ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၈ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ေဆြမြန္ေရးသည္။
ဒီမွာေမြး၊ ဒီမွာႀကီး၊ ဒီမွာပညာသင္၊ ဒီမွာပဲ အလုပ္လုပ္၊ ဒီကလူေတြ အက်ဳိးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ရင္း သက္တမ္း တစ္၀က္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။
ငယ္ငယ္က မဆလထုတ္စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး ငယ္ေသးတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြပါ အေၾကာင္းမဲ့ ဗကပ ဆိုမုန္း၊ KNU ကိုမုန္း၊ ေဒသခံ သူပုန္ေတြကိုမုန္း၊ မမုန္းတာ စစ္သားတစ္မ်ဳိးတည္း။
နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေသးေသးေလး အမည္းေရာင္နယ္ေျမေတြမွာ ႏွစ္ကို ဆယ္ခ်ီကာ ေနခဲ့ဖူးသူမို႔ ေသနတ္သံနဲ႔ မစိမ္း။ ဗံုးသံလည္း ၾကားခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ စစ္သားေတြ ေ႐ွ႕တန္းျပန္လာရင္ ၿမိဳ႕ေလးထဲကို အခ်ိန္မေတာ္၀င္လာၾက၊ အိမ္ေ႐ွ႕က လွမ္းေအာ္၊ အကိုတို႔ အမတို႔၊ အေမတို႔ အေဖတို႔ တံခါးေလးဖြင့္ေပးပါဦး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တပ္မေတာ္သားေတြပါတဲ့။ ထမင္းမစားရတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္႐ွိေနပါၿပီ။ အေဖက တံခါး ထြက္ဖြင့္၊ တစ္အိမ္လံုး၊ တစ္ၿမိဳ႕လံုးႏိုးကုန္ၾက။
ငယ္လြန္းေသးေတာ့ ဘာကိုမွမေၾကာက္၊ စစ္သားလာရင္ ေပ်ာ္ေတာင္ေနေသး။ ညနက္ခ်ိန္ ထမင္းမခ်က္ပါနဲ႔ေတာ့။ က်န္တာေလးပဲ အရင္ေကြၽးပါ..တဲ့။ ခ်ေပးတဲ့ ထမင္းဟင္းအက်န္ ထမင္းခ်ဳိးပါမက်န္ အိုးထဲကပဲ ႏိႈက္စားၾက၊ ပန္းကန္ျပားေတာင္ မယူ။ အိမ္ေ႐ွ႕မွာပဲ ေသနတ္ေတြကို ျပဳံၿပီးေထာင္ထားၾက၊ အေမအေဖကလည္း သေဘာေကာင္း၊ ေတာမွာဆိုေတာ့ ၾကက္ဘဲက အေကာင္ သံုးေလးဆယ္ ေမြးထားေတာ့ အျမဲတမ္း အဆင္သင့္႐ွိ။ မနက္ေရာက္တာနဲ႔ အေဖကိုယ္တိုင္ ဘဲ ၁၀ ေကာင္၊ ၾကက္ ၁၀ ေကာင္ ထုတ္ေပး။ ကိုယ့္အိမ္က ၾကက္ဘဲ ရယ္ဒီ႐ွိေတာ့ မနက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္မႉးအဆင့္႐ွိသူေတြပါ အိမ္ကို ေရာက္လာၾက၊ စားၾက ေသာက္ၾက၊ အေဖ့ကို ေက်းဇူးတင္၊ အိမ္မွာတည္း၊ အိမ္ေ႐ွ႕ကြက္လပ္မွာ အိပ္ၾက၊ ရဲေဘာ္ေတြဆီက ေသနတ္ ယူကိုင္ေဆာ့ခ်င္ရင္ေတာင္ ရေသးဗ်ာ။ ဗိုလ္ႀကီးေတြဆီက ပစၥတိုေတြလည္း ယူခ်င္ ကိုင္ဖူးခ်င္ရင္ ေပးကိုင္ပါရဲ႕။ အဲေလာက္ ၿမိဳ႕ကလူေတြက ခ်စ္သလို၊ သူတို႔ကလည္း ခ်စ္ၾကသဗ်။ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သားေတြ ျဖစ္ေနတုန္းအခ်ိန္ကိုး။
သူတို႔ဖက္ကလည္း အိမ္သာက်င္းမ႐ွိရင္ တူးေပးၾက၊ ၀ါးခြဲ၊ အေၾကာသပ္၊ ၀ါးထရံကာ၊ ျခံစည္းရိုးတည့္ေပးၾကတာေတြလည္း လုပ္ၾကရဲ႕။ စစ္သားေတြကိုယ္တိုင္ အရာ႐ွိ မခိုင္းဘဲ အလိုက္သိသိ လုပ္ေပးၾကတာေတြ၊ ကြၽန္ေတာ့္ အေမဆိုလည္း ႐ွိတဲ့ေဆးအတိုအထြာ အကုန္ခ်ေပး၊ ရဲေဘာ္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ သဲ၀ဲစား၊ ေျခသည္းကြာ၊ ေျခေခ်ာင္းေတြ ေရစားၿပီး ထက္ျခမ္းကြဲေနတာေတြကို ကိုယ္တိုင္ေဆးထည့္ေပး ပတ္တီးစည္းေပး၊ လုပ္ေပးတာကိုလည္း ျမင္ဖူးခဲ့ရဲ႕။
တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိဘေတြရဲ႕ မြတ္ဆလင္တစ္အိမ္တည္း ႐ွိတာကို တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ဗုဒၶဘာသာေတြလည္း မခ်စ္မ႐ွိ၊ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးလည္း မၾကာခဏႂကြလာရဲ႕။ အေဖနဲ႔ ညဖက္-ေလဖုတ္၊ ညႀကီးပိုင္းမွျပန္၊ လက္ေဆာင္ေတြ ေပးၾကယူၾက။ ဘယ္သူမွ ကုလားလို႔ မေခၚ။ အျဖဴထည္သက္သက္။ ခရစ္ယာန္နည္းနည္း၊ ခ်ပ္ခ်္မ႐ွိ၊ ေနၾကတာပဲ။ နတ္ကိုးကြယ္တဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားသား။
အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြမွာ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ သတိရတမ္းတစရာေတြခ်ည္း။ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းသလို လူေတြလည္း ေကာင္းၾက၊ စိတ္ရင္းေတြလည္း ေကာင္းၾက၊ အမုန္းမ႐ွိ၊ အခ်စ္ေတြခ်ည္း။
ေနာက္ေတာ့ အတန္းက ႀကီးလာ။ မိဘေတြတာ၀န္က်ရာ လိုက္ေျပာင္းရင္း အမည္သစ္ေတြၾကားရ၊ ကုလားဆိုတာ ကိုယ့္ကို ေခၚမွန္း ေသခ်ာသိလာရ။ ေၾသာ္.. ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြက ေတာကလူေတြေလာက္ လူလူခ်င္း မေလးစားၾကပါလား။ တစ္ေနရာတည္း တစ္ခုတည္း ဒီလိုလို႔ ထင္မိခဲ့ေသး။ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ေဒသတိုင္းမွာ racists ေတြ ႀကီးစိုးေနၾကၿပီပဲ။ အသက္ပိုႀကီးလာေလေလ အမုန္းတရားခါးခါးေတြကို ျမန္မာျပည္အႏံွ႔ေတြ႔ရေလ။
မြန္က ဗမာကို မုန္းတာလည္း ျမင္ဖူး၊ ရခိုင္က ဗမာကို မုန္း၊ မြတ္ဆလင္ကိုမုန္း၊ ကရင္က ဗမာကို မုန္း၊ ခ်င္းက ဗမာကို မုန္း၊ တကၠသိုလ္မွာ မဟာတက္ရင္း ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ႐ွမ္းႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်င္းေတြဆို ဗမာအေသမုန္း။
သူငယ္ခ်င္းလို႔သာ အျပင္ပန္းက ဟန္ေဆာင္ေနၾကေပမယ့္ ရင္ထဲက အမုန္းေတြကို ျမင္သာမိခဲ့ ခံစားမိခဲ့ပါရဲ႕။ အသက္ရလာေလေလ အမုန္းတရားကို ခံစားမိေလေလပါပဲ။ ဘာသာတူတူ မတူတူ အဓိကအက်ဆံုးက မိမိရင္ထဲက တစ္ဖက္သားကို မေလးစားခ်င္တဲ့စိတ္၊ အထင္ေသးတဲ့စိတ္ေတြ အျပင္ တစ္ဖက္သားေကာင္းစားရင္ မုဒိတာပြားရမယ့္အစား မနာလိုမႈ အျပည့္နဲ႔ ႐ွင္သန္ေနၾကတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျမင္လာခဲ့ရတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ ခ႐ိုင္အဆင့္အရာ႐ွိျဖစ္ေနတဲ့ အေဖဟာ အစည္းအေ၀းတစ္ခုကေန မြတ္ဆလင္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဖယ္ထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေန႔က အေဖ့မ်က္ႏွာ မေကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကိုယ္တိုင္ခ်ီးျမႇင့္တဲ့ဆုေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ရဖူးတဲ့ အေဖဟာ အစည္းအေ၀းတိုင္းမွာ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ပါပဲ။ အဲဒီေန႔က အစည္းအေ၀းရဲ႕ ပထမပိုင္းမွာ တက္ခြင့္ရေပမယ့္ မၿပီးေသးတဲ့ အစည္းအေ၀းဒုတိယပိုင္းမွာ မြတ္ဆလင္ျဖစ္ေနတဲ့ အေဖတစ္ဦးတည္း ဖယ္ထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ တစ္ပတ္အတြင္း ေဆးခြင့္တင္၊ အလုပ္လႊဲ ပင္စင္အၿပီးယူလိုက္တယ္။
အစိုးရကိုယ္တိုင္ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္တဲ့ က်န္ဘာသာတရားေတြကို အမုန္းထားေနၿပီလို႔ အဲဒီေန႔က အေဖေျပာခဲ့တယ္။ မိဘႏွစ္ပါးေပါင္း ၀န္ထမ္း လုပ္သက္ ႏွစ္ ၅၀ နီးနီးအတြက္ အစိုးရတုန္႔ျပန္တဲ့သေဘာထားကို အေဖနားမလည္ႏိုင္ခဲ့။ တညလံုး ေတာက္ေခါက္သံေတြခ်ည္း။ တစ္ႀကိမ္ထက္ တစ္ႀကိမ္ ပိုက်ယ္လာေနခဲ့ေလရဲ႕။ ေသခ်ာႀကီးကို နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားမိေနေသး။
ေနာက္ေန႔မနက္ အေစာဆံုးေျပာတဲ့ တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားက “မင္း အစိုးရ၀န္ထမ္းလုပ္ခ်င္ရင္ ငါနဲ႔ ေသခန္းျပတ္ၿပီ” တဲ့။ ကဲ… ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမုန္းဖူးတဲ့ မမုန္းတတ္တဲ့ အေဖ့ ရင္ဘတ္ၾကီးထဲကို အစိုးရကိုယ္တိုင္ ထည့္ေပးတဲ့ အမုန္းတရားတစ္ခုကို အေဖစကား ကတဆင့္ ကြၽန္ေတာ္ခံစားခဲ့မိတယ္။
ဒါေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က။ အခု ဒီထက္ အဆ ရာခ်ီ ပိုဆိုးကုန္ပါၿပီ။ အမုန္းတရားကို ဘယ္သူေတြ တမင္ထည့္ေပးေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း ခြဲျခားတတ္ၿပီ။ အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမဲသုတ္ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ ျမင္တတ္ၿပီ။
ေ႐ွ႕တန္းျပန္စစ္သားႀကိဳဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပန္းေကာက္ဖူးတာကို ေတြးမိရင္ ေနာင္တရမိသလို။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးလည္း တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ အမုန္းတရားအျပည့္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ဘုန္းၾကီး နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို မုန္း။ ႐ိုက္ႏွက္ ထုေထာင္း ပစ္သတ္၊ မီး႐ိႈ႕။ အရပ္သားထဲက နည္းနည္းေထာင္ေနရင္ စာတတ္ေပတတ္ဆိုရင္ မႀကိဳက္ခ်င္။ အလိုလို ၾကည့္မရ။ အေၾကာင္း႐ွာ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်။
အစိမ္းေရာင္မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ ဘုန္းႀကီးေတြက ကုလားကို မုန္း။ ခရစ္ယာန္ကို မုန္း။ ဘာသာမတူ အကုန္မုန္း။ အရပ္သား အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ မုန္းတီးၾက။ ကရင္က ဗမာကို ေဆာ္ၾက မုန္းၾက။ တစ္ေယာက္က က်န္တဲ့လူကို မုန္း။ ကခ်င္ကို စစ္တပ္က အေျမာက္နဲ႔ပစ္။ ေလယဥ္နဲ႔ ဗံုးၾကဲ။ ၀ါဒျဖန္႔မႈေတြၾကားထဲမွာ ဗမာေတြက ကခ်င္ကို မုန္းၾက။ ကခ်င္ေတြက ျပန္ေအာ္။ ခ်င္းေတြက ထြက္ေျပး။ ရခိုင္ေတြ ကုလားကို သတ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း မတည့္ၾက။ ရခိုင္က ဗမာကို မုန္း။ ကရင္ေတြ မြန္ေတြ နယ္စပ္ေျပးရ။ ေျပးၾက၊ ေဆာ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ေျပးၾကရင္း ျပည္ေထာင္စုႀကီးလည္း ဗုန္းဗုန္းက်။
ဒီေန႔မနက္ထိ ေဆာ္ေနၾကတုန္း။ ေျမဇာပင္ေတြလည္း ေၾကမြေနတုန္း။ ျပည္သူေတြလည္း ေျပးေနရတုန္း။ ဘယ္မလဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။ ဘယ္မလဲ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ။ ဗုဒၶဘာသာကိုင္း႐ိႈင္းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံ၊ ကမၻာမွာ ဘယ္မွာမွ မ႐ွိတဲ့ တစ္ၿမိဳ႕တည္း ေစတီ ပုထိုး ၂၀၀၀ ေက်ာ္႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မၿငိမ္းခ်မ္းပါသလဲ။ မတိုးတက္ရပါသလဲ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မခ်စ္ခင္ႏိုင္ရပါသလဲ။
#ျမန္မာအမည္ဟာရန္လိုတဲ့လူတစ္စုလက္ထဲမွာေၾကမြကုန္ပါၿပီ။
ဒါနဲ႔ပဲ…
ထိုင္းမွာ ထြက္ေျပးေနရတာ ကိုယ့္လူေတြခ်ည္း။
မေလးမွာ ထြက္ အလုပ္လုပ္ေနရတာ ကိုယ့္လူေတြခ်ည္း။
ဒူဘိုင္း၊ စကၤာပူ၊ ထိုင္၀မ္၊ ေဟာင္ေကာင္ေရာက္ ပညာတတ္ေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ အိမ္ေဖာ္ေတြအားလံုး ကိုယ့္လူေတြခ်ည္း။
အခ်င္းခ်င္း မုန္းတီးၾကရင္း အားလံုးၿပိဳလဲကုန္ၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ။
ညီကိုခ်င္း အိုးမဲသုတ္ ရန္ျဖစ္ခိုင္းရင္ အိမ္ပါၿပိဳၾကတဲ့ အမုန္းေတြ။
မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကရင္း ျပန္မရေတာ့တဲ့ အခ်စ္ေတြ။
ဘာသာတရားအေၾကာင္းခံၿပီး ပ်က္စီးသြားရတဲ့ ညီၫြတ္မႈေတြ။
အခ်င္းခ်င္းရန္ေတြျဖစ္ရင္း က်သြားခဲ့တဲ့ ကမၻာ့အဆင့္ေတြ။
အခ်င္းခ်င္းဆဲဆိုေစာ္ကားၾကရင္း က်႐ႈံးသြားတဲ့ ႏိုင္ငံ႔သိကၡာေတြ။
လႊတ္ေပးေနေသးသေရြ႕ ေျမာင္းထဲကို အကုန္ေရာက္မယ့္ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ။
အားလံုးကို ဒီအခ်ိန္မွာ မျပင္ႏိုင္ရင္ ေနာင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ မျပင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းက ႐ွိခဲ့တဲ့ စည္းလံုးမႈေတြ၊ ညီၫြတ္မႈေတြ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈေတြ၊ လိႈက္လွဲတဲ့ အျပံဳးေတြ၊ က်ယ္ေလာင္တဲ့ ရယ္သံေတြကို အရင္တုန္းကလို ျပန္ၾကားရေအာင္ လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနပါၿပီ။
အမုန္းေတြကို ခါခ်ၾကပါေတာ့။ အျပဳံးေတြကို ႐ွာျပၾကပါေတာ့။
အမုန္းတရားေတြကို အဆံုးထိ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတဲ့ ထိုင္ခံုေရာဂါသည္အဖြဲ႔အစည္းေတြကိုလည္း ၂၀၁၅ မွာ ေျမာက္ႂကြမလာေအာင္ ေတာက္ခ်ၾကရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အခ်င္းခ်င္း လက္တြဲၾကပါ။ ရင္ခ်င္းအပ္ၾကပါ။ ျပံဳးျပၾကပါ။
သြားေတြ႐ွိေနတုန္း အလွပဆံုးျပံဳးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါ။
သြားမ႐ွိခ်ိန္မွာမွ ျပံဳးျပဖို႔ႀကိဳးစားၾကရင္ အရာရာဟာ မလွပဘဲ ေနာက္က်ကုန္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးရဲ႕ သားသမီးေတြ အနာဂတ္ေတြ လွပဖို႔ အတြက္ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မူလေနရာ ျပန္ေရာက္ဖို႔ မူလအမည္ကို ျပန္လည္ရ႐ွိဖို႔ပါပဲ။
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ပါခင္ဗ်ာ။
ေဆြမြန္
၂၇ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၀၁၅
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ကို တမ္းတမိရင္း ေရးမိတဲ့ ပို႔စ္တစ္ခုပါပဲ။
