News @ M-Media

Blog

  • ဖိလစ္ပိုင္တြင္ တ႐ုတ္ေကာင္စစ္၀န္ ၀န္ထမ္းမ်ားအၾကား ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ပြား

    ဖိလစ္ပိုင္တြင္ တ႐ုတ္ေကာင္စစ္၀န္ ၀န္ထမ္းမ်ားအၾကား ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ပြား

    ေအာက္တုိဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၅
    M-Media

    china

    – ဖိလစ္ႏုိင္ငံ၏ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ စီဘူးၿမိဳ႕ရွိ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုတြင္ ယေန႔ေန႔လည္ပုိင္းက တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမွာ တ႐ုတ္ ေကာင္စစ္႐ံုးမွ ၀န္ထမ္းႏွစ္ဦးကုိ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ခဲ့သည္ဟု သိရသည္။

    ပစ္ခတ္မႈတြင္ ေကာင္စစ္၀န္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဆြန္ ရြန္ဟြာမွာ ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေဆး႐ံုသုိ႔ အလ်င္အျမန္ တင္ပို႔ခဲ့ရၿပီး ပစၥတုိျဖင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့သူ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးအား ဖမ္းဆီးထားကာ ၎၏ ခင္ပြန္းကိုလည္း စံုစမ္းေမးျမန္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ထိန္းသိမ္းထားသည္ဟု ဖိလစ္ပုိင္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ ေျပာေရးဆုိခြင့္ ရွိသူတစ္ဦးက ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ပစ္ခတ္သူ အမ်ိဳသမီးမွာ ေကာင္စစ္၀န္႐ံုးမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။

    က်ဴးလြန္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကုိ သိရွိရျခင္း မရွိေသးဘဲ စစ္ေဆးေမးျမန္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ဘာသာျပန္မ်ား လုိအပ္ေနသည္ဟု ဆုိသည္။ ေကာင္စစ္၀န္႐ံုးမွ ၀န္ထမ္းမ်ားမွာ စားေသာက္ဆုိင္၏ သီးသန္႔အခန္းတစ္ခုတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဆြန္ရြန္ဟြာ၏ ေမြးေန႔ပြဲ က်င္းပျပဳလုပ္ေနစဥ္ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

    Ref: Aljazeera

  • ပါလက္စတုိင္း မၿငိမ္သက္မႈအတြင္း ေသဆံုးသူမ်ား ျမင့္တက္၊ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ဟု ဘန္ကီမြန္ေျပာ

    ပါလက္စတုိင္း မၿငိမ္သက္မႈအတြင္း ေသဆံုးသူမ်ား ျမင့္တက္၊ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ဟု ဘန္ကီမြန္ေျပာ

    ေအာက္တုိဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၅
    M-Media

    pla

    – တင္းမာမႈမ်ား ျမင့္တက္ေနေသာ ပါလက္စတုိင္း ပုိင္နက္မ်ား၌ အစၥေရးစစ္တပ္က ယမန္ေန႔တြင္ ပါလက္စတုိင္း ၅ ဦးကုိ ပစ္သတ္ခဲ့ၿပီး၊ ထုိအထဲတြင္ မိသားစုတစ္ခုတည္းမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ႏွစ္ဦး ပါ၀င္ခဲ့သည္။

    ထုိလူငယ္ႏွစ္ဦးကုိ ယမန္ေန႔ညေနပုိင္းတြင္ ပါလက္စတုိင္းပုိင္ အေနာက္ဖက္ကမ္းရွိ ဟီဘရြန္ၿမိဳ႕၌ အစၥေရး တပ္ဖြဲ႕မ်ားက ပစ္သတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး စစ္သားမ်ားအား ဓားျဖင့္တုိက္ခုိက္ရန္ ႀကိဳးစားသည္ဟု ဆုိသည္။ အစၥေရးစစ္သာတစ္ဦးမွာ ထုိအျဖစ္အပ်က္တြင္ ဒဏ္ရာရရွိခဲ့သည္။

    ယမန္ေန႔ မနက္ပုိင္းကလည္း အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ အဒီဟာရွင္မ္ မက္စ္လာမဟ္ဟု အမည္ရသည့္ ပါလက္စတုိင္းတစ္ဦးကုိ ဟီဘရြန္ၿမိဳ႕အနီးတြင္ပင္ အစၥေရးတပ္ဖြဲ႕က ပစ္သတ္ခဲ့ၿပီး ဓားျဖင့္ထုိးရန္ ႀကိဳးစားသည္ဟုပင္ သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။

    ဂါဇာကမ္းေျမႇာင္တြင္လည္း အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ အဟ္မဒ္ အလ္-ဆာဟီမွာ အစၥေရး၏ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့သည္။

    ပါလက္စတုိင္းပုိင္နက္မ်ားတြင္ အစၥေရးက ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တရားမ၀င္အိမ္ယာမ်ား၌ ေနထုိင္သူ ဂ်ဴးတစ္ဦးမွာ ယမန္ေန႔က ဟီဘရြန္ၿမိဳ႕အနီးတြင္ ေသဆံုးခဲ့ၿပီး မ်က္ျမင္သက္ေသမ်ားကမူ ၎မွာ ထုိေဒသရွိ ပါလက္စတုိင္းခရီးသြားမ်ားအား တုိက္ခုိက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္စဥ္ ကားတစ္စီးက ၎အား ၀င္တုိက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

    အေနာက္ဘက္ကမ္းရွိ ရာမာလာတြင္ ယမန္ေန႔က ပါလက္စတုိင္းမ်ားမွုာ အစၥေရး၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားကုိ ဆန္႔က်င္သည့္အေနျဖင့္ ဆႏၵျပမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး အစၥေရးရဲတပ္ဖြဲ႕က မ်က္ရည္ယုိဗံုးမ်ားသံုးကာ လူစုခြဲခဲ့သည္။

    ၿပီးခဲ့သည့္လအတြင္းက အေနာက္ဖက္ကမ္းရွိ အလ္-အက္ဆြာ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္အတြင္းသုိ႔ အစၥေရး စစ္သားမ်ားႏွင့္ ဂ်ဴးအစြန္းေရာက္မ်ားက ၀င္ေရာက္စီးနင္းကာ ပါလက္စတုိင္း၀တ္ျပဳသူမ်ားအား တုိက္ခုိက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပုိင္း ပါလက္စတုိင္းမ်ားအၾကား တင္းမာမႈမ်ား ျမင့္တက္လာခဲ့ကာ မၿငိမ္မသက္မႈမ်ား ျဖစ္ပြားလာခဲ့သည္။

    ၃ ပတ္တာ ၾကာျမင့္ေနၿပီျဖစ္သည့္ အဆုိပါ မၿငိမ္မသက္မႈမ်ားအတြင္း အစၥေရးစစ္တပ္ႏွင့္ ဂ်ဴးအေျခခ်ေနထုိင္သူမ်ား၏ ပစ္ခတ္မႈ၊ တုိက္ခုိက္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔အထိ ပါလက္စတုိင္းျပည္သူ ၅၀ ေသဆံုးခဲ့ရၿပီး၊ ပါလက္စတုိင္းမ်ား၏ တုိက္ခုိက္မႈေၾကာင့္ အစၥေရး ၉ ဦးေသဆံုးခဲ့သည္။

    စံုစမ္းစစ္ေဆးမည္

    ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္ကမူ ထုိတုိက္ခုိက္မႈမ်ားအား အဆံုးသတ္ရန္ ယေန႔တြင္ တုိက္တြန္းခဲ့ၿပီး ထုိသတ္ျဖတ္မႈမ်ားအတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရမည္ဟု ရာမာလာတြင္ ပါလက္စတုိင္း သမၼတ မဟ္မူးဒ္အဘတ္စ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစဥ္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

    “အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္လုိ႔ရမယ့္ အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေထာက္ခံအားေပးပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ိန္းေသတာကေတာ့ ဒါဟာ ပါလက္စတုိင္းနဲ႔ အစၥေရးေတြအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အရင္ဆံုး စိန္ေခၚမႈကေတာ့ လက္ရွိ တုိက္ခုိက္မႈေတြကုိ ရပ္တန္႔ၿပီး ေနာက္ထပ္ အသက္ဆံုး႐ႈံးမႈေတြ ထပ္မျဖစ္ဖုိ႔ပါပဲ” ဟု ဘန္ကီမြန္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။

    ယမန္ေန႔က အစၥေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေနတန္ယာဟုႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစဥ္အတြင္း ဘန္က တုိက္ခုိက္မႈမ်ားကုိ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမွာ အစၥေရး၏ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပုိက္မႈမ်ားကုိ အဆံုးသတ္ရန္ အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနမ်ားကုိ အမွန္တကယ္ တုိးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေရးပင္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

    Ref: Aljazeera

  • အုပ္စုဖြဲ႔ေဆာင္ရြက္ျခင္း (သို႔မဟုတ္) Team Work

    အုပ္စုဖြဲ႔ေဆာင္ရြက္ျခင္း (သို႔မဟုတ္) Team Work

    ေအာင္တိုဘာ ၂၁ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media
    ႏွင္းဆီခင္ေရးသည္။
    teamwork-success2
    လူဆိုတာေလာကအလယ္မွာ ထီးတည္းေနလို႔ရတာမ်ိဳး မဟုတ္လို႔ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြဆိုတာ ရွိစျမဲပါပဲ။ ကိုယ္ႏွင့္သဟဇာတမွ်ၿပီး ဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပလြယ္ကူသူေတြရွိသလို ေမးခြန္းတစ္ခြန္းေျဖတစ္ခြန္း၊ မ်က္ႏွာမႈန္ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရး ခက္သူေတြလည္း ရွိျပန္တယ္။ အရာခပ္သိမ္း ကိုယ့္သေဘာဆႏၵႏွင့္ ကိုက္ညီသူေတြခ်ည္း ၾကံဳဆံုရဖို႔ကေတာ့ အခက္သားလား။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုဝင္ေတြကို အပထား။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္သိပ္ၿပီး အဆင္မေျပခ်င္လွဘူး။ သူစိမ္းတစ္ရံဆိုလို႔ကေတာ့ ေဝးလာေဝးေပါ့။

    ပထမအရြယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ပညာၿပီး ပညာအရယူ ရွာေဖြၾကရတ့ဲအခါ ကိုယ္ႏွင့္အဆင္မေခ်ာတဲ့အတန္းေဖာ္ေတြကို ၾကံဳရတတ္တယ္။ ပံုေသေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ေယဘုယ် အေနႏွင့္ကေတာ့ အက်ိဳးလိုတဲ့အခါ တစ္ရင္းတစ္ႏွီး ခင္မင္ခ်င္ဟန္ျပၿပီး လိုဘျပည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ လွည့္ၾကည့္ေဖာ္မရတဲ့ လူစားမ်ိဳးေတြ႔ၾကံဳရတတ္တယ္။ခက္တာက ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း ေလ့လာသင္ယူလို႔ခ်ည္း မရႏုိင္ပါဘူး။ အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ေရာေထြး ဆက္ဆံၿပီး စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ရတာမ်ိဳးေတြက ေရွာင္လြဲလို႔မရေအာင္ ရွိေနတတ္တာကိုး။ အဲဒီအခါ မနာလိုဝန္တိုစိတ္အားႀကီးသူ၊ ကိုယ့္ကို မနာလိုဝန္တိုျဖစ္ေနသူဆိုသလို ရွိေနႏုိင္ပါတယ္။ အတူပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ေက်ာင္းတြင္းေက်ာင္းျပင္တာဝန္ေတြ ကိစၥရပ္ေတြမွာ ကိုယ္ႏွင့္စရုိက္တူတာ မတူတာ အမထားဆက္ဆံရသည္ပဲေပါ့။

    ေကာင္းၿပီ။ ပညာသင္ယူရတဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဘဝက လြတ္ေျမာက္လာလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရတဲ့အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း ဒီလိုပါပဲ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္ထားအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသူေတြႏွင့္ဆက္ံရျပန္ေရာ။ လုပ္ငန္းသဘာဝအရ ဆက္စပ္ေနတာဆိုေတာ့ စုေပါင္းၿပီးအုပ္စုဖြဲ႔ေဆာင္ရြက္ရတဲ့အခါ အခက္အခဲေတြ အနည္းႏွင့္အမ်ားၾကံဳရတဲ့သေဘာ။ အစစအဆင္ေျပၿပီးလုပ္ငန္းခြင္မွာ လုပ္ငန္းခြင္မွာေပ်ာ္ေမြ႔ေနသူ မရွိမဟုတ္ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွားေတာ့ရွားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ရတဲ့အခါ မလႊဲမေရွာင္သာၾကံဳဆံုရတာေတြအတြက္ ထြက္ေပါက္ရွာနည္းလမ္းေတြ အသံုးျပဳဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။

    လူ႕သဘာဝအရစရုိက္ေတြရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွ ေဖာ္ေရြခင္မင္တတ္သူေတြလည္း မနည္းမေနာရွိေနတတ္တယ္။ အဲဒီသူေတြမွာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းကေတာ့ မ်ားမွမ်ားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔က်ျပန္ေတာ့ ပင္ကိုယ္သဘာအရ ေအးေဆးတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလိုလူစားမ်ိဳးေတြအတြက္ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္တတ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းတဲ့ အလုပ္မိ်ဳးပါ။ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကရတဲ့အခါ ကုိယ့္တာဝန္ကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ မထမ္းေဆာင္ရင္ ပိုဆိုးတယ္။ တကယ္ေတာ့ မလႊဲသာမေရွာင္သာ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ တာဝန္ယူတတ္တ့ဲစိတ္ထားမ်ိဳးကို မျဖစ္မေနေမြးျမဴရမွာပါ။ ဒါဟာမရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္လို႔ပါပဲ။

    အုပ္စုဖြဲ႔ေဆာင္ရြက္တယ္ဆိုတာ သူမ်ားတကာေတြရဲ႕ အျပဳသေဘာ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ စရုိက္ေတြကို က်င့္သားရေအာင္ လုပ္ယူရတာပါပဲေပါ့။ သူတို႔တစ္ဦးခ်င္စီရဲ ႔စရုိက္သဘာ၊ အက်င့္စာရိတၱကအစ နားလည္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္က ဦးေဆာင္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း အေကာင္းဆံုးဦးေဆာင္မႈေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရလိမ့္မယ္။

    ေန႔စဥ္ဘဝမွာလည္း လူေတြႏွင့္ ဆက္ဆံမႈကေန ေရွာင္ေျပးခ်င္လို႔လည္း မလြတ္တာပဲေနာ့။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ။ အခက္အခဲေတြ အဆင္မေျပမႈေတြ ျဖစ္လာေလ မလားလို႔ေတြးၿပီး စိုးရိမ္ေနတာထက္ အေကာင္းဆံုးဦးေဆာင္မႈေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါ အရာရာမွာ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳႏုိင္တဲ့ အရည္အေသြးေတြ တိုးတက္ ဖြံ႔ျဖိဳးလာမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေကာင္းၿပီ။ အုပ္စုဖြဲ႔ေဆာင္ရြက္ ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဦးတည္ခ်က္ကဘာလဲဆိုတာ သိေအာင္ဦးဆံုး လုပ္သင့္တယ္။ အဲဒီဦးတည္ခ်က္ကို ကိုယ့္ရဲ႕အုပ္စုဝင္ေတြသိေအာင္ ခ်ျပေပးရမယ္။ ဘယ္သူ႔မွာ ဘယ္လိုစရုိက္သဘာဝရွိတယ္၊ ဘယ္လိုအရည္အခ်င္းရွိတယ္ဆိုတာ ကိုယ္က ခြဲျခားသိျမင္ၿပီး သင့္ေတာ္သလုိ စီမံခန္႔ခြဲရင္း တာဝန္ခြဲေဝေပးႏုိင္ရမယ္။ ဒါဟာ အေရးႀကီးဆံုးႏွင့္ အေျခခံအက်ဆံုးေဆာင္ရြက္မႈပါပဲ။ အုပ္စုဝင္တိုင္းဟာ လုပ္ငန္းၿပီးေျမာက္ဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတာရယ္၊ လူတိုင္းဟာ အေရးပါအရာေရာက္တယ္ဆိုတာကို သူတို႔အားလံုးသိပါေစ။ အလုပ္တစ္ခုကိုေဆာင္ရြက္တ့ဲအခါ ကိုယ္ကေခါင္းေဆာင္ သူတို႔အားလံုးကငယ္သားဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မေျပာမဆိုမိဖို႔ႏွင့္ ခိုင္းေစတဲ့သေဘာမ်ိဳး မသက္ေရာက္ေအာင္ေတာ့ သတိျပဳရမွာပါ။ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနတာပါဆိုတဲ့အသိကို မျဖစ္မေနအသိေပးရမယ္။

    နားမလည္တာေတြ မရွင္းတာေတြ သူမ်ား မကၽြမ္းက်င္တာေတြကို ကိုုယ္တိုင္ကူညီစဥ္းစားေျဖရွင္းေပးရင္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္ထားလုိ႕ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အလုပ္ေအာင္ျမင္မွာပါပဲ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဦးေႏွာက္ပူေအာင္ စဥ္းစားၿပီး အေျဖရွာေနတာထက္ အားလံုးစုၿပီး ေဆြးေႏြးမႈ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္တာ၊ အၾကံဥာဏ္ေတြ တင္ျပၿပီး ဖလွယ္ယူၾကတာ၊ မွ်တတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ လုပ္ၾကတာဟာ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသခ်ာေနပါၿပီ။ လူတိုင္းကိုသူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပုိင္အရည္အေသြးေတြ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ေပးတဲ့အခါ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိလာၾကမယ္။ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြမႈရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အထီးက်န္ေနတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

    လူတိုင္းတာဝန္ကိုယ္စီယူတတ္လာတာႏွင့္အမွ် သတ္မွတ္ကာလမွာ အလုပ္ၿပီးေျမာက္ဖို႔ ေသခ်ာေနပါၿပီး ဦးေဆာင္ရသူမွာလည္း ဝန္ပိုပိေနတာမ်ိဳး မရွိႏုိင္ေတာ့တာမို႔ စိတ္ဖိစီးတင္းက်ပ္မႈေတြေလ်ာ့ပါးသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးအဆင္ေျပေျပဆက္ဆံၿပီး လုပ္ငန္းအဆင္ေခ်ာဖို႔ဆိုတာ နည္းနိႆယေတြ၊ စာအုပ္ႀကီးအတိုင္းကူးခ်ၿပီး ေဆာင္ရြက္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနသူေတြရဲ႕ အရည္အေသြးေကာင္းေလးေတြကိုခ်ည္း ေရြးျမင္တတ္တဲ့အက်င့္ရွိမယ္ဆိုရင္ေပါ့။ သူစိမ္းတစ္ရံဆံႏွင့္အတူ လက္တြဲၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။

    ႏွင္းဆီခင္

  • မုိဒီ၏ အာဏာ အရွိန္ျဖင့္ ဟိႏၵဴ  အမ်ိဳးသားေရး အစြန္းေရာက္ဝါဒ အားေကာင္းလာ

    မုိဒီ၏ အာဏာ အရွိန္ျဖင့္ ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသားေရး အစြန္းေရာက္ဝါဒ အားေကာင္းလာ

    ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media

    hindutva
    – ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ လက္ယာယိမ္း BJP ပါတီေခါင္းေဆာင္ ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီ နရန္ဒရာမုိဒီ ဝန္ၾကီးခ်ဴပ္ ျဖစ္လာကတည္းက ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသားေရး အုပ္စုမ်ားမွာ ႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္းရွိ ဘာသာေရး လူနည္းစုမ်ားအေပၚ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာခဲ့ၾကသည္။

    ထိပ္တန္း ခရစ္ယာန္လူ႕အခြင့္အေရးအဖြဲ႕တစ္ခု၏ အဆုိအရ မုိဒီ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ခံရၿပီးခ်ိန္မွ ယခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအထိ ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီမ်ား၏ တုိက္ခုိက္မႈမွာ အနည္းဆံုး ၆၀၀ နီးပါး ရွိခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ ထုိတုိက္ခုိက္မႈမ်ားထဲမွ ၁၄၉ ခုမွာ ခရစ္ယာန္မ်ားအေပၚ က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး က်န္သည့္အႀကိမ္မ်ားက ႏုိင္ငံအတြင္းရွိ မြတ္စလင္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအေပၚ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

    ေ၀ဖန္သူမ်ားက ထုိတုိက္ခုိက္မႈမ်ားကုိ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးဖိအားေပးအုပ္စု Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS ) ကုိ သစၥာခံသည့္ အစြန္းရာက္အုပ္စုမ်ားက စီစဥ္က်ဴးလြန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။

    ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ နရန္ဒါရာ မုိဒီက RSS ၏ ရာသက္ပန ္အဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ၿပီး ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ မုိဒီ၏ BJP ပါတီ အႏုိင္ရရွိေရး ကူညီရာတြင္ RSS အဖြဲ႕၀င္မ်ား၏ ေထာက္ပံ့မႈက အေရးပါခဲ့သည္။ ရလဒ္ကုိ အရင္းတည္၍ ထုိစဥ္ကတည္းက မုိဒီ၏ အစြန္းေရာက္ဆံုး အမ်ိဳးသားေရး အားေပးသူမ်ားမွာ ပံုမွန္လုိလုိ လမ္းေပၚသုိ႔ ထြက္ၾကၿပီး အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားႏွင့္ လႈံ႕ေဆာ္မႈမ်ားကုိသံုး၍ ဟိႏၵဴစစ္စစ္ အိႏၵိယႏုိင္ငံျဖစ္ရမည္ဟု ဟစ္ေႂကြးၾကေလေတာ့သည္။

    မြတ္စလင္မ်ားကုိလည္း အတင္းအဓမၼ ဟိႏၵဴထဲသုိ႔ ေျပာင္းခုိင္းသည္။ အမဲသားစားသည္ဟုဆုိကာ အိမ္မ်ားကုိ မီး႐ႈိ႕ၿပီး လူမ်ားကုိလည္း သတ္ၾကျဖတ္ၾကေလသည္။ ဟိႏၵဴအယူ၀ါဒတြင္ ႏြားက အထူးအေျခအေနတြင္ ရွိေလသည္။

    တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီမ်ားက အခ်ိဳ႕ျပည္နယ္ရွိ ေက်ာင္းျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကုိ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး၊ မိန္းကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ေယာက်္ားေလးငယ္မ်ားအတြက္ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးကာ ၎တုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားကုိ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပင္ သြတ္သြင္းရန္ ႀကိဳးစားလာၾကသည္။

    ဟိႏၵဴႏုိင္ငံစစ္စစ္ လုိခ်င္သူမ်ားကုိ ရွာေဖြရန္ႏွင့္ ၎တုိ႔၏ ႏုိးၾကားမႈက ကမၻာ့ လူဦးေရအထူထပ္ဆံုး ဘာသာေရးမႏြယ္ေသာ ဒီမုိကေရစီက်င့္သံုးသည့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ အနာဂတ္အတြက္ မည္သည့္ အဓိပၸါယ္ရွိသည္ကုိ ေဖာ္ထုတ္ရန္ ဟိႏၵဴဒါ႐ုိက္တာႏွင့္ ဂ်ာနစ္လစ္အမ်ိဳးသမီး မန္ဒါကီရီ ဂါေလာ့တ္အား မိမိတုိ႔က ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။

    8fec474dae1640eebffbe6d7aff4d50c_18

    ဂါေလာ့တ္၏ အျမင္
    ———————–
    စက္တင္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ အသက္ ၅၂ ႏွစ္အရြယ္ မြတ္စလင္အမ်ိဳးသား မုိဟာမက္ အက္ခ္လားက္မွာ အမဲသားစားသည္ဆုိေသာ ေကာလဟလျဖင့္ ဟိႏၵဴလူအုပ္စုႀကီး၏ ႐ုိက္သတ္မႈကုိ ခံခဲ့ရသည္။

    ၎၏ အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္ သားျဖစ္သူက ထုိတုိက္ခုိက္မႈအတြင္း ဒဏ္ရာအမ်ားအျပား ရရွိခဲ့သည္။ အပ္ခ်ဳပ္စက္ႏွင့္ ေခါင္းကုိ အ႐ုိက္ခံရျခင္းျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ံုတြင္ ဦးေခါင္းကုိ အဓိကခြဲစိတ္မႈ ၂ ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ရေလသည္။

    ဟိႏၵဴအယူ၀ါဒတြင္ ႏြားက ျမင့္ျမတ္သည့္ တိရစၦာန္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၿပီး ႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္းတြင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ကုိးကြယ္ၾကေလသည္။ အိႏၵိယရွိ ျပည္နယ္အမ်ားအျပားတြင္ ကၽြဲႏြားသတ္ျဖတ္မႈ ထိန္းခ်ဳပ္သည့္ ဥပေဒမ်ားကုိ ျပဌာန္းထားၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိဥပေဒကုိ ပုိမို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ျပဌာန္းရန္ မၾကာမီကာလအတြင္း ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီမ်ားက ေတာင္းဆုိလာၾကၿပီး အမဲသားအား ပိတ္ပင္ရန္ပင္ ေဆာ္ၾသလာၾကေတာ့သည္။ မတ္လအတြင္းက ဝန္ၾကီးခ်ဴပ္ မုိဒီ၏ BJP ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားေရးပါတီ အာဏာရွိသည့္ မဟာရက္ရွ္ထရာျပည္နယ္မွ အစုိးရမွာ ထုိအတုိင္း လုပ္လာခဲ့ၿပီး အမဲသား ေရာင္းခ်မႈႏွင့္ စားသံုးမႈတုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ခဲ့ေလသည္။

    လမ္းေပၚတြင္လည္း ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားေရး ၀ါဒီမ်ား ထြက္ေပၚလာက အျခားျပည္နယ္မ်ားတြင္ ထုိဥပေဒအ တုိင္း ျပဌာန္းေပးရန္ ေတာင္းဆုိၾကေလေတာ့သည္။ ၿပီးခဲ့ႏွစ္ကစ၍  ႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္းတြင္ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီမ်ား ထုိကိစၥမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကုိယ့္လက္ကုိယ္ေျခ လုပ္လာၾကသည္။ အစြန္းေရာက္အုပ္စု Bajrang Dal မွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ အက္ဂ်ဴ ခုိဟန္က ၎တုိ႔အုပ္စု၏ ကင္းလွည့္မႈတြင္ လုိက္လံ႐ုိက္ကူးရန္ မိမိတုိ႔အား ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ခုိဟန္မွာ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ ၎တုိ႔က ေျခလ်င္တပ္သားမ်ားျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူထားသူျဖစ္သည္။

    ၎တုိ႔အုပ္စု ၿမိဳ႕တြင္းရွိ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကားမ်ားကုိ စစ္ေဆးျခင္းႏွင့္ ႏြားေပၚရန္ ယူေဆာင္လာသူမ်ားကုိ ရွာေဖြျခင္းလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ မိမိတုိ႔က လုိက္ပါသြားခဲ့ေလသည္။ ဖမ္းမိသူမ်ား ဘာျဖစ္မည္ဆုိသည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ခုိဟန္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ေျပာသည္။

    “သူတုိ႔ အသတ္ခံရမည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အသက္ထြက္လုမတတ္ အ႐ုိက္ခံရမည္ဟူ၏”
    564d5c1c4d5c4d53a14e34faad5e76cc_18
    ခုိဟန္ႏွင့္ ၎ကဲ့သုိ႔ေသာ လူမ်ားကုိ တြန္းအားျဖစ္ေစသည့္ အရာကေတာ့ ဟိႏၵဴမ်ားမွာ ဖယ္က်ဥ္ခံေနရၿပီး ၎တုိ႔၏ ဇာတိေျမတြင္ပင္ ဘံုေပ်ာက္ေနသည္ဆုိသည့္ အယူအဆပင္ ျဖစ္ေလသည္။

    “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပုိင္ဆုိင္တာကုိ ျပန္ယူဖုိ႔ အခ်ိန္ၾကပါၿပီ။ ဟင္ဒူစတန္ေဒသဟာ ဟိႏၵဴေတြအတြက္လုိ႔ ေကၽြးေၾကာ္ဖုိ႔ေပါ့ဗ်ာ” ဟု ခုိဟန္က မိမိတုိ႔အား မၾကာခဏ ေျပာခဲ့ေလသည္။

    တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးတရားမ်ား အေပၚ ယံုၾကည္သက္၀င္မႈ ကိန္းဂဏန္းက ခုိဟန္ေကၽြးေၾကာ္မႈမွ ျခားနားသည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ယခုလက္ရွိတြင္ ဟိႏၵဴဘာသာမွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ အလြန္အမင္းမ်ားျပားသည့္ အဓိက ဘာသာေရးအုပ္စုႀကီးျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံလူဦးေရ၏ ၇၉.၈ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိပင္ ရွိေလသည္။ ဒုတိယအႀကီးဆံုး ဘာသာ၀င္အုပ္စုက မြတ္စလင္မ်ားျဖစ္ၿပီး ၁၄.၂၈ ရာခုိင္ႏႈန္း ရွိေနေလ၏။

    အစြန္းေရာက္ ဟိႏၵဴအုပ္စုမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ မိမိက လုိက္လံေစာင့္ၾကည့္ေနသည္မွာ ယခုဆုိလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ ၁၈ လေလာက္တြင္မွ လက္မခံႏုိင္ဖြယ္ရာ၊ သည္းမခံႏုိင္ဖြယ္ရာ ကိစၥမ်ား တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ၎တုိ႔၏ “ဟင္ဒူစတန္” (ဟိႏၵဴႏိုင္ငံ) တုိင္းျပည္ျဖစ္ရမည္ဟူေသာ သေဘာထားမွ ေသြဖယ္သည့္ မည္သူ႕ကုိမဆုိ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္သည္ကုိ ပုိ၍ ေတြ႕လာရသည္။

    ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မုိဒီ အာဏာရခဲ့သည့္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ေမလမွ ယခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအၾကား ဟိႏၵဴအစြန္းေရာက္မ်ားက လူနည္းစုမ်ားအေပၚ တုိက္ခုိက္မႈ ၆၀၀ ေက်ာ္ကုိ ထိပ္တန္း ခရစ္ယာန္လူ႕အခြင့္အေရး အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕က မွတ္တမ္းျပဳစုထားသည္။ ထုိတုိက္ခုိက္မႈမ်ားထဲမွ ၁၄၉ ခုမွာ ခရစ္ယာန္မ်ားကုိ ပစ္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး က်န္အၾကမ္းဖက္ တုိက္ခုိက္မႈမ်ားက မြတ္စလင္မ်ား အေပၚ က်ဴးလြန္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

    ႏြားသားစားသည္ဟု စြပ္စြဲကာ တုိက္ခုိက္ခံခဲ့ရသည့္ အက္ခ္လားက္တုိ႔ အမႈက အူတာပရာဒက္ရွ္ျပည္နယ္ရွိ ၿမိဳ႕ေတာ္ နယူးေဒလီႏွင့္ ကီလုိမီတာ ၁၀၀ ေပ်ာ့ေပ်ာ့သာေ၀းေသာ ဘီဆာရာၿမိဳ႕တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခရစ္ယာန္အဖြဲ႕မွ မွတ္တမ္းယူထားသည့္ တုိက္ခုိက္မႈမ်ားထဲမွ အမ်ားအျပားမွာ ဤျပည္နယ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။

    အက္ခ္လားက္အား သတ္ျဖတ္မႈျဖင့္ ဖမ္းဆီးထားသည့္ လူ ၁၁ ဦးမွ ၈ ဦးမွာ ေဒသတြင္း BJP စည္း႐ံုးေရးမွဴး ဆန္ေဂ်းရာနာႏွင့္ တုိက္႐ုိက္ အဆက္အသြယ္ရွိသူမ်ားျဖစ္ၿပီး ၁ ဦးက ၎၏သား ျဖစ္ေနသည္။

    သုိ႔ေသာ္လည္း အစုိးရ႐ံုးစုိက္ရာေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး အမုန္းတရားအေျခခံ ရာဇ၀တ္မႈအျဖစ္ ထင္ရွားေနေသာ္လည္း အေရးယူရန္၊ ေျဖရွင္းရန္ ေဆာ္ၾသမႈကုိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မုိဒီတစ္ေယာက္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေလသည္။ ႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဆန္႔က်င္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနၿပီး မုိဒီကေတာ့ သိသိသာသာပင္ ႏႈတ္ဆိတ္ေန၏။

    အျခားေသာ BJP ပါတီ၀င္မ်ားက ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ၾကသည္။ လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ဦးျဖစ္သူ ဆက္ရွီ မဟာရဂ်္က ၎အေနျဖင့္ ႏြားကုိ ကာကြယ္ရန္အတြက္ လူသတ္ရန္ ဆႏၵရွိၿပီး၊ သတ္လည္းသတ္သြားမည္ဟု ေျဗာင္ေျပာခဲ့သည္။

    ဟိႏၵဴအယူ၀ါဒမွာ ကမၻာေပၚတြင္ ႀကီးက်ယ္သည့္ ဘာသာတရား တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ေရွ႕ဆက္၍လည္း ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္သြားမည္ျဖစ္သည္။ နတ္ဘုရားအမ်ားအျပားကို ကုိးကြယ္သည့္ ဟိႏၵဴတုိ႔၏ အယူ၀ါဒက (တစ္ခါတစ္ရံ မိသားစု တစ္ခုတည္းမွာပင္ ကုိးကြယ္သည့္ နတ္ဘုရားမ်ား မတူၾက) မတူညီေသာ အျမင္မ်ားအတြက္ သေဘာထားႀကီးမႈကုိ ေဖာ္က်ဴးေနသည္။ ထုိသေဘာထားႀကီးမႈမွာ မ်ိဳးဆက္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာေအာင္ ဟိႏၵဴ၀ါဒ၏ အမွတ္အသား ျဖစ္ခဲ့သည္။

    သုိ႔ေသာ္လည္း ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ရွားမႈက မိမိတုိ႔၏ ဘာသာေရးအမွတ္သညာကုိ ျပန္ေပးဆြဲကာ အျခားေသာ အျမင္မ်ားကုိ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳ၍ တစ္ခါတစ္ရံ တုိက္ခုိက္၍ ၎တုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္အျမင္ျဖင့္ က်င့္သံုးရန္ ႀကိဳးစားလာၾကသည္။

    အိႏၵိယမွာ ကမၻာေပၚတြင္ ဘာသာေရး မႏြယ္ေသာ ဒီမုိကေရစီက်င့္သံုးသည့္ လူဦးေရ အမ်ားဆံုး ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံ၏ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒက လူနည္းစုမ်ား ၎တုိ႔၏ ဘာသာတရားကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း မရွိဘဲ လြတ္လပ္စြာက်င့္သံုးရန္ အာမခံေပးထားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ယေန႔ေခတ္တြင္မူ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးျဖစ္ေသာ လြတ္လပ္စြာ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ႏွင့္ ကုိးကြယ္ယံုၾကည္ခြင့္မွာ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရသည္ဟူေသာ စုိးရိမ္မႈမ်ား ရွိလာခဲ့ေလသည္။

    လူနည္းစုမ်ားအား တုိက္ခုိက္ေနေသာ္လည္း ျပန္လည္ဆန္းသစ္လာသည့္ ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ ေရွ႕တန္းတင္ေသာ အဖြဲ႕မ်ားမွာ ယခင္က ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရဖူးသည္ထက္ ပုိ၍ ထင္သာျမင္သာရွိကာ အႏၱရာယ္အရိပ္အေရာင္ ပုိရွိေနသည္ဟု စာေရးဆရာမ်ား၊ ပညာတတ္မ်ားက ေရးသားေျပာဆုိေနၾကေလသည္။ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေျခအေနထက္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မိုဒီ၏ ထုိကိစၥအေပၚ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းက ပို၍ ထုိထက္ ပုိ၍ နိမိတ္မေကာင္းပုံ ေပၚေနေလ၏။

    Aljazeera တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ India’s Hindu Fundamentalists ေဆာင္းပါးကို မိုးေဝ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆို တင္ဆက္သည္။

  • လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း ေမြးဖြားစဥ္ မိဘမ်ား ႏိုင္ငံသားျဖစ္ရမည္ ဆိုသည့္ ဝိေရာဓိ

    လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း ေမြးဖြားစဥ္ မိဘမ်ား ႏိုင္ငံသားျဖစ္ရမည္ ဆိုသည့္ ဝိေရာဓိ

    ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media
    ဦးအုန္းေမာင္ (ရန္ကင္း) တရားလႊတ္ေတာ္ေ႔ရွေန ေရးသည္။

    3069019.large

    ျပည္ေထာင္စု ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ ဥပေဒ အခန္း(၁)၊ ပုဒ္မ (၂)၊ ပုဒ္မခြဲ (ဃ) ၌လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ဆိုသည့္ စကားရပ္တြင္ (၁) ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ (၂) အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ (၃) တိုင္းေဒသႀကီး (သို႔) ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ကုိ ဆိုလိုေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ပုဒ္မခြဲ (ခ) တြင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ဆိုသည္မွာ လႊတ္ေတာ္တစ္ရပ္သို႔ ေရြးေကာက္တင္ေျမာက္ခံရသည့္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း….. ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒပုဒ္မ (၂၅)၊ ပုဒ္မခြဲ (ခ) တြင္ သက္ဆိုင္ရာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအျဖစ္ အမည္စာရင္း တင္သြင္းထားသူသည္ ေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ခံပိုင္ခြင့္ မရွိေၾကာင္း (သို႔မဟုတ္) ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ခံႏုိင္ျခင္း အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း မရွိေၾကာင္း၊ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း တစ္ဦးဦးက လံုေလာက္ေသာ အေထာက္အထား တင္ျပ၍ ကန္႔ကြက္ႏုိင္သည္ဟု အတိအလင္း ျပဌာန္းထားပါသည္။

    ျပည္ေထာင္စုေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ဥပေဒႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒ၊ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းေဒသႀကီး ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒတို႔အရ ကန္႔ကြက္ခြင့္ရွိသူမွာ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအမည္စာရင္း တင္သြင္းသူ ေရြးေကာက္ခံမည့္ မဲဆႏၵနယ္ေျမမွ ယွဥ္ၿပိဳင္ေရြးေကာက္ခံမည့္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း တစ္ဦးဦးကသာ လံုေလာက္ေသာ အေထာက္အထား တင္ျပ၍ ကန္႔ကြက္ပိုင္ခြင့္ရွိေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    အဆိုပါျပဌာန္းခ်က္ အရ ကန္႔ကြက္သူသည္ ၎မဲဆႏၵ နယ္ေျမတြင္ ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေရြးေကာက္ခံမည့္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းသာ ျဖစ္ရမည့္ အျပင္ ကန္႔ကြက္ရာတြင္လည္း လံုေလာက္ေသာ အေထာက္အထား (Sufficient Documents) မ်ားျဖင့္ တင္ျပ ကန္႔ကြက္ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ အျခားမည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ် ခိုင္လံုေသာ အေထာက္အထားမဲ့ ကန႔္ကြက္ခြင့္ရွိေၾကာင္း ျပဌာန္းခ်က္လံုးဝ မပါရွိပါ။ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း တင္သြင္းလႊာကို ကန္႔ကြက္သူမွာ (လ.ဝ.က) ဌာနဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္း တစ္ဦးျဖစ္ေနပါက ယင္းကန္႔ကြက္ခ်က္မွာ ဥပေဒႏွင့္အညီ ညီညြတ္ျခင္း မရွိေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။ သက္ဆိုင္ရာေကာ္မရွင္ အဖြဲ႔ခြဲကသာ စိစစ္ၿပီး အမိန္႔ ခ်မွတ္ႏုိင္ပါသည္။

    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ အခန္း-၂၊ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ ပုဒ္မ-၁၀ ၌ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္ဝွမ္းလံုးတြင္ ႏိုင္ငံသား တစ္မ်ိဳးတည္းသာ ရွိရမည္။သီျခားႏုိင္ငံသားဟူ၍ မရွိဘဲ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသား ဟူ၍သာရိွရမည္ ဟုျပဌာန္းထားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဥပေဒကုိ ျပဌာန္း အတည္ျပဳခ်ိန္က ႏိုင္ငံျခားသား မဟုတ္ေသာ၊ ႏိုင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္ကိုင္ေဆာင္သူ မဟုတ္ေသာ၊ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ရန္ မလိုအပ္ေသာသူအားလံုး ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ (၁၉၄၇) ခုႏွစ္အရ ထင္ရွားပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ကိုလိုနီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္ ၁၈၆၄ ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား အက္ဥပေဒ (The Foreigners Act) ကို ျပဌာန္းခဲ့ပါသည္။

    ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ေနထိုင္ခြင့္ မရွိဘဲ ျဖတ္သန္းသြားလာျခင္း၊ ခရီးသြားျခင္းတို႔ကို တားဆီးရန္ အတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းဥပေဒပုဒ္မ (၁) ၌ “ႏိုင္ငံျခားသား “ဆိုသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသား မဟုတ္သူကို ဆိုလိုသည္ဟု အတိအလင္းျပဌာန္း ထားပါသည္။ ယင္းဥပေဒပုဒ္မ ၆ တြင္ ပုဒ္မ(၅) အရ ေၾကျငာထားသည့္ အရပ္ေဒသသို႔ ေရာက္ရွိ လာေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသည္ ယင္းဥပေဒအရ ခန္႔အပ္ထားေသာ အရာရွိထံ သတင္းပို႔ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းဥပေဒအရ အဆိုပါ ႏိုင္ငံျခားသားကို လတ္မွတ္ထုတ္ေပးရၿပီး၊ လတ္မွတ္မပါဘဲ သြားလာေနထိုင္သူ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအား မည္သို႔ အေရးယူႏုိင္ေၾကာင္း ျပဌာန္းထားပါသည္။ ေဖာက္ဖ်က္သူႏုိင္ငံျခားသားအား ျပည္ႏွင္ႏုိင္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံလူဦးေရကို ယေန႔လူဦးေရႏွင့္ ႏႈိုင္းယွဥ္ၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားသားကို မည္သို႔ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခ်ိန္က ႏိုင္ငံျခားသား လက္မွတ္ မကိုင္ေဆာင္ေသာသူမ်ားကုိ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ မွတ္ယူႏုိင္ေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    ၁၉၄၀ျပည့္ႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအက္ဥပေဒအမွတ္-၇ျဖင့္ (၂၃.၃.၁၉၄၀) ရက္တြင္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား မွတ္ပံုတင္အက္ဥပေဒ (The Registration of Foreigners Act) ကို (၂၈.၃.၁၉၄၀) ရက္တြင္ အာဏာ တည္ေစခဲ့ပါသည္။ လြတ္လပ္ေရး မတိုင္ခင္ကာလျဖစ္ပါသည္။ ယင္းဥပေဒပုဒ္မ ၂ (က) တြင္ “ႏုိင္ငံျခားသား” ဟူသည္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားဥပေဒ (၁၈၆၄) တြင္ အဓိပယ္ ေဖာ္ျပထားသည့္ “ႏိုင္ငံျခားသား” ကို ဆိုလုိေၾကာင္း အတိအလင္းျပဌာန္းထားပါသည္။ ယင္းဥပေဒအရ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ရွိေနေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား မွတ္ပံုတင္ၿပီးျဖစ္ရာ ႏုိင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္မကိုင္ေသာသူမ်ားသည္ (၁၉၄၇) ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၁၀ အရ တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ ထင္ရွားပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား မဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသ ထင္ရွားျပႏိုင္သူမ်ားသည္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ပါသည္။

    ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား မွတ္ပံုတင္ ဥပေဒအရ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား မွတ္ပံုတင္ေရး နည္းဥပေဒကိုု ျပဌာန္းခဲ့ပါသည္။ လြတ္လပ္ေရး ကာလျဖစ္ပါသည္။ ယင္း ဥပေဒသည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာ (၄.၁.၁၉၄၉) ရက္တြင္ စတင္အာဏာတည္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းနည္း ဥပေဒ အရ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း သြားလာေနထိုင္ေသာ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကို မွတ္ပံုတင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္ မကိုင္ေဆာင္ေသာသူမ်ားသည္ (၁၉၄၇) ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ အရ ႏုိင္ငံသားမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    ထို႔ေနာက္ (၁၉၄၇) ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး (လတ္တေလာျပဌာန္းခ်က္) မ်ား အက္ဥပေဒကို ျပဌာန္းခဲ့ပါသည္။ ယင္းအက္ဥပေဒ ပုဒ္မ-၂ (င) အရ “ႏိုင္ငံျခားသား” ဆိုသည္မွာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသား မဟုတ္သျဖင့္ ထိုအခ်ိန္က ရ ႏိုင္ငံျခားသားမဟုတ္သူမ်ားသည္ “ႏုိင္ငံသား” ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။ ယင္းဥပေဒပုဒ္မ-၂ (ဆ) အရ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအား “ျပည္တြင္း ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္”  ထုတ္ေပးသျဖင့္ ယင္းလတ္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္သူ မဟုတ္သူမ်ားသည္ ႏုိင္ငံသားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ မည္သည့္ လက္မွတ္မွ် ကိုင္ေဆာင္ရျခင္း မရွိေသးသည္ကို သတိျပဳသင့္ပါသည္။

    ဤကဲ့သို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ “ႏုိင္ငံသား” ႏွင့္ “ႏိုင္ငံျခားသား” ကြဲျပားေစရန္ ၁၈၆၄- ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အက္ဥပေဒမွသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား မွတ္ပံုတင္ေရး နည္းဥပေဒျပဌာန္းၿပီး စတင္ အာဏာတည္သည့္ (၄-၁-၁၉၄၉) ရက္ထိ ႏိုင္ငံျခားသား မဟုတ္သည့္ ႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ မည္သည့္ႏိုင္ငံသား လက္မွတ္မွ် ကိုင္ေဆာင္ျခင္းမရွိဘဲ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ (၁၉၄၇) အရ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ တရားဝင္ရပ္တည္ေနသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

    ၎ေနာက္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ အတြင္း ေနထိုင္သူမ်ား မွတ္ပံုတင္ေရး အက္ဥပေဒကို ျပဌာန္းခဲ့ပါသည္။ ယင္းဥပေဒပုဒ္မ-၂ တြင္ အဆိုပါ မွတ္ပံုတင္ စာရင္းကို ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္း ေနထိုင္သူမ်ား မွတ္ပံုတင ္စာရင္းဟုေခၚတြင္ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပဌာန္းခ်က္အရ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေနထိုင္သူအားလံုးမွာ ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားရွိရာ ႏုိင္ငံျခားသာ းမဟုတ္သူမ်ားအား မည္သူျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံကဒ္ျပားထုတ္ေပးရန္ ျပဌာန္းထားပါသည္။ ပုဒ္မ-၇ အရ သက္ေသခံကဒ္ျပားတြင္ အမည္ က်ား/မ၊ အသက္၊ ေမြးသကၠရာဇ္၊ ေမြးဖြားရာတိုင္းျပည္၊ ႏုိင္ငံသားစသည့္ အေၾကာင္းအရာ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကို ေရးသြင္းရပါသည္။ အမ်ိဳးသား မွတ္ပံုတင္ျဖစ္ပါသည္။ ၎မွတ္ပံုတင္အရ ႏုိင္ငံျခားသား မဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနရာ ထိုသူမ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒအရ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။

    ၁၉၁၀ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ အတြင္း ေနထိုင္သူမ်ား မွတ္ပံုတင္ေရး နည္းဥပေဒဒပုဒ္မ-၂ (ဃ) အရ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံကဒ္ျပား (အမ်ိဳးသားမွတ္ပံုတင္) ထုတ္ေပးပါသည္။ ပုဒ္မ ၈ (၁) အရ မွတ္ပံုတင္စာရင္းပံုစံ-၁ ျပဳလုပ္ပါသည္။ ပုဒ္မ- ၁၂ (၁)အရ အသက္ (၁၂) ႏွစ္ျပည့္ၿပီးသူအားသက္ေသခံကဒ္ျပား ထုတ္ေပးပါသည္။ အဆိုပါ သက္ေသခံကဒ္ျပားသည္ ႏုိင္ငံျခားသားကုိ ထုတ္ေပးျခင္းမရွိပါ။ ပုဒ္မ-၃၃ ၌ အထက္ပါနည္းဥပေဒမ်ားတြင္ မည္သုိ႔ပင္ပါရွိေစကာမူ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားသည္ နည္းဥပေဒ ၂၉၊၃၁ မွတစ္ပါး အျခားဥပေဒမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္းမွ ကင္းလြတ္ေစရမည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။

    ယင္းဥပေဒပုဒ္မ ၃၃ (က)(ခ) တို႔အရ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ ႏုိင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္နည္း ဥပေဒမ်ားအရ မွတ္ပံုတင္ ထားသည့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားသည္ ဤနည္းဥပေ ဒအရ ႏိုင္ငံျခားသားသို႔ ထုတ္ေပးသည့္ သက္ေသခံကဒ္ျပားျဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုျခင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္ထားျခင္း မဟုတ္သူမ်ားသို႔ ထုတ္ေပးသည့္ သက္ေသခံကဒ္ျပားသည္ ႏုိင္ငံသားသို႔ ထုတ္ေပးသည့္ မွတ္ပံုတင္ သက္ေသခံကဒ္ျပားသာျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားမွတ္ပံုတင္သည့္ နည္းဥပေဒမ်ား အရ ထုတ္ေပးသည့္ သက္ေသခံလတ္မွတ္သည္ ဤနည္းဥပေဒအရ ႏိုင္ငံျခားသားသို႔ ထုတ္ေပးသည့္ သက္ေသခံကဒ္ျပား ျဖစ္သည္ဟုဆိုလိုျခင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမွတ္ပံု တင္ထားျခင္း မဟုတ္သူမ်ားသို႔ ထုတ္ေပးသည့္ သက္ေသခံကဒ္ျပားသည္ ႏုိင္ငံသားသို႔ ထုတ္ေပးသည့္ မွတ္ပံုတင္သက္ေသခံ ကဒ္ျပားသာျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    ၎ေနာက္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုသားအျဖစ္ (ေရြးခ်ယ္ေရး) အက္ဥပေဒ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ အက္ဥပေဒ အမွတ္ – ၂၆ ကို (၃.၈.၁၉၄၈) ရက္တြင္ ျပဌာန္းခဲ့ပါသည္။ ယင္းဥပေဒ မတိုင္မီအခ်ိန္ထိ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္အက္ဥပေဒႏွင့္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ နည္းဥပေဒတို႔အရ အမ်ိဳးသားမွတ္ပံုတင္ သက္ေသခံကဒ္ျပားကို မည္သူ႔ကုိမွ် ထုတ္ေပးျခင္း မရွိေသး၍ ႏုိင္ငံျခားသားမွတ္ပံုတင္ ကိုင္ေဆာင္သူမ်ားမွအပ က်န္ႏုိင္ငံသားမ်ား မည္သည့္ လက္မွတ္မွ် ကိုင္ေဆာင္ခြင့္မရွိေသးေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားမွတ္ပံုတင္ (၃-ေခါက္ခ်ိဳး) ကို ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ခန္႔ကမွ ထုတ္ေပးသည္ဟု သိရပါသည္။ မွတ္ပံုတင္မရမီေသဆံုးသူမ်ား၏ အေထာက္အထားကို တင္ျပႏုိင္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ ေသဆံုးသည့္အခါ သက္ဆိုင္ရာသို႔ အပ္လိုက္ရသူမ်ား၏ အေထာက္အထားကိုလည္း တင္ျပႏုိင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသား အျဖစ္ (ေရြးခ်ယ္ေရး) အက္ဥပေဒမွာ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၁၁(ဃ) အရ အရည္အခ်င္းျပည့္သူတို႔အား ျမန္မာႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးရန္ ျပဌာန္းျခင္းျဖစ္ သျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ- ၁၁ (က) (ခ) (ဂ) အရ ႏုိင္ငံသား ခံယူလိုေသာ ႏိုင္ငံသား မျဖစ္ေသးသူမ်ားအား ႏုိင္ငံသားေလွ်ာက္ထား ခြင့္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္ေထာင္စုသား လက္မွတ္ (UCC) ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူသည္ ယင္းဥပေဒ ပုဒ္မခြဲ (က) (ခ)(ဂ)(ဃ) (င) ႏွင့္ညီညြတ္လွ်င္ ႏုိင္ငံသား လက္မွတ္ရလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားႏုိင္သျဖင့္ ၁၉၄၇- ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ- ၁၁ (က) (ခ) (ဂ) အရ ႏုိင္ငံသား အရည္အခ်င္း ရွိၿပီးသူမ်ား ေလွ်ာက္ထားရန္ပင္ မလိုေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသား အျဖစ္ (ေရြးခ်ယ္ေရး) အက္ဥပေဒမွာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ- ၁၁ (ဃ) အရ အရည္အခ်င္းျပည့္သူတို႔အား ျမန္မာႏုိင္ငံသား အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးရန္ျပဌာန္းျခင္းျဖစ္ သျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၁၁ (က)(ခ)(ဂ) အရ ႏုိင္ငံသားခံယူလိုေသာ ႏိုင္ငံသာ းမျဖစ္ေသးသူမ်ားအား ႏုိင္ငံသားေလွ်ာက္ထားခြင့္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္ေထာင္စုသားလတ္မွတ္ (UCC) ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူသည္ ယင္းဥပေဒပုဒ္မခြဲ (က)(ခ)(ဂ)(ဃ)(င)ႏွင့္ ညီညြတ္လွ်င္ ႏုိင္ငံသား လက္မွတ္ရလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားႏုိင္သျဖင့္ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၁၁ (က)(ခ)(ဂ) အရ ႏုိင္ငံသား အရည္အခ်င္း ရွိၿပီးသူမ်ား ေလွ်ာက္ထားရန္ပင္ မလိုေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    ထိုသုိ႔ေလွ်ာက္ထားခြင့္ရွိသူမ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ၁၉၄၈-ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံသားေရြးခ်ယ္ေရ းဥပေဒပုဒ္မ-၈၊ ပုဒ္မခြဲ(၃) အရထင္ရွားပါသည္။ ပုဒ္မခြဲ(၃) တြင္ေလွ်ာက္ထားသူသည္ ႏုိင္ငံျခားသား အျဖစ္ကို စြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၏ေက်းဇူး သစၥာကို ေစာင့္သိရုိေသမည္ျဖစ္ေၾကာင္း က်မ္းက်ိန္ သစၥာျပဳရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားခ်က ္အရ သိသာထင္ရွားပါသည္။

    ထို႔ေနာက္ ၁၉၄၈ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒ(၁၉၄၈-ခုႏွစ္ အက္ဥပေဒ အမွတ္- ၆၆) ကို (၄.၄.၁၉၄၈) ရက္တြင္ ျပဌာန္းခဲ့ပါသည္။ ယင္းအက္ဥပေဒပုဒ္မ-၃(၁) အရ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ- ၁၁ (က) အလို႔ဌာ တိုင္းရင္းသား တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးဆိုသည္မွာ ၁၉၄၈ခုႏွစ္ ျမန္မႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒပုဒ္မ-၃ (၁) တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ လူမ်ိဳးအမည္မ်ား အျပင္ ၁၈၂၃-ခုႏွစ္မတိုင္မီ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပါဝင္ေသာနယ္ေျမတစ္ခုခု၌ မိမိတို႔၏ ပင္ရင္းတိုင္ျပည္အျဖစ္ အေျခစိုက္ေနထိုင္ခ့ဲေသာ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားသည္လည္း “ျမန္မာႏုိင္ငံ တိုင္းရင္းသား” ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္ေထာင္စ ုနယ္ေျမဆိုသည္မွာလည္း ယခုတည္ရွိေသာ နယ္ေျမမဟုတ္ဘဲ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၁၁(က)(ခ)(ဂ) ပါ နယ္ေျမမ်ားကို ရည္ညႊန္းေၾကာင္းလည္း ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၂ (က) အရျမင္သာပါသည္။ ထိုနယ္ေျမဆိုသည္မွာ ျဗိတိသွ်ဘုရင ္မင္းျမတ္၏ အာဏပ်ံ႕ႏွံ႔ရာနယ္ေျမ ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ ္လြတ္လပ္ေရးအက္ဥပေဒပူဒ္မ-၂(၂) တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ နယ္ေျမမ်ားကို ဆိုလိုပါသည္။ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၂ (က) အရ “ယခင္ကဘုရင္ခံမွ တဆင့္ျဗိတိသွ်ဘုရင္မင္းျမတ္ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ နယ္ေျမအားလံုးသည္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပါဝင္သည္” ဟုဆိုထ္ားပါသည္။

    ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၄၈-ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒပုဒ္မ-၄(၁) အရ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၁၁(က)(ခ)(ဂ) ပါ ႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ၏ႏုိင္ငံသားမ်ား အျဖစ္ တည္ရွိေနသည္ဟု ျပဌာန္းခ်က္ အရလည္း ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈမွာ အလြန္ရွင္းလင္းပါသည္။ ယင္းဥပေဒမ်ားအရ တိုင္းရင္းသားျဖစ္ခြင့္ပင္ရွိသူမ်ားကို ႏုိင္ငံသားခြဲျခားရန္ မသင့္ေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၂ (က) ပါနယ္ေျမတြင္ ေမြးဖြားခဲ့သူမ်ားသည္ ပုဒ္မ-၁၁(ခ) အရ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ပါဝင္လတၱံေသာ အာဏာ ပိုင္နက္တြင္ေမြးဖြားသူမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ပုဒ္မ-၁၁(ဂ) ပါ အာဏာပိုင္နက္တြင္ ေမြးဖြားသူအျဖစ္လည္း အက်ံဴးဝင္ပါသည္။ ပုဒ္မ-၁၁(ဃ) အရ အဆုိပါ အာဏာျပန္႔ရာနယ္ေျမတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ယင္းအေျခခံဥပေဒ အာဏာတည္သည့္ေန႔ရက္ မတိုင္မီ သို႔မဟုတ္ ၁-၁-၁၉၄၂ ရက္မတိုင္မီ (၁၀) ႏွစ္အတြင္း အနည္းဆံုး ၈-ႏွစ္ ထို အာဏာပိုင္နက္အတြင္း ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ထာဝရေနထိုင္ရန္ၾကံရြယ္၍ ႏုိင္ငံသား အျဖစ္ေရြးခ်ယ္သူတိုင္းသည္လည္း ႏုိင္ငံသားျဖစ္ပါသည္။

    ၁၉၄၈-ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒပုဒ္မ-၄(၂)အရ၊ ျပည္ေထာင္စုတြင္ ပါဝင္ေသာ နယ္ေျမတစ္ခုတြင္ အနည္းဆံုး ဘိုးဘြားအားလံုး လက္ထက္မွစ၍ မိမိတို႔၏ပင္ရင္း တိုင္းျပည္ အျဖစ္ျဖင့္ မိ်ဳးဆက္မျပတ္ ထာဝစဥ္ အေျခစိုက္ေနထိုင္ခဲ့သည့္ အျပင္ မိမိ၏မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ တကြ မိမိကိုယ္တိုင္ ထိုနယ္ေျမ တစ္ခုခုတြင္ ေမြးဖြားသူျဖစ္လွ်င္ ထိုသူအား ျမန္မာႏုိင္ငံသားဟု မွတ္ယူရမည္ဟု ျပဌာန္းခ်က္အရ ျပည္ေထာင္စု နယ္ေျမ တစ္ခုခုတြင္ အဘိုး၊အဘြားတို႔သည္ ပင္ရင္းတိုင္ျပည္အျဖစ္ မ်ိဳးဆက္မျပတ္ထာဝစဥ္ အေျခစိုက္ေနထိုင္လာ ခ့ဲသည့္ အျပင္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ ထိုနယ္ေျမတစ္ခုခုတြင္ ေမြးဖြားခဲ့လွ်င္ ႏုိင္ငံသားပင္ စီစစ္ရန္ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘဲ ယင္းဥပေဒျပဌာန္းခ်က္ အရ ျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူမ်ားသည္ ယခုလည္း ႏုိင္ငံသားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနပါသည္။

    ထို႔ျပင ္၁၉၄၈ခုႏွစ္ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒပုဒ္မ-၅ (က)(ခ)(ဂ) တို႔အရ ေမြးဖြားသူမ်ားသည္လည္း ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၈၂-ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံသား ဥပေဒ မျပဌာန္းမီက ႏုိင္ငံသားျဖစ္ၿပီး သူမ်ားသည္ ႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၈-ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒပုဒ္မ-၅ (က) အရ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒ အာဏာတည္ၿပီးမွ ျမန္မာႏုိင္ငံသား မိဘ တစ္ပါးပါးမွ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူသည္လည္း ႏိုင္ငံသားျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ-၁၄၆၌ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူမ်ား အားလံုး ႏုိင္ငံသားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပဌာန္းခ်က္ အရ ၁၉၈၂-ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံသား ဥပေဒ မျပဌာန္းမီက အထက္ေဖာ္ျပပါ ဥပေဒမ်ား အရ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူမ်ားအား ႏုိင္ငံသားစီစစ္ရန္ပင္ မလိုေတာ့ဘဲ ႏုိင္ငံသားျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူမ်ားႏွင ့္မိဘႏွစ္ပါးအား ၁၉၈၂-ခုႏွစ္တြင္ ႏုိင္ငံသား ဥပေဒျဖင့္ စီစစ္ရန္ မလိုေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒပုဒ္မ-၁၀ (င) အရ၊ ေမြးဖြားစဥ္က ႏုိင္ငံသား မျဖစ္ေသးေသာ မိဘ တစ္ပါးပါးမွျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ပါးလံုးမွျဖစ္ေစ ေမြးဖြားသည့္ႏုိင္ငံသားသည္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ တင္ေျမွာက္ခံ ပိုင္ခြင့္မရွိေစရဟူသည့္ ျပဌာန္းခ်က္သည္ ဥပေဒႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနပါသည္။ အတိအလင္းႏုိင္ငံျခားသားျဖစ္ေသာ မိဘမ်ားႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေစသင့္ပါသည္။ ပုဒ္မ-၈ (က)(ခ)(ဂ) ပါ အရည္အခ်င္းႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ အမ်ိဳးသား၊အမ်ိဳးသမီးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး၊ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ခံပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဆိုသည့္ ျပဌာန္းခ်က္ အရ (၂၀၀၈-ခုႏွစ္) ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ မျပဌာန္းမီကလည္းေကာင္း၊ ၁၉၈၂-ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံသားဥပေဒ မျပဌာန္းမီကလည္းေကာင္း၊ ယင္းဥပေဒအရ ၁၉၈၉၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ခန္႔က ႏုိင္ငံသားစီစစ္ျခင္ းမျပဳမီ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကေသာ အမ်ိဳးသာ းမွတ္ပံုတင္ သက္ေသခံကဒ္ျပား ကိုင္ေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသည့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ အမ်ိဳးသားမွတ္ပံုတင္ မေပၚေသးခင္က ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကေသာ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းမ်ားစြာလည္း ရွိပါသည္။ အဆိုပါ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းမ်ားအား ေရြးခ်ယ္ခံ ပိုင္ခြင့္ျပဳသည္ဆိုလွ်င္ အလားတူအျခားလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္းမ်ားလည္း ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ခံ ပိုင္ခြင့္ရွိေၾကာင္း ျမင္သာပါသည္။

    သာဓကအားျဖင့္ ယခုက်င္းပမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲကာလ (၂၀၁၅) ခုႏွစ္တြင္ အသက္(၇၀) ခန္႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း တစ္ဦးအား ၎၏မိဘႏွစ္ပါးက ၎အား (၁၉၄၅)  ခုႏွစ္ခန္႔က ေမြးဖြားရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ၎ကိုေမြးဖြားၿပီးေနာက္ အမ်ိဳးသားမွတ္ပံုတင္ သက္ေသခံ လက္မွတ္ ထုတ္ေပးျခင္းမတိုင္မီ ၎မိဘႏွစ္ပါးစလံုး ကြယ္လြန္ခဲ့လွ်င္ မည္သည့္ အေထာက္အထားမွ် ရွိမည္ မဟုတ္ပါ။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အဆိုပါကုိယ္စားလွယ္ေလာင္း၏ မိဘႏွစ္ပါး၏ မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဘိုးဘြားမ်ားမွာ ပို၍ပင္ အေထာက္အထားရွိရန္ အေၾကာင္းရွိမည္ မဟုတ္ပါ။

    ထို႔ေၾကာင့္၁၉၄၇၊ ၁၉၇၄၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမ်ားအရ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၈-ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြင္း ေနထိုင္သူမ်ား မွတ္ပံုတင္ေရး အက္ဥပေဒႏွင့္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ နည္းဥပေဒအရ လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ၿပီးေသာ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားသူသည္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ယူႏုိင္သည္ျဖစ္ရာ၊ ၎အားေမြးဖြားစဥ္က မိဘႏွစ္ပါးသည္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနပါ သျဖင့္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း အျဖစ္ ေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ခံပိုင္ခြင့္ရွိၿပီး ၊ပုဒ္မ-၈ (ခ) ႏွင့္ ညီညြတ္ပါသည္။ ပုဒ္မ-၁၀ (ခ) ႏွင့္ ျငိစြန္းျခင္းမရွိေသာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။

    သို႔ျဖစ္ရာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းကို ေမြးဖြားစဥ္က မိဘႏွစ္ပါးႏိုင္ငံသားျဖစ္ရမည္ဆိုသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္သည္ ယခင္တည္ရွိခဲ့ၿပီးေသာ ဥပေဒမ်ားႏွင့္ ဝိေရာဓ ိမျဖစ္ေစရန္ႏွင့္ ယင္းဥပေဒမ်ားအရ ရရွိၿပီးျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးမ်ား မဆံုးရႈံးေစသင့္ေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါသည္။