစားနဲ႔ ျပင္ပလႈပ္ရွားမႈေတြကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ အမိေျမကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မုိဟာရက္တစ္ေယာက္ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

အိပ္မက္မ်ားဆီသုိ႔

တစ္ရက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္ ‘ေတာင္တက္ျခင္း’ ဆုိတဲ့ စကားတစ္လံုး ပါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးသြားျခင္းနဲ႔ စြန္႔စားျခင္းကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ သူမအတြက္ ႐ုတ္တရက္ဆုိသလုိ ဒီနယ္ပယ္ထဲ၀င္ေရာက္ဖုိ႔ ဆႏၵျပင္းျပလာခဲ့ပါတယ္။

ဒီအေတြးကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြထံ ေျပာျပတဲ့အခါမွာ အေလးထားျခင္ မခံရဘဲ၊ တုိက္တြန္းအားေပးမႈလည္း မရခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ မုိဟာရက္ဟာ လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။

“ဒါကုိလုပ္တာက ကၽြန္မအတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ လုပ္ခ်င္တာပါ။ ဘယ္သူကမွ ကၽြန္မလုပ္ႏုိင္လားပါ့မလား၊ လုပ္ႏုိင္ရဲ႕လား၊ မလုပ္ႏုိင္ဘူးလားဆုိတာ ေ၀ဖန္လုိ႔ မရပါဘူး”

မုိဟာရက္ရဲ႕ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ မိဘေတြက သေဘာမတူေပမယ့္ ကန္႔ကြက္တာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ၾကပါဘူး။ သူမရဲ႕ပထမဆံုး ေတာင္တက္ခရီးျဖစ္တဲ့ ကီလီမန္ဂ်ာ႐ုိေတာင္ကုိ မတက္ခင္ မုိဟာရက္ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီနယ္ပယ္ထဲကုိ ေျခစံုပစ္ ၀င္ေရာက္ခဲ့လဲဆုိတာ ဖခင္ကုိ အီးေမးလ္တစ္ေစာင္ပုိ႔ အေသးစိတ္ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

“အႏုိင္မခံ အ႐ႈံးမေပးစိတ္ဓာတ္ကုိ ကၽြန္မဆီ သြတ္သြင္းေပးခဲ့တာအေဖပါပဲ။ မိမိကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္မႈရွိဖုိ႔၊ အိပ္မက္ေတြ၊ စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြအေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈရွိဖုိ႔လည္း အေဖ သင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေတြအေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းဖုိ႔ထက္ အျခားအရာကုိလုပ္ဖုိ႔ အေဖကေျပာအံုးမွာလားလုိ႔ ကၽြန္မစာေရးခဲ့ပါတယ္” လုိ႔ မုိဟာရက္က ဖြင့္ဟခဲ့ပါတယ္။

လအနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ဒီလုိ စည္း႐ံုးၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ မုိဟာရက္ဟာ ကီလီမန္ဂ်ာ႐ုိေတာင္ကုိ တက္ဖုိ႔အတြက္ မိဘေတြထံကေန ယံုၾကည္မႈတစ္ခု ရွရွိခဲ့ပါတယ္။

“အခ်ိန္ေတာ့ နည္းနည္းယူရတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အယူအဆကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခ်ဖ်က္ရတာကုိး။ ဆံပင္ေတြကုိ စည္းမထားခ်င္ဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖန္႔ထားခ်င္တယ္။ စကတ္မ၀တ္ခ်င္ဘူး။ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မဟာ စံႏႈန္းေတြကို လုိက္နာဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဟာေတြၾကေတာ့ ေဖာက္ထြက္ရမွာပါ။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့လူ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မမိဘေတြ ကေတာ့ ဒါေတြအားလံုး ျမင္ဖူးသြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေမ ေရငုပ္တယ္၊ ေလေပၚမွာ ဒုိင္ဗင္ထုိးတယ္။ ကၽြန္မ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတာကုိ သူတုိ႔ေတြ႕တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ နည္းနည္းခ်င္းေဖာက္ထြက္ၿပီး ကၽြန္မ လုပ္လာခဲ့တာပါ” လုိ႔ မုိဟာရက္က ေျပာပါတယ္။

ေထာက္ခံမႈနဲ႔ ေ၀ဖန္မႈ

မိဘေတြက သူတုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ သမီးျဖစ္သူရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြကို တစ္စုိက္မတ္မတ္ ေထာက္ခံ အားေပးခဲ့ပါတယ္။

“သူတုိ႔က အရာရာတုိင္းအတြက္ စုိးရိမ္ၾကတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ႐ႈေထာင့္၊ ကၽြန္မရဲ႕ အႏၱရာယ္ကင္းမႈ စတာေတြေပါ့။ သူတုိ႔ ဘာေမွ်ာ္လင့္ထားရမလဲဆုိတာ မသိၾကပါဘူး”

မုိဟာရက္အေၾကာင္း သိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႕ရဲ႕ ဒီ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြအတြက္ မအံ့ၾသၾကေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။

“သိပ္အစာမေၾကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတာေပါ့။ ကၽြန္မဟာ မိသားစုကုိ အရွက္ရေစတယ္လုိ႔ သူတုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ‘အျခားမိန္းကေလးေတြလုိ ဘာ့ေၾကာင့္မေနတာလဲ’ ‘ဘာ့ေၾကာင့္ သူမ်ားထက္ ထူးခ်င္ေနတာလဲ’ ဆုိ ၿပီး ေျပာတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္”

ေတာင္ႀကီး ဖ၀ါးေအာက္

ေ၀ဖန္မႈေတြရွိေနေပမယ့္ မုိဟာရက္ဟာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ အာဖရိကရဲ႕ အျမင့္ဆံုး ကီလီမန္ဂ်ာ႐ုိေတာင္ထိပ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ တက္ေရာက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာင္တက္ခရီးစဥ္ကုိ သူ႕ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ေငြနဲ႔ အကုန္အက်ခံ စီစဥ္ခဲ့တာပါ။ မုိဟာရက္ဟာ ေအာက္တုိဘာနဲ႔ ႏုိ၀င္ဘာလေတြမွာ ဒီခရီးစဥ္အတြက္ တစ္ဦးတည္း ေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီး သက္လံု၊ စိတ္ဓာတ္ႀကံ႕ခုိင္မႈ၊ အခက္အခဲေတြကုိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခုိင္ႏုိင္မႈအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။

အလြန္အင္မတန္ ေလးလံတဲ့ ေက်ာပုိးအိတ္ႀကီးကုိလြယ္ကာ သဲကႏၱာရထဲမွာ ၆ နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာဟာ သူမ ခရီးစဥ္ရဲ႕ အဓိကအခက္အခဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မုိဟာရက္နဲ႔ အျခား ေတာင္တက္သမား ၈ ဦးဟာ ကီလီမန္ဂ်ာ႐ုိ ေတာင္ထိပ္ကုိ ၇ ရက္နဲ႔ တက္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ ပုိၿပီး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းခဲ့တယ္လုိ႔ သူမက ဆုိပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္အတြက္ ကန္ေဒၚလာ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ ကုန္က်ခဲ့တာပါ။

“ေတာင္တက္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မမွာ အေတြ႕အႀကံဳ လံုး၀ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာနဲ႔ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းခဲ့ပါတယ္” လုိ႔ မုိဟာရက္က ဆုိပါတယ္။

ေဆာ္ဒီလုိႏုိင္ငံက လာတဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္မွာ အခက္ခဲဆံုးအပုိင္းက ရာသီဥတု အလြန္ေအးမႈကုိ ႀကံဳေတြ႕ရတာပါ။ ဒီအေျခအေနေၾကာင့္ သူမရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္အပူခ်ိန္ဟာ အလြန္က်ဆင္းခဲ့ၿပီး ေသမလုိျဖစ္တဲ့အထိ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

“အပူခ်ိန္ အႏုတ္ေအာက္ေရာက္တဲ့အေျခအေနကုိ ကၽြန္မ ပထမဆံုး ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။ အလြန္အမင္း ခ်မ္းေအးမႈက တုန္လႈပ္စရာပါပဲ”

ဒီလုိ အခက္အခဲေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အာဖရိကရဲ႕ အျမင့္ဆံုး ေတာင္ထိပ္ကုိေရာက္တဲ့အခ်ိန္ တိမ္ေတြၾကားထဲက မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းဟာ သူမကုိ ႏွလံုးပီတိ ဂြမ္းဆီထိေစခဲ့ၿပီး ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေတြကုိလည္း ေမ့ေပ်ာက္ေစႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

“ထိပ္ဆံုးကုိ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေရာက္ရွိမႈဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေတာက္တက္မႈ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိခဲ့ရပါတယ္။ သိပ္ကုိ စြဲမက္ဖြယ္ရာေကာင္းၿပီး ကၽြန္မဟာ ေတာင္တက္ဖုိ႔မ်ား ေမြးဖြားလာသလားဆုိၿပီး ထင္ျမင္မိပါတယ္”

ဒီလုိ ပြဲဦးထြက္ ကီလီမန္ဂ်ာ႐ုိေတာင္မွာ ေအာင္ျမင္မႈရရွိခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ မုိဟာရက္တစ္ေယာက္ ၁၂ လတာ ကာလအတြင္းမွာပဲ ေနာက္ထပ္ ေတာင္ ၈ ခုကုိ ေအာင္ျမင္စြာ တက္ေရာက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကာလက ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ျဖစ္ၿပီး ကမၻာ့အျမင့္ဆံုး ဧ၀ရတ္ေတာင္ကုိ တက္ေရာက္ႏုိင္တဲ့ ပထမဆံုး ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီး၊ အသက္အငယ္ဆံုး အာရပ္လူမ်ိဳးအျဖစ္ သမုိင္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။

ရာဟာ မုိဟာရက္ဟာ လက္ရွိမွာ ကမၻာ့ တုိက္ႀကီး ၆ တိုက္က အျမင့္ဆံုးေတာင္ ၆ ခုကုိ ေအာင္ျမင္စြာ တက္ေရာက္ထားႏုိင္ၿပီး၊ ေျမာက္အေမရိကတုိက္က ဒီနာလီေတာင္ကုိ တက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကမၻာ့ တုိက္ႀကီး ၇ တုိက္က အျမင့္ဆံုးေတာင္ ၇ ခုကုိ တက္ေရာက္ႏုိင္တဲ့သူအျဖစ္ မွတ္တမ္း၀င္မွာပါ။

ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ သတင္းစကား

သူမရဲ႕ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖု႔ိ၊ ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ဖိႏွိပ္ခံေနရတယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆကုိ ျပန္လည္သံုးသပ္ဖုိ႔ တြန္းအားျဖစ္ေစလိမ့္မယ္လုိ႔ မုိဟာရက္က ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ေဆာ္ဒီလုိေဒသမ်ိဳးကလာတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေနာက္လုိက္ဖုိ႔၊ မိမိတုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ စြမ္းရည္ေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ၾကဖုိ႔လည္း သူမက တုိက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။

“ေျပာင္းေတာ့ ေျပာင္းလဲေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထင္သေလာက္ မျမန္ပါဘူး”

မုိဟာရက္ဟာ သူမရဲ႕ ေတာင္တက္မႈ အေတြ႕အႀကံဳ၊ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ ေဆာ္ဒီအမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ရတဲ့ဘ၀၊ အိပ္မက္ေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႔ စတာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိလည္း ေရးသား ျပဳစုေနပါတယ္။

မိဘေတြကေတာ့ သူမရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနၾကၿပီး အခုအခ်ိန္မွာ သမီးျဖစ္သူဟာ မလုပ္ႏုိင္တာမရွိဘူးလုိ႔ ယံုၾကည္ေနၾကပါၿပီ။

မုိဟာရက္ဟာ က်ား၊ မ တန္းတူညီမွ်ေရးအတြက္ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ၿပီး အားကစားမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပါ၀င္ႏုိင္ေရး အခြင့္အလမ္းအားလံုးကုိ အသံုးခ်ကာ တုိက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ေနပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အမ်ိဳးသြားေတြနဲ႔ ဘာမွ ေလ်ာ့နည္းမေနဘူးဆုိတဲ့ သတင္းစကားမ်ိဳး အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြကုိ ေပးဖုိ႔ဟာ အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း သူမက ယံုၾကည္ေနပါတယ္။

“လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ ကၽြန္မရဲ႕ ကူညီမႈဟာ လြယ္ကူတဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ မိမိျဖစ္ခ်င္တာကုိ သတၱိရွိရွိလုပ္မယ္ဆုိရင္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြဟာ မျဖစ္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးဆုိတဲ့ အယူအဆေလးတစ္ခုကုိ ထားခဲ့ႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ေတာင္တက္တယ္ဆုိတာ သိပ္မခက္လွတဲ့ ကိစၥပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆုိင္ရာကုိ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ဆုိတာ ခက္ပါတယ္။ အရင္လူေတြ မလုပ္ရေသးတာေတြကုိ အာရပ္အမ်ိဳးသမီးေတြက ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ပထမဆံုးလုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကုိ မႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုကုိ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့အထိ အသက္ရွည္ရွည္ေနခ်င္တာ ကၽြန္မရဲ႕ အိပ္မက္ပါပဲရွင္”

Ref: Middle East Eye