ဇန္နဝါရိ ၇၊ ၂၀၁၄
M-Media
ေရးသူ- ေမာင္သန္း၀င္္း (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
သကၠရာဇ္ ၁၁၇၈ (ေအဒီ ၁၈၆၀)ခုႏွစ္က ျဖစ္သည္။ မင္းကြန္းၾကက္ေထာင့္တြင္ ယာယီနန္းစံလ်က္ရွိေသာ ဘုရင္တစ္ပါးက ဘာသာသာသနာ အသီးသီးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တရားစကား တစ္ရပ္ကို မူတည္ကာ စူးစမ္းေလ့လာေမးျမန္းပါသည္။ ထိုအခါ ပညာ႐ွိတစ္ဦးက အစၥလာမ္သာသနာေတာ္ကို ကုိယ္စားျပဳ၍ သံေတာ္ဦးတင္ကာ ေျဖၾကားေလွ်ာက္ထားပါသည္။
ေမးျမန္းသူဘုရင္မွာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ အမရပူရျမိဳု႕တည္နန္းတည္ ဘိုးေတာ္ဘုရား ပဒုံမင္း (ေအဒီ ၁၇၈၂-၁၈၁၉) ျဖစ္သည္။ ေမးျမန္းသည့္ တရားစကားမွာ အစရွိလွ်င္ အဆုံးရွိရမည့္ တရားစကားကို မူတည္၍ ေမးျမန္းျခင္းျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္သာသနာေတာ္ကို ကိုယ္စားျပဳေျဖၾကားခဲ့သူမွာ ေရႊေတာင္သာဂသူ သခင္ၾကီးဦးႏု (၁၇၆၂-၁၈၂၂) ျဖစ္သည္။
ထိုေျဖၾကားခ်က္ လက္ေရးမူကို ပုံႏွိပ္အျဖစ္ ၁၉၃၁-ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊စစ္ကဲေမာင္ေထာ္ေလးလမ္း၊ အမွတ္ ၂၆၁ ရွိ ေလာကပါလပိဋကတ္ပုံႏွိပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀သည့္ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ မ်ဳိးေစာင့္ဥပနိသွ်က်မ္းပာု အမည္ေပးထားေသာ ၃၅-ဓနိက်မ္း ၊ပညတ္ႏြံတမ္း- ၁၆ပိုဒ္က်မ္း၊ သံေတာ္ဦး တင္လႊာက်မ္း၊ ေျခာက္ခန္းက်မ္း၊ သုံးခန္းက်မ္း၊ တရားရတနာ ငါးေစာင္တြဲတြင္ ေတြ႔ရသည္။ ထို႔အျပင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္း (ယခုဗိုလ္ဆြန္ပတ္လမ္း) အမွတ္-၁၈၃ ရွိ အစၥလာမ္သာသနာ့ေရးရာ ေကာင္စီဌာနခ်ဳပ္ကလည္း အစၥလာမ္၏ ေ႐ွးေပာာင္းျမန္မာ စာေပမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ေရး စီမံခ်က္စာစဥ္အမွတ္(က) ပုံႏွိပ္စာစဥ္ အမွတ္-၁၃ အျဖစ္ ၁၉၆၀-ျပည့္ မတ္လတြင္ ပထမအၾကိမ္ ထုတ္ေ၀သည္။ ဌာနခ်ဳပ္တည္ရာေနရာရွိ အစၥလာမ္ ပုံႏွိပ္တိုက္တြင္ ႐ုိက္ႏွိပ္ခဲ့ျပီး အုပ္ေရ-၃၀၀၀ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အစၥလာမ္စာေပေလာကတြင္ ‘ သံေတာ္ဦးတင္လႊာက်မ္း’ ပာု အမည္တြင္ ထင္႐ွားသည္။
အစၥလာမ္ေကာင္စီထုတ္ သံေတာ္ဦးတင္လႊာက်မ္းတြင္ အစၥလာမ္သာသနာ့ေရးရာေကာင္စီဌာနခ်ဳပ္ ၏ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ေဇယ်ာေက်ာ္ထင္ ဗိုလ္မွဴးဘ႐ွင္က က်မ္းဦးစကားေရးသားခဲ့သည္။ က်မ္းဦစကားထဲက မွတ္သားဖြယ္ အခ်က္အခ်ဳိ႕ကို ေဖာ္ျပရဦးမည္။ ဗိုလ္မွဴးဘရွင္က အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ ျမန္မာစာေပ သမိုင္းပာုေခါင္းစဥ္ငယ္တပ္ကာ ဤသို႔အစခ်ီထားပါသည္။
“ျမန္္မာစာေပသမိုင္းတြင္ အစၥလာမ္သာသနာကို အေျချပဳသည့္ စာေကာင္းေပေကာင္းမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ ေခတ္ရွိခဲ့သည္ပာုဆိုလွ်င္ သာမန္အားျဖင့္ သံသယျဖစ္ၾကေပလိမ့္မည္။ စကားေျပသာမက ပ်ဳိ႕၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာမ်ားပင္ ထြန္းကားခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း ထိုစာေပတို႔မွာ မြတ္စလင္မ္ မပာုတ္ေသာ္ စာဖတ္ပရိသတ္၏ ေလာကကို ထားဘိဦး မြတ္စလင္မ္ စာဖတ္ပရိသတ္ ေလာက၌ပင္ က်ယ္ျပန္႔စြာထင္ေပၚသင့္သေလာက္ ထင္ေပၚျခင္းမရွိခဲ့ေပ။”ပာု သူ၏အျမင္ကိုဆိုထားပါသည္။ အလြန္မွန္ပါသည္။ ယေန႔တိုင္ ထိုစာေပတို႔ကို အမ်ားမြတ္စလင္မ္တို႔ မသိသည္က မ်ားပါသည္။ ေရွးစာေပက်မ္းမ်ားမွာ ပုံႏွိပ္ရွားပါးျခင္း၊ စာေပအ၀န္းအ၀ိုင္းတြင္ လက္လွမ္းမမိျခင္းတုိ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
သံေတာ္ဦးတင္လႊာက်မ္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္အခ်က္တစ္ခ်က္ကို မွတ္္သားရသည္။ ခလီဖြာဦးျမင့္ စီစဥ္ေရးသားေသာ ‘ ဂရာနာလက္စြဲ ငါးခန္းက်မ္းႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ’ တြင္ ျဖစ္သည္။ အာဗစ္ဒ္ရွားဟိုစိုင္နီ သခင္ၾကီးအေၾကာင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။
“တစ္ေန႔သ၌ ဘုရင္မင္းက (အစၥလာမ္) ၏အယူ၀ါဒတရား၊ ၎ေလာက အစျဖစ္လာပုံမ်ားကို သိလိုပါသည္ဟု ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ သခင္က ျမန္မာလို စာစီကုံးတက္သူကိုေရးသားေစ၍ (သံေတာ္ဦးတင္လႊာ)ဟု ဆက္သြင္းေလ၏ ” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ထိုအေထာက္အထားအရ ဘုရင္မင္းဆိုသည္မွာ ဘုိးေတာ္ဘုရား၊ သခင္ဆိုသည္မွာ အာဗစ္ဒ္ရွားဟိုစိုင္နီ၊ ျမန္မာလို စာစီကုံးတက္သူဆိုသည္မွာ သခင္ၾကီးဦးႏုဟု ဆက္စပ္ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
သံေတာ္ဦးတင္လႊာတြင္ အပိုဒ္၄ပိုဒ္ ပါ၀င္သည္။ သခင္ၾကီးဦးႏု၏ စာမ်ားကို ေရးကူးခဲ့ေသာေခါင္မင္း (ခုံမင္း) သဒၶိနရာ ဆရာဦးရစ္ၾကီး၏လက္ေရးမူအရ သံေတာ္ဦးတင္သည့္ စာတြင္ ပထမဆုံးအပိုဒ္မွာ ေနာင္ေမးေတာ္မူလွ်င္ တင္ရန္ေရးသားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။ သံေတာ္ဦး တင္လႊာက်မ္းမွ ျမန္မာစာ အေရးအသားႏွင့္ ထူးျခားခ်က္မ်ားကို ထုတ္ႏုတ္ျပပါမည္။
သခင္ၾကီးဦးႏု၏ ဘာသာစကားကြ်မ္းက်င္ႏွံစပ္ပုံကို လည္း သူ႕စာထဲတြင္ေတြ႔ရသည္။ သာဓကအားျဖင့္
‘သတၱ၀ါျဖစ္ေသာ္ လူတို႔အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ေရွးဦးစြာသိအပ္သည္ကား ဖန္ဆင္းေသာအရွင္ ကို သိအပ္ပါသည္။ ဖန္ဆင္းေသာအရွင္ဟူသည္ကား (အရ္ဗီ)ဘာသာမွာ (အလႅာဟ္)မည္ပါသည္’ ဟူ၍လည္းေကာင္း ၊ ‘(ဖြာရစီ)ဘာသာမွာ (ခိုဒါ) ေခၚေ၀ၚပါသည္။ အဓိပၸာယ္ကား အရွင္ဟူ၍ ရပါသည္။ (ဟင္ဒြတ္စတာနီ) ဘာသာမွာ (က်စ္ရတာ) ေခၚပါသည္။ အဓိပၸာယ္ကား ခပ္သိမ္းေတာ္အမူကို ျပဳျပင္သူ ‘
ဟူ၍ လည္းေကာင္းေဖာ္ျပပုံျဖစ္သည္။ သခင္ၾကီးဦးႏုသည္ အရဗီ၊ ဖာရစီ၊ ဟင္ဒြတ္စတာနီ၊ ပါဠိ၊ ျမန္မာ ဘာသာစကားတို႔ကို ကြ်မ္းက်င္ႏွံ႔စပ္ သူျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။
တရားကို ပုံဥပမာေဆာင္၍ ရွင္းျပပုံမွာ မွတ္သားဖြယ္ျဖစ္သည္။ ‘ သတၱ၀ါတို႔ က်င့္အပ္ေသာ တရားမွာ ရွရီအတ္၊ တြရီကတ္၊ ဟကီကတ္၊ မအ္ေရဖသ္ေလးပါးရွိပါသည္’ ဟု အစခ်ီၤျပီးေနာက္
“ရွရီအတ္ ႏို႔ႏွင့္တူ၍ တြရီကတ္ ဒိန္ႏွင့္တူ၏ ၊ ဟကီကတ္ မစကာႏွင့္တူ၍ မအ္ေရဖသ္ ေထာပတ္ႏွင့္တူ၏။ ႏို႔ကိုခ်က္၍ ဒိန္တက္ရမည္၊ ထိုဒိန္ကို ဒလက္ႏွင့္ ေမႊ၍ မစကာျမွပ္ကို ထုတ္ယူရမည္။ ထိုမစကာကိုမီးမွာ တစ္ဖန္ျပန္၍ ခ်က္ရမည္၊ ဤသည္လွ်င္ ေထာပတ္ျဖစ္၏ ။ ထို႔တူလည္းေကာင္း ျခိဳးုျခံရာ၏ “
ဟုဆိုပါသည္။ ထို႔အျပင္ ထပ္မံ၍ပုံေဆာင္ျပပါေသးသည္။
” တစ္ေၾကာင္းလည္း ရွရီအတ္ ပင္လယ္ႏွင့္တူ၏၊ တြရီကတ္ သေဘၤာႏွင့္တူ၏ ဟကီကတ္ ေယာက္သြားႏွင့္တူ၏ ။ မအ္ေရဖသ္ ပုလဲႏွင့္တူ၏ ေလွသေဘၤာစီး၍ ပင္လယ္ကိုသြားျပီးလွ်င္ ပုလဲျဖစ္ရာအရပ္၌ ေယာက္သြားကိုငုပ္ယူ၍ ပုလဲကိုထုတ္ယူရမည္။ ထိုမွလည္းေကာင္း က်င့္ရပါသည္။ “
ဟူ၍ ပုံေဆာင္ပုံမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ ၀ါက်တိုကေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္ကာဆက္ကာ ေရးသားပုံမွာထူးျခားပါသည္။ အစၥလာမ္ရွိက်င့္အပ္ေသာ တရားေလးပါး၏ အေပါင္းအစုအဆက္အစပ္ သေဘာကို ေထာပတ္ျပဳျခင္း၊ ပုလဲရွာျခင္းသေဘာတို႔ျဖင့္ ရွင္းလင္းတင္ျပပါသည္။ သိမ္ေမြ႔နက္နဲေသာ တရားသေဘာကို ထင္သာျမင္သာ နားလည္လာေအာင္ အေကာင္အထည္သေဘာႏွင့္ ခိုင္းႏႈိင္းကာ ရွင္းျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အသုံးအႏႈန္းျဖစ္သည့္ အရဗီေ၀ါဟာရမ်ား၏ ဆိုလိုရင္းႏွင့္ အနက္အဓိပၸာယ္ကို ဖြင့္ဆိုရွင္းလင္းကာ လြယ္တကူ နားလည္ေအာင္ တင္ျပႏိုင္စြမ္းရွိပါသည္။
“နဗီအဓိပၸာယ္ကား တရားကို သတၱ၀ါ တို႔အား အေၾကာင္းၾကားလာသူ သဗၺၫုတဥာဏ္၀င္စားသူတို႔ကို နဗီ သမုတ္ပါသည္။”
“မာလာယစ္ ဟူသည္မွာ တဏွာရာဂမရွိ၊ ေယာက္်ားလည္းမဟုတ္ မိန္းမလည္းမဟုတ္၊ ယိုမာလာယစ္တို႔ကား အနႏၱအေရအတြက္မရွိ။” “ရွရီအတ္တရားေတာ္မွာ ဇြာေဟ့ရီ အဓိပၸာယ္ကား ထင္ရွားျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ တြရီကတ္၊ ဟကီကတ္၊ မအ္ေရဖသ္မွာ အဓိပၸာယ္ကား မထင္မရွားအတြင္း၌တည္၏ ဆိုပါသည္၊ ၀ါဒစြလ္ အဓိပၸာယ္ကား အေတြ႔အျမင္ ပာာေစၥလ္ အဓိပၸာယ္ကား စိတ္လိုသည့္အတိုင္း ျပည္စုံသည္ကို ဆိုပါသည္။ အမၼရာ မည္သည္ကား ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာပာ၊ တဏွာ၊၀န္တိုမိစာၦ က—ႆာ အေပါင္းတို႔ကိုဆိုလိုပါသည္။ ဆင္းရဲအေပါင္းကင္းျငိမ္းရာ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းကင္းေသာ ဂ်ႏၷသ္ေနရာျမတ္၊ ပာလာလ္သမုတ္ေတာ္မူေသာ တရားႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာ ပာရာမ္သမုတ္ေတာ္မူေသာ တရားႏွင့္မေလ်ာ္ညီ” ပာူ၍ ဖြင့္ဆိုခဲ့မ်ဳိးျဖစ္သည္။ စူရာပာ္ေပါင္း (၁၁၄) ကို ‘အပိုဒ္ေပါင္း တစ္ရာ့ေလးဆယ္’ “အာယသ္ေပါင္း (၆၆၆၆) ကို” ပုဒ္ေပါင္း ေျခက္ေထာင့္ ေျခာက္ရာ ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္” ဆြပာာဗာ ကို ‘တပည့္ၾကီး’ ကအ္ဗာေက်ာင္းေတာ္ကို ‘ မကၠာပာ္ေက်ာင္းေတာ္’ ‘အခြင့္ျပဳေသာပာလာလ္’ ‘ျမစ္တားထားေသာ ပာရာမ္’ ပာူ၍ ရွင္းလင္းတင္ျပပါသည္။ ‘ ပါဠိကုရ္အာန္တရားေတာ္ ၀ဖာသ္ျဖစ္သည္ကို ‘စုေတ’ ၊ ‘ေသာၾကာေန႔သိမ္ဗလီသို႔၀င္၍ တရားေတာ္ကိုနာျခင္း’ ‘အသက္ေတာ္ေလးဆယ္တြင္ဖြင့္၍ ၀ါေတာ္ႏွစ္ဆယ့္သုံးႏွစ္၊ ေပါင္းေျခာက္ဆယ့္သုံးႏွစ္တြင္ အျမဲရွိေသာေနရာသို႔ ေျပာင္းၾကြပါသည္ ‘ ပာူေသာ အသုံးတို႔တြင္ အဓိပာယ္တစ္ထပ္တည္းမက်သည့္တိုင္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မပာုတ္သူ နားလည္ႏိုင္ရန္ ပါဠိစကားျမန္မာစကားတို႔ျဖင့္ သေဘာဆင္ဆင္တူရာတူရာယူ၍ ဆီေလ်ာ္ေအာင္သုံးထားျခင္းျဖစ္သည္။
အလႅာပာ္အရွင္ျမတ္၏ ဂုဏ္ေတာ္ ဆီြဖသ္ေတာ္ကို ထိထိမိမိရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဖာ္ျပရဦးမည္။
‘ထိုဖန္ဆင္းေသာအရွင္သည္ အစမရွိေသာ၊အဆုံးမရွိ၊ ပဋိသေႏၶေနျခင္း၊ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း၊ ေဖာက္္ျပန္ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ၊ အရုပ္သႏၱာန္မရွိ၊ အတုဖက္မရွိ၊ အေမ့အမွားအစားအအိပ္မရွိ၊ အေရာင္အရသာအနံ႕မရွိ၊ မတက္ႏိုင္စြမ္းသည္ပာူ၍ မရွိ၊ ပ်င္းရိပင္ပန္းျခင္းလည္းမရွိ၊ အခ်ိန္ကာလတိုင္း အရပ္ေဒသတိုင္းရွိေနေတာ္မူ၏၊ အျမဲအစဥ္ တည္ေတာ္မူ၏၊ မည္သူကိုမွ်လည္းတကဲမျပဳ၊ တိုင္ပင္ဖက္လည္းမရွိ၊ ကုသိုလ္တ ရားကိို ေပာာေတာ္မူ၏၊ ကုသိုလ္ကို ျပဳေတာ္မမူ၊ အကုသိုလ္ကို မျပဳႏွင့္ပာုျမစ္တားေတာ္မူ၏၊ အကုသိုလ္ကို ျပဳေတာ္မမူ သားမယား အစရွိေသာ စည္းစိမ္္ကိုလည္း ေတာင့္တေတာ္မမူ၊ ေတာင့္တျခင္းကင္း၏ ‘ ဟု ေလွ်ာက္ထားပါသည္ —–အသုံးမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ ”၏ ‘
‘ဟုေသာ၀ါက်အဆုံးသတ္ပစၥည္းစကားကိုသုံးကာ အေၾကာင္းအရာ၏ တိက်ခိုင္မာေသာသေဘာကို ေပၚလြင္ေစသည္။ ထို႔အျပင္ “မရိွ မျပဳ မမူ” ဟူေသာ မဟုတ္ၾကိယာႏွင့္ဆုံးေသာ ၀ါက်မ်ားကို အမ်ားဆုံးအသုံးျပဳထားသည္။ ေဖာ္ျပေသာ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ အာရုံျပဳမိလာေအာင္ ၀ါက်အသြင္ဖြဲ႔ကာေဖာ္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သခင္ၾကီးဦးႏု၏ ျမန္မာစကားေျပအေရးအသားေကာင္းပုံကိုထပ္၍ေဖာ္ျပပါဦးမည္။ သခင္ၾကီးဦးႏု၏ စကားေျပအေရးအသားသည္ ရွင္းလင္းသည္။ ေျပျပစ္သည္။ က်စ္လ်စ္သည္၊ သိလြယ္ျမင္လြယ္ျဖစ္သည္။ ပုံစံတူစကားစုမ်ားျဖင့္ ဟန္ခ်က္ညီ၀ါက်ဖန္တီးကာ စာ၀င္ေျပျပစ္ေအာင္ ေရးသားသည္။ ေအာက္တြင္႐ႈ႕ၾကည္႔ပါေလ။
” သတၱ၀ါ အေပါင္းတို႔ ကုသိုလ္တရား အကုသိုလ္တရားကို စိတ္ထဲ၌ၾကံသမွ်ကို အၾကြင္းမရွိသိပါသည္။ သတၱ၀ါတို႔ ကုသိုလ္တရား၊ အကုသိုလ္တရားတို႔ကိုႏႈတ္၌ဆိုသမွ်ကို အၾကြင္းမရွိၾကားပါသည္။ သတၱ၀ါတို႔ကုသိုလ္တရား ၊အကုသိုလ္တရားတို႔ကို ကိုယ္၌က်င့္သမွ်ကိုလည္း အၾကြင္းမရွိျမင္ပါသည္။ သတၱ၀ါတို႔ကုသိုလ္တရားကို ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလုံးျဖင့္က်င့္ေသာ သူတို႔အား ကုသိုလ္အေလ်ာက္ စီရင္၍ ေကာင္းက်ဳိးေပး ပါသည္။ အကုသိုလ္ တရားကို ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလုံးျဖင့္ က်င့္ေသာသတၱ၀ါတို႔အား အကုသိုလ္အေလ်ာက္ စီရင္ေတာ္မူ၍ မေကာင္းက်ဳိးကိုေပးပါသည္။”
ဟူေသာအဖြဲ႕တြင္ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
“ဖန္ဆင္းေတာ္မူေသာ အရွင္ထံေတာ္သို႕ ေရာက္ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ရာသည္မွာ အမၼရာမည္ေသာ ေႏွာင္အိမ္ကို ခ်ဳိးဖဲ့ဖ်က္ဆီး၍ အမၼရာမည္ေသာ ရန္သူကိုုစစ္ထိုးရမည္” ဟူေသာ အဖြဲဲ႔တြင္ ‘အမၼရာမည္ေသာ ေႏွာင္အိမ္ ‘ ‘အမၼရာမည္ေသာ ရန္သူ’ဟု တင္စားသုံးထားပုံမွာ ထိမိလွပါသည္။
သံေတာ္ဦးတင္လႊာက်မ္းမွ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ႏွစ္ရပ္ကို သတိျပဳမိပါသည္။ တစ္ခ်က္မွာ အစၥလာမ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေခတ္အဆက္ဆက္ အထင္အျမင္ နားလည္မူ လႊဲမွားျခင္း ခံရေသာ ကုရ္ဗာနီ၏သေဘာကို ရွင္းလင္းသိသာေစရန္ တိရစာၦန္တို႔အေပၚ သေဘာထားကို ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ဘိုးေတာ္ဘုရားထံ ဤသို႔ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါသည္။
”ကြ်ဲ၊ ႏြား၊ အစရွိေသာ အဟိတ္တိရစာၦန္အေပါင္းတိုု႕မွာ လူတို႔အေစအပါး အသုံးအေဆာင္အလို႕ငွာ ဖန္ဆင္းထားေၾကာင္းႏွင့္ က်မ္းဂန္တြင္ ရွိပါသည္။ အက်ဴးအလြန္မျပဳသင့္။ သနားျခင္းမကင္းသင့္ဟူ၍လည္း ကုရ္အာန္က်မ္းေတာ္မွာ ထြက္ပါသည္။ ထိုတိရစာၦန္တို႔ကို အစာ၊ ျမက္ေရ ၀ေအာင္ မေကြ်း၊ မေမြးဘဲ အခ်ိန္အခါက်ဴးလြန္၍ မေစခိုင္းသင့္။ အတန္အရာေစသုံး စားေသာက္သည္မွာ အျပစ္မရွိ။ က်မ္း၌ထြက္ပါသည္။”
ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ တမန္ေတာ္ျမတ္၏ မုအ္ဂ်ီဇာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဤသို႔ေလွ်ာက္လႊာတင္ရန္ ေရးသားခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
” ဗိုင္တြလ္မုကၠဒတ္ျမိဳ႕၊ အပ္ကစြာေက်ာင္းေတာ္ေ႐ွ႕ခင္းထားေသာ အလ်ားခုနစ္ေတာင္၊ အနံေလးေတာင္ခန္႔ ထုတစ္ေထာင္ခန္႔ရွိေသာေက်ာက္ဖ်ာ ထက္ေျခေတာ္ခ်၍ ေျခေတာ္ရာႏွင့္တကြ အထက္သို႔ျမင့္ျပီးလွ်င္ ပန္းဆိုင္းဆြဲသကဲ့သို႔လူတို႔ လက္ခုပ္တစ္ေဖာင္ေက်ာ္၌ ယခုတိုင္ အျမဲတည္ေနေၾကာင္း ႏွင့္ က်မ္းဂန္မွာထြက္ရွိပါသည္။”
ဟူ၍ အစၥလာမ္ဘာသာရွိ အံ့ဖြယ္မ်ားသည္ ပုံုျပင္ဒ႑ာရီမ်ားမဟုတ္။ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ သမိုင္းေၾကာင္းအရ၊ ပထ၀ီ၀င္အရ လက္ေတြ႔ျပသႏိုင္သည္ဟူေသာ သေဘာကိုအေထာက္အထားခိုင္ခိုင္မာမာျဖင့္ လိမၼာပါးနပ္စြာ တိတိပပတင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
နိဂုံးခ်ဳပ္ပါေတာ့မည္။ ဘိုးေတာ္ဘုရား ဗဒုံမင္းက ဘာသာသာသနာအသီးသီးကို စူးစမ္းလိုေသာေၾကာင့္ ေမးျမန္းသည္။ သခင္ၾကီးဦးႏုက အစၥလာမ္ သာသနာေတာ္ကို ကိုယ္စားျပဳကာ မိမိတရား၏ အရွိတရားကို သံေတာ္ဦးတင္ကာေလွ်ာက္ထားသည္။ေခတ္ကာလအေခၚစကားျဖင့္ဆိုရပါမူ Inter-faith dialogue ဘာသာေပါင္းစုံ ေဆြးေႏြးပြဲသဘင္ တြင္ ပါ၀င္ေလွ်ာက္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဘုရင္ ဧကရာဇ္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ မိမိသက္၀င္ ယုံၾကည္ေသာ သာသနာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍တရားအတိုင္း ၀့ံ၀့ံစားစားတင္ေလွ်ာက္ထားပုံမွာ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူထိုက္ပါသည္။
အစၥလာမ္ အေပၚအထင္အျမင္လြဲမွားျခင္း အခံရဆုံးအခ်က္ျဖစ္ေသာ ကုရ္ဗာနီႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တိရစာၦန္တို႔အေပၚ သေဘာထားကိုေဖာ္ျပျခင္းအားျဖင့္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္တင္ျပထားပါသည္။ ရစူလ္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ မုအ္ဂ်ီဇာကို တင္ျပရာတြင္လည္း အပ္ကစြာ ေက်ာင္းေတာ္မွ အံ့ဖြယ္ေက်ာက္ဖ်ာကို ေရြးေကာက္၍ သက္ေသျပပုံမွာ ထိမိေျပာက္ေျမာက္လွပါသည္။ လက္ခံဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ အေၾကာင္း အရာေရြးခ်ယ္ တင္ျပတတ္ပုံကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္သံေတာ္ဦးတင္လႊာက်မ္းတြင္ ဒီးန္သာသနာေတာ္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားကို အသုံးျပဳကာ အယူျခားသူအား ထင္သာျမင္သာနားလည္လာေအာင္ ေရြးခ်ယ္ေရးသားတင္ျပထားပုံမွာ ဒအ္၀ေသသဗ္လိဂ္ အစၥလာမ္ကို ဖိတ္ေခၚျဖန္႔ခ်ိလိုသူတို႔ အဖို႔ ေလ့လာနည္းယူစရာျဖစ္ပါသည္။
ေမာင္သန္း၀င္း (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
ရည္ညႊန္း-
ႏု၊ ဦး၊ ဆရာၾကီး ၁၉၃၁-ခုႏွစ္။ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္မ်ဳိးေစာင့္ဥပနိသွ်က်မ္း၊ ရန္ကုန္၊ ေလာကပါပိဋကတ္ပုံႏွိပ္တိုက္။
ႏု၊ ဦး ၊ ဆရာၾကီး၊ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္။ သံေတာ္ဦးတင္လႊာက်မ္း။ ရန္ကုန္ ၊ အစၥလာမ္စာပုံႏွိပ္တိုက္။
ျမစ္၊ ဦး၊ ခလီဖြာ ၁၉၅၂-ခုႏွစ္ ။ ဂရာနလက္စြဲ ငါးခန္းက်မ္းႏွင့္ ေနာက္ဆက္တဲြ။ မႏၱေလး၊ ေခြ်တာေရးပုံႏွိပ္တိုက္။
