ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၄
စံပယ္ျဖဴ ေရးသည္။
(မိုးမခ) မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
ကၽြန္မ၏ ေနရပ္ဌာနီသို႔ တေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို မိုးမခကို ျပန္ျပီးေဖာက္သယ္ ခ်ခ်င္ပါတယ္။ အရင္ေဆာင္းပါးေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ ရြာအေၾကာင္း ေရးဖူးပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ျမိဳ႕နယ္က မိုးၾကိဳးပစ္ရြာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာလူမ်ိဳး အမ်ားဆံုးေနထိုင္ျပီး၊ ကရင္အိမ္ေျခ (၅၀)နဲ႔ မြတ္စလင္အိမ္ေျခ(၂၀) ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာပါ။ စံျပေက်းရြာလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ (၉၆၉)အဖြဲ႔လည္း ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိေနျပီျဖစ္ပါတယ္။
ရြာမွာ တပတ္ေလာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ေဆြးမ်ိဳးေတြဆီ အိမ္လည္ရတာနဲ႔ မအားလပ္နိဳင္ပါ။ အခါတေလမွ ျပန္တာဆိုေတာ့ ဟိုအိမ္က ထမင္းေခၚေကၽြးလိုက္ ဒီအိမ္က ထမင္းေခၚေကၽြးလိုက္နဲ႔ ဟင္းေကာင္းလည္း စားခဲ့ရပါတယ္။ နိဳ၀င္ဘာလ ေဆာင္းေလေအး၀င္စျဖစ္ျပီး၊ ေဆာင္းရနံ႔ေတြ ရတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ မိုးေတြရြာလို႔ စပါးနဲ႔ ပဲေတြ ေလးလြင့္ပ်က္စီးရလို႔ ရြာကလူေတြ စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းညဴၾကပါတယ္။ ရြာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ျခင္းနဲ႔ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို လွိမ့္ေနေအာင္ ခံၾကရတာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ။ အခုဆိုရြာေတြမွာ အလုပ္သမားေတြ ရွားသြားလို႔ အလုပ္ေတြ ေနွာင့္ေနွးၾက ပါတယ္။ ရြာက လူေတြ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ နယ္စပ္ေတြမွာ အလုပ္သြားၾကတယ္။ ရြာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြက အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ၾကသူေတြ။ ႏွစ္လံုးထီ၊ သံုးလံုးထီျဖတ္ေရာင္းျပီး သက္ေတာင့္ သက္သာေနၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘြဲ႕ရစာတတ္သူေတြေပါတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ အရက္သမားနဲ႔ ေလာင္းကစားေတြလည္း ေပါပါတယ္။
လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ ညဆိုျခင္ေတြ သိပ္ေပါလို႔ (၉)နာရီမထိုးခင္ အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ရြာကို ျပန္မလာခင္ ရန္ကုန္မွာသံုးတဲ့ MPT ဖုန္းကဒ္က ရြာမွာ လိုင္းမမိဘူး။ ကၽြန္မဆီ ဆက္သြယ္တဲ့သူေတြ လူၾကီးမင္းနဲ႔ ျငားၾကေလသတည္းေပါ့။ ရြာမွာ အင္တာနက္ မရွိလို႔ က်ဳံေပ်ာ္ျမိဳ႕ေပၚ ေရာက္မွ အီးေမးစစ္ရပါတယ္။ Facebook ကုိ ကၽြန္မ သိပ္မသံုးေပမဲ့ အီးေမးကိုေတာ့ တစ္ပတ္တၾကိမ္ေလာက္ စစ္ရပါတယ္။ အေရးၾကီးတဲ့ အီးေမးေတြ ၀င္ေနမွာစိုးလို႔ ဖြင့္ၾကည့္တာ ကြန္းနက္ရွင္က ေနွးခ်က္က သိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး၊ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေစာင့္ဖြင့္မွ ကၽြန္မရဲ႕ gmail အေကာင့္ထဲကို ၀င္လုိ႔ရတယ္။ စာေတြကို ဖြင့္ဖတ္လို႔ မရပါ။ ကြက္ၾကားမိုးရြာတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ က်ံဳေပ်ာ္ျမိဳ႔နယ္က သမၼတလို ၀န္ၾကီးလို လူၾကီးေတြရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ မဟုတ္ေလေတာ့ လူၾကီးနယ္ေျမေတြလို မဖြံ႔ျဖိဳးဘူးလို႔ ဆိုရမလို။ ငပုေတာ ျမိဳ႕နယ္က သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ ေမြးရပ္ဇာတိဆို သိပ္ဖြံ႔ျဖိဳးလာတယ္ ဆိုးကိုး။ ထားပါေတာ့။
လက္ရွိအစိုးရက လယ္မားေတြကို သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေအာင္ ဘဏ္ေငြေတြ တစ္ဧက တစ္သိန္းႏွဳန္းနဲ႔ ထုတ္ေခ်းေပးတာ (၂)ႏွစ္ရွိျပီးဆိုလို႔ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ အရင္တုန္းက အစိုးရထုတ္ေပးတဲ့ ဘဏ္ေငြက မျဖစ္စေလာက္ေလးမို႔ လယ္စရိတ္အတြက္ မေလာက္ပါ။ လယ္စရိတ္လိုရင္ ရြာကသူေဌးေတြဆီမွာ အတိုးၾကီးၾကီးေခ်း၊ သို႔မဟုတ္ စပါးေပးယူရပါတယ္။ စပါးေပးယူတယ္ဆိုတာ အခ်ိန္တန္ စပါးေပါက္ေစ်းထက္ အမ်ားၾကီး ေစ်းေလွ်ာ့ျပီး ေငြၾကိဳယူထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စပါးေပၚခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေငြတိုးေတြ စပါးေၾကြးေတြဆပ္ရတာနဲ႔ လယ္ကထြက္သမွ်စပါး ကုန္ပါတယ္။ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္လို႔ လယ္ေရျမဳပ္တဲ့ ႏွစ္ေတြဆို အေၾကြးဆပ္စရာ စပါးက မရွိေတာ့ အေၾကြးေတြ ႏွစ္ဆတက္သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လယ္ကို အေၾကြးနဲ႔ ထိုးဆပ္ရသူေတြ အမ်ားၾကီး။ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့ အေဖနဲ႔ လယ္သမားေတြရဲ႕ ဘ၀ပံုရိပ္ေတြက ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ခံရွုဳခင္း ေတြပါ။
ဆင္းရဲမြဲေတမွဳ ေလ်ာ့က်ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနပါတယ္ဆိုေသာ အစိုးရ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားနဲ႔ အခ်ိဳ႕ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား စဥ္းစားမိေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုကိုလည္း ကၽြန္မ တင္ျပလုိပါတယ္။ ယခုလက္ရွိရြာမွာ မရွိဆင္းရဲသားေတြ ရင္ႏွီးလုပ္စားဖို႔ ေငြထုတ္ေခ်းေပးတဲ့ စနစ္က ဘ၀င္မက်စရာပါ။ ထုတ္ေပးတဲ့ေငြကို လစဥ္ျပန္ဆပ္ရတဲ့နွဳန္း၊ တပတ္တခါျပန္ ဆပ္ရတဲ့ႏွဳန္းေတြကို ကၽြန္မ တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေငြတစ္ရာကို ႏွစ္ဆယ္က်ပ္မွာ အတိုးနွဳန္းရွိပါတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ အတိုးနွဳန္းေတြက ဆင္းရဲသားေတြအတြက္ အလြန္ကို ၀န္ပိေစပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား ကၽြမ္းက်င္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ဒီလိုအတိုးႏွဳန္းေတြနဲ႔ ေငြယူျပီး၊ စီးပြားေရလုပ္ငန္းေတြမွာ ရင္ႏွီးျမွဳပ္ႏွံရမယ္ဆိုရင္ အျမတ္မထြက္ပဲ ေဒ၀ါလီခံ ရဖို႔သာရွိပါတယ္။
ကုန္းေကာက္စရာမရွိတဲ့ လူမြဲေတြကို မတန္တဆ အတိုးနွဳန္းေတြနဲ႔ ေငြထုတ္ေခ်းေပးၾကတာ တကယ္ကူညီရာ ေရာက္ပါသလား ဆိုတာကို ေစတနာရွင္ဆိုသူမ်ားက အေျဖရွာ သံုးသပ္သင့္ပါတယ္။ တကယ္ကူညီေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္ အတိုးနွဳန္း သက္သာစြာ ေခ်းေပးသင့္ပါတယ္။ အေၾကြးယူျပီးရင္ ျပန္မဆပ္ခ်င္တဲ့ ဆင္းရဲသားေတြ အစိုးရေငြ၊ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ေငြေတြကိုေတာ့ ျပန္မဆပ္ပဲ မေနရဲၾကပါဘူး။ သူတို႔ ျဖစ္တဲ့နညး္နဲ႔ ျပန္ဆပ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေဖာက္သယ္ခ်ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ အမ်ိဳးဘာသာကို အလြန္ခ်စ္ၾကသည္ ဆိုေသာ (၉၆၉) အဖြဲ႔၀င္မ်ားအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔ကို ဘယ္သူက စလဲလို႔ ကၽြန္မ စပ္စုၾကည့္ ပါတယ္။ ရြာက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးက စတာလို႔ဆိုပါတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း အတိအက် မသိရပါ။ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ မြတ္စလင္အိမ္ေျခ (၂၀)ေလာက္ရွိတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီမြတ္စလင္ေတြနဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနဖို႔ စည္းရံုးၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ရြာကို သက္ေသတည္ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ကၽြန္မတို႔ရြာက ဗုဒၶဘာသာ၀င္နဲ႔ မြတ္စလင္ေတြ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ရွိၾကတယ္လို႔ ေရးခဲ့မိပါတယ္။ အခုေတာ့ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့တာကို စိတ္မေကာင္းစြာ သိခဲ့ရပါတယ္။
မြတ္စလင္ လယ္သမားတေယာက္ရဲ႕ လယ္ထဲကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေကာက္စိုက္သမေတြ ေကာက္စိုက္ ဆင္းတာကို (၉၆၉) အဖြဲ႔က သြားျပီးျပသနာလုပ္လို႔ ေကာင္းစိုက္သမေတြ အားလံုးလယ္ထဲက ျပန္တက္လာၾကရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုပ္ရပ္က သူတပါးအက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးေၾကာင္းကို ျဖစ္ေစတာမို႔ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာကို ဘြဲ႔ရအခိ်ဳ႕ပါ၀င္တဲ့ (၉၆၉) အဖြဲ႔၀င္ေတြ မစဥ္းစား မဆင္ျခင္နိဳင္တာကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔အဖြဲ႔ကို အားမေပးတဲ့ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကိုလည္း မေက်နပ္ၾကဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဘးရြာက ဘုန္းၾကီးမ်ားနဲ႔ ရြာသားမ်ားကို (၉၆၉) အဖြဲ႔ ဖြဲ႔ဖို႔စည္းရံုးၾကတာ မေအာင္ျမင္ပါ။ ရြာက လူနည္းစုျဖစ္တဲ့ ကရင္ေတြ (၉၆၉) အဖြဲ႔ထဲ မ၀င္လို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မစစ္ဘူးလို႔ ေ၀ဖန္ပုတ္ခပ္ ပါတယ္။ ရြာက ကရင္ေတြအမ်ားစု ကၽြန္မနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးမကင္းသူေတြ။ ကၽြန္မ အမ်ိဳးေတြ ေအးေအးလူလူ ေနၾကတာကို ေက်နပ္မိပါတယ္။
ရြာမွာ သာေရးနာေရးေတြရွိရင္ အရင္ကလို အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္ ပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ဆိုရင္ မဂၤလာသီခ်င္းနဲ႔ အခ်စ္အလြမ္း သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ၾကပါတယ္။ နာေရးဆိုရင္ေတာ့ တရားေခြေတြ ဖြင့္ပါတယ္။ ရြာသားေတြၾကိဳက္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ (ဒယ္အိုးဆရာေတာ္)ရဲ႕ တရားေတြဖြင့္တယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ေရး တရာေခြေတြလည္း ဖြင့္ၾကပါတယ္။ လူ႕အခြင့္အေရးထက္ အမိ်ဳးသားေရးက ပိုအေရးၾကီးတယ္ ဆိုလား။ တရြာလံုးၾကားနိဳင္တဲ့ အသံခဲ်႕စက္ကတဆင့္ ကၽြန္မ ၾကားခဲ့ေသာ ဘုန္းၾကီးတပါးရဲ႕ ေဟာေျပာမွဳေတြဟာ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ တစံုတရာ သက္ေရာက္မွဳ ရွိနိဳင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေရရွည္ကို ၾကည့္တတ္တဲ့ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ေတြ ရွိၾကရင္၊ ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမေတာ္မူခဲ့တဲ့အတိုင္း ဆူၾကံဳအလတ္ လူသတၱ၀ါ အားလံုးေပၚ အပိုင္းအျခား အကန္႔အသတ္မရွိ ေမတၱာထားနိဳင္ၾကရင္ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ျပသနာေတြ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သံုးသပ္မိပါတယ္။
ရြာျပန္တဲ့အခိုက္ အိမ္လည္ထြက္ရင္း တိုင္းေရးျပည္ေရးေတြကို စိတ္၀င္စားသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ နားလည္သေလာက္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ နိဳင္ငံျခားကေန ဘယ္လိုမဲေပးမွာလဲ၊ သံရံုးကေန တဆင့္မဲေပးမွာလားလို႔ ေမးတဲ့သူက ေမးပါတယ္။ အေျခအေနေကာင္းရင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပန္လာျပီး မဲေပးမယ္လို႔ ကၽြန္မ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ၂၀၁၀ လိုေရြးေကာက္ပြဲ မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး အကုန္ခံျပီး ျပန္မလာဘူး။ သံရံုးကေန တဆင့္မဲေပးဖို႔အတြက္ သံရံုးကလူေတြကို မယံုဘူးလို႔ စိတ္ထဲရွိတာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အေျခခံ ဥပေဒကို မျပင္ရင္ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္ၾကမလဲလို႔ ေမးမိေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေနာက္လိုက္ေတြပဲ ကိုယ့္ေရွ႕က ေခါင္းေဆာင္ ေတြရဲ႕ေနာက္ကို လိုက္ၾကရုံေပ့ါလို ျပန္ေျဖပါတယ္။ အဲဒီအေျဖကို ကၽြန္မ သေဘာက်မိပါတယ္။ ရြာမွာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ရင္း၊ နိဳင္ငံေရး အေျခအေန မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူေတြ ရွိေနတာကိုေတာ့ ေက်နပ္မိပါတယ္။
ရြာတေခါက္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခိုက္မွာ ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် အလံုးစံုကိုေတာ့ စာမဖြဲ႔လိုပါ။ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ရွိတဲ့ စံျပေက်းရြာဆိုေသာ ရြာတရြာရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကို စာဖတ္သူမ်ား သေဘာေလာက္ သိရေအာင္ ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မျမင္ရတဲ့ ေရျပင္ေအာက္က ေရခဲတံုးၾကီးကို မွန္းဆၾကည့္နိဳင္ဖို႔၊ ေရျပင္ ထက္က ေရခဲတံုးရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းေလးကို ဖြင့္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေက်းလက္ လူဦးေရက ျမိဳ႕ျပထက္လူဦးေရ ပိုမ်ားတာမို႔ ေက်းလက္ေနလူထုရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအျမင္ ေတြကို နားလည္နိဳင္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
၁၊၁၂၊၂၀၁၄။
http://moemaka.com/archives/41050
