ေကာင္းကင္ဘံု

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပြားေလးေရ…

ေလာကႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္စြန္႔ခြာခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ေလးလေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီေနာ္။ အခုလို ေစာေစာစီး စီးထြက္ခြာသြားမႈက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုၿပီးရင့္က်က္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားကို အခု လိုမ်ိဳး စာျပန္ေရးႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ ရင့္က်က္ေစခဲ့ပါတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာကအ ျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ အလန္ကာဒီ (Alan Kurdi) ပါဗ်။ တူရကီႏို္င္ငံရဲ႕ ဘိုဒရမ္ (Bodrum) ကမ္းေျခမွာ ေသာင္တင္ေသဆံုးခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္အရြယ္ဆီးရီးယားႏိုင္ငံသား ကမာၻေက်ာ္ေလးပါဗ်။ အခု ကၽြန္ေတာ္က အသက္၄၅ ႏွစ္ရွိေနမွာျဖစ္တဲ့ ကမာၻေျမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ (ခင္ဗ်ားကို) စာေရးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

ခ်စ္ရပါေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပြားေလးေရ…

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုေကာင္းကင္ဘံုမွာဗ်။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထြန္းလင္းေတာက္ပၿပီး စြဲမက္ ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ေနရာလဲဗ်ာ။ ဒီမွာက ေန႕ေတြ ညေတြ ဆိုၿပီး ခြဲျခားရွိမေနဘူးဗ်။ ေန၊လ နဲ႔ၾကယ္ေတြက ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ အတူတကြ ဝင္းလက္ေနလိုက္တာမ်ားဗ်ာ။ အေမနဲ႔အစ္ကိုလား? သူတို႔လည္း အျခားသူေတြနဲ႔အတူ ျပံဳးလို႔ေပ်ာ္လို႔ဗ်။ ဒီမွာဆို ႏိုင္ငံေတြ၊ နယ္စပ္ေတြဆိုၿပီးလည္း ခြဲျခားကန္႔သတ္ထားတာမ်ိဳးမရွိသလို ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္မႈေတြ၊ ဘာသာေရးခြဲျခားမႈေတြ၊ အၾကမ္းဖက္လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ အၾကမ္းသမားေတြလည္းမရွိၾကဘူးဗ်။ အားလံုးက တန္းတူရည္တူေတြပါပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိညာဥ္အားလံုးက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ညီညီ ညြတ္ညြတ္ပဲေနထိုင္ၾကတာဗ်။

အခု ခင္ဗ်ားတို႔ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး အခါသမယကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းကင္ ဘံုကေန ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ခမ္းနားတဲ့ မီးရႈး၊မီးပန္းေတြကို ျမင္ေနရ သလို ေခါင္းေလာင္းသံခ်ိဳေတြကိုလည္း ၾကားေနရတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ကမာၻႀကီးကေတာ့ (ထံုးစံ အတိုင္း) ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြကို ၿဖီးလိမ္းဆဲပါပဲလား။ ကမာၻရဲ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြက လင္းလို႔ထင္းလို႔ ေနေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြက်ျပန္ေတာ့ ေမွာင္ဆဲမိုက္ဆဲပါလား။ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေခါင္းေလာင္းသံ ေတြနဲ႔ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေသနတ္သံေတြကလည္း ေရာေထြးဆဲပါလား။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရဲ႕ ေနာက္မွာလည္း ဝမ္းနည္းပူေဆြးမႈေတြက ကပ္လ်က္ပါဆဲပါလား။ အမုန္းတရားေတြကလည္း ေမတၱာတရားနဲ႔ လက္တြဲညီညီေလွ်ာက္လွမ္းဆဲပါလား။ အလိုေလးဗ်ာ… လူ႔ဘဝဆိဆုတာႀကီးက အဲ့လိုႀကီးပါပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲံေတာ့ ဒီအရာေတြ အကုန္လံုးက အေဝးႀကီးေဝးခဲ့ပါညပီဗ်ာ။

ကိုယ္ပြားေလးေရ…

ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုေရာ မွတ္မိေသးလားဗ်။ ဥေရာပ သုခကမာၻကို ေမွ်ာ္ရည္မွန္းၿပီး ဇာတိေျမ ကိုဘာနီ (Kobani) ရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈကေနလြတ္ေျမာက္ဖို႔ မိဘေတြနဲ႔အတူ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကတာကို ေလဗ်ာ။ ေလွထြက္ၿပီး မိနစ္အစိတ္ေလာက္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္တိုရဲ႕ စိတ္ကူးအိမ္မက္ေလး အဆံုး သတ္ခဲ့ရတယ္ေလဗ်ာ။ ႀကီးမားတဲ့ လိႈင္းလံုးေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးခဲ့တဲ့ ေလွကေလးေမွာက္ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္က အေမ့ဆီကေန လြတ္သြားခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က “သားကိုခ်န္မထားခဲ့ပါနဲ႔ ေဖေဖ”လို႔ ေအာ္ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြၾကား မွာ လူးလြန္႔ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္နီေလးကို ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ မရႈမလွ ႀကိဳးစားရင္းေပါ့။ ေမွာင္မိုက္ေန တဲ့ ပင္လယ္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ သံုးႏွစ္သား ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္ေလာက္မ်ားတတ္စြမ္းနိုင္မွာ မို႔လို႔ လဲဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သမုဒၵရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ကမ္းေပးၿပီး သူမရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ သိမ္ေမြ႕စြာ ေပြ႕ဖက္ထားေပးပါတယ္။ သူမရဲ႕ၾကင္နာလိုက္ပံုမ်ားဗ်ာ… ေနာက္ၿပီးေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမက ဟိုးေအာက္အထိ ဆြဲႏွစ္မခ်ဘဲ အေပၚဘက္ ကမ္းစပ္ကို ပို႔ေပးခဲ့ရွာေသး တယ္ဗ်။ အဲ့ဒီေန႔ကို ခင္ဗ်ားေသခ်ာမွတ္မိပါတယ္ေနာ္။ အနီေရာင္ရွပ္အကၤ်ီေလးနဲ႔ အျပာေရာင္ ေဘာင္းဘီေလးဝတ္ထားၿပီး ဖိနပ္ကေလးပါစီးထားတဲ့။ မ်က္ႏွာကိုလည္း ကမ္းေျခမွာေမွာက္လ်က္ အပ္လို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေလဗ်ာ။ လိႈင္းၾကပ္ခြပ္ကေလးေတြကေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာ့ ေမာ့ေနခဲ့ေသးတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေန႔က အိပ္စက္ျခင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထာဝရအိပ္စက္ျခင္း ပါပဲဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အဲ့ဒီပံုေလးက လူမႈကြန္ယက္ေတြနဲ႔ သတင္းမီဒီယာေတြၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးပ်ံ႕ႏွံ႔ ခဲ့တယ္ေလဗ်ာ။ လူေတြက ဘာေတြမ်ားေျပာခဲ့ၾကသလဲဗ်ာ။ ကမာၻ့လူသားဆန္မႈ ေဘးဒုကၡလား။ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ဆီးရီးယားလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ နာက်င္မႈသေကၤတ လား။ အဲဒီပံုက ကမာၻႀကီးကို ဆြံ႕အသြားေစခဲ့တာလား။ လူေတြရဲ႕ အသိစိတ္ကိုေရာ ႏိုးဆြေစခဲ့သလား။ သူတို႔ေတြကၽြန္္ေတာ့္အတြက္ နတ္သားေတာင္ပံေတြတပ္ ေပးခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဒါေတြဟာ တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေသျခင္းကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ အလြမ္းသယ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ နာက်င္မႈကို သူတို႔ဘာသာ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ၾကတာပါ။ အမွန္ေတာ့ (သူတို႔ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္) အသက္တစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္ရွင္သန္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ထာဝရသံုးႏွစ္သားေလးပဲေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုက က်ည္ဆံမိုးေတြ၊ ဗံုးမုန္တိုင္းေတြၾကား မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဆီးရီးယားက လြတ္ေျမာက္အသက္ရွင္ဖို႔ ရုန္းကန္ခဲ့ၾကတယ္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ေျမမွာ အေျခခ်ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ကၽြန္ေတာတို႔ဘဝေတြ အခုလို ဆံုးရႈံးခဲ့ၾကရတယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုေသဆံုးမႈေတြေၾကာင့္ အလြန္ပဲနာက်င္ရပါတယ္။ မထိုက္တန္လွပါဘူး။ အလိုေလးေလး… စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ သက္တမ္း က အလြန္တိုေတာင္းလြန္းမေနဘူးလားဗ်ာ။

အကယ္၍ အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ စစ္ပြဲေတြသာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္…

အကယ္၍ ပိုေကာင္းတဲ့ ေလွတစ္စီးသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးခြင့္ရခဲ့မယ္ဆိုရင္…

အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အေဖသာ အသက္ကယ္ အကၤ်ီဝတ္ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္…

အကယ္၍ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက သူတို႔ရဲ႕ႏွလံုးသားနဲ႔ အတူ သူတို႔ရဲ႕နယ္စပ္ေတြကို ဖြင့္ထားခဲ့မယ္ ဆိုရင္… ကၽြန္ေတာ္ေသရပါ့မလားဗ်ာ။

အခုေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕(အသက္မဲ့) ခႏၶာကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အမိေျမ (ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ ေနရပ္ေပါ့ဗ်ာ) ဆီကို သယ္ေဆာင္သြားၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ အဲဒီမွာေျမခ်ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘဝဟာ အေပါစား ကံၾကမၼာနဲ႔ ဆိုးဝါးတဲ့ဘဝတစ္ခုပါပဲဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ဗ်ာ အနည္းဆံုး လူသိမ်ားခဲ့ရၿပီး ႏွစ္သိမ့္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အျခားေထာင္ေပါင္းမ်ား စြာ ဒုကၡသည္ ေတြကေတာ့ အေမ့ခံေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေထာင္ခ်ီတဲ့ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္သူေတြဟာ (ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ) ေျမထဲပင္လယ္ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ေသေနၾကတယ္။ မ်ားစြာေသာ ကေလးသူငယ္ေတြကလည္း အငတ္ေဘးနဲ႔ အေအးဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ေသေနၾကတယ္။ ရာနဲ႕ခ်ီတဲ့ လူေတြဟာလည္း အၾကမ္းဖက္မႈေၾကာင့္ ေသေနၾကေသးတယ္။ (ျဖတ္ေျပာရဦးမယ္) ေရမနစ္ခင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္နယ္တည္းသား သူငယ္ခ်င္းက ေျပာခဲ့တယ္။ သူက သမုဒၵရာႀကီးကို အရမ္းေက်း ဇူးတင္ပါသတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ဆို သူ႔ကိုသမုဒၵရာၾကီးက ဗီဇာလည္းမစစ္ဘဲ၊ ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာလည္း မေမးဘဲ လက္ခံခဲ့လို႕ပါတဲ့။ ေအးဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ႏွစ္သိမ့္ခံ သတိရခံရတဲ့ ေသသူေတြရွိသလို အပယ္ခံ၊ အေမ့ခံၿပီး ေသသြားတဲ့သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ အိုဗ်ာ… တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဟာ တရားမွ တရားရဲ႕လားဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ ေမးစရာရွိတာက နာက်င္စြာေသဆံုးခဲ့ရၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းလွတဲ့ သုခဘံုေရာက္ကေလးတစ္ ေယာက္ဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကမာၻေျမက (၄၅) ႏွစ္ရွိတဲ့ ခင္ဗ်ားဆီကို စာေရးရသလဲဆိုတာကိုပါ။ (၄၅)ႏွစ္ဆိုတဲ့ အသက္အရြယ္ကိုမွ ဘာေၾကာင့္ေရြးခ်ယ္ၿပီး စာေရးရသလဲ။ အမွန္ကေတာ့ (၄၅) ႏွစ္ ဆိုတဲ့ အရြယ္ဟာ ဘဝမွာ ျပည့္စံုတည္ၿငိမ္တဲ့ အရြယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္သာ အသက္ရွင္ၿပီး အခုလို (၄၅) ႏွစ္အရြယ္ကို ေရာက္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလဲ မသိဘူးေနာ္။

အေဖတစ္ေယာက္လား? ဒါမွမဟုတ္ အရာရွိတစ္ေယာက္လား ? ဒါမွမဟုတ္ ကမာၻႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္မယ့္ အထင္ကရတစ္ေယာက္လား? ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ဗ်ာ Apple ကုမၸဏီရဲ႕ CEO စတီးဗ္ေဂ်ာ့ ကလည္း ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္သူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိပါတယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္သာ အသက္ရွင္ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေနရာမွာမ်ား ေရာက္ေနမွာလဲ။ အမိေျမဆီးရီးယား ကို ျပန္ေရာက္ေနမွာလား? ဒါမွမဟုတ္ ဥေရာပႏိုင္ငံတစ္ခုခုကိုမ်ား ေရာက္ေနမလား။ ကမာၻႀကီးကေရာ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ရွိေနမလဲ? ကၽြန္ေတာ္အခုေရာက္ေနတဲ့ နိဗၺာန္ဘံုနဲ႔ ကမာၻ ႀကီးက တူေနမွာလား? တကယ္ေတာ့ဗ်ာ အသက္ေတြႀကီးဖို႔နဲ႔ (၄၅) ႏွစ္ေရာက္ဖို႔ဆိုတာ သဘာဝပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ေတာ့ လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး။ အသက္(၄၅)ႏွစ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ထာဝရအိမ္မက္တစ္ခုပါဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့မွျဖစ္လာ မ်ာမဟုတ္တဲ့ အိမ္မက္တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူကမ်ား ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လိုကေလးေတြကို (၄၅) ႏွစ္ဆိုတဲ့ အသက္ကို ရေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။ ဘယ္သူကမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ အသက္ေတြကို ျပန္ေပးႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအသက္ (၄၅) ႏွစ္၊ (၅၅) ႏွစ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္မ်ားစြာအထိ ဘယ္လိုလုပ္ေနထိုင္ခြင့္ရႏိုင္ေတာ့မွာလဲဗ်ာ။ ဒီေမးခြန္းကို ဘယ္သူကမ်ား ေျဖေပး ႏိုင္မွာလဲ ကိုယ္ပြားေလးရာ။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္
ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံမွ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ရွိေက်ာင္းသူေလး “ငုယင္သီသူထရန္” ၏ ေရႊတံဆိပ္ဆုရ
“အသက္ ၄၅ ႏွစ္ရွိေသာ သင့္ကိုယ္သင္စာတစ္ေစာင္ေရးပါ” ဟူေသာေပးစာကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္သည္။

စႏၵာျမင့္ (ပညာေရး)