ဧျပီ ၃ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
၂၀၁၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ဗိသုကာႀကီးလီကြမ္ယုဟာ နမိုးနီးယားေရာဂါနဲ႕ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ေန႔တစ္ေန႔ပါ။
လီကြမ္ယုဟာ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အသက္ ၉၁ ႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ လြတ္လပ္တဲ့ သီးျခားႏိုင္ငံျဖစ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ သက္တမ္းသာ ရွိေသးတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံဟာ အဲဒီမတိုင္ခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံလိုပဲ ျဗိတိသွ် ကိုလိုနီ လက္ေအာက္၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္လက္ေအာက္ေတြမွာ ရွင္သန္ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။
၁၉၆၃ မွာ မေလးရွား ျပည္ေထာင္စုကို ဖြဲ႕စည္းေတာ့ မေလးရွားႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လီကြမ္ယုက PAP ပါတီကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အာဏာရပါတီကေတာ့ အမ်ိဳးသားေရးအစြန္းေရာက္၀ါဒီေတြႀကီးစိုးတဲ့ “ညီညြတ္ေသာ မေလးအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔က မေလးလူမ်ိဳးလႊမ္းမိုးတဲ့ မေလးရွားႏိုင္ငံျဖစ္တည္ေရးကို ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကပါတယ္။
ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕တို႕ရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ေသြးခြဲသပ္လွ်ိဳအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအခံကလည္း ရွိထား၊ အမ်ိဳးသားေရး ၀ါဒီေတြကလည္း ဖြတ္မိေက်ာင္းျဖစ္လာေလေတာ့ ျမစ္မခ်မ္းသာကိန္းဆိုက္လာပါေတာ့တယ္။ လူမ်ိ္ဳးေရး အထိကရုဏ္းေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ အာဏာရပါတီကလည္း PAP ပါတီကို အမ်ိဳးသားေရးလက္နက္နဲ႔ ထိုးႏွက္လာပါေတာ့တယ္။ ခြဲေရး-တြဲေရးျပႆနာေတြ တက္လာၿပီး အေျခအေနအရ လီကြမ္ယုနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ပါတီ ဟာ ခြဲေရးကို လက္ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
၁၉၆၅ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔မွာ စင္ကာပူႏိုင္ငံဟာ မေလးရွားကေန သီးျခားခြဲထြက္ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ လီကြမ္ယုကို တင္ေျမွာက္ၾကပါတယ္။ ၁၉၉၀ မွာ ဂိုေခ်ာက္ေတာင္ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာထူးလႊဲေျပာင္းေပးခဲ့တဲ့အခ်ိန္အထိ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ တိုင္းျပည္ကို ဉာဏ္ႀကီးႀကီး အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ ေစတနာပါပါ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အထူးျခား အထင္ရွားဆံုး ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သူအုပ္ခ်ဳပ္စကာလမွာ စင္ကာပူကၽြန္းႏိုင္ငံေလးမွာ လူဦးေရက ၂ သန္းေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ သဘာ၀ သယံဇာတဆိုတာ နတၳိ၊ ေသာက္သံုးေရကိုေတာင္ သူမ်ားႏိုင္ငံက ၀ယ္သံုးေနရတယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္းက ၁၄ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိတယ္။ တစ္စတစ္စ တိုးတိုးသာလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ စက္႐ုံေတြ မ်ားမ်ားထူေထာင္တယ္။ ေဒသထြက္ကုန္ေတြ မ်ားမ်ားထြက္ႏိုင္ဖို႔လုပ္တယ္။ စိုက္ပ်ိဳးလို႔ရတဲ့ သီးႏွံေတြကို မ်ားမ်ားစိုက္ပ်ိဳးၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို တင္ပို႔ေစတယ္။ ပင္လယ္ေရကို ေသာက္သံုးေရအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ယူဖို႔ နည္းပညာရွာေဖြတယ္။
လီကြမ္ယုဟာ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲလို႔ ႏိုင္ငံတကာလွည့္ လက္မျဖန္႔ဘူး။ ျပည္သူကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ေတာင္းစားလို႔ လြယ္ေပမဲ့ သူေတာင္းစားတိုင္းျပည္လို႔ သူတစ္ပါးေမးေငါ့ရင္ ျပည္သူမ်က္ႏွာငယ္မွာကို ေၾကာက္ တတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀မျမွင့္ဘဲ ဘ၀င္သာျမင့္ေနတဲ့ ဆန္မရွိအစားႀကီး တလြဲမာန သမားလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္စစ္တပ္ထူေထာင္ဖို႔ တျခားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အကူအညီေတာင္းတယ္။ အကူအညီမရတဲ့အခါ စပ်စ္သီးခ်ဥ္တယ္ မလုပ္ဘူး။ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္႐ိုးေတြ ဘာေတြ အာသာေျပ၊ အရွက္ေျပမေအာ္ဘူး။ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ကိုယ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္တည္ေထာင္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္က တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ စစ္မႈထမ္းတာကို မေကာင္းတဲ့အလုပ္လို႔ အယူအစြဲရွိတဲ့အတြက္ စစ္တပ္ထူေထာင္ေရးမွာ အခက္အခဲေတြ ရွိခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ မရရေအာင္ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဓမၼစစ္သားစုေဆာင္းတာမ်ိဳး သူမလုပ္ခဲ့ဘူး။ သူ႕ဆႏၵနဲ႔သူ ၀င္ခ်င္လာေအာင္ပဲ စည္း႐ုံးတယ္။ ျပည္ပရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံသူေတြကို သူကမ္းလွမ္းတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံလို အဲဒီအခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ထိပ္တန္းေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ိဳးကို အတုယူ အားက်ေၾကာင္း၊ မီေအာင္ ႀကိဳးစားမယ့္အေၾကာင္း ႐ိုးသားပြင့္လင္းစြာေျပာခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း ႀကိဳးစားတယ္။ ပညာေရးကို ျမွင့္တင္တယ္။ တည္ေထာင္စႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူမဆို ႏိ္ုင္ငံထဲမွာ အၿမဲေနမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးက အမ်ားစုျဖစ္ေပမဲ့ တျခားလူမ်ိဳး အိႏၵိယ၊ မေလး စတာေတြလည္း အတူတကြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနထိုင္ေစတယ္။ တိုင္းျပည္ကို လူမ်ိဳးအေျချပဳၿပီး မတည္ေဆာက္ဘူး။ ဘယ္ဘာသာကိုမဆို ေထာက္ပံ့တယ္။ ဘာသာေပါင္းစံု အတူတကြေနထိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တာကို ဂုဏ္ယူတယ္။ ညီညြတ္ေရးကိုသာေရွး႐ႈတယ္။
သူ႕ႏိုင္ငံမွာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ မဒရဆာဘာသာေရး သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး အားမရေတာ့ ဒီလူေတြပညာေရးနိမ့္က်ရင္ တိုင္းျပည္ပညာေရးနိမ့္က်တာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ သူကျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဒရဆာပညာေရးကို ျမွင့္တင္ဖို႔ တြန္းအားေပးတယ္။ ဒီလိုအေျမာ္အျမင္ႀကီးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႕တိုင္းျပည္ဟာ တိုးတက္တယ္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ဘာသာေပါင္းစံုရွိတဲ့ ျပည္သူေတြ ကလည္း ငါက ဘာလူမ်ိဳး၊ ငါက ဘယ္ဘာသာဆိုတာထက္ ငါက စင္ကာပူႏိုင္ငံသားဆိုတာမ်ိဳး ဂုဏ္ယူ လာၾကတယ္။ အိမ္ရွင္ဧည့္သည္ဆိုတဲ့ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးအေခၚမ်ိဳး သူတို႔မွာ မရွိဘူး။
တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာထားၿပီး ျပည္သူျပည္သားအေပၚ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားတဲ့ လီကြမ္ယုကို ျပည္သူျပည္သားေတြကလည္း မိဘလိုခ်စ္ခင္ေလးစားၾကတယ္။ ဒီလိုေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးကို ကမၻာကလည္း တန္ဖိုးထားတယ္။ ျမန္မာကို မီေအာင္ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတဲ့ လီကြမ္ယုဟာ ျမန္မာကို ေက်ာ္႐ုံတင္မက အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာပါ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို ထိပ္တန္းေရာက္ေအာင္ လုပ္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္က သူအားက်ခဲ့တဲ့ ဆရာတင္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာကေတာ့ အနိမ့္ဆံုးေရာက္သြားတယ္။
၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာလက ၀ီကီလိခ္စ္မွာ ေဖာ္ထုတ္လိုက္လို႔ ေပါက္ၾကားသြားတဲ့ အေမရိကန္သံတမန္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေပးစာတစ္ေစာင္မွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က အေမရိကန္အစိုးရအရာရွိေတြနဲ႔ လီကြမ္ယုတို႔ ေတြ႕ဆံုရာမွာ ေျပာ တဲ့စကားတခ်ိဳ႕ပါလာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ လီကြမ္ယုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ ထိပ္ပိုင္းစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို “မိုက္မဲသူေတြ”၊ “ထံုေပေပႏိုင္တဲ့သူေတြ”၊ “သူတို႔နဲ႔ဆက္ဆံရတာ လူေသေကာင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရသလိုပဲ” စသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳစကား ဆိုခဲ့တာေတြဟာလည္း အခုလီကြမ္ယုဆံုးေတာ့ အမွတ္တရျဖစ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ လီကြမ္ယုဟာ ျမန္မာကို သူေက်ာ္တက္ႏိုင္ၿပီလို႔ ၾကာၾကာဂုဏ္မယူလိုက္ရပါဘူး။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ျမန္မာကို အညံ့ခံသြားရသူသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို သူေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ မွတ္ခ်က္စကား တစ္ခြန္းအရ သိႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာအစိုးရကို သူမွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တာက- “ဒီေလာက္သဘာ၀ သယံဇာတ ေပါမ်ားတဲ့ႏိုင္ငံကို ဒီေလာက္စီးပြားေရးခၽြတ္ၿခံဳက်ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား စီမံခဲ့ၾကတယ္မသိဘူး”တဲ့။ လီကြမ္ယု ဟာ သူလိုက္မမီတဲ့ပညာေတြ ျမန္မာအစိုးရမွာ ရွိေနေသးေၾကာင္း သိသြားရွာသူျဖစ္ပါတယ္။ ။
