ငယ္စဥ္ဘ၀ ေက်းလက္ရြာငယ္မွာရိွခဲ့စဥ္က မေလးကေလးငယ္မ်ားႏွင့္အတူ ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့ျခင္းက ေနာင္ေသာ္ အစၥလာမ္သို႕ သက္၀င္မႈ ျဖစ္သြားေစသူ မဇ္လန္း အဗ္ဒုလႅာဟ္ ဆိုခ်င္ဘြန္း
ကၽြန္ေတာ့္ေငြေၾကးအၾကပ္အတည္းကို ဥပုသ္သီလေစာင့္ထိန္းမႈနဲ႕ နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ ေျဖရွင္းခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ မေလးလူမ်ဳိးခ်ည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ တျခား တရုတ္ကေလးေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕နဲ႕အတူ ေန႕စဥ္လိုလို ရုပ္ရွင္ရံုကိုသြားဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္လို႕ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၅ ႏွစ္သားအရြယ္တုန္းက ကိုယ္ပိုင္အုပ္စုေလး ရိွခ်င္ခဲ့တယ္။ မေလး ေကာင္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြယ္တကူဘဲ လက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕နဲ႕တြဲယင္ ၀က္သားမစားရဘူးဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ကိုေတာ့ လိုက္နာရတယ္ေလ။ ဒီကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မခဲယဥ္းလွေပဘူး။ အိမ္မွာလည္း မစားရသေလာက္ဘဲကိုး။ ရမ္ဒြါန္လ မေရာက္ခင္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ရိုတီပလာတာ၊ နဆီလီမဒ္ေတြ အတူတကြ စားၾကေသာက္ၾကနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။
သူတို႕တေတြ ဥပုသ္လေစာင့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စားေသာက္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႕ကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ အဲ့ဒီလို မလုပ္သင့္ဘူးတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္က မုစ္လင္မ္ မဟုတ္လို႕ပါတဲ့။ သူတို႕ရဲ႕အသိမွာက မုစ္လင္မ္ျဖစ္မွ ဥပုသ္ေစာင့္ရတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ဘဲ ရိွေနလို႕ေလ။ ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္က ” ဒါဆိုယင္ မင္းတုိ႕ရဲ႕ဘုရားသခင္က မတရားလိုက္တာ! မုစ္လင္မ္ေတြလုပ္တဲ့အတိုင္း လုပ္ခ်င္ေနသူကို ဘုရားသခင္က ေသေအာင္လုပ္ပါ့မလားကြ ” လို႕ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႕ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို မနက္အရုဏ္ကေန ညေနေန၀င္ခ်ိန္ အထိ ဘာမွမစားမေသာက္ဘဲ ဥပုသ္ေစာင့္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စဟူးရ္ (စဟ္ရီ)ကိစၥ ေျပာျပဖို႕ ေမ့ေနခဲ့ၾကတယ္ေလ။
ပထမဆံုး ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ေန႕ အတန္းနားခ်ိန္မွာ အတန္းေဖာ္တရုတ္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပင္ဆြဲေခၚသြားၿပီး ေျပာပါေလေရာ ” မင္းေတာ္ေတာ္ ႏံုအတဲ့ေကာင္! မေလးေတြက သူတို႕ဖာသာ အစာအငတ္ခံတာကို မင္းက ဘာေၾကာင့္ လုိက္လုပ္ေနတာလဲ ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကိုတြန္းဖယ္လုိက္ၿပီး အသာေလးျပန္ပက္လုိက္တာေပါ့။ ” ငါ စမ္းၾကည့္ယံု သက္သက္ပါကြာ၊ သူတို႕ေတာင္ အစာေရစာ မစားေသာက္ဘဲေနႏိုင္ေသးယင္ ငါလည္း ဘာလို႕ မေနႏိုင္ရမွာလဲ ” လို႕ေလ။ အဲ့ဒီလို ရႊတ္ေနာက္ေနာက္လုပ္လုိက္တဲ့အတြက္ တစ္ေနကုန္လံုး ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းခဲ့တာလို႕ ေတြးမိပါတယ္။ ဆာေလာင္တဲ့ – ေရငတ္တဲ့ဒဏ္ပိလာေတာ့ ဂီတာတီးယင္း၊ ဒရမ္စည္းခ်က္ရိုက္ယင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလုပ္ကို႐ွဳပ္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ မေပၚေရးခ်မေပၚ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႕ ၾကာလွခ်ည္လားဆိုၿပီး ခံစားခဲ့ရတာေတာ့အမွန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္သူကမွ ဒီလိုမ်ဳိး မျပဳၾကပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕တာအခ်ိန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၿပီး ညေနစာစားေနက်ျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ါလႊတ္၀ါေျဖဖို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ျပန္သြားၾကတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ကိုျပန္လို႕ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရတစ္ခြက္၊ ပန္းသီးတစ္လံုးနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆုခ်လိုက္ တာေပါ့ (ဘာရမလဲ)။ ေမေမခ်က္ထားတဲ့ ၀က္သားခ်ဳိခ်ဥ္ေၾကာ္နဲ႕၀ါေျဖဖို႕က ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႕ ခေလာက္ဆိုသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနေစပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚမွာလည္း စည္းေဖာက္ရာေရာက္သြားမယ္ မဟုတ္လား? ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္သက္တာမွာ ဒီေရတစ္ခြက္နဲ႕ ဒီအရည္ရႊမ္းပန္းသီးတစ္လံုးေလာက္ အရသာရိွတာမ်ဳိး မႀကံဳဖူးေပါင္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ညဥ္႕သြားရည္စာ သြားစားၾကတာပါဘဲ။ ၀ါေျဖပံုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႕တစ္ေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ စကားဖလွယ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ အားက်လိုက္တာေလ။ အဲ့ဒီေနာက္ သူတို႕အိမ္ေတြမွာ ညေနစာ လာစားဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကာခဏ ဖိတ္ေခၚလာပါေတာ့တယ္။ တစ္လတာလံုး အဖုအထစ္မရိွ ကုန္လြန္သြားတဲ့အခါ အေတြ႕အႀကံဳခ်င္း ဖလွယ္ၾကရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး အရင္ကထက္ ပိုရင္းႏွီးလာတယ္လို႕ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မုစ္လင္မ္တစ္ဦးျဖစ္လာဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စဥ္းကိုမစဥ္းစားျဖစ္ေသးတာအမွန္ပါဘဲ။
ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာလည္း ရမ္ဒြန္တစ္လလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္း အျပည့္အ၀ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ မွာေတာ့ ဥပုသ္ေစာင့္တာကို ကၽြန္ေတာ္က်င့္သားရသြားပါၿပီ။ အမွန္ေျပာရယင္ ကၽြန္ေတာ့္ေငြေၾကးအၾကပ္အတည္းကို ဥပုသ္သီလေစာင့္ထိန္းမႈနဲ႕ နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ ေျဖရွင္းခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ အဖိုးအထိုက္တန္ဆံုးကေတာ့ ဒီလုပ္ရပ္ ကေနတစ္ဆင့္ ငါေအာင္ျမင္သြားၿပီဆိုတဲ့ခံစားခ်က္ ရရိွခဲ့ျခင္းပါ။ ဖန္ဆင္းရွင္ဟာ မုစ္လင္မ္ မဟုတ္သူေတြအေပၚ မေကာင္းျမင္မႈ မရိွတဲ့အေၾကာင္း၊ ဥပုသ္သီလေစာင့္ထိန္းျခင္းက မေသႏိုင္ဘူး – ရုပ္ပိုင္းခ်ည့္နဲ႕မႈလည္း မျဖစ္ေစဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို သက္ေသျပသႏိုင္ခဲ့ၿပီေလ။
တတိယႏွစ္ ရမ္ဒြန္လအတြင္းမွာ National Service ( NS ) ၀င္ရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ နာနာက်င္က်င္ခံစားခဲ့ရတယ္။ ေခၽြးထြက္ေအာင္လုပ္ရတဲ့ကိစၥေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ သမားေတာ္ရဲ႕ေဆးထိုးေပးမႈက ကၽြန္ေတာ့္ ဥပုသ္ ေစာင့္ထိန္းျခင္းကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားေစတာေၾကာင့္ပါ။ အဲ့ဒီေန႕ရဲ႕ေန႕လည္စာကို ကင္တင္းန္ မွာစားေတာ့ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနရေလျခင္း။ တကယ့္ကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႀကီးျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ေဆးထိုးသြင္းျခင္းက ဥပုသ္ကို မပ်က္ေစဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေလ နာၾကင္စြာခံစားရျပန္ပါေလေရာ။
စေနေန႕တစ္ရက္ေန႕လည္ခင္း ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတန္းလ်ားေလးမွာ တစ္ကိုယ္တည္းထိုင္ေနယင္းနဲ႕ အေတြးတစ္စ ရုတ္ျခည္း၀င္ေရာက္ရိုက္ခတ္လာတယ္။ အဲ့ဒီေန႕က ဟိဂ်္ရီ ၁၃၉၈ ၊ ရွအ္ဗာန္လ ၁၃ ရက္။ ရမ္ဒြန္လေရာက္ဖို႕ ရက္သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ ” ငါဟာ မုစ္လင္မ္မဟုတ္သူအျဖစ္နဲ႕ ရမ္ဒြန္သံုးလ (၃ ႏွစ္)အထိ ဥပုသ္ေစာင့္ေနမိခဲ့ပါပေကာလား ! မုစ္လင္မ္တစ္ဦးအေနနဲ႕ ဥပုသ္သီလကို ပီပီျပင္ျပင္ ေစာင့္ထိန္းခ်င္လိုက္တာ ” ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ။
၁၃၉၈ ခုႏွစ္၊ ယွအ္ဗာန္လ ၁၅ ရက္ေန႕၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစၥလာမ့္ကူးေျပာင္းမႈကို ဂ်ာမီယဟ္မွာ တရား၀င္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေန႕မွာဘဲ အထိမိဆံုးအလုပ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မုစ္လင္မ္ျဖစ္လာျခင္း အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ စြႏၷဟ္ ဆြိယံမ္ ေစာင့္ထိန္းလိုက္တာေလ။
အဲ့ဒီႏွစ္ရဲ႕ ရမ္ဒြန္ တစ္လလံုးမွာျဖင့္ စိတ္ၾကည္ႏူးလိုက္ရတာဗ်ာ။ အဲ့ဒီတစ္လအတြင္းမွာဘဲ က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္ ဘာသာျပန္ အစအဆံုးကို ၿပီးဆံုးေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အခုဆိုယင္ ဥပုသ္သီလေစာင့္ထိန္းျခင္းရဲ႕ က်က္သေရမဂၤလာ အစစ္အမွန္ကို ခံစားတတ္သြားပါၿပီ။ အစာေရစာ ေရွာင္ယံုသက္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေငြေၾကးေခၽြတာေရးနည္းလမ္းအေနနဲ႕လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး။ လံုးလံုးလ်ားလ်ား အေတြးသစ္ အျမင္သစ္နဲ႕တစ္ကြ ဥပုသ္သီလ ေစာင့္ထိန္းလ်က္ရိွေနပါၿပီခင္ဗ်ာ။
မဇ္လန္း အဗ္ဒုလႅာဟ္ ဆိုခ်င္ဘြန္း
From – TMR : Vol 7 , No.1 , Pg 31-32 ,
TMR : Following Faith ( 2010 – 2011 ) Pg 29-30
စလာမ္၊ ဒုအာအ္ျဖင့္
ဂ်ဴလိုင္ရဲရင့္
