News @ M-Media

Tag: MyanmarMuslim History

  • ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီးႏွင့္ မဂိုဧကရာဇ္ အကၠဘရ္ သံတမန္ ဆက္သြယ္မႈ

    ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီးႏွင့္ မဂိုဧကရာဇ္ အကၠဘရ္ သံတမန္ ဆက္သြယ္မႈ

    Ba Yint Naung and Akaba
    ရတနာပံုေမာင္ေမာင္ခင္ ေရးသည္။

    (၁) “သံတမန္အစ ပုဂံေခတ္က”
    ——————————-
    တာတာဧကရာဇ္ ကုဗေလ့ခန္မင္းႀကီးလက္ထက္ ပုဂံျပည္ရွင္ တရုတ္ေျပးမင္းထံ သံတမန္မ်ား ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ေမာင္ဂိုစစ္ႀကီး ၿပီးဆံုးၿပီးေနာက္ ပုဂံျပည္ရွင္က ရွင္ဒီသာပါေမာကၡကို သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ၿပီး ကုဗေလခန္မင္းႀကီးထံ ေစလြတ္ခဲ့သည္။

    သံတမန္အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ေစလြတ္မႈသည္ ပုဂံေခတ္အခါသမယကပင္ ရွိခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားေနေပသည္။ ခရစ္သကၠရာဇ္ (၁၅၃၈)ခု မဂိုလ္ဧကရာဇ္အကၠဘာရ္၏ ခမည္းေတာ္ တူမားရြန္းသည္ (Gaur) ေဂၚၿမိဳ႕၌ စိုးစံေနေသာ (Gori Pathan) ဂိုရီပထန္မင္း
    ဆက္မ်ားႏွင့္ စစ္တိုက္ခိုက္ခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုး ဂိုရီပထန္ (Gori Pathan) ဘုရင္မ်ား အေရးနိမ့္ၿပီး၊ ေဂၚၿမိဳ႕မွ တိမ္းေရွာင္ ထြက္ေျပးၾက ရေလသည္။ ဂိုရီပထန္စစ္သည္ေတာ္မ်ား (Parsi) ပါရ္စီစစ္သည္ေတာ္မ်ား၊ (Raiput) ရာဂ်္ပြတ္စစ္သည္ေတာ္မ်ားသည္

    ေနာက္ကထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္လံတိုက္ခိုက္ေနမႈေၾကာင့္ နီးစပ္ရာ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံသို႔ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္ ခိုလွဳံၾကရေလသည္။ ဂိုရီပထန္ပါရ္စီေခၚ ပသီစစ္ေျပးမ်ားသည္ ရခုိင္ဘုရင္ထံ၌လည္းေကာင္း၊ ဟံသာ၀တီ တပင္ေရႊထီးဘုရင္ထံ၌ လည္းေကာင္း၊
    ဘုရင့္ေနာင္ေက်ာ္ထင္မင္းတရားႀကီးထံေတာ္ပါး သို႔လည္းေကာင္း၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံမ်ားသို႔လည္းေကာင္း တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္တိမ္းေရွာင္ ခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ဂိုရီပထန္စစ္ ေျပးမ်ား ေနထိုင္ရာ၊ ပထန္နီနယ္ သို႔မဟုတ္ ပတာနီနယ္ႀကီး ယခုတိုင္တည္ရွိ ေနေပေသးသည္။ မဂိုလ္ အကၠဘာရ္ဘုရင္သည္ ပထန္မင္းဆက္မ်ားကို အၿပီး အျပတ္ေအာင္ႏိုင္ေတာ္မူၿပီး ေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္၌ အိႏိၵယ ႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး၏ ဧကရာဇ္အျဖစ္ နန္းတက္ခဲ့ေလသည္။

    အကၠဘာရ္ဘုရင္လက္ထက္ေတာ္၌ ေနာက္ဆံုး ဂိုရီပထန္မင္းဆက္သစၥာခံေတာ္မ်ားသည္ ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီးထံေတာ္ပါးသို႔ ခိုလႈံ၀င္ေရာက္ခဲ့ေပသည္။ ခရစ္သကၠရာဇ္ (၁၅၄၅) ခုႏွစ္ တပင္ေရႊထီး ရခိုင္သို႔ ခ်ီတက္စဥ္ မဂိုလ္မင္းမ်ား အေၾကာင္းကို ၾကားသိေသာေၾကာင့္ ဆက္သြယ္ ခဲ့သည္။

    (၂)”ဘုရင့္ေနာင္ထံခိုလံႈျပန္”
    ——————————-
    ဟံသာ၀တီျပည့္ရွင္ တပင္ေရႊထီးလက္ထက္ေတာ္ အခါသမယကပင္ ပသီတပ္မေတာ္ႏွင့္ ေပၚတူဂီဘုရင္ဂ်ီတပ္မေတာ္္မ်ားရွိခဲ့သည္။ ခရစ္သကၠရာဇ္(၁၅၄၃) ခု ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၉၀၅ ခု တပင္ေရႊထီး၊ ျပည္ၿမိဳ႕သို႔စစ္ခ်ီတက္ေတာ္မူစဥ္ ပသီကုလား ပန္းေသး တပ္မေတာ္သားမ်ား ပါ၀င္ခဲ့ေပသည္။ ကုလားပန္းေသးတို႔ကိုလည္း အထူးထူးေသာ ဦးရစ္ေဘာင္းဘီတို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ယင္ ၀တ္စားေစ၍ စိန္ေျပာင္းျမတပူစြဲေစ၍ လိုက္ရသည္။

    ဦးကုလားမဟာရာဇ၀င္ႀကီး၊ ဒုတိယတြဲ စာမ်က္ႏွာ ၂၀၃

    ဦးကုလားႏွင့္ မွန္နန္းရာဇ၀င္ႀကီးမ်ား၌ ေပၚတူဂီဘုရင္ဂ်ီႏွင့္ ပသီပန္းေသးကုလားမ်ားကို ခြဲျခားၿပီးေရးေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ မွားယြင္းရန္မရွိေပ။

    ဘုရင့္ေနာင္သည္ ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ စစ္သည္ရဲမက္အင္အား လိုအပ္ေနေပရာ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္ ရဲမက္စစ္သည္တို႔ကို စုေဆာင္းလ်က္ရွိေပသည္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံေဂါၿမိဳ႕ေတာ္ကို ဟူမာယြန္းဘုရင္ႏွင့္ အကၠဘာရ္ဘုရင္တို႔၏ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ စစ္ရွဳံးဂိုရီပထန္မ်ား၊ ပါစီေခၚ ပသီလူမ်ိဳးမ်ား ပဲခူးသို႔ ခို၀င္လာမႈကို လက္ခံခဲ့ေပသည္။ ဘုရင့္ေနာင္သည္ မိမိ၏ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္မဟာႀကီးတြင္ ပစီ သို႔မဟုတ္ ပသီစစ္သား ေလးေထာင္တို႔ကို မိမိ၏ကိုယ္ရံေတာ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းလူမ်ိဳးမ်ားထံမွ အကၠဘာရ္ဘုရင္၏ သတင္းမ်ားကို ၾကားသိခဲ့ရေလသည္။

    ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္ မိမိကဲ့သို႔ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးမားေသာ အကၠဘာရ္ ဧကရာဇ္ထံ သံတမန္မ်ားဆက္သြယ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ထားေတာ္မူသည္။ ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ၿပီးေနာက္ဖာရီစီစကား၊ ဟင္ဒီစကားတတ္ကၽြမ္းေသာပသီမ်ားကို ဆင့္ေခၚေတာ္မူၿပီး သံႀကီး၊ တမန္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ခန္႔အပ္ေတာ္မူသည္။ ေရလမ္းျဖင့္ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္္ၿပီး ဘဂၤလားျပည္သို႔ သြားခဲ့သည္။ ဂဂၤါျမစ္မ်ားအတိုင္း ေလွာ္တက္ၿပီး ေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ေရာက္ရွိၿပီး အကၠဘာရ္ဘုရင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ခဲ့ေပသည္။ စစ္ရဲမက္
    အင္အား ျပည့္စံုေသာအခါ ဟံသာ၀တီ ပဲခူးေနျပည္ေနျပည္ေတာ္တြင္ စိုးစံေနေသာ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္လည္း မဏိပူရျပည္၊ ထိုင္းႏုိင္ငံ၊ ဇင္းမယ္ျပည္၊ ကေမာၻဒီးယားျပည္၊ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားျပည္၊ ေလာျပည္၊ တနသၤာရီနယ္တို႔ကို တိုက္ခိုက္ သိမ္းယူေတာ္မူၿပီး ဧကရာဇ္ဘြဲ႕ကို ခံယူေတာ္မူသည္။

    (၃) ပသီအစပါစီက
    ——————-
    ဘုရင္ေနာင္လက္ထက္မွစ၍ ျမန္မာမင္းတို႔သည္ အေျမာက္ေျပာင္းခ် ေသနတ္မ်ားကုိ အသံုးျပဳၾကသည္။ အေျမာက္ကိုင္ စစ္သား၊ ေသနတ္ကိုင္ စစ္သားတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ သံုပန္းမ်ားျဖစၾကေသာ ေပၚတူဂီ ပသီ သို႔မဟုတ္ ယင္းတို႔မွ ဆင္းသက္လာသူမ်ား  ျဖစ္ၾကသည္။

    ဇမၺဴဒီ္ပဥေဆာင္းက်မ္းနိဒါန္း

    ခရစ္္သကၠရာဇ္ (၁၅၆၈) ခု၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ (၉၃၀) ခု ဘုရင္ေနာင္မင္းတရားႀကီး ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ခ်ီတက္ရာတြင္ ပသီကိုယ္ရံေတာ္ အေသခံတပ္မေတာ္သားေပါင္း ေလးေထာင္ျခံရံေတာ္မူလ်က္ ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ကုလားဘရင္ဂ်ီေလးရာ တို႔ကိုလည္း  ေရႊဦးထုပ္၊ ေဘာင္းဘီ၀တ္ေစလ်က္ လက္၀ဲ၊လက္ယာ၊ ေရွ႕ေနာက္ တစ္ရာစီ စိန္ေျပာင္းစြဲေစလ်က္ လိုက္ရသည္။ ကုလားပသီေလးေထာင္တို႔ကိုလည္း သံေပါက္ ေဘာင္းဘီ၀တ္ေစၿပီးလွ်င္ ေသနတ္စြဲေစ၍ ေရွ႕ေနာက္၊ လက္၀ဲလက်ာ္တစ္ေထာင္စီ လိုက္ရသည္။

    အပိုဒ္ ၃၃၅၊ ဦးကုလား မဟာရာဇ၀င္ႀကီး ဒုတိယတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၀၁

    ပုဂံေခတ္အခါသမယက ယင္းအရိယန္လူမ်ိဳး အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ကံရာဇာႀကီး၊ ကံရာဇာငယ္ အာသံမွျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ၀င္ေရာက္လာေသာ ပိုးလမ္းမႀကီးအတိုင္း ၀င္ေရာက္လာၾကၿပီး အေနာ္ရထာမင္းထံေတာ္တြင္ အလုပ္အေကၽြး ကုလားေျခလ်င္ရွစ္က်ိပ္ အျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့ၾကသည္။ တရုတ္ေျပးမင္းလက္ထက္ ကုဗေလခန္မင္းႀကီး၏ စစ္သူႀကီး နဇရြဒ္ဒင္ႏွင့္အတူ ပါစီမ်ား၊ တူရကီမ်ား၊ ပန္းေသးမ်ား၊ မဂိုလ္မ်ားပုဂံေနျပည္ေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။

    ပုဂံေခတ္ကစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ပသီေပါင္းေျမာက္ျမားစြာရွိသည့္အနက္ စစ္ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပသီ ေလးေထာင္ေက်ာ္ကိုေရြးထုတ္ေတာ္မူၿပီး အေသခံပသီ ေလးေထာင္ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မဟာကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေလသည္။ ပသီဟူသည္ကား ဖာရစီစကား၊ ပါစီစကားမွဆင္းသက္လာၿပီး ပါစီမွပသီအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ေပသည္။ ပါရ္စီ အဓိပၸာယ္ကား ျမင္းစီးသူရဲေကာင္းဟူ၍ အဓိပၸာယ္ရရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပသီ၏ အဓိပၸာယ္သည္ ျမင္းစီးသူရဲေကာင္းဟူ၍ အနက္ထြက္သည္။ ပါစီစကားေျပာ အမ်ိဳးအႏြယ္စု၀င္မ်ားကား ပထန္၊ တူရီဂီ၊ ဘိုခါရာလူ၊ တာတာ၊ မဂိုလ္၊ စီကိုင္းပန္း ေသးမ်ား၊ ရုရွားႏိုင္ငံရွိ မြတ္စလင္လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ယင္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ စစ္တိုက္၀ါသနာ ထံုသူမ်ားျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ေရာက္ေလ ရာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ စစ္မႈထမ္းၾကကုန္လ်က္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကေလ သည္။ ပါစီစကားေျပာ လူမ်ိဳးအားလံုးသည္ မူရင္းပါစီလူမ်ိဳးမ်ားက ဆင္းသက္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ပါရွားႏိုင္ငံသည္ မူလစြႏၷီဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ပါစီတို႔ သာသနာျပဳမႈေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေသြးသားႏွီးေႏွာမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ပထန္မ်ား၊ ပန္းေသးမ်ား၊ မဂိုလ္မ်ား၊ တာတာမ်ား၊ တူရဂီမ်ား အစၥလာမ္ျဖစ္လာရေပသည္။ နတ္ရွင္ေနာင္ စပ္ဆိုေသာရတုမ်ားတြင္ ပိုလို(Polo) ကစားျခင္းအေၾကာင္းမ်ား ပါရွိေနေပသည္။ ပိုလိုကစားမည့္ သူမ်ားသည္ အုပ္စုႏွစ္စုခြဲၿပီး၊ ျမင္းမ်ားစီးရေလသည္။ သံုးေပေက်ာ္ခန္႔ တုပ္တန္းထိပ္တြင္တူ(သို႔မဟုတ္) တင္းပုတ္ပံုသ႑န္ရွိ အသားစေလးဆြတ္ၿပီး ျမင္းမ်ားေပၚမွ ေဂၚလီလံုးကို တုတ္တန္းႏွင့္ရုိက္ၿပီး ဂိုးသြင္းကစားနည္းျဖစ္သည္။ ယင္းကစားနည္းကို ပါစီ၊ မဂိုလ္၊ တာတာတူရကီ လူမ်ိဳးမ်ားက ကမာၻေပၚတြင္စတင္တီထြင္္ၿပီး ကစားခဲ့ေလသည္။ ဘုရင့္ေနာင္လက္ထက္တြင္ ယင္းလူမ်ိဳးမ်ားရွိေန ေၾကာင္း ထင္ရွားေနေပသည္။ ပသီ အားလံုးတို႔၏ ေဘးဘိုးမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ပသီကိုယ္ရံေတာ္ တပ္မေတာ္သားမ်ားသည္ စစ္ေရးေလ့က်င့္ရင္း ပိုလိုကစားနည္းကို ကစားၾကသည္။ ျမင္းစီး ကစားရေသာေၾကာင့္ ထိုေခတ္က မင္းေဆြမင္းမ်ိဳးမ်ား ႏွစ္သက္ေသာကစားနည္း ျဖစ္လာခဲ့ေပသည္။ စာဆိုေတာ္နတ္ရွင္ေနာင္ ကုိယ္တိုင္ပိုလို ကစားခဲ့ေလသည္။ ပါစီမ်ားသည္ ကုဗေလခန္မင္းႀကီး၏ ျမင္း တပ္မေတာ္တြင္ အမႈထမ္းခဲ့ၾကသည္။ ျမင္းစီးရင္း ျမားပစ္လွံထိုး၊ ဓားခုတ္၊ ေဂါက္သီးရုိက္ ကစားနည္းအားလံုးသည္ တာတာမ်ား၊ တူရကီမ်ား၊ မဂိုလ္မ်ား၊ ပါစီလူမ်ိဳးတို႔ေမြးရာပါ ကစားနည္းမ်ားျဖစ္ၾကကုန္၏။

    (၄) “ဘုရင့္ေနာင္လက္ေအာက္ ကသည္းေရာက္”
    ————————————————-
    “ဘုရင့္ေနာင္ အိႏိၵယႏိုင္ငံနယ္စပ္ကသည္းျပည္သို႔ ခ်ီတက္သိမ္းပိုက္ေစျခင္းအေၾကာင္း”

    ခရစ္သကၠရာဇ္ (၁၅၅၉) ခု၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ (၉၂၁) ခု ရတနာပူရအ၀ ေက်းလက္ေျမာက္ဘက္ မင္းခင္းေအာက္ေက်းရြာမ်ားကုိ ကသည္းေစာ္ဘြားက ထိပါးက်ဴးေက်ာ္လာရာ စစ္သည္ငါးေသာင္းႏွင့္ ဘုရင့္ေနာင္ကသည္းျပည္သို႔ ခ်ီတက္သိမ္းပိုက္ေစခဲ့သည္။

    အင္း၀ေညာင္ရမ္းမင္းဆက္မ်ားထိ ျမန္မာမင္းမ်ား၏ လက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံအစြန္း ကသည္းျပည္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံပိုင္ ျပည္နယ္ျဖစ္လာခဲ့ရာ မဂိုလ္ဧကရာဇ္ အကၠသရ္ဘုရင္ပိုင္ႏိုင္ငံႏွင့္ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်က္သည္လည္း သံတမန္ဆက္သြယ္ရေသာ အေၾကာင္းရင္းမ်ားတြင္ ပါသည္။ ကသည္းျပည္ရွိ ကသည္းပုဏၰားမ်ားႏွင့္ ကသည္းပသီမ်ားသည္ ဘုရင့္ေနာင္လက္ထက္ကစၿပီး ဟံသာ၀တီသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။

    ဦးကုလား မဟာရာဇ၀င္ႀကီး၊ ဒုတိယတြဲ အပိုဒ္(၂၈၃)၊ စာမ်က္ႏွာ(၃၂၇)။

    (၅) ပသီစစ္ကူ ပို႔ၿပီးကူ
    ————————–
    သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ စစ္ကူပို႔ေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားတြင္ ပသီမ်ားပါရွိျခင္းအေၾကာင္း။

    ခရစ္သကၠရာဇ္ (၁၅၇၆) ခု ျမန္မာသကၠရာဇ္ (၉၃၈) ခုႏွစ္၌ သီဟိုဠ္ကၽြန္းတြင္ အုပ္စိုးေသာ ဓမၼပါလမင္းက ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီးအား စစ္ကူေတာင္းရာ သေဘၤာငါးစင္းတြင္ စစ္သည္ရဲမက္ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာတင္ၿပီး သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ စစ္ကူပို႔ခဲ့သည္။

    ဟင္ဒူဘာသာ၀င္တို႔ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔သည္ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ဆိတ္၊ ၾကက္တို႔ကို အရွင္္လတ္လတ္သတ္ျဖတ္ၿပီး စားေသာက္ေလ့မရွိေပ။ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ပို႔လိုက္ေသာသူရဲေကာင္းမ်ားသည္ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ဆိတ္၊ ၾကက္တို႔ကို အရွင္လတ္လတ္ သတ္ ျဖတ္ခ်က္ျပဳတ္စားၾကေၾကာင္းကို သီဟိုဠ္သားတို႔ျမင္လွ်င္ ဤသူတို႔သည္ကား လူသားမဟုတ္၊ ဘီလူးမ်ား ပင္တည္းဟု ဆိုၾကလ်က္ ထိတ္လန္႔ၾကကုန္၏။ ကၽြဲႏြားတို႔ကိုသတ္၍ အစိ္မ္းစားေသာက္သည္ကိုျမင္လွ်င္ ဤသည္ကား လူမဟုတ္၊  ဘီလူးပင္ျဖစ္သည္။

    ဦးကုလား မဟာရာဇ၀င္ႀကီး၊ တတိယတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ (၄၀)။

    သို႔ရွိရာ ဘုရင့္ေနာင္ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ပုိ႔လိုက္ေသာစစ္သည္ႏွစ္ေထာင္ငါးရာတြင္ ကၽြဲႏြားတို႔ကုိစားေသာက္ ေသာ ပသီလူမ်ိဳးမ်ား ပါ၀င္လ်က္ရွိေၾကာင္း သိရေပသည္။ သီဟိုဠ္ေရာက္ ပသီစစ္သည္ေတာ္မ်ားထံမွ အကၠဘာရ္ဘုရင္၏ သတင္းကိုၾကားသိရၿပီးေနာက္ ဟံသာ၀တီသို႔ျပန္ၾကေသာ အခါ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရား ႀကီးအား ပသီစစ္သည္ေတာ္မ်ား ေလွ်ာက္ထားမႈေၾကာင့္ သံတမန္ ဆက္သြယ္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။

    (၆) ဘုရင့္ေနာင္သံမွဴး အကၠဘာရ္ခ်ီးက်ဴး
    ———————————————
    ဟံသာ၀တီျပည့္ရွင္ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးက ပသီအမ်ိဳးသား ဖာရစီစကားတက္သူ စြႏၵရာသီ ငါးဆယ္ ရြာစားႏွင့္ ေခြးလင္း ရြာစားႏွစ္ဦးတို႔ကို သံႀကီး တမန္ႀကီး ခန္႔အပ္ေတာ္မူၿပီး ေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ အကၠဘာရ္ ဘုရင္ထံ ေစလႊတ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ေဒလီဘုရင္ အကၠဘာရ္ မင္းႀကီးသည္ ဘုရင့္ေနာင္၏သံတမန္မ်ားကို ထြက္ေတာ္မူၿပီး ႀကိဳယူေတာ္မူသည္။ ပသီသံမွဴးမ်ား အထူးအဆန္းျဖစ္ေသာ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈတို႔ျဖင့္ ၀တ္စားဆင္ယင္ၿပီးေသာ္ မင္းႀကီးနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး၏ လက္ေဆာင္ေတာ္မ်ားကို ဆက္သေလသည္။ အထူးအဆန္း ဆံၿမိတ္ႏွင့္ ၀တ္ဆင္ထားမႈကို အကၠဘာရ္ဘုရင္ကေမးေတာ္မူသည္။

    ဘုရင့္ေနာင္အေၾကာင္းကို အကၠဘာရ္ဘုရင္က ေမးေတာ္မူရာ ပသီသံေတာ္ႀကီးမ်ားကတစ္ဆင့္ ဆင္ျဖဴရွင္ ဘုရင့္ေနာင္ ထြက္ေတာ္မူလွ်င္ ေရႊဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ေရေနသတၱ၀ါျဖစ္ၾကကုန္ေသာ မိေက်ာင္း၊ လိပ္ ဂဏန္း၊ လပိုင္တို႔ ကခုန္ျမဴး တူးၾကေၾကာင္းပါ ေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။ အကၠဘာရ္ဘုရင္ႀကီးလည္း ကုလား သံေတာ္ႀကီးမ်ား ခန္႕ေတာ္မူၿပီး ဘုရင့္ေနာင္ထံေစ လႊတ္ေတာ္မူမည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ အကၠဘာရ္ဧကၠရာဇ္က ျမန္မာ သံအမတ္တို႔အား ဧည့္ခံေကၽြးေမြးရာ ငါးတစ္ေကာင္ကို တစ္ျခမ္းကအေၾကာ္၊ တစ္ျခမ္းကအကင္ ျပဳလုပ္ေကၽြးေမြးခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဟံသာ၀တီၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး အား ေလွ်ာက္ထားရာ ၾကားေတာ္မူၿပီး အကၠဘာရ္ဘုရင္ႀကီး၏သံတမန္ေတာ္မ်ား ဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္သို႔ ေရာက္ရွိလာပါက ျပသႏိုင္ရန္ ထမင္းဟင္းခ်က္တက္ေသာ ကုလားပသီတို႔ကိုေခၚေတာ္မူၿပီး ႀကိဳတင္စီမံေတာ္မူသည္။ အကၠဘာရ္ဘုရင္ႀကီး၏သံႀကီး တမန္ႀကီးမ်ား ဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္သို႔ ေရာက္ရွိလာေသာအခါ စီမံသည္ကား “ၾကက္ဖို၊ ၾကက္မတို႔ကို သန္႔စင္ေအာင္ေဆးေၾကာ၍ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္၊ ခ်င္းစိမ္းအေမႊးမ်ိဳးစံုသြတ္ၿပီးမွ ေက်ာကိုခြဲျပန္၍ ၀မ္းဘဲဥႏွစ္လံုးစီသြတ္ၿပီးမွ ကုလားတို႔ကိုေခၚ၍ ေထာပတ္ဆီဥ ႏြားႏို႔ လူးၿပီးမွေႀကာ္ရ၏”

    သုေသာဓိက မဟာရာဇ၀င္ႀကီး၊ တတိယတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၃။

    “စည္ေတာ္သံ၊ တံပိုးခရာသံ၊ ဗံုသံ၊ ေမာင္းသံႏွင့္ ဒီေရကိုလိုက္၍ သားတက္ခိုက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္  မိေက်ာင္း၊ လပိုင္၊ မကန္း၊ လိပ္၊ ငမန္းတို႔သည္ စည္သံ၊ ဗံုသံ၊ ေမာင္းသံ၊ တပိုးသံ ၾကားလွ်င္ထိတ္လန္႔၍ ျမစ္ေရျပည့္မွ် ခုန္လႊားကုန္၏”

    သုေသာဓိက မဟာ ရာဇ၀င္ႀကီး၊ တတိယတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၅။

    ဟံသာ၀တီေရာက္ အကၠဘာရ္မင္း သံတမန္တို႔သည္လည္း မျမင္စဖူး ထူးကဲေသာေၾကာင့္ အံ့ဩခ်ီးမြမ္းၾကကုန္၏။ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးေစလႊတ္ေတာ္မူေသာ ပသီသံႀကီး၊ တမန္ႀကီးမ်ား ေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္ သို႔ေရာက္စဥ္ ႀကိဳဆိုဧည့္ခံေသာ အစီအစဥ္ႏွင့္ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးက အကၠဘာရ္ဘုရင္ သံေတာ္ႀကီးမ်ားကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံေသာ အစီအစဥ္ကား- အကၠဘာရ္မင္း ကလည္း လက္ေဆာင္ပဏၰာရအထူးထူး၊ ပုဆိုးေကာင္္း၊ သကၠလပ္ေကာင္း၊ ေစာ္တရက္ရမထီး၊ မူရီခါသာပင္ကာသာလူ၊ ပတၱဴနီစိန္ျမပုလဲတို႔ကို မ်ားစြာစီရင္၍ သေဘၤာသားတို႔တြင္ သာယာေခ်ငံ ေသာစကားျဖင့္ ေလွ်ာက္ဆက္လာ၏။ အကၠဘာရ္သို႔ ဗညားက်န္ေတာ တူစြႏၵရာသီႏွင့္ငါးဆယ္စားေခြး လင္းတို႔ကို ဆင္ျဖဴရွင္မင္းတရားႀကီးက သံဆက္ေတာ္မူလိုက္၏။ သံေတာ္ပါသည္ဟုၾကားလွ်င္ အကၠဘာရ္သည္ အမွဴးအမတ္အေပါင္းႏွင့္ သေဘၤာကတၱဴလြန္းၾကင္အမ်ားႏွင့္ ႀကိဳရ၏။ ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လွ်င္ တဲႀကီးကနားေဆာက္၍ ေပး၏။ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားလည္း ဆက္သေလ၏။ မ်ားမၾကာလွ်င္ အကၠဘာရ္မင္းထြက္၍ မင္းသံေတာ္တို႔ကိုေခၚရ၏။ မင္းသံေတာ္လည္း အဆန္းတၾကယ္ေသာ အ၀တ္တန္ဆာတို႔ကို၀တ္၍ စႏၵရာသီလည္း ဦးေခါင္းမအုပ္ဘဲ ရမန္ဆံဆီစက္စက္ႏွင့္ ထူးဆန္းလွေသာနားေတာင္းကို၀တ္၍ ေခြးလင္းစားလည္း ေကာင္းမြန္စြာ အ၀တ္တန္ဆာ၀တ္၍ ပုတီးေခါင္းထုပ္ႏွင့္ ပန္းမန္ထူးစြာပန္၍ အေမႊးအထံုလိမ္း၍တက္၏။ ခရီးတြင္မ်ားစြာေသာ ျပည္သူျပည္သားတို႔သည္ မျမင္စဖူးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အံ့ဩသရဲဟူ၍ စြႏၵရာသီအစားဦးဆံအသြားအလာ ဟန္ပန္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေခြးလင္းစားအထံုးအၿမိတ္ မင္းေသ့ခါးကိုလည္းေကာင္း အံ့ဩၾကကုန္၏။ အကၠဘာရ္မင္းထြက္ေတာ္မူေသာအခါ နီးစြာခ်ည္းေနရ၏။ ဆံၿမိတ္အေၾကာင္း၊ မင္းေသ့ခါးအေၾကာင္းကို ေမးေတာ္မူ၏။ ဆင္ျဖဴမ်ားသခင္ က်န္းမာေတာ္မူစဟုေမးေတာ္မူ၏။ ဘုန္းေတာ္ အလြန္ႀကီးျမတ္ေတာ္မူစဟူ၍လည္း ေမးေတာ္မူ၏။

    ဘုန္းေတာ္အလြန္ႀကီးျမတ္ေတာ္မူလွေသာ မင္းတရား ႀကီးဘုရားသည္ ရတနာသံုးပါး၊ ဂုဏ္ေတာ္ေၾကာင့္က်န္းခံ့သာ၏ ဟူ၍ေလွ်ာက္ေပ၏။ ဆင္ျဖဴရွင္ေရႊနန္းႏွင့္ ငါ့နန္းႏွင့္တူ၏ေလာ ေမး၏။ အကၠဘာရ္မင္းေနေသာ နန္းကအုဌ္ေရႊနန္းတြင္ ေရႊဇန္ခံကပ္၍ ရတနာအတိႏွင့္ ၿပီး၏။ မင္းသံေတာ္တို႔လည္း ကၽြႏု္ပ္တို႔ သခင္အရွင္ ဘ၀ရွင္ဆင္ျဖဴမ်ားသခင္ မင္းတရားႀကီး ေရႊနန္း ေတာ္သည္၊ သည္နန္းေတာ္ကဲ့သို႔ မဟုတ္၊ မ်ားလွစြာေသာ ေရႊျပာသာဒ္ ငါးဆင့္ရွိေသာျပာသာဒ္၊ ကိုးဆင့္ရွိေသာျပာသာဒ္၊ ခုနစ္ဆင့္ရွိေသာ ေရႊျပာသာဒ္တို႔၌ ေျမႀကီးကသည္အထက္ဖ်ားတိုင္ေအာင္ ရတနာကြန္ရက္တြင္ ရတနာပုလဲ ဆိုင္း၊ ရတနာပတၱျမားဆိုင္းတို႔ကို ဆြဲလ်က္ ရတနာမွန္ကင္း၊ ရတနာ တံခြန္ေဆာက္လ်က္ ေရာင္ျခည္ တစ္ေထာင္ေဆာင္ေသာ ေနမင္း ကဲ့သို႔ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ရွိ၏။ ထိုသို႔ေသာ ေရႊနန္းျပာသာဒ္ တို႔သည္ ေနရည္ေသာက္ျခင္း၊ မိုးရည္ ထိျခင္း၊ ေလျပင္းခပ္ျခင္းေၾကာင့္ ေရႊတို႔သည္ လြင့္ေလကုန္ေသာ္တစ္ရာ့တစ္ပါးေသာမင္းတို႔သည္ တစ္ႏွစ္ကိုတစ္ႀကိမ္လွ်င္ ေရႊကို ပါးလွေအာင္ခပ္ၿပီးမွ ထိုေရႊနန္းျပာသာဒ္တို႔ကို အသစ္ျဖစ္လွ်င္းေအာင္ မြမ္းမံရသည္ဟုေလွ်ာက္္၏။

    အကၠဘာရ္မင္းလည္း ဆင္ျဖဴရွင္မွာ ငါ့ထက္ေရႊ မ်ားပေလဟုဆို၏။ တစ္ရာ့တစ္ပါးေသာမင္းတို႔ကား၊ ပဇာမင္းတို႔နည္းေမးျပန္၏။ မင္းသံတို႔ကလည္း ယိုးဒယား(ထိုင္း) မင္း၊ ဇင္းမယ္မင္း၊ ေတာင္ငူမင္း၊ အင္း၀မင္း၊ ျပည္မင္း၊ ကုန္းေဘာင္မင္း၊ သီေပါမင္း၊ မိုးေကာင္းရပ္၊ ေညာင္ေရႊ၊ မိုးညွင္း၊ မိုးမိတ္၊ ဗန္းေမာ္၊ မိုးနဲ၊ သိႏၷီ၊ ခံု၊ မုတၱမ၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ သန္လ်င္၊ ဒဂုန္၊ တနသၤာရီ၊ ထား၀ယ္စေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံုးအစံုကို ေလွ်ာက္၏။ အကၠဘာရ္မင္းလည္း မင္းတကာတို႔၏ အရွင္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေသာ္ကား ငါသိရၿပီ၊ဘုန္းအလြန္ႀကီးေတာ္မူ၏ ဟူ၍ မင္းသံေတာ္တို႔လည္း ငါ့ကိုေလွ်ာက္သည္၊ အဘယ္သို႔ ဘုန္းႀကီးျမတ္သနည္းဟူ၍ ေမးျမန္း၏။ မင္းသံေတာ္တို႔လည္း ဘုန္းေတာ္ အလြန္ႀကီးျမတ္ေတာ္မူလွေသာ ဆင္ျဖဴမ်ားသခင္ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး  ထြက္ေတာ္မူသည္ကို ခပ္သိမ္းေသာ မင္းအေပါင္းတို႔ကိုထား၍ ေရေန သတၱ၀ါျဖစ္ေသာ မိေက်ာင္း၊ လပိုင္၊ ငါးဆင္၊ ငါးမန္း၊ လိပ္ ငါးတို႔ေသာ္လည္း ထြက္္ေတာ္မူေသာ အခါ စည္ေတာ္သံကိုၾကားလွ်င္ ေရထက္ျမဴးတူးခုန္တင္လ်က္ ျမစ္လံုးျပည့္မွ် ကၽြႏု္ပ္တို႔သခင္အရွင္ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး ဘုရားကိုခစားၾကကုန္၏။ ယင္းသို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္အလြန္ႀကီးျမတ္ေတာ္မူ၏ဟု ကၽြႏု္ပ္တို႔ေလွ်ာက္၀့ံသည္ဟူ၍ဆို၏။ အကၠဘာရ္မင္းလည္း သည္အတိုင္းမွန္ေပမူကား အံ့ဖြယ္သရဲဟုဆို၏။ ယင္းသို႔မွ မင္းသံေတာ္တဲသို႔ျပန္ရ၏။ မ်ားမၾကာလွ်င္ေသနာပတိကေခၚ၍ အကၠဘာရ္မင္း နန္းဦးတြင္ မေရတြက္ႏုိင္ေသာ အမွဴးအမတ္တို႔၏ အလယ္၌ေရႊလင္ပန္းႏွင့္ ထမင္းအၿဖိဳးအျပည့္ထည့္ၿပီးလွ်င္မွ အထူးထူးေသာ အၿမိန္အရသာ၊ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္အထပ္ထပ္ျဖင့္ ထမင္းေကၽြး၏။ မင္းသံေတာ္ႏွစ္ေယာက္လည္း အေပါင္းအက်စ္၊ အေႀကာ္အကင္စသည္တို႔ကို နည္းတံမ်ားေလွ်ာက္ အႏွံ႔စားၿပီးမွ ေျပာေဟာ၍ေန၏။ ထမင္းပြဲကိုယူ၍ၾကည့္ေသာ္ အလံုးအစံုကိုျမင္ၿပီးမွ အကၠဘာရ္မင္း ေသနာပတိလည္း အဘယ္ေၾကာင့္မင္းဧကရာဇ္သံတမန္ျဖစ္လ်က္ ခပ္သိမ္းေသာအရသာတို႔ကို အႏွံ႔စားေတာ္ မူသနည္းဟု ပြဲအလယ္၌ေမး၏။ မင္းသံေတာ္တို႔လည္း အကၠဘာရ္မင္း၏သားကင္တို႔သည္ခပ္သိမ္းေသာအရသာတို႔ကို အခ်က္အျပဳတ္ေကာင္းမြန္စြာ တတ္သေလာ၊ မတတ္သေလာဟု စံုစမ္းလိုေသာေၾကာင့္ ႏွ႔ံေအာင္စားသည္ဟူ၍ဆို၏။ ေသနာပတိလည္း ငါတို႔ အကၠဘာရ္ျပည္ႀကီး၌ သည္သားကင္သည္ကဲ့သို႔ တတ္ေသာသူ မရွိၿပီ၊ ဆင္ျဖဴရွင္မင္းတရားႀကီး သားကင္သည္တို႔သည္ ငါတို႔အရပ္၀ယ္ သားကင္သည္ကဲ့သို႔ တတ္သေလာ၊ မတတ္ေလာေမးျပန္၏။ မင္းသံေတာ္တို႔လည္း ဆင္ျဖဴမ်ားသခင္ဘ၀ရွင္ မင္းတရားႀကီး ဘုရား သားကင္သည္တို႔သည္ အံ့ဖြယ္ သရဲတတ္ေလသည္။ တစ္ျခမ္းကအေႀကာ္၊ တစ္ျခမ္းကားအကင္၊ တစ္ျခမ္းကား အေပါင္း၊ ငါးတစ္ေကာင္လွ်င္ တစ္ပိုင္းကား အကင္၊ တစ္ပိုင္းကားအဖုတ္၊ တစ္ျခမ္းကားအက်စ္၊ တစ္ျခမ္းကားအေႀကာ္ ဤသို႔အထူးထူးတတ္သည္ဟူ၍ဆို၏။ အကၠဘာရ္မင္းကလည္းသည္ အတိုင္းမွန္ေပမူကား အံ့ဖြယ္သရဲ ငါကလည္းသံဆက္လိုက္မည္ ဟုဆို၏။ မ်ားမၾကာလွ်င္ ဆုလာဘ္ မ်ားစြာေပးၿပီးမွ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး သံေတာ္တို႔ကိုလႊတ္လိုက္၏။

    သုေသာဓိက မဟာရာဇ၀င္ႀကီး၊ တတိယတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၀-၄၂ ။

    (၇)”အကၠဘာရ္ဘုရင္သံ ေရာက္ျပန္”
    ———————————–
    “အကၠဘာရ္ဘုရင္ဧကရာဇ္ သံတမန္ေတာ္ႀကီးမ်ား ဟံသာ၀တီ ဘုရင့္ေနာင္ထံေရာက္ရွိျခင္း”

    ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး၏သံမွဴးႀကီးမ်ား ေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္မွျမန္မာႏိုင္ငံ ဟံသာ၀တီ ပဲခူးၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ျပန္ရန္ စီစဥ္ၾကကုန္၏။ ျမန္မာ သံတမန္ႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ အကၠဘာရ္ဘုရင္မင္းႀကီးကလည္း မဂိုလ္သံတမန္ႀကီးမ်ားကို ခန္႔အပ္ေတာ္မူၿပီး ထည့္ေတာ္မူလိုက္၏ မဂိုလ္သံတမန္ႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ လက္ေဆာင္ေတာ္မ်ားကို သံတမန္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သလိုက္ေပသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ မဂိုလ္သံအမတ္ႀကီးမ်ား ပဲခူးေနျပည္ေတာ္သို႔ ၾကြေရာက္လာေသာအခါ ပသီစားေတာ္ကဲမ်ားကိုေခၚယူၿပီး ဧည့္ခံေကၽြးေမြးရန္ အထူးအံ့ဩဖြယ္ရာ စီမံသည္ကား သံလည္းဆက္လိုက္၏။ မ်ားစြာေသာ လက္ေဆာင္ ပဏၰာႏွင့္ဆက္သြယ္ ကပ္ဖြယ္ပါ၏။ ေရႊဖ၀ါးေတာ္ေအာက္သို႔ ေရာက္လွ်င္လည္း တဲႀကီးကနားႀကီးေပး၍ေနရ၏။ မင္းသံေတာ္တို႔ လြန္က်ဴးမိေလေသာအေၾကာင္းမ်ိဳးကို ဗညားဒလေသနာပတိသံေတာ္ဦးတင္၍ ဆင္ျဖဴမင္းတရားႀကီးလည္း လြန္ေသာစကားႏွင့္ ညီေအာင္ကို ဗညားဒလစီရင္မွ ေကာင္းမည္ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ သံေတာ္ဦးတင္ပါၿပီ ဘုရားဆိုသည္ထက္ လြန္ေအာင္ကို ကၽြႏု္ပ္စီရင္မည္ဟူ၍ တင္ေလွ်ာက္၏။သံေတာ္ဦးတင္ျပန္၏။ ဘုန္းႀကီးေသာ ဘ၀ရွင္ထြက္ ေတာ္မူလွ်င္ေသာ္လည္း ေရႊနန္းေတာ္၀ယ္ မထြက္ဘဲ၊ သံတို႔ကိုေခၚ၍ နန္းေတာ္မွထြက္ေတာ္မူမွသင့္မည္ ဟူ၍ သံေတာ္ဦးတင္၏။

    မ်ားမၾကာလွ်င္ဗညားဒလအိမ္သို႔ တတ္လွစြာေသာ သားကင္သည္တို႔ကိုေခၚ၍ အထူးထူးေသာ အမဲေပါင္း၊ အမဲက်စ္၊ အမဲေႀကာ္၊ အကင္အဖုတ္ စသည္တို႔ကို တစ္ပိုင္းကားအေပါင္း၊ တစ္ပိုင္းကားအက်စ္၊ တစ္ပိုင္း ကားအေႀကာ္၊ တစ္ဖက္ကားအကင္၊ တစ္ဖက္ကားအဖုတ္၊ ငါးစသည္တို႔ကိုလည္း ဤဆိုသည္အတိုင္း စီရင္ၿပီးမွ၊ ၾကက္ဖိုၾကက္မကို သန္႔စင္ေအာင္ေဆးေၾကာ၍ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္ ခ်င္းစိမ္း၊ အေမြးမ်ိဳးသြတ္ၿပီးမွေက်ာကိုခြဲျပန္၍ ၀မ္းဘဲဥႏွစ္လံုးစီသြတ္ၿပီးမွ ကုလားကိုေခၚ ၍ ေထာပတ္ဆီဦး ႏြားႏို႔လူးၿပီးမွေႀကာ္ရ၏။

    ၾကက္ၿပီးလွ်င္ ၀မ္းဘဲဥ အရာ၀ယ္ စာသငယ္ႏွစ္ခုကို အရွင္သြတ္ၿပီးလွ်င္ ခ်ည္ကိုမျမင္ရေအာင္ခ်ဳပ္၍ ႏြား ႏို႔ေထာပတ္ လွဴၿပီးမွ ေရႊလင္ပန္း၊ ေရႊသံေတးဖလား အစရွိတို႔၌ ေကာင္းမြန္စြာျပင္ၿပီးမွ အကၠဘာရ္သံကို ေခၚ၍ ေရႊလြတ္ေတာ္တြင္ မွဴးစံုမတ္ေပါင္းတို႔အလယ္၌ ထမင္းေကၽြး၏။ အမဲသား အက်စ္အေႀကာ္အလံုးစံုကိုျမင္လွ်င္အလြန္အံ့ဩ၏။ သားကင္သည္ ထိုၾကက္ကိုေက်ာကခ်ဳပ္ရာ အသားကိုယူရာ၀ယ္ စာသူငယ္ မ်ားထြက္၍ပ်ံသည္ကိုျမင္လွ်င္ ရင္ကိုသပ္၍ လူ႔ျပည္၀ယ္မျမင္ဖူးတကား အဘယ္သို႔လွ်င္ သားကင္သည္တို႔သည္ စီရင္ေလသနည္းဟု အံ့ဩၾကကုန္၏။

    စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ ေျပာေဟာ၍ေနၿပီးမွမင္းသံေတာ္တို႔သည္ တဲသို႔ျပန္ရ၏။ အေၾကာင္းခပ္သိမ္းစံုကို ဘ၀ရွင္တရာႀကီးအား ဗညားဒလသံေတာ္ဦးတင္၏။ မ်ားမၾကာလွ်င္ သံကိုေရႊနန္းသဘင္၀ယ္ ခပ္သိမ္းေသာ ထီးေဆာင္မင္းအေပါင္း၊ အမွဴးႀကီး အမတ္ႀကီးေဒါဗညားအေပါင္းႏွင့္ ခင္းက်င္း သပၸာယ္လ်က္ ဒီေရ အျပည့္တက္မည္ကို ငံ့လင့္ေတာ္မူ၏။ ျမစ္ကလည္းသေဘၤာကတၱဴ လြန္းၾကင္သံေလွေလွာ္ကား ကိုးနရားစာမရိ၊ မိေက်ာင္းရဲေလာင္းအျပည့္ ခင္းက်င္းစံပယ္လွ်က္ ကေခ်သဘင္၊ စည္ပတ္နရည္း ခရာႏွဲ ေျပြ ဗံုေမာင္း ေၾကးစည္ တံပိုး အရာတို႔ကို တီးမႈတ္ေစလ်က္ သဘင္ႀကီးစြာစီရင္ေတာ္မူ၏။ အကၠဘာရ္မင္းသံေတာ္တို႔လည္းၾကည့္ရ၏။ ဒီေရျပည့္လွ်င္ အရွင္ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး ထြက္ေတာ္မူ၏။ စည္ေတာ္သံ တံပိုး ခရာသံ၊ ဗံုသံေမာင္းသံႏွင့္ ဒီေရကိုလိုက္၍ ငါးသား တက္ခိုက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိေက်ာင္း၊ လပိုင္၊မကန္း၊ လိပ္၊ ငါးမန္း၊ ငါးတို႔သည္ စည္သံ၊ ဗံုသံ၊ ေမာင္းသံ၊ တံပိုး ခရာသံၾကားလွ်င္ ထိတ္လန္႔၍ ျမစ္လံုးျပည့္မွ် ခုန္လႊားကုန္၏။ အကၠဘာရ္မင္းသံေတာ္တို႔လည္း ဤကဲ့သို႔ ဘုန္းေတာ္ကို ဇမၺဴဒီပါေျမအျပင္၌ ျမင္ဖူးမည္ထား၍ ၾကားဖူးမည္ေလာဟူ၍ အံ့ဩမူးတူး မိွဳင္းထိုင္းရွိလ်က္ အကၠဘာရ္မင္းကဆက္လိုက္ေသာ လက္ေဆာင္ပဏၰာတို႔ကိုဆက္၏။ အရွင္ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး၀င္ေတာ္မူလွ်င္၊ မင္းသံတို႔လည္းျပန္ေလကုန္၏။ မ်ားမၾကာလွ်င္ အကၠဘာရ္မင္းသံတို႔ကို ဆုလာဘ္မ်ားစြာ ေပးၿပီးမွ သေဘၤာကူး၍ လႊတ္ေတာ္မူ၏။ အကၠဘာရ္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လွ်င္ ဘုန္းအာဏာ စက္ႀကီးေၾကာင္း သားကင္သည္ တက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ျပည္ထဲေရးေလး မ်က္ႏွာသာယာ၀ေျပာေၾကာင္း၊ ထြက္ေတာ္မူလွ်င္ ေရေနသတၱ၀ါ အေပါင္းတို႔သည္ ခုန္လႊားျမဴးတူးလ်က္ခစားေၾကာင္း၊ အျခင္းအရာအလံုးစံုကို ေလွ်ာက္ေလ၏။ ၾကားလွ်င္ အကၠဘာရ္မင္းသည္လည္း အဆက္ဆက္၀ယ္သည္ကဲ့သို႔ ဘုန္းအာဏာစက္ႀကီးေသာမင္းသည္ ရွိဘူးလိမ့္မည္ေလာ။ စင္စစ္လ်င္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဟုတ္၏။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရွိေတာ္မူ၏။ ငါသြား၍ ဆင္ျဖဴမ်ားသခင္ဘ၀ရွင္ မင္းတရားႀကီး ဘုရားကိုေျခေတာ္ ဦးတင္မည္ဟူ၍ အထူးထူးေသာ အဆန္းတၾကယ္ေသာ လက္ေဆာင္ပဏၰာတို႔ကို မ်ားစြာစုရုံး၍ ႀကီးလွစြာေသာသေဘၤာကို အကၠဘာရ္မင္းစီးစရာ သေဘၤာကတၱဴ လြန္းၾကင္စီရင္၍ မင္းဧကရာဇ္ႏွင့္ ထိုက္တန္ေအာင္စီရင္၍ ေျခဖ၀ါးေတာ္ေအာက္သို႔ ေျခေတာ္ဦး တင္ေရာက္အံ့ေသာငွာသေဘၤာႏွင့္ ကူးေတာ့အံ့ဆဲဆဲတြင္ ဆင္ျဖဴဆင္နီတို႔၏သခင္အရွင္ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးသည္ လူျပည္ၿငီး၍ နတ္ျပည္စံေတာ္မူေသာေၾကာင့္ အကၠဘာရ္မင္းသည္ ေရႊဖ၀ါးေတာ္ေအာက္မေရာက္ခင္ ျပန္ရေလ၏။

    သုေသာဓိက မဟာရာဇ၀င္ႀကီး၊ တတိယတြဲ၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၂-၄၄။

    ဤသို႔ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ျပည္ရွင္မင္းသားႏွင့္ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး သံတမန္ဆက္ဆံမႈရွိေၾကာင္း ကို ေထာက္ရွဳျခင္းအားျဖင့္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ကုန္သည္သေဘၤာမ်ား အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ား ပဲခူးေနျပည္ေတာ္တြင္ ၀င္ထြက္ အေျခစိုက္ေဖာက္ကားေရာင္း၀ယ္မႈ ရွိေနေၾကာင္း ထင္ရွားေနေပေတာ့သတည္း။

    (ရတနာပံု) ေမာင္ေမာင္ခင္
    ဘီအက္စီ၊ ဒစ္အီးဒီ

    ၁၉၉၄ ထုတ္ လျပည္႕၀န္း စာေစာင္ စာမ်က္ႏွာ-၁၁၂-၁၁၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

    *စာေစာင္ Hard copy ကုိ ဦးခင္ေမာင္ခ်ိဳ ထံမွ ရရိွပါသည္။

     

  • ပထမ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္မ်ား

    ပထမ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္မ်ား

    ေအာက္တိုဘာ ၅ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media

    photo-collage-1024x640
    ၁။ စာဆိုေတာ္ ေရႊေတာင္သာဂသူ သခင္ႀကီး ဦးႏု (ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္)
    ျမန္မာစာေပနယ္ပယ္တြင္ မွတ္တမ္းတစ္ေစာင္တစ္ဖြဲ႕အေနျဖင့္ အေစာဆံုးခရီးသြားမွတ္တမ္းေရးသူ၊
    က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္ကို အေစာဆံုးျမန္မာျပန္သူ၊
    အစၥလာမ္ဘာသာေရးအယူအဆကို ျမန္မာစာေပသို႔ စတင္မိတ္ဆက္ေပးသူ၊

    ၂။အမရပူရၿမိဳ႕ စာေရးဦးပိန္
    ျမန္မာ့အရွည္ဆံုး အႀကီးဆံုး သစ္သားတံတား ဦးပိန္တံတား တည္ေဆာက္သူ –

    ၃။  အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဆရာၾကီးဦးရာဇတ္္ (၂၀ ဇန္နဝါရီ ၁၈၉၈- ၁၉ ဇူလိုင္ ၁၉၄၇)
    အမ်ိဳးသားေကာလိပ္မွ ပထမဆံုး ဝိဇၨာဘြဲ႔ရသူ

    ၄။လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဦးရာရွစ္ (B.Sc., B.L)
    ဗမာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ၏ ပထမဆံုး ဥကၠ႒ (၁၉၃၆)
    ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ၏ ပထမဆံုးအေထြေထြ အတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္၊

    ၅။သံအမတ္ၾကီး မဟာသေရစည္သူ ဦးေဖခင္   (၂၇ ဩဂုတ္ ၁၉၁၂- ၂၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀ဝ၄)
    ပင္လံုစာခ်ဳပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့သူ    (ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ ပထမ အဆင့္)

    ၆။ကိုုထြန္းစိန္
    ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ ပထမဆံုုး ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠဌ

    ၇။ကာတြန္းဆရာၾကီး ဦးဘကေလး(ခ) ေရႊတေလး (၉ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈၉၃ – ၅ ဇြန္ ၁၉၄၅)
    ျမန္မာရုပ္ရွင္ေလာကတြင္ ပထဆံုးလူရႊင္ေတာ္ ဟာသသရုပ္ေဆာင္
    ဦးေရႊရိုးအက ကို စတင္တီထြင္ခဲ့သူ၊
    ျမန္မာကာတြန္းေလာက၌ ႐ုပ္ေျပာင္ပံုတူေရးနည္း (Caricature) စတင္ခဲ့သူ၊

    ၈။ေဒါက္တာ ရွိတ္ အဗၺဒူရာမန္ (ေခၚ) ဦးဘိုးသာဇံ     (၁ ဇန္နဝါရီ ၁၈၇၀ – ၂၉ ဇူလိုင္ ၁၉၁၆) L.R.C.P & L.R.C.S (Edin) L.F.P.S ( Glas)
    ၿဗိတိသွ်ႏိုင္ငံမွ ေဆးပညာဒီဂရီကို ပထမဆံုးသြားေရာက္ဆြတ္ခူးခဲ့သူ
    တစ္ေထာင့္တစ္ည ပသီပံုျပင္ဝတၴဳႀကီး ကို ပထမဆံုး ဘာသာျပန္သူ

    ၉။ပါ႒ိပါေမာကၡဆရာႀကီး အဟ္မဒ္ကာစင္မ္(B.A., B.Es.) (၁၈၈၉-၂၂ ႏိုဝင္ဘာ ၁၉၅၄)
    တကၠသိုလ္သံုးေဝါဟာရမ်ားကို ပထမဆံုး ျမန္မာျပန္ဆိုသူမ်ားအနက္ ပါဝင္ခဲ့သူ၊

    ၁၀။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆံုး သၾကားစက္ (၁၉၆၁)

    ၁၁။ ပဥၥရူပံ ဦးခ (ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈၈၅-၁၀ စက္တင္ဘာ ၁၉၆၀)
    ျမန္မာစာေပေလာက၌ ေခတ္မီစာအုပ္ထုတ္မႈကို အေစာဆံုး စတင္သူ
    နံရံကပ္ေဆာင္ပုဒ္ကတ္ျပားမ်ားကို တီထြင္ ပံုႏွိပ္ထုပ္ေဝခဲ့သူ

    ၁၂။ ဗံုတီးဆရာ အဗၺဒူလာ
    ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္သမိုင္းတြင္ အသံထြက္အေျပာ စတင္သူ

    ၁၃။ ဟာဂ်ီမ ပ်ဥ္းမနားေဒၚပု (လူမႈ ထူးခြ်န္ ပထမဆင့္)  (၁၉၀၆- ၁ ေဖေဖၚဝါရီ ၁၉၈၂)
    လူမႈထုူးခြ်န္ပထမအဆင့္ကို ပထမဆံုးရရွိသူ အမ်ိဳးသမီး

    ၁၄။ေဇယ်ေက်ာ္ထင္ ဗိုလ္မွဴးဘရွင္ (၂၇ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၁၅ – ၇ ဇန္နဝါရီ ၁၉၇၀)
    ျမန္မာရာဇဝင္ဟူေသာ ေဝါဟာရအစား ျမန္မာသမိုင္းဟူေသာ စကားကို ပထမဆံုးအသံုးျပဳသည့္ သမိုင္းပညာရပ္စာအုပ္ ျပဳစုသူ
    ေလာကထိပ္ပန္မင္စာကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ သုေတသနျပဳတင္ျပသူ

    ၁၅။ ပါေမာကၡဦးေအာင္ခင္   ( ၂၁ ဧျပီ ၁၉၁၈- ၈ ေမ ၁၉၈၇ )
    ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ကုန္ထုတ္ဓာတုေဗဒဌာနေပၚေပါက္လာေအာင္ ဦးေဆာင္ၾကိဳးပမ္းခဲ့သူ

    ၁၆။ေဒါက္တာတင္ေမာင္ (၁ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၃၄ – ၁၄ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀ဝ၁)
    ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ ပထမဦးဆံုး ပါေမာကၡခ်ဳပ္

    ၁၇။ ဆရာဝန္ၾကီး ဝဏၰေက်ာ္ထင္ ေဒါက္တာဦးဘခက္  (ဆမ-၃၅) ( ၂၉ ေမ ၁၉၀၈- ၂၂ ဇန္နဝါရီ ၂၀ဝ၄ )
    က်န္းမာေရးမႉးသင္တန္းေက်ာင္း    စတင္တည္ေထာင္သူမ်ားတြင္ တစ္ဦးအပါအဝင္ျဖစ္သည္

    ၁၈။ ေဒၚနီနီေအး (၂၅ မတ္ ၁၉၆၄- )
    ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေျခလ်င္ႏွင့္ ေတာင္တက္အားကစားသမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ပထမဆံုး ေရခဲေတာင္တက္အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္

    ၁၉။တကၠသိုလ္နႏၵမိတ္
    အေစာဆံုး စစ္မွတ္တမ္းဘာသာျပန္စာအုပ္ေရးသူ တကၠသိုလ္နႏၵမိတ္၏ ျမန္မာျပည္စစ္ေျမျပင္ (၁၉၆၅)

    ၂၀။စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္ေမာင္ေမာင္ခင္
    အမ်ိဳးသားစာေပဆု ပထမဆံုး ျပဇာတ္စာေပဆုရသူ

    ၂၁။ စာေရးဆရာခ်စ္ညိဳ(ခ) ဦးဘသိန္း (က်ားဘညိမ္း၏ညီ)
    က်ားကစားနည္းစာအုပ္ကို ပထမဆံုးေရးခဲ့သူ

    ၂၂။ မင္းသား၊ ဒါရိုက္တာ၊ ဗုိလ္ၾကီး ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္တာ (Ph.d ,M.A.,FDMU(Dublin) ,DJ(Yangon)
    ပထမဆံုး ျမင္ကြင္းက်ယ္ ႐ုပ္ရွင္ကားမွ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား

    ၂၃။ ဦးဘရွင္ (သံတြဲ) ဘီအက္စ္စီ အထက္တန္း
    ပထမေက်ာင္းသား သပိတ္ေခါင္းေဆာင္

    ၂၄။ ကိုေအာင္ထြန္း (ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း)
    ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္း စာအုပ္ေရးခဲ့သူ

    ၂၅။ ေမာင္လူငယ္(DVB)
    ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ TV ၌ လက္ဟန္ျဖင့္ ပထမဆံုး သတင္း တင္ဆက္သူ

    ဆက္စပ္ ဓါတ္ပံုမ်ား http://www.m-mediagroup.com/news/2340 တြင္ ၾကည့္ရႈႏိုင္ပါသည္။

    ကိုးကား
    ေဒါက္တာသန္းဝင္း (ေမာင္သန္းဝင္း- ရန္ကုန္တကၠသိုလ္) B.A.(Honours), M.A., H.G.P., Ph.D. ျပဳစုေသာ အစၥလာမ္ဓမၼဗိမာန္ သင္ခန္းစာမ်ားစာအုပ္

    M-Media  သတင္းအခ်က္အလက္စုေဆာင္းေရး အဖြဲ႔မွ ရရိွေသာ သမိုင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို စုစည္းတင္ျပသည္။

  • သတင္းစာဆရာ ဘာေတးလင္နာေရးတဲ့ ” ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ အစၥလာမ္ သာသနာ၀င္မ်ား” အေၾကာင္း

    သတင္းစာဆရာ ဘာေတးလင္နာေရးတဲ့ ” ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ အစၥလာမ္ သာသနာ၀င္မ်ား” အေၾကာင္း

    ေအာက္တိုဘာ ၁၅ ၊ ၂၀၁၄
    M-Media

    S.A. Ginwalla
    ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး ရန္ကုန္ရိွ ႏြမ္းပါးသူတို႔အား ရိကၡာေ၀ငွ ကူညီခဲ့သည့္ ျမန္မာ့ဘာသာေပါင္းစံု ကူညီေရးေကာ္မတီ BIRC – Burma Interfaith Relief Committee ၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ဦးဘုိႏွင့္ S.A. Ginwalla (ဓာတ္ပံု – Gaye Paterson)

    အလ္ကိုင္ဒါေခါင္းေဆာင္ ေအမန္ အလ္-ဇ၀ါဟီရီ က ဂ်ိဟာ့ဒ္ အလံကို ေတာင္အာရွ တစ္ခြင္မွာ လႊင့္ထူေတာ့မယ္ဆုိၿပီး စက္တင္ဘာလ ဆန္းပိုင္းမွာ အသံဟစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဟစ္သံက ျမန္မာ့ေျမေပၚက အစၥလာမ္သာသနာ၀င္မ်ားအေပၚ ႀကီးႀကီးမားမား လႈပ္ခါထိခိုက္မႈ မျဖစ္ေစခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီလႈပ္ရွားမႈထဲ ျမန္မာ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နဲ႔ အိႏိၵယျပည္နယ္ေတြျဖစ္တဲ့ အာသံ၊ ဂူဂ်ာရတ္၊ ဂ်မ္မူး၊ ကက္ရွမီးယားတို႔လည္း ပါ၀င္မယ္လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုအသံဟစ္ၿပီး မေရွးမေႏွာင္းေလးတင္မွာပဲ လန္ဒန္အေျခစုိက္ ျမန္မာမြတ္စ္လင္မ္အဖြဲ႕အစည္းက “ သိကၡာမရိွတဲ့ အျပင္ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းမႈေပၚ အေျချပဳထားတဲ့ အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုဆီက အကူအညီကို ျမန္မာမြတ္စ္လင္မ္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ လက္သင့္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ထုတ္ျပန္လိုက္ပါတယ္။

    အီဂ်စ္ႏိုင္ငံသား မ်က္ေစ့ခြဲစိပ္ ဆရာ၀န္ေဟာင္း အသက္ ၆၃ ႏွစ္အရြယ္ မစၥတာ ဇ၀ါဟီရီဟာ ရွည္လ်ားေထြျပား စကားေျပာ ဗီဒီယိုကလစ္ေတြ တင္ေနတတ္သူမို႔ လူသိမ်ားေပမယ့္ လက္ရိွသူ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ အလ္ကိုင္ဒါ အဖြဲ႕ဟာဆိုရင္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂ ရက္၊ အေမရိကန္အထူး ကမ္းတက္တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕လက္ခ်က္နဲ႔ ပါကစၥတန္ေနအိမ္ထဲ အလ္ကိုင္ဒါ တည္ေထာင္သူနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း အိုစာမာ ဘင္န္ လာဒင္ ေသဆံုးၿပီးကတည္းက အင္အားခ်ည့္နဲ႔ၿပိဳလဲသြားခဲ့ၿပီး အနည္းနဲ႔အမ်ား ေမွးမွိန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ယခုလုိ သူ႔ေၾကျငာခ်က္ေတြဟာ သူတို႔အုပ္စုအေနနဲ႔ ရွင္သန္ဆဲ၊ လႈပ္ရွားဆဲ ဆိုၿပီး အရဲစြန္႔လူလံုးထြက္ျပျခင္းရယ္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ဒါက ဆီးရီးယားနဲ႔ အီရတ္က IS အရွိန္ျမင့္မားလာတဲ့ဖက္က အျမင္ျဖစ္တယ္။ တစ္ခ်ိန္က ေၾကာက္စရာ အၾကမ္းဖက္အုပ္စုျဖစ္တဲ့ အလ္ကိုင္ဒါဟာ ISIS အဖြဲ႕ အဖက္ဖက္က ႀကီးထြားလာတာနဲ႔ အမွ်  လႈပ္ေလျမဳပ္ေလ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ BBC က စက္တင္ဘာ ၄ ရက္မွာ အစီရင္ခံတင္ျပခဲ့တယ္။

    အဲ့ဒီနယ္အတြင္း ရိုက္ကူးထားတဲ့ ဗီဒီယိုေခြျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ RSO တိုက္ခိုက္ေရးသမားေတြလို႔ ပံုမွားရိုက္ထားသူေတြက Jamaat-e-Islami ရဲ႕အဖြဲ႕ခြဲ Islami Chhatra Shibir ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အစြန္းေရာက္အဖြဲ႕သား စစ္ေသြးၾကြေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

    ပါကစၥတန္ရဲ႕ လံုၿခံဳတဲ့ တစ္ေနရာရာမွာ ပုန္းေအာင္းေနတယ္လို႔ ယူဆစရာရိွတဲ့ မစၥတာ ဇ၀ါဟီရီဟာ သူ႔ၿခိမ္းေျခာက္မႈအတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္လိုမွ မေတြးယူႏုိင္ပါဘူး။ အလ္ကိုင္ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္က မြတ္စ္လင္မ္တစ္ခ်ဳိ႕ အၾကား ၁၉၉၀ ႏွစ္မ်ားအေစာပိုင္း ကာလေလာက္ကပဲ အဆက္အသြယ္ရိွတာကို ထုတ္ျပႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္း Cox’s Bazar နဲ႔ Teknaf အၾကား Ukhia ေဒသထဲ RSO အဖြဲ႕ စခန္းခ်ခဲ့စဥ္ကပါပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အာဖဂန္ စစ္ေသြးၾကြေတြဟာ စခန္းကို ေရာက္လာတယ္။ RSO ဖက္ကလည္း တာလီဘန္ အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ ရခိုင္ျပည္နယ္က ဒုကၡသည္ တစ္ခ်ဳိ႕ကို အဖဂန္နစၥတန္ဆီ ပို႔ေဆာင္ေရး စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ အာဖဂန္နစၥတန္ကေန CNN ရရိွတဲ့ အလ္ကိုင္ဒါမွတ္တမ္း ဗီဒီယိုေခြ ၆၀ ေက်ာ္ထဲ လက္နက္ကို္င္ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္း၀င္ေနတဲ့ မြတ္စ္လင္မ္ မဟာမိတ္ေတြအၾကား ျမန္မာ(Burma) လည္း ပါ၀င္တယ္လို႔ ျပသထားတယ္ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ RSO အဖြဲ႕ဟာ ျမန္မာျပည္ထဲ စခန္း တစ္ခုေတာင္ မရိွခဲ့ပဲ တစ္ဖက္ကမ္းက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နယ္စပ္ထဲမွာသာ ရိွခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီနယ္အတြင္း ရိုက္ကူးထားတဲ့ ဗီဒီယိုေခြျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ RSO တိုက္ခိုက္ေရးသမားေတြလို႔ ပံုမွားရိုက္ထားသူေတြက Jamaat-e-Islami ရဲ႕အဖြဲ႕ခြဲ Islami Chhatra Shibir ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အစြန္းေရာက္အဖြဲ႕သား စစ္ေသြးၾကြေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ ယခုခ်ိန္မွာ ပိတ္သိမ္းထားၿပီးတဲ့စခန္းက လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ျမန္မာျပည္က ဘယ္လူမ်ဳိးစုနဲ႔မွ မပတ္သက္္ပါဘူး၊ မည္သည့္ ဘာသာေရး ပဋိပကၡနဲ႔လည္း မပတ္သက္ပါဘူး၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔သာ အဓိက သက္ဆိုင္ေနတာပါ။

    လက္ရိွႏွစ္မ်ားအတြင္း အဗ္ဒုလ္ ကုဒၵဴးစ္ အလ္ဗရ္မီလို႔ မိမိကို္ယ္ကို အမည္ေပးထားတဲ့ တို႔မီးရိႈႈ႕မီးလုပ္ေနသူ မြတ္စ္လင္မ္တစ္ဦး ရိွပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ျမန္မာႏိုင္ငံကလို႔ေျပာၿပီး ျမန္မာစကားနဲ႔ ရိုက္ကူးထားတဲ့ ဗီဒီယိုကလစ္ေတြ ထုတ္ပါတယ္။ လက္နက္ တပ္ဆင္ၿပီး တန္းစီထားတဲ့ မြတ္စ္လင္မ္ တိုက္ခိုက္ေရးသမားေတြကို ေနာက္ခံထား ရိုက္ကူးထားပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူဟာ ပါကစၥတန္၊ ကရာခ်ိက မဒ္ရဆာစာသင္ေက်ာင္း တစ္ခုမွာ ေျခကုပ္ယူထားတာပါ။ အဲ့ဒီဗီဒီယို အတိုအစေလးဟာ ၁၉၉၀ အေစာပိုင္းႏွစ္မ်ားက Ukhia ထဲ (သို႔မဟုတ္) Sulawesi ကၽြန္းေပၚ ပိုဆိုေဒသ Gunung Biru (ေတာင္ျပာတန္း)ေပၚရိွတဲ့ Jamaah Ansharut Tauhid အဖြဲ႕ထဲက အင္ဒိုနီးရွား စစ္ေသြးၾကြေတြရဲ႕စခန္းထဲ ရိုက္ကူးထားခ်က္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီ အင္ဒိုစခန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နဲ႔ေသာ္လည္း ကီလိုမီတာ ေထာင္ခ်ီေ၀းကြာတဲ့ အရပ္ေဒသမွာ တည္ရိွလု႔ိေနပါတယ္။

    အဲ့ဒီလိုလူစားမ်ဳိးနဲ႔ လားလားမွ် မဆိုင္စြာ ျမန္မာမြတ္စ္လင္မ္ေတြအဖို႔ ဘာသာေရးအေျခခံ ပုန္ကန္မႈရယ္လို႔ လံုး၀ မရိွခဲ့ဖူးပါဘူး။ အစၥေရးလူမ်ဳိးပညာရွင္နဲ႔ သံတမန္ေဟာင္း မိုေရွး ေယဂါက ဒီလိုဆိုထားပါတယ္။ အာရဗ္ကမာၻက မြတ္စ္လင္မ္ သေဘၤာသားေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ ၉ ရာစုအတြင္း ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕က ကုန္သည္ေတြ ျဖစ္ၿပီး အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေနာ္ရထာ အပါအ၀င္ ျမန္မာဘုရင္မ်ားလက္ေအာက္မွာ ျမင္းသည္ေတာ္ေတြအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ားစုဟာ အမ်ဳိးသားေတြျဖစ္တဲ့အတြက္  လူ႔သဘာ၀အရ ေဒသခံအမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၀င္ေတြအျဖစ္ တစ္ေသြးတစ္သားတည္း ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉ ရာစုမွာ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးက မိမိရဲ႕ မြတ္စ္လင္မ္စစ္သည္မ်ားအတြက္ ေနျပည္ေတာ္သစ္ မႏၱေလးမွာ (အစၥလာမ္ထံုးတမ္းနဲ႔ ညီညြတ္ေသာ) ဟလာလ္အစားအစာေတြ စီစဥ္ေပးယံုမက အိမ္ရာေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔ ေနရာခ်ေျမရွင္းေစခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ မြတ္စ္လင္မ္ေရးရာ စီမံခန္႔ခြဲေရးအတြက္ အာဖဂနစၥတန္ ကာဘူးလ္ မွ ေမာ္လဝီၾကီး တစ္ဦးကို တရားသူႀကီး (သာသနာပိုင္) အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ စစ္သည္ ရဲမက္ျဖစ္ေနသူေတြမွ အပ က်န္တဲ့ မြတ္စ္လင္မ္အမ်ားစုဟာ ကုန္သည္ေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြသာ ျဖစ္ၾကတယ္။

    ၿဗိတိသွ်ေခတ္အတြင္း ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ခံ အိႏိၵယကေန မြတ္စ္လင္မ္ အမ်ားအျပား ေျပာင္းေရႊ႕၀င္ေရာက္လာတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ သူတို႔ တစ္တပ္တအား ပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီထဲက အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြ M.A ရာရွစ္ ျဖစ္တယ္။ သူဟာ အိႏိၵယ၊ အလာဟဘတ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ထဲ ႀကီးျပင္းလာသူ၊ ပညာသင္ၾကားခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ႕ ပထမဆံုး အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္၊ အဲ့ဒီေနာက္ ဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ့သူပါ။ ၁၉၄၈-၁၉၆၂ ပါလီမန္ေခတ္ကာလ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုလက္ထက္မွာ ဦးရာရွစ္အေနနဲ႔ ၀န္ႀကီးဌာနမ်ားစြာထဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ အျခားတိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားလိုပဲ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းမႈ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူ လုပ္ႀကံခံရတဲ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲမွာ မြတ္စ္လင္မ္ ၂ ဦးပါ၀င္ပါတယ္။ တစ္ဦးက မိတၳီလာနယ္သား ကက္ဘိနက္၀န္ႀကီး ဦးအဗ္ဒူ ရာဇတ္၊ ေနာက္တစ္ဦးက သူ႔ရဲ႕ အပါးေတာ္ၿမဲ ရဲေဘာ္ကိုေထြး ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္မြတ္စ္လင္မ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ထင္ရွားသူေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ၁၉၅၀ ႏွစ္မ်ားမွာ ပညာေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ “ဦးကာ” ျဖစ္ပါတယ္။

    မေမ့ႏိုင္ၾကသူတစ္ဦး ရိွပါေသးတယ္။ ေရတပ္အရာရိွေဟာင္းကေန ထင္ရွားတဲ့ စာဆို၊ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေသာ္က ပါ။ သူဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ NLD ကို လက္ဦးတည္ေထာင္ခဲ့သူမ်ားအနက္ အပါအ၀င္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ ဖမ္းဆီးခံရတယ္။ ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ခံရျခင္းေၾကာင့္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၁ ရက္၊ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္စြႏၷီသုႆာန္ထဲက ျမန္မာစစ္ဗိုလ္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အစ္ကို ဦးဘေဇာ္ (ဦး ဂိုလန္အာမက္) လဲေလ်ာင္းရာနံေဘးမွာ ျမဳပ္ႏွံသၿဂၤဳ ိလ္ခဲ့ၾကတယ္။

    ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္နဲ႔ စက္တင္ဘာလ တအံုတက်င္းသတ္ျဖတ္ပြဲ ၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမွာင္ဖံုးေန႔ရက္မ်ားအတြင္း ဘာသာေပါင္းစံုက အျမင္တူသူမ်ား စုေပါင္းၿပီး BIRC “ျမန္မာ့ဘာသာေပါင္းစံု ကူညီေရးေကာ္မတီ” ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆင္းရဲသားရပ္၀န္းေတြဆီ အစာေရစာ လိုက္လံေ၀ငွၾကတယ္။ ဘာသာေပါင္းစံု သင့္ျမတ္ညီညြတ္မႈကို ျပသတဲ့အေနနဲ႔ ဒုတိယကမာၻစစ္သံုးကားစုတ္ေလးမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားရဲ႕ ဓမၼစၾကာပံု၊ မြတ္စ္လင္မ္ေတြရဲ႕ ဆန္းဦးစလပံု၊ ခရစ္ယာန္ေတြရဲ႕ လက္၀ါးကပ္တိုင္ပံု၊ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ သေကၤတ စတဲ့ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာေရးအမွတ္အသားေတြ ပါ၀င္ပံုေဖာ္ထားတဲ့ တံခြန္ကိုလည္း လႊင့္ထူလို႔ရယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီအဖြဲ႕ဟာ အဖြဲ႕အစည္းမွတ္ပံုတင္ မရခဲ့ေသာ္လည္း  ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအေျချပဳ ပထမဆံုး ေခတ္သစ္ NGO အုပ္စုတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ မြတ္စ္လင္မ္ျဖစ္တဲ့ S.A. Ginwalla နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာကလ်ာဏယု၀ အသင္းက ဦးဘိုတုိ႔လည္း ပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ၾသစေတးလ် သံအမတ္ႀကီးျဖစ္သူ Chris Lamb က ဒီလိုေျပာပါတယ္။
    “သူတို႔ဟာ သက္ဆိုင္ရာဘာသာတရားေခါင္းစဥ္နဲ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ BIRC အဖြဲ႕၀င္တိုင္းက ဘာသာေရး သို႔မဟုတ္ အျခားရႈေထာင့္တစ္ရပ္ရပ္ကေန အပစ္ပယ္ခံရဆံုးသူေတြဆီ အေရာက္လွမ္းႏိုင္စြမ္း ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေပတယ္”။

    အဲ့ဒီ စြန္႔ဦး NGO ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕လမ္းညႊန္စည္းမ်ဥ္းကေတာ့ – အထင္ႀကီးေလးစားခံရဖို႔ မလိုဘူး၊ သာသနာ့ကိုင္းရိႈင္းမႈပဲ လိုအပ္တယ္ – ဆိုတာပါပဲ။

    ရႊင္ျမဴးစရာရႈေထာင့္ဖက္က ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း ဦးေရႊရိုးအကကို ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ ထီးက်ဳိးတစ္ေခ်ာင္းကိုင္၊ ပုဆိုးကို  ပံုပန္းမက် ၀တ္ဆင္္ၿပီး ကျပ အသံုးေတာ္ခံတဲ့ ပံုဟန္ဟာ ျမန္မာ့ ပြဲလမ္းတိုင္းလိုလိုမွာ ရာစုႏွစ္ တစ္ခုေလာက္ စိုးမိုးေနရာယူထားပါတယ္။ အဲ့ဒီဇာတ္ရုပ္ကို တီထြင္ခဲ့သူဟာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ သရုပ္ေဆာင္၊ လူရႊင္ေတာ္နဲ႔ ကာတြန္းပညာရွင္ ဦးဘကေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဘကေလးက ျမန္မာမြတ္စ္လင္မ္တစ္ဦးပါ။ ပုသိမ္မွာေမြးဖြားၿပီး မြတ္စ္လင္မ္ အမည္ကေတာ့ မုဟမၼဒ္ ဘရွီးရ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေရႊရိုးဟာ ဂ်ိဟာ့ဒ္၀ါဒီ သို႔မဟုတ္ ယွရီအဟ္ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားပါလို႔ အသည္းအသန္ တံဆိပ္တပ္မယ့္သူ ဘယ္သူတစ္ဦးရိွႏိုင္မွာလဲ ?  စက္တင္ဘာလဆန္းပိုင္းမွာ ဇ၀ါဟီရီအေနနဲ႔ ပါကစၥတန္က သူ႔လွ်ဳိ႕၀ွက္ပုန္းခိုရာကေန အဲ့ဒီလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဗီဒီယို ရုိက္ထုတ္လိုက္ျခင္းဟာ သူ႔ကိုယ္သူ အရူးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနျခင္းပါပဲ။ ဘယ္သူမွ လိုက္အရူးထမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အဲ့ဒီလိုက႑မ်ဳိး အတြက္ ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားၾကပါလို႔ပဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

    xxxxxxxxxxxxxxxxxx

    THE IRRAWADDY မဂၢဇင္းတြင္ေဖာ္ျပသည့္ BERTIL LINTNER ေရးသားေသာ “The Muslims of Myanmar” ေဆာင္းပါးကို ျမင့္မိုရ္ေမာင္ေမာင္ မွ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေရးသားသည္။

  • ျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာင္ဖ်ားပုိင္း႐ွိ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ ပသွ်ဴးလူမ်ဳိး

    ဒီဇင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၃
    စာတမ္းရွင္- သုေတသီ ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီး(မန္း) ၁၉၈၅ ခုႏွစ္က ေရးသားထားေသာ စာတမ္းတိုျဖစ္ပါသည္။

    ျမန္မာႏုိ္င္ငံေတာင္ဖ်ားပုိင္း၊ တနသၤာရီကမ္းေျမာင္ေဒသ၏ ပင္လယ္ကမ္း႐ုိးတန္းတြင္ ပသွ်ဴးလူမ်ဳိး မ်ားအစုအေ၀း လုိက္ေနထုိုင္ၾကသည္။ ေဒသ နယ္ပယ္အားျဖင့္ ေျမာက္ဘက္တြင္ ကရင္ျပည္နယ္ႏွင့္ မြန္ျပည္နယ္၊ ေတာင္ဘက္တြင္ မေလး႐ွားျပည္ေထာင္စု၊ အေနာက္ဘက္တြင္ ကပၸလီပင္လယ္တုိ႔ျဖင့္ ဆက္စပ္လ်က္ တုိင္းရင္းသား ပသွ်ဴးလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ေဒသအျဖစ္ တည္႐ွိေနသည္။

    ပသွ်ဴးလူမ်ဳိးတုိ႔မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ (Racial Gene)မူလ လူမ်ဳိးႏြယ္ရင္းမ်ားျဖစ္သည္။ (Primitive man)ေ႐ွးလူမ်ဳိးမ်ား လည္းျဖစ္၍ ျမန္မာ စာေပေလာကတြင္ ဘီလူးဟု ေခၚတြင္ၿပီး ရကၡပူရတုိင္းသား၊ ေရဘီလူးဟု ဓမၼေစတီေက်ာက္စာ၊ မြန္တုိ႔၏ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ တုိ႔တြင္ ေရးထုိးထားၾကသည္။

    သမုိင္းသုေတသီမ်ားမွ ေလ့လာရာတြင္ ပသွ်ဴးလူမ်ဳိးႏွင့္ ဆလုံလူမ်ဳိးတုိ႔မွာ ၾသစေၾတးလြိဳက္(Australoid)လူ႔အႏြယ္၀င္တုိ႔၏ အသြင္အျပင္လကၡဏာ၊ ယဥ္ေက်းမႈအၾကြင္းမ်ားကုိ ေတြ႕ ရၿပီး ပင္ကုိယ္အရည္အေသြး၊အရည္အခ်င္း႐ွိၿပီး ႐ုိးသားမႈအျပည့္အ၀႐ွိေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ခ်ၾကသည္။
    ေ႐ွးအခါက ျမန္မာႏုိင္ငံေတာေတာင္မ်ားႏွင့္ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ ေနထုိင္ၾကေသာ္လည္း မြန္ဂုိ ကုန္းျမင့္မွ အဆင့္ဆင့္ေ႐ႊ႕လာေသာမြန္ဂိုအႏြယ္ (၁)မြန္ခမာလူမ်ဳိးစုႀကီးမွ ၁၂-မ်ဳိး၊ (၂)တိဘက္-ျမန္မာ လူမ်ဳိးစုႀကီးမွ (၃၂)မ်ဳိး၊ (၃)ထိုင္း-တ႐ုတ္လူမ်ဳိးႏြယ္ႀကီးမွ (၁၁)မ်ဳိးတုိ႔၀င္ေရာက္လာမႈေၾကာင့္ သဘာ၀ တရားအရ ေရာေႏွာဆက္ဆံေထြးေရာယွက္တင္ကာ ေနထုိင္ၾကသက့ဲသို႔ အခ်ဳိ႕မွာ အုပ္စုလုိက္ တေကာင္း၊ ပခုကၠဴ၊ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ုိး၊ ျမင္းၿခံ၊ ပုံေတာင္ပုံညာ၊ မေကြး၊ ေခ်ာက္၊ စေလ၊ ပုပၸါး၊ မင္းဘူး၊ ေတာင္ငူ၊ မုတၱမ၊ သထုံ၊ ဘီးလင္း၊ ဘီလူးကၽြန္မ်ားသုိ႔ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ျခင္းျဖင့္ ပင္လယ္ကမ္းေျမာင္ေဒသႏွင့္ ကၽြန္းမ်ားသို႔ အေျခစုိက္ေနထုိင္ခ့ဲၾကျခင္းျဖစ္သည္။

    ပသွ်ဴးလူမ်ဳိးမ်ားေနထုိင္ရာေဒသအား ကြင္းဆင္းစာရင္းျပဳစုရာတြင္ ေက်း႐ြာအုပ္စု(၃၀)ေက်ာ္တြင္ အိမ္ေျခဦးေရ(၇၁၇၄)အိမ္႐ွိသည္ဟု သိရေပသည္။

    ပသွ်ဴးလူမ်ဳိးတုိ႔မွာ မိမိတုိ႔တူညီသူအခ်င္းခ်င္းစု႐ုံးကာ သံ၊ သစ္၊ ၀ါး၊ တုိက္အိမ္အေဆာက္အဦး တုိ႔ႏွင့္ အတည္တက် အခုိင္အမာအိမ္မ်ားေဆာက္လုပ္ေနထုိင္လ်က္႐ွိၾကသည္။

    ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕နယ္

      အိမ္ေျခ ဆူေရာင္း(၀တ္ေက်ာင္း)
    (၁)ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕တြင္    ၄၂၈   ၄
    (၂)(၇)မုိင္၊(၈)မုိင္၊(၉)မိုင္   ၂၁၄
    (၃)ရခိုင္ေခ်ာင္းပ   ၁၉၂
    (၄)ပလုံတုံကၽြန္း ၂၉၆
    (၅)(၁၀)မုိင္ ၁၅၈  ၃
    (၆)ပါဆယ္ပါညန္း ၂၈၇  ၁
    (၇)ဟားမက္တုိက္႐ြာ    ၂၀
    (၈)မာဖူေတး    ၁၆၃
    (၉)ကြာလာ႐ွမ္ဖန္ဘာႏြမ္း ၁၇၁  ၁
    (၁၀)ပ႐ုိနိမ္-ဘန္ခြမ္း  ၂၂၅  ၁
    (၁၁)၀ါလန္-ကမ္းနား    ၁၀၁   ၁
    (၁၂)ေအာက္က်င္းဘြန္ပန္   ၁၇၇   ၁
    (၁၃)အထက္ေအာက္ၾကပ  ၅၃  ၁
    (၁၄)ေအာက္ေအာက္ၾကပ္ ၁၆၀  ၁
    (၁၅)ဘန္ဒြန္  ၁၅၁  ၁
    (၁၆)စုိင္းဒင္ေက်း႐ြာ  ၁၅၅  ၁
    (၁၇)ဆူမာဘာလုိင္ကၽြန္း  ၁၀၅
    (၁၈)ပေလာကလိုုင္ကၽြန္း ၁၅၆  ၁
    (၁၉)ေအာင္ဘာကၽြန္းသူႀကီးကမ္း  ၂၀၁  ၁

    ဘုတ္ျပင္းၿမိဳ႕နယ္

    အိမ္ေျခ ဆူေရာင္း(၀တ္ေက်ာင္း)
    (၁)ဘုတ္ျမင္းၿမိဳ႕  ၄၅၁  ၂
    (၂)ဘုန္းေတာကမ္း ၁၈၉
    (၃)နီပါး ၁၁၈
    (၄)စတိမ္ ၁၅၂၅
    (၅)အလယ္မာကၽြန္း ၂၁၂
    (၆)ၾကယ္နီေတာင္ကၽြန္း ၁၄၀
    (၇)ႏူငြာကၽြန္း ၁၀၆
    (၈)ေရကန္ေတာင္ကၽြန္း ၁၉၉
    (၉)ေခ်ာင္းကဖီးကၽြန္း  ၅၇

    အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း

    ေ႐ွးအခါက သစ္ခုတ္၊ အမဲလုိက္၊ ေရလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ခ့ဲၾကၿပီး၊ ေတာင္ယာစပါးစုိက္ပ်ဳိးျခင္း၊ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမမ်ားတြင္ င႐ုတ္ေကာင္း၊ ဘူး၊ ဖ႐ုံ၊ သခြားစေသာသီးႏွံမ်ားစုိက္ပ်ဳိးၾကသည္။ ရသမွ်သီးႏွံမ်ားကုိ လဲလွယ္ေရာင္းခ်စားသုံးၾကသည္။

    အုန္းလုပ္ငန္းႏွင့္ ေရလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အဓိကလုပ္ငန္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္လာ ၾကသည္။

    ကမ္း႐ုိးတန္းသြားေရာင္း၀ယ္မႈမ်ားလည္း ႐ြက္ေလွ၊ စက္ေလွအသုံုးျပဳကာ စီးပြားေရးလုပ္ကုိင္မႈ မ်ားပင္ ျပဳလုပ္လ်က္႐ွိၾကသည္။

    ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ

    အမ်ဳိးသားမ်ားမွာ ဦးထုပ္ေဆာင္းလ်က္ ပုဆုိးကုိ အျပင္လိပ္၀တ္ၾကသည္။ အက်ႌမွာ စြပ္က်ယ္ အက်ႌပုံစံေဘးကြဲလည္ဟုိက္၀တ္ဆင္ၾကၿပီး၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာ ဦးေခါင္းတြင္ ပ၀ါၿခံဳ၍ ခေတာင္အက်ႌရင္ေစ့ လက္႐ွည္၊ ထဘီေျခမ်က္ေစ့ဖုံး၀တ္ဆင္ၾကသည္။ ေ႐ွးနန္းတြင္းအပ်ဳိေတာ္မ်ား၊ လူပ်ဳိေတာ္မ်ားက့ဲသုိ႔ သ႑ာန္တူသည္။

    PaShu2

    ေနထုိင္ရာအေဆာက္အဦး

    အိမ္မ်ားမွာ အမ်ားစုေျမစုိက္အိမ္မ်ားျဖစ္သည္။ ေျခတံ႐ွည္အိမ္မ်ား႐ွိၾကသည္။ သဲေက်ာက္အသုံးျပဳ သည့္ ေခတ္မီေနအိမ္ တုိက္တာ အေဆာက္အဦးမ်ားလည္း တစ္စ တစ္စေဆာက္လုပ္ေနထုိင္လ်က္႐ွိ ၾကသည္။

    အိမ္သစ္ကုိ မဂၤလာယူ၍ အိမ္တက္မဂၤလာ“ဖာေတဟာ”၊ ေမာ္လြဒ္၊ က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ ဖတ္႐ြတ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ၾကသည္။ ေခြးလုံး၀မေမြးၾကေပ။

    အုပ္ခ်ဳပ္ေရး

    ဖားစည္သည္ ညီအစ္ကုိေတာ္ကရင္၊ ကယား၊ မြန္၊ ပေလာင္၊ ျမန္မာတုိ႔က့ဲသို႔ အထူးအျမတ္ ထားကာ သာေရး၊နာေရး၊ လူမႈေရးတုိ႔တြင္ သေကၤတ အခ်က္ေပး၍ လူစုေ၀းရန္ အသုံးျပဳသည္။

    သူႀကီးမ်ားျဖင့္ အဆင့္ဆင့္အုပ္ခ်ဳပ္မႈမ်ားေဆာင္႐ြက္ၾကၿပီး ေခါင္းေဆာင္အႀကီးအကဲတုိ႔၏ အမိန္႔ကုိ တေသြမတိမ္းနာခံၾကသည္။

    အက်င့္သီလသိကၡာထိန္းသိမ္းရန္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ကုိ တည္ၾကည္ျဖဴစင္ေစရန္ အေသးအဖြဲကိစၥ မ်ားကုိပင္ မ်က္ေျခမျပတ္ေဆာင္႐ြက္ တည့္မတ္ၾကသည္။

    ကာသြြီတရားသူႀကီး(ဓမၼသတ္မႈး)မ်ားက စည္းကမ္းက်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္မိသူကုိ တရားေရးရာ အဆုံးအျဖတ္ျပဳရာတြင္ က်ဴးလြန္မိသူ အျပစ္ဒဏ္ခံရေရး ထက္ ေနာင္ေနာင္ဤက့ဲသို႔မက်ဴးလြန္ရန္ အသိျဖင့္ ေနာင္ၾကဥ္ရန္ ေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။

    ပသွ်ဴးအမ်ဳိးသား၊အမ်ဳိးသမီးတုိင္း ခံယူသည္မွာ “မိမိတုိ႔၏ အသက္အုိးအိမ္စည္းစိမ္ကာကြယ္ရန္မွာ မိမိတုိ႔ တာ၀န္သာျဖစ္ေၾကာင္း” အဆင့္ဆင့္ေသာဘ၀ေပး အသိက တပ္လွန္႔ထားသည္။

    PaShu

    ပညာေရး

    ပညာသင္ၾကားေရးသည္ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးတုိင္းႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးၾကသည္။ ဂ်ာ၀ီစာေပ၊ အာရဗီစာေပ၊ ျမန္မာစာေပမ်ားကုိ အေရးအဖတ္ ကၽြမ္းက်င္စြာ သင္ယူၾကသည္။ ဆရာသမားမ်ားကုိ “သုခုမ”ဟု ေခၚၾကသည္။

    ေခတ္ပညာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္၍ ဘြဲ႕ရ႐ွိသူမ်ားစြာ႐ွိသည္။

    အဆင့္ျမင့္အာရဗီ ပညာသင္ၾကားေရးကုိ ဘာလႈိင္း စာသင္ဌာနတြင္ သင္ၾကားလုိသူတုိင္း မိမိစရိတ္ ျဖင့္ မိမိေက်ာ္င္းပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ကုိယ္ထူကိုယ္ထအေျခစုိက္တစ္ေယာက္ေန၊ ေနအိမ္မ်ားေဆာက္လုပ္ ေနထုိင္ကာ ပညာသင္ယူၾကသည္။

    အမ်ဳိးသား၊အမ်ဳိးသမီးတုိင္း တဂ်၀ီးဒ္ႏွင့္ သဒၵါနည္းက်က်ကၽြမ္းက်င္စြာျဖင့္ က်မ္းေတာ္ျမတ္ ကုရ္အာန္ကုိ ဖတ္႐ြတ္ႏုိင္ၾကသည္။

    ယဥ္ေက်းမႈ

    ပသွ်ဴးတုိ႔ေဒသသုိ႔ အစၥလာမ္သာသနာသည္ ေအဒီ(၈-၁)ခုတြင္ စတင္၀င္ေရာက္သည္။ ရခုိင္ ျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း(ကြီယာပူဟနီဖာေတာင္)Conni Bol ကာနီေဘာ္တုိ႔ေဒသသုိ႔ ေမာင္လာအလီသခင္၏ သားေတာ္မုဟမၼဒ္ဟနီးဖ္၏ စစ္သည္မ်ား၀င္ေရာက္လာမႈထက္ ႏွစ္ (၁၀၀)ေက်ာ္ေနာက္က်ၿပီး မလကၠာ ကၽြန္းသုိ႔ အစၥလာမ္သာသနာေရာက္သည့္ႏွစ္ထက္ ႏွစ္(၂၀၀)ေနာက္က်သည္ဟု အစၥလာမ္သာသနာျပဳ သမုိင္းသုေတသီ စုိလုိင္မံႏွင့္ ေအဒီ(၉၀၂)တြင္ ေရာက္႐ွိလာသည့္ ပထ၀ီသမုိင္းပညာ႐ွင္ အိဗ္ႏုဖာကီးရ္တုိ႔၏ မွတ္တမ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ေမာ္႐ုိကုိျပည္သား ကမၻာလွည့္သုေတသီအိဗ္ေန႔ ဘတူတာ(Ibni Batuta) ၏ ေအဒီ(၁၃၄၅)ခု၊ မွတ္တမ္းတြင္ အာရပ္ႏြယ္၀င္(Al Malik ul Zahir Ibni Gomol)အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ ႐ွိေၾကာင္းေဖာ္ျပထားသည္။ ပသွ်ဴးအမ်ဳိးသားမ်ားမွာ မိမိတုိ႔႐ုိးရာဓေလ့ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး၊ တန္ဖုိးထား က်င့္သုံးသည့္ေကာင္းျမတ္ေသာ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ ထိန္းသိမ္းေဆာင္႐ြက္လ်က္႐ွိၾကသည္။

    မဟာတမန္ေတာ္ေန႔

    အီးဒ္-မီလာဒြန္နဗီ၊ မဟာတမန္ေတာ္ေန႔အခမ္းအနားမ်ားကုိ သုိက္ၿမိဳက္ခမ္းနားစြာေမတၱာပုိ႔သျခင္း၊ စုေပါင္းဖာေတဟာ႐ြတ္ဖတ္ျခင္း၊ ကဗ်ာ ကဆြီဒါလကၤာမ်ား ႐ြတ္ဖတ္ျခင္းႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား စာေပၿပိဳင္ပြဲ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ေကရာအသ္႐ြတ္ဖတ္ၿပိဳင္ပြဲမ်ားျပဳလုပ္က်င္းပၾကသည္။ ႐ွာေဖအီ မဇ္ဟဗ္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။

    အီးဒ္-အီးဒုလ္အဒြ္ဟာတြင္ ကၽြဲမ်ားကုိ စြန္႔လႊတ္လႈဒါန္းၾကၿပီး ေကၽြးေမြးဧည့္ခံၾကသည္။

    လျမတ္ရမ္သြာန္တြင္ ေန႔ညဥ့္မျပတ္ အမ်ဳိးသား၊အမ်ဳိးသမီးတုိင္း ဆူေရာင္းဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္ အတြင္း က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္ကုိ ဖတ္႐ြတ္ၾကသည္။ ဆြလားတ္ ၀တ္ျပဳမႈကုိ ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္မ်ားတြင္ အမ်ဳိးသား၊အမ်ဳိးသမီး၊ ကေလးသူငယ္မ်ား စုေပါင္း၍ ေန႔စဥ္(၅)ႀကိမ္ ၀တ္ျပၾကသည္။ ပသွ်ဴးဟာဂ်ီႏွင့္ ဟာဂ်ီမမ်ားစြာ႐ွိသည္။

    အီးဒ္-အီးဒုလ္ဖိသီရ္တြင္ ၀ါကၽြတ္အထိမ္းအမွတ္တကၠဗီရ္တုိင္ဟစ္ေၾကြးလ်က္ ဆူေရာင္း ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ လာေရာက္ၾကၿပီး ဆြလာတ္ ၀တ္ျပဳၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးစိတ္ေရာကုိယ္ပါ ဖက္လွဲတကင္းႏႈတ္ဆက္ၾကရင္း မိမိက ကုိယ္ႏႈတ္ႏွလုံး သုံးပါးျဖင့္ ေျပာဆုိျပဳမူခ့ဲေသာ အျပစ္႐ွိက ခြင့္လႊတ္ ရန္ တစ္ဦးက တစ္ဦးကုိ ေတာင္းပန္ျခင္း၊ ခြင့္လႊတ္ျခင္းျပဳၾကသည္။ ထူးျခားသည္က လုိင္လတြရ္ကဒရ္ႏွင့္ ႐ွေဗဘရအတ္ေန႔မ်ားကို အီးဒ္ေန႔မ်ားဟု သတ္မွတ္ၾကသည့္ဂၽြန္မာေန႔တြင္ ခြတ္သ္ဗာ(ၾသ၀ါဒေတာ္ကုိ ဂ်မအတ္အတြင္းမွ မည္သူမဆုိတက္ေရာက္တင္ျပေျပာဆုိခြင့္႐ွိသည္။)

    တစ္အိမ္ႏွင့္တစ္အိမ္၊ တစ္မိသားစုႏွင့္ တစ္မိသားစုသြားေရာက္လည္ပတ္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးတုိင္း ကြယ္လြန္သူမ်ား၏ သခ်ဳႋင္းသို႔ သြား၍ ေမတၱာပုိ႔ၾကသည္။

    ေကၽြးေမြးဧည့္ခံမႈမ်ားကုိလည္း အိမ္တုိင္းေကာက္ၫွင္း၊ အုန္းသီး၊ ႏြားႏုိ႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာအာဟာရ မ်ား၊ မုန္႔လုံးမ်ားေကၽြးေမြးၾကသည္။

    ႐ွေဗဘရာအတ္ညဥ့္ျမတ္မဂၤလာတြင္ က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္ဖတ္႐ြတ္ကာ စားသုံးၾကသက့ဲသုိ႔ ေကာက္သစ္ေပၚခ်ိန္၌ ဖာေတဟာ ဖတ္႐ြတ္ပြဲမ်ားက်င္းပၾကသည္။ င႐ုတ္ေကာင္၊ အသီးအႏွံမ်ဳိးစုံတုိ႔ျဖင့္ မုန္႔ဟင္းခါးမ်ားခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးၾကသည္။ နာေရးတြင္ အထူးသျဖင့္ ဒဖနာေျမျမွဳပ္သၿဂိဳဟ္ေနာက္ ေျမပုံ ေပၚတြင္ တဲထုိး၍ အသံမစဲ ကုရ္အာန္ဖတ္႐ြတ္ပြဲမ်ားကို (၇)ရက္(၇)လီျပဳလုပ္ၾကသည္။ သုိ႔မဟုတ္ လေပါက္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသားအမ်ဳိးသမီးတုိင္းဖ တ္႐ြတ္ၾကသည္။ ထုိေနရာမွာပင္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးၾကသည္။

    ကေလးေမြးဖြားသန္႔စင္ၿပီး အမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္တြင္ ကေလးငယ္အား အလယ္တြင္ထား၍ ေအမာမ္ေ႐ွ႕ေဆာင္ဆရာမ်ားက ၀ုိင္းဖြဲ႕လ်က္ “ဆြလ၀တ္ေမတၱာေတာ္”ခ်ီးျမွင့္႐ြတ္ဆိုၾကသည္။ ေနာက္ မိမိတုိ႔ရပ္႐ြာ႐ွိ ေအမာမ္ေ႐ွ႕ေဆာင္ဆရာမ်ားမွ ကေလးငယ္၏ လွ်ာဖ်ားတြင္ ပ်ားရည္(၃)ႀကိမ္ (၃)စက္ခ်၍ ကေလး၏ ဘြဲ႕အမည္ကုိ ေရ႐ြတ္လုိက္ရာ အားလုံးမွ (၃)ႀကိမ္(၃)ခါ လပ္ဗုိက္ထူးၾကရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ကေလးအား ပုခက္အတြင္းထည့္၍ လႊဲကာ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးၾကသည္။ အမည္ပညတ္ရာတြင္ အမ်ဳိး သားဆုိလွ်င္ ကာလီ၊ ဆာလီ၊ ကူေလးမန္း၊ ေနာ္ဒင္၊ လာရန္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အမ်ဳိးသမီးဆုိလွ်င္ စာရဟား၊ မီ႐ွား၊ ေခ၀ရီဇာ၊ ဖရီဒါ၊ ရမ္းမလာဟူ၍ ေခၚေ၀ၚၾကသည္။

    အိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ မိဘမ်ားမွ သင့္ေတာ္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ဖက္ျပဳလုပ္ေပးေလ့႐ွိ သက့ဲသုိ႔ မိမိတုိ႔ေအာင္သြယ္ေတာ္ လူႀကီးသူမမ်ား၏ ေစ့စပ္မႈလည္း႐ွိသည္။ အခ်င္းခ်င္းႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိး၍ လူႀကီးမိဘတုိ႔အား ဖြင့္ဟေတာင္းခုိုင္းမႈလည္း႐ွိသည္။

    အမ်ဳိးသမီးက စ၍ အမ်ဳိးသားအား ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိ္းလွ်င္ အမ်ဳိးသား၏ ေျခရာမႈန္႔ကုိ ယူ၍ လက္ကိုင္ ပ၀ါေထာင့္တြင္ ထုပ္ၿပီး ဓိ႒ာန္ၿပီး “မင္း၏ အသည္းႏွလုံး ေခါင္းအုံးလုိက္ၿပီ”ဟု ႐ြတ္ဆုိကာ ေခါင္းေအာက္ တြင္ ထား၍ အိပ္လုိက္လွ်င္ သူမႏွစ္သက္ေသာအမ်ဳိးသားအၫွဳိ႕ခံရသက့ဲသုိ႔ ဘယ္ေဒသကုိမွ် မသြားႏုိင္ ေတာ့ဟု ဆုိစမွတ္ျပဳၾကသည္။

    မဟာရ္အေၾကြးဟူ၍ မ႐ွိ၊ တတ္ႏို္င္သမွ်အျပတ္တင္ၾကသည္။ သမီး႐ွင္မွ ဧည့္ခ့ေကၽြးေမြးမႈမ်ား ေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။ မဟာရ္သည္ တစ္သက္တစ္ခါ အမ်ဳိးသမီးအား ဂုဏ္ေပးေသာအရာျဖစ္၍ ေလွ်ာက္ပတ္ေသာဂုဏ္ေပးမႈျဖစ္ရမည္ဟု ခံယူၾကသည္။

    သတုိ႔သား၊သတို႔သမီး အခန္း၀တြင္ ထုိင္၍ လူပ်ဳိအပ်ဳိမ်ား၀ုိင္းရံထားခ်ိန္တြင္ ဧည့္သည္မွ သတုိ႔သားအား ေဆးလိပ္တုိက္လွ်င္ သတုိ႔သမီးက မီးၫွိေပးေသာအေလ့မွာ ေမာင္အတြက္ မယ္ကူညီရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေၾကာင္းသ႐ုပ္သ႑ာန္ကုိ နိမိတ္ပုံျပေၾကာ္ျငာမႈျဖစ္၍ အားလုံးၾသဘာေပးၾကသည္။ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကသည္။

    မဂၤလာပြဲအၾကာင္းျပဳ၍ ျပဇာတ္ႏွင္ ေကာင္္၀ါလီပြဲမ်ားစည္ကားလွၿပီး မုန္႔ဆုိင္မ်ားပင္ ဖြင့္လွစ္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ အရက္ဆုိင္ႏွင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါး လုံး၀မ႐ွိ၊ ႀကီးေလးစြာတားျမစ္ထားသည္။ အားကစားတြင္ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔ပညာ၌ ထူးခၽြန္ၾကသည္။

    ခ်စ္စရာတုိင္းရင္းသားပသွ်ဴးအမ်ဳိးသားအစုအေ၀း၏ ေကာင္းျမတ္ေသာဓေလ့ထုံးစံႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ မ်ားမကြယ္ေပ်ာက္ေရး ႏုိင္ငံေတာ္တြင္ လုံး၀ တာ၀န္႐ွိေပသည္။ အမိေျမေပၚ၌ ေနထုိင္ၾကသည့္ထုိထုိေသာ ေသြးခ်င္းမ်ားသည္ မိမိတို႔ညီေနာင္မ်ား၏ ဇစ္ျမစ္႐ုိးရာဓေလ့ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိ သိ႐ွိထားၾကရမည္။ ကာလတစ္ကန္႔မွ ပ်ဴလူမ်ဳိးတုိ႔ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ့ဲသည္။ ယဥ္ေက်းမႈေပ်ာက္လွ်င္ လူမ်ဳိးေပ်ာက္ကြယ္ မည္မွာ အမွန္ျဖစ္၍ ပသွ်ဴးလူမ်ဳိးမ်ားမေပ်ာက္ကြယ္ေရးကုိ တုိင္းရင္းသားညီေနာင္မ်ား၀ုိင္း၀န္းထိန္းသိမ္း သြားၾကရမည္သာျဖစ္ပါသည္။

    ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ထုတ္ အစၥလာမ္သုတ စာေစာင္တြင္ သုေတသီ ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီး(မန္း) ေရးသားထားေသာ စာတမ္းတိုျဖစ္ပါသည္

  • ျမန္မာဘုရင္မ်ား လက္ထက္္က ျမန္မာမြတ္စလင္မ္တို႔၏ ဗိသုကာ လက္ရာမ်ား- သမိုင္းထဲက ပံုရိပ္ (၅)

    အမရပူရေခတ္ႏွင့္ မႏၱေလးရတနာပံုေခတ္ အစၥလာမ္၀တ္ေက်ာင္းေတာ္မ်ား (ဗလီမ်ား) ႏွင့္ မင္ဘာရ္(တရားေဟာစင္ျမင့္) မ်ား၊ ဗလီဝတ္ေက်ာင္း အတြင္းဘက္မ်ားကို ျမန္မာရိုးရာ ပန္းဆယ္မ်ိဳးမွ ကႏုတ္ပန္းမ်ားျဖင့္ တပ္ဆင္ထားပါသည္။

    ဦးေမာင္ေမာင္ၾကီး(မန္း) စာေရးဆရာႏွင့္ သမိုင္းသုေတသီထံမွ ရ႐ွိပါသည္။

    via- Yongni Oo FB
    art
    ဦးေမာင္ေမာင္ၾကီး(မန္း)ထံမွရ႐ွိပါသည္။

    via- Yongni Oo