ေအာက္တိုဘာ ၂၅ ၊ ၂၀၁၆
M-Media
သဲတပြင့္ ေရးသည္။
Credit- လဂြန္းအိမ္
အဲဒီ ၿမိဳ႕ေလးက ဗလီဝတ္ေက်ာင္းေတာ္ရဲ့ အိမာမ္ေရွ႕ေဆာင္ ဆရာႀကီး ကို မြတ္စလင္မ္ေတြထဲက ေမာ္လဝီဆပ္ႀကီး ရယ္လို႔ ေခၚသူက ေခၚၾကတယ္။
အမ်ားစုေသာ မြတ္စလင္မ္ေတြနဲ႔ က်န္ဘာသာဝင္မ်ားက တညီတညြတ္ထဲ ေခၚၾကတာကေတာ့ “ဆရာႀကီး”တဲ့။ (ကြယ္ရာမွာေတာ့ ဘယ္ဆရာႀကီးကို ဆိုလုိတယ္ဆိုတာ ကြဲဲျပားဖို႔လိုတဲ့ အခါမ်ဳိးက်ရင္ေတာ့ ကုလားဆရာႀကီး … ဗလီဆရာႀကီး စသည္ျဖင့္ ညႊန္းဆိုမွာေပါ့ေလ။)
ဆရာႀကီးက ပါကစၥတန္ ဇာတိပါ။ မုတ္ဆိတ္ဖားဖားနဲ႔ … အိမ္မွာေနရင္ စြပ္က်ယ္ လက္စက ဝတ္ၿပီး အျပင္သြားရင္ ကုရ္တာ အက်ႌရွည္ ဝတ္တတ္သူေပါ့။
မနက္ေစာေစာ ဆရာႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ လမ္းသြားလမ္းလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြက (ရဟန္း သံဃာမ်ားလိုပဲ) အရိပ္မနင္းမိေအာင္ လမ္းေဘးကပ္ ေရွာင္ကြင္းတတ္ၾကပါတယ္။
သစ္သီးဝလံ တစ္ခုခု ေပၚဦးေပၚဖ်ား အခ်ိန္ေရာက္ရင္ သူတို႔က ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလွဴရင္းနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ဆရာႀကီးစားဖို႔ဆိုကာ လက္ေဆာင္ လာေပးၾကပါတယ္။
ဆရာႀကီးမ်ား ခရီးသြားၿပီဆို ကားေပၚမွာ၊ သေဘၤာေပၚမွာ “သံဃာေတာ္မ်ားသာ” ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြနဲ႔အတူ စကားလက္ဆံုက်ရင္း အတူ ထိုင္ရပါတယ္တဲ့။
ဒီလိုေတြေျပာလို႔ ဒ႑ာရီ ယံုတမ္းစကားေတြ … လက္ေတြ႔မက်တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ကမာၻထဲက ဇာတ္လမ္းေကာင္း Utopia လို႔ ထင္သူက ထင္မယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ဖဆပလေခတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသရွိ ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕ရဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ။ တျခားလည္း အလားတူျဖစ္ရပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိႏို္င္ပါတယ္။
ဘာသာျခားေတြက ဒီလို သေဘာထားတယ္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသေကာင္း အံ့ၾသမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဒီအေၾကာင္း စၾကားရေတာ့ မယံုခ်င့္ယံုခ်င္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးကေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဘယ္လိုသေဘာထားလဲဆိုတာ သိရေတာ့ ဒါက ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ မဟုတ္ေတာ့တာ။
ဆရာႀကီးကို ဒီလို ၾကည္ညိဳၾကတာရဲ့ အေၾကာင္ရင္းေတြထဲမွာ မိုးဆုပန္ျခင္းက အေရးႀကီးတဲ့ တစ္ခ်က္ေပါ့။ မိုးရြာသင့္တဲ့ကာလ မိုးေခါင္ေနတယ္ဆို ဆရာႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး ေသာၾကာေန႔ ဗလီမွာ ဆြလားသ္ ဝတ္ျပဳအၿပီးမွာ ၿမိဳ႕ရဲ့ ျမစ္ဆိပ္ ကြင္းျပင္က်ယ္ကို အားလံုးအတူသြားၿပီး မိုးဆုပန္ ဆြလားသ္ ဝတ္ျပဳေဆာက္တည္ၾကတယ္တဲ့။ ဆြလားသ္အၿပီး အိမ္ျပန္မေရာက္ခင္ မိုးသားတက္လာၿပီး မၾကာခင္ မိုးရြာတာက အားလံုး ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကရတယ္ဆိုပဲ။ (မႏၱေလးမွာလည္း မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္က မင္းခ်ီးေျမွာက္ခံေမာ္လဝီဆပ္ႀကီးတစ္ပါးဆိုလည္း မိုးဆုပန္ ဆရာႀကီးရယ္လို႔ေတာင္ အမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။)
ေနာက္အခ်က္ကေတာ့ ဆရာႀကီးတာဝန္ယူတဲ့ ဗလီနဲ႔ တြဲရက္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းအတြက္ေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းအမည္ကိုက Muslim School ပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူပိုင္ေတြ မသိမ္းခင္ ပညာေရး လြတ္လပ္တဲ့ကာလျဖစ္လို႔ ဒီေက်ာင္းေလးဟာ ဘာသာေရး စာသင္ေက်ာင္းသက္သက္မဟုတ္ဘဲ လူမ်ဳိးဘာသာမေရြး မည္သူမဆို တက္ေရာက္လို႔ရတဲ့ အတန္းေက်ာင္း (သို႔မဟုတ္) ေခတ္ပညာသင္ေက်ာင္းအျဖစ္ တစ္ေနကုန္ ဖြင့္ၿပီး ညေနဘက္က်မွ မြတ္စလင္မ္တို႔အတြက္ သီးသန္႔ ဘာသာေရး ဒီနီယာသ္ သင္ခန္းစာေတြ သင္တဲ့ေက်ာင္းေလးပါ။ ဆိုေတာ့ကာ နိစၥဓူဝ ေက်ာင္းကို လာသြားေနၾကတဲ့ ဘာသာျခား မိဘေတြ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တရင္းတႏွီး ရွိေလသေပါ့။ ဆရာႀကီးကလည္း တသီးတျခား ခပ္တည္တည္ မေနဘဲ အားလံုးကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ျပံဳးရႊင္ခ်ဳိသာစြာ တေလးတစားနဲ႔ ဧည့္ဝတ္ျပဳတတ္ေတာ့ ဆရာႀကီးကိုလည္း အမ်ားက ေလးစားၾကတာေပါ့။
တစ္ခါကမ်ားဆို ေန႔ဘက္ သိပၸံသင္တဲ့ဆရာက ဝက္အေၾကာင္း သင္ခန္းစာသင္ထားၿပီး သင္ပုန္းေပၚမွာ ဝက္ပံုႀကီးဆြဲထား … စာေတြေရးထား … ညေနေရာက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔ရဲ့ မြတ္စလင္မ္ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာသာေရးသင္ခန္းစာသင္ဖို႔ စာသင္ခန္းထဲဝင္တဲ့အထိ အဲဒါေတြက မဖ်က္ရေသးေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါသတဲ့။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ဝက္သားကို အစၥလာမ္က ဘာေၾကာင့္ မစားခိုင္းတယ္ ထင္သလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးပါတယ္တဲ့။
ဆရာႀကီးက လူႀကီးလူငယ္ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေလးစားသမႈနဲ႔ “ခင္ဗ်ား … ကၽြန္ေတာ္” နဲ႔ပဲ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ေက်ာင္းသား မြတ္စလင္မ္လူငယ္ေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔က ဗမာႏိုင္ငံသား … ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတူဘူး … ဒီေတာ့ ဗမာစာ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းတတ္ေအာင္ သင္ၾကပါ။ ဒီေျမကို ခ်စ္ၾကပါလို႔ သြန္သင္တတ္သူ။
အဲဒီေခတ္က ခုနစ္တန္းေအာင္ရင္ ဆရာျဖစ္သင္တန္းတက္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ေခတ္ပါ။ ဆရာႀကီးက သူ႔ေက်ာင္းသားေတြကို တကၠသိုလ္ထိ ဆက္တက္ၾကဖို႕ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ အျမဲ တိုက္တြန္းတတ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေငြေၾကးအရ အခက္ခဲရွိသူေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သူတို႔ထံ အပ္ႏွံၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ႏိုင္ဖို႔ ကူညီ ပံ့ပိုးေပးတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္နဲ႔ အေဒၚေတြဟာ ဆရာႀကီးရဲ့ တိုက္တြန္းမႈ၊ သြန္သင္မႈႈေၾကာင့္ ဘြဲ႔ရၾကတာပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ဗလီကေန ေၾကညာၿပီး လုပ္အားေပး အစီအစဥ္ ဆြဲတတ္ပါတယ္တဲ့။ မိုးရာသီေရာက္ရင္ ေရစီးေရလာ ေကာင္းေစဖို႔ ဗလီဝန္းက်င္ ပတ္ပတ္လည္ လမ္းေတြကို (မွတ္ခ်က္ … ဗလီေရွ႕တည့္တည့္ တစ္ကြက္စာ မဟုတ္ပါ။) ေျမာင္းေတြ ျပန္လည္ တူးေဖာ္ဖို႔ သူ႔ရဲ့ မြတ္စလင္မ္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြနဲ႔ စီစဥ္တတ္ပါတယ္။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ လူမ်ဳိးဘာသာမေရြးကလည္း အတူတကြ လုပ္အားကုသိုလ္ ယူၾကပါတယ္တဲ့။
ဘာသာေရးေဆာက္တည္မႈအရ က်င့္ရန္က်ဥ္ရန္ေတြ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ သင္ၾကားေပးရင္းနဲ႔ “ျပံဳးရႊင္ခ်ဳိသာစြာ ဆက္ဆံတယ္ဆိုတာ ဆြဒကဟ္ အလွဴဒါန ျပဳရာေရာက္ေၾကာင္း၊ လမ္းေပၚက ဆူးေညွာင့္ခလုတ္ ဖယ္တယ္ဆိုတာက အီမာန္ – သာသနာ့ယံုၾကည္မႈရဲ့ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေၾကာင္း” ဒါေတြကိုလည္း တဖြဖြ သြန္သင္တတ္ပါတယ္တဲ့။
တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာပါ။ ေလးစားအတုယူၾကစရာပါ။
Once upon a time တစ္ခါတုန္းကေပါ့ေလ။ ေခတ္ေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ၿပီကိုး။
