ဇြန္ ၂၂ ၊ ၂၀၁၆
M-Media
လူမင္းဟန္ေရးသည္။
ဘီစီ ၁၃၁ မွာ ေရာမဗိုလ္ခ်ဳပ္ ပ်ဴးဗလီးရက္စ္ (Publius) ဟာ ပါဂမတ္ (Pergemus) ၿမိဳ႕တုိက္ပြဲမွာ ၿမိဳ႕တံခါးမ်ားကို ဖ်က္ဖုိ႕ တုိင္လံုးေတြလိုအပ္လာပါတယ္။ တုိက္ပြဲမစခင္ရက္အနည္းငယ္က ေအသင္ သေဘာၤဆိပ္မွာ သေဘာၤရြက္တုိင္ႀကီးေတြ ကို ေတြ႕ထားၿပီးသားဆိုေတာ့ အဲ့ဒီ ရြက္တိုင္ေတြထဲက အႀကီးဆံုးရြက္တုိင္ကို ပို႕ေပးဖို႕ အမိန္႕ေပးလိုက္ပါတယ္။ဒီအမိန္႕ကို လက္ခံရရွိတဲ႔ ေအသင္ ကစစ္တပ္အင္ဂ်င္နီယာ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕အမိန္႕ဟာလြဲေနတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း တုိက္ပြဲမွာလိုတာက အႀကီးဆံုးရြက္တုိင္မဟုတ္ပါဘူး။ ပိုၿပီးေသးတဲ႔ အေနေတာ္ တုိင္လံုးပဲလိုတာပါ။ အင္ဂ်င္နီယာဟာ အဲဒီအမိန္႕ကိုယူေဆာင္လာတဲ႔ စစ္သားေတြနဲ႔ အျပင္းအထန္ျငင္းခုန္ပါေတာ႔တယ္။ ပိုၿပီးေသးတဲ႔ တုိင္လံုးေတြဟာ တုိက္ပြဲအတြက္ ပိုၿပီးသင္႔ေလ်ာ္ေၾကာင္း၊ သယ္ရပိုးရတာလည္း လြယ္ကူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ပိုၿပီး ေသးတဲ့တုိင္လံုးေတြဟာ ၿမိဳ႕တံခါးကို ဖ်က္တဲ့အခါမွာ ပိုၿပီး သက္ေရာက္မႈ႕ရွိေၾကာင္း အခုိင္အမာရွင္းျပပါတယ္။ စစ္သားေတြကေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ျငင္းလို႕ခုန္လို႔ရတဲ႔ သူမ်ိဳးမဟုတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အင္ဂ်င္နီယာက ေျပာမရပါဘူး။ ပုိၿပီးေသးတဲ႔တုိင္လံုးကသာ အသင္႔ေလ်ာ္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္းကို ပံုေတြဆြဲၿပီး အေၾကာက္အကန္ ျငင္းခုန္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ သူက ပိုၿပီးကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင္႔မို႕ သူ႔အႀကံဥာဏ္ကိုသာ လက္ခံသင္႔ေၾကာင္းေျပာျပန္ပါတယ္။ စစ္သားေတြက သူတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အေၾကာင္းသူတို႔ အသိဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ အင္ဂ်င္နီယာကို အႀကီးဆံုးတုိင္လံုး ကိုသာ ပို႔ဖို႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ္႔ရဲ႕ ပညာမာန ကို ခဏ သိမ္းထားဖို႔အေၾကာင္း အေသအခ်ာေျပာၿပီးျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
သူတို႔ျပန္သြားၿပီးေနာက္မွ အင္ဂ်င္နီယာဟာ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားပါတယ္။ အလုပ္မျဖစ္မယ္႔အမိန္႕ႀကီးကိုနာခံေနလို႔ဘာလုပ္မွာတုန္း။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ပိုၿပီးသင္႔ေလ်ာ္မယ္လို႔သူယံုၾကည္တဲ႔ ေသးတဲ႔တုိင္လံုးေတြကိုသာပို႕လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူပို႕လိုက္တဲ႔တုိင္လံုးေတြဟာ စစ္ပြဲမွာ ပိုၿပီးအသံုး၀င္လိမ္႔မယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာလည္း သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈ႕ကို သေဘာက်လိမ္႔မယ္၊ သူ႔ကိုလည္း ဆုလဘ္ေတြေပးလိမ္႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနတာေပါ့။ တုိင္လံုးေတြ စစ္ေျမျပင္ကိုေရာက္သြားတဲ႔အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဘယ္ႏွယ္႔ေၾကာင္႔ သူမွာတဲ႔ တုိင္လံုးအႀကီးေတြေရာက္မလာပဲ တိုင္လံုးအေသးေတြသာေရာက္လာေၾကာင္း သူ႔စစ္သားေတြကို အေၾကာင္းစံုေမးျမန္းပါေတာ႔တယ္။ စစ္သားေတြကလည္း အင္ဂ်င္နီယာက တုိင္လံုးအေသးေတြကသာ ပိုၿပီး သင္႔ေလ်ာ္ေၾကာင္းျငင္းခုန္ပံု ေနာက္ဆံုးမွာ တုိင္လံုးအႀကီးေတြကိုသာပို႔ဖို႕ အေသအခ်ာမွာခဲ႔ ပံုေတြကို ရွင္းျပၾကပါတယ္။ စစ္သူႀကီးဟာ အလြန္အမင္းေဒါသထြက္ၿပီးေတာ့ တုိက္ပြဲကို မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ၿမိဳ႕တံခါးကို ဖ်က္ဖို႕ကိစၥလည္း မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ႔ပဲ အင္ဂ်င္နီယာ ကို ခ်က္ခ်င္းဆင္႔ေခၚလိုက္ပါတယ္။
အင္ဂ်င္နီယာကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရွ႕ေရာက္တဲ့အခါက် အေၾကာင္းစံုကို တစ္ခါထပ္ၿပီး ရွင္းျပျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးမွာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြရဲ႕အႀကံဥာဏ္ကိုသာ လက္ခံဖို႔အေၾကာင္း၊ သူပို႕လိုက္တဲ႔တုိင္လံုးေတြကိုသာ အသံုးျပဳခဲ႔ပါက စစ္သူႀကီးအေနႏွင္႔ ေနာင္တရဖုိ႕ မရွိ ေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။ စစ္သူႀကီးဟာ သူ႔စကားကို အစအဆံုးနားေထာင္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာကို ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္ၿပီး မေသမခ်င္း တုတ္နဲ႔ရုိက္သက္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။
************************************************
အီတလီႏိုင္ငံ၊ ဖေလာ္ရင္႔စ္ ၿမိဳ႕က ဘုရားေက်ာင္းမွာ အလြန္ႀကီးမားေသာ စက်င္ေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးရွိပါတယ္။ ဒီေက်ာက္တံုးႀကီးဟာ တခ်ိန္တုန္းက ပန္းပုထုဖို႔ အလြန္ေကာင္းတဲ႔ ေက်ာက္တံုးႀကီးပါ။ ဒါေပမယ္႔ မကၽြမ္းက်င္တဲ႔ ပန္းပု ဆရာတစ္ေယာက္က ထုမဲ႔ ပန္းပုရုပ္ရဲ႕ေျခေထာက္ေနရာေလာက္မွာ အေပါက္ႀကီး တစ္ေပါက္မွားၿပီး ေဖာက္လိုက္မိပါတယ္။ ဒီအေပါက္ႀကီးေၾကာင္႔ ပန္းပုထုလို႕ အလြန္ေကာင္းမဲ႔ေက်ာက္တံုးႀကီးဟာ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ႔ပဲ ပ်က္စီးသြားပါေရာ ။ ဖေလာ္ရင္႔စ္ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ဟာ ဒီေက်ာက္တံုးႀကီးကို အသံုး၀င္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားပါတယ္။ ပန္းပုအေက်ာ္ဒါ ဗင္ခ်ီကိုေတာင္ေခၚၿပီး အႀကံဥာဏ္ေတာင္းပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အားလံုးက ဘာမွလုပ္လုိ႔မရ ေတာ႔တဲ႔အေၾကာင္းတညီတၫြတ္တည္း ေျပာၾကပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ ဖေလာ္ရင္႔စ္ၿမိဳ႕က လူေတြဟာ ေရာမမွာေနတဲ႔ မုိက္ကယ္အိန္ဂ်လို (Michelangelo) ကိုေက်ာက္တံုးႀကီးအား လာၾကည္႕ဖုိ႔အေၾကာင္း လွမ္းၿပီး စာေရးလိုက္ပါတယ္။ မုိက္ကယ္အိန္ဂ်လိုဟာ ေက်ာက္တံုးႀကီးကို အေသအခ်ာေလ႕လာၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ပန္းပုရုပ္တစ္ခုထုႏိုင္ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ က ေတာ႔ အယံုအၾကည္မရွိပါဘူး။ သက္သက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာလို႔ပဲထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ပန္းပုထု ဖုိ႕ကိုေတာ႔ သေဘာတူလိုက္ပါတယ္။ မိုက္ကယ္အိန္ဂ်လိုဟာ ေက်ာက္တံုးႀကီးကို ေလာက္လြဲကိုင္ထားတဲ႔ ေဒးဗစ္ ပံုထုဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ပန္းပုရုပ္ႀကီးၿပီးခါနီးမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ဟာ တစ္ေခါက္လာၾကည္႕ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ပန္းပုရုပ္ႀကီးဟာ အလြန္လက္ရာေျမာက္ေၾကာင္း ဒါေပမယ္႔ ႏွာေခါင္းမွာ ႀကီးလြန္းေနေၾကာင္း ေ၀ဖန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ဟာ ပန္းပုရုပ္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္တည္႕တည္႕မွာ ရပ္ေနတာျဖစ္တဲ႔အတြက္ ပန္းပုရုပ္ဟာ ႏွာေခါင္းႀကီးေနတာလို႔ ထင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မိုက္ကယ္အိန္ဂ်လို က ဘာမွ မေျပာပဲ တူနဲ႔ေဆာက္ကို ယူၿပီးေတာ့ ျငမ္းေပၚတက္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အရုပ္ႏွာေခါင္းကို ျပင္ဟန္ေဆာင္ပါတယ္။ ေက်ာက္မႈန္ေတြကိုလည္း နည္းနည္းခ်င္း ေအာက္ကိုခ်ျပလိုက္ပါတယ္။ တကယ္က သူ အရုပ္ႏွာေခါင္းကို ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ရဲ႕ အျမင္ကို ထပ္ေမးပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ဘာမွ ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ အသက္၀င္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ေက်နပ္ သြားပါေတာ႔တယ္။
ပထမအျဖစ္အပ်က္ထဲက အင္ဂ်င္နီယာဟာ သူ႔ေခတ္သူ႕အခါက အင္မတန္ေတာ္တဲ႔ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္မွာပါ။ တကယ္တမ္းလည္း သူရွင္းျပတာက မွန္ပါတယ္။ ေသးတဲ႔ တုိင္လံုးဟာ သယ္ရပိုးရတာလြယ္သလို ၿမိဳ႕တံခါးကိုဖ်က္တဲ႔ အခါမွာလည္း အား ပိုၿပီးပါပါတယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ႀကီးတုိင္းေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အင္ဂ်င္နီယာဟာ ေလာက မွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတဲ႔ ျငင္းခုန္သူ အမ်ိဳးအစားထဲမွာပါ ပါတယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔ျငင္းခုန္ေနတာဟာ တကယ္တမ္းေတာ႔ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီလိုျငင္းခုန္ေနတာဟာ ကိုယ္႔အထက္လူႀကီးရဲ႕ အသိပညာကို စိန္ေခၚရာလည္း ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။
ဒုတိယအျဖစ္အပ်က္ထဲက မိုက္ကယ္အိန္ဂ်လိုက ေတာ႔ လံုး၀မျငင္းခုန္ပါဘူး။ သူထုထားတဲ႔ ပန္းပုရုပ္ရဲ႕ႏွာေခါင္းဟာ ႀကီးေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ရပ္ ၾကည္႕တဲ႔ေနရာကသာ မွားေနတာျဖစ္ေၾကာင္းသူေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူက “ခင္ဗ်ားရပ္ၾကည္႕တဲ႔ေနရာ မွားေနလို႔” လို႔မေျပာပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္လည္း စိတ္ေက်နပ္သြားေအာင္၊ သူ႕ပန္းပုရုပ္လည္း မပ်က္စီးရေအာင္ သူလုပ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။
ဘ၀မွာ က်ေတာ္တို႕လုပ္တဲ႔ အလုပ္ေတြဟာ က်ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို ဘယ္အတုိင္းအတာအထိ သက္ေရာက္သြားတယ္ ဆိုတာ ၾကည္႕ဖုိ႕လိုပါတယ္။ ျငင္းခုန္ျခင္းဟာ တျခားသူေတြအေပၚမွာ ဘယ္လိုသက္ေရာက္မယ္ဆိုတာ က်ေတာ္တို႔ မေသခ်ာပါဘူး။ အျပင္ပန္းမွာ က်ေတာ္တို႔ ေျပာတာကို လက္ခံၿပီး ေခါင္းၿငိမ္႔ေပမယ္႔သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္နာက်ည္းသြားမယ္၊ မုန္းသြားမယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး စကားလံုးေတြဆိုတာ နားေထာင္သူရဲ႕ စိတ္အေျခအေနေပၚမူတည္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး အဓိပၸာယ္ဖြင္႔လို႔ရပါေသးတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ျငင္းၾကၿပီဆိုရင္ ကိုယ္႔စကားမွန္ဖို႔အတြက္ ဘယ္သူမဆို မေျပာသင္႔တဲ႔စကားလား ေျပာသင္႔တဲ႔စကားလားဆိုတာ မေ၀ခြဲႏိုင္ေတာ႔ပဲ စိတ္ထဲေပၚတာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္။ ျငင္းခုန္လို႔ ကုိယ္႔အယူအဆကိုလက္ခံလာတဲ႔လူရယ္လို႔ လည္းအင္မတန္ရွားပါတယ္။
ကမာၻ႕ အထင္ကရ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလည္း အယူ၀ါဒေတြကို ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ၿပီး သူတုိ႕ကို ယံုၾကည္လာေအာင္လုပ္ခဲ႔ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ႔ကိုယ္က်င္႔တရားေတြ၊ မွန္ကန္တဲ႔စကားလံုးေတြကို သူတို႕ကိုယ္တုိင္ လက္ေတြ႕လုပ္ျပ ၿပီးစည္းရုံးခဲ႔ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း သူတို႕ရဲ႕ၾသဇာအာဏာ ဟာ သူတို႔မရွိေတာ႔ တဲ႔ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီတဲ႔ အထိေတာင္ သက္ေရာက္ေနတုန္းပါပဲ။
က်ေတာ္တို႔ ဒီလိုျငင္းခုန္ေနမယ္႔အစား ကိုယ္႔ရဲ႕အယူအဆမွန္တယ္ဆိုတာကို သြယ္၀ိုက္ၿပီးသက္ေသျပလိုက္တာဟာ ပိုၿပီးထိေရာက္ပါတယ္။ “အမွန္တရားဆိုတာ အၾကားနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး၊ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အျမင္နဲ႔သာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာ” ဆိုတဲ႔ စကားလည္းရွိပါတယ္။
၁၆၈၈ မွာ အဂၤလိပ္ဗိသုကာပညာရွင္ ဆာခရစ္တိုဖာ၀ရမ္း ဟာ ၀က္မင္နစ္တာ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမအတြက္ ဒီဇိုင္း ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က သေဘာမက်ပါဘူး။ ၀ရမ္းရဲ႕ ဒီဇိုင္း ထဲက ဒုတိယထပ္ၾကမ္းခင္းဟာ မခိုင္ဘူး။ ၿပိဳက်လိမ္႔မယ္လို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တုိင္လံုးႏွစ္လံုး ထပ္ေထာက္ ဖို႔ေျပာပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ဟာ သက္သက္ ေၾကာက္ေနျခင္းသာျဖစ္ပါ တယ္။ တုိင္အပိုေတြ ထပ္ထည္႕စရာမလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ၀ရမ္း ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္နဲ႔ မျငင္းခုန္ပါဘူး။ သူေျပာတဲ႔အတုိင္း တုိင္အပိုႏွစ္လံုးထပ္ထည္႕ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာမွ သူထည္႕ထားတဲ႔ တုိင္ႏွစ္လံုးဟာ အမိုး ကိုထိေတာင္မထိပဲ လြတ္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ ၀ရမ္း ဟာ သူ႕ရဲ႕မူလဒီဇိုင္းဟာ ခုိင္မာတယ္ အပိုတိုင္ႏွစ္လံုး မလိုဘူးဆိုတာကို ေနာက္လာေနာက္သားေတြသိေအာင္ ျပလိုက္တာပါပဲ။
ဘုရားသခင္ဟာ တမန္ေတာ္ ေအဗရာဟင္ကို သူကိုယ္တိုင္ မေတာင္းမဆိုမခ်င္း အသက္ကို မႏုတ္သိမ္းဘူးလို႔ ကတိ ေပးထားပါတယ္။ အီဗရာဟင္သခင္ ရဲ႕သတ္မွတ္ သက္တမ္းကုန္ဆံုးခါနီးမွာ ဘုရားသခင္ဟာ ေကာင္ကင္တမန္တစ္ပါးကို အဖုိးႀကီးဟန္ေဆာင္ေစၿပီး အီဗရာဟင္သခင္႔ဆီ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဖိုးႀကီးဟာ အီဗရာဟင္ရဲ႕အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး “အို… အီဗရာဟင္ ငါ႔ကို အစားအစာ နည္းနည္းေကၽြးပါ” လို႔ ေတာင္းတယ္။ အီဗရာဟင္သခင္ဟာ ဧည္႕သည္ေတြအတြက္ အၿမဲတမ္း အစားအေသာက္ေတြ ေဆာင္ထားေလ႕ ရွိပါတယ္။ အဖိုးႀကီးကို အစားအေသာက္ေတြခ်ေကၽြးပါတယ္။ အဖိုးႀကီးဟာ အစားအေသာက္ေတြကို ယူလိုက္တုိင္း လက္က တုန္တုန္ခ်ိခ်ိျဖစ္ေနတာေၾကာင္႔ ၾကမ္းေပၚကို အကုန္က်ကုန္ပါတယ္။ ဒီေတာ႔ အဖိုးႀကီးက ထပ္ၿပီး “အို… အီဗရာဟင္ ငါ႔ကို ခြံေကၽြးပါဦး “လို႕ဆိုျပန္ပါတယ္။ အဖိုးႀကီးကို ခြံေကၽြးျပန္ေတာ႔လည္း ေခါင္းက တုန္ေနတဲ႔အတြက္ ပါးစပ္ထဲမ၀င္ပဲ အစားအေသာက္ေတြက ရင္ဘတ္ေပၚက်တဲ႔ဟာက် မုတ္ဆိတ္ေပၚက်တဲ႔ဟာက် နဲ႔အကုန္ပြ ကုန္ျပန္ပါတယ္။ ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာ အီဗရာဟင္သခင္က အဖိုးႀကီး “အသင္႔ရဲ႕အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ” လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ အဖိုးႀကီးက အီဗရာဟင္သခင္႔ အသက္ထက္ နည္းနည္းႀကီးၿပီးေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ အီဗရာဟင္သခင္က ဘုရားသခင္ဆီ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ “အို… ဘုရားသခင္ က်ေတာ္မ်ိဳးကို ဒီအဖိုးႀကီးအရြယ္မေရာက္ခင္ အရွင္႔ဆီေခၚေတာ္မူပါ”။ ဒီလိုဆုေတာင္းလိုက္တာ နဲ႔တၿပိဳင္နက္ ဘုရားသခင္ဟာ အီဗရာဟင္သခင္႔ အသက္ကို ႏုတ္သိမ္းေတာ္မူလိုက္တယ္။
တကယ္ဆို ဘုရားသခင္ဆိုတာ ဘုန္းေတာ္အစံု၊ ဂုဏ္ေတာ္အနႏၱ ႏွင္႔ ျပည္႕စံုေတာ္မူၿပီး အာဏာတန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုပိုင္စိုးေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားသခင္သာ အလိုရွိရင္ မိမိ အဏာ၊ မိမိတန္ခိုးနဲ႔ အီဗရာဟင္သခင္ကို သူကိုယ္တိုင္ေတာင္းဆိုလာေအာင္လုပ္လို႕ရတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဘုရားသခင္ဟာ ငါအာဏာရွိတယ္ဆိုၿပီး လုပ္ေတာ္မမူပါဘူး။ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ နားလည္ သေဘာေပါက္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူပါတယ္။ က်ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ္အာဏာရွိတယ္၊ ငါ အထက္လူႀကီး ဆိုၿပီး ကိုယ္႔လက္ေအာက္ ငယ္သားေတြကို ျငင္းခုန္မယ္၊ ငါ႔စကားႏြားရ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္သာ က်ဆံုးရမယ္ဆိုတာ သင္ခန္းစာယူသင္႔ပါတယ္။
**Robert Greene ရဲ႕48 Laws of Power စာအုပ္မွ Win through your actions, never through arguments ကို မွီျငမ္းပါသည္။
