“ပံ့ပိုးမႈ” အတြက္ ပံ့ပုိးေပးျခင္း
ႏိုင္ငံတကာသင္႐ိုး တစ္ခ်ဳိ႕မွာကေတာ့ မိဘမ်ား အိမ္ကေန ဘယ္လို ကူညီပံ့ပိုးေပးပါဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္ Parent Handbook/ Guidebook လိုမ်ဳိး တြဲလ်က္ ပါတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ စကၤာပူ မူလတန္းေက်ာင္းသားမ်ား ေျဖရတဲ့ Primary School Leaving Examination (PSLE) အတြက္ မိဘလမ္းညႊန္ စာအုပ္လိုမ်ဳိးပါ။ ေက်ာင္းက ဒီအေၾကာင္းအရာသင္ရင္ မိဘဘက္က အိမ္မွာ ဒီလို ကူညီေပးပါ ဆိုတာမ်ဳိး။ ေက်ာင္းက အပင္အစိတ္အပိုင္းအေၾကာင္းသင္ေနရင္ အိမ္က မီးဖိုေဆာင္မွာ ဒီလို ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ဝယ္ခ်က္ၿပီး သားသမီးကို ဘယ္လို ကူေပးခိုင္း .. ဘယ္လိုေမးခြန္းေလးေတြ ေမးေပး အစရွိသည္ျဖင့္ ဒီစာအုပ္မ်ဳိးထဲမွာ လမ္းညႊန္ေပးတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သား မူႀကိဳေက်ာင္းသားအတြက္လည္း ေက်ာင္းကေပးတဲ့စာ အပတ္စဥ္ ပါလာပါတယ္။ ဒီစာထဲမွာ လာမည့္သီတင္းပတ္ အတြင္း ေက်ာင္းက သင္မယ့္ အေၾကာင္းအရာအလိုက္ မိဘတို႔ဘက္က ဘယ္လို ပံ့ပိုးမႈ ေပးေပးပါ ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္နဲ႔ပါ။
မူလတန္းကေန အလယ္တန္းအဆင့္ထိလည္း ဒီလို လမ္းညႊန္ စာအုပ္ေတြ အဂၤလိပ္လိုနဲ႔ေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ေက်ာင္းမ်ားဘက္ကလည္း မိမိတို႔သံုးတဲ့ သင္႐ိုးအလိုက္ ဒါမ်ဳိးလမ္းညႊန္ ဘာသာျပန္ေပး ျပဳစုေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အတိုင္းထက္အလြန္ပါ။ အားလံုးအတြက္ အက်ဳိးရွိပါမယ္။ အစိုးရေက်ာင္း သင္႐ိုးအတြက္လည္း ေခါင္းစဥ္အလိုက္ ဒါမ်ဳိး ျပဳစုေပးဖို႔ အခက္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဝါယမတစ္ခု စိုက္ထုတ္ၾကဖို႔ လိုေနတာပါ။
ဒါမ်ဳိး လမ္းညႊန္ေတြ မရွိေသးခင္စပ္ၾကား ခုလိုကာလမ်ဳိးမွာ မိဘဘက္က အိမ္မွာ ပံ့ပိုးမႈေပးၾကဖို႔ရာကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ခက္ခဲတယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ အတားအဆီး အခ်ဳိ႕ ရွိေနတာကေတာ့ လက္ေတြ႕ ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ စဥ္းစားမိသေလာက္ ၾကံဳရသေလာက္ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆြးေႏြးၾကည့္ရေအာင္။
မိဘမ်ားဘက္က အခက္အခဲ အတားအဆီးမ်ား
၁။ ကေလးအတြက္ သီးသီးသန္႔သန္႔ အခ်ိန္ေပးႏိုင္မႈ
အိမ္ရွိလူကုန္ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ … အလုပ္႐ႈပ္ေနရတဲ့ လူေနမႈစနစ္ၾကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘေတြအေနနဲ႔ သားသမီးအေပၚ အခ်ိန္တစ္ခု ေပးႏိုင္ဖို႔ ခက္ၾကပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကေလး အိပ္ခ်ိန္ ျဖစ္ေနၿပီ … တခါတေလ သူတို႔ မႏိုးေသးခင္ ကိုယ္က အလုပ္သြားရပါၿပီ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ရင္ခြင္ပိုက္ လက္မလႊတ္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ ရွိေနတဲ့ မိဘတို႔အတြက္ကလည္း ဒီကေလးငယ္ ေဝရာဝစၥကို လုပ္ကိုင္ေပးေနရေသးေတာ့ … တျခား အိမ္မႈကိစၥေတြလည္း ရွိေသးေတာ့ … ပံ့ပိုးမႈ လိုအပ္မွန္း … ရွိရင္ေကာင္းမွန္း သိေပမယ့္ ကေလးေရာမိဘပါ အဆင္ေျပမယ့္အခ်ိန္ ရွာလို႔မရ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
၂။ ေနရာထိုင္ခင္း အျပင္အဆင္ သီးသန္႔ ေပးႏိုင္မႈ
မိဘအေနနဲ႔ အိမ္မွာ ကေလးအိမ္စာလုပ္ရာမွာ … စာျပန္ၾကည့္ရာမွာ ႏိုင္သေလာက္ ကူဖို႔ အိမ္မွာေတာ့ ရွိပါၿပီ … ဒါေပမယ့္ ကေလးအတြက္ သီးသန္႔ စာၾကည့္စားပြဲလိုမ်ဳိး ျပင္ဆင္ထားႏိုင္ၿပီလား။ အဲဒီေနရာဟာ တျခားအတြက္ မသံုးဘဲ … အေႏွာက္အယွက္ မရွိဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ စာၾကည့္ႏိုင္မယ့္ ေနရာလား … ဒါမွမဟုတ္ တီဗီေရွ႕လား။ လူႀကီးေတြက သူ႔အနားမွာ ဝိုင္းဖြဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကမွာလား။ ကိုရီးယားကား ၾကည့္ရင္း သူ႔ကို စာလုပ္ခိုင္းမွာလား။ ကေလးနဲ႔အတူ သူ႔ကို စာကူေပးေနတုန္း ဧည့္သည္လာရင္ အားလံုး ပ်က္သြားမွာလား။ ကေလးငယ္ေလးေတြကေရာ သူ႔တို႔ကိုိကုိ မမ အနားမွာ ဝင္႐ႈပ္ေနမွာလား။
ဒါမ်ဳိးဆိုလည္း မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါ။
ႏိုင္ငံတကာမွာ ေက်ာင္းေတာင္မထားဘဲ home schooling ဆိုတာမ်ဳိး အိမ္ကပဲ ကေလး ေက်ာင္းစာ ေလ့လာႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးတာမ်ဳိး ရွိေပမယ့္ ဒီအခ်က္ေတြ ျပင္ဆင္ေပးထားတာပါ။
၃။ ကေလးရဲ့ စိတ္ပါဝင္စားႏိုင္မႈ
ကေလးဆိုတာ စက္႐ုပ္မဟုတ္ပါ။
မူလတန္းအ႐ြယ္ ကေလးငယ္ မနက္ ငါးနာရီေလာက္ အိပ္ရာထ (ဘာသာေရးအရျဖစ္ေစ … လူမ်ဳိးစုတစ္ခုခုရဲ့ လိုအပ္ခ်က္အရျဖစ္ေစ … ဘာသာေရးေက်ာင္း ႏွင့္ ဘာသာစာေပေက်ာင္း) မနက္ ၆နာရီကေန ၈နာရီတက္ …. အဲဒီေနာက္ အစိုးရေက်ာင္း/ ပုဂၢလိက ျမန္မာေက်ာင္း/ အဂၤလိပ္ေက်ာ္ငးလို႔ အလြယ္ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ သင္႐ိုးနဲ႔သင္တဲ့ေက်ာင္း တစ္ခုခုမွာ တစ္ေနကုန္ ညေန သံုးနာရီ ေလးနာရီထိ ေက်ာင္းတက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ ခဏေနေတာ့ မိဘက သူ႔ေရွ႕မွာ စာအုပ္ဖြင့္ စာက်က္ခိုင္းေတာ့ ေက်ာင္းသားက ဘယ္ စိတ္ပါပါ့မလဲ။ “တယ္ … ငါ႐ိုက္လိုက္ရ … စိတ္က ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ … စာကို စိတ္မဝင္စားဘူး” ဆိုၿပီးဆူ … ကေလးက ေၾကာက္ေတာ့ငို။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး … မင္း … ေၾကာက္ရမယ့္ ဆရာမတစ္ေယာက္ေယာက္ဆီသာ က်ဴရွင္သြားတက္ေတာ့ ျဖစ္ေရာ။
ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုယ့္ကေလးကိုယ္ အျမဲတမ္း အလိုလိုက္ အေလွ်ာ့ေပးတဲ့ မိဘနဲ႔ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကေလးက ဂ်ီက် … မိဘက မႏိုင္ … ကဲ … သြားေလေရာ့ က်ဴရွင္။
၄။ မိဘရဲ့ ပညာေရး အေျခခံ
တခ်ဳိ႕မိဘေတြက ကိုယ္တိုင္ ပညာေရး အေျခခံ မေကာင္းလွေတာ့ … အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာ သင္႐ိုးနဲ႔ အဂၤလိပ္လို သင္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ကိုယ့္သားသမီးကို ပို႔ထား … ကိုယ္တိုင္က ပံ့ပိုးေပးဖို႔ စိတ္ပါေပမယ့္ ကေလးစာကို ကိုယ္က နားမလည္။ ေက်ာင္းေတြသင္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္နည္းေတြကို မိဘက မသိ။
ဒီေတာ့လည္း က်ဴရွင္ ပို႔ရင္ပို႔ … မပို႔ရင္ က်ဴရွင္ဆရာ အိမ္ေခၚရေလသတည္း ေပါ့ေလ။
စဥ္းစားမိသမွ်
မိဘကိုယ္တိုင္ ပံ့ပိုးရာမွာ ၾကံဳႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲေတြၾကားကေန မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို စီစဥ္လို႔ ရမလဲ ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တိက် ေရရာလွေသာ … ရာသက္ပန္ မွန္ႏိုင္ေသာ … တစ္ခုတည္းေသာ အေျဖ မရွိပါ။ ေနာက္ခံအေန အထားေပၚလိုက္လို႔ အေျပာင္းအလဲ ရွိၽႏိုင္ပါမယ္။
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ က်ဴရွင္ေျပာေျပာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွေတာ့ က်ဴရွင္က မိဘတို႔ရဲ့ နည္းစနစ္မွန္ေသာ ပံ့ပိုးမႈကို မမီႏိုင္ပါ။
ဥပမာပဲ ေပးလိုပါတယ္။
ရင္ေသြးငယ္တို႔ရဲ့ မိဘတိုင္း ကေလးေတြ ဝမ္းပ်က္ဝမ္းေလွ်ာျဖစ္တာ ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ဆရာဝန္ဆီသြားရင္ ဆရာဝန္ကလည္း ေရဓာတ္ ခန္းေျခာက္မႈ အဆိုးရြားႀကီး မဟုတ္ရင္ လမ္းညႊန္မွာက ဓာတ္ဆားရည္ တိုက္ဖို႔ပါ။ (ကေလး ငယ္ေသးပါက မိခင္ႏို႔ပါေပါ့ေလ။) မိဘတိုင္း ျပန္ေျပာမွာကလည္း တိုက္ရခက္တယ္ … ကေလးက မေသာက္ဘူး ဆိုတာပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကေလးဆရာဝန္တိုင္း ေျဖမွာကလည္း “မဝင္ ဝင္ေအာင္တိုက္ … တျခား ဘာအရည္မွ မတိုက္နဲ႔ … ေရလည္း မတိုက္နဲ႔ … ေနာက္ဆံုး မေနႏိုင္ရင္ ဓာတ္ဆားကိုပဲ သူကိုယ္တိုင္ ေသာက္လာလိမ့္မယ္။ အဲလိုမွ လံုးဝ မရရင္ေတာ့ ေဆး႐ံုမွာ IV Drip သြင္းရမယ္” ဆိုတဲ့ အေျဖပါ။ ခုလည္းပဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲလို႔ ဆိုပါရေစ။ အထူးသျဖင့္ ငယ္ေသးတဲ့ မူလတန္းအရြယ္မွာ က်ဴရွင္မပါဘဲ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံု စီစဥ္ၾကည့္ပါ … မျဖစ္ႏိုင္လြန္းတာ ေသခ်ာၿပီဆိုမွသာ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ က်ဴရွင္လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးသင့္ပါတယ္။
က်ဴရွင္ မယူရေစဖို႔
က်ဴရွင္ မယူရေစဖို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားမိသေလာက္
၁။ က်ဴရွင္ ယူဖို႔ရာ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု မဟုတ္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းမ်ဳိးမွာ ထားပါ။
ေျပာတာ လြယ္လိုက္တာ မဆိုေစခ်င္ပါ။ တကယ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ ေက်ာင္းေတြက ဆရာဆရာမေတြကုိယ္တိုင္ က်ဴရွင္အတြက္ ဆြယ္တာ .. ေခၚတာ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ စာေကာင္းေကာင္းသင္ေနေသာ ေက်ာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ အာမခံၿပီး ေျပာပါမယ္။ ဆရာ ဆရာမတိုင္း အသျပာဆရာ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းေကာင္း ေသခ်ာ ေရြးပါ။ အစိုးရေက်ာင္း၊ ျမန္မာသင္႐ိုးသင္ ပုဂၢလိကေက်ာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာ သင္႐ိုးသင္ ပုဂၢလိကေက်ာင္း … ဘယ္ေက်ာင္းမွာတက္တက္ အမွန္တကယ္ စာသင္တဲ့ေက်ာင္းကို ေသခ်ာ ေရြးေပးပါ။
(လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတဲ့စာကို ဖတ္ေနသူေတြက online သံုးႏိုင္တဲ့ အဆင့္ဆိုေတာ့ ေအာက္ဆံုးအလႊာ လူတန္းစားကို မရည္ရြယ္ပါ။ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ပံ့ပိုးမႈ ေပးႏိုင္ေသာ သူမ်ားကို ရည္ရြယ္တာပါ။ ဆင္းရဲသူမ်ား တက္ေသာ ေက်ာင္းေတြမွာကေတာ့ ဆရာဆရာမက က်ဴရွင္ ဆြယ္တာ အေတာ္ နည္းပါလိမ့္မယ္ … ဘယ္လာက္ပဲ အဆင့္ နိမ့္ပါတယ္ေျပာေျပာ ဘာမွ မသင္ေပးတာထက္စာရင္ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။ ေရြးခြင့္ မရွိသူအတြက္ဆိုလည္း ရရာ ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားလို႔ ရပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတာက မိဘ အိမ္ကေန အပံ့ပိုးလြန္ၿပီး က်ဴရွင္ၿပီးရင္း က်ဴရွင္ေနသူမ်ားကို ဆိုလိုတာပါ။)
၂။ ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမမ်ားအေပၚသာ အျပည့္အဝ အားကိုးပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေစဖို႔ လက္တြဲေခၚယူ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ … ကၽြန္ေတာ့္ ပထမဆံုး ဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ကို မွ်ေဝလိုပါတယ္။
သူက ျမန္မာႏိုင္ငံသူ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ကာ ျမန္မာစကားကို ေလ့လာ လိုက္စားသူပါ။ ျမန္မာစကား အေတာ္အသင့္ ေျပာတတ္ၿပီး ျမန္မာစာ အေရးအဖတ္အတြက္ ဆရာမတစ္ေယက္ဆီမွာ သင္ယူေနစဥ္ကေပါ့။ ဆရာမက အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ … သူကလည္း ျမန္မာလိုကို သိပ္ မ်ားမ်ားႀကီး နက္နက္နဲနဲ နားမလည္။
တစ္ရက္ … ဆရာမက ျမန္မာ ေဝါဟာရ တစ္ခုကို ျမန္မာလိုနဲ႔ ရွင္းျပေနတာ … သူႀကိဳးစား နားောင္ၾကည့္ေပမယ့္ နာ.မလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆရမကလည္း ႏွစ္ခါျပန္ သံုးခါျပန္ ေျပာျပ … သူကလည္း ေသခ်ား နားေထာင္ေပမယ့္ နားမလည္။ သူစိတ္ထဲမွာ ကဲ … ထားလိုက္ေတာ့ … အိမ္ေရာက္မွ သူ႔အမ်ဳိးသမီးကို ေမးလိုက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဆရာမကို ထပ္ မေမးေတာ့ဘူး။
ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားေတာ့မွ သူ႔ဟာသူ သတိျပဳမိတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို က်ဴရွင္ မလိုေၾကာင္းေျပာၿပီး သူ႔အေနနဲလည္း႔ “ျပင္ပ” အားကိုး တစ္ခုကို ရွာလိုက္မိပါလားဆိုၿပီး။
ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆရာမကို အဲဒီအပိုင္း နားမလည္ေသးလို႔ ျပန္ရွင္းျပပါဆိုၿပီး ေမး … ေသခ်ာ နားေထာင္လိုက္တာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ ပိုေပးလိုက္ရေပမယ့္ သူ႔အတြက္လည္း သင္ခန္းစာေကာင္း ရလိုက္ပါတယ္တဲ့။
ယံုၾကည္လို႔ တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမကို အျပည့္အဝ လံုးလံုးလ်ားလ်ား အားကိုး ၾကည့္ပါ။
ကိုယ္ေတြကိုလည္း ေျပာပါရေစ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းႏွစ္တုန္းက ေႏြရာသီကတည္းကစလို႔ က်ဴရွင္ေတြ တက္ပါတယ္။
(၅တန္းတုန္းက ေျခေထာက္က်ဳိးလို႔ ေက်ာင္း တစ္လေက်ာ္ နားလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဆရာမတစ္ေယာက္အိမ္မွာ လြတ္တဲ့စာေတြ ျပန္သင္ခဲ့တာအျပင္ ၈တန္းထိ က်ဴရွင္ မယူခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းက သင္တာကိုပဲ အားကိုးခဲ့တာပါ။)
က်ဴရွင္ တက္ၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းက ဆရာမအေပၚ အျပည့္အဝ အားမကိုးမိေတာ့တာကေတာ့ လက္ေတြ႔ပါပဲ။
က်ဴရွင္မွာ မသင္ေသးခင္ ေက်ာင္းက သခ်ၤာ ဆရာမက SEQUENCES AND SERIES သင္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ က်ဴရွင္က သင္ေတာ့မွပဲ ေသခ်ာ လိုက္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး အတန္းထဲမွာ ေသခ်ာ နားမေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
က်ဴရွင္မွာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ သင္ေတာ့ စသင္တဲ့ ၃ရက္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ က်ဴရွင္ ပ်က္ပါတယ္။ တဝက္တပ်က္ လိုက္နားေထာင္ေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက စာသင္ခန္းထဲမွာ သင္ဖူးတာနဲ႔ မွတ္မိသလိုလို … ရွင္းလွခ်ည္ရဲ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလိုပဲ ၿပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ သင္ေနတုန္း ေမးတာေတာ့ ေျဖႏိုင္လိုက္သလိုပဲ။
တကယ္တမ္း ေမးခြန္းေဟာင္းေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မေျဖႏိုင္ပါ။ အခက္ေတြ႔ပါတယ္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္ ဆံုးသည္အထိ က်ဴရွင္ မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အဲဒီ ေခါင္းစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ဝိုးတဝါးနဲ႔ အခက္ေတြ႔တဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ။
ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းက ဆရာမဆီ ျပန္သြား … ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ကိုယ့္အမွားကိုေျပာ … ကိုယ္ကအရင္ စာၾကည့္ .. တြက္ၾကည့္ … မရွင္းတာရွိရင္ ဆရာမကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမးနဲ႔ လုပ္လိုက္တာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အတြင္း အဲဒီ TOPIC ကုိ ေၾကေၾကညက္ညက္ သိသြားပါေတာ့တယ္။
သင္ခန္းစာ ရလိုက္တာက လက္ရွိ သင္ေနတဲ့ ဆရာဆရာမအေပၚ ယံုၾကည္ အားကိုးဖို႔ပါ။
က်ဴရွင္ေရာ ေက်ာင္းေရာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဟိုကို အားကိုးမွာလိုလုိ ဒီကို အားကိုးမွာလိုလိုနဲ႔ ၾကားကေန လြတ္တတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအေပၚမွာ ယံုၾကည္ အားကိုးၾကည့္ပါ။
ယံုၾကည္ အားကိုးတယ္ဆိုတာက resource person အေနနဲ႔သက္သက္ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အစစအရာရာ မီွခွိုမႈကို မဆိုလိုပါ။
၃။ အိမ္စာ နားမလည္ရင္ … ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားၾကည့္လို႔ မရခဲ့ရင္ သင္တဲ့ဆရာကိုသာ ေမးပါ။
အိမ္စာ ေပးၾကရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေသခ်ာ သေဘာေပါက္ေစလိုပါတယ္။
သင္ခန္းစာ မသင္ခင္ ႀကိဳတင္ ေလ့လာဖို႔ ေပးတဲ့ pre-task assignment ေတြျဖစ္ေစ … သင္ခန္းစာတစ္ခု ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးၿပီးေနာက္ ေပးတဲ့ follow-up assignment ေတြျဖစ္ေစ အိမ္စာ လုပ္ခိုင္းရျခင္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေက်ာင္းသားမ်ား သင္ေပးတာ ခံရၿပီးေနာက္ ကိုယ္တိုင္ (consolidate) ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေစဖို႔ပါ။
ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္စာမွာ ဆရာေတြ အတန္းထဲမွာ လက္ေတြ႔ သင္ထားတာထက္ အနည္းငယ္ ပိုခက္မယ့္ … အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားရမယ့္ … ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးရမယ့္ အခန္းက႑လည္း ပါပါမယ္။
ေက်ာင္းသားတိုင္းအေနနဲ႔ ေပးလိုက္သမွ် အိမ္စာကို တစ္ခုမက်န္ အကုန္ တတ္သိနားလည္ ေျဖႏိုင္ တြက္ႏိုင္စာလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥပါ။ အထူးခၽြန္ဆံုး ေက်ာင္းသားအတြက္ေတာင္ အျမဲ မမွန္ႏိုင္ပါ။
ေက်ာင္းသားအေနနဲ႔ ဘယ္သူ႔အားကိုးမွ မပါဘဲ မိမိ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း ရွိသမွ် အစြမ္းကုန္ အေျဖရွာၾကည့္လို႔ မရခဲ့ရင္ သူ တိုင္ပင္ဖို႔က သူ႔ဆရာပါ။ ေက်ာင္းသားရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ကို အသိဆံုး ျဖစ္ရမွာက သူ႔ဆရာပါ။ အိမ္စာ နားမလည္ရင္ ဆရာျဖစ္သူကို ေပးသိပါ။ ဆရာက လိုအပ္တာ စီစဥ္ပါေစ။
ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား အၾကားမွာ ၾကားပြဲစား မရွိေစသင့္ပါ။
တကယ္လို႔ အိမ္စာကို (grade) အမွတ္ေပးရင္ေတာင္ အမွတ္ျပည့္ ရေရးထက္ အေရးႀကီးတာက ကေလး တကယ္ တတ္မတတ္ပါ။ အမွတ္မရမွာစိုးလို႔ ကေလးအိမ္စာကို က်ဴရွင္အားကိုးနဲ႔ မေျဖရွင္းသင့္ပါ။
ဆရာအေနနဲ႔ သူ႔ေက်ာင္းသားက ေပးထားတဲ့အိမ္စာကို အျပည့္အဝ မလုပ္ႏိုင္မွန္းသိရင္ လိုအပ္သလို (differentiated instruction) ေက်ာင္းသားအရည္အခ်င္း လုပ္ႏိုင္စြမ္းအလိုက္ လမ္းညႊန္မႈ လုပ္ေပးပါလိမ့္မယ္။
ဘယ္ဆရာကမွ ကိုယ့္ေက်ာင္းသား နားမလည္လို႔ အိမ္စာမလုပ္ရတာ ဆိုတာကို အျပစ္တင္မွာ အျပစ္ေပးမွာ မဟုတ္ပါ။
Tongue Twister လွ်ာ ခလုတ္တိုက္စရာ ဆို႐ိုးစကားေလး မွ်ေဝပါရေစ။
“If you understand, say “Understand”. If you don’t understand, say “Don’t understand”. If you don’t understand and say “Understand”, how can I understand that you understand, understand?”
“နားလည္ရင္ နားလည္တယ္ေျပာ၊ နားမလည္ရင္ နားမလည္ဘူးေျပာ၊ နားမလည္ဘဲ နားလည္တယ္ေျပာရင္ နားလည္မလည္ ဘယ္လိုလုပ္ နားလည္ရပါ့မလဲ၊ နားလည္လား” တဲ့။
၄။ မိဘရဲ့ မေတာ္ေလာဘ ၿပိဳင္ဆိုင္လိုမႈ အတၱ ေလွ်ာ့ေပးပါ။
“ေျပာလည္း ေျပာခ်င္တယ္ ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူး” ရယ္လို႔ နိဒါန္းခ်ီၿပီး ေတာင္းပန္ပါရေစ။
ကၽြန္ေတာ္ကို္ယ္တိုင္လည္း ေက်ာင္းသားမိဘ တစ္ဦးပါ။
ျမင္တဲ့အတိုင္း တည့္တည့္ ေျပာရရင္ မိဘမ်ားဘက္ကလည္း နည္းနည္း ေလွ်ာ့ေစခ်င္ပါတယ္။
ကိုယ့္ သားသမီးအေပၚ ညွာတာ နားလည္ေပးပါ။
ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ပညာေရးမွာ ေပါက္ေျမာက္ခဲ့ပါသလဲ။ ကိုယ္တိုင္တုန္းကေရာ ေန႔မအား ညမနား က်ဴရွင္ေတြ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ စာၿပီးရင္းစာ ထိပ္ဆံုးမွာ အျမဲရွိခဲ့ … ဘာသင္သင္ နားလည္တတ္သိခ့ဲသူ ဟုတ္ပါသလား။
ဟုတ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ ကိုယ့္သားသမီးကို ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ ျဖစ္ရမယ္ တြက္ထားလို႔ မရပါ။
လိုတာထက္ ပိုတဲ့ ဖိအား တြန္းအား ေပးမႈ မျဖစ္ေစသင့္ပါ။
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ကိုယ္ေတြ႔ စာေလးတစ္ေစာင္အေၾကာင္း ေျပာျပပါရေစ။
သံုးတန္းေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္က စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ စာေမးပြဲ ေျဖအၿပီး စာရြက္တိုစာရြက္စ တစ္ခုမွာ ေရးေနတာ ဖတ္လိုက္ဖူးလို႔ပါ။
စကားလံုး အတိအက် မမွတ္မိေပမယ့္ သူ အဂၤလိပ္လို ေရးလိုက္တဲ့ စာတိုေလးရဲ့ ဆိုလိုရင္းက “ေမေမေရ … သား သိသေလာက္ေတာ့ ေျဖလိုက္တာပဲ။ အမွတ္ေလ်ာ့ရင္ သားကို မဆူပါနဲ႔ေနာ္” ဆိုတာမ်ဳိးပါ။
အဲဒီ ေက်ာင္းသားက အတန္းထဲမွာ ထူးခၽြန္သူပါ။ စာေမးပြဲေလးေတြမွာ အမွတ္ ေလ်ာ့ခဲ့ရင္ သူ႔ ေမေမက ေက်ာင္းမွာ လိုက္ၿပီး ဘာလို႔ အမွတ္ေလ်ာ့သလဲ .. ဘာေတြ မွားသလဲ … သူမ်ားေတြေရာ မွားသလား … စတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဆူတတ္ … က်ဴရွင္မွာ ပို ဖိတတ္လို႔ပါ။
ဆရာေတြ စာသင္ဖို႔ သင္ခန္းစာ ျပင္ဆင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ထည့္စဥ္းစားရတဲ့ ABCD ရွိ္ပါတယ္။ A ဆိုတာက audience … ကိုယ္သင္တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ့ အေနအထား၊ B ဆိုတာက Behavioral Change … ကိုယ္က သင္ေပးလိုက္ၿပီးရင္ ဘယ္လို အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားေစခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္၊ C ဆိုတာက Condition … အဲလို ျဖစ္ေစဖို႔ ဘယ္လို အေျခအေနေတြ ဆရာက ပံ့ပိုးေပးမလဲဆိုတဲ့အပိုင္း၊ D ကေတာ့ Degree … ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ဆရာက အဲလို အေျပာင္းအလဲကို ေမွ်ာ္မွန္းထားသလဲဆိုတာပါ။
ကိုယ္သင္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားကို သင္ခန္းစာတစ္ခု သင္ေပးအၿပီး ဘယ္ေလာက္အထိ တတ္ေစခ်င္တယ္ ဆိုတာက ေက်ာင္းသင္႐ိုးမ်ားကို သိနားလည္တဲ့ ဆရာရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ပါ။
အတန္းထဲမွာ ရွိသမွ် ေက်ာင္းသားတိုင္းက ဆရာ သင္သမွ်ကို ရာႏႈန္းျပည္ မွတ္မိ နားလည္ ျပန္လည္ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ဆိုတာ သိၾကားမင္း ဆင္းသင္ေတာင္ မရႏိုင္တာပါ။
သင္ထားသမွ်ရဲ့ ၄၀% ကေန ၇၀% ကို မွတ္မိ သိနားလည္ရင္ အဲဒီစာကို အဲဒီကာလအတြက္ အေျခခံအဆင့္ တတ္ၿပီလို႔ သတ္မွတ္တာက ပညာရွင္လက္ခံထားတဲ့ အခ်က္ပါ။ (ျမန္မာျပည္ ပညာေရးရဲ့ အတန္းတင္ ေအာင္မွတ္က ၄၀%ပါ။)
ဆိုပါစို႔ … မူလတန္း အတန္းငယ္အဆင့္မွာ ရာဂဏန္းအဆင့္ ကိန္းဂဏန္းေတြ အေပါင္းအႏႈတ္ လုပ္တတ္ရပါမယ္။ ပုစာၦ ဆယ္ပုဒ္မွာ ၅ပုဒ္ ၆ပုဒ္ ၇ပုဒ္ ေလာက္အထိ အမွားအယြင္းကင္းကင္း တြက္တတ္တဲ့အဆင့္ဆို အေျခခံအဆင့္ တတ္ပါၿပီ။ က်န္တဲ့ ေနာက္တဆင့္မွာ ေထာင္ဂဏန္းအထိ ေပါင္းရင္းႏႈတ္ရင္းနဲ႔ ရာဂဏန္းေတြလည္း ျပန္ ေတြ႔ရဦးမွာ ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီကာလေရာက္ရင္ ရာဂဏန္းကိန္းေတြကို အမွားကင္းကင္း တြက္ႏိုင္သြားပါလိမ့္မယ္။
Education is repetition ပညာေရး ဆိုတာ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေလ့က်င့္ျခင္းပါတဲ့။
အတန္းအလိုက္ သင္႐ိုးျပ႒ာန္းခ်က္ ညႈိႏႈိင္းဆက္ႏြယ္မႈ (Horizontal and Vertical) Curriculum Alignment ကို ေက်ာင္းေတြက စာသင္ေနတဲ့ ဆရာေတြက မိဘထက္ အမ်ားႀကီး ပို နားလည္ပါတယ္။
ဘယ္အဆင့္မွာ ဘယ္ေက်ာင္းသား ဘယ္ေလာက္ထိ တတ္ရင္ လုံေလာက္ၿပီ ဆိုတာလည္း ဆရာေတြက အသိဆံုးပါ။
ကိုယ့္သားသမီးရဲ့ အေျခအေနအလိုက္ ဘယ္အဆင့္အထိ တတ္သင့္တယ္ဆိုတာ ဆရာက ပို ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္မွာပါ။
လိုတာထက္ပိုတဲ့ … ၿပိဳင္ဆိုင္လိုတဲ့ … အတၱနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ မေတာ္ေလာဘ သားသမီးပညာေရးအေပၚ မထားေစခ်င္ပါ။
ကိုယ္ ျဖစ္ေစခ်င္တာကို သားသမီးကို အသိေပး အၾကံေပးလို႔ ရေပမယ့္ … မေမ့သင့္တာက သူတို႕သည္လည္း (မိဘတို႔ ငယ္စဥ္ကလိုပဲ) အကန္႔အသတ္ရွိတဲ့ လူသားေတြဆိုတာ နားလည္ လက္ခံေပးေစလိုပါတယ္။ ဝန္မပိေစလိုပါ … မႏိုင္ဝန္ မထမ္းေစခ်င္ပါ။
တိုက္တြန္း ႏႈိးေဆာ္မႈ motivation က အေရးႀကီးေပမယ့္ အတြန္းခံရလြန္းရင္လည္း ပညာေရး က်ဆံုးရတတ္ပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမယ္။
(လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား တလြဲနားလည္ လက္ခံက်င့္သံုးေနေသာ) က်ဴရွင္ဆိုတာ မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္းပါ။ ရွိျခင္းအားျဖင့္ ေရတို အက်ဳိးေက်းဇူး ရတာေတြ အဟုတ္အမွန္ ရွိသလို မလိုလားအပ္တဲ့ ဆိုးက်ဳိးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ဴရွင္ဟူသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ မရွိမျဖစ္ essential မဟုတ္ပါ။
မိဘမ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ဴရွင္ေၾကာင့္ ကေလးမ်ား ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္ေသာအက်င့္ ေလ်ာ့လာၾကၿပီး အရာရာမွာ သူတပါးအေပၚ မီွခိုလြန္းသူ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာၾကျခင္းပါ။
လက္တေလာ ေရတိုေျပလည္ေရး ေဆးမီးတိုနဲ႔ ကုစားေနၾကတာ သက္သာအဆင္ေျပသလို ရွိေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အဆင့္ျမင့္ပညာအတြက္ ေက်ာင္းဆက္တက္ၿပီဆိုမွ မရွဴႏိုင္မကယ္ႏိုင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ မရပ္ႏိုင္ မျဖစ္ေစေရး စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၾကရမယ့္ ကိစၥရပ္ တစ္ခုပါ။
ဒီေန႔ စျပင္ၾကရင္ တစ္ရက္ သက္သာပါမယ္။
