ဇန္နဝါရီ ၁၄ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ညီေသြးေရးသည္။
စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္မွာ ဓားတစ္စင္းဟာ အစိုးရျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဓားကိုင္တဲ့လက္ဟာ ျပည္သူလူထုပဲျဖစ္ရမယ္။ သို႔မွသာ ဒီဓားကို အသံုးခ်ျပီး ျပည္သူေတြကို အလို႐ွိတဲ့ဘဝ၊ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ လူေနမႈစနစ္ကို ရယူပိုင္ဆိုင္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ဘဲ ဓားကိုင္တဲ့လက္ေတြဟာ အစိုးရမင္းမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ မလိုအပ္ပဲနဲ႔ အဲဒီဓားကို သူတို႔ခုတ္ခ်င္ေနတဲ့ေနရာမွာ စည္းမ႐ွိကမ္းမ႐ွိ ခုတ္ထစ္ေနမယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝဟာ အသြားေတြတံုး၊ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးသံုး စားမရတဲ့ဓားဘဝ ေရာက္ ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဓားကုိင္တဲ့လက္ေတြဟာ အစိုးရလား ျပည္သူလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာမလိုေတာ့ေအာင္ ကြဲျပားျခားနားသိသာထင္႐ွားျပီး ျဖစ္ပါတယ္။
အခုဓားကိုင္ေသာ လက္ ပုစာၦမ်ားကို တင္ျပပါေတာ့မယ္။ မ်က္စိေသာတဆင္ၾကပါေတာ့ခင္ဗ်ာ။
စစ္သားၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္မွန္းသည္ဆိုတဲ့ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာအစုက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အခန္႔သား၊ တိုင္းျပည္ဟာ စိုးရိမ္ေသာကဗ်ာ ပါဒေတြနဲ႔ ျပည္သူဟာ ဓားကိုင္တဲ့လက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ဟာ ျပားျပားဝပ္လို႔ လယ္သမားေတာင္သူဟာ ေထာင္ ထမင္းေထာင္ ဟင္းစားလို႔ ျပည္သူဟာ ဓားကိုင္တဲ့ လက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ညီငယ္ ညီမငယ္ေတြ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ခေမာက္ ကေလးေတြေဆာင္းလို႔၊ ဂ်ပ္ဆင္ေအာက္မွာ အသံေတြျပာလို႔ ျပည္သူဟာ ဓားကိုင္တဲ့ လက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုပါၾကီးဟာ ရင္ေဟာင္းေလာင္းပြင့္လို႔ ပဋာစာရီ မသႏာၱဟာ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းျဖစ္လို႔ ျပည္သူဟာ ဓားကိုင္တဲ့ လက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မင္းကတိ မတည္ဝန္ကဆိုခဲ့တဲ့ စကားမျမဲ၊ ထြက္ျပီးသား ဆင္စြယ္ျပန္ဝင္ရ႐ွာျပီ ျပည္သူဟာ ဓားကိုင္တဲ့ လက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္ထပ္ ကိုပါႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေနေသးေပမယ့္ ကိုပါႀကီးအျဖစ္ေတြ ထပ္ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ အာဇာနည္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးေပမယ့္ ဒုတိယမၼိ ဘုန္းေမာ္ေတြ၊ ဒုတိကမၼိ ဝင္းေမာ္ဦးေတြ အပူလံုးၾကြ ယူၾကံဳးမဝတဲ့ ဘဝေတြ လြန္ပါေစေတာ့။ ေနာက္ထပ္ျပည္သူေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၈၈ ေတြ၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ လက္ပံေတာင္းေတာင္ေတြ၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဒီပဲယင္းေတြကုန္ပါေစေတာ့။ အမႈမွန္ေပၚေပါက္ေအာင္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ လူထုကိုခ်ျပတဲ့ေနရာမွာ ပြင့္လင္းျမင္သာဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ ေနာက္ထပ္မ်က္ႏွာ မငယ္ရပါေစနဲ႔ေတာ့။
“ကၽြန္မတို႔လုပ္စရာ႐ွိတာကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ျပည္သူလည္း မနာေအာင္ ကၽြန္မတို႔တိုင္းျပည္ကိုလည္း သိကၡာမက်ေအာင္ လုပ္သြားပါမယ္ လို႔ ေျပာလိုပါတယ္။” ဒါကျပည္သူ႔ အခ်စ္ေတာ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကားပါ။ အဲဒီအတိုင္း တစ္ကယ္ျဖစ္လာ ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အတိုင္းအထက္ အလြန္တံခြန္နဲ႔ ကုကၠားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ျပည္သူေတြဟာ နာရုံမက၊ ျပာႏွမ္းေနတဲ့သူ၊ အသက္ထြက္တဲ့သူ၊ ဘဝပ်က္တဲ့သူ၊ သိုက္ျမံဳစြန္႔ရတဲ့သူေတြ မ်ားခဲ့ရပါျပီ။ တိုင္းျပည္ကုိ သိကၡာမက်ေအာင္ဆိုတဲ့ စကားကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ရန္မွာေတာ့ အခ်ိဳ႕မ်က္ရည္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳရပါလိမ့္မယ္။ အခ်ိဳ႕မတရားမႈေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ရပါလိမ့္မယ္။ အျပီးျပတ္ေသးတဲ့ အမႈတြဲေတြထဲက ဥဒါန္းမေက်ဆိုတာေတြကို အျပီးတိုင္ေျမျမွပ္ ပစ္ရပါလိမ့္မယ္။ အခက္ခဲဆံုးအပိုင္းေတြကို ၁၀၀% ရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီအေျခအေနမွာျပည္သူ လူထုအေနႏွင့္ ႏွစ္ခုပဲေ႐ြးစရာ ႐ွိပါတယ္။ တစ္ခုက ကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ႏုိင္တဲ့သူျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ ေနာက္လိုက္ေကာင္းျဖစ္ ဒီႏွစ္ခုပဲ ႐ွိပါေတာ့တယ္။ အရည္အခ်င္း ႐ွိေအာင္လုပ္ (သုိ႔) အရည္အခ်င္း ႐ွိသူမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္။ ကိုမင္းကုိႏိုင္က ကိုပါႀကီးကိစၥ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲ အေရးယူဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ရင္ ေနာင္ရာဂဏန္း၊ ေထာင္ေသာင္း သိန္းသန္းေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ျပင္ထား ပါလို႔ေျပာခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီအင္အားစုထဲမွာ ပါဝင္နစ္ျမွပ္ လိုက္ဖို႔ပဲ႐ွိပါတယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ႕အႀကီးမားဆံုးအင္အားဆိုတာ စည္းလံုးညီညြတ္ေသာ စိတ္ဝမ္းမကြဲျပားေသာ ျပည္သူလူထုရဲ႕လက္ထဲမွာပဲ ႐ွိပါတယ္။ ျပည္သူ အင္အားစုမ်ားဟာ အကြဲကြဲအျပားျပားျဖစ္ေနမယ္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဝါးအစည္းေျပကိုခ်ိဳးသလို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း အခ်ိဳးခံရဖို႔ကိန္းပဲ႐ွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အၾကံအစည္ေတြဟာ စေကာေလာက္ မနက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီငါးမွ်ားခ်ိတ္ မျမင္ဘဲ ငါးစာကိုသာျမင္ခဲ့တဲ့ျပည္သူ အခ်ိဳ႕ဟာ သုတ္ကနဲပါသြားခဲ့ရ႐ွာပါတယ္။ အဲဒီရဲ႕သာဓကေတြကေတာ့ ရခုိင္ အေရးအခင္း႐ွိပါတယ္။ မိထၱီလာအေရးအခင္း႐ွိပါတယ္။ မႏၱေလး အေရးအခင္း႐ွိပါတယ္။ ေနက္ထပ္လည္း အလွမ္းမေတာ္လွ်င္ ျပည္သူလူထုဟာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ပါတဲ့ ငါးစားေတြကို ဟပ္မိသြားႏုိင္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုအေနႏွင့္ အလိုအပ္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သံုးဖို႔ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထက္ေနေအာင္ေသြးေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ဆိုတာ က်ိန္းေသေရာက္လာမွာပါ။ Plan A, Plan B ေတြနဲ႔ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့တဲ့အခါ Plan C သံုးရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာျပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြ အားလံုးစည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ရပါလိမ့္မယ္။
အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမားလာတာ သူ႔အက်ိဳးစီးပြားအမ်ားႀကီးပါတယ္။ IS ေတြကုိ တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းတဲ့ ကိစၥရပ္မွာေတာင္ သူ႔ျပည္သူလူထု ဘ႑ာေငြ ၅.၆ ဘီလီယံကို အေမရိကန္ ကြန္ကရက္က တစ္ဆင့္ေတာင္းခံခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လာတဲ့ ကိစၥမွာကေတာ့ သူ႔အက်ိဳး ၁၀၀% ေက်ာ္ပါပါတယ္။ အားလံုးကေတာ့ သူတို႔ တြက္ကိန္းနဲ႔ သူတို႔လာတာခ်ည္းပါ။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအေရးက ကိုယ္ေတြမွာပဲ တာဝန္႐ွိပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ သာမန္လူသား တစ္ဦးပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံအတြက္ တာဝန္ခံစိတ္အျပည့္၊ စြန္႔လႊတ္လိုစိတ္အျပည့္၊ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္တဲ့ စိတ္အျပည့္နဲ႔ဆိုေတာ့ သူ႔ေနာက္ကျပည္သူ တစ္ရပ္လံုးက ယံုၾကည္ကိုးစားမႈနဲ႔ မားမားရပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔မလဲ ဘယ္ေလာက္ တာဝန္ခံမလဲ၊ သူ႕ေနာက္မွာရဟန္း႐ွင္လူ အမ်ားျပည္သူ အားလံုးက ဝန္းရံၾကတာ မဆန္းပါဘူး။
ျပည္သူလူထုခမ်ာစားဝတ္ေနေရး လူတန္းမေစ့ႏုိင္ေသးဘူး။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေ႔႐ွတန္း စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမမွာ သန္းတစ္ရာအကုန္က်ခံၿပီး ဘန္ကာ (၅) လံုး တည္ေဆာက္မယ္တဲ့။ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ေနသည္လည္းေျပာရဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ ဒီဘန္ကာေတြ ေဆာက္ၿပီး ဘယ္သူေတြကို တိုက္စစ္ဆင္မွာလည္း။ အမွန္တစ္ကယ္ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္သည္ ဆိုလွ်င္ ဒီေလာက္ ပမာဏေငြေၾကးႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ထည့္သြင္း အသံုးခ်လိုက္ပါက ေဒသခံျပည္သူမ်ား၏ ယံုၾကည္ အားကိုးမႈမ်ားရ႐ွိႏုိင္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ကိုလည္း သြယ္ဝိုက္ အက်ိဳး႐ွိေစမည္ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ တစ္ဖက္ကၿငိမ္းခ်မ္းေရး တစ္ဖက္က စစ္ဆင္ေရး တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ပစ္ခတ္တိုက္ခတ္ဖို႔ အတြက္ အဲဒီေလာက္ေငြေၾကး သံုးစြဲမည္ဆိုေသာ စိတ္ဓာတ္က ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ပိုဆိုးသည္မွာ ဗိုလ္႐ူခံစင္ျမင့္ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ သန္း ၆၀၀၀ ေက်ာ္ သံုးခဲ့ေသာ စီမံကိန္း။ ဗိုလ္႐ူခံ စင္ျမင့္ မ႐ွိဘဲေနလာသည္မွာ ႏွစ္ (၆၀) ေက်ာ္၊ ယခု႐ွိလာေတာ့လည္း ဘာမ်ား တိုင္းျပည္အတြက္ ထူးျခားသြားမွာလည္း။ ဗိုလ္႐ူခံစင္ျမင့္ မေဆာက္လွ်င္ တိုင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲ က်မွာလား၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ထိခိုက္ က်ဆင္းသြားႏုိင္မွာမို႔လို႔လည္း။ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာေငြ ယိုစိမ့္မႈၾကီး သပ္သပ္သာျဖစ္ေသာ ထိုသို႔ေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနေသာ အဖြ႔ဲအစည္း၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဘယ္ေလာက္ျပည္သူေတြကမွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးမည္ မဟုတ္။
တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္ထဲမွာ ျပည္သူေတြ လူတန္းေစ့ေနထိုင္ေရး၊ လူတန္းေစ့ စားေသာက္ႏုိင္ေရး၊ လူတန္းေစ့က်န္းမာေရး အက်ိဳးခံစားခြင့္ရရွိေရးတို႔ မလြဲမေသြပါဝင္ရပါမယ္။ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ စီးပြားေရး စီမံကိန္းေတြ၊ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ ႐ွာေဖြေရးစီမံကိန္း၊ စစ္ေရးအစီအမံေတြအားလံုးဟာ ျပည္သူ႔ အက်ိဳးစီးပြားရဲ႕ေနာက္မွာပဲ ေနရာယူရပါမယ္။ အခုေတာ့ ျပည္သူ႔ အက်ိဳးအတြက္ တစ္ကယ္လုပ္ေနတဲ့ စီမံကိန္းဆိုတာ အိမ္မက္ထဲမွာပဲ သေႏၷတည္ဆဲအဆင့္႐ွိေသးတယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ခုမွ အေကာင္အထည္အျဖစ္ ေပၚမလာေသးပါဘူး။ အစိုးရအဖြဲ႕ဝငလူၾကီးမင္းမ်ားကလည္း တစ္ျပံဳႀကီး၊ ခြင္ေတြကလည္း တအံုႀကီးေပါ့။ ေလာကမွာ အ႐ွည္ဆံုးအကြာအေဝး ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကေန ႏွလံုးသားကို သြားတဲ့ အကြာအေဝးတဲ့။ ဒီအကြာအေဝး အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးဘဝ တသက္တာကို အသံုးျပဳၾကရပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ဦးေႏွာက္ကေန ရင္ဘတ္ထဲကို စီးသြားတဲ့ “ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ ၾကင္နာစိတ္၊ ဂရုဏာစိတ္၊ သနားခ်စ္ခင္စိတ္… ” စတဲ့မွတ္တိုင္ေတြ ပါဝင္ပါတယ္။ တစ္ကယ္သာျပည္သူ႔ အက်ိဳးအတြက္ဆိုတဲ့ေမတၱာတရားသာေ႔႐ွထားႏုိင္ခဲ့ရင္ ဘယ္စီမံကိန္းမဆို က်ိန္းေသေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ လူေတြပါ။ အိုဘားမားလည္းလူ၊ နာရန္ဒရာမိုဒီလဲလူ၊ ကာခ်ဳပ္လည္းလူ၊ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္လည္းလူပါပဲ။ လူဟာဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ၿပီး ျပာယာခတ္ေနခဲ့ပါေစ တစ္ေန႔ က်ိန္းေသျပာျဖစ္မွာပါပဲ။ အဲဒီလို ျပာျဖစ္ေစမယ့္ေန႔ရက္ တစ္ရက္ကိုေမ့လို႔မရပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အာဏာ ပါဝါျပခဲ့ျပခဲ့ တစ္ေန႔ ဇရာက်လာမယ့္ ဆက္တင္ေတြကိုေမ့လို႔ မရပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပကာသနေတြနဲ႔ အလွဆင္ယင္ခဲ့ပါေစ။ တစ္စျပင္ ဂယ္လာရီကိုေမ့လို႔မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး တစ္ေန႔မွာ မသာခ်မွပဲ အထာက် ရတာကိုက လူ႔ဘဝ လူ႔အပီေကး႐ွင္းျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ညီေသြး
