ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ပြဲပ်က္သြားေသာ ဂ်င္ဂလိစံ

မားဆိုး

ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးသည္ ဓာတ္ရထားအား သက္ေတာင့္သက္သာစီးနင္းလိုက္ပါလာခဲ့ရာ ဂ်ဴဗလီေဟာ ခန္းမၾကီးသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေခ်သည္ တမံု႔။ ဂ်ဴဗလီေဟာၾကီးသည္ လြန္စြာမွ ခန္းနားလွပလွေခ်၏။ မ်ားစြာေသာ မင္းပရိသတ္မ်ားျဖင့္လည္း စည္ကားလ်က္ရွိေခ်၏။ ခန္းမၾကီး၏ ဝင္ေပါက္တြင္မူ ကဗ်ာဆရာၾကီး ဂ်င္ဂလိစံ၏ ပံုတူပန္းခ်ီကားၾကီးကို ဗီႏိုင္းပိုစတာၾကီးျဖင့္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေလရာ ကဗ်ာခ်စ္သူလူအမ်ားက ရပ္တန္႔ေငးေမာလ်က္ ရွိေခ်သတည္း။

ကဗ်ာဆရာၾကီး ဂ်င္ဂလိစံ မွာ အရပ္အေမာင္းခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖင့္ လြန္စြာမွ ေယာကၤ်ားပီသေသာရုပ္ရည္ကို ပိုင္ဆိုင္ေလ၏။ သူသည္ ဂ်ပန္ရိုးရာ ဟိုကၠဴကဗ်ာအမ်ိဳးအစားကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ေရးဖြဲ႔တတ္ျပီး ကမာၻ႔အလည္တြင္လည္း ထင္ရွားေသာအႏုပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္ေခ်၏။ တစ္ၾကိမ္က သူေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ဟိုကၠဴကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ ဥေရာပတိုက္ရွိ ေတြးေခၚပညာရွင္ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ မ်ားစြာမွ ဂယက္ရုိက္သြားခ့ဲဖူးေပ၏။ အႏွီကဗ်ာႏွင့္ပတ္သက္ျပီး မ်ိဳးစိတ္တို႔၏ မူလအစ ဟူသည့္ က်မ္းၾကီးကို ေရးသားေဖာ္ထုတ္ကာ Revolution Theory ကို ခ်ျပခဲ့သည့္ ခ်ားလ္းဒါဝင္က အလြန္တရာႏွစ္သက္လွေသာေၾကာင့္ မြန္ပါနာေဆ၌ ညစာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံသည္ဟူ၏။ (ကဗ်ာကို ေအာက္တြင္ရႈ )

 ေၾကာက္မေနပါနဲ႔

ေမ်ာက္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာမွေတာ့

ငွက္ေပ်ာသီးဘဲစား။

ဂ်င္ဂလိစံ (ေအဒီ ၂၀)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဆားပုလင္းယင္ေကာင္ တို႔ႏွစ္ဦးသည္ စီအိုင္ဒီ ပုလိပ္အဖြဲ႔ၾကီး၏ အထူးကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေရွ႔ဆံုးတန္းပြဲၾကည့္ခံုရွိ VIP ခံုမ်ားတြင္ ေနရာရၾကေလ၏။ ခမ္းမၾကီးထဲတြင္ကား နိပြန္ႏိုင္ငံထုတ္ မစ္ဆူရွီဘီ ေလေအးေပးစက္မ်ား တပ္ဆင္ထားေသာေၾကာင့္ ေဆာင္းတြင္းတျမေအးျမလွေပေတာ့သည္။ ထိုင္ခံုမ်ား၏ လက္တန္းေပၚတြင္ စက္ဝိုင္းေပါက္ေလး ေဖာက္ထားေသာ သစ္သားျပားတစ္ခုစီ ရွိေလ၏။ ထိုစက္ဝိုင္းေပါ္က္ေလးမ်ားအတြင္း၌ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းတစ္ခြက္၊ ကြာစိေလွာ္တစ္ခြက္တို႔ကို ခ်ထားရာ ၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း အျခားပရိသတ္မ်ားနည္းတူ ကြာစိေလွာ္အား ေဖ်ာက္ခနဲ ဝါး၊ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကို ရႈးးခနဲ မႈတ္ေသာက္လိုက္ၾကေပ၏။

မၾကာမီတြင္ အခမ္းအနားမွဴး မွ နိပြန္ဘာသာျဖင့္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေၾကျငာေလရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ နားမလည္ႏိုင္သျဖင့္ နိပြန္ဘာသာစကား တတ္ကၽြမ္းေသာ ကိုယင္ေကာင့္ကိုပင္ ေမးရေလသည္။

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ “ အိုင္ေဆး ကိုယင္ေကာင္၊ ယူးဝါရႈးဝါး အီးရႈးဝါ .. အာဂ်ီႏိုမိုတို .. ဆိုပါလားဗ်။ ဘယ့္ႏွယ့္အဓိပၸာယ္ၾကီးတုန္း”

ကိုယင္ေကာင္ ။ ။ “ ပိတ္တတ္ၾကီးအားလံုး မဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ခေညာင္းေသာ ညေနခင္းပါ လို႔ ဆိုလိုတယ္အိုင္ပီ”

ႏုပ္ ။ ။ “ ေရႊ႕ … နိပ္ဟ။ အံမယ္.. အံမယ္ .. ေျပာေနျပန္ျပီ ။ နိပြန္ ဘီရုမာ အိုးနားဂ်ိ ၊ အိုးနားဂ်ိ ဆိုပါ့လား။ လင္းပါဦး ကိုယင္ေကာင္”

ကိုယင္ေကာင္ ။ ။ “နိပြန္ နဲ႔ ဗမာ အတူတူဘဲ ၊ ညီအကိုေတြလို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္ အိုင္ပီ ”

ဤမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္သည္လည္း နိပြန္စကားကို နားရည္ဝျပီမို႔ ကိုယင္ေကာင့္အား အေႏွာက္အယွက္မေပးခ်င္ေတာ့ပါ။ အခမ္းအနားမွဴး ေျပာသည့္ နိပြန္စကားအား မိမိကိုယ္တိုင္ ျဖည့္စြက္ နားလည္ရေခ်သည္တမု႔ံ ။ ထိုအခိုက္ အခမ္းအနားမွဴးမွ “ဂ်င္ဂလိ .. စံ …. ” ဟူ၍ အသံျပဲၾကီးႏွင့္ ေအာ္လိုက္ရာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ပရိသတ္ၾကီးကာ ဘာမသိ၊ ညာမသိ ႏွင့္ လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကေခ်၏။

ထို႔ေနာက္ နိပြန္ကဗ်ာဆရာၾကီး ယာရာတိုဝါ ဂ်င္ဂလိစံ စင္ေပၚတက္လာျပီး ပရိသတ္ၾကီးအား ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေလသည္။

ဂ်င္ဂလိ ။ ။ “ ယူးဝါ ရႈးဝါ အီးရႈးဝါ အာဂ်ီနိုမိုတို ။ အာရိဂေသာ ဂိုဇိုင္းမက္၊ ဘန္ဇိုင္း ဘန္ဇိုင္း .. ”

( ျမန္မာျပန္ – ပရိသတ္ၾကီး မဂၤလာပါ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဂ်င္ဂလိစံ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္က စျပီး ဟိုကၠဴကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ပါေတာ့မယ္)

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ။ ။ “ေယာေရာရွိ ၊ ေယာေရာရွိ ”

( ေကာင္းပါျပီ … ရြတ္ပါေတာ့ဗ်ိဴး။ )

ဂ်င္ဂလိ ။ ။ “ ဒီလို ပိတ္တတ္ၾကီးေရ။ က်ေနာ္ဒီေန႔မနက္ ဘုရားကအျပန္ ဗ်ိဳင္းေရအိုးစင္လမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ .. ေသာက္ေရအိုးစင္ကေလးတစ္ခုဗ်ာ။ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလး ။ ျပဳျပင္မယ့္သူ မရွိရွာဘူးထင္ပါ့။ အဲ့တာ ျမင္မေကာင္းတာနဲ႔ဘဲ ေရတစ္ခြက္ေသာက္ျပီး တြန္းလွဲပစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့တာလည္း ပါေဖာင္းမန္႔စ္တစ္ရပ္ေပဘဲ မဟုတ္လားခင္ဗ်။ ဒူးခ်မ့္ရဲ႕ ေသးခြက္ၾကီးေတာင္ ဆယ္ေပါင္တူနဲ႔ အထုခံရေသးတာဘဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ က်ေနာ့္ရင္ထဲမလည္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေမြးဖြားခဲ့ပါေရာဗ်ာ။ ”

အရိပ္
____
ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထ

လွည္းလမ္းမေနပူပူမွာ

ေသာက္ေရအိုးစင္ေလး။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ။ ။ “ ရႊီးး .. ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း။ အင္မတန္ ၾကီးျမတ္တဲ့ အႏုပညာတစ္ရပ္ေပဘဲ ။ ေယာေရာရွိ၊ ေယာေရာရွိ ။ ”

ဤသို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ပရိသတ္ၾကီးမွ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းျဖင့္ ၾသဘာေပးလိုက္ေသာအခါ ကဗ်ာဆရာၾကီး ဂ်င္ဂလိစံ မွ ဦးညႊတ္၍ အရိုအေသေပးေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဟိုကၠဴတစ္ပုဒ္ ထပ္ရြတ္ျပန္သည္။

ဂ်င္ဂလိ ။ ။ “ဒီတစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ မဟာရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ၂ ညတာ ေနထိုင္တုန္း မီးပ်က္တဲ့ ဒြတ္ခ၊ ေရမလာတဲ့ ဒြတ္ခ၊ ျခင္ကိုက္ ဖံုထူ အိပ္မရတဲ့ညေတြမွာ ခံစားျပီးေရးဖြဲ႔ခဲ့ရတာပါ။ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး ”

မဟာရန္ကုန္
_________
မီးမပ်က္ပါဘူး

ေမွာင္ေနတာဘာျဖစ္လို႔လဲ

လမထြက္တဲ႔ည။

ဤတစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ ပရိသတ္ၾကီးမွ လက္ခုပ္ၾသဘာမေပးေတာ့ပါ ။ မၾကာမဏ မီးပ်က္ေလ့ရွိေသာ သူတို႔၏ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အား သေရာ္သည့္သေဘာ၊ ရိ သည့္သေဘာျဖင့္ “မီးမပ်က္ပါဘူး” ဟု ေလွာင္ေျပာင္၍ ကဗ်ာဖြဲ႔ဆိုေသာ ဂ်င္ဂလိစံ အား ျပင္းထန္စြာ ဆဲေရးရႈတ္ခ်ၾကေလေတာ့သည္။

“ ေဟ့.. တို႔ျမန္မာျပည္ကို မထိနဲ႔၊ မီးပြင့္သြားမကြ။ ဘာမွတ္လဲ။ ”

“ ဇာတိပုည၊ ဂုဏ္မာန ကြ။ မဟာသာကီႏြယ္မ်ိဳး၊ အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ တန္ခိုးထြားခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီးကြ” ဟု အေျခာက္တိုက္ ဘဝင္ျမင့္ၾကကုန္၏။

“ အျမတ္ခြန္မေဆာင္ခ်င္ေန၊ ျမန္မာကိုေတာ့ မေစာ္ကားနဲ႔ကြ။ မခံႏိုင္ဘူး။ ”

“ တို႔ျမန္မာ … တို႔ျမန္မာကြ။ ျမန္မာ့သတၱိ ၊ ကမာၻကသိတယ္။ လာမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္ ” ဟူ၍ ပလိန္းၾကီး ခြပ္ၾကကုန္၏။

“ ကမာၻေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေၾကဘူးေဟ့ ” ဟု လက္သီးလက္ေမာင္းတမ္းၾကကုန္၏။

“ ကမာၻမေၾက … ဗမာျပည္ .. ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ .. ဒါ ငါတို႔ေျမ … ” ဟု မဆီမဆိုင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း ထဆိုၾကကုန္၏။

“ မီးတုတ္ မီးတုတ္ ၊ ရႈိ႕ ရႈိ႕ ၊ ဂ်င္ဂလိ ဂ်င္ဂလိ ထု … ထု ” ဟု အေျခာက္တိုက္ ၾကိမ္းဝါးကာ ဘယ္ကဘယ္လို ေကာက္လာသည္ မသိရေသာ အုတ္နီခဲမ်ား၊ ကြမ္းေသြးထုပ္မ်ား ၊ ေျပာင္းဖူးရိုး၊ ခံုဖိနပ္မ်ားျဖင့္ပစ္ေပါက္ရာ ကမာၻတစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ မ်က္ႏွာပန္းပြင့္ခဲ့ေသာ ဟိုကၠဴကဗ်ာဆရာ ဂ်င္ဂလိစံမွာ ဖေႏွာင့္ႏွင့္တင္ပါး တစ္သားတည္းက်ေအာင္ စင္ေပၚမွ ဆင္းေျပးရေလေတာ့သတည္း။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ကဗ်ာဆရာမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ ဦးေဂၚေဂၚ(လပြတၱာ) သည္ စင္ေပၚသို႔ အေျပးအလႊားတက္လာျပီးသကာလ “မလုပ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ … မလုပ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ … ” ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေတာင္းပန္ေလ၏။

“ေအေဘး ဦးေဂၚေဂၚ ၊ ခင္ဗ်ားၾကီး ဖီပါ ( FIPA ) ကမာၻ႔ကဗ်ာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အာရေကေတြ မရေတာ့မွာေၾကာက္လို႔ က်ဳပ္တို႔ကို လာငိုျပမေနနဲ႔။ ျမန္မာျပည္ကို ေစာ္ကားတာ ခင္ဗ်ားခံႏိုင္ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ မ်ိဳးခ်စ္ေတြက မခံႏိုင္ဘူး … ” ဟု ဆိုကာ ဥကၠ႒ကို ခဲ ျဖင့္ဝိုင္းေပါက္ၾကေလ၏။ ဥကၠ႒ လည္း ထိပ္ေပါက္သြားသျဖင့္ စင္ေပၚမွ ဆင္းေျပးရေလ၏။

ကဗ်ာကို အႏုပညာဟု မရႈျမင္ဘဲ ျမန္မာျပည္အား အသလြတ္ေစာ္ကားသည္ဟု အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းရွာေသာ ပရိသတ္အခ်ိဳ႔က ဆဲျမဲဆဲလ်က္၊ တခ်ိဳ႕က အုတ္က်ပ္ခဲျဖင့္ ေပါက္ျမဲေပါက္လ်က္ လုပ္ေလရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ပြဲပ်က္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေခ်ေတာ့၏။

သို႔ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုယင္ေကာင္ မွာ ကဗ်ာရြတ္သံ ကို ဆက္လက္နားဆင္လိုပါေသာ္လည္း အေျခမလွသည္ႏွင့္ ခဲပ်ံ၊ ဖိနပ္ပ်ံ မထိေစျခင္းငွာ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖင့္ ျပန္လာရေခ်၏။ ဂ်ဴဗလီေဟာ အျပင္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အႏုပညာဗီဇ မေသးလွေသာ ဆားပုလင္းယင္ေကာင္ မွ ေအာက္ပါ ဟိုကၠဴကဗ်ာတစ္ပုဒ္အား ေဒါင္းတိေမာင္းတိ ရင့္က်ဴးေလ၏။

တလြဲဆံပင္ေကာင္း

တေကာင္းအဘိရာဇာတို႔

အေလာင္းဘုရားေသြး

ဘိုးေဘးတို႔ထံုးစံ

ဖိနပ္ပ်ံငနီဝဲလို႔

ေျပးးႏိုင္မွလြတ္မယ္။

ကၽြႏ္ုပ္မွာ လြန္စြာမွ ႏွစ္သက္သြားရကား ဆားပုလင္းယင္ေကာင္၏မ်က္ႏွာအား တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ယင္း ေမးခြန္းထုတ္မိေခ်၏။

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ “ အိုင္ေဆး ကိုယင္ေကာင္၊ ကဗ်ာေလးကေတာ့ ဟက္ထ္ ထိ သဗ်ိဳ။ ေခါင္းစဥ္ ဘယ့္ႏွယ့္ေပးမလဲ”

ကိုယင္ေကာင္ ။ ။ “ ဇာတိပုည၊ ဂုဏ္မာန မဟုတ္လား အိုင္ပီရဲ႕။ ဗမာ့ေသြး လို႔ ေပးမဗ်ား” ဟု ျပန္ေျပာေလေတာ့သတည္း။

မားဆိုး FB စာမ်က္နွာမွ ပိုစ္ျဖစ္ပါသည္။