ေနရာ……

ကားစထြက္ေတာ႔ ေျခာက္နာရီထိုးျပီး ဆယ္မိနစ္ခန္႔ပင္ စြန္းေနေလျပီ။ အိပ္ယာထေနာက္က်၍ ကားကိုမွီလုမီခင္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ တနဂၤေႏြမို႔ ကားလက္မွတ္ကလည္း ၀ယ္ရက်ပ္ေလသည္။ ၾကိဳ၀ယ္မထားမိသည္က အမွားပင္။ မိုးတြင္းျဖစ္သည္မို႔ တစ္ေျပာက္ႏွစ္ေျပာက္ေသာ မိုးေရစက္မ်ားက ကားစထြက္သည္ႏွင္႔ ၀ရုန္းသုန္းကား ရြာခ်လိုက္ေလေတာ႔သည္။ ဘားအံ-ေမာ္လျမိဳင္ လိုင္းကားေလးကေတာ႔ ခရီးဆက္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္………………..။

မူလတန္းျပဆရာမတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ႔ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရွာင္တခင္အလုပ္တာ၀န္တစ္ခုေပၚလာ၍ မလြဲေရွာင္သာလွေပ။ ကားက နံနက္ေျခာက္နာရီအေခါက္ျဖစ္သည္မို႔ ေစ်းသည္မ်ားပါမက အိမ္ျပန္ၾကသည္႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူမ်ားျဖင္႔ပါ ျပည္႔သိပ္က်ပ္ေနသည္မွာ ေျခခ်စရာပင္မက်န္ေတာ႔ေခ်။ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕မွ ဘားအံျမိဳ႕ထိဆိုလွ်င္ တစ္နာရီခြဲေက်ာ္ခန္႔သာ စီးရေသာ္လည္း ကၽြန္မလိုေနရာမရ၍ မတ္တပ္ရပ္စီးရသည္႔ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ႔ မေထာင္းသာလွေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ခရီးေရာက္ဖို႔က အေရးၾကီးေနသည္မို႔ သြားရေပဦးမည္။

ကၽြန္မလိုပင္ မတ္တပ္ရပ္စီးၾကရသည္႔ ခရီးသည္မ်ားက အပံုအပင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ဘယ္လမ္း၊ ဘယ္ခရီးတစ္ေထာက္တြင္ ဆင္းၾကမည္ဆိုသည္ကိုေတာ႔ ကၽြန္မ မသိေခ်။ ကံဆိုးသည္ကေတာ႔ ကၽြန္မနံေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါလာသူတစ္ဦးမွာ အရက္ေစာ္မ်ားနံေစာ္ေန၍ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပင္ မတ္မတ္မရပ္ႏိုင္ဘဲ ဇက္က က်ိဳးက်လုနီးပါးျဖစ္ေနေပသည္။ ကၽြန္မႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္းတစ္ခံုေက်ာ္ရွိ လူကံုထံမိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူမအတြက္ တစ္ေယာက္စာကို ထိုင္ခံုႏွစ္ခံု၀ယ္ထားသည္ထင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ သူမ၏ ၾကီးမားလွေသာ လက္ကိုင္အိတ္ၾကီးကို က်န္ခံုအလြတ္ေပၚတြင္တင္၍ ဖုန္းေျပာေနပါသည္။ သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေနေသာ မိုးသံေတြကိုေတာ႔ သူမ၏အသံက အံ႔ၾသစရာေကာင္းလြန္းလွေအာင္ ျဖိဳခြဲလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္ပိုင္ကားက စက္တခုခုခ်ိဳ႕ယြင္းသြား၍ လိုင္းကားႏွင္႔သာ ခရီးသြားလိုက္ရသည္႔အေၾကာင္းကို သူမ၏ အေယာက္ငါးဆယ္မွ်ရွိေသာ မိတ္ေဆြမ်ားထံသို႔ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေၾကာင္းၾကားလ်က္ရွိေနေလသည္။

လိုင္းကားၾကီးသည္ ကားလမ္းၾကမ္းကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုင္း ဘယ္ညာယိမ္းထိုးလ်က္ရွိရာ ကၽြန္မေခါင္းအေပၚတည္႕တည္႕ရွိ ကားအမိုး၏ အေပါက္အျပဲေၾကာင္းမွတဆင္႔ မိုးေပါက္မ်ားက ေခါင္းေပၚသို႔ တေျဖာက္ေျဖာက္က်ေနေပသည္။ ခံစားတတ္သူအဖို႕ေတာ႔ ဂီတသံတစ္ခုႏွင္႔ပင္ တူေနေသးေပဦးမည္။ ကၽြန္မေျခေထာက္အေရွ႕တည္႕တည္႕တြင္ေတာ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္ေတာင္းမ်ား ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မိုးႏွင္႔အတူ ေလတခ်က္တခ်က္ေ၀႕တိုင္း မွ်စ္ခ်ဥ္နံ႔က စူးစူးရွရွ ထြက္လာေလသည္။ မွ်စ္ခ်ဥ္သည္၊ ငါးေျခာက္ငါးပိသည္မ်ားႏွင္႔ အမ်ိဳးအမည္အတိအက်မသိေသာ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ထုပ္ပိုးကိုင္ေဆာင္လာသူ ခရီးသြားမ်ားလည္း မ်ားစြာရွိေလသည္။ ကားစပယ္ယာတစ္ေယာက္၏အသံမွလြဲ၍ က်န္လူမ်ား၏အသံက တိတ္ဆိတ္လြန္းလွေပသည္။ နံနက္ေစာေစာျဖစ္သည္႔အျပင္ မိုးကလည္း ေအးစိမ္႔လွသည္မို႔ ကိုယ္႕အေတြးႏွင္႔ကိုယ္ေမ်ာေနၾကသည္႔ သူမ်ားသာျဖစ္ေလသည္။ အခ်ိဳ႕ခရီးသြားမ်ား၏ မ်က္ႏွာတြင္ ပရိေယသန၀မ္းစာေရးအတြက္ အျပင္းအထန္ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနရမွဳေၾကာင္႔ ပရိေဒ၀အရိပ္အေယာင္မ်ားက အထင္းသားရွိေနေပသည္။

ကားေနာက္ဆံုးတန္းရွိ ေတာင္းၾကီးေဘးတြင္ ထိုင္ေနသူမိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္၏ ေနေလာင္ထားေသာမ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ ပါးကြက္ၾကားၾကီးမ်ားက ေနရာယူထားေလသည္။ မိုးေငြ႕ေတြက ေအးစိမ္႕ေနသည္႔တိုင္ေအာင္ သူမရင္ထဲရွိ ေသာကမီးကို မျငိမ္းသတ္ႏိုင္သည္႔အလား ပါးကြက္ၾကီးေပၚသို႔ နဖူးဆံစမွ ေခၽြးေၾကာင္းၾကီးမ်ားက စီးက်ေနေပသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည္႔တတ္သူအဖို႔ ျမင္၏ဟုပင္ ေျပာရေလမလား သို႔မဟုတ္ အလွတရားကို ျမင္ေအာင္ၾကည္႔လွ်င္ ျမင္ႏိုင္သည္ဟူ၍ပဲ ေျပာရေလမလား မသိေခ်။ ကၽြန္မ၏ မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ေတာ႔ ထိုပါးကြက္ၾကားၾကီးမ်ားေပၚရွိ ေခၽြးေၾကာင္းၾကီးမ်ားသည္ သံလြင္ျမစ္ၾကီးစီးဆင္းေနသေယာင္အလား ပသာဒရွိလွေပသည္။ သူမ၏ေဘးတြင္ေတာ႔ စာကေလးအၾကြပ္ေၾကာ္ေခြေရာင္းသည္႔ ေကာင္ေလးသည္ ပလတ္စတစ္အိတ္ျဖင္႔ စြပ္၍ခ်ည္ထားေသာ သူ၏ စာကေလးေခြေၾကာ္မ်ားေပၚရွိ မိုးေရစက္မ်ားကို အျပင္းအထန္ခါခ်လ်က္ရွိကာ ထိုင္ခံုေနာက္တန္းက သံတိုင္ေလးမ်ားကို အေျပးအလႊား ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ရွိေပသည္။ ကားတစ္ခ်က္ခုန္တိုင္း လြတ္ထြက္သြားလုမတတ္ျဖစ္ေသာ သူ၏လက္မ်ားကို ဂရုစိုက္မေနအားဘဲ စာကေလးေခြေၾကာ္မ်ား ေၾကမြသြားရေတာ႔မည္႔အေရးကိုသာ အာရံုေပးစူးစိုက္ေနရသည္႔ သူ၏ဘ၀ေပးတာ၀န္ကိုေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုထက္ပင္ ကၽြန္မ ပိုသနားသြားမိေလသည္။

မိုးေတြသည္းကာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္လံုး မွဳန္မိွဳင္းေနသည္႔အျပင္ ကားကလည္း အသက္လုေမာင္းေနရသည္႔အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္းမ်ားကေတာ႔ သဲကြဲမေနပါ။ ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ က်န္ခဲ႔ေသာ အပင္စိမ္းစိမ္းမ်ား၊ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား၊ ဘုရားငုတ္တိုေလးမ်ား၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင္႔ ေတာင္တန္းငယ္ေလးမ်ားကေတာ႔ အေတာ္ၾကည္႕ေကာင္းလွေပသည္။ ခရီးတေထာက္နားလိုက္၊ ခရီးသည္မ်ားတက္လိုက္ဆင္းလိုက္ျဖင္႔ပင္ ကားေလးက ခရီးဆက္ေနဆဲ…….။ အမွန္တကယ္တမ္းေတာ႔ လူတစ္ေယာက္၏ တာ၀န္ႏွင္႔၀တၱရာမ်ားသည္ ပ်ားတစ္ေကာင္ကဲ႔သို႔ပင္ ရွဳပ္ေထြးမ်ားျပားေနေပသည္။ သည္လိုႏွင္႔ပင္ ဘားအံျမိဳ႕နားသို႔ ေရာက္လုေရာက္ခင္ျဖစ္ေသာ ေကာ႕က်ိဳက္ေက်းရြာေလးသို႔ပင္ ဆိုက္ေရာက္ခဲ႔ေခ်ျပီ။ ေကာ႕က်ိဳက္ေက်းရြာမွ ဘားအံျမိဳ႕သို႔ ကားျဖင္႔သြားမည္ဆိုလွ်င္ တစ္ဆယ္႔ငါးမိနစ္ခန္႔မွ် ၾကာျမင္႔ေပလိမ္႔မည္။ ေကာ႕က်ိဳက္ေက်းရြာအေရာက္ ကၽြန္မ၏ ညာဘက္ေဘးခံုတြဲရွိ လူတစ္ေယာက္ဆင္းသြားေလသည္။ ထိုသူထသြားေတာ႔ ထိုင္ခံုေနရာအလြတ္ေလးတစ္လံုး က်န္ခဲ႔ေပသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မတ္တပ္ရပ္စီးသူမ်ားထဲမွ လူရြယ္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးလူၾကီးတစ္ေယာက္တို႔သည္ က်န္လူအားလံုးကို နင္းျဖတ္ေက်ာ္လႊားလာကာ ထိုထိုင္ခံုနားသို႔ ဒေရာေသာပါးျဖင္႔ ေျပး၀င္လာၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မထင္မွတ္သည္႔ ကိစၥတစ္ခုက ျဖစ္ပြားလာခဲ႔ေလသည္။ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးလူၾကီးက ထိုင္ခံုလုပြဲတြင္ ပန္း၀င္သြားျပီး ၀င္ထိုင္လုဆဲဆဲ ေျခလွမ္းျပင္ေနသည္ကို အေစာက လူရြယ္က ေျချဖင္႔လွမ္းထိုးလိုက္ရာ ထိုလူၾကီးက ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားျပီး ေရွ႕သို႕အနည္းငယ္ယိုင္သြားကာ ေမွာက္က်လုမတတ္ျဖစ္သြားေလသည္။ ျပဳတ္က်မသြားဖို႕အေရး က်န္လူမ်ားက ၀ိုင္း၍ ဖမ္းဆုပ္ေပးထားၾကရပါသည္။ ထိုရွဳပ္ေထြးေနေသာအေျခအေနကုိ အခြင္႔ေကာင္းယူ၍ လူရြယ္က ၀င္ထုင္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္သံမ်ား ကားထဲမွ လြင္႔ပ်ံလာပါသည္။ ရယ္ေသာသူအမ်ားအျပားမွာ ထိုင္ခံုေနရာရထားျပီးသူမ်ားႏွင္႔ အေစာက လူရြယ္လည္း အပါအ၀င္ပင္ျဖစ္ေလသည္။

ကၽြန္မကေတာ႔ အေတာ္ပင္ အံ႔ၾသမွင္သက္မိေလသည္။ တစ္ဆယ္႔ငါးမိနစ္မွ်ေသာ ခရီးအကြာအေ၀းသည္ အဘယ္မွ်ရွိမည္ကိုေတာ႔ ကၽြန္မ အတိအက်မသိေခ်။ သို႔ေသာ္ တစ္ဆယ္႔ငါးမိနစ္မွ်ေသာအခ်ိန္သည္ အလြန္တိုေတာင္းေနမွန္းေတာ႔ ကၽြန္မ ေသခ်ာသိပါသည္။ ထိုတိုေတာင္းလွေသာအခ်ိန္ေလးအတြင္းတြင္ ထိုင္စရာေနရာမရေတာ႔ေကာ ဘာအေရးနည္း။ ဘာေတြမ်ားနစ္နာဆံုးရွဳံးစရာ ရွိႏိုင္မည္နည္း……..။

ကားႏွင္႔သြားေနရသည္႔ခရီးကို “ဘ၀ခရီး” ဟုေျပာလွ်င္ ကားေပၚမွခရီးသည္မ်ားသည္လည္း “ဘ၀ခရီးသည္” မ်ားပင္ျဖစ္ေလသည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ထိုတိုေတာင္းလွေသာ ဘ၀ခရီးအတြက္ ထိုင္စရာေနရာတစ္ေနရာကို အမ်ားသူငါ ေမွာက္ရက္လဲေအာင္ ေျခထိုးျပီး ရွာရမည္လား။ ကၽြန္မကေတာ႔ သူမ်ားအထုပ္ျဖည္ျပျပီးမွ ရလာမည္႔ေနရာတစ္ခုကို တမ္းမက္ျခင္းမရွိသည္မွာ ေသခ်ာလွေပသည္။ ကၽြန္မ၏ ဘ၀ခရီးတြင္ ေျခစံုခ်ျပီးပဲ မတ္တပ္ရပ္ရရပ္ရ၊ ေျခတစ္ေခ်ာင္းေထာက္၍ပဲ မတ္တပ္ရပ္ရရပ္ရ၊ ကၽြန္မ၏ ျဖစ္တည္မွဳအတြက္ ရိုးသားစြာရပ္တည္ခြင္႔တစ္ေနရာကိုပဲ အာသာငမ္းငမ္းလိုခ်င္ေနမိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ကၽြန္မသည္ ဘ၀ခရီးကို တစ္ဆယ္႔ငါးမိနစ္ခန္႔မွ်သာ သြားရေသာ ခရီးတိုတစ္ခုဟုပင္ ယူဆေနမိေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ေလသည္။

Khalay