ေအာက္တိုဘာ ၂၈ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ ေရးသည္။
ႏွလံုးသားခ်င္းနီးစပ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ဖက္မိဘက စပ္ဟပ္လို႔ပဲဆိုဆို တစ္မိုးေအာက္မွာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ထူေထာင္ျဖစ္ၾကသည္ေပါ့။ အေမတို႔အဘြားတို႕ေခတ္ကေတာ့ မိန္းမအမ်ားစုက အိမ္ေထာင္ရက္သားက်တယ္ဆိုရင္ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ သိမ္းထုတ္ေသခ်ာရင္း၊ စီးလာတဲ့ေရကို ဆည္တဲ့ကန္သင္းျဖစ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ တာဝန္ေက်ၾကရတယ္။ သနပ္ခါးေျခဆံုး ေခါင္းဆံုးလိမ္းၿပီး ပြားစည္းလာသမွ် သားသမီးေတြကို ရင္အုပ္မကြာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ေယာက်ၤားနည္းတူ အိမ္ျပင္ထြက္ၿပီး စီးပြားရွာတာ ရာထူးဌာနေတြ ပိုင္ဆိုင္ ခြင့္ရၿပီး ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္တာ မ်ိဳးေတြ မရွိ မဟုတ္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရအတြက္က နည္းပါးတယ္ေလ။
ေယဘူယ်အေနႏွင့္ကေတာ့ အေမတို႔အိမ္မွာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေနခဲ့ၾကတဲ့ မိန္းမေတြဟာ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါမွာေတာ့ အထူးေျပာဖြယ္ရာ မရွိေအာင္ မိန္းမပီသစြာ အခ်က္အျပဳတ္ အခ်ဳပ္အလုပ္စတာေတြကို လက္စြမ္းျပၾကတယ္။ သားတစ္ဖ်ာ ေျမးတစ္ရာရတဲ့ အထိ အိမ္ေထာင့္ သက္တမ္း အရွည္ႀကီးကိုေလွ်ာက္ရင္း ဘဝတစ္ခုကို ကုန္ဆံုးခဲ့ၾကတယ္။ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ စာရင္းဇယားေတြေကာက္ယူတဲ့ အခါ လြယ္လြယ္ကူကူပဲေျဖလိုက္တယ္ “မွီခို”။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ကိုယ္တင္မက သားသမီးေတြအားလံုး အေမအေဖႏွင့္ ေယာကၡမပါ မက်န္ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးတာက အိမ္ဦးနတ္ပဲဆိုေတာ့ သူ႔ကိုမွီတြယ္ ခိုကိုးၿပီးေနတာမို႔ မွီခိုဆိုတာ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး ေဝါဟာရတစ္ခုပဲေပါ့။ အိမ္ေထာင္ ဦးစီးရွာေဖြလာသမွ်ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီး ဝင္ေငြႏွင့္ထြက္ေငြကို သင့္တင့္မွ်တေအာင္ စိစစ္သံုးစြဲတာက အိမ္ေထာင္ရွင္မိန္းမသားေတြရဲ႕တာဝန္။ အိမ္မွာလိုအပ္သမွ်ေတြကုိ ေယာက်ၤား အသိေပးရုံပဲ။ လိုေငြအတြက္ေတာ့ သူကပိုၿပီးရွာေပါ့။
ဒီကေန႔ေခတ္သမယမွာလည္း ေယာက်ၤားရွာေဖြလာသမွ်ကို အိမ္ရိပ္မွာေနရင္း စီမံခန္႔ခြဲရုံ သက္သက္သာသာတာဝန္ရွိတဲ့ မိန္းမသားေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမအမ်ားစုကေတာ့ ေမာင္တစ္ထမ္းႏွင့္ လိုက္ဖက္ေအာင္ ရြက္ရုံသာမက လက္ကပါဆြဲလို႔ ရုန္းကန္ေနၾကရပါတယ္။ ရုန္းကန္ဆိုရွိတဲ့ သားသမီးေတြႏွင့္ မိသားစု အသံုးစရိတ္ကို ကာမိဖို႔က ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္တည္းကိုခ်ည္း တာဝန္ပံုေပးၿပီး အားကိုးေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ဒီေတာ့လည္း အားႏြဲ႕ႏြဲ႔မိန္းမသားေတြဟာ ယုန္တစ္ေကာင္လို ႏူးညံ့တဲ့ပင္ကို သဘာဝကို မိသားစု တြန္းအားေဇာႏွင့္ ျခေသၤ့လိုမာန္ဟစ္ၿပီး ရုန္းကန္တာ မဆန္းပါဘူးေနာ္။
အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုျဖစ္ၾကတုန္းကေပါ့။ မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္ၾကေတာ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ အလုအယက္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
အဆီအသားတိုးလို႔ ဝဝျဖိဳးျဖိဳးရွိတဲ့ ေဌးေဌးကေျပာလုတယ္။ “ငါကေတာ့ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘူး။ မွီခိုေပါ့။ ေအးဟဲ့ မွီခိုဆိုတာ နာမည္သာဆိုးတာ လူကေတာ့ ဘာသက္သာသလဲ မေမးနဲ႔ ေမာင္ေရဆန္ကုန္ေနၿပီ၊ ဆီမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ပါးစပ္က ဟလိုက္ရုံႏွင့္ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ပို႔ခိုင္းလိုက္တဲ့ ဆန္အိတ္နဲ႔ ဆီပံုးေတြ အလွ်ံအပယ္ေလ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔စဥ္းစားေနတာက ဘယ္သြားမလဲ ဘားစားမလဲဆိုတာေတြပါပဲ။ သားႏွင့္သမီးကလည္း လိုသေလာက္ပံ့ပိုးေပးရုံဆိုေတာ့ တို႔မွာတာဝန္ရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရမရွိဘူး။ ဘီဒိုထဲကပိုက္ဆံဆြဲယူၿပီး ေရွာ့ပင္ထြက္တာက အဓိကအလုပ္ပဲဆိုပါေတာ့။ အင္းခုတေလာ နည္းနည္းဝလာလို႔ ကိုယ္ကာယ အလွသင္တန္းတက္ေနရတယ္။ အလွျပင္ဆိုင္ကေတာ့ မသြားမျဖစ္မို႔ အပတ္စဥ္သြားတယ္”။ “ဒါနဲ႔နင္တို႔ေရာ ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ ေျပာျပၾကပါဦး” ကုမၼဏီတစ္ခုမွာ စာရင္းလုပ္ေနတဲ့ ေအးႏြယ္ကေျပာတယ္။ “ငါကေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔စာရင္းဇယားေတြနဲ႔ခ်ည္း နပန္းလံုးေနရတယ္။ ဂဏန္းေလးတစ္လံုးလြဲသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာရယ္၊ ေငြစာရင္းေတြရယ္နဲ႔ မ်က္စိျပဴးေနတယ္လုပ္ရတာ အိမ္မက္ထဲမွာေတာင္ တစ္ခါ”တစ္ခါဆိုအလုပ္ေတြမၿပီးဘူးျဖစ္ေနတယ္”။
“ေအးႏြယ္ရယ္ နင့္အေၾကာင္းၾကားရတာ ငါစိတ္ပင္ပန္းလိုက္တာဟယ္။ ငါကေတာ့ေလ ငါ့ေယာက်ၤားရဲ႕ စာရင္းဇယားေတြ တစ္ခုမွ မသိဘူး။ သိေအာင္လည္း မလုပ္ဘူး။ ေခါင္းရႈပ္မခံခ်င္ဘူးဟာ”။
“ငါကေတာ့ တပည့္ေတြရဲ႕ ပညာေရးတင္မကဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ လူမႈေရးကိစၥေတြပါ ပါဝင္လုပ္ရတယ္။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆိုေတာ့ဟာ တပည့္ေတြေရာ သူတို႔မိဘေတြကပါ အရမ္းကိုအားကိုးၾကတာ။ ငါကိုယ္တိုင္က ကူညီေပးခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ပင္စင္ယူတဲ့အထိ ဘယ္မွေျပာင္းခြင့္မတင္ေတာ့ဘဲ ေနေနလိုက္တာ။ အင္း ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ေလးကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ေငြအေနနဲ႔ မခ်မ္းသာေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ အရမ္းခ်မ္းသာတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းသမား ငါ့အတြက္ေတာ့ ခက္ရာေဆြမ်ိဳးမို႔ ေနလို႔ေပ်ာ္တဲ့ အရပ္ေဒသလို႔ပဲ ငါယူဆထားတယ္။”
သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုထဲမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္တဲ့ ခင္ခင္စီကအားပါးတရေျပာျပတယ္။ မိဘေမာင္ႏွမမရွိ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလည္း နည္းပါးတ့ ခင္ခင္စီက သူမပထမဦးဆံုးတာဝန္ေက်တဲ့ အညာေဒသကၿမိဳ႕ေလးမွာ အထက္တန္းျပဆရာမဘဝႏွင့္ ေနလာလုိက္တာ ႏွစ္ေတြမနည္းႀကီးၾကာေရာ့မယ္။ ခုလည္းသူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ပြဲေလးတစ္ပြဲလုပ္လို႔ ရန္ကုန္ကို (ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း ၾကံဳတာမို႔) အေရာက္လာခဲ့တာ။
“ဒါန႔ဲေျပာရဦးမယ္။ ခင္ေလးေရ နင္ေရးတဲ့ ေဆာင္ပါးေတြ ငါမၾကာမၾကာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုေတြအေၾကာင္း တကၠသိုလ္ဘဝေတြေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္ရရင္ နင္တို႔အားလံုးကို ငါတကယ္လြမ္းတယ္ဟာ” လို႔ခင္ခင္စီက ကၽြန္မကိုေျပာတယ္။ ေဌးေဌးကဆက္ေျပာျပန္တာက “နင့္စာေတြငါလည္း ဖတ္ရပါတယ္ေနာ္။ အထူးသျဖင့္ အပ်ိဳစင္မွာ နင္ေရးတဲ့ အေမးအေျဖက႑ကို ငါစိတ္ဝင္စားတယ္ ဒါေပမယ့္ ဘက္စံုေထာင့္စံုက ေမးလာသမွ်ကို ေျဖေပးေနရတာ နင့္အစားငါဦးေႏွာက္ေျခာက္တာဟယ္။ တကယ္ဆို နင့္အေနနဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြခ်ည္းေရးဖို႔ ေကာင္းသား။ နင္ဦးေႏွာက္မပူရဘူးေပါ့ ခင္ေလးရဲ႕” ဆိုေတာ့ ေဌးေဌးကုိ ကၽြန္မရွင္းျပလိုက္တယ္။
“ဒီလိုရွိတယ္ ေဌးေဌးရဲ႕။ စာဖတ္သူေတြက အဓိကရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ ငါ့ကိုယံုၾကည္အားကိုးၿပီး ဖြင့္ေျပာၾက တုိင္ပင္ၾကတာေလ။ ဒီေတာ့ ငါက သူတို႔ေမးလာသမွ်ကို ရင္ထဲကခံစားၿပီး ေျဖေပးမယ္ အဲဒီလိုေျဖလိုက္ရင္ ငါ့ရင္ထဲေပါ့သြားသလို ခံစားရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ငါ့ဆီကို သီးသန္႔ေရးတယ္။ တံဆိပ္ေခါင္းထည့္ေပးသူလည္း ရွိသလို ထည့္မေပးရင္လည္း ငါတစ္ဦးခ်င္းကို စာနဲ႔ႏွစ္သိမ့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ငါလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေနတာပါပဲဟာ။ တခ်ိဳ႕က်ျပမ္ေတာ့ ငါ့ေဆာင္းပါးေတြကို ေခါင္းစဥ္ နဲ႔ေဖာ္ျပၿပီး ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာၾကတယ္။ ငါသင္ေနတဲ့ ပညာဒါနသင္တန္းက သင္တန္းသားေတြကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ သူတို႔ အရမ္းခံစားရလို႔ပါတဲ့”။
ေဌးေဌးကဆက္ေျပာျပန္တယ္။ “ကဲ…ဒီဆရာဝန္မႀကီးကလည္း ေျပာပါဦး။နင့္အေၾကာင္းေတြ ငါတုိ႔လည္း သိရေအာင္” ကေလးအထူးကုဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့ မသြယ္က “ေအးပါ နင္တို႔ေျပာၾကသလိုပါပဲ။ ငါ့မွာလည္း လူနာကေလးေလးေတြ ေရာဂါ သက္သာသြားၿပီဆိုရင္ ငါပါေရာၿပီးေပ်ာ္ရေရာ။ လူႀကီးေတြက သူတို႕ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါေတြကို ဖြင့္ေျပာႏုိင္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးေလးေတြကို ဘာမွမေျပာတတ္ရွာဘူး။ သိပ္သနားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ မိဘေတြခမ်ာလည္း ကေလးေတြႏွင့္အတူ ေရာၿပီး မငိုရုံတမယ္ဘဲ။ ငါ့အေနနဲ႔လည္း ကေလးေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ကုသေပးတယ္။ ငါ့ရဲ႕ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြဆီက ပညာရေအာသ္ အျမဲ ႀကိဳးစားတယ္။ နားခ်ိန္အားခ်ိန္ သိပ္မရွိေပမယ့္ ငါ့ဘဝကို ငါေက်နပ္ပါတယ္ဟာ” တဲ့။
“နင္တို႔အားလံုးက ခုခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင့္တာဝန္တစ္ဖက္၊ စီးပြားရွာရတာကတစ္ဖက္ဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပင္ပန္းၾကမွာေပါ့ေနာ္။ ငါတစ္ေယာက္တည္းကပဲ ဘာအလုပ္မွလုပ္စရာမလိုတဲ့ မွီခိုျဖစ္ေနတာ။ ေအးေလ ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေပးလို႔ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ကဲ စားၾကေသာက္ၾကရေအာင္ပါ။ ငါတို႔ စကားဝိုင္းရပ္လိုက္ၾကစို႔”။ လို႔ေဌးေဌးကေျပာတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စာေသာက္အၿပီး လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္မတို႔ဆံုၾကၿပီးေနာက္ တစ္လေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ေဌးေဌးရဲ႕ေယာက်ၤားကားေမွာက္ၿပီး ဆံုးသြားတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာၾကတာေၾကာင့္ အေျပးအလႊားႏ်င့္ သတင္းေမးသြားခဲ့ၾကတယ္။ ေသာကေရာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ကၽြန္မတို႔အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႏွစ္သိမ့္အားေပးၾကတဲ့အျပင္ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ေဌးေဌးဆီကို သူငယ္ခ်င္းေတြသြားခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ မသြယ္ႏွင့္ကၽြန္မတို႔ခ်ိန္းၿပီး ေဌးေဌးဆီကိုသြားခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္မတို႔ကိုေတြ႔ေတာ့ တအားဖက္ၿပီးငိုလိုက္တာ။ “ငါေလကိုေမာင္ရွိေနတုန္းက သူရဲ႕စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို လံုးဝစိတ္မဝင္စားခဲ့တာငါ့ရဲ႕အမွားပဲ။ ခုေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီက ဘယ္ေလာက္ရစရာရွိသလ ဲဆိုတာလည္း မသိသလို သူရဲ႔မန္ေနဂ်ာေပးသမွ်ယူၿပီး သူေျပာသမွ်ယံုေနရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုမၸဏီမွာအရႈံးေပၚလို႔ဆိုၿပီး ေရာင္းလိုက္ရၿပီေလ။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ သားနဲ႔သမီးကိုလည္း ျပန္ေခၚ ရေတာ့မယ္။ ေ႔ရွဆက္ၿပီး ေငြပို႔ဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ရဲ႕မိဘေတြကလည္း အသက္ကႀကီးၾကၿပီ။ ငါ့ကိုပဲ မွီခိုေနၾကရတာ။ ကိုေမာင့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကလည္း ဘယအကူအညီမွ မရတဲ့အျပင္ ငါ့ကိုပဲ အသံုးမက်တဲ့မိန္းမဆိုၿပီး အျပစ္တင္ၾကတယ္။ ငါလည္း ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဝန္ခံရရင္ နင္တို႔ဘဝေတြကို ငါသနားမိတယ္။ အထင္လည္းမႀကီးမိဘူး။ လိုတရတဲ့ငါ့ဘဝကိုအေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနခဲ့တာေလ။ ခုေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အစြမ္းနဲ႔အရည္အခ်င္းဆိုတာကို ငါသေဘာေပါက္သြားပါၿပီ။ ငါ့မွာခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားကိုးရေတာ့တာေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္ နင္တို႔အားလံုး အားေပးတာရယ္၊ မသြယ္ေယာက်ၤားက သူ႔လုပ္ငန္းေတြမွာ ငါ့ေငြေတြကို စနစ္က်က် အသံုးခ်ေပးတာေၾကာင့္ ဟန္မပ်က္ကေလးေနႏုိင္တာ။ ဒါေပမယ့္ ခုမွေပၚလာတဲ့ လုပ္ငန္း စပ္တူလုပ္သူဆိုတာေတြက ရွယ္ယာေငြေတြျပန္ထုတ္ခ်င္ၾကၿပီဆိုေတာ့ ျခံေတြ၊ ကားေတြေရာင္းေပးလိုက္ ရတယ္။ ေနာင္တဆိုတာ ေနာင္မွတရတာေလ။ တကယ္ဆို ကိုယ့္ေယာက်ၤားရဲ႕လုပ္ငန္းကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ နားလည္ေအာင ္လုပ္ သင့္တာေပါ့ေနာ္။ ခုေတာ့………” ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ကၽြန္မတို႔ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ေပးၾကရင္း……။
ႏွင္းဆီခင္
