ဧျပီ ၁၁ ၊ ၂၀၁၆
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ ေရးသည္။
ဘဝမွာ အေရးႀကီးဆံုး၊ အဓိကက်ဆံုး အရာေတြထဲမွာ စားဝတ္ေနေရးဆိုတာ ထိပ္ဆံုးက ပါဝင္ေနပါတယ္။ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ မျဖစ္မေနစားေသာက္ၾကရသလို ရာသီဥတုဒဏ္နဲ႔ လံုျခံဳေႏြးေထြးမႈအတြက္ ဝတ္စားဆင္ယင္ဖို႔ကလည္း လိုအပ္ျပန္တယ္။ ဒါျပင္ အမိုးအကာေအာက္မွာ လံုျခံဳစိတ္ခ်စြာ ေနထိုင္ဖုိ႔အတြက္ မွီတင္းေနထိုင္စရာဆိုတာကလည္း မလြဲမေသြလိုအပ္ျပန္တယ္။
အမိုးအကာသာမက လူတစ္ေယာက္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြျပည့္စံုတဲ့ အိမ္ကေလးတစ္အိမ္ဆိုတာ မိသားစုနားခိုရာေလး တစ္ခုလို႔ ေျပာရမွာပါ။ ၿမိဳ႕ျပႀကီးေတြမွာရွိတဲ့ ျခံဝင္းက်ယ္က်ယ္နဲ႔ လံုးခ်င္းတိုက္ေတြ၊ အိမ္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီးပါၿပီး လူဦးေရထူထပ္တဲ့ တိုက္တန္းလ်ားေတြအျပင္ ေက်းလက္ေဒသနဲ႔ ဆင္ေျခဖံုးေဒသက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြ အားလံုးလံုးဟာ နားခိုစရာ အရိပ္အာဝါသေတြခ်ည္းပဲေပါ့။
တစ္ခုရွိတာက မိသားစု၊ အိမ္ေထာင္စုေတြ အတူပူးေပါင္းေနထိုင္ၾကသူေတြက သီးသန္႔ေနစရာေလးကို ေတာင့္ေတာင့္တတျဖစ္ၾကသလို ဌားရမ္းေနထိုင္သူေတြကလည္း အခန္းပိုင္ေလး ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾကျပန္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေနၾကသူေတြက တိုက္ခန္းက်ယ္က်ယ္ႀကီး ဒါမွမဟုတ္ လံုးခ်င္းအိမ္မ်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကျပန္ေရာ။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ငယ္ေလးမွာ ေနသူကလည္း တိုက္တာအေဆာက္အအံုကို တမ္းတမိတာမ်ိဳး ရွိသလိုပါပဲ။ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္ကူးတစ္မ်ိဳးစီရွိတတ္တာ သဘာဝပဲေပါ့။
တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ကိုယ့္ရင္ထဲက စိတ္ကူးေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ ရၾကတယ္။ အဲ့ဒီလိုရေအာင္လည္း မနားမေန ႀကိဳးစားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ျပန္ေတာ့ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္းစရာ သိပ္မလိုဘဲ အေျခအေနကေပးလာတာမို႔ စိတ္ကူးအိမ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္သည္ပဲေပါ့။
ဂၽြန္နဲ႔စင္သီတာတို႔ဟာ ခ်စ္သူဘဝကတည္းက သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ဘဝကို လွပတဲ့အိမ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူဘဝတိုင္းမွာ ေန႔ရက္တိုင္းဟာ အေပ်ာ္ေလးေတြနဲ႔ခ်ည္း အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏုိင္တဲ့ ဘဝေရာက္ေအာင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာေလး အခ်ိန္ယူခဲ့ၾကၿပီးမွ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ထူေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။
ဂၽြန္ကစာနယ္ဇင္းသမားတစ္ဦးျဖစ္သလို စင္သီတာကလည္း စာၾကည့္တိုက္မွဴးမို႔ အလုပ္တာဝန္ေတြၾကားမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အိမ္ေထာင္ဦးမွာ သူတို႔လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေနႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခန္းပါပဲ။ အထပ္ျမင့္အေဆာက္အံု တန္းလ်ားႀကီးဆိုေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းအခန္းေတြက အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး။
အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ နည္းနည္းပါးပါးနဲ႔ ေျပာင္းလာၾကတဲ့ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို အိမ္နီးခ်င္းအခန္းေတြမွာ ေနထိုင္ၾက သူေတြက ျပတင္းေပါက္ေတြကေန စူးစမ္းၾကည့္တယ္။
“ေမာင္ရယ္ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ အခန္းတိုင္းလိုလိုက ထြက္ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတာ၊ ကၽြန္မ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ ေ႔ရွဆက္ ဘယ္လိုစခန္းသြားရမလဲဆုိတာ မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး” လို႔ စင္သီယာက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာလာတယ္။
“အားငယ္တတ္လိုက္တာ အခ်စ္ရယ္၊ ေမာင္တစ္ေယာက္လံုး ရွိေနမွာပဲဟာ ဘာကိုစိုးရိမ္စရာရွိလို႔လဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဘဝတစ္ခုကို စႏုိင္ခဲ့တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူစမ္းပါကြာ” လို႔ အားေပးရင္း ဇနီးသည္ရဲ႕ လက္အစံုကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္း ဂၽြန္က အားေပးခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း ေနလာေတာ့လည္း အခက္အခဲ သိပ္ၿပီးမရွိလွပါဘူး။ အခက္အခဲမရွိဆို မိုးလင္းကတည္းက ႏွစ္ေယာက္စလံုး အိမ္ကထြက္သြားလိုက္ၾကတာ ညေနေစာင္းမွ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ၾကတာကိုး။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ကပ္လ်က္အခန္းက အိမ္နီးခ်င္းေတြလို သူတို႔ကို ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ရင္း စကားတင္းဆိုၾကတာမ်ိဳး။ အထူးသျဖင့္ အသက္ခပ္လတ္လတ္ႏွင့္ အသက္ႀကီးႀကီးမိန္းမေတြ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း စင္သီယာကို ရယ္ျပျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ဂၽြန္ကေတာ့ မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္ေ့လရွိတာမို႔ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္ျပတ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။
“ေမာင္ေရ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေပါ့။ ဆင္ေျခဖံုးတစ္ေနရာရာမွာ သဘာဝအလွအပေတြ ခံစားႏုိင္တဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးမွာ ေနၾကရေအာင္ေနာ္။ အခုအိမ္ခန္းကိုၾကည့္ပါဦး။ ထင္ရူးေသတၱာတစ္လံုးကို အေပါက္ေတြေဖာက္ထားသလိုမ်ိဳး။ အိပ္ခန္းေရာ ဧည့္ခန္းပါ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ႀကီးေတြ။ နံရံႀကီးေတြကလည္း မႈန္မႈိုင္းေနလိုက္တာ။ ရွိေသးတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလးေလးေတြ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ေဆာ့ကစားေနၾကဖို႕ပဲ သိတယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာ ကေလးေတြရလာရင္ ဒီလိုပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ခက္ရခ်ည္ေသးရဲ႕ ေမာင္ရယ္” လို႕ စင္သီယာကညည္းေတာ့
“အခ်စ္ရယ္ ေမာင္တို႔ရဲ႕ အိမ္မက္ေလးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ဖို႔ အခ်ိန္ယူရမယ္ေလ။ ေမာင့္အလုပ္ရွင္က လက္ရွိတာဝန္ထက္ပိုျမင့္တဲ့ ရာထူးေကးပးဖို႔ ကတိေပးထားတာက အခ်စ္သိထားတာပဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သည္းခံၿပီး ေနၾကရေအာင္ပါကြာ” ဆုိတဲ့ ဂၽြန္ရဲ႕အားေပးႏွစ္သိမ့္တာေၾကာင့္ စင္သီယာ စိတ္ကိုေျဖခဲ့ရတယ္။
အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ သားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သမီးေလးတစ္ေယာက္ (အျမြာ) ထြန္းကားခဲ့တယ္။ ကေလးေတြရလာလို႔မွ မၾကာေသးဘူး။ ဂၽြန္ကႏုိင္ငံျခားရပ္မွာ ရာထူးတိုးျမွင့္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းလုိ႔ ဆိုရမယ္။ စင္သီယာကလည္း အလုပ္ကထြက္ၿပီး ကေလးေတြကိုျပဳစုသလို ဂၽြန္ကလည္း အလုပ္ကၽြမ္းက်င္တာေၾကာင့္ စီးပြားေရးက တစ္ဟုန္တိုးတက္လာတယ္။ ဂၽြန္ကဖုန္းဆက္တဲ့အခါတုိင္း
“အခ်စ္ေရ ေမာင္တို႔ အနာဂတ္ဟာ လွပေတာ့မွာပါ။ မေဝးေတာ့ပါဘူး။ တို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးထဲက အိမ္ကေလးလည္း ေရးေရးေပၚလာပါၿပီကြာ” တဲ့။
ငါးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ဂၽြန္ဟာမိသားစုဆီ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေငြေၾကးကျပည့္စံုလာၿပီေလ။ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။
ေရာင္းရန္ လို႔ေၾကျငာထားတ့ဲ အိမ္ကေလးကို ဂၽြန္တို႔မိသားစုသြားၾကည့္ၾကမဲ့ေန႔ဟာ တကယ့္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ တစ္ေန႔ပါပဲ။ အိမ္ကေလးက ဆင္ေျဖဖံုးေဒသမွာ။ သူတို႔ေနတဲ့ တိုက္ခန္းကဆိုရင္ တစ္နာရီေလာက္ေမာင္းရတယ္။ အိမ္နားကိုေရာက္ေတာ့
“ေမာင္ရယ္ ၾကည့္ပါဦး။ လွလိုက္တဲ့ အိမ္ကေလး။ အုတ္တိုက္နီနီ ရဲရဲကေလး။ အေပၚထပ္၊ ေအာက္ထပ္မွာ အခန္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ျခံကလည္း က်ယ္မွက်ယ္။ ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကစားလို႔ေကာင္းၾကမလဲေနာ္။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ ဟိုးမွာၾကည့္လိုက္စမ္း၊ စမ္းေခ်ာင္းေလး။ ေမာင္တို႔အိမ္အေနာက္ဘက္ထိ စီးဆင္းေနတာေတာင္ရွိေသး။ အင္း ေမာင္တို႔ ေလွေလွာ္သြားရင္း သီခ်င္းေတြ ညည္းၾကရေအာင္ကြာ”။
ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေလွနားကို အေျပးသြားၾကတယ္။ ေလွေပၚတက္မယ္လုပ္ေတာ့ အိမ္လိုက္ျပတဲ့ အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္က လွမ္းေျပာတယ္။
“ေနၾကဦး၊ ေလွဝမ္းမွာ အေပါက္တစ္ေပါက္ရွိတယ္။ ေရစိမ့္ဝင္လိမ့္မယ္။ ေနာက္မွ ဖာေထးၿပီး စီးၾကတာေပါ့” ဆိုလို႔ ေလွေပၚမတက္ၾကေတာ့ဘူး။
“အခုမွ သဘာဝအလွေတြ တကယ္ခံစားလို႔ရတာ အမွန္ပဲေမာင္။ အသက္ဝဝရူ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေန၊ စိတ္ရူပ္စရာ အိမ္နီးခ်င္းေတြလည္း မရွိဘူး။ ျခံတစ္ျခံဆီက အေဝးႀကီးရယ္။ ဒီေလာက္အဆင္ေျပတဲ့အိမ္မ်ိဳး ဒီတစ္သက္မွာ ေတြ႔မယ္မထင္ဘူးေနာ္။”
“ဒါဆုိရင္ ေမာင္တို႕ဝယ္လိုက္ၾကရေအာင္” ဆိုၿပီး တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ အိမ္ကေလးကို ဝယ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အိမ္ေျပာင္းတဲ့ေန႔ကဆိုရင္ အခန္းတိုင္းလိုလို ျပတင္းေပါက္ေတြဖြင့္ၿပီး စူးစမ္းၾကေသးတယ္။ စင္သီယာကေတာ့ ရင္ေကာ့လို႔ ထြက္သြားလိုက္မယ္။ ဘယ္သူ႔မွ မႈမေနပါဘူးဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကို ေတြးထားတယ္။
အိမ္အသစ္ကေလးမွာ ပစၥည္းေတြကိုေနရာခ်၊ လွည္းက်င္းျပင္ဆင္လိုက္ၾကတာ မိသားစုေတြ ပင္ပန္းသြားၾကေပမယ့္ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ သာယာတဲ့ေႏြဦးရာသီဆိုေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ်ဟာ သာယာလွပေနတယ္။ ျခံထဲမွာ ပန္းပင္မ်ိဳးစံုသာမက မိုးမခပင္ေတြပါ စိုက္ၾကတယ္။ ေလွကေလးကိုလည္း ဖာေထးၿပီးၿပီမို႔ မိသားစု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေလွေလွာ္ထြက္ႏိုင္ၾကပီေလ။ ၿမိဳ႕ကိုသြားဖို႔ဆိုလည္း လြယ္မွလြယ္၊ အိမ္မွာက ကားေကာင္းေကာင္းႏွစ္စီးထားႏုိင္တာကိုး။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသမွ် အေကာင္အထည္ေပၚလာေတာ့လည္း ရင္ထဲကအေပ်ာ္ေတြကို ႏႈိင္းျပလုိ႔မရေအာင္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္ပဲေပါ့။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕အေပ်ာ္ေတြဟာ ေလထန္တဲ့မိုးရာသီမွာ အဆံုးသတ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ေႏြဦးတုန္းက အသံသာသာေလးနဲ႔ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးစီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းေရအလ်ဥ္ဟာ အခုေတာ့ မေကာင္းဆိုးဝါး တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေအာ္သံႀကီးလို ျမည္ဟည္းၿပီး တေဝါေဝါ စီးေနတယ္။ ေရစီးသန္ရုံမကဘူး။ ေရေတြက ကမ္းပါးကို လွ်ံလာတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ မီးဖိုခန္းကေနစၿပီး ေရေတြဝင္လာစျပဳၿပီေပါ့။ စမ္းေခ်ာင္းရဲ႕ကမ္ပါးမွာ ေမးတင္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးဟာ ရာသီဥတုဒဏ္ကို အလူးအလဲခံေနရတယ္။ မိသားစုအားလံုး အေပၚထပ္မွာပဲ ေနၾကရတယ္။ ေအာက္ထပ္ တစ္ထပ္လံုးက ေရနဲ႔ေဖြးေဖြး ျဖစ္ေနတာကိုး။
ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်ရုံကလြဲလို႔ မလြယ္ဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမာင္လည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ ကဲ ၿမိဳ႕မွာ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းခန္းကို အျမန္ဆံုးဝယ္ၿပီး ေျပာင္းၾကမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဂၽြန္က သူ႔အၾကံအစည္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္တယ္။ သိပ္ၿပီး သာယာလွပခဲ့တဲ့ ဒီအိမ္ေလးနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မၾကည့္ခ်င္၊ မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္တိုက္ခန္း အရင္နဲ႔စာရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အိမ္နီးခ်င္းေတြေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ရွိတာေပါ့။ သူတို႔မိသားစုေျပာင္းလာေတာ့ သာမန္ေလာက္ပဲ စပ္စုၾကပါတယ္။
“အခ်စ္ေရ ကိုယ္ေနတဲ့ေနရာေလးမွာ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေနဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္ကြာ။ လူသူေဝးတဲ့ သဘာဝအလွဆိုတာ အျမဲတမ္းရွိေနတတ္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေမာင္တို႔နားလည္ထားရမယ္” ဆုိေတာ့ စင္သီယာက သေဘာတူေခါင္းညိတ္ရင္း ဂၽြန္ရဲ႕စကားကို ေထာက္ခံလိုက္တယ္။
စမ္းေခ်ာင္းနားက အိမ္ကေလးကေတာ့ ထီးထီးႀကီး က်န္ေနခဲ့တယ္။ အိမ္ဝမွာ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားခဲ့တယ္။ “ေရာင္းရန္” လို႔။
ႏွင္းဆီခင္
