၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ။
M-Media
ေရးသူ-O’Laie Manzu
အလုပ္ရွင္က ဘာစိတ္ကူးေပါက္သလဲမသိ။ ရံုးဝန္ထမ္းေတြ အားလံုးကို ေန႔လည္စာေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္စာ စီစဥ္ထားမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဒီေန႔ထမင္း မထုတ္လာခဲ့ဘူးေပါ့။ ေန႔လည္ပိုင္းမွ အခ်ိန္တန္လို႔ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ နားေနခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့ အစားအေသာက္ေတြ အားလံုးက ဟလာလ္ မဟုတ္တဲ့ အသားေတြနဲ႔။ သက္သက္လြတ္ေလး၊ ပင္လယ္စာေလးမ်ားပါမလားလို႔ မသိမသာေလးရွာၾကည့္ေသးတယ္။ ၾကက္သား၊ အမဲသား၊ ဝက္သား တေဝေဝနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ေတြ၊ ထမင္းေက်ာ္ေတြ ကိုပဲေတြ႕တယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ျပီး ေရေႏြးၾကမ္းေလးတစ္ခြက္ဆြဲကာ ျပန္ထြက္လာတယ္။ အားလံုး ေန႔လည္စာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ စားေသာက္ျပီးခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေရေႏြးၾကမ္းေလး တျမျမနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ တေဂါက္ေဂါက္ေခါက္ေနေသးတာ့ အစားအေသာက္ေတြကိုတာဝန္ယူ ဝယ္ထားေပးတဲ့ စာေရးမ က
“မစားဘူးလား၊ လက္ေႏွးရင္ေတာ့ ကိုမ်ိဳး ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေနာ္။ သြားစားႏွင့္” လာေျပာတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ အားနာနာနဲ႔
“ဟုတ္ကဲ့။ ေက်းဇူးဘဲ အမေရ။ က်ေနာ္ဒီဖိုင္တြဲေလးေတြ အျပီးသပ္လိုက္ဦးမယ္။” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
အစားအေသာက္ေတြ ဝယ္ထားေပးရဲ႕သားနဲ႔ အျပင္ထြက္စားရင္လည္း မဟုတ္ျပန္။ မွာယူထားတဲ့ အစာေတြကလည္း က်ေနာ္မစားတဲ့ အသားေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီေန႔အဖို႔ ေန႔လည္စာသာ အငတ္ခံလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ လုပ္လက္စ အလုပ္ကိုပဲ ဆက္ျပီးလုပ္ေနတယ္။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ေက်ာ္ျပီး နာရီအနည္းငယ္အထိ က်ေနာ္ သြားမစားေတာ့ ရံုးထံုးစမ္းအတိုင္း စကားရွာျပီး ‘ကိုမ်ိဳးက သေဌးေကၽြးတဲ့ ေန႔လည္စာ မစားေၾကာင္း’ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ ေျပာၾကပါေလေရာ။ ေနာက္ေတာ့မွ က်ေနာ္က ဟလာလ္ မဟုတ္တဲ့ အစားအစာ မစားေၾကာင္း အေျဖရွာေတြ႕သြားၾကဟန္တူတယ္။ သူတို႔ေျပာေနၾကတာကိုေတာ့ ဝိုးတိုဝါးတားသာၾကားရတယ္။ တေအာင့္ေလာက္အၾကာမွာ အစားအေသာက္ ဝယ္ယူတဲ့ စာေရးမ က ရံုးခန္းထဲဝင္လာျပီး
“ေဆာရီေနာ္ ကိုမ်ိဳး။ ကိုမ်ိဳးက မြတ္စလင္ဆိုတာသိရင္ သက္သက္လြတ္မွာေပးတာေပါ့။ စိတ္မရွိနဲ႔ေနာ္။ က်မအခုဘဲ အသားမပါတာ တစ္ခုခု မွာေပးမယ္။ နာရီဝက္အတြင္း သူတို႔လာပို႔ေပးမွာပါ။” သူလည္းေတာ္ေတာ္ အားနာသြားပံုေပၚတယ္။
“ရပါတယ္ဗ်ာ။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဒီေန႔မနက္စာ အဝစားလာေတာ့ ဗိုက္ေတာင္မဆာပါဘူး။”
က်ေနာ္ကလည္း အလုပ္ဝင္တာ ရက္ပိုင္းပဲရွိေသးတယ္။ အပိုစကားေတြလည္း မေျပာတက္ေတာ့ က်ေနာ္ မြတ္စလင္မ္ဆိုတာ သူတို႔လည္း မသိၾကဘူး။ သိဖို႔လည္း မလိုဘူး လို႔ထင္တယ္။ ဘာသာေရးဆိုတာက ထုတ္ေဖာ္ျပဖို႔လည္း မလိုအပ္ဘူးေလ။
ဟလာလ္မဟုတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို မစားတဲ့ က်ေနာ္ေၾကာင့္ အျခားသူေတြမွာ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးလိုမျဖစ္ေစခ်င္။ အလုပ္ပို လိုမ်ိဳးလည္းမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ “ဗိုက္မဆာဘူး” လို႔သာေျပာျပီး ေနာက္ထပ္ အစားအေသာက္မဝယ္ေစေတာ့ဘူး။
ဒီေန႔မွပဲ ဗိုက္ကလည္း အလိုက္မသိျဖစ္ေနတယ္။ ဗိုက္ကလည္းဆာ ေန႔လည္စာ အနားယူခ်ိန္မွာ ဗိုက္မဆာသလို ဟိတ္ဟန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနေတာ့ နားခ်ိန္လည္းမယူျဖစ္လိုက္။ နာရီတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ကို ေမၽွာ္ေနလို႔လားေတာ့မသိ… ေနတာပိုရွည္သလို ခံစားရတယ္။
တစ္ေန႔တာကုန္လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ မီးဖိုခန္းရွိရာဆီကို ဦးလွည့္ေတာ့တာေပါ့။ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ခြက္ေလးတစ္လံုးေတြ႕ေတာ့ ငတ္ၾကီးက်ေနသလို အေျပးအလြား ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ အေငြ႔ေလးေတြကလည္း ေဝ့လိႈင္ျပီးတက္လာတယ္။ ပူပူေႏြးေႏြး။ စားခ်င္စရာေလး။ ေခါက္ဆြဲနဲ႔ဟင္းရည္ … အနံ႔ကေတာ့ ႏွာေခါင္းနဲ႔မယဥ္လို႔လားမသိ။ ထူးထူးျခားျခားျဖစ္ေနတယ္။ အသားဖက္ေတြကလည္း ပလူေပၚေနတယ္ဆိုေတာ့ အသာေလး အဖုံးျပန္ ဖံုးထားလိုက္တယ္။ ေနာက္မွ အိမ္မွာ ဘယ္သူရွိလဲ ၾကည့္ဖို႔သတိရလာမွ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ၾကည့္ နဲ႔။ အဓိကကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မိန္းမကို လိုက္ရွာတာပါ။
သားကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ ကစားေနတယ္။ သူ႔အခန္းထဲ က်ေနာ္ဝင္လာတာ ေတြ႕ေတာ့မွ နားရြက္မွာ ကပ္ေနတဲ့ မိုက္ခရိုဖုန္းကို လက္ေလးနဲ႔ မတင္လိုက္ျပီ … “ေဖေဖ စလာမာေလးကြန္း” ဟု ႏႈတ္ဆက္တယ္။
“ဝါေလးကြန္းစလာမ္… မင္းအေမေရာ။”
“အလုပ္က ျပန္မလာေသးဘူး။ အေစာတုန္းကပဲ ဖုန္းဆက္တယ္. နည္းနည္းေနာက္က်မယ္ဆိုျပီး။”
“ဒါနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေခါက္ဆြဲက ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲ။” သားခ်က္ထားတာမဟုတ္တာေတာ့ေသျခာတယ္ေလ။ တစ္ေနေနရာရာက ေရာက္လာတာဘဲျဖစ္ရမယ္လို႔တြက္ထားျပီးသား။
“ေဘး ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က… အိမ္သစ္တက္ပြဲ အလွဴဆိုလား။ အိမ္တိုင္းကို လိုက္ပို႔ေနတာေတြ႕တယ္။”
“ထင္သားဘဲ။ တစ္ေနရာရာက လာပို႔ထားတာျဖစ္မယ္လို႔။ အဲဒါ မင္းစားလိုက္ေသးလား။”
“ဟာ … ေဖေဖကလည္း … ေဖေဖတို႔မစားခင္ ဘယ္တုန္းက ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ယူစားဖူးလို႔လဲ”
သားကိုေတာ့ ယံုပါတယ္။ အစားအေသာက္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လူၾကီးေတြမစားခင္ မယူစားရဘူးဆိုတဲ့ ထံုးတမ္းဓေလ့က ဆြဲျမဲေနတယ္ေလ။
ေဘးအိမ္က အိမ္သစ္တက္ပြဲဆိုေတာ့ အလွဴလုပ္တဲ့သေဘာ လည္းပါ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကိုလည္း မိတ္ဆက္ရာေရာက္တဲ့ အေနနဲ႔ လာပို႔ထားတာေနမွာ။ ထူးဆန္းတဲ့အစားအစာကိုေတာ့ ဘုမသိဘမသိဘဲ အရမ္း အရမ္း မစားၾကည့္ရဲဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လက္က်န္ အစားအေသာက္ေလးမ်ားရွိမလားလို႔ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ေမြေႏွာက္ေနခိုက္ မိန္းမျပန္ေရာက္လာတယ္။ …
“စိုး ေရ ေဘးအိမ္က ေခါက္ဆြဲလာပို႔ထားတယ္ အသားေတြနဲ႔… ဘာလဲ မသိဘူး။”
မိန္းမကဖြင့္ၾကည့္ျပီး …
“ဒါေၾကးအိုးပဲ။ ဝက္သားေတြနဲ႔”
က်ေနာ္ကေတာ့ ေၾကးအိုးဆိုတာ ၾကားသာၾကားဖူးတာ မသိဘူးေလ။ တစ္ခါမွလည္း စားဖူးတာမဟုတ္။ ဝက္သားနဲ႔ဆိုေတာ့ မစားရတာေတာ့ ေသျခာတယ္။ သြန္ျပစ္ရမွာလည္း မဟုတ္ျပန္။ အျခားေဘးအိမ္ကို ေပးလိုက္ဖို႔ကလည္း သူတို႔က အိမ္တိုင္းကို လိုက္ေပးထားျပီးျပီးဆိုေတာ့ မေကာင္းျပန္။ ဒါနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း မြတ္စလင္မ္တစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
“အတ္စလာမို႔အလိုင္ကြမ္း၊ ေဟ့ … အီစြတ္ဘိုင္ … ခင္ဗ်ားတို႔အိမ္မွာ အိမ္သစ္က ေၾကးအိုးလာပို႔ေသးလား။”
“ေၾကးအိုး။” အံအားသင့္တဲ့ေလသံနဲ႔ “က်ေနာ္ ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္ အိမ္မွာ ရွိေနတာဘဲ။ ဘာအိုးမွ လာမပို႔ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။”
“အိမ္မွာ ဝက္သားနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ေၾကးအိုးတစ္ခြက္ လာပို႔ထားတာေတြ႔လို႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကိုလည္း လာပို႔ထားလားလို႔ ေမးၾကည့္တာပါ။”
“ခင္ဗ်ားကလည္း ဝက္သားဟင္း လာပို႔လားလုိ႔မေမးဘဲ ဘယ့္နယ္ ေၾကးအိုး ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေတာင္ ေၾကာင္အံ့အံ့ျဖစ္သြားတာဘဲ။ က်ေနာ့္ရုပ္ၾကီးနဲ႔ ဘယ္သူက ဝက္သားဟင္းလာေၾကြးပါ့မလဲ။”
“ေျဖးေျဖး… ေၾကးအိုးဆိုတာက ဝက္သားနဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲနာမည္ကိုေျပာတာ။”
“ေအာ္… ၾကံၾကံဖန္ဖန္။ မၾကားဖူးပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို မြတ္စလင္မ္မွန္းမသိလို႔ ေနမွေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားပံုကလည္း မြတ္စလင္မ္ပံုမွ မေပါက္တာ။ မုတ္ဆိတ္ထားဖို႔ေျပာတာ ခင္ဗ်ားက ကဂ်ီကေၾကာင္လုပ္ေနတာကို။”
“ေတာ္ပါဗ်ာ။ ဗိုက္ဆာေနတဲ့အထဲ မြတ္စလင္မ္ပံုဆိုတာမရွိပါဘူးဗ်။ မြတ္စလင္မ္ျဖစ္ေၾကာင္း မုတ္ဆိတ္နဲ႔ သက္ေသထုဖို႔မလိုပါဘူးဗ်။ ေနာက္မွလူခ်င္းေတြေျပာမွပဲ စကားျပန္ဆက္တာေပါ့။”
“ဒါကို ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ျပီး အလုပ္ရႈပ္ခံမေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ သြန္လိုက္ေပါ့ဗ်။”
“ႏွေမ်ာတယ္ဗ်။ ကိုယ္မစားေပမယ့္ သြန္လိုက္လို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ သြားျပန္ပို႔ေတာ့လည္း ၾကီးက်ယ္ရာၾကတယ္ဗ်။ ထားလိုက္ပါေတာ့ … ေနာက္မွစကားေျပာေတာ့မယ္ဗ်ာ။ အတ္စလာမို႔အလိုင္ကြမ္း” ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ စကားျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ တမင္သက္သက္ အရြဲ႕တိုက္ျပီး ဝက္သားလာပို႔တာ မဟုတ္တာ ေသျခာတယ္။ သံသယဆိုတာက တကယ့္ၾကီးမားတဲ့ မိစာၦေကာင္ပဲမဟုတ္လား။ မာန္နတ္ေတြ၊ ရိႈင္တြာန္ေတြထက္ ေၾကာက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ကိစၥမဆို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျပီး သံသယ မိစာၦကို အလဲထိုးတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္က ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြ သြန္သင္ေပးခဲ့တယ္ေလ။ သံသယကင္းစြာနဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ အီစြတ္ဘိုင္ေျပာသလို က်ေနာ္တို႔က မြတ္စလင္မ္ဆိုတာ မသိလို လာပို႔တာျဖစ္မွာေပါ့။ အီစြတ္ဘိုင္က မုတ္ဆိတ္ တစ္ထြာေလာက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ လမ္းထိပ္ကၾကည့္ရင္ေတာင္မြတ္စလင္မ္ ဆိုတာ သိသာေနတယ္။ သူလည္း က်ေနာ့္လိုဘဲ ကရင္ကျပားေတြဆိုေတာ့ မုတ္ဆိတ္မပါရင္ မြတ္စလင္မ္ဆိုတာသိမွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာကလည္း မုတ္ဆိတ္နဲ႔ မြတ္စလင္မ္ ဒြန္တြဲေနသလိုမွတ္ထားၾကတာကို။ မုတ္ဆိတ္ထားေလ့ရွိတဲ့ ဟစ္ပီလမ္းသရဲေတြ၊ အားမရွ္ဂ်ာမန္ေတြ၊ ဂ်ဴးေတြ၊ တရုတ္ဖိုးဖိုးေတြ၊ ဒႆနာပညာရွင္ေတြလည္း မရွိ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက အမ်ားအားျဖင့္ ပန္ခ်ာနဲ႔ မြတ္စလင္မ္ေတြဘဲ မုတ္ဆိတ္ထားၾကတာကို။ ပန္ခ်ာေတြကေတာ့ ေခါင္းေပါင္း ပါေနေတာ့ မြတ္စလင္မ္နဲ႔ခြဲလို႔ရတယ္။ က်ေနာ့္သားကေတာ့ မုတ္ဆိတ္လည္းမပါ … လူေတြပံုေသမွတ္ထားသလို ကုလားရုပ္လည္းမေပါက္ေတာ့ မြတ္စလင္မ္မွန္းမသိဘဲ ေပးခဲ့တာေနမွာ။
က်ေနာ္တို႔က မစားေပမယ့္ အစားအေသာက္ဆိုတာ ျပစ္ထုတ္ရမွာကို နေမ်ာသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒီခြက္ၾကီးက စားပြဲခံုေပၚမွာ အတင္လ်က္သားရွိေနေတာ့လည္း ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ တစ္သက္လံုး ဝက္သားနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးေနလာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အနံ႔ထူးထူး႐ွဴ႐ိုက္ရေတာ့ အေနာက္တိုင္းသားေတြ ငါးပိအနံရတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ျပံဳးသလိုလို မဲ့သလိုလို ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ လို႔ အၾကိတ္အနယ္စဥ္းစားၾကတယ္။
အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္ကလည္း မြတ္စလင္မ္ ဟုတ္လားမဟုတ္လာေတာ့က်ေနာ္လည္းမသိ။ ကိုယ့္အိမ္မွာေနတယ္ ဆိုေတာ့လည္း ဝက္သားေတြ သူ႕ကိုမေကၽြးခ်င္။ က်ေနာ္တို႔မသိခိုက္ ဟိုဟိုဒီဒီ အလွစ္သုတ္ျပီး ရွာစားေတာ့လည္း သူ႔ဟာသူဘဲေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ မေကၽြးဘူး။
မိန္းမက – “စားတဲ့လူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေကၽြးလိုက္ပါ။ ျပန္သြားပို႔ေပးေတာ့ ၾကီးက်ယ္ရာၾကတယ္။ မ်က္ႏွာပ်က္စရာၾကီး။ သူမ်ားက ခင္မင္ခ်င္လို႔ပါဆိုေနမွ မိတ္က မဆက္ခင္ ပ်က္ေတာ့မွာဘဲ။” ဟုေျပာတယ္။ အီစြတ္ဘိုင္တို႔လိုမြတ္စလင္မ္ဆိုတာသိရင္လည္း အိမ္သစ္တက္ပြဲ အလွဴစာရင္းမွာေတာင္ထည့္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာသာမတူလို႔ မိတ္မဖြဲ႕ရတာလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ အစားတစ္လုပ္ေၾကာင့္ ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕က ဝက္သားအေၾကာင္းျပျပီး ေဘးဖယ္ထားတက္တဲ့ အေလ့အထရွိတယ္ေလ။
ေက်ာင္းတုန္းကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေဝးျပီးခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကတိုင္း က်ေနာ့္ ကို မေခၚဘဲ ခ်န္ထားတက္ၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ စကားစံုတဲ့အခါဆိုရင္ … “ဝက္သားဟင္းခ်က္စားလို႔ မေခၚတာပါ” တို႔… “ဘီယာဝိုင္းေထာင္လို႔ မေခၚတာပါ” တို႔ ေျပာတက္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဝက္သားမစား-ဘီယာမေသာက္ ရလည္း လာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာရျပန္ရင္လည္း အတင္းအဓၶမ သူမ်ားမေခၚခ်င္တာကို ဇြတ္ဝင္သလိုျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ တခါတခါ က်ေနာ့္ အေဆာင္ကို သူငယ္ခ်င္ေတြဖိတ္ရင္လည္း သိပ္မလာခ်င္ၾကဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြစုျပီး ေတြ႕ၾကတာ ဘီယာဝိုင္းမေထာင္ရင္လည္း ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ၾကီးျဖစ္ေနတာကို။ စကားဝိုင္းထိုင္လိုက္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊ ကာရာအိုေအဆိုလိုက္ ဆိုေပမယ့္ ဘီယာေတြ၊ အရက္ေတြမပါတဲ့ ပါတီပြဲကိုေတာ့ သိပ္ျပီးေတာ့လည္း စိတ္ဝင္စားၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝ တေလၽွာက္ အစားအေသာက္နဲ႔ စည္းျခားထားတဲ့ အရႈပ္ေတာ္ပံုထဲမွာ ေျမာခဲ့ရျပီးျပီ။ အစားအေသာက္ကို အေၾကာင္းျပျပီး ေဘးဖယ္ထားတာကိုလည္း ခံခဲ့ရတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းအၾကားမွာေတာ့ ဒီလိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ စည္းျခားထားတာေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူးေလ။
အေတြးေတြနဲ႔ ခ်ာခ်ာလည္ေနခိုက္ မိန္းမျဖစ္သူ က
“ေနဦး … တစ္ခုခုျပန္ခ်က္ပို႔ေပးလိုက္မယ္။ မိတ္မပ်က္သြားရေအာင္ … မဟုတ္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားတန္႔သြားလိမ့္မယ္။”
မိတ္ဖြဲ႕တုန္႔ျပန္တဲ့ အၾကံေကာင္းတစ္ခု မိန္းမျဖစ္သူ စဥ္စားမိတဲ့အတြက္ “ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။” ဟု ဆိုကာ မီးဖိုခန္းအတြင္း ကူညီခ်က္ျပဳတ္ေပးလိုက္တယ္။ မိတ္ေဆြလမ္းစ ျပန္ဖြင့္တဲ့ေနနဲ႔ မိန္းမက ေခါက္ဆြဲသုတ္လုပ္ေပးျပီး အိမ္က ထမင္းခ်ိဳင့္တစ္ခုထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သားကို သြားပို႔ေပးခိုင္းမယ္ ဆိုေပမယ့္ သူက ငယ္ေသးေတာ့ လယ္လယ္ဝယ္ဝယ္ ရွင္းျပတက္မွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး သြားၾကပါေလေရာ။
ဟိုေရာက္ေတာ့မွ
“အမ…။ က်မ စိုးစိုးလြင္ပါ။ ဒါကေတာ့ က်မအမ်ိဳးသား ကိုမ်ိဳးမင္း။ အမတို႔နဲ႔ ဒီဖက္ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က။ ေၾကးအိုလာပို႔တာ ေက်းဇူးတင္တယ္။”
အိမ္ရွင္မ ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္အမ်ိဳးသမီးအား မိတ္ဆက္လိုက္တယ္။
“က်မတို႔လည္း ေျပာင္းေရြ႕ေနတာနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေအးေအးေဆးေဆးမေတြ႕ျဖစ္ေသးဘူး။ က်မနာမည္က သဇင္ညိဳပါ။ လာ… အိမ္ထဲဝင္ခဲ့ေလ။”
“အိမ္ထဲေတာ့ မဝင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာ လုပ္စရာေလးေတြ နည္းနည္းရွိေသးတယ္။”
“ေၾသာ္…”
“ဒီလိုအမရဲ႕ က်မတို႔က ဝက္သားမစားေတာ့ ေၾကးအိုးက နေမၽွာစရာၾကီး”
စကားသံမွာ မသဇင္ညိဳရဲ႕ ပါးျပင္အား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ရိုက္ထဲ့လိုသလို ပါးျပင္တစ္ခုလံုးနီရဲတက္လာတယ္။ ပို႔ထားတဲ့အစားအေသာက္ကို ျပန္ေပးတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မွမဟုတ္ဘူးေလ။ မသဇင္ညိဳ အသက္မရႈေတာ့သေလာက္ ျငိမ္က်သြားတယ္။
က်ေနာ့အမ်ိဳးသမီးက ဆိုင္းငံ့မေနေတာ့ဘဲ စကား ဆက္လိုက္တယ္။
“တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔ က်မတို႔က ဝက္သားမစားဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ အမတို႔လာပို႔တာကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ပို႔ထားတဲ့ အစားအေသာက္ျပန္လာေပးရတာ မ်က္ႏွာေတာ့ပူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔မစားလို႔ ျပစ္ထုတ္ရမွာလည္း နေမ်ာတယ္ေလ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔အမ”
“ရပါတယ္။ က်မတို႔ကေတာ့ စားေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ပါ။ သြန္လိုက္လည္းရပါတယ္။ ျပန္လာပို႔တာလည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။”
မသဇင္ညိဳ၏တုန္႔ျပန္မႈမွာ အသက္မဝင္သလိုပင္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က
“က်ေနာ္တို႔ကမြတ္စလင္မ္ေတြမို႕လို႔ပါ။”
မြတ္စလင္မ္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေထြေထြထူးထူး ရွင္းျပစရာမလိုေတာ့။ မသဇင္ညိဳ သေဘာေပါက္လိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာရိပ္ လြားခနဲေပၚလာတယ္။ တဆက္တည္းမွ အားနာတဲ့အမူအရာ အျဖစ္ေျပာင္းသြားတယ္။
“အားနာစရာၾကီး။ က်မတို႔လည္းမသိပါဘူး။ မြတ္စလင္မ္ေတြဆိုတာ အစကတည္းက သိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တျခားတစ္ခုခုလုပ္ေပးမွာေပါ့။”
ထိုစဥ္ အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားက
“မြတ္စလင္မ္ဆိုတာမသိလို႔ပါ … ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ၇၈၆ ကပ္ထားသလို မြတ္စလင္အိမ္ေတြမွာလည္း ၇၈၆ ကပ္ထားရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ခြဲခြဲျခားျခားသိမွာေပါ့။” ဟု တုန္႔ျပန္သံနဲ႔အတူ အိမ္ေရွ႕တံခါးဝသို႔ထြက္လာခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူက သူေယာက္်ားဖက္လည့္လိုက္တယ္။ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ျပလိုက္လား၊ အံၾကိဳက္ျပလိုက္သလားေတာ့မသိ။ က်ေနာ္တို႔ကို ေက်ာခိုင္းထားေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ အမူအရာကို မေတြ႕ရ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ပံုေထာက္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းအခ်က္ျပလိုက္တယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ ရိပ္မိလိုက္တယ္။
“က်ေနာ္တို႔ မြတ္စလင္မ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေၾကညာသလိုေတာ့ လုပ္ဖို႔မလိုပါဘူး။ ဘယ္သူဘယ္သာဘာ ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ အိမ္ေရွ႕ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ဖို႔လည္း မလိုပါဘူးဗ်။ ရင္ထဲမွာ ရွိရင္ရပါတယ္။ ဆိုင္ေတြမွာ ၇၈၆ ေရးတပ္တယ္ဆိုတာ ဟလာဟ္အစားအေသာက္ ေတြေရာင္းတယ္ဆိုတဲ့ သေကၤတဗ်။ ဟလာလ္ဆိုတာက စားပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာကိုဆိုလိုတာပါ။ မြတ္စလင္ဆိုင္ျဖစ္တယ္ဆိုျပီး ေၾကြးေက်ာ္တဲ့သေဘာမဟုတ္ဘူးဗ်။” ခပ္ရင့္ရင့္ေျပာတဲ့သေဘာကိုေဆာင္တဲ့ ေျပာဆိုသံကို က်ေနာ္ကလည္း ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ ေဝၚခနဲ႔ အန္ခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ္စကားအဆံုးတြင္ အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသားမွ လက္ကမ္းႏႈတ္ဆက္သည့္သေဘာျဖင့္
“က်ေနာ္က သီဟလင္းပါ။ ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္။”
“ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္။ က်ေနာ္က မ်ိဳးမင္းပါ။”
“၇၈၆ အေၾကာင္းက်ေနာ္သိပါတယ္ ကိုမ်ိဳးမင္း။ ‘အလႅာအရွင္ရဲ႕ အမည္နဲ႔အစျပဳပါတယ္’ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေပါက္တယ္ဆိုတာလည္း က်ေနာ္ သိပါတယ္။ ဒါက မြတ္စလင္ျဖစ္ေၾကာင္းေၾကျငာတဲ့ သေဘာလိုျဖစ္ေနတာဘဲမဟုတ္လား။ ‘စားခြင့္ရွိသည္’ တို႔၊ ‘ဟလာလ္’ တို႔၊ ‘လူမ်ိဳးဘာသာမေရြးစားသံုးႏိုင္သည္’ တို႔ လို ေရးသားထားရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။”
“မြတ္စလင္ဆိုင္မွာ ၇၈၆ ဆိုတာေရးထားတာေတြ၊ အာရဗီဘာသာစကားနဲ႔ေရးထားတဲ့ ဘာသာေရးစာေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကသလို၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဟိႏၵဴဆိုင္ေတြမွာဆိုရင္ ဘုရားစင္ရွိတယ္။ ခရစ္ယာန္ဆိုင္ေတြမွာဆိုရင္ လက္ဝါးကပ္တိုင္ ရွိၾကတာဘဲမဟုတ္လား။”
ကိုသီဟလင္းက စကားလမ္းေၾကာင္းလြဲတဲ့အေနနဲ႔
“မိတ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕ခ်င္း ဘာသာေရးအေၾကာင္းေျပာတာကေတာ့ နည္းနည္းဂြက်တယ္ဗ်။ အထဲဝင္ပါလား ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာၾကတာေပါ့။”
အျမင္မတူတဲ့ ဘာသာေရးျပစ္လံုးေတြနဲ႔အတူ မိတ္ဆက္မိတဲ့အတြက္ စကားဆံုးေအာင္ေတာ့ေျပာဆိုသင့္တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ ဒီလို႔စကားျဖတ္လိုက္ၾကရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လမ္းေတြ႕ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္ရမွာ ခက္ေနၾကလိမ့္မယ္ေလ။ မိတ္ဖြဲ႕ဖို႔လာတာဘဲမဟုတ္လား။ မိန္းမဖက္လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့… မိန္းမက အလိုက္သိသိနဲ႔…
“အကိုပဲဝင္သြားပါ။ စိုး ကေတာ့ မသဇင္ကို ေခါက္ဆြဲေပးျပီးျပန္လိုက္ေတာ့မယ္။”
ဒီလိုနဲ႔ ကိုသီဟလင္းေခၚရာသို႔ အိမ္ထဲ လိုက္ဝင္သြားခဲ့တယ္။ နာရီဝက္ခန္႔ေလာက္ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ မိတ္ဆက္စကားေျပာျပီးမွ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ကလည္း ဝက္သားပါတဲ့ေၾကးအိုးပို႔မိလို႔ အားနာ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ျပန္သြားေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္အားနာ။ မ်က္ႏွာပူၾကတာေပါ့။
အစားအေသာက္ဆိုတာ မိတ္ဖြဲ႕တဲ့ေနရာမွာ အေရးၾကီးတဲ့ အခန္းက႑ကပါဝင္သလို အခန္႔မသင့္ရင္လည္း မိတ္ပ်က္ႏိုင္တယ္ေလ။ အရင္က အစားအေသာက္ေၾကာင့္ စည္းျခားတာေတြအၾကိမ္ၾကိမ္ခံ ခဲ့ရေတာ့ အစားတစ္လုပ္နဲ႔ ဘာသာေရးအေၾကာင္းျပျပီး လူ႔အသိုင္းအဝုိင္းမွာ ေဘးဖယ္မခံရဖို႔အတြက္ အျမဲဆိုသလို သတိျပဳေနထိုင္ရတဲ့ ျပႆနာကလည္း မေသးလွပါဘူး။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေခါက္ဆြဲထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ခ်ိဳင့္နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြလာပို႔ေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မၾကာမၾကာ အစားအေသာက္ေလး ထူးထူးဆန္းဆန္း လုပ္စားတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အျပန္လွန္ ေပးပို႔ျဖစ္တယ္။ ေၾကးအိုးတစ္ခြက္ေၾကာင့္ မိတ္မပ်က္သြားတဲ့အတြက္ေတာ့ စိတ္ေပါ့မိပါတယ္။
O’Laie Manzu
၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ
