စက္တင္ဘာ၊ ၂၂၊ ၂၀၁၂
M-Media
တကၠသိုလ္စိုးလြင္ (ေရႊမန္းတကၠသိုလ္) တင္ျပသည္။
ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တတိယအႀကိမ္တည္ေထာင္ေတာ္မူခဲ့ေသာ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး၏ သားေတာ္ႀကီး အိမ္ေရွ႕ဥပရာဇာသည္ ဖခမည္းေတာ္၏ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ကို ဆက္ခံစိုးစံစဥ္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၄၂-ခုတြင္ ရတနာ သိဃၤ မင္းေနျပည္ေတာ္ႀကီးတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။
ဆရာႀကီးဦးႏု၏ ေမြးသကၠရာဇ္ကို မည္ကဲ့သို႔ သိရွိရသနည္းဟူမူ ဆရာႀကီးဦးႏု ျပဳစုေရးသားခဲ့ေသာ သံုးခန္းက်မ္း အၿပီးတြင္ က်မ္းၿပီးသကၠရာဇ္ ၁၁၅၆-ခုဟူ၍ ျပဆိုထားေပသည္ ဆရာႀကီး ဦးႏု မိမိအသက္ ၃၂- ႏွစ္ရွိေသာအခါ သုံးခဏ္းက်မ္း ျပဳစုေၾကာင္း သုံးခဏ္းအစ စာမ်က္ႏွာတြင္ ေရးသားထားေလသည္ ထုိေၾကာင့္ က်မ္းၿပီးသကၠရာဇ္ ႏွင့္တြက္စစ္သည္ရွိေသာ္ ဆရာႀကီး၏ ေမြးသကၠရာဇ္ကိုရွိေပသည္ ဟစ္ဂ်ရီ သကၠရာဇ္အားျဖင့္ ၁၁၇၈ ခုဖြား ျဖစ္ေပသည္။
ဆရာႀကီးဦးႏု၏ ငယ္နာမည္ကား မုဟမၼဒ္ကာစင္မ္ ဟူ၏ ဆရာႀကီးသည္ က်မ္းျပဳတိုင္း က်မ္းျပဳသူ၏ အမည္နာမကို အထူးသိေစရန္ စကား၀ွက္မ်ားျဖင့္ေရးသားေလ့ရွိ၏ သုံးဆယ့္ ငါးခန္းက်မ္းအဆုံးတြင္ ေရးသားထားသည္မွာ စာျပဳသူမွာ ေျခာက္စစြာ၊ မ-မွာ ဆြဲအစ္လွ်င္၊ င-ကိုသတိၳဆဲြၿပီးမွ၊ န-မွာေလးေအာက္တြင္၊ သည္တြင္ နာမ၊ ပုံေသက်၊ ေတြးယူေပရွင္ဟူ၍ ၎ေျခာက္ခန္း က်မ္းအဆုံးတြင္လည္း ေရးသားသည္မွာ ဤစာျပဳသူ၊ လြယ္တကူ၊ ေတြးယူသိစရာ၊ သေ၀အစ၊ မ-ကိုခ်၊ င-တြင္အစုံပါ၊ နကိုအေခ်ာင္းငင္၍ေပါင္း၊ စာေကာင္းျပဳဆရာ ဟူ၍၎ ပညတ္ခြဲတန္း ဆယ္ေျခာက္ပုိဒ္ က်မ္းအဆံုးတြင္လည္း ကြၽန္နာမကား၊ အစေျခာက္တည္၊ ေရးသည္-မမွာ၊ အစ္ဆြဲကာပင္၊ င-တြင္သတ္တ၊ ဆြဲမွတသြယ္၊ နငယ္ကိုမွာ၊ ေလးဆြဲပါေလာ့သည္ကားနာမ၊ ပုံေသၾက၏။ ဟူ၍ အသီးသီး ေတြ႔ရွိရေပသည္။
ဆရာႀကီးဦးႏု၏ ဘုိးဘြား မိဘတို႔သည္ အင္း၀ဇာတိျဖစ္ေပသည္ ထိုေၾကာင့္ဆရာႀကီး ဦးႏုသည္ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ အဆက္အႏြယ္ေလးရပ္ျဖစ္ေသာ အင္း၀ဆက္၊ သုံးေထာင့္ငါးရာဆက္၊ ရခုိင္ဆက္၊ ကသည္းဆက္ဟူ၍ရွိရာ ဆရာၾကီးဦးႏု၏ အဆက္ အႏြယ္သည္ အင္း၀ဆက္ ျဖစ္ေပသည္။ သက္ေသသာဓက အေထာက္အထားကို ျပဆိုရလွ်င္ ဆရာႀကီး ဦးႏုျပဳစုေသာ ဆယ့္ငါးခန္းက်မ္း နိဂုံးတြင္ မိမိ၏ အဆက္အႏြယ္ကိုစာရႈသူတို႔ သိေစရန္ ေရးသားထားသည္ ေလွ်ာက္ဟံဆိုဘြယ္၊ အေၾကာင္း၀ယ္ကား၊ ေမြးမယ္မိဘ၊ ဘိုးေဘးစသည္ အင္း၀ဇာတိ၊ ျဖစ္ဘိမွန္စြာ ကၽြႏု္ပ္မွာကား၊ ရတနာ သိဃၤ၊ ျပည္မကုန္းေဘာင္၊ တည္ေထာင္သာသနာ၊ ထြန္းေသာခါ၀ယ္၊ ရာဇာ႒ါနီ ျဖစ္ၿပီးမွန္ျငား၊ ေရႊဘိုသားရွင့္၊… ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ဦးႏုသည္ အဆက္အႏြယ္အားျဖင့္ အင္း၀ဆက္ကျဖစ္၍ ဇာတိအားျဖင့္ ရတနာသိဃၤ၊ ေရႊဘိုၿမိဳ႕ေပတည္း။
ဆရာႀကီးဦးႏု၏ မိဘတုိ႔သည္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၁၃ – ခုႏွစ္တြင္ ဟံသာ၀တီ မြန္ဘုရင္က အ၀ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို တိုက္ခိုက္ရာ အ၀ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ပ်က္သည္တြင္ ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ မုဆိုးဖို အရပ္မွ ျခားနား၍ တထီးတနန္း တည္ေထာင္ရာတြင္ ျမန္မာတို႔သည္ ဦးေအာင္ေဇယ် ၏ဘုန္းေတာ္ရိပ္ကို ခိုလႈံရန္ ၀င္လာၾကေလသည္။ ထိုသို႔ ၀င္လာသူမ်ား အထဲတြင္ ဆရာႀကီး ဦးႏု၏ မိဘတို႔သည္လည္း အင္း၀ပ်က္၍ ျပည္ေရႊဘိုသို႔ တိမ္းေရွာင္ ၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုေၾကာင့္ဆရာၾကီးဦးႏုသည္အေလာင္းမင္းတရားႀကီးဦးေအာင္ေဇယ် နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ေျမာက္တြင္ ေရႊဘိုၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ေမြးဖြားရျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။
ဆရာႀကီးဦးႏု၏ေနာင္တ
ဆရာၾကီးဦးႏု ျပဳစုေသာ သုံးခဏ္းက်မ္းစာမ်က္ႏွာ (၂၆၉) တြင္ေရးသားထားသည္မွာ အသက္ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ အေက်ာက္ေပါက္သျဖင္႔ အရက္ကို ေဆးျဖင့္သံုးဘူးသည္ကို အသက္ ၃၂ ႏွစ္တြင္ ျပဳစုေသာ သုံးခဏ္းက်မ္းကို ျပဳစုစဥ္ သတိရသျဖင့္ ပူမိေၾကာင္း ေရးသားထားေပသည္။ထိုအခ်ိန္ကစ၍ မထိပါ ဟူ၍မိမိ၏ အက်င့္သီလကို ေဖာ္ျပထားသည္ ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ ေျခာက္ခဏ္းက်မ္း စာမ်က္ႏွာ ၂၂၀ တြင္မိမိသည္ ဆယ့္သံုးႏွစ္သားကပင္ အရြယ္သုိ႔ေရာက္သည္ ဆယ္ကိုးႏွစ္မွစ၍နမာဇ္ ၀တ္ျပဳမႈကိုျပဳရျခင္းေၾကာင့္ ေျခာက္ႏွစ္အတြက္ ကသြာ မိမိအေပၚတြင္တင္ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ပူပန္ေသာကရွိေၾကာင္းကိုသုံးခဏ္းက်မ္း အစတြင္ေရးသားသည္မွာ ထိုေျခာက္ႏွစ္ကို ရက္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္တရာေျခာက္ဆယ္ ရွိသည္။ ဖြရတ္သြ နမာဇ္ေပါင္း သုံးေသာင္းေျခာက္ေထာင္ခုႏွစ္ရာႏွစ္ဆယ္ေသာ
ရကအတ္ လစ္ဟင္းေလသည္။ဟူ၍ ထိုကသြာမ်ားအတြက္ ေထာက္ရႈတိုင္း ပူပန္ေသာကရွိကဲ့သည္ ဟူ၍ ဆရာႀကီးသည္ ၿငီးျငဴထားေပသည္။
ဆရာႀကီးဦးႏု၏ဆရာ
ဆရာႀကီးဦးႏု၏ ဆရာကား အီဂ်စ္ျပည္သားျဖစ္၍ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ မုဟမၼဒ္သခင္ (ခ်မ္းေျမ့ သာယာျခင္း အေပါင္း ကိုယ္ေတာ့္ အေပၚ သက္ေရာက္ ပါေစသတည္း၏ ) သာကီ၀င္ စိုင္ယစ္ဒ္ အႏြယ္ေတာ္လည္းျဖစ္ေပသည္ အမည္ကား စိုင္ယစ္ဒ္မုဟမၼဒ္ျဖစ္ေလသည္ မိမိဆရာ၏ ဂုဏ္ကိုအထူးသိေစရန္ သုံးခန္း က်မ္းဦးအစတြင္ ေရးသားထားသည္မွာ ဖန္ဆင္း ေမြးျမဴေတာ္မူေသာ ေက်းဇူးေတာ္ျမတ္ကို ေထာက္ထားသျဖင့္ တရားေတာ္ႏွင့္အညီ က်င့္ေဆာင္ေဆာက္ တည္ေကာင္းလ်က္ မျပဳမိုက္မ်ားေမ့ေလ်ာ့၍ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ႏွစ္ ခန္႔ေနေခ်သည္ အသက္တဆယ့္ကိုးႏွစ္ ေရာက္ေသာကာလ ရာဇ႒ာနီရွာမ္ အမည္ရွိေသာျပည္က ငါတို႔သခင္ မုဟမၼဒ္ အႏြယ္ေတာ္ျဖစ္ေသာ စိုင္ယစ္ဒ္ မုဟမၼဒ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ေရာက္သည္တြင္ ထံေတာ္နီးစပ္ ခ်ဥ္းကပ္သည္ႏွင့္။ တဆယ့္ကိုးႏွစ္အရြယ္က တြာအပ္ဗႏၵဂီကို။ အစဥ္ အစဥ္ အတိုင္းမျပတ္ မပ်က္ေစရ။ ၀ိရိယႏွင့္တကြ က်င့္ေဆာင္၍ ယခုငါ့အသက္သုံးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ စိုင္ယစ္ဒ္ သခင္ကုိမေတြ႔ရမီွ မသိမျမင္ေမ့ေလ်ာ့ မိုက္မွားအလား တိရစာၧန္ကဲ့သို႔ေနသည္ အတြင္းအီဘ လစၥညႊတ္ကြင္း တဏွာတြင္းသို႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ေခါက္ ေရာက္မွားဘူးေခ်ၿပီ ဟူ၍ မိမိကိုယ္ကို သံေ၀ဂျဖစ္ေစသည္ ထိုအထက္ပါ စာပုိဒ္တြင္ ဆရာႀကီး ဦးႏုသည္ အသက္ဆယ္ကိုးႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ဖူးေၾကာင္းကိုေတြ႔ရသည္။
အေလာင္းမင္းတရားႀကီး၏ စတုတၳသားေတာ္ျဖစ္ေသာ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီးသည္ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၁၄၄ ခုႏွစ္တြင္ အမရပူရၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ကို တည္ေထာင္ေတာ္မူ၍ သကၠရာဇ္-၁၁၄၅ ႏွစ္တြင္ အင္း၀ၿမိဳ႕မွ ေျပာင္းေရႊ႕၍ စံေတာ္မူသည္။ ထိုအခါ တိုင္းသူျပည္သားအေပါင္းတို႔သည္ မင္းေနျပည္ေတာ္သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကေလသည္။ ဆရာႀကီး ဦးႏုသည္လည္း အမရပူရ လင္းဇင္းကုန္းေဒသတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္သည္။ ထိုသုိ႔ေနထုိင္စဥ္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို ျပဳစုေလသည္။
ကဲ့ရဲ႕ျခင္းႏွင့္ခ်ီးမြမ္းျခင္း
ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ကိုးႏွစ္သားအရြယ္ကစ၍ က်မ္းစာမ်ားကို စတင္၍ေရးသားသည္။ ထိုသို႔ျပဳစုေသာအခါ အာရဗီစာကို ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ရပါမည္ေလာဟူ၍ ဆရာႀကီးအား အခ်ိဳ႕ေသာ ဥာဏ္နည္းသူတို႔က ကဲ႔ရဲ႕ၾကေလသည္။ ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ မိမိအား က်မ္းဂန္မ်ား ျပဳစုသျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းခံရေၾကာင္းကို သိေစရန္ ေျခာက္ခန္း က်မ္းစာမ်က္ႏွာ (၂၀၅) တြင္ ေရးသားသည္မွာ အသက္မွာႏွစ္ဆယ္ ကိုးႏွစ္ရြယ္က မက်ယ္မ၀န္း။ ဆဲ့တခဏ္းျဖင္႔၊ ရႊင္လမ္းတခါ။ သုံးဆယ္သာ၍။ စမၼာစြန္းလစ္။
ထိုသည့္ႏွစ္လည္း။ အစ္ႏွင့္ေဒြးေရာ။ သုံးခဏ္းေဟာရွင္႔။ ေခ်ာေမာမွတ္ရာ။ ျပဳစုပါသည္။ ထိုခါေသာ္က လူ႕ဗာလတို႔။ သူမ်ားဘာသာ တို႔က်မ္းစာကို။ ပညာဆင့္။ မျပန္သင့္ဟု။ မရင့္ဂုဏ္ယူ။ ကဲ့ရဲ႕မူ၏ ဆရာႀကီးဦးႏု ျပဳစုေသာ က်မ္းဂန္မ်ားကို လူအေပါင္းတို႔ ဖတ္႐ႈရသျဖင့္ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းေၾကာင္းကို သိလာေသာအခါ ထိုအထက္ပါ ကဲ့ရဲ႕ေသာ သူမ်ားသည္ ဆရာႀကီးဦးႏုအား တဖန္ခ်ီးမြမ္း ၾကျပန္ေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ဆရာႀကီးဦးႏုက သိေစရန္ ေျခာက္ခန္းက်မ္းအစတြင္ ေရးသားသည္မွာ လူ (ဂ်ာေဟလီ)။ နည္းမီွ မွတ္သားပြားမ်ားက်င့္ေဆာင္၊ ေနာင္ေရး ေၾကာက္ၾကသံေ၀ရမွ။ ေကာင္းစြာတဘန္။ ခ်ီးမြမ္းျပခဲ့ ဟူ၍ ေတြ႔ရေလသည္။ ဆရာႀကီးအား ကဲ့ရဲ႕ေသာလူမ်ား ရွိသလို ခ်ီးမြမ္းသူမ်ားလည္း ရွိေပသည္ ဆရာႀကီးအား က်မ္းျပရန္။ အတန္တန္ေတာင္းပန္ေသာသူတို႔တြင္ ထိုေခတ္အခါက အမရပူရေနျပည္ေတာ္တြင္ ခံုမင္းအရာျဖင့္ အမႈ႕ေတာ္ကို ထမ္းခဲ့ေသာ ခံုမင္းေမာင္ဥ ျဖစ္သည္။ ခံုမင္းေမာင္ဥ ေတာင္းပန္ေၾကာင္းကို ေျခာက္ခန္းက်မ္းအစတြင္ ဆရာႀကီးေရးသားသည္မွာ အရ္ဗီဘာသာကို ျမန္မာဘာသာ သို႔ျပန္ဆိုပါမည္။ စိတ္၌ အႀကံရွိသည္မွာ ႏွစ္၊ လ မ်ား လွၿပီ။ ခံုမင္းေမာင္ဥ ေတာင္းပန္သည္လည္း ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိၿပီ ထို႔အျပင္အရ္ဗိဘာသာ နက္နဲစြာကို ျမန္မာျပန္မည္။ စိတ္ကရည္လ်က္ ႀကံစည္သည္မွာ ၾကာေတာင္းၾကာခဲမႈမွာ ေတာင္ေလာက္။ ပို၍ေမာက္ရွင့္။ မေခါက္မအား။ သို႔ျဖစ္ျငားလည္း ရြယ္ကားမငယ္ ငါးဆယ္ျပည့္ၿပီ။ မေသမီွက ႀကိဳးလုလႅမွာ စိတ္ကၾကံစည္ၿပီး လိမ့္မည္ဟု ရသည္အေၾကာင္း အထူးမွတ္သားရန္ကား ဆရာႀကီးဦးႏု ေျခာက္ခန္းျပဳေသာအခါ အသက္ငါးဆယ္ျပည့္ေနေလၿပီ။
ဆရာႀကီးဦးႏုႏွင့္ ေႂကြး
ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ သံုးဆယ့္ငါးခဏ္း ၀ိနည္းက်မ္းေတာ္ႀကီးကို ျပဳစုေနစဥ္ ဆရာႀကီးဦးႏုတြင္ သူတပါးအား ေပးဆပ္ရန္ ေႂကြးေငြမ်ားတင္ရွိေနေပသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေႂကြးေငြမ်ားကို ေဆာလွ်င္စြာ ဆပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေငြမရွိသျဖင့္ ဆရာႀကီးသည္ လူျမင္မခံ၀ံ့ဘဲ ဆယ္လတိုင္တိုင္တိမ္းေရွာင္ေနရေပသည္။ ထိုသို႔တိမ္းေရွာင္ေနစဥ္ သံုးဆယ့္ငါးခဏ္း က်မ္းေတာ္ႀကီးကို အၿပီးတိုင္ ျပဳစုၿပီးလွ်င္ ရရွိေသာ ေၾကးေငြမ်ားကို ေႂကြးရွင္မ်ားအား အသီးသီးေပးဆပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ ထိုေသာအခါမွသာလွ်င္ ယခုေရာေနာင္ပါ သာယာေတာ့မည္ ဟူ၍ သံုးဆယ့္ငါးခန္း ေနာက္ဆံုးတြင္ေရးသည္မွာ ေမာင္ႏုတြင္မည္၊ ကြၽႏ္ုပ္သည္ကား၊ မတည္ရပ္ပါ၊ ေႂကြးမ်ားစြာေၾကာင့္၊ အိမ္မွာလွ်င္မွ်၊ မေနရတည့္၊ ေခတၱဟိုသည္ တိမ္းေရွာင္လည္ ၍ေန႔ရွည္လွစြာ၊ၾကာေတာင္းၾကာခဲ့၊ ရက္မွာတဆယ္၊ ၿပီးေလာက္ဘြယ္ကို ကိုယ္၀ယ္ေသာက၊ ဤဒုကၡေၾကာင့္ ဆယ္လေျမာက္ပင္၊ ေန႔ရက္ျမင္ခဲ့။ မရႊင္ညိႇဳးပူ၊ စိတ္မျဖဴလည္၊ လူဟူသမွ်၊ နစၥမရွိ၊ ႐ႈမိျပန္က၊ အစမ်ားလာ၊ မထားေပေကာင္း၊ ၿပီးေၾကာင္း ႀကံစည္၊စိတ္ရည္မွတ္ခါ၊ ဤက်မ္းစာသည္၊ ဘက္ခါ၀ယ္တည့္သာေတာ့၏။
ဆရာႀကီးသည္ အမွားကို၀န္ခံျခင္း
ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ အသက္သံုးဆယ္ႏွစ္ႏွစ္တြင္ ၪပစုေသာ သံုးခဏ္က်မ္းစာမ်က္ႏွာ ၃၆၉-တြင္ ဆရာပညာရွိတို႔က (ကသြာ) မထိုက္(ကသြာ)မျပဳသင့္ဟု ေဟာေျပာၾကသည္ကို အမွန္ထင္မွတ္၍ သံုးခဏ္က်မ္းတြင္ (ကသြာ) မျပဳသင့္ဟူ၍ ေရးသားမိခဲ့ေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၁၁၇၁-ခုႏွစ္တြင္ ဘဂၤလားၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ ထိုၿမိဳ႕တြင္ေဖြကာ မစအူဒီတြင္ေသာ အလြန္ခိုင္မာေသာ၀ိနည္းက်မ္းေတာ္ႀကီးကို ဖတ္႐ႈရာ ကသြာျပဳရမည္ဟူ၍ ေတြ႕သျဖင့္ အသက္ေလးဆယ္ခုႏွစ္ႏွစ္မွ မိမိအမွားကိုသိရွိရသျဖင့္ အသက္ငါးဆယ္အရြယ္တြင္ ျပဳစုေသာ ေျခာက္ခဏ္က်မ္းတြင္ မိမိအထက္က ေရးခဲ့ဘူးေသာ အမွားကို ၀န္ခံထားသည္မွာ ကြၽႏ္ုပ္ဆယ္သံုးႏွစ္က (ဗာလစ္ဂ) အရြယ္ေရာက္သည္ ဆယ္ကိုးႏွစ္မွစ၍ (နမတ္ဇ္) ကို ျပဳရ၏။ေျခာက္ႏွစ္တြက္ ကသြာကို ဆရာပညာရွိတို႔က ကသြာမထိုက္ ကသြာမျပဳသင့္ ေဟာေျပာၾကသည္ကို အမွန္ထင္၍ အသက္သံုးဆယ္ႏွစ္ႏွစ္တြင္ ျပဳစုသည့္ သံုးခန္းႏွင့္ အျခားစာတေစာင္မွာ ေျခာက္ႏွစ္ပ်က္ (နမာဇ္) ကို ကသြာမျပဳသင့္ဟု တရားေတာ္တြင္ ရွိေၾကာင္း ေရးသားေဖၚျပမိခဲ့၏ ထိုမွားယြင္းမႈေၾကာင့္ ဗ်ာပါဒုကၡ ရွိေၾကာင္း စာသားျဖင့္ ေရးသားေလသည္။
ေထာင့္တစ္ရာခုႏွစ္ဆယ့္တစ္ခုႏွစ္ ဘဂၤလားၿမိဳ႕တြင္ ေဖြကာမစအူဒီက်မ္းကို ၾကည့္၍ ထိုက်မ္းတြင္ ကသြာျပဳရမည္ ပါသည္တြင္ အထက္ဆိုမိေသာ စကားမွားေၾကာင္းသိသာရ၏ ကြၽႏ္ုပ္ေျခာက္ႏွစ္ကသြာ ထိုက္ေခ်ၿပီ ထိုပ်က္သည့္ေျခာက္ႏွစ္ ကသြာတြက္ ဒုကၡဗ်ာပါ ႀကီးစြာရွိေခ်၏ ယာေအလာဟီအကြၽႏ္ုပ္ကို ေျခာက္ႏွစ္ ပ်က္သည္ကသြာ (နမတ္ဇ) ကိုျဖည့္ႏိုင္ေအာင္ စြမ္းအားေပးသနားေတာ္မူပါ။ ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ က်မ္းဂန္မ်ားကို ေလ့လာရာ၌ စာသင္ဟူက က်မ္းထိုမွ်ကို ေတြ႔ကမေရွာင္၊ ေၾကာင္ပုဇြန္စား၊ ကြၽတ္ကြၽတ္၀ါးသို႔၊ ဟူေသာလကၤာႏွင့္အညီ အိႏၵိယျပည္ ဘဂၤလားၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သြားအခ်ိန္တြင္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို ေလ့လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေတြ႔ရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ ေဒသႏၲရဗဟုသုတႏွင့္လည္း ျပည့္စံုေပ၏။ ပညာရွိသတိျဖစ္ဆိုသလို မိမိအမွားကို ၀န္ခံျခင္း၌လည္း ေႏွာင့္ေႏွးျခင္းမရွိ ဤကားပညာရွင္တုိ႔၏ ဓမၼတာတည္း။
ဆရာႀကီးဦးႏုႏွင့္ ေဗဒင္
ဆရာႀကီးဦးႏု ျပဳစုေသာ က်မ္းဂန္မ်ားကို ေလ့လာဘတ္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ အာရဗီဖြာရစီအူရဒူ အစရွိေသာ အစၥလာမ္ဘာသာ စာေပေလ့လာသူတိုင္း တက္ေျမာက္အပ္ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကို လံုး၀ တက္ေျမာက္သည့္အျပင္ တိုင္းရင္းအမိဘာသာျဖစ္ေသာ ပါဠိျမန္မာအစရွိသည္တုိ႔ကိုလည္း တတ္ေျမာက္ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ထိုေခတ္အခါကအထူးလိုက္စားေသာ ပညာရပ္ျဖစ္ေသာ ေဗဒင္ပညာကိုလည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက တတ္ေျမာက္ေၾကာင္းကို သံုးဆယ့္ငါးခန္း က်မ္းစာမ်က္ႏွာ (၁၁၄) ဇကာတ္ခန္းတြင္ ေရးသည္မွာ အကြၽႏ္ုပ္ေဗဒင္လက္႐ိုး အကုန္တြက္ဖူးသည္ျဖစ္၍ အတြက္ မတိမ္ပါ ဟူေသာ စာပုဒ္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ မိမိငယ္ရြယ္စဥ္က တတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ ပညာပင္ျဖစ္လင့္ကစား အစၥလာမ္တရားေတာ္ႏွင့္ လြန္စြာဆန္က်င္ေသာ ပညာရပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သံုးဆယ့္ငါးခန္းက်မ္း စာမ်က္ႏွာ (၃၇) တြင္ ေရးသားသည္မွာ နတ္မိစၦာတို႔၏ မႏၲရား မႏၲ အကြယ္အကာတုိ႔ကိုလည္း မယံုအပ္ ေဗဒင္မေမးအပ္ ယၾတာယာယီပေရာဂ အမႈဟူသမွ်ကိုလည္း မၪပအပ္ေဗဒင္တြက္ရွိရာကိုလည္း မယံုအပ္။ ထိုတူလည္းေကာင္း ွရစ္က္အမႈဟူသမွ်တို႔ကို ေ၀းစြာၾကဥ္ရာ ၏။ ဟူ၍ တရားလာသည့္အတိုင္း မိမိအလိုသို႔ မလိုက္ေကာင္းစြာ ၾကဥ္အပ္ေၾကာင္း ဆံုးမထားေပသည္။
ဆရာႀကီးဦးႏုႏွင့္စာေပ
ဆရာႀကီးဦးႏုျပဳစုခဲ့ေသာ က်မ္းမ်ားကား အသက္ႏွစ္ဆယ္ကိုးႏွစ္ ၂၉ အရြယ္တြင္ ဆယ္တစ္ခန္းက်မ္း ဖြရတ္တရားသံုးဆယ္၊ လကၤာတို႔ကို ေရးသားသည္ အသက္သံုးဆယ္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္တြင္ သံုးခန္းက်မ္းကို ျပဳစုခဲ့သည္။ က်မ္းၿပီးသကၠရာဇ္ကား ၁၁၅၆ ခု နတ္ေတာ္လဆန္းေလးရက္ ညဥ့္တစ္ခ်က္တီးေက်ာ္တြင္ျဖစ္၏။ ဟစ္ဂ်ရီသကၠရာဇ္အား ျဖင့္ ၁၂၁၀ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာတဆယ္ ဂ်မာေဒလ္ ေအာင္၀လ္လဆန္း ႏွစ္ရက္ေန႔ ညဥ့္ေအရွာၿပီးခ်ိန္တြင္ က်မ္းၿပီးစီးသည္။ အသက္ငါးဆယ္တြင္ ျပဳစုေသာ္ ေျခာက္ခဏ္းက်မ္းကို ျပဳစုသည္က်မ္းၿပီး သကၠရာဇ္ကား တစ္ေထာင့္တစ္ရာခုႏွစ္ဆယ္ေလးႏွစ္ ၁၁၇၄ ေတာ္သလင္းလဆန္းသံုးရက္ အဂၤါေန႔တြင္ အၿပီးတိုင္ေရာက္သည္။
အသက္ငါးဆယ္တႏွစ္ ၅၁တြင္ ဆယ့္ေျခာက္ပုဒ္
ပညတ္ခြဲတန္းက်မ္းကို ျပဳစုသည္ က်မ္းၿပီးသကၠရာဇ္ကား တစ္ေထာင့္တစ္ရာခုႏွစ္ဆယ္ ငါးခုျဖစ္သည္ ၁၁၇၅ ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ ခုႏွစ္ပိုဒ္လကၤာ ဆံုးမစာကိုလည္း ေရသားခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ အလြန္ထင္ရွားေက်ာ္ေစာေသာ သံုးဆယ့္ ငါးခဏ္း၀ိနည္း က်မ္းေတာ္ႀကီးကိုလည္း ဘိုးေတာ္မင္းတရား လက္ထက္တြင္ ေရးသားခဲ့သည္။ သံုးဆယ့္ငါးခဏ္းဟူ၍ အမည္တူ အျခားက်မ္းမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ဇာတိ မုဟမၼဒ္ယူစြထ္၏သား ဆရာရွိတ္ခ္ မုဟမၼဒ္ရွမၼဆြဒီန္ ကနဆီဟတြလ္အစၥလာမ္ အမည္ရွိေသာ သံုးဆယ့္ငါးခဏ္းက်မ္းကို ျမန္မာသကၠရာဇ္ တေထာင့္ႏွစ္ရာငါးဆယ္ငါးခု ၁၂၅၅ ၀ါဆိုလဆန္း ၁၂ရက္။ အဂၤလိပ္သကၠရာဇ္ ၂၄-၇-၁၈၉၃တြင္ ရန္ကုန္ဟံသာ၀တီ စာပံုႏွိပ္တုိက္တြင္ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ တရားငါးခဏ္းက်မ္းဟာ တင္တာယီ၀တၳဳေတာ္ႀကီးအစရွိေသာ စာေပမ်ားကိုလည္း ေရးသားခဲ့သည္။
ဆရာႀကီးဦးႏုႏွင့္ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီး
ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီးႏွင့္ ငယ္စဥ္အခါက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ အတူစာေပသင္ၾကားဘူး၍ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္သည္ဟူ၍ ျမန္မာ-မြတ္စလင္မ္ ပညာရွိတို႔က ဆိုၾကသည္ ဘုိးေတာ္မင္းတရားႀကီးသည္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ တစ္ေထာင့္တစ္ရာ ခုႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ခုႏွစ္တြင္ က်က္ေထာင့္ကို ထြက္ေတာ္မူရာ ထိုအရပ္တြင္ ကမၻာ့ဘာသာႀကီး ေလးရပ္ကို ေလွ်ာက္တင္ခိုင္းရာ ဆရာႀကီးဦးႏုသည္ (၁၁၇၈) ႏွစ္တြင္ အစၥလာမ္တရားေတာ္၏ အေျခအျမစ္တရားမ်ားကို အေသးစိပ္ေရးသား၍ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီးအား ဆက္သြင္းဖတ္ျပေစ၏။ ထိုက်မ္းအမည္ကား သံေတာ္ဦးတင္လႊာက်မ္းမည္၏။ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီးသည္ ႏွစ္သက္ေတာ္မူ၍ မြတ္စလင္မ္မ်ားကို ေျမႇာက္စားေတာ္မူေလသည္။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘိုးေတာ္မင္းတရား လက္ထက္ ရမၼာ၀တီ ျမိဳ႕၀န္ စာဆိုေတာ္ ေရႊေတာင္သာဂသူ သခင္ႀကီး ဦးႏု ရဲ႕ ကဗရ္အုတ္ဂူ (ေတာင္သမန္အင္းအနီး လင့္ဇင္းကုန္း)
အနိစၥေရာက္ျခင္း
ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ အေပါင္းတုိ၏ ဆီမီးတန္ေဆာင္သဘြယ္ျဖစ္ေသာ ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီး ဦးႏုသည္ သက္ေတာ္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္တြင္ မၿမဲေသာသခၤါရေလာကႀကီးကို စြန္႔ခြာသြားသျဖင့္ အမရပူရရွိ လင္းဇင္းကုန္းသခ်ႋဳင္းတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံေလသည္။
ျမန္မာစာေပနယ္ပယ္တြင္ မွတ္တမ္းတစ္ေစာင္တစ္ဖြဲ႕အေနျဖင့္ အေစာဆံုးခရီးသြားမွတ္တမ္းေရးသူ ဆရာၾကီးဦးႏုရဲ႕ ဘဂၤလားသြားခရီးစဥ္ ခန္႔မွန္းေျမပံု
ကြၽန္ေတာ္ က်ားဘညိမ္း ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ စတင္ ရင္းႏွီးတာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္မွာပါ။ က်ားဘညိမ္းက လက္ေ၀ွ႔ ထိုးသတ္ရာမွာ ဘယ္လုိေတာ္တာ၊ အေရွာင္အတိမ္းမွာလည္း သိပ္လွတာ၊ သူလက္ေ၀ွ႔ထိုးဖို႔ စင္ေပၚတက္လာတဲ့ အခါ က်ားေခါင္းပုံ ပါတဲ့ ၀တ္႐ုံႀကီး ျခံဳတက္လာတာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေတာ္ဆုံး လက္ေ၀ွ႔သမား စသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္ အခ်င္းခ်င္း အားပါးတရ ေျပာဆုိေလ့ ရွိၾကတယ္။ ခုလုိ ေျပာဆုိေနၾက ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ တစ္ေယာက္မွ က်ားဘညိမ္း လက္ေ၀ွ႔ထိုးသတ္တာ မျမင္ဖူးၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ားဘညိမ္းရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ အ၀န္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား လြန္းလွလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လုိ လူငယ္ေတြ ၾကားမွာ ေရပန္းစားၿပီး စံျပပုံရိပ္ ျဖစ္ေနတာပါ။
