ဇူလိုင္ ၁၅ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ ေရးသည္။
စာဖတ္ခါစ၊ စာစံုဖတ္ခါစတုန္းကေပါ့။ မဂၢဇင္းေတြ၊ ဝတၱဳတိုႏွင့္ေဆာင္းပါးေတြမွာ မၾကာခဏဆုိသလို ဖတ္မိတာက အေမအေၾကာင္းေတြပါပဲ။ အေတြးႏုႏု ဦးေႏွာက္ႏုႏုေလးမို႔ စာရဲ႕အႏွစ္သာရကို မခံစားတတ္ခဲ့တာကိုေတာ့ ႐ုိးသားစြာဝန္ခံပါရေစ။
မ်ားေသာအားျဖင့္ကလည္း ေလာကႀကီးကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးျဖစ္တဲ့ အေမတမ္းခ်င္းေတြေလ။ အဲဒီတုန္းကကိုယ့္မွာ အေမဆိုတာက မားမားမတ္မတ္႐ွိေနတာကိုး။ ဘာကိစၥမွာမဆို “အေမ… သိလား” အစခ်ီၿပီး အေမ့ကိုတတြတ္တြတ္ နားပူနားဆာ လုပ္ေနက်။ ေျပာတိုင္းျဖစ္၊ ေတာင္းတိုင္းရေအာင္ အေမက ျဖည့္ဆည္းေပးေနေတာ့လည္း ႀကီးလြန္းေတာ့ မျမင္ ျဖစ္ခဲ့မိသည္ပဲေပါ့။ ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆို အေမက အိမ္ဦးနတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေဖ့ကို ႐ုိ႐ုိေသေသ ဝတၱရားမပ်က္ျပဳစုဖို႔ရယ္ သားေတြသမီးေတြကို မ်က္ျခည္မျပတ္ဂ႐ုစိုက္ရင္း ထိန္းေက်ာင္းပဲ့ျပင္တဲ့ တာဝန္ပဲ႐ွိတယ္။ အိမ္ျပင္ထြက္ ဖားစီးငါးစီးႏွင့္ စီးပြား႐ွာစရာမွ မလိုတာ။ မလိုဆို အေမအမ်ားစုဟာ သူတို႔ခ်စ္တဲ့ခင္ပြန္းႏွင့္ သားသမီးေတြကို ေမတၱာေတြ တစ္သီႀကီးေပးၿပီး ျပဳစုယုယဖို႔သာ ႐ွိတာကိုး။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္လို ေယာက္်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ (မယ္တစ္႐ြက္မက တစ္ထမ္းနီးပါး) အိမ္ျပင္ထြက္အလုပ္လုပ္ေလ့လည္း မ႐ွိတာက တစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ဒီေတာ့ အလုပ္ျပန္ေက်ာင္းျပန္တိုင္း အေမ့မ်က္ႏွာကို ႐ႊင္႐ႊင္လန္းလန္းႏွင့္ တစ္ဝႀကီးျမင္ေတြ႔ေနက်။
အေမကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မဆို ဘယ္သား ဘယ္သမီး အိမ္ျပန္လာေနက်ဆိုတာကို ဦးေႏွာက္ထဲမွာ စီထားၿပီးသား။ ထိုင္ေနက် ထိုင္ခံုေဘးကေန လည္ဆန္႔လို႔ ေမွ်ာ္ေနတတ္တယ္ေလ။ အိမ္ကိုေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္လာၾကတာ ေတြ႔ရၿပီးၿပီဆိုမွ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညွိရင္း အားပါးတရဖြာေနလိုက္ေရာ။ ႐ွိေသးတယ္။ မိုးမိလာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ “ေရေတြစင္ေအာင္ သုတ္ဦး အေအးမိလိမ့္မယ္” “အဝတ္ဆိုေတြ ခပ္ျမန္ျမန္လဲလိုက္ ၾကားလား” အစခ်ီတဲ့ အေမ့လမ္းညႊန္ၾကားခ်က္ေတြရဲ႕ အဆံုးမွာ ဟင္းခ်ိဳပူပူ ဒါမွမဟုတ္ စြပ္ျပဳတ္ပူ တစ္ခြက္ကို ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ေသာက္ခိုင္းတတ္တယ္။ အဲဒါကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေမေလ။
ျမန္မာအကီ်ၤလက္႐ွည္အျဖဴ၊ ထဘီ (အညိဳ၊ အမည္း)၊ ဘီးေက်ာ္ပတ္ဆံထံုးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြျမင္တိုင္း အေမ့ကိုဖ်က္ခနဲ သတိရတတ္တာ ဒီကေန႔ ဒီအခ်ိန္ထိပါပဲ။ စကားကိုခပ္တိုးတုိး၊ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေျပာတတ္တာ အေမ့ဝသီ။ သားသမီးေတြ ကိုလည္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာတာမ်ိဳးၾကားရင္ အျမဲဟန္႔တယ္။ အေမ့ပံုရိပ္ေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားႏွင့္ အေတြးထဲမွာ အျမဲလိုလိုစိုးမိုးေနပါတယ္။ အေမ ကၽြန္မတို႔ကို ခြဲခြာၿပီး ေနာက္ေန႔ကစလို႔ဆိုပါေတာ့။ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားမႈ၊ ေမတၱာ၊ အၾကင္နာႏွင့္ စာနာနားလည္မႈ ဆိုတာေတြက ကိုယ္ဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြမွာ ေဖာ္ျပထားတာထက္ပိုၿပီး ေလးေလးနက္နက္ခံစားမိႏုိင္တာ ဘယ္အခ်ိန္မ်ားလဲလို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္အေမဘဝကိုေရာက္တဲ့ အခါသမယပဲလို႔ ဆိုပါရေစ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ အရာေတြက စကားလံုးေတြႏွင့္ ဖြင့္ေျပာလို႔ မရဘဲ ႏွလံုးသားႏွင့္ရင္းၿပီး သိ႐ွိခံစားရတာမိ်ဳး မဟုတ္လား။
အေမလို႔ အားပါးတရေခၚ၊ ရင္ထဲကေသာကေတြ အေမာေတြကို အားပါးတရဖြင့္ေျပာျပရင္း ရင္ဖြင့္ခြင့္ရတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ။ အေမဆိုတာ သက္႐ွိထင္႐ွား ႐ွိေနလို႔ကေတာ့ လာစမ္းပါေစ။ ဒီေလာကဓံ၊ အေမက ကိုယ့္ေ႐ွ႔ကေန ရင္ဆီးလို႔ ခံေပးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္သတၱိႀကီးလြန္းတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ပါပဲ အေမ့ကိုအားကိုးတစ္ခုအေနႏွင့္ အတြယ္ႀကီးတြယ္ေနမိတာ မဆန္းဘူးေပါ့ေနာ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြအားရက္တစ္ရက္ကေပါ့။ အဝတ္ဘီရုိကို႐ွင္းရင္း အေမေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ပိုးဇင္းမယ္ (အညိဳေရာင္) လံုခ်ည္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လံုခ်ည္ကေဟာင္းဆို ေတာ္ေတာ္ေလးေဟာင္းေနၿပီ။ အင္းေလ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တာ ေဟာင္းသင့္ၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ေလ အဲဒီအေမ့လံုခ်ည္ေလးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ အေတြးေတြကေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ လန္းဆန္းေနတုန္းပါ။ အေထြးဆံုးသမီးျဖစ္ၿပီး ေသြးဆံုးသားဆံုး ရထားတာမို႔ အေမကကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ သိကၽြမ္းခဲ့သမွ်ေတြ၊ ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္းေတြထဲမွာ အေမ့လိုမိန္းမသားမ်ိဳး ႐ွားပါးမယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ ေခတ္ပညာကို အေျခခံအဆင့္ေလာက္သာ တတ္ခဲ့တဲ့ အေမနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြက မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ျမင့္မားတယ္။ ဒါက ကၽြန္မတို႔သားသမီးတစ္ခုရဲ႕ မ်က္စိမွိတ္ ယံုၾကည္ေထာက္ခံထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးေတြသာမက သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြကပါ ႏႈတ္ကဖြင့္ေျပာၿပီး ခ်ီးက်ဴးခံရေလာက္ေအာင္ အေမ့ရဲ႕ အရည္အေသြးေတြက ျမင့္မားခဲ့တာေၾကာင့္ပါပဲ။
အေမကအေန႐ုိးတယ္။ ဝါၾကြားလိုစိတ္မ႐ွိဘူး။ (တကယ္ေတာ့ အေမတို႔ဘက္က ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူေတြ) စာဖတ္တယ္၊ မွတ္တယ္ သားသမီးေတြကို ျဖန္႔ေဝၿပီး ေျပာဆိုဆံုးမတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သားသမီးေတြကို နားဝင္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတာ ႐ုိက္ႏွက္တာမ်ိဳး ကၽြန္မတို႔ဘဝမွာ လံုးဝ (လံုးဝ) မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးအေမ့ကို ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတယ္။
အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားတဲ့အေမဟာ သားအႀကီးဆံုးကို ဗိုလ္ႀကီး၊ သားအလတ္ကို အင္ဂ်င္နီယာ (ႏုိင္ငံျခားပညာသင္ဆုရ) သမီးေတြကို ေက်ာင္းဆရာမ၊ တရားလႊတ္ေတာ္ေ႔႐ွေန စာေရးဆရာမ စသည္ျဖင့္ ျဖင့္လာေအာင္ အေမက တိုက္တြန္းအားေပးခဲ့တယ္။ ပညာအေမြေပးရင္း အားပါးတရ ဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။ မိသားစုရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးကို အေဖကတာဝန္ေက်ခဲ့သလို ကၽြန္မတို႔အားလံုးအတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္ေအာင္ အေမက စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေပးခဲ့သည္ပဲေပါ့။
အေတြးအမွ်င္ေတြက မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လက္႐ွိအခ်ိန္မွာ အေမတို႔ အေဖတို႔ ေပးခဲ့တဲ့ အိမ္ရိပ္မွာမွီခိုရင္း ကၽြန္မရင္က ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သားသမီးအေပၚ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ တာဝန္ေက်ခဲ့ၿပီးၿပီလဲဆိုတာ ဆက္ၿပီးေတြးေနမိတယ္။ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ အေမရဲ႕ဝတၱရားေက်ပြန္မႈမ်ဳိးကို ေျခဖ်ားေတာင္မီရဲ႕လားလို႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တဲ့သားသမီးႏွင့္ေျမးေလးဟာ ကၽြန္မအတြက္ အင္အားေတြပါ။ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ကၽြန္မရင္ခြင္ႏွင့္ေဝးေနသည့္တိုင္ ႏွလံုးသားေတြခ်င္း နီးစပ္ေနၾကဆဲပါ။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါဆိုသလို ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြႏွင့္ ဆံုရင္းအားတက္ခဲ့ရစျမဲပါ။
အေမ့လိုတာဝန္ေက်ပြန္မႈဟာ အျပည့္အဝမဟုတ္သည္ပဲထား။ ကၽြန္မရဲ႕သားသမီးေတြရဲ႕ ရင္ကိုထိုးေဖာက္ျမင္ႏုိင္စြမ္း႐ွိေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မသမီးရဲ႕ ေခၚေနက် “အေမ” ဆုိတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲစကားရပ္ေတြအေပၚမွာ ႏွလံုးသားႏွင့္ ခံစားၿပီးအားေပးႏွစ္သိမ့္ကာ ေတာင္းလာတဲ့အၾကံဥာဏ္မ်ိဳးကို ေပးရတာကို ကၽြန္မ႐ွင္သန္ေနသေ႐ြ႔ လုပ္ေပးေနဦးမွာပါ။ စာဖတ္သူမွာေရာ ရင္ဖြင့္တိုင္ပင္ဖို႔ အေမ ဆိုတာ သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိေနလား။ ကံေကာင္းလိုက္တာ။
အေမေျခအစံုဟာ ေလာကီပစၥည္းထက္ အဆတစ္ရာေထာင္ပိုတယ္ဆိုတာ သိလာမွာပါ။ အေမ မ႐ွိေတာ့ရင္ေလ။
ႏွင္းဆီခင္
