ဇူလို္င္ ၁၂ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
.ေရးသူ- ညီေသြး
ဒုတိယ မိတၳီလာ (သို႔) တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေသြးမ်က္ရည္က် ေန႔ရက္မ်ား မႏၱေလး ေနျပည္ေတာ္ႀကီးအေပၚသို႔ ႐ုတ္တရက္ က်ေရာက္လာခဲ့သည္မွာ ပဥၥလက္ ဆန္းလြန္းလွသည္။ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္မ်ားက မိတၱဴကူးထားသလို တစ္ပံုစံတည္း ရဲအေရးပိုင္ သာမန္အမႈတစ္ခုကို အမ်ိဳးဘာသာ အေၾကာင္းျပ ဆူပူအံုၾကြမႈေတြျဖစ္၊ ကနဦး ဆူပူေအာ္ဟစ္ဆဲဆို စုေ၀းမႈေတြကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အေရးမယူ၊ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြက “ရပ္ၾကည့္သြား” အဆင့္ကမတက္။ ၿပီးေနာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တျဖည္းျဖန္းန႔ဲ အစားျပန္မရေတာ့သည့္ လူသတ္မႈေတြကို မီး႐ႈိ႕မႈေတြအထိ၊ လူလယ္ေခါင္၊ လမ္းလယ္ေခါင္ေတြမွာ ပြဲေတာ္ႀကီးေတြလို ျဖစ္လာသည္အထိ အတင့္ရဲက်ဴးလြန္လာၾကသည္။
တုတ္ကိုင္ရမ္းကား ခဲႏွင့္ေပါက္နတာမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ မလိုလားတဲ့ ဆိုးရြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ထိ မေရာက္ေအာင္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္တာပါ”တဲ့။ နယ္စပ္ေရးရာနဲ႔ လံုၿခံဳေရးကို ၀န္ႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ တရား၀င္ ႏႈတ္ထြက္စကားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ မိတၳီလာၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္ ျပာက်ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အဲဒီလို ေစာင့္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြ အိုးအိမ္ေတြ၊ အထြတ္အျမတ္ ၀တ္ေက်ာင္းေတြ ပ်က္ဆီးခဲ့ရၿပီ။ ဆူပူအၾကမ္းဖက္မႈမ်ားသည္ တိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရအဖြဲ႕၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းျခင္းေၾကာင့္” ဟု ၈၈ မ်ိဳးဆက္အဖြဲ႔မွ ေျပာေနၿပီ။ အၿမဲတမ္း “ၾကားေနခဲ့”ေသာ NLD မိခင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွလည္း “ဘာသာေရးကို သံုးၿပီး ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတာကေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔လည္း မကိုက္ညီဘူး”လို႔ ေျပာေနၿပီ။ “ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး၊ အသြင္ အၾကမ္းဖက္ ပဋိပကၡ ဖန္တီးရန္ ၿမိဳ႕ခံမဟုတ္ေသာ အျခားေဒသမွ လူမ်ားလာေရာက္ အၾကမ္းဖက္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေၾကာင္း မႏၱေလးတိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရ အဖြဲ႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးရဲျမင့္ေျပာေနၿပီ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို အႏၱရာယ္ က်ေရာက္ေစသည့္ လုပ္ရပ္ကုိ လံုး၀သည္းခံေတာ့မည္ မဟုတ္”ဟု အခုေနာက္ဆံုး သမၼတႀကီးက ေျပာေနၿပီးဘဲ ဘာမ်ား လိုေသးသနည္။ ဆင္ေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္လံုးလည္း ျမင္ေနရၿပီ။ ဆင္ေျခရာလည္း ရွာစရာမလို။ ဆင္ေခ်းတံုးမ်ားပါ ေတြ႕ေနပါၿပီဆိုမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဘယ္အရာေတြ ခက္ေနပါလိမ့္ဆိုတာ ျပည္သူလူထုအဖို႔ အေျဖမေပၚေသးတဲ့ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ျဖစ္စရာပါပဲ။ ဖမ္းဆီးရမိထားတဲ့ လူေတြကို အေရးအခင္းေတြၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္သလိုမ်ား နည္းနည္း ေလာက္စစ္လိုက္လွ်င္ပင္ ၿမိဳ႕ခံမဟုတ္တဲ့ တျခားေဒသ ဆိုသည့္ေန၇ာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရမည္။ မည္သူက ႀကိဳးကိုင္ေနသည္၊ စီမံခန္႔ခြဲေနသည္၊ အမိန္႔ေပး ညႊန္ၾကားေနသည္ကိုလည္း ကြက္ကြက္ကြင္း ကြင္း ျမင္ရသည္။
အခုေတာ့ မေျပးသာ တစ္ရာမွီ၊ ေရႊသမင္ ဘယ္ကလြတ္ မင္းႀကီးတာကလြတ္ရသလို တပည့္မေကာင္း ဆရာ့ေခါင္း၊ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း၊ ျပည္သူမေကာင္း၊ ဆရာ့ေခါင္းျဖစ္လာရသည္ မွာ မည္သို႔မွ မထူးဆန္းေပ။ လာရာလမ္းက သန္းႏွင့္ခ်ီေသာ လမ္းေပၚတြင္ ဆႏၵျပေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးကို တစ္ရပ္တည္းႏွင့္ ရပ္တန္႔ႏို္င္ခဲ့သည့္ အာဂ အစိုးရကေန အေရးအခင္းမ်ားတြင္ ေတာက္မည့္မီးခဲ တရဲရဲမ်ားကို မီးပြားေသးေသးေလး အရြယ္တြင္ မၿငိ္္မ္းသက္ပဲ မီးေတာက္ႀကီး ဟုန္းဟုန္းထမွ စစ္တပ္ကူပါ၊ ကာခ်ဳပ္၀ိုင္းပါ လုပ္ရသည့္ အေျခအေန ေရာက္ေအာင္၊ အၿမဲ ဖန္တီးေနသည့္ အျဖစ္ကလည္း ႐ိုးအီေနသည့္ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနပါသည္။ န၀တေခတ္က ရဲစခန္းနားေတာင္ လူမသိ၀ံ့၊ မိုးေပၚေထာင္မယ္ဟု ဆိုသည့္ေခတ္ကို ျပန္လြမ္းရမလို ျဖစ္ေနသည္။ မည္သည့္ရန္ပြဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရဲေရာက္လာလွ်င္ အားလံုး လစ္ကုန္သည္။ ခုေတာ့ ဒီေခတ္ေရးက ဒီလုိမဟုတ္။ အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို ရဲက ေစာင့္ေရွာက္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ငါတို႔ကိုျပစ္မွာမဟုတ္၊ မိတၳီလာတုန္းကလည္း ပစ္တာမွ မဟုတ္တာဆိုသည့္ အေတြးမွာ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားစိတ္ထဲ ၿမဲေနၿပီျဖစ္သည္လားမသိ။
တစ္သက္လံုး ဘယ္အမ်ိဳးအေဆြ ဘယ္အႏွိမ္ခံ အမ်ိဳးသမီးေတြကို မခ်မ္းသာသည့္ လူမ်ားကလည္း အခုမွ မ်ိဳးခ်စ္၊ မ်ိဳးခ်စ္လုပ္ေနသည္ကလည္း မီးေလာင္ရာ ဓာတ္ဆီေလာင္းသလို ျဖစ္လာပါသည္။ စကၤာပူ၊ မေလးရွား၊ ေဟာင္ေကာင္သို႔ အေျခခံသဖြယ္ ပို႔ေဆာင္ေနရေသာ အေမအမေတြကို မခ်စ္ဘူး၊ ႏုိကလပ္၊ ကာရာအိုေက၊ အႏွိပ္ခန္းေရာက္ေနတဲ့ ႏွမငယ္ေတြကို မကာကြယ္ဘူး၊ လူမ်ိဳးျခားႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႀကီး မ်ိဳးခ်စ္ျပလိုက္ရသည့္ မဆံုးႏိုင္သည့္ မမုန္းႏိုင္ ေဖာ္ျမဴလာႀကီးက ႐ိုးလြန္း၊ ေဟာင္းလြန္းေနၿပီ။ ႏွစ္ဖက္ အသိုက္အ၀န္းက လူေတြရဲ႕ ေဒါသေတြ၊ အံုၾကြမႈေတြကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမွဴေန မွ်ားေနသလို ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေသာ၊ ျဖစ္ေနစဲေသာ၊ အထိက႐ုဏ္းတိုင္း၊ ပဋိပကၡတိုင္းက သက္ေသပါပဲ။ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြ၊ အမႈအခင္းေတြေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုရဲ႕ လက္တြဲေဆာင္ရြက္မႈ စုစည္းညီညြတ္မႈ စိတ္၀မ္း မကြဲမႈေတြနဲ႔အတူ ရန္သူကို မ်က္ေျခမပ်က္ ေစာင့္ၾကည့္ႏုိင္ဖို႔ ပိုပို အေရးႀကီးလာပါသည္။ ဒီေနရာမွာ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ သံဃဦးေသွ်ာင္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑က အလြန္ အေရးပါသလို ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အတူ ျပည္သူကပါ ပူးေပါင္းညီညြတ္ေနၾကမယ္ဆိုလွ်င္ ဒီအၾကမ္းဖက္ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြကို အားေပ်ာ့ရပ္တန္႔ႏုိင္ေအာင္ အျမစ္ျပတ္သြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ျပန္ေကာင္းေအာင္လုပ္လုပ္ ပ်က္သြားတဲ့ ႀကိဳးေလးေတြ ဘယ္လိုပဲျပန္ဆက္ဆက္ ဆက္ထံုးကေလးေတြကေတာ့ က်န္ခဲ့မွာပဲ။ အဲဒီဆက္ထံုးကေလး ေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားမ်ားလာၿပီး ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလံုး၊ ဟုိေနရာလည္း အဆက္၊ ဒီေနရာလည္း အဆက္ နဲ႔ အခ်ိန္မေရြး ေထာင္းခနဲ ဖ်က္သြားႏုိင္တဲ့ ႀကိဳးေဆြးသည့္ ဘ၀ကို ေရာက္ေနရွာပါၿပီ။ ၂၀၁၅ ဖိုင္နယ္ပြဲကို မေရာက္မခ်င္း ဒီ ၄၊ ၅၊ ၆၊ လအတြင္းမွာ ကြာတားပြဲေတြ၊ စီမီးပြဲေတြ၊ ပြဲက်က္ေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုအသင္း ဟာ ႀကံဳရဆံုရဦးမွာပါ။ အလြန္အကၽြံ ဖိအားေတြ၊ အင္အားႀကီးအသင္းေတြ၊ လုပ္ပြဲေတြ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ လာပါလိမ့္အံုးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ ေျခစြမ္းကုန္ ထုတ္မသံုးလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
တစ္ဖက္သတ္ႏုိင္တဲ့ အ၀ါကပ္ေတြ၊ အနီကပ္ေတြ၊ လူကၽြံေဘာေတြ၊ အမ်ားႀကီးအျဖစ္ ရပါလိမ့္ဦးမယ္။ ကိုယ့္အသင္းရဲ႕ ေရွ႕တန္း တိုက္စစ္မႈးေတြ ျဖစ္တဲ့ အေမစုတို႔၊ မင္းကိုႏုိင္တို႔ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ မရဘဲ ပြဲတုိင္း၀င္ကစားႏုိင္မွ ဖိုင္နယ္ပြဲကို တက္လွမ္းႏုိင္မွာပါ။ ဘယ္သူမွ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ အရံထိုင္ခံုမွာ ထို္င္ေနခ်င္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ တဖက္ၿပိဳင္ဘက္အသင္းက ညစ္နည္းေပါင္း တစ္ေထာင္နဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ဆုဖလားေတြ သိမ္းပိုက္လာႏိုင္တဲ့ အသင္း၊ အင္အားအေတာင့္တင္းဆံုး အသင္းနဲ႔ ကမၻာ့အဖ်က္သမား အေကာင္းဆံုးေတြနဲ႔ အလံုးစံု ေနာက္တန္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အသင္းမို႔ ဒီဘက္က ကန္႔မည့္ ျပည္သူလူထုန႔ဲ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သား အသင္းအေနနဲ႔ အဘက္ဘက္က သက္လံုေကာင္းေနဖို႔ လုိပါတယ္။ ေရွ႕တန္းနဲ႔ ေနာက္တန္း ခံစစ္တိုက္စစ္ ခ်ိတ္ဆက္မိမိ ညီညီညြတ္ညြတ္၊ ခ်စ္ၾကည္မႈ စည္းလံုးမႈေတြနဲ႔ ကစားႏိုင္မွ တန္ကာက်ႏိုင္မွာပါ။
မိေ၀းဖေ၀း၊ ပညာေ၀းခဲ့တဲ့ ေျခစစ္ပြဲေတြ လင္ဆံုးသားကြဲ မ်က္ရည္လည္ရြဲ အုပ္စုပြဲေတြ အဖိအႏွိပ္၊ အရက္အစက္ခံ ဒီပဲယင္းရက္စြဲပတ္လည္ပြဲေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ စစ္ကုန္ထုတ္ၿပီး တက္လာခဲ့တဲ့ အသင္းပါ။ ဒီေလာက္ရင္းႏွီးေပးခဲ့တဲ့ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၿပီးေတာ့မွ အခုခ်ိန္မွာ အ႐ႈံးေပးလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အခုခ်ိန္ ႐ႈံးလို႔ေတာ့ျဖင့္ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ သံသရာတစ္ခုလံုး အ႐ႈံးျဖစ္မွာ ေသခ်ာ သြားလိမ့္မည္။ ေနာက္ထပ္အႏွစ္(၆၀)ေလာက္ ဖလား လက္မဲ့ဘ၀နဲ႔ ေနသြားရပါလိမ့္မည္။ တစ္ဖက္အသင္းက အခု PR ဆိုတဲ့ တိုက္စစ္မႈး အေက်ာ္ေဇယ် တစ္ေယာက္ကို ေခၚယူႏိုင္လိုက္ၿပီျဖစ္တယ္။ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္။ တစ္ခ်ိန္က ဂ်ာမနီမွာ ဟစ္တလာဆိုတဲ့ ဂ်ဴးမ်ိဳးသုန္းသတ္ျဖတ္ေရး အသင္းကို ဖလားကိုင္ ေျမႇာက္ႏိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့သူ။ ဒီေတာ့ ဟစ္တလာရယ္ PR ရယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက က်ားေသေကာင္မ်ား အသက္သြင္းပြဲရယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ပြဲပါပဲ။
ရခိုင္အေရးအခင္း႐ႈံးပြဲေတြ၊ မိတၳီလာ႐ႈံးပြဲေတြ၊ ျပည္တြင္းစစ္႐ႈံးပြဲေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ မေရးထိုးႏိုင္ေသးတဲ့ ႐ႈံးပြဲေတြ၊ အခု မႏၱေလး႐ံႈးမလိုျဖစ္သြားၿပီး အခ်ိန္ပိုက်မွ ျပည္သူလူထု ကန္သြင္း လိုက္တဲ့ေနာက္က်ဂိုးေတြနဲ႔ အႏိုင္ရခဲ့တာကို သခၤန္းစာေတြအျဖစ္ ယူတတ္မယ္ဆိုလွ်င္ ေနာက္ကန္မည့္ ပြဲေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ ခံစစ္မ်ားကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
လြန္ခဲ့ေသာ (၁၇)ႏွစ္ ခန္႔က ကဗ်ာဆရာ ကိုေအာင္ေကာင္းျမစ္က ဗ်ာဒိပ္တစ္ခုကို စာသားေတြနဲ႔ အမွန္တရားလို အခုလို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။
“ယံုၾကည္လိုက္ပါ ညီမေလးရယ္
ဘယ္တုန္းကမွ လူရာမ၀င္ေပမယ့္ အမွန္တရားဟာ အ႐ုိးခံ ေခြအိပ္ေနတတ္တာ
တစ္ကိုယ္လံုး အဆိပ္ျပင္းေတြပြတ္ထ
အလြယ္ခ်ိဳးမရတဲ့ ေဘာင္ကြဲ႔။”
၀တၳဳႀကိဳက္တဲ့ ညေနခင္း ညီမေလး
ေအာင္ေကာင္းျမစ္
(ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ၊ ႏို၀င္ဘာ ၁၉၉၇)
အခုေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာသားေတြက အမွန္တရားဆိုတဲ့ အရာကို အေကာင္းဆံုး၊ အလွဆံုး၊ အလုံေလာက္ဆံုး အနက္အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုထားခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လုိပဲ လူရာမ၀င္ေအာင္ အမွန္တရားကို ဖံုးအုပ္ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တားဆီးထားစမ္းပါေစ။ ေရွ႕တန္းမေရာက္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခ်ာင္ထိုး အေမွာင္ဆိုးထဲ ခ်ထားစမ္းပါေစ။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ က်ေရာက္လာလွ်င္ အဲဒီအမွန္တရား ထိန္းမႏိုင္၊ သိမ္းမႏိုင္၊ ဟုန္းဟုန္းထ ႏိုးၾကြလာမည့္ အေကာင္အထည္ႀကီး တစ္ခုပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူလူထုေတြ ညီညြတ္ျခင္းဆိုတဲ့အားေတြနဲ႔ အတူတကြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တိုက္စစ္မႈးႀကီးေတြ ၀န္းရံလို႔ ဒီအမွန္တရားကို ႏိုးလိုက္ၾကပါစို႔။
အဲဒီေန႔
ေကာင္းကင္ဆက္တင္ ေဆးသားအေမွာင္
ဆက္ထံုးေျဖေအာင္္ ဆြဲဆန္႔လိုက္တဲ့၀ါက်နဲ႔ ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ငို ဇာတ္၀င္ခန္းကို
ေထာင္းကနဲ ဇာတ္သိမ္းမယ္
ဒီဘ၀မွာ ဒီညကို လင္းပစ္ဖို႔ ငါတို႔မွာ ခက္ဆစ္ေတြရွိတယ္။
ညီေသြး
