ေဖေဖာ္ဝါရီ ၄ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
.ႏွင္းဆီခင္ ေရးသည္။
အေလ့အထတစ္ခုလုိ႔ ေျပာရမလား၊ သဘာဝတရားလို႔ပဲ ဆိုမလား၊ အားသာသူက အားနည္းနိမ့္ပါးသူကုိ တစ္နည္းနည္း အႏိုင္ယူ တတ္ၾကတယ္။ ခြန္အားဗလႀကီးသူက အားအင္ခ်ည့္နဲ႔သူကို ဗလအားကိုးႏွင့္ အႏုိင္ယူသလို ေငြေၾကးျပည့္စံုသူက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူကို အဖတ္မလုပ္၊ ေထ့ေငါ့တာမ်ိဳးလည္း ႐ွိတတ္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားသာသူက က်န္တဲ့သူေတြကို ေလွ်ာ့တြက္ၾကသည္ပဲေပါ့။ (လူတိုင္းကိုမဆိုလိုပါ)။ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းတယ္ ဆိုရာမွာ ထင္သာျမင္သာတဲ့ ႏွိပ္စက္ဒဏ္ခတ္ျခင္းမ်ိဳးသာမကဘဲ စကားလံုးေတြႏွင့္ လည္း ႏွိပ္စက္ႏိုင္ သည္ပဲေပါ့။ ႏွလံုးသားထဲ စူးနစ္ဝင္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရျခင္းဟာ ကိုယ္ခႏၶာကို အနာတရျဖစ္ေစတာထက္ နာက်င္ခံစားရတယ္ဆိုတာ ခံစားဖူးသူတိုင္း သိမွာပါ။
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ အေတြ႔အၾကံဳ ရင့္က်က္လာသူေတြ၊ ညဏ္အေျမာ္အျမင္ေတြႏွင့္ ဆင္ျခင္တတ္သူေတြဟာ ညွင္းပန္းဒဏ္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္စြမ္း ႐ွိၾကတယ္။ အရာရာကို ယထာဘူတက်က် ေတြးခ်င့္ၿပီး ဥေပကၡာျပဳႏုိင္ၾကတာေၾကာင့္ ပဲေပါ့။ စကားလံုးေတြႏွင့္ ထိုးႏွက္ခံရတဲ့အခါ ေလစကားေလထဲေပ်ာက္ သေဘာမ်ိဳးထားလိုက္ၿပီး ဦးေႏွာက္ထဲက အၿပီးထုတ္လိုက္ေရာ။ ထုတ္ပစ္ဆို ကိုယ့္ရဲ႕အဖိုးတန္အခ်ိန္ေတြႏွင့္ အင္အားကို အလဟာသ ျဖဳန္းတီးမပစ္ခ်င္တာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။
လူလတ္လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝတိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းႏွင့္ အနာဂတ္ဘဝ သာယာလွပဖို႔အတြက္ အာ႐ုံစူးစိုက္ေလ့ ႐ိွၾကတယ္။ ၾကံဳလာသမွ် ေလာကဓံရဲ႕အထိုးအႏွက္ကုိ လံုးဝမခံစားရဘူးလို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ဆင္ျခင္ဥာဏ္သံုးၿပီး ထိန္းႏိုင္စြမ္း႐ွိတယ္။ ဘဝအေမာႏွင့္ ေသာကေတြကို စိတ္လက္ ေပါ့ပါးသြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ႏုိင္ၾကတယ္။ ယံုၾကည္အားကိုးထိုက္သူ တစ္ေယာက္ကို အားပါးတရ ရင္ဖြင့္ေျပာျပလိုက္တာႏွင့္ပဲ ရင္ထဲမွာခံစားေနရတဲ့ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း ဒဏ္ကို ေလ်ာ့ပါးသက္သာသြားေအာင္ လုပ္တယ္။ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ ရယူတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေလ့က်င့္ယူတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတြးႏုၿပီး အငိုအရယ္ျမန္ ခံစားလြယ္တဲ့ ကေလးဘဝကိုလည္း လစ္လ်ဴ႐ႈထားလို႔မရျပန္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ မိဘရင္ခြင္ကေန ဦးဆံုးခြဲခြာစကာလအခ်ိန္၊ မူႀကိဳအ႐ြယ္ကေလးေတြပဲေပါ့။ ကေလးေတြဟာအႏၲရာယ္ျဖစ္ေလာက္တဲ့ ရန္လိုမႈေတြကို မူႀကိဳေက်ာင္းမွာ ခံစားရတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲဒါေတြကို ကေလးသူငယ္ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္သူေတြအေနနဲ႔ လစ္လ်ဴ႐ႈထား လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းလုပ္ျခင္းကို အားေပးတဲ့သေဘာ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အဲဒီကေန ဆယ္ေက်ာ္သက္ အ႐ြယ္ကို ေရာက္လာတ့ဲအခါ ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵက အျမစ္တြယ္သြားတတ္တယ္။ အႏုိင္အထက္ ျပဳလုပ္တာမ်ိဳးေတြ ဟာ ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းေတြႏွင့္ မူႀကိဳေက်ာင္းေတြမွာလည္း ႐ွိပါလားဆိုၿပီးတခ်ိဳ႕က အံ့ၾသၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးေတြကလည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အႏုိင္က်င့္တတ္သလို၊ အႏုိင္က်င့္တာလည္း ခံရတတ္တယ္ကုိး။ တကယ္ေတာ့ ကေလးအ႐ြယ္မွာကေလးတိုင္း အျပစ္ကင္းစင္ၾကတယ္လို႔ ေယဘုယ်အေနႏွင့္ ထင္မွတ္ထားတာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။
ဥပမာျဖစ္ရပ္ေလးေတြ ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ကေလးျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ေရး ဌာနတစ္ခုမွာေပါ့ ဆရာမက အသက္ႏွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေဘာလံုးတစ္လံုးေပးလိုက္တဲ့အခါ တျခား(အ႐ြယ္နည္းနည္းႀကီးတဲ့) ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္က မိန္းကေလးလက္ထဲက ေဘာလံုးကိုလုယူလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးက ေလွ်ာက္သြားၿပီး ကစားစရာအ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ကုိ ယူလိုက္တယ္။ ဒါကုိလည္း အဲဒီေယာက်ၤားေလးက လုယူလိုက္ျပန္ေရာ။ ခဏေလးၾကာတဲ့အခါ ဒုတိယ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္က ပထမကေလးဆီက ေဘာလံုးကိုလုယူလိုက္ေတာ့ ျပန္ရေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရတဲ့အခါ လက္ေလွ်ာ့ၿပီးထြက္သြားတယ္။ အဲဒီျဖစ္ရပ္အားလံုးကို ဆရာမက အေသအခ်ာျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမဟန္႔ဘူး။
ေနာက္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကေတာ့ ေလးႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးေတြက သစ္သားတံုးေတြႏွင့္ အိမ္ေဆာက္တမ္း ကစားေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တျခားကေလးေတြထက္ ေခါင္းတစ္လံုးစာပိုျမင့္ၿပီး ဝဝတုတ္တုတ္႐ွိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ စီထားတဲ့ သစ္သားတံုးေလးေတြကို ေျခေထာက္ႏွင့္ကန္ပစ္လိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးက ဘာမွျပန္မလုပ္ဘူး။ က်န္တဲ့ သစ္တံုးေလးေတြႏွင့္ ဆက္ၿပီးကစားေနလုိက္တယ္။ ေကာင္မေလးက တျခားကေလးႏွစ္ေယာက္ဆီသြားၿပီး သူတို႔ရဲ႕သစ္သားတံုးေလးေတြ ျပန္႔က်ဲသြားေအာင္ ကန္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘာမွျပန္ၿပီးမတုန္႔ျပန္ၾကပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္တယ္ဆိုတာဟာ ရန္လိုတဲ့အျပဳအမူတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ခြန္အားမညီမွ်ျခင္းဟာ အျပစ္က်ဴးလြန္သူကို မ်က္ႏွာသာေပးတဲ့ သေဘာပါပဲလို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ဒါဟာ တရားမွ်တမႈမ႐ိွတဲ့လုပ္ရပ္ပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကေလးေတြအၾကား ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္ျခင္းဟာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာျခိမ္းေျခာက္ၿပီး အႏုိင္ယူတာမ်ိဳးပဲေပါ့။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို (ႏွိမ္တဲ့သေဘာႏွင့္) နာမည္ေျပာင္ေခၚတာ၊ မခံခ်င္ေအာင္ တမင္တကာ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္တာေတြဟာ ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွင္းလုပ္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
“ထြက္သြားစမ္း” “နင့္မ်က္ႏွာကိုငါမျမင္ခ်င္ဘူး” ဆိုတဲ့စကားရပ္ေတြဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အခံရခက္လြန္းပါတယ္။ အားမတန္လို႔ ျပန္မေျပာသာလို႔သာ ျငိမ္ေနလိုက္မယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရ ျဖစ္မိတာအမွန္ပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ ကေလးဘဝတုန္းကဆို “သြားသြား၊ နင္နဲ႔မကစားခ်င္ဘူး” ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ သိပ္ကိုခံစားရသည္ေပါ့။ အဲဒီလိုစကားလံုးေတြႏွင့္ အႏုိင္က်င့္တာ၊ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ေစာ္ကားတာေတြကို ျမင္လိုက္ရတာႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္တရား မွ်တေအာင္ ေျဖ႐ွင္းေဆာင္႐ြက္ေပး ရမွာက မိဘေတြ၊ လူႀကီးသူမေတြႏွင့္ ကေလးျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ သူေတြပဲပါပဲ။ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားၿပီး မမွန္မကန္ေျဖ႐ွင္းေပးတာ၊ လစ္လ်ဴ႐ူေနလိုက္တာေတြဟာ ကေလးေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာ စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားတတ္တာမို႔ ဒီကိစၥမ်ိဳးေတြဟာ သာမန္လို႔ထင္ရသည့္တိုင္ဘဝမွာ သိပ္ကိုအေရးပါပါတယ္။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အႏုိင္က်င့္ခံခဲ့ရဖန္မ်ားတဲ့အခါ လူငယ္ဘဝေရာက္လာရင္လည္း သိမ္ငယ္စိတ္က လႊမ္းမိုးေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ယံုၾကည္မႈအျပည့္႐ွိၿပီး ဘဝမွာေအာင္ျမင္သူျဖစ္လာဖို႔ ငယ္ဘဝဟာ သိပ္ကိုအေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မိဘေနရာကို ေရာက္လာၾကမယ့္ လူငယ္ လူ႐ြယ္ေတြအေနႏွင့္လည္း ႏုိင္လိုမင္းထက္လုပ္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ခံရတာေတြကို အေလးထား ဆင္ျခင္သင့္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ……။
ႏွင္းဆီခင္
