ဆရာႀကီး ဦး(အဗၺဒူလ္) ရာဇတ္၏ လက္ရာ ရတုပုိဒ္စုံ

အၿငိမ္စား ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္က သူေရးသည့္ တိုင္းရင္း မြတ္စလင္မ္ စာျပဳစာဆုိ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ား (ဒုတိယတြဲ) စာအုပ္ကို စာေရးသူထံ လက္ေဆာင္ ပုိ႔လိုက္ပါသည္။ ဆရာ့ စာအုပ္ထဲတြင္ အာဇာနည္တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၏ အေၾကာင္းလည္း ပါသည္။ ဦးရာဇတ္ ေရးသည့္ ရတုပိုဒ္စုံ ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ထုိရတု ပုိဒ္စုံကို ဖတ္ရေသာ အခါ စာေရးသူထံတြင္ ရွိေသာ ဒဂုံပ ဦးဘတင္၏ မွတ္စုမွ ဦးရာဇတ္၏ ရတုပုိဒ္စုံကို သြား၍ သတိရသည္။

ဦးေလးတင္ (ဒဂုံပ ဦးဘတင္)၏ မွတ္စုတြင္ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၏ ရတုပိုဒ္စုံကုိ ဆရာႀကီး၏ ငယ္ေပါင္းမိတ္ေဆြ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဦးခင္ေမာင္လတ္ (ေနာင္ ျပန္ၾကားေရး အတြင္း၀န္ ျဖစ္ခဲ့သူ) ထံသုိ႔ ေရးပုိ႔ခဲ့သျဖင့္ ဦးခင္ေမာင္လတ္ထံမွ ရရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ေရးသား ထားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

ဆရာေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္၏ စာအုပ္တြင္လည္း-“ဆရာႀကီးသည္ စကားေျပသာမက ရတုကဗ်ာ အေရးအသားလည္း ၀ါသနာပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေရနံေခ်ာင္း တြင္းစား သူေဌးသား၊ ကုန္စည္ ျဖန္႔ျဖဴးေရး မင္းႀကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္ အတြက္ မဂၤလာရတု ပိုဒ္စုံ ေရးသား ေပးပုိ႔ခဲ့သည္။ ဦးခင္ေမာင္လတ္က မိမိမဂၤလာ လက္ထပ္ပြဲ အခမ္းအနားသုိ႔ တက္ေရာက္ရန္ ဆရာႀကီးကို ဖိတ္ၾကားသည္။ ဆရာႀကီးက မဂၤလာ အခမ္းအနားသုိ႔ မသြားႏိုင္သည့္ အတြက္ မဂၤလာရတု ပိုဒ္စုံကို ဖြဲ႕သီပုိ႔လုိက္သည္။ ဤရတု ပုိဒ္စုံကို ဦးခင္ေမာင္လတ္၏ မဂၤလာ အခမ္းအနားတြင္ ဖတ္ၾကားျပသည့္ အခါ ႂကြေရာက္ လာၾကေသာ မင္းပရိသတ္ မ်ားက အထူး သေဘာက် ခ်ီးက်ဴး ၾသဘာ ေပးၾကသည္။ ကာယကံရွင္မ်ား ကလည္း၊ ရတုပုိဒ္စုံကို ဆရာႀကီး၏ မဂၤလာ လက္ဖြဲ႕ အျဖစ္ တျမတ္တႏိုး သိမ္းဆည္းခဲ့ၾကသည္”
ဟု ေရးသား ေဖာ္ျပထား ပါသည္။

ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ ေဒါက္တာေအာ္ေဇာ္ထံ ဖုန္းႏွင့္ဆက္၍ ဤရတုပုိဒ္စုံကို ဆရာမည္သုိ႔ ရေၾကာင္း ေမးရ သည္။ ဆရာက မဂၤလာေဆာင္မ်ားတြင္ မဂၤလာ ရတုပုိဒ္စုံမ်ား လုိက္၍ ရြတ္ဖတ္ေလ့ ရွိေသာ သူတစ္ေယာက္အား ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၏ဇနီး ေဒၚခင္ခင္က “မင္းတို႔ ဆရာႀကီးလည္း မဂၤလာ ရတုပုိဒ္စုံ ေရးစပ္ခဲ့ဖူးတယ္”ဟု ေျပာၿပီးေပးခဲ့သျဖင့္၊ ထိုသူထံမွ ဆရာေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္ ရရွိခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပ ပါသည္။

ဆရာ ေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္၏ စာတြင္၊ ဆရာႀကီး သခၤါက ၁၉၆၉ ခု၊ ဇူလုိင္လ ၁၄ ရက္ေန႔ထုတ္ လုပ္သား ျပည္သူေန႔စဥ္သတင္းစာတြင္ ဤရတုပိုဒ္စုံ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးေရးေၾကာင္း၊ “ကာရန္ အစပ္အဟပ္ႏွင့္ ေလယူေလသိမ္း အဖြဲ႕အႏြဲ႕ တို႔ကား၊ သာမည ပုဂိၢဳလ္ တစ္ဦး၏ လက္ရာ မဟုတ္ဘဲ၊ အေတာ္အတန္ ကဗ်ာဥာဏ္ ရသဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံေအာင္ ႏိုင္ႏုိင္နင္းနင္း ဖြဲ႕ႏိုင္သူတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူ သုေတသီမ်ား ခန္႔မွန္းႏိုင္ေလာက္ေပသည္” ဟုေဖာ္က်ဴးထားေၾကာင္း စသျဖင့္ ေဖာ္ျပ ထားပါသည္။

၁၉၆၉ ခု ဇူလုိင္လ ၁၄ ရက္ေန႔ထုတ္ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္ သတင္းစာကို ရွာမရ၍ ဆရာႀကီး သခၤါ၏ ေဆာင္းပါး ကို စာေရးသူ မဖတ္ရပါ။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာႀကီး၏ ေျမးကေလး ေဒါက္တာမြန္မြန္ေအာင္သည္ ထား၀ယ္ တကၠသုိလ္ျမန္မာစာ ဌာနသုိ႔ ေျပာင္းလာပါသည္။ “ဘမ်ဳိးဘိုးတူ”ဆိုသကဲ့သုိ႔ ဆရာမ မြန္မြန္ေအာင္ကလည္း “ပန္းႏွင္း မြန္မြန္”ကေလာင္အမည္ျဖင့္ စာမ်ားေရးသည္။ (ယခု ရန္ကုန္သုိ႔ ေျပာင္းသြားၿပီ) ဆရာမ ေပး၍ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ထုတ္ ျမ၀တီမဂၢဇင္းမွ ဆရာႀကီး သခၤါ၏ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရပါသည္။ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ ေရးသည့္ ရတုပုိဒ္စုံ ၃ ပုဒ္အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာ ႀကီးသခၤါ၏ ေဆာင္းပါးတြင္
“ဤရတုပုိဒ္စုံ ၃ ပုဒ္ကား၊ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၏ လက္ရာ အစစ္မ်ားသာတည္း။ ထုိရတု ပိုဒ္စုံကို ဆရာႀကီးသည္ မကြယ္လြန္မီ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က ဆရာႀကီး၏ ငယ္ေပါင္း မိတ္ေဆြ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးခင္ေမာင္လတ္ (ျပန္ၾကားေရး အတြင္း၀န္ ဦးခင္ ေမာင္လတ္၊ ယခု ကြယ္လြန္ၿပီ)ထံ သုိ႔ ေရးပုိ႔ခဲ့ေသာ ရတုပိုဒ္စုံမ်ား ျဖစ္သည္ဆို၏။

ယခုဆုိလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေက်ာ္မွ်ပင္ ရွိခဲ့ရာ၊ စာေဟာင္း တစ္ပုဒ္ ပင္ဟူ၍ ဆုိရေပမည္။ ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာအရ ဦးခင္ေမာင္လတ္မွာ ေရနံေခ်ာင္း ဇာတိ ျဖစ္ဟန္တူကာ၊ ေရနံေျမသူ တစ္ဦး ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ရာမွ ထုိစဥ္ အခါက မေကြးၿမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္ ဟန္တူ၏။ ထုိရတုပုိဒ္စုံ ၃ ပုဒ္ကို ဤစာေရးသူသည္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာ ဦးစန္းေမာင္(သန္လ်င္ ငဇင္ကာႏွင့္ ေပၚတူဂီရာဇ၀င္ က်မ္းျပဳ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ၤြၽဃွ ဘြဲ႕ရ စာေရးဆရာ သီဟ၊ ယခုကြယ္လြန္)ထံမွ ကူးယူရရွိခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။

ဦးစန္းေမာင္မွာ ထုိစဥ္က ဒီးဒုတ္ ဆရာခ်ဳိ မကြယ္လြန္မီ ႏိုင္ငံေရးမ်ားေၾကာင့္ အလြန္ အလုပ္မ်ားေနေသာ ဆရာ့အား တပည့္ရင္း တစ္ဦးအေနျဖင့္ ကူညီ ကာ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနစဥ္ ျဖစ္၏။ စာေရးသူတုိ႔ကလည္း သူ႔ထံသုိ႔ ေရာင္းရင္း ေရးေဖာ္ေရးဖက္ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္၍ မၾကာ မၾကာ ေရာက္ခဲ့၏။

သုိ႔ႏွင့္ ၁၉ ဇူလုိင္တြင္ လူသတ္သမားမ်ား လက္ခ်က္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ တကြ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆုံး ကြယ္လြန္သည့္ အခါ တြင္လည္း ဆရာခ်ဳိ႕ အေၾကာင္း မ်ားႏွင့္ သူ႔ထံသုိ႔ ေရာက္သြားရာမွ က်ဆုံးေလေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ စကားစပ္မိရာ၊ ယခုဦးရာဇတ္ (ထိုစဥ္က ၀န္ႀကီး) အေၾကာင္းသုိ႔ ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္၏။

ဦးစန္းေမာင္(သီဟ)က ဆရာႀကီး ေဆးေပါ့လိပ္ အလြန္ ႀကိဳက္တတ္ပုံကေလးမ်ားႏွင့္ တကြ ယခုကဲ့သုိ႔ မကြယ္လြန္မီ အခ်ိန္ ကေလးတြင္ ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ အစုိးရ၀န္ႀကီး အဖြဲ႕၀င္မ်ားႏွင့္ သူသြားေရာက္ ေတြ႕ဆုံ သတင္းေထာက္ ခဲ့စဥ္ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ ေရးခဲ့သည္ ဆိုသည့္ ရတုကဗ်ာ သုံးပုဒ္ ကုိ ရရွိခဲ့ေၾကာင္း စကားစပ္မိ ေျပာဆုိပါ၏။

ဤတြင္ စာေရးသူမွာ စာသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ အတုိင္း ဦးစန္းေမာင္ထံမွ ထုိ ကဗ်ာကို မရအရ ေတာင္းပန္ တုိးလွ်ဳိး ၾကည့္႐ႈ ခြင့္ေတာင္းၿပီးေနာက္၊ ကူးယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္”
ဟု ေရးသားေဖာ္ျပထားပါသည္။

သုိ႔ျဖစ္ရကား ဆရာႀကီး သခၤါက ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္က သူ၏ငယ္ေပါင္း မိတ္ေဆြ ဦးခင္ေမာင္လတ္ထံ ေရးပို႔ခဲ့ ေသာ ရတုပုိဒ္စုံ သုံးပုဒ္ကုိ ဦးစန္းေမာင္ (စာေရးဆရာ သီဟ)ထံမွ ရရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ဦးေလးတင္ (ဒဂုံပ ဦးဘတင္) မွတ္စုတြင္ ထုိရတုပိုဒ္စုံ သုံးပုဒ္ကုိ ဦးခင္ေမာင္လတ္ထံမွ ရရွိခဲ့ ေၾကာင္း ေရးထားသည္။ ဆရာေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္ကမူ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၏ ဇနီး ေဒၚခင္ခင္ကုိယ္တုိင္က သူ၏ ခင္ပြန္း ေရးသားခဲ့သည့္ ရတုပိုဒ္စုံ သုံး ပုဒ္ကုိ ေပးခဲ့၍ ရရွိခဲ့သူထံမွ တစ္ဆင့္ ရခဲ့ပါသည္ဟု ဆုိထားသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဤရတုပိုဒ္စုံ သုံးပုဒ္ကား ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ ေရးခဲ့သည္ဆုိသည္မွာ အျငင္း ပြားစရာ မရွိခဲ့ေပ။

ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ လက္ရာ ရတုပုိဒ္စုံကုိ ေဖာ္ျပရလွ်င္-
“၁။ ငယ္ေပါင္း မိတ္ေဆြ၊ မန္း ရပ္ေျမက၊ ေစ့ေရေတြးဆ၊ ခ်ီအခ်ျဖင့္၊ ညီမွ်ေစမႈ၊ စုံရတုဟု၊ ယခု ေရးစီ၊ စာပလီကို၊ နာရီဖင့္လ်ား၊ ခြင့္မအားလည္း၊ ရပ္ျခားေ၀းၾကဴ၊ စာေပးသူအား၊ ေရးယူေၾကာင္း ဟိတ္၊ ခ်စ္ၾကည္စိတ္ျဖင့္၊ တစ္ဆိတ္ေလာက္ပင္၊ ႐ႈေစခ်င္၏၊ ဟုိစဥ္ငယ္ေသာ္၊ သက္ဆယ္ေက်ာ္ က၊ ႏွစ္ေဖာ္တူကြ၊ ေမတၱာမွ်၍၊ ေဒသကြာေ၀း၊ ရွိေလေသးလည္း၊ ေအးလွ်င္အတူ၊ ပူလွ်င္မကြဲ၊ ရွိ စျမဲဟု၊ ၀မ္းထဲပုိက္ခါ၊ ဆင္မိပါ၏။ ယခုတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ဇာတ္ ေျပာင္း၍၊ ငယ္ေပါင္းမ်ဳိးျမတ္၊ ခင္ေမာင္လတ္၏ စုတ္သပ္ခ်င္ဖြယ္၊ ခ်စ္ႀကိဳးႏြယ္သည္ ပ်က္ ျပယ္ထင္ရျပန္ေတာ့သည္။

၂။ သြယ္ေျပာင္းလွစ္ေႁခြ၊ မွာလုိက္ေပ၏၊ ရက္ေရမကြာ၊ ထုိစဥ္ခါ က၊ စာလာစာျပန္၊ စာတမန္သည္၊ ဖန္ဖန္သြယ္ဆက္၊ ရွိပါလ်က္ႏွင့္၊ ျဖစ္ပ်က္ရပုံ၊ ေၾကာင္းဥႆုံကို၊ ေစ့ ငုံေသခ်ာ၊ မသိပါငဲ့၊ ထင္ရာထင္ မွား၊ ၾကံစဥ္းစားေသာ္၊ ရပ္ျခား နယ္ေ၀း၊ ၿမိဳ႕မေကြးက၊ စာေပး ေလတိုင္း၊ ေရလိႈင္းျမစ္ေၾကာ၊ စာ သေဘၤာသည္၊ ၀ဲၾသဃစုတ္၊ နစ္ ခါျမဳပ္၍၊ ငုပ္ေလသေလာ၊ ၾကံ စိတ္ေစာလ်က္၊ ေတြးေတာစဥ္တြင္၊ ယခင္မိတ္ဦး၊ သူတစ္ထူး၏၊ အိမ္ မွဴးထံေမွာက္၊ ပုိ႔ေရာက္ေစလာ၊ လတ္၏စာကို၊ ေသခ်ာသိမွ၊ သတိရ၍၊ ျဖစ္ရေလတယ္၊ ညိႇဳး စိတ္ငယ္သည္၊ ရွက္ဖြယ္ျမင္ရ ျပန္ေတာ့သည္။

၃။ ဘယ္ေၾကာင္းျဖစ္ေထြ၊ ျမင္မိေခ်၏၊ ေရႊေငြစုေပါင္း၊ ေရနံ ေခ်ာင္းဟု၊ ျမစ္ေစာင္းမုိ႔မုိ႔၊ မိႈင္း ရည္ညိဳ႕တဲ့၊ ၿမိဳ႕နဂရာတြင္၊ သျပာ စန္းေငြ၊ သန္းကုေဋၿဖိဳး၊ မွန္းေျခ တိုး၍၊ အက်ဳိးခြင့္ေပး၊ တြင္းသူေဌး၏၊ ရင္ေသြးပိုက္ျဖာ၊ ပ်ဳိႏု ထြားႏွင့္၊ စုလ်ားပတ္ရစ္၊ လြတ္ ေပါင္းက်စ္၍၊ အခ်စ္ဓာတ္ေငြ႕၊ သူ႔ရင္ေငြ႕ေၾကာင့္၊ ေမ့ေလသလား၊ စဥ္းစားတတ္ေပါင္၊ တုိ႔ေမာင္ ေမာင္သည္၊ ယေခါင္ျပကေတ့၊ စိတ္မွေရြ႕လ်က္၊ လိပ္ေမ့ဖြတ္ေမ့၊ ပတတ္ေမ့ႏွင့္၊ ေမ့အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေမ့ ပင္ပ်ဳိးလည္း၊ မညႇိဳးေမတၱာ၊ ရွိ လ်က္ပါဟု၊ ထက္ညာမန္းေပ်ာ္၊ အေဆြေတာ္က၊ ထုတ္ေဖာ္႐ႈဖြယ္၊ စီကုံးျခယ္သည္၊ ဆက္သြယ္ခင္ရ ျပန္ေတာ့သည္။” ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာႀကီးဦးရာ ဇတ္၏ ရတုပုိဒ္စုံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္က သူ၏ စာအုပ္ တြင္ –

“အခ်ီညီ အခ်ညီ ရတုျဖစ္ပါသည္။ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။ “ဆရာ ႀကီး၏ ရတုတတိယပုိဒ္လာလိပ္ ေမ့ဖြတ္ေမ့၊ ပတတ္ေမ့ႏွင့္၊ ေမ့ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေမ့ပင္ပ်ဳိးလည္း၊ မညႇိဳး ေမတၱာ၊ ရွိလ်က္ပါ” ဟူေသာ ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာဥာဏ္ ကြန္႔ျမဴး ခ်က္သည္ မေနာေခြ႕၊ သေဘာ ေတြ႕ဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။

“နာရီဖင့္လ်ား၊ ခ်စ္ႀကိဳးႏြယ္၊ သြယ္ေျပာင္းလွစ္ေႁခြ၊ ၾကံသစိတ္ေစာ၊ အိမ္မွဴးထံေမွာက္၊ မႈိင္းရည္ ညဳိ႕တဲ့၊ သေျပစန္းေငြ၊ သန္းကုေဋ ၿဖဳိး”စသည့္ က်စ္လ်စ္ေသာ အသုံး ေကာင္းမ်ားသည္ စာဆုိ၏ ဂႏၴ၀င္ ထဲထဲ၀င္၀င္ ရွိမႈ ေပၚလြင္ပါသည္” ဟုေရးသားထားေပရာ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ တစ္ေယာက္၏ ေ၀ဖန္ခ်ီးက်ဴး ေရးသားထားခ်က္ ရွိၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔ အေနႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် အခ်ဳိ ေပၚသကာ ေလာင္း၍ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ က်ဆုံးစဥ္က စာေရးသူမွာ ၆ ႏွစ္သား အရြယ္သာ ရွိေသးရာ၊ ဆရာႀကီးအား မျမင္ဖူးလုိက္ ပါ။ ဆရာႀကီး၏ နာမည္ႏွင့္ ႐ုပ္ လကၡဏာ၊ အ၀တ္အစား၊ အဆင္အျပင္ တို႔ကိုသာ ဓာတ္ပုံမ်ားတြင္ သာမန္ေတြ႕ ျမင္ရသူတစ္ဦးအေနျဖင့္ကား၊ ထုိကဗ်ာ သည္ ဆရာႀကီး၏ လက္ရာျဖစ္သည္ဟု ဆုိလွ်င္ အမွန္သံသယစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ အံ့ၾသသြားရပါသည္။ အျခားသူမ်ား လည္း စာေရးသူကဲ့သို႔ပင္ မုခ်ျဖစ္မည္။ ဆရာႀကီးသည္ တုိက္ပိုင္ အင္စပက္ေတာ္ မစၥတာရွိတ္ (ခ) အဗၺဒူလ္ရဟ္မန္ႏွင့္ ေဒၚပလုတ္(ခ) ေဒၚၿငိမ္းလွတုိ႔မွ ေမြးဖြား လာေသာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာႀကီး၌ ငယ္မည္ “ေမာင္ေမာင္ႀကီး” ဟူေသာ ျမန္မာ အမည္ရင္း ရွိျခင္း၊ ၁၀ တန္းက တည္းက ပါဠိဘာသာကုိ ယူခဲ့ျခင္း၊ အုိင္ေအအထက္တန္း တက္ခ်ိန္ အဂၤလိပ္ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲတြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ ရာ ပထမဆု ရရွိျခင္း၊ အိႏၵိယ ႏုိင္ငံထုတ္ New Time မဂၢဇင္းတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္မွ ၃၆ ေကာင္ထီ အေၾကာင္း ေဆာင္းပါး ေရးသားေပးပို႔ခဲ့ရာ ပထမတန္း ေဆာင္းပါးဆု ရရွိျခင္း၊ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္တြင္ မႏၲေလး ဗဟိုအမ်ဳိးသား ေက်ာင္း၌ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ပါဠိဘာသာ သင္ၾကားပုိ႔ ခ်ေသာ ဆရာတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျခင္း၊ မႏၲေလး နန္းထိပ္ရွိ မဟာ၀ိသုတာရာမ ေက်ာင္းတုိက္ အတြင္းရွိ ဓမၼာ႐ုံ၏စာ ၾကည့္တုိက္အသင္း ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ ယူခဲ့ျခင္း၊ ဆရာႀကီးသည္ ရဟန္းရွင္လူ မ်ားႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေပါင္းသင္းဆက္ ဆံေလ့ရွိျခင္း၊ ဗုဒၶအယူ၀ါဒကုိ အထူး ေလးစားေသာ မႏၲေလးကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ႀကီး တစ္ၿမိဳ႕ရွိ အမ်ဳိးသားအထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့ျခင္း၊ အစုိးရအဖြဲ႕တြင္ ပညာေရး ႏွင့္ အမ်ဳိးသား စီမံကိန္း ဌာန၀န္ႀကီး ျဖစ္ လာေသာအခါ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ တြင္ မႏၲေလး ဥပစာ ေကာလိပ္ကို အျမန္ဆုံး ဖြင့္လွစ္ေစခဲ့ျခင္း၊ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ႀကီးျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ဦးကိုေလးႏွင့္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ျခင္း၊ မႏၲေလး တကၠသိုလ္ တည္ေထာင္ၿပီးလွ်င္ ပါဠိ တကၠသုိလ္ႀကီး တစ္ခု တည္ေထာင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ျခင္း (ယေန႔ ျမင္ေတြ႕ၾကရ ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတိၱသာသနာ့ တကၠသိုလ္၊ မႏၲေလး၏ ေရွ႕ေျပးဟု ေခၚ ဆုိႏိုင္သည္) ရဟန္း သံဃာ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ား၏ ေလးစား ခ်စ္ခင္ျခင္းကို ခံယူခဲ့ရျခင္း၊ ေရႊနန္းတြင္း အတၳဳပၸတိၱေခၚ လက္ထက္ေတာ္တြင္း အျဖစ္အပ်က္ စာတမ္း အမည္ျဖင့္ မႏၲေလး သူရိယတိုက္မွ ၁၉၃၆ ခုတြင္ ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္း၊ မႏၲေလး သူရိယ သတင္းစာ တတိယ အႀကိမ္ ႏွစ္လည္ အထူးထုတ္ စာေစာင္တြင္ ကမၻာ့ေသမင္း၏ ၀ါဏိဇၨ ေခါင္းစဥ္ ျဖင့္ ေဆာင္းပါးေရးသားခဲ့ျခင္း စသည့္ အခ်က္မ်ားကုိ ဆရာႀကီး၏ အတၳဳပၸတိၱ တြင္ ဖတ္ရေသာအခါ အထက္ပါရတု ပိုဒ္စုံကို ဆရာႀကီး ေရးသားခဲ့သည္ဟုဆို သည္ကုိ မအံ့ၾသေတာ့ပါ။ သုိ႔ေၾကာင့္ အာဇာနည္ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၏ လက္ရာရတု ပုိဒ္စုံကို စာဖတ္ ပရိသတ္မ်ား အံ့ၾသၾကရေလေအာင္ မွ်ေ၀ခံစား လုိက္ရပါတယ္။

credit  ဒီေနရာတြင္ ေမာင္သန္းေဆြ(ထား၀ယ္) ေရးသားေသာ အာဇာနည္ႏွစ္ဦးေရးတယ့္ ကဗ်ာ ေဆာင္းပါးမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။