ေမ-၄၊၂၀၁၃
M-Media
ေရးသူ- ေဇယ်ာသူ
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆရာ၊ ဆရာမေတြေလ။ အစုိးရေက်ာင္းက ဆရာမ၊ ဆရာမေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ပုဂၢလိကေက်ာင္းမွာ၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ကုိယ္ပိုင္ က်ဴ႐ွင္ေလးဖြင့္ထားတယ္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း မူလတန္းႀကိဳက စၿပီးသင္ၾကားတာ၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း guide သေဘာမ်ဳိးေပါ့။
အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုေျပာရင္း စကားစပ္မိမိစပ္ရာေရာက္သြားတာက အခု ၂၀၁၃-ခုႏွစ္ မတ္လနဲ႔ ဧၿပီလ အတြင္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္ခံေနရတဲ့ကိစၥေတြ ေရာက္သြားတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း ျဖစ္ေနေတာ့ သူတုိ႔ကေလးေတြ (တပည့္ေလးေတြေပါ့ ကၽြန္မတုိ႔ေတြက စကားေျပာရင္ ငါ့ကေလး သူ႔ကေလးလုိ႔ေျပာၾကတယ္ေလ)အေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူစာသင္ေပးေနတာက မူလတန္းအ႐ြယ္ကေလးေတြေလ။ အခုက ေႏြရာသီျဖစ္ေတာ့ ေႏြရာသီစာသင္၀ိုင္းေလးဖြင့္ထားတာ။ တစ္ေန႔က် ကေလးေတြ ကစားခ်ိန္မွာ ကစားခြင့္ေပးေတာ့ ကေလးေတြက အခ်င္းခ်င္းကစားၾကမယ္ဆုိေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကစားနည္းေတြေရြးရင္း အမ်ားသေဘာတူသြားတာက ‘ဖိုက္တင္ပေလးတမ္းကစားမယ္၊ အဖြဲ႕လိုက္ ခ်ၾကမယ္၊ ကုလားနဲ႔ဗမာ ခ်တမ္းကစားမယ္၊ ကုလားဘက္က ေသၾက’တဲ့ေလ။ အဲဒီစကားၾကားလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ကေလးေတြကုိ အဲလုိနည္းလမ္းမကစားရေၾကာင္းနဲ႔၊ ကုလားနဲ႔ဗမာ အဲလုိျဖစ္စရာမလုိပဲ အခ်င္းခ်င္းအတူတူ ညီညြတ္ၾကဖုိ႔ဆုိတာေတြကုိ ကေလးေတြ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပရင္းတစ္ျခား ကစားနည္းကုိ ေျပာင္းေစလိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတုိ႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အခုျဖစ္ေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္ခံကိစၥေတြဟာ ကေလးေတြရဲ႕ သိစိတ္မွာေရာ မသိစိတ္မွာပါ စြဲထင္သြားခဲ့ၿပီ။
ၿပီးေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကေလးေတြဟာလည္း ကေလးတရားပြဲဆုိတာေတြမွာ အစၥလာမ္အေၾကာင္း အလြဲအမွားေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မြတ္စလင္မ္ေတြကုိ အထင္ျမင္လြဲမွားေစတာေတြကုိ နားေထာင္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ႏုနယ္တဲ့ ကေလးအမ်ားစုရဲ႕စိတ္မွာ အစၥလာမ္ဆုိရင္၊ မြတ္စလင္မ္ဆုိရင္ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ကုလား၊ ကုလားကုိ မုန္းတီးရမယ္ဆုိတဲ့စိတ္၀င္ေနၿပီ။
မြတ္စလင္မ္ကေလးေတြအေနနဲ႔ အခုလက္ရွိကာလမွာ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အားငယ္မႈေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနပါတယ္။ ေနရာတုိင္းမွာ အႏွိမ္ခံေနရတယ္။ ကေလးအခ်င္းခ်င္းမွာလည္း နင္တုိ႔က ကုလားဆုိၿပီး ခြဲျခားဆက္ဆံတာ၊ ေလွာင္ေျပာင္ ပ်က္ရယ္ျပဳတာေတြ ခံေနရတယ္။ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕စိတ္မွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား စိတ္ဒဏ္ရာရလာတယ္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သိမ္ငယ္စိတ္၀င္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္၊ ကေလးတစ္ေယာက္မွာ ဒီလုိမ်ဳိးစိတ္အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာတာဟာ လုံး၀ေကာင္းတဲ့ အလားအလာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ လူတုိင္းနီးပါးသိၾကသလုိ စိတ္ပညာရပ္နယ္ပယ္ကလူေတြ ပုိၿပီး သိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ … ဘာမွ မသိနားမလည္ေသးတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ေတြကုိ ပန္းေကာင္းအညြန္႔ခ်ဳိးသလုိ မျဖစ္ၾကေစလုိပါဘူး။
ဒုတိယတစ္ခ်က္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အခု မၾကာခင္ကာလမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေက်ာ္လြန္လုိ႔ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့မယ့္ရာသီကုိ ေရာက္ေတာ့မယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေက်ာင္းကုိသြားရတဲ့ မြတ္စလင္မ္ ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းမွာ ကေလးအခ်င္းခ်င္း (State ေက်ာင္းက ကေလးဆုိတာ သူငယ္တန္းကေန တကၠသုိလ္၀င္တန္းအထိေပါ့) ႏွိမ္ခ်ေျပာဆုိတာမ်ဳိး၊ ေလွာင္ေျပာင္ျပက္ရယ္ျပဳတာမ်ဳိးေတြ ႐ွိလာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ မ႐ွိေအာင္ မိဘေတြကလည္း သြန္သင္ေပးသင့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကုိယ္တုိင္ကလည္း ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကေလးေတြကုိ ႏွိမ္ခ်တာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ဟုိးအရင္ အဆက္ဆက္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာ ဆရာ၊ ဆရာမတခ်ဳိ႕ကုိယ္တုိင္ မြတ္စလင္မ္ကေလးေတြကုိ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံခံရတာေတြ ႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေနနဲ႔လည္း “ပဥၥဂုဏံ အဟံ ၀ႏၲာမိ ၊ အာစရိယ ဂုဏံ အဟံ ၀ႏၲာမိ”ဆုိတာနဲ႔ အညီ က်င့္ႀကံေနထိုင္သင့္တယ္လုိ႔လည္း ျမင္မိတယ္။
တတိယတခ်က္ကေတာ့ … အခု မၾကာခင္ကာလမွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ရင္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားစြာက အၾကမ္းဖက္ဖ်က္ဆီးခံရတဲ့မိသားစု၀င္ေတြထဲက ကေလးေတြ ဘယ္လုိ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကမလဲ။ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ရာမွာ ျပန္ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီဆုိရင္ေတာင္ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ မိသားစုက ျပန္လည္ရပ္ႏိုင္ၾကမလား။ မိသားစုက မရပ္တည္ႏိုင္လုိ႔ အျခားကူညီတျခားဘာသာျခားကေလးေတြ လြယ္အိတ္ကုိယ္စီနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတာကုိ မြတ္စလင္မ္ကေလးေတြက အားငယ္တဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကမွာလား။ ေထာက္ပ့ံမႈ႐ွိလာရင္ေရာ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ အျခားကေလးေတြလုိ စိတ္ေအးခ်မ္းသာႏိုင္ပါ့မလား။ ေက်ာင္းမွာ ကေလးအခ်င္းခ်င္းေရာ၊ ဆရာဆရာမေတြ(အားလုံးကုိမဆုိလုိပါ)ကေရာ ကေလးေတြကုိ စာနာ နားလည္ႏိုင္ၾကပါ့မလားလုိ႔ေတြးရင္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့ နာက်င္မႈမ်ားစြာ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာပါပဲ။
ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ ဘယ္လုိေၾကာင့္မွ ထပ္ၿပီး ႐ိုက္မခ်ဳိးၾကပါနဲ႔ေတာ့ ……………
