ထီလာအၾကမ္းဖက္ခံရသူမ်ားရဲ႕ ခုိနားရာစခန္း အမွတ္တရ (၂)

ဧျပီ ၁၃-၂၀၁၃
ရည္ေလးေဆြ

ကၽြန္မတုိ႔ယူေဆာင္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ေဘာလုံးကြင္း ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီကေန ကၽြန္မတုိ႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဘာလုံးကြင္းက ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ မိတၳီလာစက္မႈဇုံမွာ႐ွိတဲ့ ေရသန္႔စက္႐ုံကုိ သြားလိုက္တယ္။ လွဴဒါန္းမယ့္ ေရသန္႔ေတြကုိ အဲဒီ ေရသန္႔စက္႐ုံကေန မွာယူထားၿပီး ေရသန္႔စက္႐ုံကေန ဒုကၡသည္စခန္းေတြကုိ ေန႔စဥ္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေရသန္႔စက္႐ုံကုိသြားၿပီး ေရသန္႔ေတြကုိ ကားေပၚတင္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အ.ထ.က(၃) ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။

အ.ထ.က(၃)လည္း ေရာက္ေရာ ၀င္ေပါက္မွာ ကားရပ္ၿပီး ကားေပၚက ဆင္းၿပီးေျပာေတာ့ လုံၿခံဳေရးက ေမးျမန္းပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ေရသန္႔လာလွဴတာ ေျပာျပေတာ့ ခုနက ေဘာလုံးကြင္းစခန္းလုိပဲ တစ္ေယာက္ပဲ ၀င္ရမယ္။ ေရသန္႔ဆုိေတာ့ ကားနဲ႔ေမာင္း၀င္သြားမွျဖစ္မွာဆုိေတာ့ ကားေမာင္းသူရယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ (အလွဴ႐ွင္)ရယ္ပဲ ၀င္ရမယ္ဆုိေတာ့ ဦးေဆာင္တဲ့ အန္ကယ္လ္ကပဲ ကၽြန္မလိုက္သြားပါဆုိၿပီး ကားေမာင္းသူကုိလည္း တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကုိ တလွည့္ေမာင္းေစလိုက္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စခန္းထဲကုိ ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။  စခန္းထဲက လက္ခံဌာနမွာ ေပးရမယ့္ စာရြက္စာတမ္းကုိ ကၽြန္မတုိ႔ယူၿပီး ၀င္လာလိုက္တယ္။ စခန္းထဲကုိ ကားေမာင္း၀င္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္တာ ၀ါသနာပါတဲ့ကၽြန္မ အခါတုိင္းအခ်ိန္ေတြမ်ဳိးမွာဆုိရင္ ဓါတ္ပုံကုိ တျဖတ္ျဖတ္႐ိုက္မိမွာ အမွန္ပဲ။ အထက(၃) ေက်ာင္း၀င္းရဲ႕ တည္ေနရာပုံစံက ေက်ာင္းနဲ႔ေတာင္ မတူပဲ အပန္းေျဖစခန္းပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာစရာေနရာေလးပါ။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ကားေမာင္း၀င္လာေတာ့ လက္ခံဌာနေနရာက ဘယ္ေနရာမွန္း မသိဘူး။ စခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနၾကသူေတြကလည္း ကုိယ့္အစုေလးေတြနဲ႔ကုိယ္ စုစုၿပီးထိုင္ေန၊ စကားေျပာေနၾကတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔က တခ်ဳိ႕ကုိေမးတယ္။ ေရသန္႔လာလွဴတာ ဘယ္မွာ ေပးရမလဲဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕က ဟုိဘက္မွာ လက္ခံဌာန႐ွိတယ္တဲ့။ တခ်ုဳိ႕ကလည္း ဒီေရကန္ေတြထဲ ထည့္ရမွာဆုိၿပီး Water Tank ေတြကုိ ညႊန္ျပတယ္။ Water Tank ေတြက Unicef တံဆိပ္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ Unicef က လွဴထားတာျဖစ္မယ္လုိ႔ပဲ ထင္လိုက္မိတယ္။ Water Tank တစ္ခုကုိ ေရ ဂါလံ ၄၀၀ ဆန္႔တယ္ဆုိတာလည္း ေရးထားတာေတြ႕လိုက္တယ္။ အထက(၃)ထဲမွာေတာ့ Water Tank ၄-ခုေလာက္ကုိ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေရာက္ေရာ တာ၀န္ခံတစ္ေယာက္က ေရာက္လာၿပီး ဒီေရကန္ေတြထဲကုိ မွ်ၿပီးထည့္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ လုံၿခံဳေရးတာ၀န္ယူထားတဲ့ထဲက ၂-ေယာက္က ကၽြန္မတုိ႔အနားေရာက္လာၿပီး လာေမးပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ‘ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ’ဆုိတဲ့ စာတမ္းပါတဲ့ စတစ္ကာအျပာေရာင္ေလး ၂-ခုကုိ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔အတူ ၀င္လာတဲ့ ကားေမာင္းတဲ့တစ္ေယာက္က လုံၿခံဳေရးကုိ စာရြက္စာတမ္းျပၿပီး စကားေျပာေနစဥ္မွာပဲ ကၽြန္မလည္း ဒုကၡသည္တခ်ဳိ႕နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။

“ဒီထဲမွာ လူဦးေရစုစုေပါင္း ၁၃၇၄-ေယာက္႐ွိတယ္။ အိမ္ေထာင္စုက ၃၇၅-စု႐ွိတယ္။ ဒီမွာက ရပ္ကြက္ (၇)ခုက လူေပါင္းစုံတယ္။ အားလုံးက မြတ္စလင္မ္ေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ အိမ္ေထာင္စု ၁-ခုေတာ့႐ွိတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း မျပန္ခ်င္လုိ႔ မျပန္ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီမွာေနရတာ စားေသာက္ေရးက ျပည့္စုံေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလုိမ်ဳိးပဲ ေနေနရတာေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ အိမ္ကုိလည္း သြားျပန္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒီမွာက တစ္ေနကုန္ ဘာမွလည္း မလုပ္ရ။ ဘယ္မွလည္း မသြားရ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒီထဲမွာပဲ ေနေနရတာ။ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။”လုိ႔  ေျပာျပတယ္။

ကားေမာင္းတဲ့တစ္ေယာက္လည္း လုံၿခံဳေရးနဲ႔ စကားေျပာၿပီးတဲ့အခါမွာ တာ၀န္ခံက ေအာ္လန္နဲ႔ ေအာ္ပါတယ္။ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ကေန ဘယ္ေလာက္ထိ ေယာက္်ားေလးေတြ ေရသန္႔ဗူးေတြ လာသယ္ၾကပါ ဆုိေတာ့ ေယာက္်ားေလး လူငယ္တခ်ဳိ႕ ေရာက္လာၾကၿပီး ကားေပၚက ေရသန္႔ဗူးေတြကုိ ကူသယ္ၿပီး ခ်ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ပါလာတဲ့ ေရသန္႔ဗူး ၅၀-ကုိ Water Tank ၃-ခုမွာ မွ်ၿပီးခ်ေပးပါတယ္။ လူငယ္ေတြလည္း ေရသန္႔ဗူးေတြထဲက ေရေတြကုိ Tank ထဲ ေျပာင္းထည့္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေရထည့္ေပးေနစဥ္မွာပဲ တခ်ဳိ႕ကေရာက္လာၿပီး ေရသန္႔ေတြ လာယူၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တြန္းထုိးရင္း အျငင္းပြားဖြယ္ စကားေလးေတြ ေျပာလာၾကေတာ့ တာ၀န္ခံကေန တန္းစီၿပီယူၾကဖုိ႔၊ မတြန္းၾကဖုိ႔၊ အကုန္လုံး ေရရမယ့္အေၾကာင္းေျပာရင္း ၀င္ထိန္းေပးေနပါတယ္။

ကၽြန္မလည္း အဲဒီနားကေန ခဏထြက္လာရင္း အိမ္ေထာင္စု တစ္စုတည္း႐ွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ “ကၽြန္မတုိ႔လည္း မြတ္စလင္မ္ေတြနဲ႔အတူတူ ေျပးလႊားရင္း ဒီကုိ ေရာက္လာတာပါ။ ကၽြန္မတုိ႔က ၀န္ဇင္းရပ္ကြက္ကပါ။ တစ္ျခားကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ဖုိ႔လည္း လာေခၚၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဒီမွာေနရတာလည္း အဆင္ေျပေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန မေျပာင္းပဲနဲ႔ ေနေနတာပါ။”

ကၽြန္မလည္း ဒုကၡသည္စခန္းထဲက တစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သစ္ပင္အရိပ္ေအာက္မွာ စုထိုင္ၿပီးစကားေျပာေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း အစုလိုက္ ထိုင္ၿပီး အေပ်ာ္တမ္း က်ားကြက္ကစားေနတာေတြလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္ခံရစဥ္ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ကားေတြကုိလည္းတစ္ေနရာထဲမွာ စုၿပီးရပ္ထားတာလည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

အထက(၃) ဒုကၡသည္စခန္းက ေဘာလုံးကြင္း စခန္းထက္ကုိ အက်ယ္ခ်ဳပ္ပုံစံပုိဆန္ၿပီး အထီးက်န္ဆန္ေနတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႕ခံစားရတယ္။ ေဘာလုံးကြင္းမွာ အျပင္က လာေတြ႕သူ၊ အျပင္ကုိ လွမ္းျမင္ေနရလုိ႔ သြားလာေနတာေတြကုိျမင္ရေပမယ့္ ဒီ အထက(၃) ဒုကၡသည္စခန္းကေတာ့ ျပင္ပကုိေတြ႕ျမင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူတာေၾကာင့္ ပုိၿပီး အထီးက်န္ဆန္မႈကုိ ခံစားရပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ စားေသာက္စရာက ဖူလုံျပည့္စုံေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ပထမပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့သလုိပဲ သူတုိ႔ လိုအပ္ေနတာက အားေပးစကား၊ ေဖးမမႈ နဲ႔ မိမိအိမ္ကုိ ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ အဲဒါေတြ ျပည့္၀ေစဖုိ႔ အထူးလုိအပ္ေနပါတယ္။ အဓိက စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အားေပးမႈေတြ သူတုိ႔ခံစားခ်က္ ရင္ဖြင့္တာေတြကုိ နားေထာင္ေပးသင့္တယ္။ ျပင္ပက လူေတြနဲ႔ မ်ားမ်ားေပးေတြ႕သင့္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိ အလုံပိတ္ေတြ႕ခြင့္မေပးတာက ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္း ဆုိင္ရာေတြကုိ ပုိၿပီးႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းရာ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕လုံၿခံဳေရးေၾကာင့္ဆုိၿပီး အခုလုိပဲ စခန္းထဲမွာ အလုံပိတ္ထားတာ ထက္စာရင္ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးကုိ ႏိုင္နင္းစြာလုပ္ေဆာင္ၿပီး ဒုကၡသည္ေတြကုိ အိမ္ေတြမွာ ျပန္လည္ေနထိုင္ခြင့္ ေပးေစသင့္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေရာက္ခဲ့တဲ့ အထက(၃) ဒုကၡသည္စခန္းက ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတာေလးပါ။ အဲဒီကေန ကၽြန္မတုိ႔ ျပန္ထြက္လာၿပီးေတာ့ မိတၳီလာၿမိဳ႕ထဲကုိ ကားနဲ႔တစ္ပတ္လွည့္လည္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ကားရပ္ၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဖုိ႔ အခြင့္မသာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္းေနတဲ့ ကားေပၚကေနလွမ္းၿပီး ရသေလာက္ ဓါတ္ပုံေလးေတြလည္း ႐ိုက္ျဖစ္လိုက္တယ္။

မိတၳီလာၿမိဳ႕ကုိ လြန္ခ့ဲ့တဲ့ ၃-ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မ တစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္မွာ မိတၳီလာကန္ေဘာင္မွာ႐ွိတဲ့ အေၾကာ္ဆုိင္မွာ အေၾကာ္ထုိင္စားရင္း မိတၳီလာၿမိဳ႕ရဲ႕ညခ်မ္းအလွကုိ ခံစားခဲ့ၿပီး ေရလည္ဘုရားထိကုိ တံတားေလးေပၚကေန လမ္းေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ ေန႔ခင္းဘက္မွာ မိတၳီလာၿမိဳ႕တစ္ပတ္ပတ္ရင္း မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ လည္ခဲ့ဖူးတယ္။ အရင္က စည္ကားလွတဲ့ သာယာလွပခဲ့တဲ့ မိတၳီလာၿမိဳ႕ဟာ အခုတစ္ေခါက္ ေရာက္႐ွိခ်ိန္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ပ်က္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးတစ္ခုလုိပဲ ေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ကန္ေဘာင္မွာ လုံၿခံဳေရးေတြ ခ်ထားတယ္။ ထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာ္ဆုိင္ေလးလည္း မေတြ႕မိေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ဗုဒၶဘာသာဆုိုင္ေတြပဲ ဖြင့္ထားၾကတယ္။ မြတ္စလင္မ္ဆုိင္ဖြင့္ထားတာေတာ့ မေတြ႕မိခဲ့ဘူး။

အေ၀းကုိေရာက္ေနတဲ့ မြတ္စလင္မ္တခ်ဳိ႕က ကုိယ့္အိမ္ကုိ ျပန္ၿပီးလာၾကည့္ရင္ေတာင္ လုံၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေမာင္းထုတ္ခံေနရတယ္ဆုိတာကုိလည္း ကၽြန္မၾကားသိခဲ့ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

မီး႐ိႈ႕ခံ/ဖ်က္ဆီးခံထားရတဲ့ မြတ္စလင္မ္ပိုင္အိမ္ေတြ၊ ဆုိင္ေတြကေတာ့ အခုထိ ျပန္လည္ဖြင့္တာ မ႐ွိေသးပါဘူး။ ျပန္ဖြင့္တာ မရွိေသး သလုိ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခြင့္ ဆုိတာလည္း မရွိေသးပါဘူး။ မြတ္စလင္မ္ပိုင္ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးရင္း ပ်က္စီးမႈဒဏ္ ကူးစက္ခံရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာပိုင္ အိမ္/ဆုိင္ေတြကေတာ့ ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ အိမ္တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ သာသနာ့အလံေထာင္ၿပီး အိမ္ကုိ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေနတယ္။ အေစာပိုင္းက စိတ္မွာ ဘယ္လုိမွ ခံစားခ်က္ မျဖစ္ေပၚမိေပမယ့္ … အခုလုိ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ခြဲျခားမႈ ထပ္မံျပဳလုပ္ခံေနၿပီလားဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္၀င္မိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးလွည့္ကြက္နဲ႔ အျခားအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ႐ွိလာတုိင္း ၾကားကေန ဓါးစားခံျဖစ္ခဲ့့ၾကရတာ မြတ္စလင္မ္ေတြပါ။ မိတၳီလာရဲ႕ ျမင္ကြင္းကုိျမင္ရေတာ့ ေနာက္မ်ားမွာ ဒီလုိ ဓါးစားခံအျဖစ္နဲ႔ ခံစားၾကရတဲ့ ဒုကၡေတြကေန ကင္းလြတ္ၾကပါေစလုိ႔သာ ေတာင္းဆုျပဳမိတယ္။

မိတၳီလာ အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္ပြားကတည္းက ဒုကၡသည္ျဖစ္ခဲ့ရသူေတြကုိ စားေရရိကၡာေထာက္ပံ့ ကူညီေနၾကတာေတြကလည္း အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ပုဂၢလိက ေစတနာ႐ွင္ေတြသာျဖစ္ပါတယ္။

ေစတနာထက္သန္ၾကတဲ့ အလွဴ႐ွင္ေတြကုိ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အႀကံေပးလုိတာ တစ္ခု ေတြ႕႐ွိလာပါတယ္။ လွဴဒါန္းမႈေတြ ျပဳလုပ္တာလည္း အလြန္ကုိ ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ လတ္တေလာ အခက္အခဲေတြကုိ ေျပလည္ေစပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ စားနပ္ရိကၡာေတြလည္း လုံေလာက္သင့္သေလာက္ လုံေလာက္ေနပါတယ္။ မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာေတာ့ လုိအပ္မႈေတြ ထပ္မံ႐ွိလာႏိုင္ပါတယ္။ အဲလုိ လုိအပ္လာခ်ိန္မွ ထပ္မံ လွဴဒါန္းတာမ်ဳိးလုပ္ၾကရင္ ပုိသင့္ေတာ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုလုိ စားနပ္ရိကၡာ ေထာက္ပံ့ေပးၾကသည့္ နည္းတူ ဒုကၡသည္ေတြ အိမ္ယာျပန္လည္ ထူေထာင္ၿပီဆုိရင္လည္း ကူညီေထာက္ပ့ံမႈေတြ လိုအပ္ေနဦးမယ္ဆုိတာလည္း ျမင္ေတြ႕လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ အတြက္လည္း ပါ၀င္ေပးၾကဖုိ႔ကုိ အႀကံျပဳလုိပါတယ္။

မိတၳီလာၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ၿပီးတဲ့အခါ ျမင္ေတြ႕ရတာက အၾကမ္းဖက္ခံရမႈက ဒုကၡသည္ေတြ မိမိေနအိမ္ေတြမွာ အျမန္ဆုံး ျပန္ေနႏိုင္ခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးသင့္တယ္လုိ႔ ခံယူပါတယ္။ အခုလုိ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ဆက္ၿပီးေနေနရ ဦးမယ္ဆုိရင္ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြ ပုိမုိထိခိုက္လာၿပီး စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ပုိမုိဖိစီးသြားႏိုင္ပါတယ္။

‘ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ’ဆုိတဲ့ စတစ္ကာေလးေတြကုိ ဆုိင္ကယ္တခ်ဳိ႕၊ ကားတခ်ဳိ႕မွာ ကပ္ထားတာေတြ႕လိုက္တယ္။ တကယ္ေရာ ခြင့္တူညီမွ်ၿပီး ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ ျဖစ္ၿပီလား။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ လူမ်ဳိးမေရြး ဘာသာမေရြး လြတ္လပ္စြာ သြားလာႏိုင္တဲ့ နယ္ေျမတစ္ခုကုိ ဖန္တီးႏိုင္ရပါမယ္။ ဘာသာတစ္ခုကုိေတာ့ လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္အ၀ေပးထားၿပီး အျခားဘာသာတစ္ခုကုိေတာ့ လုံၿခံဳေရးေၾကာင့္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ထားထားတာကုိေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ခြင့္တူညီမွ်တယ္လုိ႔ မခံစားႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တကယ့္ကုိ “ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ” ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္တဲ့ မိတၳီလာနယ္ေျမ ျဖစ္လာဖုိ႔ ႏိုင္ငံေတာ္မွ တာ၀န္႐ွိသူေတြအေနနဲ႔ အျမန္ဆုံး ႀကိးစား အေကာင္ထည္ေဖာ္ေဆာင္ေပးသင့္ပါတယ္။

ဒုကၡသည္ မြတ္စလင္မ္ေတြအတြက္ အားကုိးအားထားျပဳႏိုင္ဖုိ႔ တာ၀န္႐ွိသူေတြ (အမည္နာမ မတပ္လုိေတာ့ပါ။) အေနနဲ႔လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ တာ၀န္႐ွိသူေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားေနမႈေတြကုိလည္း အမ်ားျမင္သာတဲ့ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမ်ဳိးနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေပးရင္း စည္းလုံးညီညြတ္မႈကုိ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

* * ဒီေဆာင္းပါးေလးဟာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ မည္သူ႔ကုိမွ် မည္သည္ကုိမွ် ထိခိုက္နစ္နာေစလုိျခင္း အလ်င္းမ႐ွိပါ။ ကၽြန္မ မိတၳီလာေရာက္စဥ္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတာေတြကုိ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ … ဒီေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္႐ႈၿပီး အမ်က္ေဒါသျဖစ္မယ့္အစား အေကာင္းဆုံးအေျခအေနတစ္ခု ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လုိ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ၾကမလဲဆုိတဲ့ စုစည္းညီညြတ္မႈ(Unity)ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

ထီလာအၾကမ္းဖက္ခံရသူမ်ားရဲ႕ ခုိနားရာစခန္း အမွတ္တရ (၁) ဖတ္ရန္။