“သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ”ဆိုတဲ့ စာတမ္းေလးကို အိမ္ေတြ ဆိုင္ေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အဆိုးကို အဆိုးနဲ႔ တံု႔ျပန္မယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာထားပါပဲ။ အမွန္ဆို “သင္မေကာင္းလည္း ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ” လို႔သာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ အဆိုးကို အေကာင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ျခင္းဟာ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးရည္ပါ။
တမန္ေတာ္ျမတ္မုဟမၼဒ္ (ဆြ)က အဲဒီႏွလံုးရည္မ်ိဳးနဲ႔ ရန္သူကိုေတာင္ မိတ္ေဆြျဖစ္ ေစခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ အေပၚတစ္ခ်ိန္က အမုန္းဆံုးပါလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်စ္ဆံုးပါလို႔ လႈိက္လႈိက္ လွဲလွဲ ရင္ဖြင့္လာၾကတဲ့ အထိပါပဲ။ မကၠာဟ္မွာ အစၥလာမ္ကို အစဦးေဟာၾကားစဥ္ကာလမွာ မိစၦာ၀ါဒီေတြက ကိုယ္ေတာ့္ကို အေႏွာင့္အယွက္အတားအဆီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာ္သြားရာလမ္းမွာ အိမ္ေပၚကေန ဆူးေညႇာင့္ခလုတ္ေတြ အညစ္အေၾကးေတြ ပစ္ခ်တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႕ကို ေန႕စဥ္လုပ္ေနတာ။ တစ္ေန႔ အဲဒီလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေဘးက ကိုယ္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဘာမွ ပစ္ခ်တာမေတြ႕ရလို႔ ကိုယ္ေတာ္က အံ့ၾသသြားတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ဒီလူက်န္းမာေရးမွ ေကာင္းရဲ႕လားလို႔ သူ႔အတြက္ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းသြားေမးသတဲ့။ ကိုယ္ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ အဲဒီလူက အံ့ၾသသြားတယ္။ ကိုယ့္ကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဒုကၡေပးေနတဲ့ လူကိုေတာင္ စိတ္မနာဘဲ တစ္ေန႔မေတြ႕ရတာနဲ႔ စိုးရိမ္ၿပီး သတင္းလာေမးတယ္ဆိုတဲ့ ေမတၲာရွင္မ်ိဳးကို မေတြ႕စဖူးမို႔ အထူး တဆန္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမတၱာ တရားရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈ၊ အဆိုးကို အေကာင္းနဲ႔ တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္ အဲဒီသူဟာ ကိုယ္ေတာ့္လမ္းစဥ္ကို သက္၀င္ယံုၾကည္သူ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
တစ္ရက္ ကိုယ္ေတာ္ဟာ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ မႏိုင္မနင္းသယ္ေနတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြကို ကူညီသယ္ပိုးေပးခဲ့တယ္။ “အေမႀကီး ဘယ္သြားမွာလဲ”ေမးေတာ့ အဖြားအိုက ဒီၿမိဳ႕ကေနခြာၿပီး တျခားေဒသကို အၿပီး ေျပာင္းဖို႔ ထြက္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီလို ေျပာင္းဖို႔လုပ္ရတာကလည္း ဒီၿမိဳ႕မွာ မုဟမၼဒ္ဆိုတဲ့ ပုဂ္ၢိဳလ္တစ္ဦး ေပၚလာတဲ့အတြက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူက တို႔အစဥ္အလာ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ နတ္ဘုရားေတြကို မကိုးကြယ္ဖို႔နဲ႔ အလႅာဟ္တစ္ပါးတည္းကိုသာ ကိုးကြယ္ဖို႔ ေျပာေၾကာင္း၊ သူ႔ေၾကာင့္ ဒီၿမိဳ႕မွာ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ရေၾကာင္း၊ သူ႔တရားေတြေၾကာင့္ လူေတြ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရေၾကာင္းစသျဖင့္ အဆိုးျမင္ ႐ႈေထာင့္ကေန ၀ါဒျဖန္႔ထားတဲ့ စကားေတြကို သူၾကားထားသမွ် ျပန္ေျပာျပရင္း ခရီးအေတာ္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ တစ္လမ္းလံုး ဘာမွမေျပာဘဲ ၿပံဳးၿပီး လိုက္လာခဲ့တယ္။ အဖြားအိုလည္း သြားလိုရာကို ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုတယ္။ အဖြားအိုကလည္း “ေအးကြယ္၊ ေက်းဇူးပါပဲ၊ ဒါနဲ႔ ေမာင္ရင့္နာမည္ေလး တဆိတ္ေလာက္ေျပာခဲ့ပါဦး”လို႔ ေမးတယ္။ ဒီေတာ့မွ “အေမတစ္လမ္းလံုး အျပစ္တင္ေျပာဆိုလာတဲ့ မုဟမၼဒ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ”လို႔ ရယ္ရယ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေျဖလိုက္သတဲ့။ အဖြားအိုဟာ မထင္မွတ္ထားတဲ့စကားေၾကာင့္ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေလာက္ေဖာ္ေရြရည္မြန္ၿပီး စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ သူငယ္ဟာ ငါမုန္းတယ္ဆိုတဲ့ မုဟမၼဒ္တဲ့လား။ အဖြားအိုဟာ သူမျမင္မေတြ႕ဖူးဘဲ တစ္ဆင့္ၾကား ေကာလဟလစကားေတြနဲ႔ အထင္မွားၿပီး အျပစ္ဖြဲ႕မိခဲ့တာေတြကို ခ်က္ခ်င္း ေနာင္တရသြားရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေတာ့္လမ္းစဥ္ကို သက္၀င္ယံုၾကည္သူ တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
မကၠာဟ္မွာ မိစၦာ၀ါဒီေတြက ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ေနာက္လိုက္ သူေတာ္စင္ေတြကို ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးေပး၊ ေနအိမ္ေတြကေန ႏွင္ထုတ္၊ မေနႏိုင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၾက ေတာ့ အမွန္တရားကို အေႏွာင့္အယွက္ကင္းကင္း က်င့္သံုးဖို႔ လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမကို စြန္႔ခြာၾကရတယ္။ ေနာက္လိုက္ေတြကို အရင္ေစလႊတ္ၿပီးမွ မိမိက အဘူဗကရ္ သခင္နဲ႔အတူ စြန္႔ခြာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဲဒီညက မိစၦာ၀ါဒီေတြဟာ ကိုယ္ေတာ့္ ရဲ႕အိမ္ကို ၀ိုင္းၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ကို သတ္ျဖတ္လုပ္ႀကံဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္။ တစ္ညလံုး ၀ိုင္းရံထားေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ ငိုက္မ်ည္း ေနၾကၿပီ။ ဘယ္သူမွ မေတြ႕လိုက္ၾကဘူး။ ဒါကလည္း အလႅာဟ္အရွင္ရဲ႕ အကူအညီ ေတာ္ေၾကာင့္ပါ။
ကိုယ္ေတာ္ထြက္သြားေပမယ့္ ညီေတာ္အလီကို အိမ္မွာထားခဲ့တယ္။ ထားခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ကို မုန္းပါတယ္၊ သတ္ခ်င္ပါ တယ္ဆိုတဲ့ လူေတြအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ဥစၥာပစၥည္းကို အပ္ႏွံဖို႔ ယံုၾကည္ရတဲ့သူက လည္း တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ ကိုယ္ေတာ္တစ္ဦးတည္းသာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အပ္ႏွံထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စာရင္းအင္းနဲ႔တကြ ျပန္အပ္ဖို႔ ညီေတာ္အလီကို ကိုယ္စား ထားခဲ့တာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ ကိုယ့္ကိုသတ္မယ့္ ရန္သူရဲ႕ ပစၥည္းကိုေတာင္ အသက္လုၿပီး ေျပးရတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာလြဲခဲပစ္ မထားခဲ့ဘူး။ တစ္ဖက္က အဆိုးျပဳေနေပမဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ အေကာင္းနဲ႔သာ တံု႔ျပန္ခဲ့တယ္။
ကိုယ္ေတာ္ထြက္သြားၿပီလို႔ ၾကားတဲ့အခါမွာ မိစၦာေတြဟာ ေဒါသပုန္ ထၿပီး ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ေတာ့္ကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ ေပးႏိုင္ရင္ တန္ဖိုးႀကီး ကုလားအုတ္အနီတစ္ရာ ဆုခ်မယ္လို႔ ေမာင္းေၾကးနင္းခတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ မွာ ဆုဒကာဆိုတဲ့ ေလာဘသား ငနဲတစ္ေယာက္က မွန္တာမွားတာ ေဘးခ်ိတ္ ထား ကုလားအုတ္တစ္ရာကနည္းသလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ဆုႀကီးေမွ်ာ္ၿပီး ငေတ မာရင္ၿပီးေရာဇာတ္ကို ဘီလူးဆိုင္းနဲ႔ ကားလိပ္ဖြင့္လိုက္တယ္။
ဆုဒကာဟာ ကိုယ္ေတာ့္ေနာက္ကို ေလာဘအဆိပ္ တရိပ္ရိပ္တက္ၿပီး လိုက္ေနတုန္း လမ္းခုလတ္တစ္ေနရာမွာ သူ႔ျမင္းက ေျခေခ်ာ္ၿပီးလဲက်ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကံမေကာင္းျခင္း နိမိတ္ပဲလို႔ သူေတြးမိတယ္။ အရဗ္တို႔ရဲ႕ ထံုးဓေလ့အတိုင္း ဆက္လိုက္သင့္ မလိုက္သင့္ ကို ျမားမဲႏႈိက္ၿပီး အဆံုးအျဖတ္ခံၾကည့္တယ္။ “မလိုက္နဲ႔”ဆိုတဲ့ အေျဖရတယ္။
တစ္ဖက္မွာလည္း ကုလားအုတ္တစ္ရာ ဆုမဟာက လက္မလႊတ္ ခ်င္စရာ။ မထူးပါဘူးဆက္သာလိုက္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ႀကိတ္မိွတ္္အားေပးၿပီး လိုက္ျပန္တယ္။ ျမင္းက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေျခေခ်ာ္က်ျပန္တယ္။ ျမားမဲက “မလိုက္နဲ႔”ပဲ အေျဖထုတ္တယ္။ ေလာဘကလည္း အေတာသတ္မရ။
ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ဆိုၿပီး ဆက္လိုက္ျပန္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္မွာ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ အဘူဘကရ္သခင္ ႏွစ္ဦးသားရဲ႕အနီး နီးနီးကပ္ကပ္ေရာက္သြားကာမွ ျမင္းေျခေခ်ာ္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အထိနာတယ္။ အရွိန္နဲ႔ျပဳတ္က်တာ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းနား ျပားျပား၀ပ္အေနအထားပါပဲ။
ရန္သူမွန္း ရိပ္စားမိတဲ့ အဘူဗကရ္သခင္က ေဆာင္ဓားကို အသင့္ရြယ္ ထားလိုက္ၿပီ။ ဒီအခါမွာ ငမိုက္သား ဆုဒကာက ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္ရွာတယ္။ အခုေတာ့လည္း သနားစရာပဲေလ။ သူဟာ ေလာဘတက္မိၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ကို သတ္ဖို႔လိုက္လာခဲ့မိ ေၾကာင္းကိုလည္း ၀န္ခံရွာတယ္။ ခြင့္လႊတ္ဖို႔လည္း အသနားခံတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း ခြင့္လႊတ္လြယ္သူေလ။ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ စိတ္ေအးေအးျပန္ေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဆုဒကာက အေျမာ္အျမင္ေတာ့ရွိတယ္။ စိတ္မေအးႏိုင္ရွာဘူး။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကိုယ္ေတာ္ မရွိတဲ့ေနာက္မွာ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ အသက္ကို သူရန္ရွာဖူးတာ တျခားမြတ္စလင္ေတြ သိသြားရင္ သူ႔ကို အသက္ အႏၲရာယ္ျပဳ လာၾကေလမလားလို႔ သူေတြးပူေနမိတယ္။
အဲဒီအတြက္ ကိုယ္ေတာ္က ခြင့္လႊတ္ခဲ့ၿပီးသားပါဆိုတဲ့ ေထာက္ခံခ်က္ လက္မွတ္ေလး ေရးေပးထားဖို႔ ေတာင္းဆိုျပန္တယ္။ ဒါကိုလည္း ကိုယ္ေတာ္က ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ ေဆာင္ရြက္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ရွာမွရွားတဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ ေမတၲာေတာ္ရွင္ရဲ႕ အဆိုးကို အေကာင္းနဲ႔တုံ႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ဆုဒကာဟာ ကိုယ္ေတာ့္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ယံုၾကည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခု သာဓကျပခ်င္ပါေသးတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္က ဟစ္ဂ်ရီ ၈ ခုႏွစ္မွာ မကၠာဟ္ကို ျပန္လည္ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ မြတ္စလင္ေတြဟာ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္ရြာကို ျပန္ေရာက္ၾကရၿပီ။ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ၿခံကို ျပန္ေတြ႕ၾကရၿပီ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီေနအိမ္ေတြေပၚမွာ မယံုၾကည္သူေတြက မတရားသိမ္းပိုက္ ၿပီး တက္ေနေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ အေျခက်ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္က အမိန္႔ထုတ္တယ္။ အဲဒီအိမ္ေတြကို ငါတို႔အိမ္ပဲဆိုၿပီး ျပန္သိမ္းယူျခင္း မျပဳရဘူးတဲ့။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဒီအိမ္ေတြေပၚမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့ ကေလးေတြဟာ သူ႕မိဘေတြမတရားသိမ္းပိုက္ၿပီးတက္ေနၾကတာကို သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က ဒီအိမ္ေပၚမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာၾကတာဆိုေတာ့ သူတို႔အိမ္ပဲလို႔မွတ္ေနမွာ။ မြတ္စလင္ေတြက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ယူတာကို သူတို႔က ငါတို႔အိမ္ကို ဒီလူႀကီးေတြ သိမ္းပိုက္သြားပါလားလို႔ အမွတ္မွားကုန္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေျခက်ၿပီးသားအတိုင္း ေနၿမဲေနပါေစ၊သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ႏုနယ္တဲ့စိတ္ထဲမွာ စိတ္ဒဏ္ရာမရေစခ်င္တဲ့ စာနာစိတ္နဲ႔ ျပန္မယူဖို႔ တားျမစ္ခဲ့ တယ္။ ဒါဟာလည္း အဆိုးကို အေကာင္းနဲ႔ တံု႔ျပန္လိုက္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ႏွလံုးရည္ ပိုင္ရွင္တို႔ရဲ႕ အျပဳအမူပါပဲ။
ကိုယ္ေတာ္ဟာ စံျပတမန္ေတာ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕သမိုင္းကို ေလ့လာ ၾကည့္ရင္ ကိစ္ၥရပ္တိုင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတုယူလိုက္နာႏိုင္မယ့္ စံနမူနာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ အခု သာဓကျပခဲ့တာေတြက “အဆိုးကို အေကာင္းနဲ႕တံု႔ျပန္”တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ စံနမူနာတခ်ိဳ႕ျဖစ္တယ္။ ဒီက်င့္စဥ္က ဘယ္က လာပါသလဲ။ ကိုယ္ေတာ္ဟာ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ရဲ႕အမိန္႔ေတာ္ က်မ္းမြန္ကုရ္အာန္အတိုင္း တစ္သေ၀မတိမ္းေလွ်ာက္လွမ္း က်င့္မူသူျဖစ္တယ္။ က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ ၂၃ း ၉၆ မွာ-
“အဆိုးကို အေကာင္းျဖင့္ တံု႔ျပန္ေလာ့”
လို႔ အတိအလင္း လမ္းၫႊန္ခ်က္ရွိေနပါတယ္။
အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ “အဆိုးကို အေကာင္းနဲ႔တံု႔ျပန္ေရး”ဆိုတာ အစၥလာမ္က သင္ၾကားတဲ့ မြတ္စလင့္က်င့္၀တ္တရားပါပဲ။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ ဒီတရား ျပန္႔ႏွံ႔ရင္ ဥယ်ာဥ္ဘံုနန္းတမွ် ၿငိမ္းေအးျခင္းသႏ္ၲိသုခအၿမိဳက္ရသကို ခံစားၾကရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီတရားေခါင္းပါးရင္ေတာ့ မင္းဘာလဲ၊ ငါဘာလဲနဲ႔ အတၲေတြ၊ မာနေတြ ႀကီးထြားရွင္သန္လာမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေလာကဟာ ငရဲတမွ်ပါပဲ။ အြမၼသ္ညီၫြတ္ေရးဆိုတာဟာလည္း အဆိုးကို အေကာင္းနဲ႔တံု႔ျပန္ၿပီးေတာ့သာ တည္ေဆာက္ယူလို႔ ရႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၿမဲတမ္း ေဆာင္ထားရမယ့္ေဆာင္ပုဒ္က “သင္မေကာင္းလည္း ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါ” ဆိုတာပါပဲ။
သန္းမင္းထိုက္(ျမန္မာစာ)
(ဒီေရထဲက ပန္းကေလးမ်ား-အစၥလာမ့္ဓမၼရသစာစုမ်ား မွ)