အဖြားတို႔ေခတ္က ဆြမ္းထမင္းတစ္လုတ္

ေမလ-၄၊၂၀၁၃
M-Media
ေရးသူ- O’Laie Manzu

နံနက္ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္မွာ အဖြားျဖစ္သူဟာ ဘုန္းၾကီး ဆြမ္းေလာင္းျပီး အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာကိုေတြ႕ေတာ့ ဘဝင္မက်တဲ့ေလသံနဲ႔

“နာနီး … ဘာလို႔ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းသြားေလာင္းေနရတာလဲ၊ အီမာန္ပ်က္သြားမယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေလး ဘာေလးၾကည့္ပါဦး” လို႔ က်ေနာ္ေစာဒက တက္ခဲ့တယ္။

“အီမာန္…?”

ေမးခြန္းထုတ္တဲ့ ေလသံခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ အဖြားက တုန္႕ျပန္ခဲ့တယ္။ အနားကပ္လာျပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ရင္ဘတ္ကို လက္ညိဳးနဲ႔ ေထာက္ကာ …

“အီမာန္ဆိုတာ ဒီမွာရွိတယ္။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွမေတြ႕ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္က သိဖို႔လည္းမလိုဘူး။ ျပဖို႕လည္းမလိုဘူး။” လို႔ ျပန္ေျဖျပီး မီးဖိုခန္းထဲသို႔ဝင္သြားခဲ့တယ္။ အဖြားရဲ႕အေျဖကို သေဘာမက်တဲ့ မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ အဖြားကိုသာၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။

တစ္ေအာင့္ေလာက္အၾကာ…နံနက္စာ စားပြဲမွာ ဝိုင္းထိုင္ေနၾကစဥ္ အဖြားက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ …

“လူေတြက လုပ္ရပ္ကိုၾကည့္ျပီးေဝဖန္ၾကတယ္။ အႏွစ္သာရကို မသိဘူး။ အဲဒီလို က်ိဳးေၾကာင္းနားမလည္ဘဲ ထင္သလိုေျပာတက္တဲ့ လူစားမ်ိဳး ငါ့ေျမးတို႔မျဖစ္ရေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္ၾက” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

အဖြားဘာကိုရည္ညြန္းေျပာေနတယ္ဆိုတာကို အရိပ္အမြတ္ ေလာက္ေတာ့သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုလိုရင္းရဲ႕ ေလးနက္မႈကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမသိလိုက္ဘူး။ မေလာက္ေလး မေလာက္စား သိထားတဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြနဲ႔ ဟုတ္လွျပီလို႔ထင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အဖို႔ကေတာ့ အဖြားရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကိုလည္း ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ဘူး။ နံနက္က အဖြားရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ျပန္လည္ေခ်ပဖို႔ဘဲ ဆိုင္းျပင္းေနခဲ့တယ္။ အဖြားေျပာေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ အႏွစ္သာရေတြ၊ က်ိဳးေၾကာင္းေတြက အေစာက ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေလာင္းတာကိုဘဲ ေတြးျမင္မိတယ္။ ဒါေတြက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္မႈမရွိဘူးလို႔ ယူဆတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ စကားဝိုင္းကို လိုရာဆြဲယူခဲ့တယ္။

“မြတ္စလင္တစ္ေယာက္ က ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေလာင္းတဲ့ အလုပ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ဘာအႏွစ္သာရမွလည္းမရွိဘူး။ နားလည္လို႔လည္းမရဘူး။” လို႔ေခ်ပခဲ့တယ္။ ထမင္းဝိုင္းက အျခားမိသားစုဝင္ေတြကေတာ့ လမ္းေပ်ာက္ေနသူေတြလို မ်က္ေစ့ေတြေဝ့လည္လည္နဲ႔ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနၾကတယ္။

“ဒီမနက္ နာနီး ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေလာင္းတာကို ငါ့ေျမးဘဝင္မက်ဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေတြက ဆြမ္းခံထြက္ရင္ ဘယ္သူဆီမွ ေတာင္းခံတာ မဟုတ္ဘူး။ ေစတနာရွိရင္ ေပးလို႔ရတယ္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာသူေတြကို နာနီးဘယ္တုန္းကမွ လက္ခါလီ ျပန္မလြတ္ခဲ့ဘူး။”

“ကန္ေတာ့ပါေသးတယ္လို႔ေျပာလိုက္ရင္ ေနာက္အိမ္ေရွ႕ဘယ္လာေတာ့မလဲ။ အခုေတာ့ ဆြမ္းတစ္ခါ ေလာင္းလိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆို ေန႔တိုင္း အိမ္ေရွ႕လာေတာ့မွာေပါ့”

“ဆြမ္းခံၾကြတယ္လို႔ေျပာရတယ္။ ဗမာစကားမွာ လူၾကီးကိုေျပာတဲ့စကား၊ ရြယ္တူခ်င္းေျပာတဲ့စကား၊ ဆရာသမားေတြကိုေျပာတဲ့စကား ေတြမွာ အသံုးအႏႈန္းမတူၾကဘူး။ ဒီလိုဘဲဘုန္းၾကီးေတြကို ေျပာတဲ့ စကားကလည္း သူ႕အသံုးအႏႈန္းနဲ႔သူရွိတယ္။” ဟု က်ေနာ္ စကားအသံုးအႏႈန္းမွားသြားတာကို ခ်က္ခ်င္း ေထာက္ျပျပီး ျပဳျပင္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္စကားျပန္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔…

“ကန္ေတာ့ပါေသးတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ရိုးရွင္းေပမယ့္ နာနီးပါးစပ္ကေျပာမထြက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေစာတုန္းက ဆြမ္းေလာင္းလိုက္တာက အားနာလို႔မဟုတ္ဘူး။ အလွဴအဒါန္းလုပ္တာ။ ငါ့ေျမးတို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြကို လက္ဖက္ရည္တိုက္လိုက္၊ မုန္႔ဝယ္ေကၽြးလိုက္ မလုပ္ၾကဘူးလား။ အိမ္ဖိတ္ေခၚျပီး ထမင္းလက္စံုမစားၾကဘူးလား။ သူတို႔ေရာဘာသာျခားေတြမဟုတ္ဘူးလား။ ဘာသာျခားျဖစ္လို႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ မေကၽြးေမြးရေတာ့ဘူးလား။ ေသျခာစဥ္စားၾကည့္ပါဦး။ ဘုန္းၾကီးဆိုတာ လူ႕ေတြရဲ႕ သမရိုးက် တြယ္မက္တာေတြကို စြန္႕လြတ္ျပီး တရားအားထုတ္ေနၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တရားကို လက္ခံတာမခံတာက အပထား။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္လုပ္တဲ့သူအတြက္ ထမင္းတစ္လုပ္ လွဴဖို႔လက္တြန္႔မေနရဘူး။”

“ဘုန္းၾကီး ကိုလွဴတာ တျခားသာမန္လူေတြကို ေကၽြးေမြးတာနဲ႔ေတာ့ ဘယ္တူမလဲ။” မတူဘူး ဆိုတာကို အဖြားေရာ က်ေနာ္ေရာ သေဘာထားခ်င္း တိုက္ဆိုင္ေပမယ့္ မတူပံု မတူနည္းကေတာ့ သိသိသာသာ ျခားနားေနခဲ့ပါတယ္။

“ဘုန္းၾကီးကို လွဴေတာ့ သူမ်ားဘာသာကို အားေပးအားေျမႇာက္လုပ္ရာၾကတယ္။ သာမာန္လူေတြကို ေကၽြးေမြးတာက စားျပီးျပီးသြားေရာ။ ေကာင္းက်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ မေကာင္းက်ိဳးလည္းမရွိဘူး။ မိတ္ဖြဲ႕ ရင္းႏွီးတာေလာက္ဘဲရွိတယ္။”

“ဒါဆို ဘုန္းၾကီးကို အလွဴေပးတဲ့ ထမင္းတစ္လုတ္ကေတာ့ ဆိုးက်ိဳးေတြရွိတယ္လို႔ ငါ့ေျမးျမင္ေနလား။”

အဖြားရဲ႕ေမးခြန္းကို ျပန္မေျဖဘဲ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ အားပါပါနဲ႔ ပိတ္ထားလိုက္ျပီး လုပ္ၾကံျပံဳး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ထမင္းတစ္လုတ္ အလွဴေပးတာကို ပံုၾကီးခ်ဲ႕ ေစာဒက တက္ျပီးေျဖမယ့္ အေျဖအတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ရွက္မိတယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္။ ေလးနက္ျပီး သဘာဝက်တဲ့ အေျဖမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ အတြက္ ျပန္မေျဖခဲ့တာဘဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ဝိုးတဝါးသာမွတ္မိေတာ့တယ္။

အလွဴအဒါန္းရဲ႕ဆိုးက်ိဳးကို ရွာၾကံျပီးျပန္ေျဖခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း …

“ပတ္ဝန္းက်င္မြတ္စလင္ေတြ အထင္လြဲကုန္လိမ့္မယ္” တို႕၊ “ကဲ့ရဲ႕စရာေတြျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္” တို႔၊ “မြတ္စလင္ေတြနဲ႔ အယူဝါဒျခင္းမတူတဲ့ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ ထမင္း တစ္လုတ္စာ အင္အား တိုးလာလိမ့္မယ္” တို႔႔ အစရွိတဲ့ အေပၚယံ အေတြးအေခၚနဲ႔သာ အဖြားရဲ႕ေမးခြန္းကို တုန္႔ျပန္လိုက္မိမွာပါ။ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေပမယ့္ မေက်လည္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ နဘန္းလံုးေနတယ္ဆိုတာကို အဖြားက သတိျပဳမိပံုေပၚတယ္။

“ဘာသာျခားတိုင္း စည္းျခားထားဖို႔မလိုဘူး။ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကားေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း အမွန္တကယ္ သိနားလည္ဖို႔လိုတယ္။”

ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို အျမဲ သြန္သင္ဆံုးမတက္တဲ့ အဖြားကေတာ့ စကားအစခ်ီျပီး

“တမန္ေတာ္ေခတ္မွာ မြတ္စလင္ေတြ မကာျမိဳ႕ေတာ္က ထြက္ေျပးတုန္းက ခရစ္ယာန္ေတြ ကူညီေပးခဲ့တယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ကလည္း ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ေတြကို ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ နာနီးတို႔ရဲ႕ ႏွစ္ဘဝသခင္ ေက်းဇူးရွင္ တမန္ေတာ္ျမတ္ က တကိုယ္ေကာင္းမဆန္ခဲ့ဘူး။ အေျမာ္အျမင္ၾကီးတယ္။ ေဖာ္ေရြတယ္။ ရက္ေရာတယ္။ ရိုင္းပင္းကူညီတယ္။ အင္မတန္မြန္ျမတ္တဲ့ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပဘဲ။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က တမန္ေတာ္ျမတ္ကို မြတ္စလင္ေတြ အတြက္ခ်ည္း ေစလြတ္ခဲ့တာမဟုတ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ကလည္း မြတ္စလင္ေတြအ တြက္ခ်ည္း  ေကာင္းက်ိဳးျပဳခဲ့တာမဟုတ္။ လူသားအားလံုးအတြက္။ နာနီးတို႔ကလည္း ဘာဘဲလုပ္လုပ္ ‘လူသားအားလံုးအတြက္’ ဆိုျပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ စဥ္စား လုပ္ကိုင္တက္ရမယ္။ နာနီးတို႔ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးနားဝနဲ႔ ယံုၾကည္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုရ္အာန္ကို နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ရဲ စြႏၷတ္ေတာ္ ျပဳမႈက်င့္ၾကံပံုေတြကို သိထားဖို႔လိုတယ္။ လိုက္နာက်င့္သံုးဖို႔လိုတယ္။ ဒါေတြကို မသိနားမလည္ဘဲ ၾကားဖူးနားဝေတြကိုဘဲအားကိုးလို႔မရဘူး။ နာနီးယံုၾကည့္တဲ့ နာနီးရဲ႕ အီမာန္ [ယံုၾကည္ခ်က္] က ဘုန္းၾကီးကို ဆြမ္းတစ္လုတ္လွဴလို႔ ပ်က္မသြားဘူး။ ေလ်ာ့မသြား။ အကုသိုလ္မျဖစ္သြားဘူး ငါ့ေျမး။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ေျပာတာကိုလည္း ဂရုစိုက္ဖို႔မလိုဘူး။ ကုသိုလ္လုပ္တယ္ အလွဴအဒါန္းလုပ္တယ္ဆိုတာ မြန္ျမတ္ပါတယ္။ တန္ရာတန္ရာ အက်ိဳးဆဝသ္ရပါတယ္။”

အဖြားရဲ႕ ဘာသာေရးနဲ႔ လူသားဝါဒေတြေႏွာင္ဖြဲ႕ျပီး ေျပာဆိုဆံုးမမႈေတြက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္နားထဲမွာ အေပၚယံသာ ၾကားလိုက္မိသလိုဘဲ။ လူ႔သဘာဝလို႔ဆိုရမလား … က်ေနာ္ဦးေႏွာက္ကဘဲ အလုပ္ရႈပ္ေနသလားမသိ။ အေတြးေတြက ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ပလူပ်ံေနေရာ။ ဒါနဲ႔ … ေရအက်ိဳး ဆယ္ပါးရျပီး ဆြမ္းအက်ိဳး ကေတာ့ငါးပါးပဲ ရေကာင္းလားလို႔ မေက်မနပ္ေစာဒက တက္လို႔ ဘုန္းၾကီးက ဆြမ္းခ်က္ရာမွာ ေရလည္းထည့္ရတဲ့အတြက္ ဆြမ္းအက်ိဳး ငါးပါးအျပင္ ေရအက်ိဳး ဆယ္ပါးလည္းပါလို႔ စုစုေပါင္း ဆယ္ငါးပါးရတယ္လို႔ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းေလးကို မ်က္ေစ့ထဲ ေျပးျမင္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အယံုအၾကည္ခ်င္း မတူၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔အဖို႕ ဒီအက်ိဳး ဆယ့္ငါးပါးေတာ့ ရလိမ့္မယ္လို႔မထင္။ ဘယ္သူက ဒီအက်ိဳးေတြ ခ်ီးျမႇင့္မွာလဲ အဖြားကို ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ျပန္တယ္။

“ေကာင္းတာကိုလုပ္တိုင္း အဲဒီေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္ကို အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ကသာ ခ်ီးျမႇင့္ေပးမယ္ဆိုတာကို ငါ့ေျမးမေသမခ်င္းမွတ္ထား။ အဲဒါကိုက အေစာတုန္းက ငါ့ေျမးေျပာတဲ့ အီမာန္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းဘဲ။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ တစ္ပါးတည္းကသာ အက်ိဳးဆဝသ္ ခ်ီးျမႇင့္ေပးသနားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ခိုင္ခိုင္မာမာယံုၾကည္ေနဖို႔လိုတယ္။ နာနီးတို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္အေပၚမွာ အက်ိဳးဆဝသ္ခ်ီးျမႇင့္မယ္-မခ်ီးျမႇင့္ဘူးဆိုတာ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ကသာ ဆံုးျဖတ္ေပးမွာ။ ေကာင္းမူကုသိုလ္ လုပ္ရမွာက နာနီးတို႔တာဝန္ဘဲ။”

အဖြားျဖစ္သူရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈကို အတြန္႔တက္ဖို႔ စကားရွာမေတြ႕ခဲ့။ အဖြားရဲ႕ မြန္ျမတ္တဲ့စိတ္ထားကို ပိုမိုေလးစားခဲ့တယ္။ အစၥလာမ္ဘာသာအေၾကာင္း အဖြားေလာက္လည္းမသိေသးတာကိုေတာ့ ဝန္ခံမိပါတယ္။ အီမာန္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈအေၾကာင္း ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အီမာန္အေၾကာင္း ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္မသိဘဲ အီမာန္ပ်က္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာမိတဲ့အတြက္လည္း ေတြေဝးခဲ့မိတယ္။

ေနာက္ရက္ ဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ ဘုန္းၾကီးကိုေတြ႕ေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းဖို႔ထြက္လာတဲ့အဖြား ဆီကပန္းကန္ကုိ

“က်ေနာ္ သြားေလာင္းေပးမယ္” လို႔ယူခဲ့လိုက္တယ္။

တက္တက္ၾကြၾကြ ဆြမ္းေလာင္းခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ လူၾကီးျဖစ္သူ မနက္တိုင္း ဆြမ္းေလာင္းေနတာ ပတ္ဝန္းက်င္ကျမင္သြားရင္ မေကာင္း။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုစိုက္တယ္လို႔ဘဲေျပာေျပာ ပတ္ဝန္းက်င္ကမြတ္စလင္ေတြ ဟိုေျပာဒီေျပာ ေျပာၾကမွကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိခဲ့တာ အမွန္ဘဲ။ မြတ္စလင္ေတြအၾကား ေျပာစရာျဖစ္… သိကၡာက်မယ္ဆိုလည္း က်ေနာ္သာလၽွင္ သိကၡာက်ပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ သူရဲေကာင္းဝင္လုပ္တဲ့သေဘာလည္း ပါခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။

ဘုန္းၾကီးရွိရာ လမ္းေလၽွာက္သြားခ်ိန္မွာ အဖြားက

“ဖိနပ္မစီးရဘူးေနာ္” ဟုသတိေပးလိုက္တယ္။

အနာနားေရာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးကို ျပံဳးျပလိုက္ေပမယ့္ ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ျပန္မျပံဳးျပဘူး။ မ်က္လႊာခ်ထားျပီး ေရွ႕ဆက္ခရီးႏွင္လိုရာ အရပ္ကိုသာ တည့္တည့္မတ္မတ္ မ်က္ႏွာမူထားတယ္။ ဖိနိပ္ခၽြတ္ျပီး ေျခတစ္လွမ္းေရွ႕တိုးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သပိတ္ထဲကို ထမင္းတစ္ေကာ္ အသာအယာထည့္လိုက္တယ္။ ဘဝတစ္သက္တာမွာ ဘုန္းၾကီးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာေတြ႕ဖူးေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွသာ တစ္ေပခန္႔အကြာ အနားကပ္ဖူးတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ သကၤန္းနဲ႔ သပိတ္သာပါရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ပံုစံနဲ႔ မ်က္ႏွာအေနထားတည္ၾကည္မႈဟာ တမူထူျခားေနသလိုဘဲ။ ႏွလံုးေအးရတယ္လို႔ အေတာ္ၾကာၾကာ စိတ္ထဲမွာ စြဲျမဲေနခဲ့တယ္။

အစကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က မြတ္စလင္မိတ္ေဆြေတြ မျမင္ခင္ ဆြမ္းေလာင္းျပီး အိမ္ထဲ ကျပာကယာ ဝင္ေျပးမလို႔ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းေလာင္းျပီးေတာ့ အသက္ခပ္ပ်င္းပ်င္းရႈထုတ္လိုက္ျပီး ဘုန္းၾကီး လမ္းတဖက္ကို ခ်ိဳးဝင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိ ထမင္းခြက္ေလးကိုင္ကာ မားမားမက္မက္ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ တစ္သက္တာ ထူးထူးျခားျခား အလွဴအဒါန္းလုပ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ေမွာက္ေနလို႕လား၊ ပိတိ ေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနမိလို႔လားေတာ့ က်ေနာ္လည္း မမွတ္မိ။ ေသျခာတာကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုစိုက္ရမယ့္ စိတ္ဓါတ္ တခဏတာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။

အိမ္ထဲျပန္အဝင္မွာ အဖြားက ခ်ိဳခ်ိဳသာသာျပံဳးျပျပီး ထမင္းပန္းကန္ယူသြားခဲ့တယ္။

ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ပံုမွန္ ဆြမ္းေလာင္းေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ၾကာၾကာ ဆက္ျပီး ဆြမ္းေလာင္းေပးေနမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း မစဥ္းစားမိခဲ့။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ေျပာမွာ ကိုလည္း က်ေနာ္ဂရုမမူေတာ့။ တစ္ရက္တစ္ရက္ အေတြးအေခၚ အယူဝါဒေတြ ကင္းရွင္းတဲ့ ထမင္းတစ္လုတ္ အလွဴလုပ္ေနရတာကို ပိတိျဖစ္မိတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး သံုးေလးရက္ေလာက္ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးလည္း အိမ္ေရွ႕မွာ မရပ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ဘုန္းၾကီးကို သူတို႔အိမ္ေရွ႕ပင့္လိုက္ပံုေပၚတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆြမ္းေလာင္း ေပးေနတာကို အျမင္မေတာ္လို႔လား၊ ဘာသာျခားဆြမ္းေလာင္းတာကို မၾကိဳက္လို႔လားေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္းမသိ။

ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာ အမွတ္တရေလးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဖြားရဲ႕ ဆံုးမမႈေတြကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိတိုင္း သတိရေနမိတယ္။

အခုတေလာ ဘာသာေရးအေရးအခင္းေတြျဖစ္ေနေတာ့ ပိုျပီးသတိရမိတယ္။ အဖြားသာရွိေနေသးရင္ တစ္ခ်ိန္က အဖြားေမးခြန္းကို မေျဖဘဲ ႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ ေစာဒကတက္ျပီး အဖြားနဲ႔ စကားဝိုင္း အတြန္႕ရွည္ျဖစ္ဦးမယ္ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့…အဖြားကိုတမ္းတျပီး စိတ္ထဲမွာ ေျပာေနမိတယ္

နာနီးေရ… သေဘာထားမၾကီးႏိုင္ေတာ့တာကိုေတာ့ နားလည္ေပးပါ။ ႏွစ္ေတြလည္းၾကာျပီ… ေခတ္ေတြလည္းေျပာင္းကုန္ျပီ မဟုတ္လား။ ဘုန္းၾကီးေတြကလည္း အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းတစ္လုတ္မေျပာနဲ႔ အနားကပ္ရမွာေတာင္ လက္တြန္႔ေနရျပီ။ ၾကည္ညိဳစရာဆိုတာေတြလည္း ခမ္းေျခာက္ကုန္သလိုပါဘဲ။ အခုဆိုသကၤန္းျခံဳထားတာေတြ႕ရင္ ရင္တထိတ္ထိတ္၊ အႏၱာရယ္ ရွိတယ္လို႔ အခ်က္ျပေနသလို စိတ္ထဲမွာ ေတြးထင္ေနမိတယ္။ ဘုန္းၾကီးျမင္ရင္ အရင္ကလို ႏွလံုးမေအးေတာ့ဘူး။

 

**M-Media အယ္ဒီတာ အီးေမးလ္ကို O’Laie Manzu ေပးပို႔လာေသာ ဝတၳဳတို ျဖစ္ပါတယ္။

**M-Media သို႔ သတင္း၊ေဆာင္းပါး၊ ဘသာျပန္ႏွင့္ ကာတြန္းမ်ား ေပးပို႔လိုလွ်င္ [email protected] သို႔ ဆက္သြယ္ေပးပို႔ႏို္င္ပါသည္။