က်ားဘညိမ္း၏ ဟာသမ်ား

ကြၽန္ေတာ္ က်ားဘညိမ္း ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ စတင္ ရင္းႏွီးတာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္မွာပါ။ က်ားဘညိမ္းက လက္ေ၀ွ႔ ထိုးသတ္ရာမွာ ဘယ္လုိေတာ္တာ၊ အေရွာင္အတိမ္းမွာလည္း သိပ္လွတာ၊ သူလက္ေ၀ွ႔ထိုးဖို႔ စင္ေပၚတက္လာတဲ့ အခါ က်ားေခါင္းပုံ ပါတဲ့ ၀တ္႐ုံႀကီး ျခံဳတက္လာတာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေတာ္ဆုံး လက္ေ၀ွ႔သမား စသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္ အခ်င္းခ်င္း အားပါးတရ ေျပာဆုိေလ့ ရွိၾကတယ္။ ခုလုိ ေျပာဆုိေနၾက ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ တစ္ေယာက္မွ က်ားဘညိမ္း လက္ေ၀ွ႔ထိုးသတ္တာ မျမင္ဖူးၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ားဘညိမ္းရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ အ၀န္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား လြန္းလွလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လုိ လူငယ္ေတြ ၾကားမွာ ေရပန္းစားၿပီး စံျပပုံရိပ္ ျဖစ္ေနတာပါ။

ဒီေရွ႕ပိုင္းမွာေတာ့ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္မွာ က်ားဘညိမ္းဟာ ဖလုိင္း၀ိတ္တန္း၊ ဘင္တန္ ၀ိတ္တန္းနဲ႔ ဖယ္သာ ၀ိတ္တန္းေတြမွာ ခ်န္ပီယံဘြဲ႕ ရယူႏုိင္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အေကာင္းဆုံး လက္ေ၀ွ႔သမား အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရ ပါတယ္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ဖင္လန္ႏုိင္ငံ၊ ဟယ္လ္ဆင္ကီးၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတဲ့ ကမၻာ့ အိုလံပစ္ ပြဲေတာ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကုိယ္စားျပဳ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ယူေလာက္စရာ လက္ေ၀ွ႕ေက်ာ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ လက္ေ၀ွ႔ ထိုးသတ္ျခင္းမွ အနားယူၿပီး၊ အားကစားႏွင့္ ကာယပညာ ဦးစီးဌာနမွာ လက္ေ၀ွ႔နည္း စနစ္မွဴး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလက္ေ၀ွ႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အတြင္းေရးမွဴးစတဲ့ တာ၀န္ေတြကို ၈.၇.၁၉၇၉ ေန႔ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ အထိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။

ဆရာက်ားဘညိမ္းက လက္ေ၀ွ႔ထိုးတဲ့ အျပင္ စာလည္း ေရးပါတယ္။ ဆရာ က်ားဘညိမ္း ေရးတဲ့ လုံးခ်င္းစာအုပ္ တစ္အုပ္ ဖတ္ဖူးတယ္။ ႏွင္းဦး၊ ခ်စ္ညိဳတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ေပါ့။ ႐ႈမ၀၊ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီ မဂၢဇင္းေတြနဲ႔၊ ေနာက္ပိုင္း တံခြန္သတင္း ဂ်ာနယ္ထဲမွာလည္း ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့တယ္။ ဆရာက်ားဘညိမ္းဟာ အားကစား နယ္ေကာ၊ စာေပနယ္မွာပါ လူခ်စ္လူခင္ အေတာ္မ်ားတဲ့ သူပါ။

၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ရီရဲ႕ ျဖဴနီညိဳျပာ မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕၀င္ အျဖစ္ ၀င္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာ က်ားဘညိမ္းကို စတင္ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဆရာ က်ားဘညိမ္းက ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ညေန ေလးနာရီ ေနာက္ပိုင္းဆို ေရေက်ာ္ ၄၇ လမ္း ခ်င္းတြင္း ပုံႏွိပ္တုိက္မွာ ရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျဖဴနီညိဳျပာ မဂၢဇင္းဆီကို ေရာက္ေရာက္ လာတတ္တယ္။ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ရီ၊ ဆရာဦးကိုကိုေလးတို႔နဲ႔ တစ္ေအာင့္တစ္နား စကားေျပာၿပီးမွ ျပန္သြားတတ္တယ္။

ျဖဴနီညိဳျပာမွာ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ ရီက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ ဦးကိုကိုေလးက တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ တာ၀န္ယူၾကတယ္။ ဦးကိုကိုေလးဟာ န၀ေဒး မဂၢဇင္း မွာ ဆရာတကၠသိုလ္ နႏၵမိတ္တို႔နဲ႔ အတူ လုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ေမာင္ေဌးႂကြယ္၊ ထြန္းသစ္ နာမည္ေတြနဲ႔ စာေရးသားသူ ျဖစ္တယ္။ ရဲေၾကးမုံ၊ မႈခင္း မဂၢဇင္းေတြကေန ျဖဴနီညိဳျပာမွာ လုပ္ေနရင္း၊ ပ႐ုဖတ္၊ စာ ေဖာင္ဖြဲ႕၊ ကာလာေဖာင္ဖြဲ႕၊ ေဖာင္ကိုင္၊ ဒမ္ဘီခ်၊ ဆလစ္ထုိးစတဲ့ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ တတ္အပ္တဲ့ စာနယ္ ဇင္းပညာေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ေပး ခဲ့တဲ့ ဆရာတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔ညေန ျဖဴနီညိဳျပာကို ဆရာ က်ားဘညိမ္း ေရာက္လာခိုက္ ဦးကိုကုိ ေလးက “ေမာင္ေငြၾကည္ ကိုဘညိမ္းက မင္းကို အကူအညီ တစ္ခုေတာင္း ခ်င္လုိ႔”ဆုိၿပီး ဒီဇိုင္းတစ္ခု ဆြဲေပးဖုိ႔ အပ္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အေလးမအဖြဲ႕ တံဆိပ္တုံး ဒီဇိုင္းပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္က ခုလို ကြန္ပ်ဴတာ မေပၚေသးေတာ့ တံဆိပ္ အ၀ိုင္းထဲမွာ စာလုံးေတြ ကြန္ပါနဲ႔ လွည့္ၿပီး ဆြဲရတယ္။ အေတာ္ လက္၀င္တယ္။ ဒီဇိုင္းၿပီးေတာ့ ဆရာညိမ္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီဇိုင္းခ သုံးဆယ္က်ပ္ ေပးပါတယ္။ (အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အဖုံး ၁၅၀ က်ပ္၊ ၀တၳဳ သ႐ုပ္ေဖာ္ ၆၀ က်ပ္၊ ေခါင္းစီးဒီဇိုင္း ၃၀ က်ပ္ႏႈန္း ရွိတယ္) ေနာက္တစ္ပတ္ အၾကာမွာ ကြၽမ္းဘားအသင္းအမွတ္ တံဆိပ္ လုိဂိုပုံ အပ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါလည္း ၃၀ က်ပ္ ထပ္ေပးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အဖုိ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးနဲ႔ ခုလုိ သိကြၽမ္း ရင္းႏွီးခြင့္ရတာ အမွတ္တရပါ။

ကြၽန္ေတာ္က တုိက္ေပါင္းစုံမွာ ကာတြန္း ဆဲြေနတာမို႔ အဲဒီလုိ ေနရာေတြမွာ ဆရာ က်ားဘညိမ္းနဲ႔ မၾကာခဏ ဆုံတယ္။ တစ္ေန႔ ျမ၀တီတုိက္မွာ ပန္းခ်ီ ကာတြန္း ဦးစိန္နဲ႔ဆုံေတာ့ “ကိုဘညိမ္း (က်ားဘညိမ္း) ေနရာကို လူသစ္ တစ္ေယာက္ ခန္႔ထားလုိက္တယ္တဲ့။ ရာထူးက လက္ေ၀ွ႔ နည္းစနစ္မွဴးေပမယ့္ အဲဒီလူက လက္ေ၀ွ႔ မထိုးတတ္ဘူးတဲ့” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ၾကားရသူ အေပါင္းက ဒါမ်ဳိးလည္း ရွိသကိုးလုိ႔ ေရရြတ္မိၾကတယ္။

ေနာက္လထုတ္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ဦးစိန္ရဲ႕ ကာတြန္း တစ္ပုံပါလာပါတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ လက္ေ၀ွ႔ ထိုးၾကရာမွာ တစ္ေယာက္က ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ ထားၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ လက္ေ၀ွ႔အိတ္ စြပ္ထားကာ၊ က်ဳပ္က လက္နဲ႔ မထုိးတတ္ေတာ့ ေျခနဲ႔ ထုိးမယ္လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ပုံပါ။ ဒါဟာ ဆရာက်ားဘညိမ္း ရဲ႕အျဖစ္ကို အေျချပဳ ေပၚထြက္လာတဲ့ ကာတြန္းျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာ က်ားဘညိမ္းနဲ႔ ဆုံပါမ်ားေတာ့ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုကို သတိ ထားမိလာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာ က်ားဘညိမ္းဟာ စကား၀ိုင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းထိန္းထားႏုိင္ၿပီး သူပါတဲ့ စကား၀ုိင္းဟာ ပြဲစည္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ထိန္းထားႏုိင္လဲ၊ ပြဲစည္လဲလုိ႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ စကား ၀ိုင္းေတြမွာ ဟာသေတြ ေျပာတတ္လြန္း လုိ႔ပါ။ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ မ်က္ႏွာထား ရွိေပမယ့္ လူပုံက ႐ိုး႐ိုးေအးေအးႀကီးမုိ႔ ဆရာ က်ားဘညိမ္းဆီက ဒီလုိဟာသေတြ ၾကားရလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မွတ္စရာပါ။

ဆရာ က်ားဘညိမ္းဟာ ျမန္မာ့ လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ ဘ၀နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကုိ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးပါတယ္။သူ႔ရဲ႕ (အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ)ခ်စ္ၾကည္ေရး ခရီးစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဟာသ တစ္ခုကို သတင္း ဂ်ာနယ္တုိက္မွာ ခုလုိေျပာျပပါတယ္။ “ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလက္ေ၀ွ႕ အဖြဲ႕နဲ႔ အိႏၵိယ လက္ေ၀ွ႔အဖြဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရး လက္ေ၀ွ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတာ ႏုိင္သူႏုိင္၊ ႐ႈံးသူ႐ႈံးေပါ့။ ပြဲအစီအစဥ္ေတြၿပီးလုိ႔ ေစ်းထြက္၀ယ္တဲ့ အခ်ိန္က ခဏပဲရတယ္။ အိမ္ျပန္ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးေတြ ၀ယ္ဖို႔ ကိုယ္ပါတဲ့ ေငြနဲ႔ခ်ိန္ရတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေဖာ့ဦးထုပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေတြ႕တယ္။

“အေတာ္ပဲ ေဖာ့ဦးထုပ္က တို႔ဆီမွာလည္း ေဆာင္းၾကတယ္ဆုိၿပီး ေစ်း ေမးၾကည့္တယ္။ ေစ်းသင့္တာနဲ႔ ဦးထုပ္ အလုံးႏွစ္ဆယ္ ၀ယ္လုိက္တယ္။ မြန္ဘိုင္းလုိၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က ထုတ္တဲ့ ေဖာ့ ဦးထုပ္ေတြ။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါ မိတ္ေဆြေတြကို ေဖာ့ဦးထုပ္ေတြ အမွတ္တရေပးလုိက္တယ္။
“အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္က ကိုဘညိမ္းရယ္ ဒီဦးထုပ္ေတြ ဟိုက ၀ယ္လာတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ဒီေရာက္မွ ၀ယ္ေပးတာ မဟုတ္လားလုိ႔ ေျပာတယ္။ တကယ္ ဟိုက ၀ယ္လာတာပါလုိ႔ ေျပာေတာ့ ကုိယ့္လူ ရႊီးမေနနဲ႔။ ေဟာဒီ ဦးထုပ္က စာဟာ သက္ေသပဲလုိ႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ဦးထုပ္ကုိ ျပတယ္။

“ဦးထုပ္ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မြန္ဘုိင္းလို အိႏၵိယၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က လုပ္တယ္ ထင္ထားခဲ့တာ၊ စာတန္း ထိုးထားတာက မိတ္အင္ မုံရြာတဲ့ဗ်ား။ ေသေရာ”

ဆရာ က်ားဘညိမ္းဟာ လက္ေ၀ွ႔ ထိုးသတ္ရာမွာ က်ားတစ္ေကာင္လုိ ရဲရဲရင့္ရင့္ ထိုးသတ္တတ္ျခင္း၊ ေရႊက်ား လက္ေ၀ွ႔ကလပ္ ေထာင္ၿပီး လူငယ္ လက္ေ၀ွ႕သမားေတြ ေမြးဖြားေပးျခင္း အျပင္၊ အဂၤလိပ္ ၁၂ ေကာင္က်ားထုိး ရာမွာလည္း ကြၽမ္းက်င္ျခင္းေတြေၾကာင့္ က်ားဘညိမ္းလုိ႔ ေခၚၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဟာသက က်ားထုိးျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဟာသပါ။

“တစ္ေန႔ေတာ့ ပဲခူးက လူေတြနဲ႔ က်ားထိုးဖုိ႔ ခ်ိန္းထားလုိ႔ ဆုိင္ကယ္စီး ၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ဆုိင္ကယ္က ဟာေလဒီဗက္ဆင္ ဆုိင္ကယ္ႀကီး၊ စိတ္တိုင္းက် ေရြး၀ယ္ထားတာ၊ အင္ဂ်င္မာတယ္၊ အရမ္းျမန္တယ္။ ျမန္သမွ ၃ နာရီေလာက္ခရီးကို ၁ နာရီခြဲေလာက္နဲ႔ ေရာက္တယ္”

စကားခဏရပ္ၿပီး ဆရာက်ား ဘညိမ္းက ျပံဳးတုံးတုံးလုပ္ေနပါတယ္။ ၿပီးမွ စကားဆက္တယ္။ “ဒီလိုနဲ႔ ပဲခူး ေရာက္ေရာ။ ပဲခူးက က်ားခ်န္ပီယံေတြ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လက္ရည္စမ္းတယ္။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေနာက္ေကာက္က် ကုန္တယ္။ ပြဲစဥ္ေတြမ်ားေတာ့ ညေန ၅ နာရီမွ ၿပီးတယ္။ ေနကလည္း ၀င္ေတာ့မွာမို႔ အိမ္အတြက္ ေခါက္ဆြဲထုပ္ ၀ယ္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ကို တရၾကမ္းေမာင္း ျပန္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ႏွ မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ေမာင္းခဲ့လဲေတာင္ မသိဘူး။ အိမ္လည္း ေရာက္ေရာ ေခါက္ဆြဲထုပ္ကို မိန္းမ လက္ထဲေပးလုိက္တယ္။ ေခါက္ ဆြဲထုပ္က ပူေႏြးေနတုန္းပဲ”

စကား၀ိုင္းက လူေတြအဖုိ႔ မုိင္ ငါး ဆယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ခရီးကိုျပန္ေရာက္တ့ဲ အထိ ေခါက္ဆြဲထုပ္က ပူေႏြးေနေအာင္ သူ႔ဆုိင္ကယ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျမန္လဲလုိ႔ စဥ္းစားစရာျဖစ္ကုန္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ဒါေတာ့ လြန္ၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဆိုင္ကယ္ ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ မိုင္ငါးဆယ္ ခရီးကို ေလထုထဲျဖတ္ေမာင္းလာရ တာ၊ ေခါက္ဆြဲထုပ္ ေအးသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ ပူစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး”

ဒီအခါ ဆရာက်ားဘညိမ္း ေျပာလုိက္တာက “ပူပါတယ္ဗ်၊ ပူဆို က်ဳပ္ က ေခါက္ဆြဲထုပ္ကို ဆိုင္ကယ္အိပ္ေဇာ ပိုက္မွာ ခ်ည္ၿပီး ေမာင္းလာတာဗ်”တဲ့။ အားလုံးေ၀ါခနဲ ပြဲက် သြားၾကပါတယ္။
ဒါေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိ သမွ် ဆရာက်ားဘညိမ္း ဟာသေတြပါ။ ဆရာက လူခ်စ္လူခင္ မ်ားၿပီး၊ စကား၀ိုင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေျပာခဲ့ တာမုိ႔ က်ားဘညိမ္းရဲ႕ဟာသေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနဦးမွာပါပဲ ခင္ဗ်ား။
ဆရာက်ားဘညိမ္းသုိ႔ အမွတ္တရ

ေရႊအျမဳေတ ကေနကူးပါသည္။