ေမ ၃၀ ၂၀၁၆
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ေရးသည္။
ကိစၥရပ္တိုင္းဟာ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ဆိုရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမယ့္ သာမန္ထက္ လြန္ကဲလာမယ္ဆိုရင္ေပါ့။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ လြန္ၾကဴးတယ္ဆိုတာကေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးကိုသာ ဦးတည္ေနတတ္တာမ်ိဳးပါ။ ဆိုပါစို႔။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို သာမန္ထက္ လြန္လြန္ကဲကဲထားတဲ့အခါ ရင္နဲ႔အမွ် ပူေလာင္ျပင္းျပရတတ္တာ သဘာဝလို႔ပဲ ဆိုရမလားမသိ။
အခ်စ္လြန္၊ ေသာကလြန္နဲ႔ အစုိးရိမ္လြန္တာဟာ ခံစားရသူအတြက္ စိတ္ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္။ ဒါျပင္ အခ်စ္လြန္၊ ေသာကလြန္နဲ႔ အစိုးရိမ္လြန္ခံရသူေတြအေနနဲ႔လည္း မလူးသာမလြန္႔သာေအာင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရတတ္ျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ရင္ထဲကဆႏၵကို ဆင္ျခင္အသိနဲ႔ ထိန္းၾကရစျမဲမို႔ ဆင္ျခင္ ဥာဏ္အားနည္းလာတာနဲ႔အမွ် ေသာကပိုၿပီး စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြကို ၾကံဳေတြ႔လာေရာ။ တစ္ခုရွိတာက ရင္ထဲမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားလာရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကည့္မွသာ အေျဖမွန္ကို သိလာႏုိင္မွာပါ။ ဆိုလိုတာက ကိုယ္ဟာသာမန္ထက္ လြန္ေနသလားလုိ႔ေပါ့။ အခ်ိန္မီသိနားလည္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဆင္ျခင္ဥာဏ္နဲ႔ အမွန္ကိုျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလို႔ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္တစ္ခုလို႔ ဆိုရမွာပါ။
ဘဝမွာ သိကၽြမ္းခင္မင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိသားစုတစ္စုရွိတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေယာက်ၤားျဖစ္သူက ေအာင္ျမင္တ့ဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦး။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ဥဒဟိုသြားလာရင္း ကုန္သြယ္ေနတာမို႔ အိမ္မွာမိသားစုအေနန႔ဲ အေနနည္းတယ္။ ဇနီးသည္ ေဒၚခင္သက္ထားက ဘြဲ႔ေတြတသီႀကီးရထားတဲ့ ပညာတတ္အမ်ိဳးသမီး။
အသက္အရြယ္ႀကီးခါမွ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၾကတာမို႔ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွားရွားပါးပါး ထြန္းကားခဲ့တယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလး မာလာကို အေဖ၊ အေမက အခ်စ္ပိုတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေဖက အျမဲတမ္းလိုလို ခရီးထြက္ေနရတာမို႔ အေမရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ႀကီးျပင္းရသည္ေပါ့။ ေဒၚခင္သက္ထားက သမီးေလးမာလာကို အခ်စ္ပိုတယ္ဆိုတာထက္ အခ်စ္လြန္တယ္လို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။
ကေလးဘဝကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ က်န္းမာေရးနဲ႔ညီညြတ္တဲ့ အစားအေသာက္ကိုပဲ ေကၽြးတယ္။ အျပင္စာ လံုးဝလံုး မစားေစရ။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကေလးထိန္းေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္မလပ္ ဂရုိစုိက္ခဲ့တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံခြင့္ လံုးဝမေပးဘူး။ အဆင့္အတန္ူမတူသူေတြနဲ႔ အဆက္အဆံ မလုပ္ခိုင္းတဲ့သေဘာ။
ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္ကထည့္ေပးတဲ့ အစားအေသာက္ကလြဲလို႔ အျပင္သေရစာမုန္႔ေတြ ဝယ္စားခြင့္မရွိဘူး။ မုန္႔ဖိုး လံုးဝမေပးဘူး။ အဆင့္တူသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ ေယာက္ပဲရွိသလို အမ်ားနဲ႔မတူပဲ တသီးတျခားျဖစ္ေနတာက အက်င့္လိုျဖစ္လာတယ္။ အစစအရာရာ အေမ့ရဲ႕အစိုးရိမ္ႀကီးမႈေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာတာမို႔ မာလာဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈမရွိသေလာက္ပါပဲ။ မာလာဟာ သူ႔ကိုယ္သူ မခ်င့္မရဲျဖစ္သလို ခံစားလာရတယ္။ ပိုက္ဆံကိုင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ဝယ္စားခြင့္မရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားက်လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေကၽြးရင္သာ ကိုယ္ကစားႏုိင္ၿပီး ဘာမွျပန္ၿပီး ေကၽြးႏိုင္ခြင့္မရွိတာကို မာလာက ဝမ္းနည္းသလို ခံစားရတယ္။ အေမကိုလည္း ဘာမွေတာင္းဆိုခြင့္မရွိတာမို႔ ရင္ထဲက မြန္းက်ပ္မႈေတြကတစ္ဆင့္ စိတ္ေဝဒနာခံစားရတဲ့အထိ ျဖစ္လာေရာ။ အဲဒီအခါမွာ အစိုးရိမ္ႀကီးစြာနဲ႔ အေဖေရာအေမပါ မာလာ့ကို ေဆးဝါးကုဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ျပဳစုထိန္းေက်ာင္းမႈလြဲေခ်ာ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးဆက္ေခာင့္ အခုလိုျဖစ္ရတာပါလို႔ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။
မာလာ့ရဲ႕အေမ အေျပာကေတာ့ “ကၽြန္မသမီးေလးကို သူမ်ားထက္ထူးခၽြန္ေအာင္ အခ်ိန္အားမထားဘဲ ပညာေရးမွာ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ တျခားဘယ္သူနဲ႔မွ မေရာဘဲ ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ ဆရာေခၚၿပီး ဘာသာရပ္အားလံုး သင္ခဲ့တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကအစ စကားေျပာအဆံုး သင္တန္းေတြမွန္သမွ် သမီးကို သီးသန္႔ပဲသင္ေပးခဲ့တာ။ အေပါင္းအသင္းမ်ားရင္ သူတို႔ဆီက မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြ ကူးကုန္မွာဆိုးရိမ္တာေၾကာင့္ပါပဲ” ဆရာဝန္ႀကီးက မာလာ့အေမကို ရွင္းျပတယ္။
“လူဆိုတာ သူ႔အသက္သူ႔အရြယ္၊ သူ႔သဘာဝနဲ႔လိုက္ဖက္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ လိုတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာကလည္း အဆိုးခ်ည္းပဲလို႔ ယူဆလို႔မရႏုိင္ပါဘူး။ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးေပါင္းသင္းတတ္ရင္ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိႏုိင္ပါတယ္။ အဓိကေတာ့ အခ်စ္လြန္လို႔ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဟန္႔တားခဲ့တာေတြဟာ သဘာဝနဲ႔ဆန္႔က်င္ေနရင္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြျဖစ္လာေရာ။ မခံႏုိင္တဲ့အဆံုး စိတ္ေရာဂါခံစားရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတတ္တာပါပဲ” မာလာ့ကို သူ႔မိဘေတြ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳး ျဖစ္မလာတဲ့အျပင္ က်န္းမာေရးထိခိုက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာရတာမို႔ မိဘေတြ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားၾကရပါတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကတစ္ဆင့္ သိရတယ္။ သူတို႔မိသားစုအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိရပါေသးတယ္။
သားသမီးအေပၚ အခ်စ္လြန္တာေၾကာင့္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ မိဘေတြရွိသလို အိမ္ေထာင္ဖက္ခ်င္း အခ်စ္လြန္တာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အက္ေၾကာင္းထင္ရတာမ်ိဳးေတြကုိလည္း ရံဖန္ရံခါ ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။
ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ မထားတို႔ကို တကၠသိုလ္ေရာက္စကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အထက္တန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူဘဝကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းခ်စ္သူေတြပါတဲ့။ ကိုေမာင္ေမာင္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ အေပါင္းအသင္း မင္တယ္။ မထားက ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘမရွိဘူး။ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာမို႔ သိပ္ၿပီးစနစ္က်တယ္။ စည္းကမ္းႀကီးတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ ခဏခဏဆိုသလို စိတ္ေကာက္လိုက္ၾက ျပန္ေခ်ာ့လိုက္ၾကေပါ့။
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ျဖစ္လာၿပီး မထားက ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ဝင္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု သူတို႔အိမ္ကို မၾကာခဏဆိုသလို ေရာက္ၾကတယ္။ ေရာက္တဲ့အခါတိုင္း မထားက ကိုေမာင္ေမာင္ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံတာမ်ိဳး၊ သိပ္ကို ဂရုစိုက္လြန္းပံုရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာဆိုေနရင္းကပဲ
“ကုိေမာင္ ေရကိုအၾကာၾကီးမခ်ိဳးနဲ႔၊ အေအးမိလိမ့္မယ္”
“ၾကည့္စမ္း ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို ေရစင္ေအာင္မသုတ္ျပန္ဘူး။ အေအးမိၿပီးဖ်ားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ေရလဲလံုခ်ည္ကို အဝတ္တန္းမွာ တင္ထားေလကိုေမာင္၊ ဘယ္ႏွယ့္ ၾကမ္းေပၚမွာ ပံုထားရတာလဲလို႔”
“အဲဒါသာၾကည့္ေတာ့ေဟ့။ ငါ့မွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အာေညာင္းေအာင္ ေျပာေနရတယ္။ ကိုေမာင္က တကယ့္ကိုကေလးေလးက်ေနတာပဲ။ သူ႔အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးသားဆိုေတာ့ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ႀကီးလာခဲ့ရတာ”
ကၽြန္မတို႔လည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ မထားတို႔ဆီ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာသြားတယ္။
တစ္ေန႔ သတင္းစာေၾကာ္ျငာတစ္ခုကို ဖတ္မိလို႔ တအံ့တၾသျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ မထားတို႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္းေၾကာ္ျငာေလ။ ေနာက္ပိုင္းၾကားတာက မထားကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္တင္ၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္က ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို အလုပ္ေျပာင္းသြားၿပီဆိုတာပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဆို သူတုိ႔န႔ဲ တကယ့္ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာေတြလို ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာကုိး။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ခ်စ္သက္တမ္းင နည္းမွမနည္းဘဲ။ အဲဒီကမွ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း ဘာမွမၾကာလိုက္ဘူး။ လမ္းခြဲၾကတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတာေပါ့။
ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာသြားခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ေန႔မွာ ကုမၼဏီတစ္ခုရဲ႕ ကုန္ပစၥည္းမိတ္ဆက္ပြဲကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခမ္းအနားမွာ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ဆံုတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကိုေတြ႔ရေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ေလး ဝမ္းသာသြားတယ္။ စကားစျမည္ေျပာၾကတဲ့အခါ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ထားကို သံေယာဇဥ္ရွိခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ရည္းစားဘဝကတည္းက သူကကၽြန္ေတာ့္ကို ဟိုမလုပ္နဲ႔ ဒီမလုပ္နဲ႔ဆိုၿပီး စည္းကမ္းေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အိမ္မွာဗိုလ္ဆိုေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေနတတ္ခဲ့တာကိုး။ ေနာက္ၿပီး ထားကိုေလွ်ာ့တြက္ခဲ့မိတယ္။ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္လာမွာပါလို႔။ ေနာက္ၿပီး သူစည္းကမ္းႀကီးတာကို သိပ္ၿပီးအေလးအနက္မထားခဲ့မိဘူး။
ေဟာ အိမ္ေထာင္လည္းက်ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ဳပ္ကိုင္ပါေလေရာ။ ဟိုပစၥည္းထားတာ ေနရာမက်ဘူး။ ဒီဟာကဒီလိုနဲ႔ အေသးအဖြဲ႕ကအစ လိုက္ေျပာေရာ။ အစပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တဟားဟားရယ္ရင္း ရယ္စရာလို သေဘာထားပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ၾကာလာေတာ့ သူကသူ႔စကားကို အေလးအနက္မထားဘူးလို႔ ယူဆလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္လြန္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအစိုးရိမ္လြန္တာေၾကာင့္ပဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိလို႔ မဟုတ္ဘူး။ သိပါတယ္။ ခက္တာက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္က်င့္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ေဖ်ာက္မရတာ ဆိုးတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ က်ဥ္းက်ပ္ေနသလို ခံစားလာရတယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ဘာအမွားမ်ားလုပ္မိမလဲလို႔ ေတြးလာေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းခြဲၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ေပါ့။
ကၽြန္မတို႔လည္း ကိုေမာင္ေမာင္တို႔ သတင္းၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ အင္း အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္သစ္ ထူေထာင္လိုက္ပါၿပီ လို႔ ကိုေမာင္ေမာင္က ဆက္ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးႏုိင္တဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီး နားပူနားဆာမလုပ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး နားဝင္ေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေပါ့။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၼဏီက စာရင္းကိုင္ မိန္းကေလးပါပဲ တဲ့။
ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ထက္ လြန္ကဲလာျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ဟာ မလွမပတဲ့ အဆံုးသတ္လားဆိုတာ ေတြးမိရင္း။
စာၾကြင္း။ ။ သူဖတ္မိလိုဖတ္ျငားေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္း စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးစမ္းပါဆိုလို႔။
ႏွင္းဆီခင္
