ေမ ၂၈ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
– တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဘ၀က မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကုိ ျဖစ္ေစၿပီး ထုိအေျပာင္းလဲမ်ားက ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္ ပံုမ်ိဳးလားဟုပင္ ထင္ရသည္။ နီေပါငလ်င္ေၾကာင့္ ခံစားခဲ့ရေသာ အသက္ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ မာယာ ဂူရန္၏ ဘ၀ကလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ျဖစ္သည္။
ယခုလအေစာပုိင္းက မာယာကုိ ခတၱာမန္ဒူ၌ ကၽြန္မ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုခဲ့ၿပီး သူ႕အေၾကာင္းကုိ ေမးျမန္းခဲ့သည္။ ဧၿပီ ၂၅ ရက္ေန႔က ႐ုတ္တရတ္လႈပ္ခတ္ခဲ့ေသာ ငလ်င္တြင္ သူမမွာ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ ေအာက္ပုိင္း ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရၿပီး သူမ၏ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည့္ဘ၀က ပုိ၍ ၾကမ္းတမ္းလာခဲ့သည္။ သူမမွာ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္တန္းရွိ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈနိမ့္ၾကေသာ ေဒသေလးတြင္ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ေနထုိင္ရသူျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္မရွိသည့္ သူမ၏ ဘ၀က ဆုိး၀ါးသည့္ အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္လာသည္။
ခတၱာမန္ဒူေဆး႐ံုတြင္ ကုသေပးေသာ ဆရာ၀န္အေနျဖင့္ ေျခတုတတ္ေပးမည္ဟု မာယာႏွင့္ သူမ၏ဖခင္ ဘဟင္ ဘဟာဒူး ဂူရန္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ျမင့္မားေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ထားခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ငလ်င္ၿပီးေနာက္ ေဆး႐ံုတြင္ လူနာမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနကာ မာယာအေနျဖင့္ ေျခတုတပ္ရန္ လမ်ားစြာၾကာ ေစာင့္ရမည္ဟု ဆရာ၀န္က ဖခင္ျဖစ္သူကုိ ေျပာခဲ့သည္။
ေငြမရွိသည့္ ဂူရန္တစ္ေယာက္ အမ်ိဳးသမီး ခြဲစိတ္ေဆာင္ရွိ ခုတင္နံပါတ္ ၄၁ တြင္ ေဆးကုသမႈ ခံယူေနရေသာ သမီးျဖစ္သူကုိ မ၍ ေက်ာတြင္ပုိးကာ ေဂါရ္ခါးခ႐ုိင္ရွိ ၎တုိ႔၏ ကာစီဂါအြန္ရြာသုိ႔အေရာက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည့္ ခရီးရွည္ႀကီးကုိ စတင္ခဲ့သည္။
မာယာမွာ အိမ္အနည္းငယ္သာ မၿပိဳမလဲ ထီးထီးခ်ည္းက်န္ေနေသာ ရြာပ်က္ႀကီးကုိ ဇာတိအျဖစ္သတ္မွတ္၍ ေနရမည္။ မိသားစုအား ေကၽြးေမြးရန္ႏွင့္ အမိုးအကာေအာက္တြင္ထားရန္ ႐ုန္းကန္ေနရသည့္ မိဘမ်ားအတြက္ သူမက ၀န္ထုတ္၀န္ပုိး ျဖစ္ေတာ့မည္။ သူမအေနျဖင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ စုိးရိမ္သကဲ့သုိ႔ အပယ္ခံဘ၀ ေရာက္ရေတာ့မည္ျဖစ္ၿပီး မည္သည့္ အမ်ိဳးသားမွ လက္မထပ္ခ်င္သည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအျဖစ္ ႀကီးျပင္းရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ေမလ ၁၂ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ပုိင္းတြင္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
ဒုတိယေျမာက္ငလ်င္က ဟိမတႏၱာတစ္၀ုိက္တြင္ ထပ္မံလႈပ္ခတ္ခဲ့ၿပီး မာယာ၏ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းကုိ ေနာက္ထပ္ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုဆီသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားေလေတာ့သည္။
အခြင့္အလမ္းေပၚလာျခင္း
ပထမတစ္ႀကိမ္ ငလ်င္လႈပ္သည့္ေန႔တြင္ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ေပၚမွ ဖုန္လံုးႀကီးမ်ား၊ ေက်ာက္တံုးမ်ားႏွင့္ အိမ္မ်ားက ေဂါရ္ခါးခ႐ုိင္အေပၚကုိ လိမ့္ဆင္းလာၿပီး ၎တုိ႔ေနရာက ဗံုးႀကဲခံရသကဲ့သုိ႔ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတံုးႀကီးတစ္တံုးက မာယာ၏ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကုိ ပိသြားသည္။
၂ ရက္နီးပါးၾကာမွ သူမကုိ ခတၱာမန္ဒူရွိ ထရီဘူဗန္ တကၠသိုလ္ သင္ၾကားေရးေဆး႐ံုသုိ႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ဆရာ၀န္မ်ားက ေျခေထာက္ျဖတ္ပစ္ရန္မွလြဲ၍ ၎တုိ႔တြင္ မည္သည့္ေရြးခ်ယ္မႈမွမရွိဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ သူမကုိ စေတြ႕စဥ္က မာယာမွာ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ႐ံႈ႕မဲ့ေနသည္။ မ်က္ရည္ပူမ်ားကလည္း သူမ၏ ညစ္ေထးေသာ ပါးျပင္ေပၚတြင္ စီးက်ေနသည္။
ေန႔လည္ပုိင္းအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္မက သူမ၏ ေဆး႐ံုခုတင္တြင္ ထုိင္ကာ ကုန္ဆုံးခဲ့ၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္ စကားေျပာခဲ့သည္။ သူက မာယာ၏ သာမန္ဘ၀မွာ ဆံုး႐ံႈးသြားၿပီဟု ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေနသည္။
ကၽြန္မ နီေပါမွ ျပန္လာသည့္အခါ မာယာ၏ ဖခင္ကုိ ခတၱာမန္ဒူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ဂ်ာနယ္လစ္ အယုရွ္ ခဒ္ကာမွတစ္ဆင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ မာယာမွာ ေဆး႐ံုးမွ ဆင္းသြားသည္ကုိ သိခဲ့ရၿပီး ထုိ႔ေနာက္တြင္ သူမ၏ ဖုန္းကုိ ေခၚ၍ မရေတာ့။
ကၽြန္မ အဆက္အသြယ္မရသည့္အခ်ိန္တြင္ မာယာႏွင့္ သူမ၏ ဖခင္တုိ႔မွာ ႐ုမ္ခ်က္ ရြာသုိ႔ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ ငလ်င္လႈပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ထုိရြာ၌ ရွိေနၾကသည္။ ထုိရြာတြင္ ၀ါရွန္တန္တကၠသုိလ္မွ ဘြဲ႕ရတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ရည္ရြက္ခ်က္တစ္ခု ရွိေနသည့္ ဂ်၀ါလန္႔ ဂူရန္က ၎တုိ႔အား ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္အတြင္း သူ၏ MBA ပေရာဂ်က္တစ္ခုအတြက္ ဂ်၀ါလန္႔ ဂူရန္မွာ ရိန္နီယာေတာင္တြင္ ရန္ပံုေငြရွာေဖြေရး ေတာင္တက္မႈတစ္ခုကုိ စီစဥ္ခဲ့ၿပီး နီေပါရွိ ေက်းလက္ေဒသပညာေရးအား ေထာက္ပံ့ရန္အတြက္လည္းပါသည္။ ဂူရန္မွာ 3 Summits ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ နီေပါအတြက္ျပဳလုပ္သည့္ ရန္ပံုေငြလႈပ္ရွားမႈမွတစ္ဆင့္ အဆုိပါ ေတာင္တက္မႈကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိလႈပ္ရွားမႈမွ ေဒၚလာ ၂ သိန္း ရခဲ့ၿပီး နီေပါရွိ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ ေက်ာင္း ၆ ေက်ာင္း ေဆာက္ေပးႏုိင္ခဲ့သည္။
ဧၿပီ ၂၅ ရက္ေန႔ နီေပါငလ်င္အတြင္း ဂူရန္မွာ နီေပါတြင္ရွိေနၿပီး ကူညီကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားသုိ႔ ေျခစံုပစ္၀င္ခဲ့သည္။ ငလ်င္ဗဟိုခ်က္အနီးရွိ ဆင္ဂလာရြာမွာ ၎၏လမ္းညႊန္မ်ားႏွင့္ အထမ္းသမားအေျမာက္အမ်ား ေနထုိင္ရာ ရြာမ်ားထဲမွ တစ္ရြာျဖစ္ၿပီး ထုိျဖစ္ရပ္ဆုိးႀကီးက ၎အတြက္ ကုိယ္ပုိင္ျပႆနာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ဂူရန္မွာ ဧၿပီ ၂၅ ရက္ ငလ်င္ဒဏ္ကုိ အဆုိး၀ါးဆံုး ခံခဲ့ရသည့္ ေဂါရ္ခါးခ႐ုိင္သုိ႔ အေရးေပၚ ေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းမ်ား စတင္ေပးပုိ႔ခဲ့သည္။ တာလပတ္မ်ား၊ ေဆးမ်ား၊ ေစာင္မ်ားႏွင့္ ဆန္တုိ႔ကုိ သယ္ေဆာင္၍ ရမ္ခ်က္ေဒသသုိ႔ေရာက္ရန္ ဂူရန္မွာ ၂ ရက္ၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ၎၏ တကုိယ္လံုးတြင္လည္း ဖုန္မ်ားေပက်ံကာ ကို႔႐ုိ႕ကားယားျဖစ္ေနသည္။ တစ္စစီျဖစ္ေနေသာ အိမ္မ်ား၊ ၿပိဳက်လုမတတ္ျဖစ္ေနေသာ အိမ္မ်ားကလည္း ေနာက္ထပ္ေျမၿပိဳမႈကုိ ေစာင့္ေနသေယာင္ေယာင္။
အိမ္သုိ႔ ခရီးၾကမ္းႏွင္ေနသည့္ ဖခင္၏ေက်ာေပၚတြင္ ကုန္းပုိးလုိက္လာေသာ မာယာကုိ ေတြ႕သည့္အခါ ကူညီႏုိင္မည္ဆုိသည္ကုိ သူသိခဲ့သည္။ ဖခင္ သုိ႔မဟုတ္ သမီးျဖစ္သူကုိ ခတၱာမန္ဒူသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားေပးရမလားဟု သူက ေမးခဲ့သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္ဆုိတာ မာယာရဲ႕အေဖကို ေသခ်ာေျပာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ့ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဆုိတာကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ကုိ ေျပာခဲ့ပါတယ္” ဟု ဂူရန္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။
၎၏ သူငယ္ခ်င္း ဘီဘက္ ဘန္စကုိတာက သာမန္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မဟုတ္။ ဘန္စကုိတာ၏ ဖခင္မွာ မာယာကဲ့သုိ႔ နီေပါရွိ ေ၀းလံေခါင္ေသာသီေဒသမ်ား၌ ေနထုိင္သည့္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ကုသမႈမ်ားေပးရန္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားစြာကတည္းက အေမရိကမွ နီေပါသုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည့္ အ႐ုိးခြဲစိတ္ကု ဆရာ၀န္ျဖစ္သည္။
၁၉၈၆ ႏွစ္တြင္ သူက အက်ိဳးအျမတ္မယူသည့္ ေဆး႐ံုတစ္ခုႏွင့္ မသန္းစြမ္းကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးစင္တာ HRDC ကုိ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ေျခေထာက္ခြင္ျခင္း၊ ခါး႐ုိးမသန္ျခင္းႏွင့္ အျခားေသာ မသန္စြမ္းေရာဂါမ်ားကုိ ခံစားေနရသည့္ ကေလးငယ္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ကူညီကုသေပးခဲ့သည္။ အဆုိပါေဆး႐ံုမွာ ပစ္ပယ္ခံထားရသည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အ႐ုိးေၾကာ ကုသမႈကုိလည္း အထူးျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။
ဘီဘက္ ဘန္စကုိတာကလည္း ဖခင္ျဖစ္သူ၏ တုိက္တြန္းမႈကုိ လုိက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အ႐ုိးခြဲစိတ္ကု ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ဘန္စကုိတာက မာယာအား ေျခတုတပ္ေပးႏုိင္သည္ဆုိသည္ကုိ ဂ်၀ါလန္႔ ဂူရန္က သိခဲ့သည္။
“ခင္ဗ်ားရဲ႕ေဆးခန္းကုိ ဒီကေလးမေလး ေခၚလာလုိ႔ရမလား” ဟု သူက ဘန္စကုိတာကုိ တယ္လီဖုန္းထဲတြင္ ေမးခဲ့သည္။ ေခၚလာခဲ့ဟု အေျဖရသည့္အခါ ဂူရန္က မာယာ၏ အေဖကုိ စိတ္ပါလာေအာင္ စည္း႐ံုးရၿပီး ခတၱာမန္ဒူသုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ထုိအေျခအေနက ဘဟင္ ဘဟာဒူး ဂူရန္အတြက္ သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္မက္ဆုိး မက္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည့္ အိပ္မက္မ်ိဳး ျဖစ္လာေတာ့မည့္ အေနအထားလည္း ျဖစ္သည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ ၎၏ သမီးျဖစ္သူက လူေကာင္းပံုစံမ်ိဳး ျပန္ျဖစ္ရန္ အခြင့္အေရးရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ကံေကာင္းသည့္ ၾကား၀င္မႈ
ၿပီးခဲ့သည့္သီတင္းပတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွ တစ္ေန႔တြင္ ဂ်၀ါလန္႔ ဂူရန္ တည္ေထာင္ထားသည့္ ဆီယက္တဲလ္ၿမိဳ႕အေျခစုိက္ Grand Asian Journeys ကုမၸဏီမွ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ေရး ဒါ႐ုိက္တာျဖစ္ေသာ ပန္ပါရီ၏ ဖုန္းေခၚမႈကုိ ကၽြန္မ ရခဲ့သည္။ မာယာ၏အေၾကာင္းကုိ CNN မွ ဖတ္လုိက္ရၿပီးေနာက္ ဂူရန္က ကယ္တင္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္မိသြားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ မာယာ၌ ေကာင္းမြန္ေသာ အနာဂတ္ ရလာေတာ့မည္ကုိ ကၽြန္မ သိလုိက္ရသည္။
မာယာအား ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ကုသေပးေနသည့္ ေဒါက္တာ ဘန္စကုိတာကုိ ကၽြန္မ ဖုန္းေခၚလုိက္သည္။
မာယာအေနျဖင့္ ဒူးဆစ္ေအာက္မွ ျဖတ္လုိက္ရျခင္းမွာ ကံေကာင္းသည္ဟု သူက ကၽြန္မကုိေျပာသည္။ ေျခေထာက္ခြဲစိတ္မႈလုပ္ငန္းစဥ္က အေတာ္ေလးလက္၀င္ခဲ့သည္။
“ခြဲစိတ္မႈက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖတ္ထားတဲ့ေနရာက အနာဟာ အခုမွ က်က္ေနတုန္းပါ” ဟု သူက ေျပာခဲ့သည္။
ေျခေထာက္အတု အံကုိက္ျဖစ္ရန္အတြက္ မာယာ၏ ေျခေထာက္ကုိ ဘန္စကုိတာက တုိင္းၿပီးခဲ့ၿပီ။ သုိ႔ရာတြင္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးသည့္အတြက္ သီတင္းပတ္အနည္းငယ္ေတာ့ သူမ ေစာင့္ရလိမ့္မည္။
“နီေပါ ေက်းလက္ေဒသက ကေလးငယ္အမ်ားစုရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ သူတုိ႔မွာမရွိတဲ့ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ျဖည့္ဆည္းေပးရပါတယ္။ ဒီေလာက္ ဒူေပဒါေပခံႏုိင္တဲ့ ဒီကေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲတမ္း အံ့ၾသရပါတယ္” ဟု ဘန္စကုိတာက ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။
မာယာ၏ အၿပံဳးက လႈံ႕ေဆာ္အားေပးမႈကုိ ျဖစ္ေစသည္ဟု သူကဆုိသည္။ ေျခ၊ လက္မ်ားျဖတ္ထားရသည့္ ကေလးငယ္အခ်ိဳ႕အပါအ၀င္ အျခားကေလးငယ္မ်ား ပတ္လည္၀ုိင္းေနသည့္ ေဆး႐ံုတြင္ မာယာတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္လာသည္ကုိ သူ ျမင္ရသည္။ မသန္စြမ္းျဖစ္ေနသည္မွာ သူမတစ္ဦးတည္း မဟုတ္ဟု သူမကုိ ေျဖသိမ့္စရာျဖစ္ေစေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။
ဘန္စကုိတာ၏ ေဆး႐ံုအျပင္ဘက္တြင္ အကူအညီလုိအပ္ေနဆဲျဖစ္ေသာ ငလ်င္ဒဏ္ခံရသူမ်ား၏ တဲတန္းမ်ားရွိေနၿပီး ဧၿပီ ၂၅ ရက္ေန႔ကတည္းက ဆရာ၀န္မ်ားမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ လုပ္ေနၾကရသည္။ မာယာကေတာ့ အၾကင္နာလက္မ်ားအတြင္း ရွိေနသည္ဟု ကၽြန္မထင္သည္။
အခန္းတစ္ခန္းထဲရွိသည့္ အိမ္၏ ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ထုိင္ေနေသာ မာယာကုိ ကၽြန္မ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ သူမတစ္ေယာက္ ေက်ာက္သားအတိၿပီးသည့္ ေတာင္ေပၚလမ္းမ်ားတြင္ တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ ေျပးလႊားသြားႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ထုိကဲ့သုိ မေမွ်ာ္လင့္သည့္ အေျပာင္းအလဲအား ေတြ႕ႀကံဳသိျမင္ရသည္ကုိ ကၽြန္မ ၀မ္းသာသည္။ ဒီေနရာတြင္ရွိေနသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားက ယခုကဲ့သုိ႔ တုိးတက္မႈမ်ိဳး သိပ္မရွိ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆင္းရဲမြဲေတမႈႀကီးမားၿပီး သယံဇာတ အကန္႔အသတ္ရွိသည့္ ဒီလုိႏုိင္ငံမ်ိဳးတြင္ အဆံုးသတ္ကုိ လံုး၀ ခန္႔မွန္း၍ မရေပ။
သုိ႔ေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ၾကင္နာတတ္သူ လူစိမ္းမ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ မာယာတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိလာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
CNN မွ သတင္းေဆာင္းပါးကို ေလးေမာင္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။
