ႏုိ၀င္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၇
M-Media
– ၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာ ၂ ရက္ေန႔က ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ကုိ ကမၻာတစ္၀ွမ္းက ပါလက္စတုိင္းလူမ်ိဳးေတြဟာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ေအာက္ေမ့သတိရၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပါလက္စတုိင္းမွာ ‘ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြအတြက္ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံတစ္ခု’ ထူေထာင္ေပးမယ္လုိ႔ ၿဗိတိန္က ကတိေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီေၾကျငာခ်က္ဟာ ပါလက္စတုိင္းပုိင္နက္အတြင္း ဂ်ဴးႏုိင္ငံထူေထာင္ေရး ဇုိင္ယြန္၀ါဒီေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ လက္ေတြ႕ျဖစ္ေပၚလာေစတဲ့ စာရြက္စာတမ္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကတိက၀တ္ဟာ နကၠဘာ (Nakba) လုိ႔ေခၚတဲ့ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ပါလက္စတိုင္းေတြ လူမ်ိဳးစုလိုက္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းခံရမႈအတြက္၊ အစၥေရးႏုိင္ငံ တည္ေထာင္မႈနဲ႔အတူ ပဋိပကၡတစ္ခုအတြက္ အဓိက မီးထုိးေပးခဲ့တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ဆုိတာ ဘာလဲ
ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ဆုိတာ ပါလက္စတုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ‘ဂ်ဴးေတြအတြက္ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံတစ္ခု’ တည္ေထာင္ေရး ရည္ရြယ္ကာ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္မွာ ၿဗိတိန္က လူသိရွင္ၾကား ကတိျပဳခဲ့မႈ ျဖစ္ပါတယ္။
ၿဗိတိန္ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး အာသာ ဘဲလ္ဖုိးက ၿဗိတိန္ဂ်ဴးလူ႕အဖြဲ႕အစည္းေခါင္းေဆာင္ လီယြန္နဲလ္ ေ၀ါလ္တာ ေရာ့သ္ခ်ိဳင္းလ္ကုိ ေပးစာမွာ ဒီကတိက၀တ္ ပါ၀င္ခဲ့တာပါ။
ပထမကမၻာစစ္ (၁၉၁၄-၁၉၁၈) အတြင္းမွာ ေပးခဲ့တဲ့ ဒီကတိက၀တ္မွာ ေအာ္တုိမန္အင္ပါယာ ၿပိဳကြဲသြားၿပီးေနာက္ ‘ပါလက္စတုိင္းကုိ ၿဗိတိန္က အုပ္စုိးပုိင္ခြင့္’ (British Mandate for Palestine) ဆုိတဲ့ အသံုးအႏႈန္းလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။
အဲဒီ အုပ္စုိးပုိင္ခြင့္ဆုိတာ မဟာမိတ္ႏုိင္ငံေတြက ကုိလုိနီ၀ါဒ၊ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပုိက္ေရး၀ါဒအတြက္ လူၾကားေကာင္းေအာင္ အသံုးျပဳတဲ့ စကားလံုးျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီစနစ္အရ စစ္ပြဲမွာ ႐ံႈးခဲ့တဲ့ ဂ်ာမနီ၊ ၾသစႀတီးယား-ဟန္ေဂရီ၊ ေအာ္တုိမန္အင္ပါယာနဲ႔ ဘူလ္ေဂးရီးယားတုိ႔က သူတုိ႔ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမေတြကုိ စစ္ေအာင္ႏုိင္သူေတြကုိ လႊဲေပးခဲ့ရပါတယ္။
ဒီ အုပ္စုိးပုိင္ခြင့္စနစ္ဟာ ေနာင္ေပၚထြက္လာမယ့္ ႏုိင္ငံေတြ လြပ္လပ္ေရးမရခင္အထိ ဒီေဒသေတြကုိ စစ္ႏုိင္သူေတြကုိ စုိးမုိးအုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္တာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပါလက္စတုိင္းေဒသအတြက္ေတာ့ ဒီစနစ္ဟာ ထူးျခားပါတယ္။ စစ္အၿပီး အျခားေသာ အုပ္စုိးပုိင္ခြင့္ေတြနဲ႔ မတူတာက ပါလက္စတုိင္းကုိ ၿဗိတိသွ်ရဲ႕အုပ္စုိးမႈဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပါလက္စတုိင္းလူဦးေရရဲ႕ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေအာက္သာရွိတဲ့ ဂ်ဴးေတြကုိ ‘ဂ်ဴးအမ်ိဳးသားႏုိင္ငံ’ ထူေထာင္ႏုိင္ေရး အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ပါလက္စတုိင္းေဒသကုိ ၿဗိတိသွ်က တာ၀န္ယူတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ဥေရာပက ဂ်ဴးေတြကုိ ၿဗိတိသွ်က အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ ေခၚသြင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္နဲ႔ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ပါလက္စတုိင္းေဒသက ဂ်ဴးအေရအတြက္ဟာ ၉ ရာခုိင္ႏႈန္းကေန ၂၇ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ျမင့္တက္လာခဲ့ပါတယ္။
‘ပါလက္စတုိင္းရွိ ဂ်ဴးမဟုတ္ေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ႏုိင္ငံသား အခြင့္အေရးႏွင့္ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္ကုိ ထိခုိက္ေစႏုိင္သည့္ မည္သည့္ကိစၥကုိမွ မျပဳလုပ္ရ’ ဆုိတဲ့ သတိေပးခ်က္မ်ိဳး ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္မွာ ပါ၀င္ပမယ့္ ပါလက္စတုိင္းအာရပ္ေတြ ကန္႔ကြက္ေနတဲ့ၾကားထဲက ဂ်ဴးေတြ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္မယ့္ အစီအစဥ္
ေတြအားလံုးကုိ ၿဗိတိသွ်က ဖန္တီးေပးခဲ့ပါတယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေၾကျငာခ်က္က အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္ရတာလဲ
ဒီေၾကျငာခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြားဖြယ္အေၾကာင္းအရင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။
ပထမဆံုးအခ်က္က – ပါလက္စတုိင္း-အေမရိကန္ ပညာရွင္ အက္ဒ၀ပ္ စအီးဒ္ရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဒီေၾကျငာခ်က္ဟာ ‘ဥေရာပမွာမဟုတ္တဲ့ ပုိင္နက္တစ္ခုကုိ အဲဒီေဒသက ရွိရင္းစြဲ ဌာေနလူမ်ိဳးစုရဲ႕ တည္ရွိမႈ၊ သေဘာဆႏၵေတြကုိ လံုး၀ လစ္လ်ဴ႐ႈတဲ့ ဥေရာပအင္အားႀကီးႏုိင္ငံတစ္ခုရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္’ ဆုိတာပါပဲ။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ရရင္ ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ဟာ ဂ်ဴးမဟုတ္တဲ့ ဌာေန ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ေဒသမွာ ဂ်ဴးႏုိင္ငံတစ္ခု တည္ေထာင္ဖုိ႔ ကတိေပးလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယအခ်က္က – ဒီေၾကျငာခ်က္ဟာ စစ္အတြင္းမွာ ၿဗိတိသွ်ရဲ႕ ေရွ႕ေနာက္မညီတဲ့ ကတိက၀တ္ေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ဟာ ေအာ္မန္အင္ပါယာကေန အာရပ္နယ္ေျမေတြ လြပ္လပ္ေစရမယ္လုိ႔ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္ Hussein-McMahon အျပန္အလွန္ေပးစာနဲ႔ ၿဗိတိသွ်က အာရပ္ေတြကုိ ကတိေပးထားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ပါ။
ပါလက္စတုိင္းက ဌာေနလူမ်ားစုေတြကုိ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈေအာက္မွာထားၿပီး က်န္တဲ့ ေဒသတြင္းအစိတ္အပုိင္းေတြကုိ စစ္ၿပီးရင္ ကုိလုိနီအင္အားႀကီးႏုိင္ငံေတြ ခြဲေ၀ယူေစမယ္လုိ႔ ၁၉၁၆ ခုႏွစ္မွာ Sykes-Picot သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ၿဗိတိသွ်ဟာ ျပင္သစ္ကုိလည္း ကတိေပးထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေၾကျငာခ်က္က ပါလက္စတုိင္းကုိ ၿဗိတိသွ်က သိမ္းပုိက္မယ့္အေနအထားကုိ ေရာက္ေစခဲ့ၿပီး အဲဒီမွာေနထုိင္တဲ့ အာရပ္ေတြကလည္း လြတ္လပ္ေရး မရေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက – ဒီေၾကျငာခ်က္ဟာ ႏုိင္ငံတကာဥပေဒမွာ မရွိတဲ့ ‘အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံ’ (National Home) ဆိုတဲ့ အယူအဆ၊ အသံုးအႏႈန္းကုိ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ‘အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံ’ ဆုိတဲ့ ဒီစကားလံုးဟာ ‘ႏုိင္ငံ’ (State) ဆုိတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့ မျပတ္မသား စကားလံုးျဖစ္ၿပီး အဓိပၸါယ္ကုိ လုိသလုိဖြင့္လုိရတဲ့ စကားလံုးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေစာေစာပုိင္းက ေၾကျငာခ်က္မူၾကမ္းေတြမွာ ‘ပါလက္စတုိင္းကုိ ဂ်ဴးႏုိင္ငံအျဖစ္ ျပန္လည္ဖန္တီးျခင္း’ လုိ႔ သံုးႏႈန္းခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒီစကားလံုးကုိ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။
၁၉၂၂ ခုႏွစ္မွာ အာသာ ဘဲလ္ဖုိးနဲ႔ အဲဒီတုန္းက ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒးဗစ္ လိြဳက္ ေဂ်ာ့တုိ႔ ဇိုင္ယြန္ေခါင္းေဆာင္ခ်ာအင္ ၀ုိက္ဇမန္းနဲ႔ေတြ႕ဆံုစဥ္မွာ ေဂ်ာ့က ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ဟာ ‘ေနာက္ဆံုးမွာ ဂ်ဴးႏုိင္ငံျဖစ္လာဖုိ႔ ရည္ရြယ္တာျဖစ္တယ္’ လုိ႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေၾကျငာခ်က္ထြက္လာလဲ
ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ ဘာ့ေၾကာင့္ထြက္လာလဲဆုိတဲ့ ကိစၥဟာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ျငင္းခုံခဲ့ရတဲ့ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ၿပီး သမုိင္းပညာရွင္ေတြကလည္း ရင္းျမစ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အသံုးျပဳကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွင္းျပၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၿဗိတိန္အစုိးရမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဇုိင္ယြန္၀ါဒီေတြျဖစ္တယ္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ဆုိၾကၿပီး၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဂ်ဴးဆန္႔က်င္ေရးကိစၥေတြေၾကာင့္ ဥေရာပဂ်ဴးေတြကုိ ပါလက္စတုိင္းကုိ ပုိ႔ပစ္လုိက္မွ ‘ဂ်ဴးျပႆနာ’ တစ္ေတာရွင္းမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာထားေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ပညာရပ္ဆုိင္ရာနယ္ပယ္မွာေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားသေဘာတူထားတဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။
– ပါလက္စတုိင္းကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏုိင္ျခင္းဟာ အီဂ်စ္နဲ႔ ဆူးအက္တူးေျမာင္းကုိ ၿဗိတိန္ရဲ႕ ၾသဇာအတြင္း ေရာက္ရွိေစၿပီး ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ မဟာဗ်ဴဟာက်တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္
– အေမရိကန္နဲ႔ ႐ုရွားတုိ႔ ကမၻာစစ္ ႏုိင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ စစ္ပြဲထဲမွာ ပါ၀င္ေရး တြန္းအားေပးဖုိ႔အတြက္ အဲဒီႏုိင္ငံေတြက ဂ်ဴးေတြအၾကား ေထာက္ခံမႈရေအာင္ ၿဗိတိန္က ဇုိင္ယြန္၀ါဒဘက္ ရပ္တည္ရမယ္ဆုိတဲ့အခ်က္
– ဇုိင္ယြန္၀ါဒအတြက္ အျပင္းအထန္ေလာ္ဘီလုပ္လာၾကၿပီး ၿဗိတိန္က ဇုိင္ယြန္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ ၿဗိတိသွ်အစုိးရတုိ႔အၾကား ခုိင္မာတဲ့ဆက္ဆံေရး ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္၊ ၿဗိတိသွ်အစုိးရထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြဟာ ဇုိင္ယြန္၀ါဒီေတြျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္
– ဥေရာပမွာ ထိခုိက္ခံစားေနရတဲ့ ဂ်ဴးေတြကုိ ၿဗိတိန္အစုိးရက စာနာတယ္ဆုိတ့ဲအခ်က္ – စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ပါလက္စတိုင္းမ်ားႏွင့္ အာရပ္မ်ား၏ တုန္႔ျပန္မႈ
၁၉၁၉ ခုႏွစ္မွာ အဲဒီတုန္းကသမၼတ ၀ုဒ္႐ုိး ၀ီလ္ဆင္ဟာ ဆီးရီးယားနဲ႔ ပါလက္စတုိင္းမွာ စစ္ႏုိင္သူေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေစတဲ့ စနစ္အတြက္ လူထုဆႏၵေကာက္ယူဖုိ႔ ေကာ္မရွင္တစ္ခုကို ဖြဲ႕စည္းတာ၀န္ေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ King-Crane ေကာ္မရွင္ရဲ႕ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈအတြင္းမွာ ပါလက္စတုိင္းအမ်ားစုဟာ ဇုိင္ယြန္၀ါဒကုိ ဆန္႔က်င္တယ္ဆုိတာ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး စံုစမ္းစစ္ေဆးသူေတြက တာ၀န္ေပးအုပ္ခ်ဳပ္ေစမႈ (Mandate) ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ျပင္ဆင္ဖုိ႔အတြက္ အႀကံျပဳခဲ့ပါတယ္။
ထင္ရွားတဲ့ ပါလက္စတုိင္းႏုိင္ငံေရးသမားျဖစ္သူ ေအာင္နီ အဘ္ ဒဲလ္-ဟာဒီက ဘဲလ္ဖုိးၾကျငာခ်က္ကုိ ႐ႈတ္ခ်ေၾကာင္း သူ႕ရဲ႕ မွတ္စုထဲမွာ ေရးသားခဲ့ၿပီး ပါလက္စတုိင္းနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား အဂၤလိပ္ေတြက ပါလက္စတုိင္းမွာ ဘာအခြင့္အေရးမွမရွိတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားဂ်ဴးေတြကုိ ေပးတဲ့ ကတိက၀တ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
၁၉၂၀ ဟုိင္ဖာမွာျပလုပ္တဲ့ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ပါလက္စတုိင္း ကြန္ဂရက္မွာ ဇုိင္ယြန္၀ါဒီေတြရဲ႕ စီမံကိန္းကုိ ပံ့ပုိးေပးတဲ့ ၿဗိတိသွ်အစုိးရကုိ ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ၿပီး ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ဟာ ႏုိင္ငံတကာဥပေဒနဲ႔ မညီေၾကာင္း၊ ဌာေနတုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကုိ ခ်ိဳးေဖာက္ေၾကာင္း ေျပာၾကားကာ ေၾကျငာခ်က္ကုိ ပယ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေၾကျငာခ်က္အေပၚ ပါလက္စတုိင္းေတြရဲ႕ အျမင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အေရးပါတဲ့ ရင္းျမစ္တစ္ခုက ၁၉၁၄ ခုႏွစ္ စစ္ပြဲစတင္တဲ့အခ်ိန္ ေအာ္တုိမန္ေတြက ပိတ္ပစ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၁၉ ခု ၿဗိတိန္သွ်စစ္တပ္ရဲ႕ ဆင္ဆာေအာက္မွာ ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အလ္-အစၥတစ္က္လာ အလ္-အာရဘီ (အာရပ္လြတ္ေျမာက္ေရး)
သတင္းစာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၁၉ ခုႏွစ္မွာ အဲဒီသတင္းစာ႐ံုးကုိ ဒမတ္စကတ္မွာ ျပန္ဖြင့္ခဲ့ၿပီး ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ ဒုတိယႏွစ္ပတ္လည္အျဖစ္ လန္ဒန္မွာ ဂ်ဴးလူမ်ိဳး အစုိးရ၀န္ႀကီး ဟားဘတ္ ဆမ္ျမဴယဲလ္ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကုိ တုန္႔ျပန္ထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ခု ပါ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။
‘ငါတုိ႔တုိင္းျပည္ဟာ အာရပ္တုိင္းျပည္။ ပါလက္စတုိင္းဟာ အရပ္ျဖစ္တယ္။ ပါလက္စတုိင္းဟာ ဆက္ၿပီး အာရပ္ပဲျဖစ္ရမယ္’ ဆုိၿပီး အဲဒီေဆာင္းပါးမွာ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ မထြက္လာမီနဲ႔ ၿဗိတိသွ်က ပါလက္စတုိင္းကို မအုပ္ခ်ဳပ္မီအခ်ိန္မွာ အာရပ္ေဒသ သတင္းစာေတြက ဇုိင္ယြန္၀ါဒရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ ေနာက္ကြယ္က လႈံ႕ေဆာ္မႈေတြကုိ သတိေပးခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈေတြရဲ႕ ရလဒ္ဟာ ပါလက္စတုိင္းေတြကုိ ႏုိင္ငံကေန ဖယ္ရွားေရးျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
စစ္ပြဲၿပီးၿပီးခ်င္းမွာ ေဂ်႐ုစလင္က စာေရးဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္သူ ခါလီလ္ ဆာကာကီနီက ပါလက္စတုိင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
“ကာလအေတာ္ၾကာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ခုဟာ ျပႆနာေတြရဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ႐ုိက္ခတ္ခံရမွ ႏုိးထလာတယ္။ ဒါဟာလည္း နည္းနည္းခ်င္းစီ ႏုိးထလာတာပါ။ ဒါဟာ ပါလက္စတုိင္းရဲ႕ အေျခအေန ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံဟာ စစ္ပြဲႀကီးရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈ၊ ဇုိင္ယြန္လႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းမႈ၊ (ၿဗိတိသွ်ရဲ႕) တရားမ၀င္ေပၚလစီရဲ႕ ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ မတုိင္ခင္အထိ ရာစုႏွစ္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့တာပါ”
ၿဗိတိသွ်အုပ္စုိးမႈအတြင္း ပါလက္စတုိင္းထဲကုိ ဂ်ဴးေတြ စိမ့္၀င္လာတာက အာရပ္ေတြနဲ႔ ဥေရာပဂ်ဴးေတြအၾကား တင္းမာေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ရဲ႕လုပ္ရပ္ကုိ တုန္႔ျပန္ရာမွာ လူႀကိဳက္မ်ားတာေတြထဲက တစ္ခုဟာ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ‘နဘီမူဆာ’ ေတာ္လွန္မႈျဖစ္ၿပီး ပါလက္စတုိင္း ၄ ဦးနဲ႔ ဥေရာပက ၀င္ေရာက္လာသူ ဂ်ဴး ၅ ဦး ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။
ေၾကျငာခ်က္ရဲ႕ေနာက္မွာ ဘယ္သူရွိလဲ
ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္အတြက္ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ၿဗိတိန္မွာ တာ၀န္ရွိတာ မွန္ေပမယ့္ ပထမကမၻာစစ္အတြင္းမွာ မဟာမိတ္ အင္အားႀကီးႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ကနဦး သေဘာတူညီခ်က္မရွိရင္ ဒီေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္က အေရးႀကီးပါတယ္။
၁၉၁၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာမွာျပဳလုပ္တဲ့ စစ္ေရးကက္ဘိနတ္အစည္းအေ၀းမွာ ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးေတြဟာ ‘ေၾကျငာခ်က္မထုတ္ခင္ အေမရိကန္သမၼတ ၀ီလ္ဆင္ရဲ႕ အျမင္ကုိ ရယူရမယ္’ လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေအာက္တုိဘာ ၄ ရက္ေန႔ အစည္းအေ၀းမွတ္တမ္းမွာ ‘သမၼတ ၀ီလ္ဆင္ဟာ ဒီလႈပ္ရွားမႈကုိ လုိလုိလားလားလက္ခံတယ္’ လုိ႔ ဘဲလ္ဖုိးရဲ႕ အတည္ျပဳမႈကုိ ၀န္ႀကီးေတြက ကုိးကားထားေၾကာင္း ေတြ႕ရပါတယ္။
ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ ထြက္မလာခင္မွာ ျပင္သစ္ကလည္း ဒီကိစၥမွာ ပါ၀င္ၿပီး ေၾကျငာခ်က္ကုိေထာက္ခံေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ေမလက ျပင္သစ္သံတမန္ ဂ်ဴလက္စ္ ကမ္ဘြန္က ပုိလန္ဇုိင္ယြန္၀ါဒီ နာဟြမ္ ဆုိကုိလုိးကုိ ေပးပုိ႔တဲ့စာမွာ ‘ပါလက္စတုိင္းကုိ ဂ်ဴးေတြ ကုိလုိနီျပဳ သိမ္းပုိက္ေရး’ အတြက္ ျပင္သစ္အစုိးရက လက္ခံလုိတဲ့ အျမင္မ်ိဳး ရွိတယ္လုိ႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
“ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အစၥေရးလူမ်ိဳးေတြ ထြက္ခြားသြားခဲ့တဲ့ အဲဒီေျမမွာ ဂ်ဴးႏုိင္ငံတစ္ခု ျပန္လည္ထြန္းကားလာေရး မဟာမိတ္အဖြဲ႕ေတြရဲ႕ ကာကြယ္ေပးမႈဟာ တရားမွ်တတဲ့လုပ္ရပ္၊ ၀ုိင္း၀န္းကူညီေပးရမယ့္လုပ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔ ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္အတြက္ ေရွ႕ေျပးျဖစ္တဲ့ ဒီစာမွာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
ပါလက္စတုိင္းေတြအေပၚ ဘယ္လုိသက္ေရာက္ခဲ့သလဲ
ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ဟာ ၿဗိတိသွ်က ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ ဇုိင္ယြန္လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕ေတြ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ ပါလက္စတုိင္းျပည္သူ ၇ သိန္း ၅ ေသာင္းေလာက္ကုိ သူတုိ႔ရဲ႕ ဇာတိေျမကေန ႏွင္ထုတ္ခဲ့တဲ့ နကၠဘာအျဖစ္အပ်က္ရဲ႕ ေရွ႕ေျပးျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ျဖစ္လာႏုိင္တယ္လုိ႔ ၿဗိတိသွ် ကက္ဘိတ္ရဲ႕ စစ္ေရးေဆြးေႏြးပြဲမွာ အတုိက္အခံတစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာၾကားခဲ့ေပမယ့္ ၿဗိတိသွ်အစုိးရဟာ ဒီေၾကျငာခ်က္ကုိ ထုတ္ျပန္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ပါလက္စတုိင္းက လက္ရွိအျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ဟာ ဘဲလ္ဖုိးေၾကျငာခ်က္ေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ခက္ေပမယ့္ ပါလက္စတုိင္းမွာ ဂ်ဴးလူနည္းစုေတြ စုိးမုိးအုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ေရး၊ ပါလက္စတုိင္းအာရပ္ေတြ ကန္႔ကြက္ေနတဲ့အၾကားက သူတုိ႔ ႏုိင္ငံတစ္ခု ထူေထာင္လာႏုိင္ေရး အေျခအေနေတြကုိ ၿဗိတိသွ်အုပ္စုိးမႈက ဖန္တီးေပးလုိ
က္တယ္ဆုိတာကေတာ့ သံသယျဖစ္စရာ မလုိပါဘူး။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွာ ပါလက္စတုိင္းက ထြက္ခြာၿပီး ဒီကိစၥကုိ ကုလလက္ထဲ လႊဲေပးမယ္လုိ႔ ၿဗိတိသွ်က ဆံုးျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ၿဗိတိသွ်နဲ႔ ပူးေပါင္းတုိက္ခုိက္ဖုိ႔အတြက္ ၿဗိတိန္က ေလ့က်င့္ ဖြဲ႕စည္းေပးထားတဲ့ လက္နက္ကုိင္အုပ္စုေတြ စုေပါင္းကာ ဂ်ဴးေတြမွာ စစ္တပ္တစ္တပ္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာ ၿဗိတိသွ်ဟာ ‘ဂ်ဴးေအဂ်င္စီ’ လုိ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ေတြကုိ ဖြဲ႕စည္းခြင့္ျပဳခဲ့ၿပီး အခြင့္အေရးရတဲ့အခါ ႏုိင္ငံတစ္ခု တည္ေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါလက္စတုိင္းေတြကုိေတာ့ ဒီလုိဖြဲ႕စည္းခြင့္ မျပဳခဲ့ပါဘူး။ ဒီေဆာင္ရြက္မႈဟာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ ပါလက္စတုိင္းေတြ လူမ်ိဳးစုလုိက္ ရွင္းလင္းခံရဖုိ႔ လမ္ခင္းေပးခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
Ref: Aljazeera
(Aljazeera သတင္းဌာနမွ 100 years on: The Balfour Declaration explained ေဆာင္းပါးကုိ ေလးေမာင္က ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆုိသည္)
