ဇူလိုင္ ၁၆ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
ေရးသူ- ေက်ာ္ေနမင္း (ျမိဳ႕ျပ)
ဟာဂ်္ခရီးစဥ္ တစ္ႏွစ္တြင္ ေလယာဥ္ အခက္အခဲေၾကာင့္ ေလဆိပ္မွာ ေသာင္တင္သြားတဲ့ ျမန္မာ မြတ္စလင္မ်ား
ဒီတပတ္ေတာ့ မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ဆိုသလို ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းတဲ့ ကိစၥႀကီးတစ္ခု အေၾကာင္း ေရးခ်င္သဗ်။ သတင္းမီဒီယာ သမားေတြရဲ႕ တာ၀န္ဟာ ႏိုင္ငံသားေတြထံကို မွန္ကန္တဲ့ ျဖစ္ရပ္အေျခအေနေတြကို အရွိကိုအရွိအတိုင္း တင္ဆက္ရတဲ့ တာ၀န္ရွိသဗ်။ ဒါေၾကာင့္ မည္သူကိုမွသာေစ၊ နာေစလိုတဲ့ ဆႏၵမရွိဘဲ လြတ္လပ္စြာ သတင္းစီးဆင္းခြင့္ ဆိုတဲ့ အခြင့္အလမ္းကို သတင္းသံုးစြဲသူ ျပည္သူေတြထံ အေရာက္ေပး ပို႔ေနၾကတာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သတင္း က်င့္၀တ္ကို လိုက္နာၿပီး ဆႏၵစြဲ၊ အတၱစြဲမ်ား ကင္းစြာနဲ႔ ေရးသား လက္ခုပ္သံေတြ မလိုခ်င္ပါ။ ငို႐ႈိက္ခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ က်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ထပ္တူမွ်ေသာ စကားလံုးမ်ားအတြက္သာ ဂုဏ္ယူေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြမွာ မျဖစ္မေန လိုက္နာက်င့္သံုးရတဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီး (၅) ရပ္အနက္ “ဟဂ်္” လုိ႔ေခၚတဲ့ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံ မကၠာေရႊၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ သြားေရာက္ၿပီး သာသနာ့က်င့္စဥ္ ကိစၥရပ္မ်ားကို ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္ျခင္းဟာ တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ ပါတယ္။ ေငြေၾကးတတ္ စြမ္းႏိုင္သူတို႔အဖို႔ မျဖစ္မေန လုပ္ရမဲ့ တာ၀န္တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ “ဟဂ်္”ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ႏွစ္စဥ္ ျမန္မာျပည္မွာ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္တို႔ရဲ႕ အၾကားမွာ ျဖစ္ပြားေလ့ရွိတဲ့ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီမႈေတြဟာ တိုင္းသိျပည္သိ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ကမၻာေက်ာ္ ရွက္ဖြယ္လိလိပင္တည္း။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိတ္ပင္ထားခဲ့ရာမွ (၁၉၈၀) ခုႏွစ္မွာ ဦးေန၀င္းရဲ႕ မ.ဆ.လ အစိုးရဟာ ဟဂ်္ သြားခြင့္ကို ျပန္လည္ခြင့္ျပဳခဲ့ၿပီး သာသနာေရး ၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ လူေပါင္း (၁၅၀) ကို စတင္ခြင့္ျပဳ ခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တစတစ ႏွစ္စဥ္သြားလာခဲ့ၾကတာ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ခရီးသြားကုမၸဏီေတြအေနနဲ႔ ပုဂၢလိက ခရီးစဥ္မ်ားကို တာ၀န္ယူုခဲ့ၿပီး ဟဂ်္ ျပဳၾကသူလူဦးေရလည္း တိုးပြားလာခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အစီအစဥ္နဲ႔ ခြင့္ျပဳတဲ့ ျမန္မာ ဟာဂ်ီမ်ားကိုသာ တာ၀န္ခံတဲ့ စနစ္မ်ိဳးကိုက်င့္သံုးၿပီး ၿပီးခဲ့တဲ့ (၂၀၁၃) မွာ သာသနာ၀န္ႀကီး ဦးဆန္းဆင့္ရဲ႕ လက္ထက္ေရာက္မွ ပုဂၢလိက အစီအစဥ္ကို လႊဲေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ လြပ္လပ္စျပဳၿပီး ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ အေျခအေနေတြအၾကားမွာ စီးပြားေရး တြက္ေျခကိုက္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဟဂ်္အက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္းေတြ မႈိလိုေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ၀န္ႀကီးဌာနမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ေဆာ္ဒီသံ႐ံုး၊ ေဆာ္ဒီအာေရဗ် ႏိုင္ငံရွိဟဂ်္၀န္ႀကီးဌာနမ်ားရွိ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြကို ပူးေပါင္းထားႏိုင္တဲ့ ကုမၸဏီသူေဌး “ဟဂ်္ခ႐ိုနီ” လူတန္းစား တစ္စုလည္း ေပၚေပါက္လာျပန္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း်ားစြာ ဟဂ်္ “ခ႐ိုနီ”ေတြ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားရာကေန ယေန႔ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ စနစ္ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ မူလလူေဟာင္းႀကီးေတြနဲ႔ တက္သစ္စ စီးပြားေရး သမားေတြအၾကား “စားခြက္လု”တဲ့ တိုက္ပြဲအၾကားမွာ ျမန္မာ့ ဟာဂ်ီေလာင္းေတြဟာ ေျမစာပင္ဘ၀ ေရာက္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။
လိမ္ခံရတာကေတာ့ နည္းမ်ိဳးစံုလင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟဂ်္ေအးဂ်င့္လို႔ေခၚတဲ့ အက်ိဳးေဆာင္ ကုမၸဏီေတြမွာ ဘာလုပ္ပိုင္ခြင့္မွ မရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေၾကာ္ျငာတယ္။ လူစုတယ္။ စရံေငြ ယူပါတယ္။ ေနာက္မွ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့သူနဲ႔ ေပါင္းၿပီးလုပ္စားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လဲ လူပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈကို အသံုးခ်ၿပီး လူ ရရွိေရးႀကိဳးပမ္းတယ္။ ၿပီးမွ ကုမၸဏီလက္ထဲကို လႊဲေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေနာက္ခံ ကုမၸဏီႀကီးေတြကလည္း ရရွိထားတဲ့ ခြဲတမ္းနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး မႏိုင္၀န္ထမ္းၾကတယ္၊ အနီးကပ္မွ ခြဲတမ္းလည္း လိုသေလာက္မရ၊ စီစဥ္ထားသလိုလဲ ျဖစ္ျဖစ္ မလာေတာ့ ၾကားတဆင့္ လူခံေတြ၊ ကုမၸဏီငယ္ေတြကို ေျပးခိုင္းလိုက္တယ္။ သိပ္လြယ္ကူတယ္ေလ၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ ဟိုႏုတ္ဒီႏုတ္ၿပီး ျပန္အမ္းေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ျပန္မအမ္းဘဲ ေနာက္ႏွစ္ ပို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီး တာ၀န္ခံတယ္။ တခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ VISA ေတြ၇ထားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဆီမွာ သြားမဲ့လူ (ဟာဂ်ီေလာင္း)က အလံုအေလာက္မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ VISA ျပန္ေရာင္းစားတယ္။
ယခင္ႏွစ္တႏွစ္တုန္းက VISA တစ္ေစာင္ကို အျမင့္ဆံုးေစ်း US (၁၅၀၀) အထိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီႏွစ္ကစၿပီး ေစ်းဖြင့္တာက US (၈၀၀) ပါတဲ့ခင္ဗ်ား။ ဒီႏွစ္အတြက္ ခြဲတမ္း (၁၀၀) ရထားရင္ သူ႔အတြက္ U.S (၈၀၀၀၀)က က်ိန္းေသေနၿပီ။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆိုရင္ တေဒၚလာကို (၉၅၀) က်ပ္နဲ႔တြက္ရင္ က်ပ္သိန္း (၇၆၀) သူရင္းထားတဲ့ ပမာဏက လြန္ေရာ၊ ကၽြံေရာ သိန္း(၂၀၀) ေက်ာ္ဆိုေတာ့ အျမတ္ေငြ သိန္း(၅၀၀) ေလာက္ ကေတာ့ အသားတင္ အျမတ္ရွိေနတယ္။ ခြဲတမ္း (၂၀၀) (၃၀၀) ရထားၾကရင္ သိန္းေထာင္ခ်ီ အျမတ္ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အလုအယက္ပဲေလ။ ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔ သဲႀကီးမဲႀကီး လိုက္ေနၾကတာ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံသား အစၥလာမ္ေတြရဲ႕အက်ိဳး ဘာသာသနာ့ က်င့္စဥ္အတြက္ ကူညီေနျခင္း အလ်ဥ္းမဟုတ္ပါ။ စီးပြားေရး အက်ိဳးအျမတ္ တစ္ခုတည္း အတြက္ ရလိုမႈ အတၱေတြ အတြက္ဆိုတာကို သိျမင္ၾကဖို႔ အေရးႀကီးေနပါၿပီ။
ဘာေၾကာင့္လိမ္ခံရပါသလဲ၊ ေဆာ္ဒီအစိုးရရဲ႕ VISA ခြဲ ခ်ထားေပးတဲ့ မူ၀ါဒေၾကာင့္ပါ၊ သြားလိုသူ ခရီးသြားမ်ားထံကို တိုက္႐ိုက္ခ်ထားေပးတဲ့ စနစ္မဟုတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိကန္႔သတ္ထားရတာဟာ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာလည္း အခက္အခဲ ရွိေနလို႔ပါ။ တကမာၻလံုးက လူေတြ သန္းေပါင္း ဆယ္ဂဏန္းေလာက္ တခ်ိန္တည္း တေနရာတည္းကို စုေ၀းလာၾကတာျဖစ္ေတာ့ ေနေရး၊ ထိုင္ေရး၊ စားေသာက္ေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ အျခားကိစၥ အေထြေထြအတြက္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားရပါတယ္။ ႏိုင္နင္းတဲ့ ပမာဏကို ကန္႔သတ္ရတဲ့ အျပင္ လက္ခံႏိုင္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈကိုလည္း တာ၀န္ ယူရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ရွိတဲ့ တည္းခိုခန္းေနရာနဲ႔ တူညီမွ်တဲ့ ခရီးသြား ဦးေရကို မွ်တမႈရွိရန္အတြက္ VISA ခ်ေပးတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္ ေငြအင္အား တတ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြကတစ္ဆင့္သာ VISA ရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စရင္း၀င္တဲ့ ခြဲတမ္းရ ကုမၸဏီေတြဟာ ျပည္တြင္းက သြားလိုသူေတြရဲ႕ အေျခအေနကို လိုက္ၿပီး ေစ်းတင္ကစားေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္သြားလုိ သူေတြအဖို႔မွာ သူတို႔လက္ခုပ္ထဲက ေရလိုျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး လည္မ်ိဳညႇစ္ေတာ့တာပါ၊ အားလံုးေငြေခ်လို႔လဲ ၿပီးေရာ လိမ္ေျပးတဲ့ သူေတြနဲ႔တိုးတဲ့ လူေတြခမ်ာ ရွာေ၀ဒနာေတြ စြဲကပ္ၿပီး အိပ္ယာထဲလဲ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ၿပီး ေသဆံုးကြယ္လြန္သြားၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ၾကားရရင္ အလြန္ရင္နာမိပါတယ္။
ဘာမွမည္မည္ရရ မရွိတဲ့ ကုမၸဏီေတြ တနည္း အမည္ခံေတြကို သြားအပ္မိတဲ့လူေတြဟာ ဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကတယ္။ ထိုင္းကေန လွည့္ျပန္ရတာတို႔၊ ရန္ကုန္ မႏၲေလး ေလဆိပ္ေတြကေန လွည့္ျပန္ လာရာတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့ ထို္င္းဟာဂ်ီ၊ ေလဆိပ္ ဟာဂ်ီဆိုၿပီး ေျပာစမွတ္ျပဳၾကရျပန္တယ္။ တခ်ိဳ႕လဲ ေလဆိပ္ေတာင္ မေရာက္ရရွာဘူး၊ ကုမၸဏီကေတာ့ မရရေအာင္ ႀကံဖန္ၿပီး ေခၚသြားပါတယ္။ ဟိုလည္း ေရာက္ေရာ ၀န္ေဆာင္ခ အပိုေၾကးေတြ ထပ္ေတာင္းျပန္တယ္။ အဆင့္နိမ့္၊ သာမန္အခန္းငယ္ေလးေတြမွာ လူေတြကို ျပြတ္သိပ္ ထိုးထည့္ထားလိုက္တယ္။ ဘာ၀န္ေဆာင္မႈမွ မေပးဘူး။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဟာဂ်ီေတြဟာ နီးစပ္ရာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ စခန္းသြားၾကရတယ္။
မဟားဒယား ေစ်းႏႈံးေတြ ယူထားတဲ့ ကုမၸဏီတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၀န္ေဆာင္မႈေတြ ေပးပါတယ္။ ဒါေတာင္လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ သာသနာေရးရာ ကိစၥျဖစ္ေနေတာ့ သည္းခံၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံမွာလို “ဟဂ်္” ခရီးသြား ကုမၸဏီေတြရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈကို စစ္တမ္းေကာက္ယူတဲ့ စနစ္မ်ိဳး လုပ္လိုက္ရင္ အကုန္နီးပါး နာမည္ပ်က္ စာရင္း (Black List) ၀င္သြားမယ္။ သိပ္၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းတဲ့ သူတခ်ိဳ႕သာ လႊတ္ႏိုင္တယ္။ ၀န္ေဆာင္မႈ ေကာင္းလို႔ အထင္မႀကီးနဲ႔၊ ယူထားတဲ့ ေစ်းႏႈံးကလည္း တနင့္တပိုး၊ ဒီႏွစ္ေတာင္ သိန္း(၆၀) နဲ႔ ေစ်းဖြင့္မယ္ဆိုလားပဲ၊ ဒီလိုေလာကုတၱရာရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ သြားၾကတဲ့ သာသနာ့ ခရီးစဥ္မွာ အပန္းေျဖစရာေနရာမ်ား၊ ကမ္းေျခမ်ား၊ ေစ်း၀ယ္ စူပါမတ္ကတ္ႀကီးမ်ားသုိ႔ ပို႔ေဆာင္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ေလာကီရဲ႕ ကိစၥရပ္ေတြနဲ႔ ဒြန္တြဲၿပီး ၀န္ေဆာင္ေၾကာ္ျငာမႈမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ ေနၾကျခင္းဟာလည္း ေမးခြန္းထုတ္စရာ တစ္ခုျဖစ္လာျပန္တယ္။ ဘုရားလဲဖူး၊ လိပ္ဥလဲတူးေပါ့။
တကယ္ေတာ့ ဒီ “ဟဂ်္” က်င့္စဥ္ဆိုတာဟာ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူတုိ႔အဖို႔သာ ေပးအပ္ထားတဲ့ တာ၀န္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားသူငွာမွ ေခ်းငွားျခင္း၊ အတိုးျဖင့္ ေခ်းယူျခင္း၊ အျခားသူ အပ္ႏွံဥစၥာပစၥည္း ျဖင့္ အသံုးျပဳျခင္း၊ အေၾကြးဆပ္ရန္ရွိျခင္း၊ အေမြခြဲေ၀ေပးရန္ ရွိျခင္းစသည့္ မသံုးစြဲအပ္တဲ့ ေငြေၾကးေတြနဲ႔ သြားေရာက္ျခင္း မျပဳရပါ။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လံုၿခံဳစိတ္ခ်မႈရွိရန္ သက္ဆိုင္ရာ အတြဲစည္းကမ္း(မဲဟ္ရမ္) မ်ား သတ္မွတ္ထားေလရာ မလိုက္နာသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။ လူတစ္ဦးရဲ႕ သက္တမ္း တေလွ်ာက္မွာ တႀကိမ္သာ မျပဳမေနရ (ဖရပ္စ္)အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေလရာ၊ တခ်ိဳ႕ကလဲ ထပ္ခါတလဲ သြားလာေနၾကျပန္ရာ တျခားမသြားေသးသူေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို အတင္းလုေနသလို ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ျမန္မာျပည္အတြက္ ခြဲတမ္းက ေထာင္ဂဏာန္းသာရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ႏွစ္တိုင္းဆိုသလို သြားလိုသူေတြက ပိုမ်ားေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တႀကိမ္ထက္မက သြားေနသူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္သေဘာ ဆႏၵ(နဖိလ္အဆင့္) သာျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနၾကရွာတဲ့ သိန္းခ်ီရွိတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ေမ့မထားသင့္ပါဘူး။
အခုေခတ္ ေဆာ္ဒီအစိုးရက (၅)ႏွစ္တႀကိမ္သာ ခြင့္ျပဳမည္လို႔ ေၾကျငာ စီစစ္ေနတာေတာင္ အတုမ်ိဳးစံု၊ လိမ္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ သြားေနၾကတဲ့ လူေတြကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘယ္လိုအျပစ္ေတြ( မတရားမႈမ်ား) ရွိပါေစ၊ မကၠာေရႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာရွိတဲ့ ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ ၿခံဳထည္ကိုကိုင္ၿပီး ေတာင္းဆုျပဳရင္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ထပ္ခါ ထပ္ခါသြားၾကျပန္သတဲ့။ အစၥလာမ္သာသနာကို မိ႐ိုးဖလာအဆင့္နဲ႔ ထံုးတမ္း အစဥ္အလာ တစ္ခုလိုသာ နားလည္သေဘာေပါက္သူေတြရဲ႕ အေတြးအျမင္ေတြ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။
ကမာၻ႔အစၥလာမ္ ဘာသာေတြအားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ဒီ “ဟဂ်္” က်င့္စဥ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ခမ္းနားတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း ရွိပါတယ္။ မကၠာေရႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ျမန္မာႏုိ္င္ငံရဲ႕ ကုန္းေဘာင္ မင္းဆက္ရဲ႕ ဘုရင္တပါးျဖစ္တဲ့ “မင္းတုန္းမင္း”ဟာ ခရစ္ႏွစ္ (၁၈၆၀) ျပည့္ႏွစ္မွာ “ေဒါင္းဇရပ္”ႀကီး တစ္ေဆာင္ကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာျပဳ မင္းတပါးျဖစ္တဲ့ “မင္းတုန္းမင္း” တရားႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံသား အစၥလာမ္တို႔ အေပၚမွာ ထားရွိခဲ့တဲ့ စာနာမႈတရားမွ်တမႈႏွင့္ အၾကင္နာ တရားတို႔သည္ကား ျမန္မာတြင္မက ကမၻာမွာပါ စံျပဳေလာက္ေပတယ္။ ယေန႔ထိုကဲ့သို႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးကို ရွာေဖြလိုလွ်င္ ကမၺည္းထိုးထားေသာ အုတ္ဂူမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ စာအုပ္စာေပမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ ရွာေဖြႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။ ထို “ေဒါင္းဇရပ္” ႀကီးကိုျပန္ရဖို႔အတြက္ ႀကိဳးပမ္းတာေတြလဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၅၀) ခုႏွစ္ကတည္းက စလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးဌာနမွသည္ အစိုးရ အဆက္ဆက္ ျပည္ထဲေရးႏွင့္ သာသနာေရး ၀န္ႀကီးဌာန၊ သာသနာေရး ၀န္ႀကီးဌာနမ်ားမွ တာ၀န္ရွိသူပုဂၢိဳလ္မ်ား ဦးေဆာင္လ်က္ အစၥလာမ္ဘာသာေရး အဖြဲႀကီးမ်ားမွ တာ၀န္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ္ လည္း ထူးျခားမႈတစံုတရာ မရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒီကိစၥကို ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္မွာ တင္ျပ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရတရပ္အေနနဲ႔ ေဆာ္ဒီအာေရဗ် ဘုရင္ အစိုးရထံကို တင္ျပေတာင္းဆိုႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ျပန္လည္ရရွိေရးလမ္းေၾကာင္း ပြင့္သြားႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ တာ၀န္ရွိ အစၥလာမ္ဘာသာေရး အဖြဲ႕ႀကီးမ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ဒီနည္းလမ္းကို က်င့္သံုးၾကဖို႔အတြက္ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
ဒီေဒါင္းဇရပ္ အေဆာက္အအံုေနရာကို ၿဖိဳပ်က္ၿပီး ဟိုတယ္တစ္ခု အသစ္တည္ေဆာက္ထားပါၿပီ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ၊ ဒီေနရာ ျပန္လည္ရရွိေရး အတြက္ အခ်က္(၂)ခ်က္ဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ပထမ အခ်က္အေနနဲ႔ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံအေပၚမွာ ခိုင္ၿမဲတဲ့ သစၥာေတြထားခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းပါ၊ မတူကြဲျပားျခားနားတဲ့ ေနရာေဒသေတြ၊ အေျခအေနေတြမွာ ရွိေသာ္ျငားလည္း အစၥလာမ္ တရားေတာ္နဲ႔အညီ လိုက္နာ က်င့္သံုးအပ္တဲ့ တာ၀န္၀တၱရား၊ ေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံအေပၚမွာ ေက်းဇူးသစၥာရွိၾကတဲ့ လူပီသတဲ့ က်င့္၀တ္ေတြကို ခ်ီးေျမႇာက္ထားတဲ့ အေနနဲ႔ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီးရဲ႕ ေဒါင္းဇရပ္ အလွဴေတာ္ဟာ ကမၻာ့မြတ္စလင္ေတြ အလယ္မွာဂုဏ္ယူစရာပါ။
ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႔ ထိုလက္ရွိေနရာမွာ “ဟဂ်္” အခ်ိန္ကာလအတိုင္းအတာ တစ္ခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဟာဂ်ီမ်ားအားလံုးအတြက္ အခမဲ့ ေနရာထိုင္ခင္း ရမယ္ဆိုရင္ တည္းခိုစရာကိစၥ အလြန္လြယ္ကူ သြားၿပီး VISA တိုက္႐ိုက္ လက္၀ယ္ရရွိေရး အတြက္ လမ္းပြင့္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ကုမၸဏီေတြ၊ အက်ိဳးေဆာင္ေတြ လက္၀ါးႀကီးအုပ္တဲ့ စနစ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ႀကိဳးပမ္းရမဲ့ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္တစ္ရပ္လု႔ိ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ တခုေတာ့ရွိတယ္ “ဟဂ်္” ခရီးသြား ျပည္သူေတြရဲ႕ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေတြကို ပုဇြန္ေထာင္ေခ်ာင္းနားက အမႈိက္ပံုမွာ ျပစ္သြားတဲ့ လူမ်ိဳး၊ သူ႔ကုမၸဏီက လူေတြကိုထားခဲ့ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚကို ကိုယ္လြတ္႐ုန္းၿပီး တက္ေျပးတဲ့ သူမ်ိဳးေတြကို ဒီတာ၀န္မ်ိဳး မေပးမိေစပါနဲ႔ဗ်ိဳး။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ တင္ျပခ်င္တာက…ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏို္င္ငံဟာ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)ေက်ာ္ အာဏာရွင္ စနစ္မ်ားမွ ဒီမုိကေရစီ စနစ္တရပ္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံသား၊ အစၥလာမ္တို႔ အတြင္းမွ လက္၀ါးႀကီးအုပ္၊ ဂုတ္ေသြးစုတ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္လုပ္ဇာတ္မ်ားကို ေျပာင္းလဲျခင္း မျပဳႏုိင္ေသးတာဟာ ရွက္ဖြယ္ကိစၥရပ္တစ္ခုပါ၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း “ဟဂ်္”ခရီးသြား အခ်ိန္ျမင္ေတြ႕ေနၾကရတာဟာ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ ပူၾက၊ ညံၾကနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ငိုေၾကြးျခင္းဒုကၡေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနၾကရတာဟာ အလြန္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥရပ္တစ္ခုပါ။
လိမ္လည္လွည့္ျဖားခဲ့သူေတြကို အခြင့္အေရး မေပးသင့္ေတာ့ပါ။ သာသနာ့ခရီးစဥ္အတြက္သာ သီးသန္႔ျဖစ္သင့္ၿပီး ေစ်းႏႈန္းမ်ားကို အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားနဲ႔ တန္းတူျဖစ္သင့္ ပါတယ္။ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒရွ္႕၊ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔မွာ ဒီကေစ်းႏႈန္းေတြရဲ႕ တ၀က္ေလာက္နဲ႔ သြားလို႔ရပါတယ္။ တိုက္႐ိုက္ VISA စနစ္ ေပၚေပါက္လာေရး အတြက္ တြန္းအားေပးသင့္ပါတယ္၊ ေငြေၾကးခ်မ္းသာၿပီး ဟဂ်္သြားၿပီး သူတုိ႔အဖို႔ တိုင္းျပည္ရွိ ဒုကၡသည္မ်ားကို စာနာေထာက္ထားမႈ ျပဳေပးၾကပါ။ ႏိုင္ငံတ၀ွမ္း အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ကေန “ဟဂ်္” သြားလိုၾကသူမ်ားကို အဆင္ေျပစြာ သြားလာႏိုင္ေရး အတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ကူညီေပးၾကဖို႔လည္း ေမတၱာရပ္ခံလိုပါတယ္။ “ဟဂ်္”သြားလိုသူ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္း အမြန္သတင္း ေတြကို သိရွိႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ယခုက့ဲသုိ႔ အေၾကာင္းအခ်င္းအရာေတြကို ေဖာ္ျပတင္ဆက္ေနတဲ့ “မီဒီယာ”ေတြ ကို ဖတ္႐င္ေလ့လာၾကပါ။ အလိမ္မခံရပါေစနဲ႔၊ အခါအားေလွ်ာ္စြာ အစၥလာမ္ သာသနာေရး အဖြဲ႕ႀကီးမ်ားမွ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္၊ ဟဂ်္ခရီးစဥ္ ကူညီေရးအဖြဲ႕မွ ေၾကျငာခ်က္မ်ားကို နားစြင့္ထားပါ၊ သတိထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ပါ။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတု႔ိ အိတ္ကပ္ထဲက ေခၽြးနဲစာေငြေၾကးေတြကို ေျမေခြးေတြလို ေကာက္က်စ္တဲ့ ေျမြဆိုးေတြလို အဆိပ္ျပင္းတဲ့ က်ားရဲေတြလို အစားၾကဴးတဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းတခ်ိဳ႕၊ အလစ္ေခ်ာင္းေနတာ သတိထားဗ်ိဳ႕။ တႏွစ္လာလဲ ဒီျပႆနာ၊ တႏွစ္လာလဲ ဒီဇာတ္နာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ၀ိုင္း၀န္းၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ “ရွက္ဖြယ္ရယ္ႀကံဳ၊ လုပ္ဇာတ္ေတြ အစံုအလင္နဲ႔ နင္ဟားဟဲ့ ဟဂ်္ဒုကၡ” ဆိုတဲ့ အေမြဆိုးႀကီးကို ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ လက္ဆင့္ကမ္း ဆက္ခံ႐ံုမွတစ္ပါး အျခားမရွိႏိုင္ၿပီ၊ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါေပတကား။
ေက်ာ္ေနမင္း(ၿမိဳ႕ျပ)
