ဂ်မားတို႔အဖိုး

သူ႔မွာ ဗမာနာမည္ ရိွေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးက ငယ္ငယ္တည္းက “ဂ်မား” ဆိုေသာ အိမ္နာမည္ကိုသာ ေခၚၾကေသာ ေၾကာင့္ ဗမာနာမည္ကို ဘယ္သူမွ မမွတ္မိေတာ့။ ဂ်မား၊ နီတြတ္ႏွင့္ ကံသိန္းတို႔သည္ ႏွစ္တန္းေလာက္ ကတည္းက လည္ပင္းဖက္၍ ေက်ာင္းေနခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ဂ်မားမိဘေတြရဲ့ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းက ဘဲေမြးျမဴျခင္း။ သူတို႔မိသားစုက အစၥလမ္ဘာသာ ကိုးကြယ္၍ အိႏိၵယႏြယ္ဖြား ေသြးေႏွာထားေသာ ရုပ္ေရ သြင္ျပင္ကို ပုိင္ဆုိင္ၾကသည္။ သူတို႔ရြာက လူအမ်ားစု သည္ မြတ္စလင္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုရြာသားတို႔သည္ ေရွးဗမာ ဘုရင္မ်ား အဆက္ဆက္ လက္ေအာက္တြင္ အမႈထမ္းခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာမြတ္စလင္ စစ္သည္ေတာ္ အႏြယ္မ်ားမွ ဆင္းဆက္လာ သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။

ရြာသားအမ်ားစုသည္ ငါးဖမ္းျခင္း၊ ကုိင္းကၽြန္းလုပ္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်မား၏ မိဘမ်ားႏွင့္ ရြာသား အနည္းစုကေတာ့ ေတာင္သမန္အင္းႀကီးကို အေျချပဳ၍ ဘဲေမြးၾကသည္။ အဲသည့္ အခ်ိန္တံုးက နီတြတ္ မွတ္မိသေလာက္ ဂ်မား မိဘေတြမွာ ေမြးထားေသာ ဘဲမ်ားက အေကာင္ရွစ္ရာ တေထာင္ေလာက္ ရိွမည္။

မိုးတြင္းကုန္လို႔ ေတာင္သမန္အင္းတြင္ ေရၾကသည့္ အခ်ိန္မ်ားမွစ၍ ဂ်မား အေဖႏွင့္အဖိုးတို႔ ေလွတစင္းစီျဖင့္ ဘဲ ေက်ာင္းေလ့ ရိွသည္။ ေရၾကသြား၍ ကုန္းေပၚလာေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ယာယီတဲမ်ားထိုး၍ အေျချပဳကာ တေႏြလံုး၊ တေဆာင္းလံုး ဘဲ ေက်ာင္းျခင္း အမႈကိုျပဳၾကသည္။ ဝါဆိုဝါေခါင္ ေရျပန္တက္သည့္ သံုးလကာလသို႔ ေရာက္မွ ရြာကို ျပန္နားၾကသည္။

ဂ်မားေျပာေျပာေနေသာ သူ႔အဖိုး၏ စြန္းစားခန္းမ်ားကား နီတြတ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တအုပ္အတြက္ ဘယ္အခ်ိန္ နားေထာင္ နားေထာင္ မရိုးႏုိင္။ အဲတာ ဂ်ပန္ေခတ္တံုးက ဇာတ္လမ္းမ်ား။ “ဂ်မား ေျပာစမ္းပါဦး။ မင္းအဖိုးက ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ဘယ္လို ေဆာ္လိုက္တာလဲ” ဟု နီတြတ္က အစေထာင္ေလ့ရိွသည္။ ဂ်မားကလည္း သူ႔အဖိုးစြန္႔စားခန္းကို ပြဲေတာင္းသူ ရိွတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္း။ “ဒီလိုကြ… မူးလာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သား ေလးေယာက္က ေတာင္ၿမိဳ႔ (အမရပူရ) ေစ်းႀကီးနားမွာ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဆြဲလားရမ္းလား လုပ္တာေတြ႔လို႔ ငါ့အဖိုးက ေစ်းသည္ တေယာက္ဆီက ဆုိင္းထမ္းကိုယူၿပီး တေယာက္ၿပီး တေယာက္ အလဲခ်ထ့ဲလုိက္တာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္စစ္တပ္က လုိက္ဖမ္းလို႔ တျခားရြာေတြမွာ သြားပုန္းေနရေသးတယ္ ငါ့လူ”။ ဂ်မား ကြယ္ရာၾကမွ ကံသိန္းက “ငါထင္တာေတာ့ ဂ်မားက ပိုေျပာတာ ေနမွာပါ။ သူ႔အဖိုး ရိုက္ထည့္လုိက္တဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားက ရိွလွမွ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ ေလးေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သတ္ရပုတ္ရတာ လြယ္တာ မွတ္လို႔” ဟု အထြန္႔တက္၏။ မည္သို႔ပင္ဆုိေစ နီတြက္တို႔ တအုပ္လံုးက ေတာ့ ဗိုလ္က်လာသည့္ လူမ်ဳိးျခား ဂ်ပန္ စစ္သားေတြကို ေဆာ္ပေလာ္ တီးထဲ့လုိက္သည့္ ဂ်မားတို႔ အဖိုးကို အားရလွသည္။

သည့္အျပင္ ေနာက္ထပ္ စြန္႔စားခန္းေတြလည္း ရိွေသးသည္။ ဂ်ပန္ကို ျပန္၍ေတာ္လွန္သည့္ ကာလမ်ားတြင္ ဂ်မားတို႔ အဖိုး သည္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး တပ္မေတာ္၏ ေဒသခံ ေပ်ာ္က်ားရဲေဘာ္ တဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ “ငါ့အဖိုးက ေသနတ္ ပစ္တာ သိပ္လက္ေျဖာင့္တယ္။ တခါေတာ့ ရြာနဲ႔မလွမ္းကမ္း ေတာတန္းနားမွာ ျဗံဳးဆို ဂ်ပန္စစ္သားေတြ နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ပက္ပင္း တိုးေရာတဲ့။ အဲတာ ငါ့အဖိုးက ခါးၾကားထဲမွာ ဖြက္ယူလာတဲ့ ေျခာက္လံုးပူးကို အျမန္ထုတ္ ၿပီး သံုးခ်က္ဆက္တုိက္ ပစ္လုိက္တာ ေရွ႔ဆံုးက ဂ်ပန္စစ္သား သံုးေယာက္ ေခါက္ကနဲကို လဲတာတဲ့။ အဲဒါ ေနာက္က ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ေနတံုး အျမန္ေျပးၿပီး ေပ်ာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြ စခန္းျခေနတဲ့ေနရာကို သတင္း သြားပို႔တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြက ငါ့အဖုိးနဲ႔အတူ အဲသည့္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ေနာက္ကို လုိက္တုိက္တာ ဂ်ပန္ေတြ တပ္လံုး ျပဳတ္ပဲတဲ့ေမာင္”။ ကံသိန္းကား ထံုးစံအတုိင္းပင္။ စြန္႔စားခန္းကို ႀကိဳက္ေသာ္လည္း “ဂ်မား ဆိုတဲ့ေကာင္က နည္းနည္း ေတာ့ ပိုလုိက္ရမွ” ဟု ကြယ္ရာတြင္ ေဝဖန္လုိက္ေသးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားဘဝ စာေမးပြဲအၿပီးတြင္ နီတြတ္တေယာက္ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္း တေနရာတြင္ အေျခစိုက္ထားေသာ ဂ်မားတို႔ ဘဲၿခံကို အလည္လုိက္သြားသည္။ သီခ်င္းထဲကလို ဘဲအုပ္က တရာႏွစ္ရာ မက ဘဲပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သူေတြ႔ဖူးျခင္ေနေသာ ဂ်မားတို႔အဖိုး လူစြန္႔စားႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ သန္သန္ မာမာႀကီး ရိွတံုး။ နီတြက္က သူသိလိုသည္မ်ားကို အဖိုးႀကီးအား ေမးလုိက္မည္ဟု အားခဲ ထားသည္။ အဖိုးႀကီးက သေဘာ ေကာင္းပံု ရေသာ္လည္း တခြန္းေမးမွ တခြန္းေျဖသည္။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ခပ္ေအးေအး။ ၿပီးေတာ့ ေလွကေလး တစင္းႏွင့္ ဘဲေက်ာင္းထြက္ သြားသည့္အတြက္ နီတြတ္ေမးလိုသည္မ်ား ကုန္စင္ေအာင္ မေမးလုိက္ရ။ သည္ေတာ့ နီတြက္က ဂ်ပန္ ေခတ္တံုးက ကေလးသာသာသာ အရြယ္သာ ရိွေသးေသာ ဂ်မား အေဖကို သူသိလိုသည္မ်ား ေလ်ာက္ေမးေတာ့သည္။ ညေနအိမ္ျပန္ေတာ့ ဂ်မားတို႔မိသားစုက သူ႔ကို ဘဲဥမ်ား လက္ေဆာင္ ေပးလုိက္ေသးသည္။ ဝါးႏွီးျဖင့္ ရက္ထားေသာ ျခင္း ကေလးထဲတြင္ အစိမ္းေရာင္ သန္းေနေသာ ဘဲဥမ်ားက အစီအရီ။

သူတို႔တသုိက္လံုး ရွစ္တန္းေအာင္ၾကေသာ္လည္း ဂ်မားကားေက်ာင္း ထြက္သြားသည္။ သူအိမ္ရဲ့ အဓိကလုပ္ငန္း ျဖစ္ေသာ ဘဲေက်ာင္းျခင္း၊ ဘဲဥေကာက္ျခင္းမ်ား အတြက္ မိသားစုအတြက္ ကူဖို႔ျဖစ္သည္။

တေန႔ေတာ့ နီတြတ္တေယာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ေနတံုး ေဘးဝုိင္းက အဖုိးႀကီးမ်ား ဂ်ပန္ ေခတ္က အေၾကာင္းမ်ား ေျပာေနသည္ကို ၾကားေနရသျဖင့္ စပ္စုေလ့ရိွေသာ သူ႔ဝသီအတုိင္း “အဘတို႔ကို ေမးရဦးမယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ တံုးက ဦးဗကို (ဂ်မား၏အဖိုး) ဆုိတာ ဂ်ပန္ကိုတုိက္တဲ့ ေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ လက္သံေျပာင္တယ္ ဆိုတာ ဟုတ္သလား” ဟုေမးလုိက္သည္။ အဖိုးႀကီးအားလံုးက “ဟုတ္တယ္ကြ” ဟု တညီတညာတည္း ျပန္ေျဖၾကသည္။ ထိုအထဲမွ အဖုိးႀကီးတဦးက “မင္းတို႔ေက်ာင္းက ေဘာ္လံုးကန္ ေကာင္းတဲ့ ဟိုေကာင္ေလးဟာ ဘယ္သူတဲ့ သူ႔နာမည္က” ဟု နီတြတ္ကို ေမးလုိက္၍ ဂ်မားပါ အဘဟု ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ “ေအး… ဂ်မားက ကိုဗကိုရဲ့ ေျမးေလး မို႔လား။ ဂ်ပန္ ေခတ္တံုးက ကိုဗကိုကို ဂ်ပန္ေတြက သိပ္ ဖမ္းခ်င္တာ။ အေသရရ အရွင္ရရပဲ။ သူက လစ္ရင္ လစ္သလို ဂ်ပန္ေတြကို ေဆာ္တာေဟ့။ ဂ်ပန္ေတြဆိုတာ သူ႔ကိုမိေအာင္ မဖမ္းႏုိင္ဖူး။ ေသနတ္ပစ္ကလည္း ေကာင္းတယ္ေမာင္။ အဲသည့္ ေခတ္တံုးက လူေတြက သူ႔ကို “ေျခာက္လံုးပူးဗကို” ဆိုၿပီး ေခၚၾကတယ္။ အဲသလို သတိၱဗ်တိၱ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တာဝန္ ထမ္းခဲ့လို႔ ေမာ္ကြန္းဝင္ ဒုတိယဆင့္ေတာင္ ရထားတာ။”

အခုမွ နီတြတ္ အေတာ္ေလး ဘဝင္ၾကသြားသည္။ ဂ်မားတို႔အဖုိးက သူတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ပံုျပင္လာ သူရဲေကာင္း တေယာက္ေပကိုး။ ကံသိန္းကို ဘယ့္ႏွယ့္လဲ မင္းအခုယံုၿပီလား ဆိုေသာသေဘာျဖင့္ ေမးေငါ့၍ အသံတိတ္ ေမးလုိက္ သည္။ လူႀကီးမ်ားက ဟုတ္သည္ဟု ေထာက္ခံခ်က္ ေပးထားေသာေၾကာင့္ ကံသိန္းလည္း ခါတုိင္းလို အထြန္႔မတက္သာ။

သည္လိုႏွင့္ နီတြတ္ တေယာက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဂ်မားႏွင့္ ဟိုအရင္ ငယ္ငယ္တံုးကလို မဆံု ျဖစ္ ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ျမင္းလွည္း အမိုးပက္လက္ တစင္းျဖင့္ ေစ်းသို႔ဘဲဥပို႔ေလ့ရိွသည့္ ဂ်မားႏွင့္ တခါတရံ လမ္းတြင္ဆံု ပါက နီးရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ႏွစ္ေယာက္သား အတူထုိင္ျဖစ္ေသးသည္။

“နီတြတ္ေရ ဂ်မားတေယာက္ မေတြ႔တာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ မင္းနဲ႔ေကာ ဆံုျဖစ္ေသးလား” လဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ဝင္ဝင္ျခင္း ကံသိန္းက လွမ္းေမးလုိက္သည္။ စားပြဲတြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္ရင္း”ေအးကြ မင္းေျပာမွပဲ။ ဒီေကာင့္ကို မေတြ႔တာ ေလးငါး ေျခာက္ လ ေလာက္ေတာင္ ရိွပလား မွတ္တယ္” ဟု နီတြက္က ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ သည္လိုႏွင့္ ေရာက္တတ္ ရာရာမ်ားကို ေျပာေနရင္း အခ်ိန္လည္း အေတာ္ၾကာသြားၿပီးမို႔ လူစုခြဲမလို႔ လုပ္ေနတုန္း ဂ်မားတေယာက္ လဖက္ ရည္ဆုိင္ထဲသို႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဝင္ျခလာသည္။ ဂ်မားႏွင့္မေတြ႔တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း လူစုမခြဲျဖစ္ ေသးဘဲ ဂ်မားႏွင့္အတူ ဆက္၍ထုိင္ရင္း ခါတုိင္း လုိ ေလကန္ဖို႔ တာစူလုိက္သည္။

ဂ်မားမ်က္ႏွာကား လန္းလန္းဆန္းဆန္း မရိွ။ တခုခုႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနဟန္ရိွသည္။ လဖက္ရည္ခြက္ကို ျဖည္းျဖည္းမ၍ တက်ဳိက္ေသာက္လုိက္ၿပီးမွ ဂ်မားကဤသို႔ ရင္ဖြင့္ေလသည္။ “တေလာကကြာ ငါ့အဖိုး မ်က္လံုးခြဲဖို႔ ရန္ကုန္ကို ဆင္းၾကတယ္။ အဖိုးက အဲသည့္အခ်ိန္အထိ မွတ္ပံုတင္ မရိွေသးေတာ့ ရန္ကုန္မသြားခင္ ၿမိဳ႔နယ္ လဝက ရံုးမွာ မွတ္ပံုတင္ သြားလုပ္ရတယ္။ မွတ္ပံုတင္ေတာ့ ခ်က္ျခင္းလုပ္လို႔မရဖူး။ ဒါေပမဲ့ မွတ္ပံုတင္ လုပ္ထားဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာေတာ့ ေရးေပးလုိက္တယ္။ အဲတာ ရန္ကုန္အသြား ရထားေပၚမွာ ကြာ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္ တက္ခဲ့လို႔။ အဖိုးလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတာ အခုအထိပဲ။” နီတြတ္က “ဘယ္လို ျဖစ္တာတံုး” ဟု ဂ်မားကို ေမးလုိက္သည္။

“ဒီလိုကြာ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ မႏၱေလးက ရထားထြက္လုိ႔ ေက်ာက္ဆည္ဘူတာ ေရာက္ေတာ့ ရဲေတြ တက္လာၿပီး မွတ္ပံုတင္စစ္တယ္။ ငါကရွစ္တန္းေျဖတံုးက မွတ္ပံုတင္ လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ သူတို႔စစ္ေတာ့ ထုတ္ျပ လုိက္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့အဖုိးၾကေတာ့ ဒီလိုေထာက္ခံစာနဲ႔ ခရီးသြားခြင့္ မရိွဖူးဆိုၿပီး လုပ္လာတယ္။ ေနာက္ ဗမာစကား ေကာင္း ေကာင္း ေျပာတတ္ကဲ့လား ဘာလားနဲ႔လည္း စစ္ေၾကာေသးတယ္။ မင္းတို႔လည္း သိသားပဲ ငါတို႔တရြာလံုး ဗမာ စကားတမ်ဳိးပဲ ေျပာတာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးရာေတာင္ ေက်ာ္ပလားမွတ္တယ္။ ကုလားလို လည္း ငါ့အဖိုးလို အရြယ္မ်ဳိးေတြက အစ ရြာမွာဘယ္သူမွ မတတ္ေတာ့တာ။ အဲတာကြာ ရဲေတြက ဆက္ဆံတာကလည္း ရုိင္းခ်က္ကေတာ့။ မင္းတို႔ ကုလားေတြက လယ္ကိုလယ္တယ္ ဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံသား မဟုတ္ဖူးမို႔လား မွန္မွန္ေျပာ၊ ဒီေထာက္ခံစာ ကေကာ စစ္ကဲ့လားဆိုၿပီး ညစ္က်ယ္က်ယ္ လုပ္ ေနတာေပါ့ကြာ။ ငါ့အဖုိးက ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပပါတယ္။ ငါတို႔က ျမန္မာ မြတ္စလင္ေတြပါ။ အခုမွ ခိုးဝင္လာတဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါဖူးေပါ့။ အသိသာႀကီးပဲ သူငယ္ခ်င္းရာ မင္းတို႔ စဥ္းစားသာၾကည့္ ငါတို႔ေျပာတဲ့ ဗမာစကားက မင္းတို႔လိုပဲ ဥစၥာ။ မေန႔တေန႔ ကမွ ဒီတုိင္းျပည္ကို ခိုးဝင္လာတဲ့သူက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဗမာလို ပီေအာင္ ေျပာႏုိင္မလဲ။ ဗမာလို ေျပာတတ္ရင္ ေတာင္ ေလသံက ကုလားေလဝဲဦးမယ္။ ”

ဂ်မားက စကားကို ခဏျဖတ္လုိက္ရင္း ဒူးယားတလိပ္ ေကာက္၍မီးညိႇလုိက္သည္။ ၿပီးမွ “အဲေတာ့ ရဲေတြက ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာ သလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာမြတ္စလင္ဆိုတာ ဒီတုိင္းျပည္မွာ မရိွဖူးတဲ့။ ျမန္မာမွန္ရင္ ဗုဒၶဘာသာပဲ ရိွတယ္တဲ့။ ကုလားဟာ ကုလား ပဲတဲ့။ ျမန္မာမြတ္စလင္ဆိုတာ မင္းတို႔ ေစာက္ကုလားေတြ လူလည္လုပ္ၿပီး ထြင္ထားတာ ဆိုၿပီး ကြာ မေအႏွမနဲ႔တုိင္းၿပီး ဆဲ ေသးတယ္။ ဒီတုိင္းျပည္မွာေနရင္ ေကာင္းေကာင္းေနၾက ဘာညာဆိုၿပီးလည္း သေဟာက္ သဟမ္း လုပ္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ငါ့ကိုတြဲေထာင့္ေခၚၿပီး ပုိက္ဆံေတာင္းတယ္။ ေထာင့္ငါးရာေတာင္ ေပးလုိက္ရတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ။ အဲတာပဲေဟ့ ဇတ္လမ္းကေတာ့”။ ထိုအခ်ိန္က ေရႊတက်ပ္သားမွ သံုးေထာင္သာ ရိွေသာေခတ္။ ေရႊငါးမူး သားဖိုး ရဲေတြက ဓါးျပတုိက္ သြားျခင္းပင္။

နီတြက္ေကာ ကံသိန္းပါ ဂ်မားတို႔ ေျမးအဖိုးႏွင့္ထပ္တူ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာျဖစ္ရသည္။ ကာယကံရွင္မ်ား ကေတာ့ ပို၍ စိတ္ႏွလံုးညိႇဳးျခံဳး ေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာျပည္ဟာ ဘာသာေရး လူမ်ဳိးေရး မခြဲျခားတဲ့ တုိင္းျပည္ဆိုတာ တကယ္တမ္း ေတာ့ မဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ အာဏာပုိင္မ်ားတြင္ ခြဲျခားေရးစိတ္ ပိုရိွသည္။ ေတာင္ေပၚ ေျမျပန္႔ လူမ်ဳိးေရးလည္း ခြဲျခားသည္။ မြတ္စလင္၊ ဟိႏၵဴ၊ ခရစ္ယာန္ ေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ သစၥာမရိွသလိုလို၊ ရာႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား မဟုတ္သလိုလိုလည္း လုပ္တတ္ေသးသည္။

ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ေပ်ာက္က်ားရဲေဘာ္ႀကီး၊ ေသနတ္ပစ္ေကာင္း၍ ေျခာက္လံုးပူးဗကိုဟု သူတို႔နယ္တြင္ နာမည္ တြင္ခဲ့ သူႀကီး၊ နီတြတ္တို႔ ကံသိန္းတို႔ အားက်ခဲ့ေသာ ေမာ္ကြန္းဝင္ဒုတိယဆင့္ သူရဲေကာင္းႀကီးကား ရုပ္ေရ လကၡဏာ ကုလားျဖစ္ရ ေသာေၾကာင့္၊ ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာက မြတ္စလင္ ျဖစ္ရေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား စစ္စစ္ မဟုတ္ဟု ခြဲျခားခံရသည္။ ဖိႏိွပ္ခံရသည္။ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ၍ ေခတ္အဆက္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဆက္ဆက္ တုိင္းျပည္တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရေသာ္ လည္း သူတို႔ကား အသိအမွတ္ ျပဳမခံရ။

“အဲေတာ့ အဖိုးက ေနာက္ဆိုရင္ ဘာကိစၥပဲရိွရိွ ခရီးမသြားေတာ့ဖူးလို႔ ဆိုတယ္ကြ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုလူေတြ ေကာင္းေကာင္း သိတဲ့ အရပ္မွာပဲေနရင္း ေသမယ္လို႔လည္းေျပာတယ္” ဟု ဂ်မားက သူ႔စကားကို အဆံုးသတ္လုိက္ေတာ့ သည္။

သည္ေျမသည္ေရမွာ အတူမီွတင္း ေနထုိင္ၾကသည့္ လူအခ်င္းခ်င္း လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးအရ မခြဲျခားသည့္ သူတို႔လို လူမ်ဳိး ေတြလည္း ရိွေသးေၾကာင္း ဂ်မားအဖိုးကို ေျပာျပလိုသည့္ ဆႏၵက နီတြတ္ရင္ထဲမွာ တဖြားဖြား။ သို႔ေသာ္ သူ၏ သူရဲေကာင္းႀကီး ကား ႏွလံုးသားတြင္ ဒဏ္ရာရသြားခဲ့ေျခၿပီ။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၃ ရက္ ေအာက္တိုဘာလ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္

Source