ဧျပီ-၁၂-၂၀၁၃
ရည္ေလးေဆြ
အၾကမ္းဖက္ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတဲ့မိတၳီလာက ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ လွဴဒါန္းမႈေတြ လုပ္ၾကေတာ့ ကၽြန္မ လိုက္သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ မတ္လ ၂၅-ရက္ေန႔မွာ သြားလွဴၾကတာေတြ႐ွိေတာ့ အဲဒီေန႔က လိုက္သြားခ်င္ေပမယ့္ အျခားေသာအေၾကာင္းကိစၥေတြေၾကာင့္ လိုက္မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိတၳီလာကုိ သြားႏိုင္ဖုိ႔ေတာ့ ကၽြန္မအၿမဲစဥ္းစားေနမိတယ္။
ဒီလုိန႔ဲ သႀကၤန္ကာလအတြင္း ဆက္သြယ္ၾကည့္မိတယ္။ မိတၳီလာအၾကမ္းဖက္ခံရမႈေၾကာင့္ ထြက္ေျပးၾကရတ့ဲ ဒုကၡသည္ေတြကုိ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းၾကမယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မ လိုက္မယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ။ မနက္ေစာေစာ ၆-နာရီေလာက္မွာ မႏၲေလးကုိ ေရာက္ပါတယ္။ ကားႀကီးကြင္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၆-နာရီခြဲေလာက္႐ွိၿပီ။ မိတၳီလာသြားၾကမယ့္ သူေတြကုိ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ သူတုိ႔ ပစၥည္းေတြ တင္ေနၿပီ ခဏေနရင္ လာေခၚမယ္ဆုိတာနဲ႔ အိမ္ကပဲ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ၈-နာရီခြဲေလာက္မွာ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ စုစုေပါင္း ၈-ေယာက္ ပစၥည္းေတြနဲ႔အတူ မိတၳီလာကုိ ဦးတည္လိုက္ၾကပါတယ္။
လာေခၚတဲ့ကားေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မေမးတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိ ဘယ္လုိေပးမွာပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြဆီကုိပဲ တုိက္႐ိုက္ေပးခ်င္တယ္။ တစ္ျခားမွာ ထားခဲ့ရၿပီး တဆင့္ျပန္ေပးမယ္ဆုိတာမ်ဳိးေတာ့ ကၽြန္မ မျဖစ္ခ်င္ဘူးလုိ႔ေျပာမိတယ္။ ဒီဘက္က စီစဥ္ၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒုကၡသည္ေတြဆီကုိ တိုက္႐ိုက္ေပးႏိုင္ဖုိ႔ပဲ စီစဥ္ထားတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္က မျပန္လာခင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းေမးတယ္။ သူက မိတၳီလာက ျပန္လာခဲ့ဖူးတဲ့သူဆုိေတာ့။ သူေျပာတယ္ ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ၀င္လုိ႔ မရဘူး။ သူေတာင္ တျခားအဖြဲ႕ေတြနဲ႔သြားတာ။ ၀န္ဇင္းဟုိတယ္ေဘးက စခန္းမွာ သတင္းသြားပုိ႔မွရမယ္ဆုိတာေၾကာင့္ စီစဥ္သူေတြကုိ ႀကိဳတင္ေမးျဖစ္လိုက္တယ္။ ခရီးပင္ပန္းလာတဲ့ ကၽြန္မကုိ ကားေ႔ရွခန္းမွာပဲ ထိုင္ေစတာေၾကာင့္ ေ႔ရွခန္းမွာထိုင္လိုက္ရင္း ကၽြန္မ ႏုိးတစ္ခ်က္ငိုက္တစ္ခ်က္နဲ႔ မိတၳီလာကုိ ေရာက္လာတယ္။
၀န္ဇင္းဟုိတယ္အနီးက ဆက္သြယ္ေရးဧည့္ရိပ္သာထဲမွာ ယာယီဖြင့္ထားတဲ့ ဗဟုိကြပ္ကဲမႈအဖြဲ႕ဆီကုိ သြားၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ယူရတယ္။ အဲ့ဒီ(ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးဌာန)က ကၽြန္မတုိ႔ လွဴဒါန္းမယ့္ ပစၥည္းအမ်ဳိးအမည္နဲ႔ စာရင္းေတြကို သူတုိ႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပုံစံစာ႐ြက္မွာ ျဖည့္ေပးရတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ကေျပာတယ္ စခန္းထဲကုိ တိုက္႐ိုက္လွဴခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ပုံစံ ၂-ခု ျဖည့္ရတယ္။ စခန္းကုိပဲ လွဴခဲ့ရင္ ပုံစံတစ္ခါတည္းနဲ႔ ၿပီးဆုံးေပမယ့္ စခန္းထဲကုိ တိုက္႐ိုက္လွဴခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပုံစံကုိ ၂-ခါ ျဖည့္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ပုံစံ ၂-ရြက္ကိုင္ၿပီး ေဘာလုံးကြင္းက ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီပုံစံလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အဲ့ဒီနားမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီးတစ္ခုက လူတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ တကယ္လုိ႔ ေပးတာ စကားေျပာတာဆုိရင္လည္း မြတ္စလင္မ္အခ်င္းခ်င္းသာ ေမးပါ ေပးပါ၊ က်န္တဲ့ေနရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြပဲ ၀င္လုိ႔ရပါတယ္လုိ႔ ေျပာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေဘာလုံးကြင္းက ဒုကၡသည္ေတြဆီေပးဖုိ႔ ေရြးျဖစ္လိုက္ပါတယ္။
ေဘာလုံးကြင္းကုိ ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာက ၿခံစည္း႐ုိးကာရံထားတဲ့ တဘက္(အတြင္းဘက္)မွာ တခ်ဳိ႕က ရပ္ေနၿပီး အျပင္ဘက္ကေန တခ်ဳိ႕က ရပ္ၿပီး အတြင္းအျပင္ စကားလွမ္းေျပာေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ပိုက္ဆံနည္းနည္းေပးေနတာ ျမင္လိုက္တယ္။ ၿခံစည္း႐ုိးဆုိေပမယ့္ သစ္သားတန္း က်ဳိးတုိးက်ဲတဲပါပဲ။ တံခါးေပါက္မွာေတာ့ စစ္သား ၄-၅ ေယာက္ ေသနတ္ေတြကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ကားလည္းေရာက္ေရာ တစ္ေယာက္က ဆင္းၿပီးစကားေျပာတယ္။ ပစၥည္းေတြ လွဴမယ့္အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လႊာ ၂-စုံထဲက ၁-စုံကုိ ေပးတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သူတုိ႔က အထဲမွာ တာ၀န္မွဴး႐ွိတယ္ အထဲကုိ တစ္ေယာက္ပဲ ၀င္ခြင့္႐ွိတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔သြားၾကတဲ့အထဲက ဦးေဆာင္ေပးတဲ့ အန္ကယ္လ္က ကၽြန္မက ဒုကၡသည္စခန္းထဲကုိ အလြန္သြားခ်င္ေနမွန္းသိေတာ့ ကၽြန္မကုိသြားဖုိ႔ေျပာတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိေတာ့ အေပါက္၀မွာပဲ ခ်ၿပီး ပုံထားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မအထဲ၀င္မယ္ လုပ္ေတာ့ အေပါက္က စစ္သားေတြက ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာျမင္ေနရတဲ့ ယာယီအမုိးေလးနဲ႔တဲေလးကုိ ညႊန္ျပရင္း ဟုိးမွာ အမုိးေလးနဲ႔စခန္း၊ အဲ့ဒီမွာ နာမည္နဲ႔ စာရင္းနဲ႔ သြားေပးရမယ္ဆုိေတာ့။ ကၽြန္မလည္း စခန္းထဲကုိ တစ္ေယာက္တည္း၀င္သြားရမယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခပ္တည္တည္ပဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ အေပါက္၀နားက တစ္ေယာက္ကပဲ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပုိ႔ေပးမယ္ဆုိၿပီး အဲဒီယာယီတဲေလးရွိရာကုိ လိုက္ပုိ႔ပါတယ္။ ၀င္ေပါက္နဲ႔ ယာယီတဲေနရာနဲ႔က ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းတာမုိ႔ ကၽြန္မကုိ လိုက္ပုိ႔ေပးတဲ့ တစ္ေယာက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကၽြန္မ သိခ်င္တာ နည္းနည္းေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။
“ဒီေဘာလုံးကြင္းထဲမွာက ရတနာမာန္ေအာင္နဲ႔ သီရိမဂၤလာရပ္ကြက္ (၂)ခုပဲ ဒီထဲမွာ ႐ွိတယ္။ တစ္ျခားက မရွိဘူး။ ရတနာမာန္ေအာင္က ဒီဘက္ရပ္ကြက္၊ သီရိမဂၤလာက ဟုိဘက္ရပ္ကြက္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရပ္ကြက္ ၂-ခုပဲ ႐ွိတယ္။ သီရိမဂၤလာက မီး႐ႈိ႕ခံရတာ၊ ရတနာမာန္ေအာင္က မီးမ႐ႈိ႕ခံရဘူး ဖ်က္ခံရတာ။”
ေျပာေနရင္း တာ၀န္မွဴးေနရာဆီ ေရာကလာေတာ့ တာ၀န္မွဴးက ကၽြန္မကုိေမးတယ္။
“အရင္က လာေနၾကလား။”
“ကၽြန္မ လာေနၾကမဟုတ္ဘူး။ လွဴတာကုိေတာ့ တဆင့္ေပးလွဴေနတာေတြ႐ိွတယ္။ လူကုိယ္တိုင္ကေတာ့ အခုမွ လာဖူးတာပါ”
“ကၽြန္ေတာ္ တပ္ရင္းမွဴးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း မေန႔ကမွ အသစ္ေရာက္လာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လာေနက်ဆုိလည္း သိထားရေအာင္၊ လာေနက်မဟုတ္ရင္လည္း ေနာက္ပိုင္းလာတဲ့အခါက် သိၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ ေမးတာပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ … ကၽြန္မ ဒီတစ္ခါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ဗုိလ္ႀကီးနာမည္က ဘယ္လုိေခၚလဲ မသိဘူး” ကၽြန္မေမးလိုက္ေတာ့ ပထမေတာ့သူမေျဖခ်င္ဘူး ခဏတိတ္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔နာမည္ကုိ ေျပာပါတယ္။ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က စာအုပ္ထဲမွာ စာရင္းေတြေရးေနတုန္း ခုနက ကၽြန္မကုိ လိုက္ပုိ႔တဲ့တစ္ေယာက္ကလည္း ေဘးကေန ဆက္ေျပာပါတယ္။ အိမ္ေထာင္စု ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိေျပးလာရတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျပေနတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးကလည္း ကၽြန္မကုိ စကားေတြေျပာေနတယ္။ လွဴတာက ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီပစၥည္းေတြ ေရြးလွဴတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဒါေတြကုိ လွဴတာလဲ။
“ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ လုိအပ္မယ္ထင္တာေၾကာင့္ရယ္၊ တခ်ဳိ႕ လွဴၿပီးျပန္လာသူေတြက ဒီလုိေလးေတြ လုိအပ္တယ္ဆုိတာေၾကာင့္ ဒီပစၥည္းေတြ လွဴျဖစ္တာပါ”လုိ႔ ကၽြန္မေျပာလိုက္တယ္။
သူတုိ႔ စာရင္းေရးၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကုိ သြားလုိ႔ရပါၿပီဆုိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ျပန္လွည့္ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ထြက္လာခ်ိန္မွာပဲ တပ္ရင္းမွဴးက ခုနက ကၽြန္မကုိ စကားေတြ ေျပာေနတဲ့တစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းေခၚထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆက္ထြက္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ေဘးနားမွာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ပါလာေတာ့ သူ႔ကုိ ကၽြန္မ ေမးလိုက္တယ္။ “ဒီထဲမွာ ၀င္ၾကည့္လုိ႔ရလား၊ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ခ်င္ရင္လည္း ရလား”ဆုိေတာ့ သူက ရတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ အားကစားခန္းမကုိ ကၽြန္မသြားလိုက္တယ္။
အဲဒီခန္းမ အေပါက္နားမွာပဲ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕ အမ်ဳိးသားတခ်ဳိ႕ကုိ ကၽြန္မေတြ႕ေတာ့ ေမးလိုက္တယ္။
“အစ္မတုိ႔ အေမႀကီးတုိ႔က ဒီခန္းမထဲမွာ ေနၾကတာလား။ ဘယ္ရပ္ကြက္ကေန ဒီကုိ ေရာက္ေနၾကတာလဲ။ ဒီမွာ လူဘယ္ေလာက္ ႐ွိေနတာလဲ”
“ကၽြန္မတုိ႔က သီရိမဂၤလာကပါ။ မီး႐ႈိ႕ခံရတဲ့ရပ္ကြက္က။ ဟုိဘက္ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ camp ေတြ ႐ွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ္ဖ်က္ခံရတဲ့ ရတနာမာန္ေအာင္ ရပ္ကြက္က လူေတြထားထားတယ္။ အခု ဒီမွာ လူဦးေရ (၁၇၀၀)ေက်ာ္႐ွိတယ္။ အိမ္ေထာင္စုက (၄၄၄)အိမ္ေထာင္စု႐ွိတယ္။”
ကၽြန္မေျပာေနစဥ္မွာပဲ ဒုကၡသည္ထဲကပဲ တာ၀န္ခံ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ အနားေရာက္လာေတာ့ တျခားသူေတြက အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးကုိ ဆရာမ၊ ဆရာမက ပုိသိတယ္။ ေျပာျပလိုက္ပါဦးလုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးက “ဒီထဲမွာတင္ လူ(၁၁၀၀)႐ွိတယ္။ ဟုိေန႔က (၁၅၇၈)ေယာက္႐ွိတယ္။ လူဦးေရက မၿငိမ္ဘူး အ၀င္အထြက္႐ွိေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းက လာေခၚသြားတာေတြ႐ွိတယ္။ ျပန္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မိသားစုတကြဲတျပားျဖစ္ေနတာေတြ ျပန္စုမိသြားၾကလုိ႔ ျပန္ေပါင္းသြားၾကတာေတြပါ။ ဒီကေနေတာ့ ျပန္ဖုိ႔မလြယ္ပါဘူး။ ျပန္ဖုိ႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတယ္။ ကြပ္ကဲေရးမွဴး႐ုံးက လူႀကီးရဲ႕ လက္မွတ္ပါမွ ဆုိေတာ့ ခက္ခဲတယ္ လုပ္ရတာ။ ကၽြန္မတုိ႔ အစ္မတစ္ေယာက္ျပန္ဖုိ႔လုပ္တာ ၄-၅ ရက္ လုပ္ယူရတယ္။ အိမ္ေတြဘာေတြ ျပန္ေဆာက္ခြင့္ေတာ့ ဘယ္ရဦးမလဲ။ မီးမေလာင္တဲ့အိမ္ေတြကုိ ျပန္လႊတ္ရင္ေတာင္ နည္းနည္းေလွ်ာ့သြားမွာေလ အဲလုိလည္းမဟုတ္ေတာ့။ အလွဴ႐ွင္ေတြ လာလွဴတာေတြအားလုံးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ဒုကၡသည္ေတြ အကုန္လက္ထဲရပါတယ္။ အားလုံးကုိ အညီအမွ် ခြဲေပးတယ္။”
“ခုနက တပ္ရင္းကလည္း မေန႔ညကမွ အသစ္ေရာက္တာ၊ အသစ္ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔က လုပ္ငန္းသဘာ၀ နားမလည္ေသးလုိ႔ ေခၚေမးတာ။”လုိ႔ ခုနက ကၽြန္မကုိ လိုက္ပုိ႔ေပးတဲ့ တစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာတယ္။
ပထမေျပာျပေနတဲ့တစ္ေယာက္က ျပန္ၿပီးေျပာပါတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့ ဒီကုိ တိုက္႐ိုက္မေရာက္ဘူးဆုိတာက ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲေတာ့မသိဘူး။ ဒီကုိ တိုက္႐ိုက္ပုိ႔တဲ့ဟာဆုိရင္ အေပါက္၀မွာ ခ်ရတယ္။ ၿပီးရင္ ဒီက တာ၀န္ခံေတြ။ တာ၀န္ခံေတြကလည္း ဒုကၡသည္ေတြထဲကေနပဲ ေကာ္မတီျပန္ဖြဲ႕ေပးထားတာ။ အဲဒီေကာ္မတီက အမ်ဳိးသား(၅)ေယာက္ အမ်ဳိးသမီး(၅)ေယာက္ပါတယ္။ ဒီေကာ္မတီကပဲ ပစၥည္းအားလုံး အထဲကုိယူၿပီး ျပန္ၿပီးခြဲေပးတာပါ။ ဒီထဲကုိ ေရာက္တာအားလုံးကေတာ့ ဒီကဒုကၡသည္ေတြဆီ အားလုံးေရာက္ပါတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိ ျပန္ခြဲေပးရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္စုနဲ႔ ခြဲပါတယ္။ လူဦးေရနဲ႔မခြဲပါဘူး။ ပစၥည္းလွဴတာေတြရွိတယ္။ ေငြကေတာ့ လက္မခံေသးပါဘူး။ အဓိက ေငြေရာက္လာလည္း အခုက ေငြက ဘာမွ လုပ္လုိ႔ မရေသးဘူး။ ဟုိေန႔က church ေက်ာင္းတစ္ခုက ေငြလွဴမယ္ေျပာေတာ့ ဒီကတာ၀န္ခံဟာဂ်ီက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလုိပါတယ္၊ ေရသန္႔လုိပါတယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတုိ႔ အဲဒါ ခ်က္ခ်င္းသြား၀ယ္လိုက္မယ္ဆုိၿပီး ၀ယ္ေပးတယ္။ ေရသန္႔ကလည္း ဒီတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္မွာ နည္းနည္း နည္းတယ္။ တစ္ရက္တစ္ရက္ကုိ ေရသန္႔ဗူးႀကီး ၁၀၀-ေလာက္ ကုန္ပါတယ္။ တာ၀န္ခံေတြက မွာရတာမဟုတ္ပါဘူး။ လွဴတဲ့သူက လွဴထားၿပီးသားကုိ လာလာပုိ႔ေပးတာပါ။ မေန႔ကထိေတာ့ ေသာက္ေရသန္႔ေရာ၊ သုံးေရေရာ ေလာက္ပါတယ္။ ဒီမနက္မွာေတာ့ သုံးေရ မလာေတာ့ ေရနည္းနည္းခက္တယ္။ သႀကၤန္ရက္မွာ အားလုံးနားက်မွာဆုိေတာ့ ေသာက္ေရခက္ခဲမွာကုိေတာ့ စုိးရိမ္တယ္။ ဟုတ္ ေရသန္႔လွဴခ်င္ရင္ ေကာ္မတီကုိ ဆက္သြယ္ၿပီးလည္း လွဴလုိ႔ရပါတယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ White board မွာ ေရးထားတယ္။ ၀၉-၄၀၂၇၅၈၅၉၁ ဦးထြန္းေ၀ကုိ ဆက္သြယ္လုိ႔လည္းရတယ္။”
အားကစားခန္းမထဲ၀င္ၿပီး ဓါတ္ပုံနည္းနည္း႐ိုက္လိုက္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕၀တ္ျပဳဖုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာ ကၽြန္မ ေတြ႕လိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာလုံးကြင္းထဲက camp ေတြဘက္ကုိ ကၽြန္မ သြားခ်င္လုိ႔ တစ္ေယာက္ လိုက္ပုိ႔ပါလုိ႔ေျပာၿပီး ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ လိုက္ပုိ႔တဲ့တစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မကုိ ၀င္ေပါက္နားထိ လိုက္ပုိ႔ၿပီး ျပန္လွည့္သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း တစ္ေယာက္တည္း၀င္သြားလိုက္ေတာ့တယ္။
ကၽြန္မကုိလည္း တခ်ဳိ႕က ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရီျပ ၿပံဳးျပၿပီး ေတြ႕တဲ့သူတခ်ဳိ႕ကုိ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဓါတ္ပုံ နည္းနည္း႐ိုက္လိုက္တယ္။ ပထမ အားကစားခန္းမထဲမွာစေတြ႕တဲ့ တစ္ေယာက္က ကၽြန္မကုိျမင္လိုက္ေတာ့ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ အဆင္ေျပလား အစ္မတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ေျပတယ္လုိ႔ေျပာရင္း ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္မွမေတြ႕ပဲ ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ေနေတာ့ ကေလးေတြကအစ ကၽြန္မကုိ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ပူျပင္းလြန္းတဲ့ အပူ႐ွိန္ကုိ အံတုရင္း တဲေလးေတြထဲမွာ အိပ္စက္အနားယူေနၾကတယ္။ ကၽြန္မကုိ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ အမ်ားစုက အားကုိးရာမဲ့ မ်က္၀န္းေလးေတြပါပဲ။ ကၽြန္မ ပုိၿပီး သတိထားမိတာက ကေလးေလးေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေလးေတြပါ။ ကၽြန္မကုိ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြ၊ အားငယ္စိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ေနရတယ္။ ကၽြန္မ သူတုိ႔ကုိ ၿပံဳးျပလိုက္တယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ေလးေတြလည္း မ၀့ံမရဲနဲ႔ ျပန္ၿပံဳးျပလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အရိပ္အာ၀ါသ မ႐ွိတဲ့ ေနပူကြင္းျပင္မွာ အလွ်ံတညီးညီး ပူျပင္းေနတဲ့ ေျမျပင္က အပူခ်ိန္ရယ္ ေကာင္းကင္က ေနပူ႐ွိန္ ႏွစ္ခု အပူ႐ိွန္မွာ ၁၀-ေပေတာင္ မျမင့္တဲ့ ပလပ္စတစ္အမုိးနဲ႔ တဲထဲက လူေတြရဲ႕ ရင္တြင္း အပူမီးက ျပင္ပ႐ုပ္ခႏၶာအပူကုိ ဂ႐ုထားမိပါ့မလားလုိ႔ ကၽြန္မ ေတြးမိတယ္။ တဲေလးတစ္ခုအနားအေရာက္မွာ ကၽြန္မကုိ လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးတစ္စုံက စကားေျပာေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း သြားႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မ စကားနည္းနည္းေျပာျဖစ္တယ္။ သူ႔မိသားစုရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကုိ ကၽြန္မကုိ ေျပာျပတယ္။ သူတုိ႔က အိမ္ငွားေနတာ အိမ္႐ွင္က ဗုဒၶဘာသာေတြပါ။ သူတုိ႔ကုိ အိမ္႐ွင္က အိမ္ေပၚမွာ ဖြက္ထားေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ ရွိေနမွန္းသိေနေတာ့ အၾကမ္းဖက္သမားေတြက မျပန္ပဲ ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ ၂-ရက္ေနေတာ့ ဆင္းလာခဲ့ လုံၿခံဳေရးေပးမယ္ဆုိတာေၾကာင့္ သူတုိ႔ဆင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရပ္ကြက္လူႀကီးေ႔ရွမွာပဲ သူ႔ေယာက္်ားကုိ ဓါးနဲ႔ ထုိးသတ္လိုက္ၾကတယ္ဆုိတာ ေျပာၿပီး သူငိုပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သမီးေလး ၃-ေယာက္လည္း သူ႔ေဘးနားမွာ လာထိုင္ေနတယ္။ ကေလးေလးေတြက ၂-ႏွစ္၊ ၂-တန္းနဲ႔ ၄-တန္းေက်ာင္းသူေလးေတြပါ။ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ အားေပးစကားေျပာဖုိ႔ စကားလုံး႐ွာမေတြ႕ဘူး။ ဘုရားသခင္ထံမွာ ဆုေတာင္းပါ။ အမွန္တရားအတြက္ အျဖစ္မွန္ ေပၚလာမွာပါဆုိတာပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။ သူနဲ႔ေျပာၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ေဘာလုံးပြဲၾကည့္စင္မွာ အနားယူေနတဲ့ တခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္။ ကၽြန္မ ပြဲၾကည့္စင္ေပၚတက္လိုက္ေတာ့ camp ေလးေတြကုိ အေပၚစီးကေန လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ အေပါက္၀မွာ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ထဲက တစ္ေယာက္က ဖုန္းေခၚတာ။ အစ္မ ျပန္လာေတာ့ အျပင္မွာ ျပႆနာတက္ေနတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း လာၿပီ အခုလာၿပီဆုိၿပီး ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။ စခန္းထဲမွာပဲ အားလုံးနားေနေဆာင္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာ ေန႔လည္ ၀တ္ျပဳခ်ိန္ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ အမ်ဳိးသားေတြစုၿပီး ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေနတာကုိလည္း ကၽြန္မ ေတြ႕ခဲ့လိုက္တယ္။
ထြက္လာေနတုန္းမွာပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဖုန္းထပ္ေခၚလာတယ္။ ျမန္ျမန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့ ဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ခပ္သြက္သြက္ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အေပါက္၀ေရာက္ေရာ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က တံခါးဖြင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္မလည္း အျပင္ကုိေရာက္ေရာ ခုနက ျပႆနာျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာက စခန္းထဲမွာ ႐ွိေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ကေလးကုိ အျပင္က တစ္ေယာက္က လာေတြ႕တယ္။ (အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ခင္ပြန္းပါ။ သူတုိ႔ ၂-ေယာက္က ကြဲေနၾကသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။) လာေတြ႕ရင္း အမ်ဳိးသားက ကေလးကုိ ေခၚၿပီး ထြက္ေျပးတာ။ အဲဒီမွာ အမ်ဳိးသမီးက ေအာ္ပါေလေရာ ကၽြန္မကေလး ေခၚသြားၿပီ၊ ကၽြန္မ ကေလး ေခၚသြားၿပီဆုိေတာ့ အားလုံး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားတယ္။ ကေလးကုိ ေခၚၿပီး ထြက္သြားတာက ကေလးအေဖပါပဲ။
ကၽြန္မ ဒီစခန္းေလးမွာ ေတြ႕ရတာက ဒုကၡသည္ေတြအေနနဲ႔ စားစရာ အစားအစာက လုံေလာက္ေနပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ အဓိကလုိအပ္ေနတာ စားေသာက္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ တမ္းတေနတာ သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ သူတုိ႔ျပန္လည္ေနထိုင္ႏိုင္ဖုိ႔ပါ။ ကၽြန္မျမင္ရသေလာက္ သူတုိ႔ဟာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ အျပင္ကုိ လုံး၀ ထြက္ခြင့္မရွိဘူး။ ေန႔လည္စာနဲ႔ ညစာထမင္းကုိေတာ့ ေကာ္မတီကလူေတြက စုၿပီးခ်က္ေကၽြးလုိ႔ ထမင္းစားရတယ္။ မနက္စာ (breakfast)ကေတာ့ ရွိတဲ့ မုန္႔ေလးနဲ႔ ေရနဲ႔ စားေသာက္ေနရတယ္။ ေငြ႐ွိရင္ေတာင္ ဘာမွ ၀ယ္စားလုိ႔ မရတဲ့အေျခအေနပါ။ အားလုံးရဲ႕ ဆႏၵက အိမ္ေတြကုိပဲ ျပန္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါလည္း ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္ယာမွ မဟုတ္တာ ဘယ္လုိလုပ္ အဆင္ေျပမလဲ။ ဘယ္သူက ေပ်ာ္ေနမလဲ။ ဒီေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြ အဆင္မေျပဘူး ဆုိတဲ့အသံေတြ ထြက္ေပၚလာတာပါပဲ။ ကၽြန္မအျမင္မွာ သူတုိ႔ လိုအပ္ေနတာက စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာအားေပးမႈေတြ အမ်ားႀကီးလိုေနပါတယ္။ ျပင္ပက လူေတြနဲ႔ စကားေတြ ေပးေျပာသင့္တယ္။ သူတုိ႔ ခံစားခ်က္ေတြ ရင္ဖြင့္ခ်က္ေတြကုိ နားေထာင္ေပးမယ့္သူေတြလုိအပ္ေနတယ္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဒုကၡေရာက္ၿပီးၾကသူေတြအေနနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ေသာကေတြပါ ထပ္ခံစားေနရရင္ ပုိၿပီး စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားႏိုင္ပါတယ္။ အားလုံးက ကုိယ့္အိမ္ကုိ ျပန္ေနရဖုိ႔ ဆႏၵ႐ွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ဒုကၡသည္ေတြ အိမ္ျပန္ႏိုင္ေအာင္ တာ၀န္႐ွိသူေတြအေနနဲ႔ စီစဥ္ေပးတာ အသင့္ေတာ္ဆုံးျဖစ္မယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။
လုံၿခံဳေရးတာ၀န္က်ေနသူေတြအေနနဲ႔လည္း ဒုကၡသည္ေတြနည္းတူ အတူတူ ေနေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါက စခန္းတစ္ခုမွာ ျမင္တာၾကားတာကုိ ကၽြန္မ ခံစားမိလာတာေလးပါ။ ဒီစခန္းကေန ျပန္ထြက္လာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရသန္႔ေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ သြားယူျဖစ္ပါတယ္။ ေရသန္႔သြားယူၿပီးေတာ့ ဒုကၡသည္ စခန္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အထက(၃)ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ သြားၾကျပန္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ပိုင္းမွာ ဆက္ေရးပါ့မယ္ ……………… ။
