Blog

ေမ ၂၀ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
သက္ေဝႏွင္းေရးသည္။

ယခုလက္႐ွိတြင္ရ႐ိွၿပီး ယခုလက္႐ွိတြင္ သိျမင္ေနရေသာ လူ႔ဘဝသည္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါသာရ႐ွိ၍ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါသာ ေသဆံုးၾကရသည္ဆိုသည့္ အသိသည္ လူတိုင္း၌႐ွိ၏။

လူသည္ အသက္႐ွင္ေနထိုင္ျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္းၾကား၌႐ွိေသာ ကာလအတြင္း၊ အခ်ိန္ႏွင့္ျဖစ္တည္ မႈမ်ားသည္ ျပန္လည္အစားထိုးမရနုိင္ေတာ့မည့္အရာမ်ားသည္သာ ျဖစ္၏။

လူသည္အမိဝမ္း၌ သေႏၶတည္ၿပီးေနာက္ ရက္ေပါင္းသံုးရာေက်ာ္ခင္မွာပင္ အမိဝမ္းမွကၽြတ္၍ လူ႔ေလာကအတြင္းသုိ႔ေရာက္႐ွိၿပီး ဘဝတစ္ခုကို ရ႐ွိပိုင္ဆိုင္၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ လူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ စတင္ ရ႐ွိခဲ့ၿပီးေလေသာ အရာမွန္ သမွ်သည္ ေနာင္ထပ္ တစ္ႀကိမ္ ေနာက္ထပ္၍ ထပ္တူ ရ႐ွိမလာေတာ့ေပ။ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေသာ အရာမ်ားသည္ (အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မဆိုလို၊ ဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ဆိုျခင္း) ေနာက္ထပ္ တစ္ဖန္ အစားထိုး၍ ေရာက္႐ွိမလာခဲ့ေတာ့ေပ။ အစားထိုး၍ ရ႐ွိခဲ့ပါလွ်င္လည္း ပထမ႐ွိၿပီးသားအခ်ိန္ႏွင့္ေနရာ ခံစားခ်က္သည္ ထပ္တူေတာ့ျဖင့္ မက်ႏုိင္။ အဓိကအားျဖင့္ ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ လူတစ္ေယာက္ စတင္ျဖစ္႐ွိလာသည့္ အသက္ အ႐ြယ္အပိုင္းအျခားကို စ၍ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ကေလးဘဝအ႐ြယ္မွသည္ တစ္စတစ္စ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာေလေသာ အခါ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ထိုကေလးဘဝသည္ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါမည္သို႔ မည္သုိ႔မွျပန္လည္ မရ႐ွိႏုိင္ေတာ့ေပ။ ျဖစ္ၿပီးခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အခ်ိန္၊ က်န္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ေနရာတို႔သည္ ေနာက္ဆံုးလက္လႊတ္လိုက္ရေပ၏။ ဤသို႔ပင္တည္း မိမိအတြက္ေကာင္းျခင္းကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဆိုးျခင္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း ၎ရ႐ွိ လက္ခံလိုက္ရေသာ အခ်ိန္အား သတၱိ႐ွိစြာႏွင့္အသံုးခ်တတ္ရန္ လိုအပ္ေပသည္။

လူသည္ဘဝတစ္ခုျဖစ္လာၿပီဆိုလွ်င္ မည္သည္ကိုမွ် အပိုင္တြက္ထား၍ မရႏုိင္ေပ။ လူ႔ဘဝႀကီးသည္ မေသခ်ာျခင္း မေရရာျခင္းမ်ားသည္သာ အခ်ိန္ျပည့္စိုးမိုး၏။ မိမိသည္ မိမိ၏သတၱိႏွင့္ မိမိ၏အသိတို႔ကို ေသခ်ာေရရာေအာင္ ထိန္းသိမ္း ထိန္းေက်ာင္းေပးဖို႔ကိုသာ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားရယူရေပမည္။ မေန႔ကဆိုေသာ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ၿပီးသည့္အရာမ်ား၊ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔အား မည္သို႔မွ် ျပန္၍ အစားထိုးလိုခ်င္၍မရႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မေန႔ကဆိုေသာ၊ မေန႔ကဆိုသည္မွာ မ႐ွိေတာ့ေသာ အရာပင္ျဖစ္၏။

ထိုနည္းတူစြာပင္ မနက္ဖန္ဆိုသည္မွာလည္း မေရရာ မေသခ်ာေသာ အရာတစ္ခုပင္ျဖစ္၏။ မိမိ၏လက္႐ွိအခ်ိန္ႏွင့္ လက္႐ွိေနရာသည္ မိမိဘဝအတြက္ အခရာပင္တည္း။ ထိုနည္းတူစြာ လူ႔ေလာကႀကီးအတြင္းတြင္ အတူတကြေရာက္႐ွိေနထိုင္ၾကေလေသာ လူသားမ်ား၏ ေနရာသည္လည္း ျပန္လည္အစားထိုးမရနုိင္ေသာ ႐ုပ္ဝတၱဳမ်ားပင္ျဖစ္၏။ ေနရာကိုဘာညာႏွင့္သာ အစားထိုး၍ ရခ်င္ရမည္။ ထိုေနရာႏွင့္ ထုိသည္၌႐ွိခဲ့ေလၿပီးေသာ ပထမပုဂၢိဳလ္၊ ပထမလူသားသည္ကား ျပန္လည္၍မရ႐ွိႏုိင္ေတာ့ေပၿပီတကား။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပုဂၢိဳလ္လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး၊ ယခုတစ္ေန႔တြင္ ေတြ႔ဆံုၾက အတူတကြ႐ွိေနၾကျခင္း အေပၚတြင္ အေလးအနက္ထား၍ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေလးစားၾကည္ညဳိ ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ ဆက္ဆံျခင္း၊ တစ္ဦး၏တန္ဖိုးအားတစ္ဦးမွ နားလည္သိတတ္ျခင္းစသည့္ အေလးထားမႈလိုအပ္ေပသည္။ လူသားတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စာနာ နားလည္ျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာတစ္ပါးပင္တည္း။

လူသားမ်ိဳးႏြယ္ဆက္မ်ား ေပါက္ဖြား႐ွင္သန္မႈအတြက္ အဓိကအက်ဆံုးျဖစ္ေသာ လူေယာက်ၤား လူမိန္းမတို႔ၾကားတြင္ ထား႐ွိၾကေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ ထုတည္ပမာဏတြင္ ပထမဦးစြာျဖစ္ေပၚ ထား႐ွိခဲ့ၾကေသာ ထုတည္ပမာဏသည္ ႐ွင္သန္ႀကီးထြား အားေကာင္းလွေပသည္။ တစ္ဦးအေပၚတြင္ တစ္ဦးထား႐ွိ ေပးအပ္ခဲ့ၾကသည့္ ဤခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ ထုထည္ ပမာဏ အတိုင္းအတာအေလ်ာက္ ေပးအပ္ေသာသူထံမွ လက္ခံရယူသည့္ သူသည္ တစ္ဘက္ေသာသူ ေပးေသာ ပမာဏအားျပည့္ဝစြာ နားလည္လက္ခံႏိုင္ၾကရေပမည္။

တစ္ဖက္မွေပးေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ ျဖစ္႐ွိေနသည့္ ခ်စ္ျခင္း၏ ထုထည္ပမာဏအား တစ္ျခားတစ္ဖက္မွ ထုထည္တူစြာျပည့္ျပည့္ဝဝ မခံယူခဲ့ပါလွ်င္ မခံယူတတ္ျခင္းေၾကာင့္ မရ႐ွိခဲ့ပါလွ်င္ သင္တကယ္ အလို႐ွိၿပီဆိုသည့္အခ်ိန္၌ အရာရာသည္ ေနာက္က်အႀကီး ေနာက္က်ခဲ့ေလၿပီဆိုုသည့္အသိႏွင့္ ေနာင္တတို႔သာ သင္ပိုင္ဆိုင္ရေပလိမ့္မည္။ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ၾကေသာ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမတို႔ၾကားတြင္ ျဖစ္ေပၚေပါက္ဖြားေလာေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုအတြင္းတြင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိသာ ႐ွင္သန္ေပါက္ဖြားေပလိမ့္မည္။ ေပးအပ္သူႏွင့္ ခံယူသူတို႔ၾကား ဤအတိုင္းအတာႏွင့္ ဤအခ်ိန္ကာလသည္ လြန္၍သြားခဲ့ၿပီး အေနာက္၌က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီဆိုလွ်င္ (Romance) ဟုေခၚေသာ လူသားတို႔၏ (စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္) မ်ားသည္ တစ္စတစ္ေမွးမွိန္၍ လာေပလိမ့္မည္။

ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ မိမိတို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ေနထိုင္၊ မိဘအသိုင္းအဝိုင္း၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ေနထိုင္ ေယာက်ၤားအိမ္ေထာင္ဦးစီးသည္ ငါသည္သာတန္ဖိုး႐ွိသည္ ငါသည္သာ အခရာက်သည္ဆိုၿပီး မိမိကိုယ္ မိမိတန္ဖိုးျမွင့္ထားမည္။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုတြင္ အသာစီးရထားၿပီးေသာ ငါသည္သာ အဓိကက်သည္ ငါသည္သာ အခရာက်သည္ဟု အျခားတစ္ဖက္သို႔ငဲ့ မၾကည့္ဘဲ မိမိ၏ တစ္ဖက္သတ္ အယူဝါဒမ်ားႏွင့္သာ ႐ွင္သန္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကမည္ဆိုပါက မည္သုိ႔မွ် ေအးခ်မ္းသာယာ၍ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီမႈ ရ႐ွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ တန္ဖိုးဆိုသည္မွာ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ႐ွိေပ၏။

တစ္ဦး၏တန္ဖိုးကိုတစ္ဦးမွ သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိေနစဥ္ ကာလအတြင္း နားလည္သိ႐ွိမွသာ လက္လႊတ္ ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရၿပီ မ႐ွိေတာ့ၿပီ။ ျပန္လည္မရႏုိင္ေတာ့ၿပီဆိုသည့္အခ်ိန္ကာလသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေနာင္တႏွင့္ေၾကကြဲမႈတို႔ေလ်ာ့ပါးလိမ့္မည္တည္း။

သက္ေဝႏွင္း