Blog

• ႏိုင္ငံတစ္ခု မြဲေတရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း- အပိုင္း-၁

၀ါးမေပ်ာင္း၍

ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပတဲ့ စကားေၾကာင္း (ေဆာင္းပါး) အရ- ၀ါး ဆိုတာ ျပည္သူကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။  ႏွီးေကာင္း တစ္မွ်င္ ျဖစ္ေစမယ့္ တုိင္းျပည္အတြက္ ျပည္သူမ်ားရဲ႔ ဘ၀ဟာ ၀ါး နဲ႔တူပါတယ္။ အကယ္၍ ဓါး (အုပ္ခ်ဳပ္သူ) က မေကာင္းခဲ့ရင္ေတာင္- ၀ါးက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနခဲ့ရင္ အဲ့ဒီ၀ါးကို ႀကံဖန္ကိုက္ခြာၿပီး ႏွီးေခ်ာင္း ပါးပါးေလးမ်ား စိတ္ျဖာလို႔ ရႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။- အခုေတာ့ ၀ါးကလည္း ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈ မရွိ- လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းလြန္းလွတယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိပါတယ္။-

ဒီေနရာမွာ လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းတဲ့ ျပည္သူဆိုတာ ဘယ္လို အတန္းအစားလည္းလို႔ ရွင္းျပဘို႔ လိုမယ္ ထင္ပါ တယ္။

(၁) ေခတ္နဲ႔အညီ မိမိရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ကို အလိုက္သင့္ မျပဳျပင္တတ္တဲ့ ျပည္သူမ်ားဟာ လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္း တဲ့ ျပည္သူမ်ား ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဒီေနရာမွာ ဥပမာ တစ္ခု ေပးလိုတယ္–။ အဂၤလန္ ႏိုင္ငံ ဆိုပါေတာ့ ဘုရင္စနစ္ႀကီးနဲ႔ အခုအခ်ိန္ထိ တည္ရွိေနတယ္ ၊ ဘုရင္စနစ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို မ်ိဳးစဥ္မ်ိဳးဆက္ စံစားအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ စနစ္ ၊ တနည္းအားျဖင့္ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္၊ အာဏာကို စြဲမက္သူမ်ား ဖက္တြယ္ထားတဲ့ စနစ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။– အာဏာမက္လြန္းသူက အာဏာရထားတယ္- ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည္သူက အာဏာရွင္ကို ျဖဳတ္ခ်ဘို႔ မလြယ္ကူဘူး-၊ ဒီအခ်ိန္မွာ အဂၤလန္ျပည္သူေတြက လိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔– အရွင္မင္းမ်ားပဲ တိုင္းျပည္ကို ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ပါ– သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္ကို ဒီနည္းဒီဟန္ေလးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေပး ရင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ပါမယ္- ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ စည္းမ်ဥ္းကို ေရးသားတင္ျပလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရင္ဘက္က သူအေနနဲ႔ အာဏာက တည္ရွိေနမယ္ (ဆင္းေပးစရာ မလိုဘူး)၊ တိုင္းျပည္လည္း တိုးတက္ လာႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး အတည္ျပဳေပးလိုက္တယ္– (ဒီ ၾကားထဲမွာ အေပးအယူ ေဆြးေႏြး မႈေတြ  ျဖစ္စဥ္ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္)၊- ဒါေၾကာင့္ ကမၻာ့ထိပ္သီး ႏိုင္ငံ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံဟာ အခု အခ်ိန္ထိ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒ မရွိဘဲ-၊ အဲ့ဒီ တင္ျပစာတမ္းစည္းကမ္းနဲ႔ပဲ ရပ္တည္ေနဆဲပါ။ (ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အဆင္ ေျပတဲ့ နည္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို တုိးတက္ေအာင္ ႀကံေဆာင္နည္းလို႔ ေျပာရပါမယ္။)- ဒါေၾကာင့္ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ အာဏာရွင္အား ေျဖးေျဖးခ်င္း က်ံဳးသြင္းသြားတဲ့နည္းကို မက်င့္သံုးတတ္တဲ့ ျပည္သူမ်ားဟာ လိမၼာပါးနပ္မႈ အား နည္းတဲ့ ျပည္သူမ်ားလို႔ ဆိုသင့္ပါတယ္။

(၂) ေျမႇာက္ပင့္ေပးမႈ ၀ါဒ ကို အက်င့္ပါေနတဲ့ ျပည္သူမ်ားဟာ လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းတဲ့ ျပည္သူမ်ားလို႔ သံုး သပ္ရပါမယ္။ ဒီ၀ါဒကို အခ်ိဳ႔က သူရဲေကာင္း ကိုးကြယ္မႈ ၀ါဒလို႔ ေျပာဆိုၿပီး အခ်ိဳ႔က သာယာဖင္း၀ါဒလို႔ ေျပာဆို ပါတယ္။ ဒီ၀ါဒမ်ိဳးက ေတာ္လွန္ေရး ခရီးစဥ္မွာ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးကို ခ်ည္းကပ္ရင္ ခ်ည္းကပ္သူက ငါဘာမ်ား ရမလဲ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ ေရာႁပြန္းတဲ့ ၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကယ္တမ္း အနစ္နာခံရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ကို ထားေျပးတဲ့ ၀ါဒသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ- ေယရႈခရစ္ေတာ္ ကို သူ႔အနီးအနား လူေတြက (တပည့္ေတြ) အရွင္က “ဘုရားသားေတာ္ပဲ–၊ ဘာ ညာ”- သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးလိႈက္လွဲ ယံုၾကည္သေယာင္ သိဒၶိတင္ေျပာဆိုၿပီး တစ္ကယ္တမ္း ေယရႈကိုလည္း ဖမ္းေရာ– “ထိုအခါ တပည့္ေတာ္အေပါင္းတို႔သည္ ကိုယ္ေတာ့ကို ထား၍ ထြက္ေျပးၾကကုန္သတည္း၊” (ရွင္မာကုက်မ္း ၁၄း၅၀) လို မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီျဖစ္စဥ္က ၁၉၉၀ မွာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္ရဲ႔ ပါတီေအာက္က ၀င္ေရာက္ အေရြးခံတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားပါ။- သူတို႔မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ရေလမလားလို႔ အမတ္ အျဖစ္တန္းစီေနလိုက္တာ–၊ ၁၉၉၅ ေလာက္မွာ စစ္အစိုးရကို ေၾကာက္ၿပီး- အမတ္အျဖစ္က ႏႈတ္ထြက္ ေၾကာင္း- အမတ္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္လံုးရဲ႔ နာမည္ေတြနဲ႔ လက္မွတ္ေတြ သတင္းစာ စာမ်က္ႏွာ အျပည့္ပါပဲ။ ဒီလို စိတ္မမွန္တဲ့ အုပ္စုေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အားေပးတင္ေျမႇာက္တဲ့ ျပည္သူေတြဟာ လည္း လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းတဲ့ ျပည္သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲ့ဒီ အမတ္ေတြနဲ႔ ျပည္သူက ေခါင္းေဆာင္ဘက္က အေသခံရပ္တည္ရမွာပါ။ ဒါမွ မိမိက အဲ့ဒီ ေခါင္းေဆာင္ကို တစ္ကယ္ သစၥာ ရွိရာ ေရာက္တယ္၊ အဲ့ဒီ ေခါင္းေဆာင္ကို တစ္ကယ္ယံုၾကည္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ မိမိက “သာ“ မလားလို႔ အနား ကို ၀င္ကပ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရး အမႊမ္းတင္ ေနျခင္း ဟာ ေခါင္းေဆာင္အေပၚမွာ ေျမႇာက္ပင့္ျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး- မိမိရင္ထဲမွာ သာယာဖင္း စိတ္ အျပည့္ထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။-

(၃) တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း ၀ါဒ

တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း ၀ါဒ ရွိတဲ့ ျပည္သူမ်ားဟာလည္း လိမၼာပါးနပ္မႈ အားနည္းတဲ့ ျပည္သူမ်ားလို႔ ေျပာရပါမယ္- တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း- ဆုိတာ၊ အေကာင္း အဆုိးကို မွ်မွ်တတ နားလည္မေပးႏိုင္ဘဲ– ေကာင္းတယ္ ထင္ရင္ အဲ့ဒီ ေကာင္းတယ္ ထင္တဲ့အခ်က္နဲ႔ အခိုက္အတန္႔မွာ အလြန္အက်ဴး ေကာင္းေၾကာင္းဖြဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္ ၿပီး- အဲ့ဒီ လူသားကို ေခါင္းေဆာင္တင္- ကယ္တင္ရွင္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ပစ္ၿပီး-၊ မေကာင္းဘူးထင္မွတ္တဲ့ အခါ မ်ားမွာ- ေရွ႔က ေကာင္းခဲ့တာမ်ားကိုပါ ခ်က္ခ်င္းေမ့ပစ္ၿပီး- ဘီလူး သရဲ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို သတ္မွတ္ပစ္တဲ့ အက်င့္မ်ိဳး- တနည္းအားျဖင့္ ေက်းဇူးမဲ့တတ္တဲ့ အက်င့္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို လူထု အမ်ား ရွိတဲ့ တုိင္းျပည္ မ်ိဳးဟာလည္း တုိးတက္သင့္သေလာက္ မတိုးတက္ႏိုင္ပါ။

ဥပမာ– ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ဦးေန၀င္းကို ၾကည့္ပါ။ သူတက္လာစဥ္ကာလက သူ႔ကို တိုင္းျပည္ရဲ႔ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးအလား လူအမ်ားစုႀကီးက သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေကာင္းႀကီးၾသဘာေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္-၊ တုိင္းျပည္အာဏာကို ထင္တိုင္း သံုးစြဲခြင့္မ်ားရေအာင္ ၀ိုင္းရံေပးခဲ့ၾကတယ္။ (တုိင္းျပည္တိုးတက္မယ့္ အႀကံေပးသူ မ်ားကို အဖ်က္ေကာင္မ်ားလို႔ ေဘးဖယ္ႏိုင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္)။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဆင္ျဖဴရွင္ဆု၊ ဖီလစ္ပိုင္က ဟုိေဆးရီဇာဆု၊ အေမရိကန္က စစ္သူရဲေကာင္းဆု အပါအ၀င္ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဆုႀကီး ၆ ဆုေတာင္ ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရေသးတယ္။ သူ႔ေခတ္က သူဟာ ကမၻာမွာ ဆုအမ်ားဆံုး လူသားတစ္ဦးလို ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို အားက်လို႔ ကမၻာမွာ သူ႔နာမည္ကို အထူးျပဳၿပီး သားသမီးမ်ားကို နာမည္ေပးခဲ့တာေတာင္ ရွိတယ္။ မၾကာေသးမွီ ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ထာ့က္ဆင္ လက္ထက္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး တစ္ဦးဆိုရင္ ခ်ာ့ဒ္ခ်ိဳင္း ေန၀င္း လို႔ ျဖစ္တယ္- အဲ့ဒီ ၀န္ႀကီးရဲ႔ ဖခင္က ၀န္ႀကီးျဖစ္လာမယ့္ ကေလးကို ေန၀င္း လို ေအာင္ျမင္ေစရမယ္ ဆိုၿပီး နာမည္ေပးခဲ့တာ ဆုိပဲ။ (ဒီ၀န္ႀကီးဟာ အခုထိ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ နာမည္ ရွိေနဆဲပါ။)

ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ေခတ္ကုန္လာ ေတာ့ သူ႔ကိုပဲ ဘီလူး သရဲ ေမာင္းထုတ္သလို ေမာင္းထုတ္ၾကျပန္တယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းကာလ ဦးေန၀င္းနဲ႔ သူ႔ကို ဆက္ခံသူမ်ားက တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္- အေပးအယူ ညိႇတာကိုေတာင္ ျပည္သူဘက္က လက္မခံေတာ့ ဘဲ ဦးေန၀င္းတို႔ကို မဟာရန္သူႀကီးမ်ားလို သတ္မွတ္ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ သူ႔အုပ္စု- ငါ့အုပ္စု ကြဲၿပီး တုိင္းျပည္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

မေကာင္းတာ ရွိသလို ေကာင္းတာေတြလည္း တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္- ဆိုတဲ့ ေထာက္ထားမႈမ်ားနဲ႔ အျပန္အလွန္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ရင္ တိုင္းျပည္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ ေနာက္က်ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါ။ အာဆီယံႏိုင္ငံ ထဲက အင္ဒိုနီးရွားကို ၾကည့္ပါ–၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတက္လာတဲ့ သမၼတႀကီး ဆူဟာတိုနဲ႔ ျပည္သူၾကားမွာ အေပး အယူလုပ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္မပုပ္ေတာ့ဘဲ တိုင္းျပည္ကို ျပန္ လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အခုထိ ေသခ်ာေသးတဲ့ ႏုိင္ငံ မဟုတ္ဘူးလို႔ သံုးသပ္ရမယ္။ အခြင့္မသာရင္ အလြန္အမင္း ေၾကာက္တတ္ၿပီး ဘာလုပ္လုပ္ ငံု႔ခံတတ္တယ္၊ အခြင့္သာရင္ လံုး၀ မ်က္ႏွာမေထာက္ေတာ့ဘဲ အျပတ္ႏွိပ္ကြပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြ ရွိေနေတာ့-၊ ေပးရမယ့္သူဘက္ကလည္း အေသခံၿပီး လိုက္ေလွ်ာလိမ့္မယ္ လို႔ တြက္ထားလို႔ မရႏိုင္ပါ။ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးကို ေက်ာ္ျဖတ္ဘို႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ထြက္ သာ၀င္သာ ရွိတဲ့ နည္းလည္ေပးတတ္မႈ အေလ့အက်င့္မ်ိဳးကို တည္ေဆာက္ဘို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ရန္လိုမႈ၊ ရန္ပိုမႈ၊ ရန္ၿငိဳးထားမႈ၊ မယံုၾကည္မႈမ်ားၾကားမွာသာ နစ္မြန္းေနရၿပီး- ကိုယ့္အသက္ ကိုယ္လုရင္း စီးပြားလုပ္ခ်ိန္မရ၊ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း စဥ္းစားခ်ိန္မရဘဲ- တိုင္းျပည္တစ္ခုဟာ ဆက္လက္မြဲေတေနဦးမွာပါ။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဆိုတာ ေျပာသေလာက္ မလြယ္ေပမယ့္- ျပဳျပင္နည္းမွန္ရင္ ထင္သေလာက္လည္း မခက္ ပါ။

ႏိုင္ငံတစ္ခုကို တုိးတက္ေစဘို႔ (၁) ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မ်ား (၂) ဘာသာေရး ဦးေဆာင္မ်ား (၃) ျပည္သူလူထု ကိုယ္တိုင္က တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ျပဳျပင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အျမင္ကေတာ့ အထူးသျဖင့္ လူထုသာ ပါးနပ္လိမၼာလာမယ္ ဆုိရင္- တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးဟာ လူထုလက္ထဲမွာသာ ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာလည္း လူထုထဲက ေမြးဘြားႀကီးျပင္းလာသူ၊ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ ဆုိတာလည္း လူထုထဲက ေမြး ဘြားႀကီးျပင္းလာသူသာ ျဖစ္လို႔ တစ္ကယ္တမ္းသာ လူထုႀကီးက တရားမွ်တမႈ၊ နားလည္ေပးတတ္မႈ၊ အျပန္ အလွန္တည္ေဆာက္တတ္မႈမ်ား က်င့္သားရလာရင္ အဲ့ဒီ က်င့္သားရၿပီး လူထုထဲက ေမြးဘြားလာတဲ့ လူ (ေခါင္း ေဆာင္မ်ား)ဟာလည္း ေမြးရာပါ အေလ့အက်င့္ေပၚမွာ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းဘို႔ ၀န္ေလးေတာ့မွာ မဟုတ္ ပါ။——

တစ္ကယ္လို႔ ဓါးမေကာင္းခဲ့ရင္လည္း ၀ါးက ေပ်ာင္းအိေနရင္- ႏွီးေခ်ာင္း အေျခအေန မဆိုးႏိုင္ပါ။

တိုင္းျပည္တစ္ခု ေကာင္းစားေစဘို႔-၊
ဆက္လက္တင္ျပေပးပါမယ္-။

ေဌးလြင္ဦး

(မွတ္ခ်က္ – ဤေဆာင္းပါးသည္ ေဆာင္းပါးရွင္၏ အျမင္ႏွင့္ သံုးသပ္ခ်က္မ်ားသာျဖစ္သည္။)