Facebook
ဇန္နဝါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၄
M-Media
ေဆာင္းပါးရွင္-ခင္ခင္ရီ (အန္ဆြာရီ)
၂၀၁၃-ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာ (၁၆)ရက္ထုတ္ ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္ဂ်ာနယ္ထဲမွ လာကေပၚႏွင့္ ေအာင္ေက်ာ္ ေဆြးေႏြးခန္းကို အိမ္ေရွ႕သစ္ပင္ရိပ္မွာ ဖတ္ေနစဥ္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါသည္။
သူမက ဘာသာျခားေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္ဆိုတာလို ေနထိုင္ခဲ့သူပါ။ ကြ်န္မေဘးနားမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း အိုအိုင္စီ အေျခစိုက္ ႐ံုးလာဖြင့္မွာကို တစ္ခဲနက္ တားျမစ္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးပါ ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း ရွိေနေတာ့ ကြ်န္မဖတ္ၿပီး ျမင္ၿပီးဆိုတာ သူသိပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၂၀၁၂-ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆက္အဆံက်ဲသြားခဲ့ၿပီး ကြ်န္မဘက္က အစစ ပါးစပ္တင္းတင္းေစ့ထားတာကို ရိပ္မိသိရွိ ကသိကေအာက္ႏွင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရပါသည္။
အရင္ကလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အေကာင္းျမင္ စကားေတြ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ေန႔ရက္ေတြဆီ ျပန္သြားခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ိဳးႏွင္႔ ကြ်န္မကို စကားစလာခဲ့သည္။
‘ေမးရမွာေတာ့ မ်က္ႏွာပူပါတယ္ဟယ္။ မင္းဒါေတြဖတ္ၿပီးၿပီမဟုတ္လား။’
‘ကိုယ္သိပ္နား မလည္ဘူး၊ နားလည္ေအာင္လည္း မႀကိဳးစားခ်င္ဘူး၊ ဘာမွလည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားေတာ့ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ေအးေဆးပဲေနခ်င္တယ္။’
‘လုပ္မေနနဲ႔၊ မင္းဒီကိစၥ ကိုယ္နဲ႔စကားမေျပာခ်င္လို႔ လက္ေရွာင္ေနတာ ကိုယ္သိတယ္၊ ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္သိမ္းမထားဘဲ အရင္တုန္းကလို ဖြင့္ေျပာစမ္းပါ၊ ကိုယ္သိပ္သိခ်င္တာပဲ။’
‘ဪ စိတ္မဝင္စားပါဘူးဆို၊ ကိုယ့္ရင္ထဲက စကားေျပာေတာ့ မင္းနာသာခံခက္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊’ အေၾကာင္းထူးမွာလည္းမဟုတ္။ သူမက ဂ်ာနယ္မ်က္ႏွာဖံုး ပံုေတြၾကည့္ရင္း ကြ်န္မနဲ႔ စကားဆက္ေျပာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပံုရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မကလည္း လည္ေခ်ာင္းဝက တစ္လိပ္လိပ္တက္လာသည့္ စကားေတြ ခ်ေျပာဖို႔ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
‘မိတ္ေဆြစစ္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဝင္လာမယ့္မိတ္ေဆြတု’ ‘ဒို႔ႏိုင္ငံအတြင္းေရး ဝင္စြက္ဖက္တာကို အလိုမရွိ’ ‘အစၥလာမ္မစ္ေတြကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ္ေခၚသြားၾက’ ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ေတြ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ ဖတ္ေနတာ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
‘တစ္ဘက္သက္ ရန္ျဖစ္ေနသလိုပဲ။’
‘အဲ့ဒါမင္းေျပာတာေနာ္။’
သူက ကြ်န္မပခံုုးကို လွမ္းပုတ္ၿပီး ရယ္ပါသည္။
‘ဒီပံုေတြနဲ႕ ဒီစာတမ္းေတြအေပၚမွာ မင္းဘယ္လိုျမင္သလဲဟင္။’
‘လွည့္လည္ ဆႏၵျပေနၾကတယ္ဆိုတာက လြဲလို႔ ကိုယ္ဘာမွ နားမလည္ဘူး၊ ကိုယ္ဘာမွ ေျပာစရာမရွိဘူး။’
‘မင္းမွာ ဘာမွေျပာစရာ မရွိဘူးဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္က ယံုမယ္တဲ့လား၊ မင္းရဲ႕သေဘာထားေတြကို ကိုယ္သိခ်င္လို႔ပါ၊ ေျပာစမ္းပါ’
‘ေရာ္- ခက္ပါၿပီ။ ကိုယ့္ရင္ထဲက စကားကို မင္းကေရာ အရင္လိုစိတ္နဲ႔ နားေထာင္မွာမို႔လား၊ အခု ကိုယ္ဖတ္ေနတဲ့ စည္သူေအာင္ျမင့္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲက ေဆြးေႏြးခန္းလို သမာသမတ္က်က် စကားေတြ အျမင္ေတြကို ကိုယ္သေဘာက်တယ္၊ ဒါကိုပဲ မင္းဖတ္ၾကည့္။’
‘မင္းပါးစပ္ကေျပာ’
‘ေကာင္းၿပီေလ။ ကိုယ္ေျပာမယ္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ အေျခစိုက္႐ံုး လာဖြင့္ၿပီး ဘာေတြေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုတာေတာ့ ကိုယ္မသိဘူး။ ခြင့္ေတာင္းသူနဲ႔ ခြင့္ျပဳသူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သေဘာတူဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီႏိုင္ငံအာဏာပိုင္ေတြကလည္း ပညာတက္ လည္လည္ပတ္ပတ္ေတြပဲဟာ၊ သူ႔အက်ိဳး ကိုယ့္အက်ိဳး ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကမွာေပါ့။ လာေလ့လာတယ္ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံပိုင္နက္ထဲမွာ သူတို႔ၾကားသလို၊ ျမင္သလို၊ ထင္သလို မတရားျပဳမူထားတာ မရွိဘူးေသခ်ာရင္ မိုးေပၚက သိၾကားမင္းႀကီး အဖြဲ႔႕လိုက္ဆင္းလာၾကည့္ေတာင္ ရင္ေကာ့ရပ္ျပလိုက္ေပါ့။’
‘ေအးေလ၊ ဟိုး တစ္ႏိုင္ငံတစ္ရပ္ျခားက လာေမးျမန္းၾက စနည္းနာၾကတယ္ဆိုေတာ့ ဒီမွာရွိတဲ့ သူေတြက ကိုယ့္ႏိုင္ငံေရး ဝင္စြက္ဖက္တယ္လို႔ ျမင္ၾကထင္ၾကတာေပါ့။’
‘လာတဲ့လူေတြက ဒီႏိုင္ငံပထဝီ ေျမျပင္ေပၚက ကြ်န္းသစ္၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား မရအရ ဒႆကခ်ိဳင္ၿပီး အျမတ္ထုတ္ဖို႔ လာတာတဲ့လား၊ ဒီႏိုင္ငံပိုင္ သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ေတြကို အထုပ္ႀကီးေတြ ထုတ္ၿပီး ေက်ာပိုးၿပီး ျပန္ၾကမွာတဲ့လား။’
‘ေဟ့ – မရြတ္နဲ႔ကြာ ကိုယ္အတည္ေျပာေနတာ။’
‘ေၾသာ္ … ကိုယ္ကလည္း နားမလည္လို႔ ေမးတာေပါ့၊ မင္းက ကိုယ္ မစားဝါးမိတဲ့ကိစၥ အႀကီးႀကီးကို က်ယ္သထက္ က်ယ္ေအာင္ခ်ဲ႕ၿပီး စကားေတာက္ေနတာကိုး။’
‘ကိုယ္တို႔ တစ္သက္လံုး တစ္အူတံုဆင္း ညီအစ္မအရင္းေတြလို ေနခဲ့ၾကတာပါကြာ၊ ဘာလဲ၊ မင္းက ေလစိမ္းတိုက္ေနတာလား။’
‘မင္းေျပာတဲ့ စကားက နားေထာင္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ၊ မေန႔ကေျပာရင္ေတာ့ ကိုယ္ယံုပါတယ္။’
‘ေဟ့ေကာင္၊ မႏၲေလးသူပီပီ စကားတန္ဆာဆင္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္မေကာင္းေအာင္ လုပ္မေနနဲ႔၊ မင္းေျပာခ်င္ တာေတြေျပာ၊ ကိုယ္အျမင္ရွင္းရွင္းနဲ႔ နားေထာင္ေပးမွာ။’
‘တကယ္ေျပာတာပါ၊ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာဖံုးစာတမ္းေတြၾကည့္ၿပီး ကိုယ္နားမလည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ အဲ့ဒီလာတဲ့ အဖြဲ႕ဆိုတာ တစ္မတ္ေပးၿပီး တစ္က်ပ္ျပန္ယူမယ့္ အဖြဲ႕တဲ့လား၊ တို႔ေတြဘယ္ေလာက္ ၾကြယ္ၾကြယ္၀၀ ျဖစ္ေနသလဲလို႔ လာေလ့လာတာတဲ့လား၊ တစ္ျခားအိမ္နီးခ်င္း ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ေတြက ေခ်ာင္းသြယ္၊ ေျမာင္းသြယ္ၿပီး ေျမေပၚေျမေအာက္ ပစၥည္းေတြ ကဲ့ထုတ္လို႔ ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနတာ သူတို႔က ဘာရဦးမွာတဲ့တုန္း။’
‘သူတို႔က ယူဖို႔လာတာ မဟုတ္ပါဘူး’
‘သိဘူးေလ၊ အံုးအံုးကြ်တ္ကြ်တ္နဲ႔ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနလို႔ ေမးၾကည့္တာ၊ တို႔ျမန္မာျပည္ဖြား မြတ္စလင္မ္ေတြ ကေတာ့ ဟိုးပေဝသဏီကတည္းက မင္းတို႔နဲ႔အတူတူ နင္းျပားဘဝမွာ ဆိုးတူခံဖက္ ေနလာခဲ့ၾကတာ။ အခုေတာ့လည္း ဒို႔ခ်ည္းပဲ ျပားမတတ္နင္းေနၾကေတာ့တာပဲ၊ ဆရာစံသူပုန္ထတုန္းက သတင္းမပို႔လို႔ မီး႐ိႈ႕၊ လွံထိုး၊ မ်ိဳးလံုးကြ်တ္၊ ရြာလံုးကြ်တ္ မြတ္စလင္မ္ေတြ အသက္ေပးခဲ့ရတာ။ ဘယ္သမိုင္းမွာမွ မွတ္တမ္းမွာ မေတြ႕ရဘူး။ ေရနံေျမသပိတ္မွာလည္း ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ ဘုရားသခင္ထံ အပ္ႏွံၿပီး ကိုလိုနီေတြရဲ႕ ျမင္းခြာ ဖေနာင့္ေအာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ တိုးဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ မြတ္စလင္မ္နာမည္ေတြ ေပ်ာက္ေနပါေရာလား။
လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အတူတူတိုက္ပြဲဝင္ အသက္ စြန္႔ခဲ့ၾကတာဟာလည္း သမိုင္းဝင္ျဖစ္ရပ္တိုင္းမွာ အမည္ေတြသီးျခား မေပၚေတာ့ရင္သာရွိမယ္၊ မြတ္စလင္မ္ က႑ကေတာ့ တန္းတူပါခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ အဲဒီေခတ္ကာလတုန္းက အိုအိုင္စီ မေျပာနဲ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္အမ်ိဳးကမွ ဟဲ့ – ေရသာခိုေနၾက၊ လည္သလိုၾကည့္ေရွာင္ၾက၊ အနာမခံၾကနဲ႕၊ ေနာက္မွ ကုလားထိုင္ဝင္လုၾကလို႔ ေျမႇာက္မေပးခဲ့ၾကပါဘူး။
(မိမိေမြးရာဇာတိအေပၚမွာ ခ်င္ခင္ျမတ္ႏိုးၾက၊ သစၥာရွိၾက)ဆိုတဲ့ တရားေတာ္ကို မမွိတ္မသုန္ လိုက္နာ လက္ခံခဲ့ၾကတာပါ။ ဘယ္မြတ္စလင္မ္ကမွလည္း ကုလားထိုင္လုဖို႔ စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု အုပ္စိုးစဥ္က ဦးႏုက အမဲသား (ႏြားသား)မစားလို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို အမဲသား ေရာင္းဝယ္ခြင့္ ပိတ္ထားေတာ့ တိတ္တိတ္ ႏြားသတ္ၿပီးလည္ေရာင္းတဲ့ (တိုးတိုးသား)ကို ဒို႔အဘိုးအဘြားမ်ားက ဝယ္မစားခဲ့ဘူး။ အထက္အုပ္ခ်ဳပ္သူမင္းရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔ တားျမစ္ထားတာမို႔ မစားေကာင္းေသာအသား (ဟရာမ္)လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ ခိုးဝွက္စားရတာမ်ိဳးကိုေတာင္ ေရွာင္ခဲ့ၿပီး အထက္အမိန္႔ကို ျပားျပားဝပ္ နာခံခဲ့ၾကပါတယ္။
(သနားရင္ အစၥလာမ္ေတြကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုယ္ျပန္ေခၚသြားၾက)တဲ့ ဟုတ္လား၊ ရင္ေျမကတုတ္၊ မဆုတ္မနစ္ အသက္စြန္႔ အနစ္နာခံခဲ့ၾကတုန္းကေတာ့ ႏွင္ထုတ္ဖို႔ သတိမရၾကပဲကိုး။
(မင္းတို႔ ဧည့္သည္ေတြ သက္သက္ သာသာေနၾကပါ၊ ဒို႔ႏိုင္ငံမို႔ ဒို႔ပဲအသက္စြန္႔မယ္)လို႔ မေျပာခဲ့ၾကပါ ကလား။ တို႔အၿမဲ ၾကားနာခဲ့ရတဲ့ တရားစကားေတြကေတာ့ ေမတၲာကိုေရွ႕တန္းတင္တဲ့ အဆံုးအမ၊ ေအးၿငိမ္းတဲ့ အဆံုးအမ၊ ေအးၿငိမ္းတဲ့ ႏွလံုးသားကို စြမ္းအားျဖည့္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား၊ အျပဳအမူေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ မင္းတို႔ရင္ထဲကို အမုန္းေတြ လြယ္လြယ္ဝင္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒို႔ကေတာ့ ခုထိမလြယ္ဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ရဲ႕ စ႐ိုက္လကၡဏာ မဟုတ္ဘူးလို႔ အခုထိ ယံုၾကည္ၾကတုန္းပဲ။ အမုန္းကို အမုန္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္ဖို႔ တို႔တရားက မၫႊန္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ အမုန္းႀကိဳးစမရွည္ေအာင္ ဒို႔မ်ားပါးစပ္ေတြ တင္းတင္းေစ့ၿပီး ခံစားေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ပဋိပကၡျဖစ္စဥ္ေတြဟာ မင္းတို႔ တစ္မ်ိဳးသားလံုးကို ကိုယ္စားမျပဳဘူးလို႔ တို႔လက္ခံခဲ့တယ္။ အခုမ်ား က်ေတာ့လည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ရန္စေနသလိုမ်ိဳး ပံုေဖာ္ေနၾကတယ္။ လင္းကြင္းႏွစ္ဖက္တီးလို႔ ျမည္တာဆို။ ႏွစ္ဖက္စလံုးသည္းခံၾက၊ ထိန္းခ်ဳပ္ၾကတဲ့၊ အမုန္းေတြကို ႐ုတ္သိမ္းၾကတဲ့။ မင္းတို႔ရဲ႕ တစ္ဖက္သက္အမုန္းကို တို႔ခါးခါးသီးသီး ခံေနရတာပါ။ တို႔ဘက္က ႐ုပ္သိမ္းေပးရရင္ အခ်စ္ပဲရွိတယ္။
အခုနက မင္းေျပာခ်င္ေနတဲ့၊ သိခ်င္ေနတဲ့စကားကို ဆက္ရရင္ ကိုယ္ဥပမာတစ္ခုနဲ႔ ေျဖခ်င္တယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ အတြင္းမွာ ပူညံပူညံၾကားလို႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြက (ေရေႏြးပူေလာင္တာလား၊ ကေလးလိမ့္က်တာလား၊ ဓားျပအတိုက္ခံရတာလား) ေမးလာၾကရင္ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူက အမွန္တရားကို ရွင္းျပရမွာပါ။ ဝင္ဝင္လာသမွ် အိမ္နီးခ်င္းေတြကို အေပါက္ဝကဆီးႀကိဳၿပီး ရန္ေတြ႕လႊတ္တဲ့ အိမ္ရွင္မ်ိဳးကေတာ့ တကယ္တမ္း က်ားဝင္ဆြဲေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။
ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝင္လာသူေတြကို ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး ကန္႔ကြက္ၾကတာ လူ႔အခြင့္အေရးပါ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္မေထာင္ဘဲ ဝင္လာခဲ့သူေတြ ကေတာ့ ဒီပိုင္နက္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။
နာဂစ္မုန္တိုင္းဝင္လာတုန္းက လူမ်ိဳးဘာသာမေရြးဆြဲခ်သြားတာပါ။ လူေတြလုပ္ေတာ့မွပဲ အမ်ိဳးဘာသာခြဲၿပီး အနစ္နာခံက တစ္အုပ္စု၊ အခြင့္ထူးခံက တစ္အုပ္စုခြဲလိုက္တာပါ။ ေ႐ႊဝါေရာင္အေရးခင္းတုန္းက ဆူးေလဘုရားအနီးက ဆိုင္ရွင္၊ ဆိုင္ငွားမြတ္စလင္မ္ေတြက သံဃာေတာ္ေတြကို ေရသန္႔ဗူးေတြလွဴတာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္သြားၿပီး ေနာက္ရက္ အဖမ္းခံခဲ့ရတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္မြတ္စလင္မ္ကမွ ယေန႔ – ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာေႏွာနစ္နာခဲ့ပါတယ္လို႔ လူလံုးထြက္ မျပပါဘူး၊ အမွတ္မယူပါဘူး။
(၃.၁၁.၂၀ဝ၉) ပဲခူးတိုင္း၊ အင္းတေကာ္ေက်းရြာမွာ (၇)ႏွစ္အရြယ္ မြတ္စလင္မ္မိန္းကေလး မုဒိန္းက်င့္ခံရတာ ေသသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ဂ်ာနယ္၊ ဘယ္သတင္းစာကမွ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလျခင္းလို႔ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ မေဖာ္ျပခဲ့ပါဘူး။ ဒီဘက္ကလည္း မိုက္႐ိုင္းယုတ္မာသူရဲ႕ အမူအက်င့္၊ သူ႔ဘာသာ ကိုးကြယ္ရာကို သတၲဳခ်မျပခဲ့ပါဘူး။ သူကိုးကြယ္တဲ့ဘုရား၊ သူနာယူတဲ့တရား၊ သူ႔လုပ္ရပ္အေပၚမွာ သူရွက္ရပါလိမ့္မယ္။
အခြင့္အေရးရရင္ အႏိုင္က်င့္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ လူေတြကသာ ရွက္တက္ရင္ ရွက္ဖို႔ပါပဲ။ (၂၇.၁၀.၂၀၁၀) ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္မွာ မဟတၲမဂႏၵီကို လုပ္ႀကံတာ အစြန္းေရာက္ မြတ္စလင္မ္ တစ္ဦးကလို႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါး ထည့္သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္ ေရးသူက အမ်ိဳးသမီး ေဒါက္တာတစ္ေယာက္ပါ။ (၁၀.၃.၂၀ဝ၃) ႏိုင္ငံပိုင္ မႏၱေလးသတင္းစာမွာလည္း ဂႏီၵရဲ႕ဖိနပ္ေလလံတင္တဲ့သတင္းမွာ ဘာမွမဆိုင္ပဲ အစြန္းေရာက္ မြတ္စလင္မ္ (နာသူရမ္ေဂါဒ္ေဆး) ဆိုသူက ၁၉၄၈-ခုႏွစ္မွာ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။အမွန္တရားကို သိႏိုင္ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရ လူတန္းစားေတြက ဒီတာဝန္အမွားကို ရဲရဲႀကီးလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္ဂုဏ္သေရကို အမည္းေရာင္ဆိုးခဲ့ႏိုင္တာ ဝမ္းသာေပ်ာ္႐ႊင္မိပါတယ္၊ ဆိုရင္ ကတၲရာပံုးအေလာင္းခံရတဲ့ မြတ္စလင္မ္ေတြကေတာ့ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။
မြတ္စလင္မ္ေတြရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ မဏၰိဳင္ကိုက ဘုရားသခင္ထံမွာ အေကာင္းအဆိုး ဟူသမွ်ကို အပ္ႏွံၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မတရားျပဳမႈသူ၊ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကို ဘုရားသခင္႐ိုက္လိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ၾကတယ္၊ က်ဴးလြန္ေစာ္ကားသူနဲ႕ ဘုရားသခင္ ႐ွင္းရမယ့္ ကိစၥပါ ဘုရား႐ိုက္ရင္ လူလူျခင္း ႐ိုက္တာထက္ နာပါလိမ့္မယ္။
သူငယ္ခ်င္း – မင္းက အိုအိုင္စီနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ရင္းႏွီးပြင္းလင္းစြာ သိခ်င္တယ္လို႕ေျပာခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကလည္း သိပ္နားမလည္ဘူးေနာ္လို႕ စကားခံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ႐ံုး အေျခစိုက္လာရင္ တို႔အတြက္ ဘာေတြထူးျခားလာမွာလည္း။ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ခံစားရမွာလည္။ မိတၳီလာမွာ မီးပံုတြင္း အရွင္လတ္လတ္ ပစ္သြင္းခံခဲ့ရတဲ့ လူမမယ္ကေလးေတြ အသက္႐ွင္လာမွာလား။ တို႔ကေတာ့ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေက်ၿပီးသားပါ။ ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ရဲေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တားျမစ္တယ္ ကန္႔ကြက္ တယ္ဆိုတဲ့ လူေတြကေတာ့ မြတ္စလင္မ္ေတြ အက်ိဳးထူးေတြ ခံစားရေတာ့မွာပဲ။ တို႔အလြယ္တကူ အႏိုင္က်င့္ၿပီး အမွန္တရား ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႕မရဘူးလို႕ ယံုၾကည္လို႕ တားၾကတာေပါ့။
အဲဒီအဖြဲ႕က သူတို႕အက်ိဳးစီးပြားအတြတ္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ဘာမ်ားမက္စရာ က်န္ေသးလို႔လဲ။မင္းတို႔ ခဝပ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားနဲ႕ တစ္တန္းစား တည္းထားၿပီး လက္အုပ္ခ်ီခဲ့တဲ့ လူေတြေရာင္းစားလို႕ အခြံခ်ည္းနီးပါး က်န္ပါေရာလား။
တခ်ိဳ႕ဂ်ာနယ္ေတြမွာေတာ့ တာလီဘန္ အစြန္းေရာက္ မြတ္စလင္မ္ေတြ ဝင္လာဖို႔ လမ္းေၾကာင္းလာဖြင့္ တာတဲ့။ အဲဒီ အစြန္းေရာက္ အေတြးအေခၚေတြ၊ အၾကင္နာမဲ့ သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြကို တို႔ျမန္မာ တိုင္းရင္းသား မြတ္စလင္မ္ေတြ ကိုယ္တိုင္က လက္မခံႏိုင္လို႔ ဘာသာေရး အတြင္း လြန္ဆြဲပဲ ျဖစ္ေနတာလည္းၾကာပါၿပီ။ တို႔ျမန္မာ မြတ္စလင္မ္ စစ္စစ္ေတြကို ဟိုဘက္က ဗမာေတြလို႕ စြပ္စြဲတယ္။ ဒီဘက္က ကုလားေတြလို႔ သမုတ္တယ္၊ တုိ႔လည္း (ဘာလိုလို) လူမ်ိဳးအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့ရတာ စိတ္ထိခိုက္လွပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ွးဘုရင္ေတြ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တဲ့ ပသီ ဆိုတဲ့ အမည္ပိုင္နဲ႕ ရင္ေတာ့ ေခါင္းေမာ့ေနခ်င္ ၾကပါတယ္။
ေသြး၊ ေခြ်း၊ ေျမက် အနစ္နာခံခဲ့တုန္းက တားမဲ့လူမရွိဘဲ တစ္ေျမတည္းဖြား တစ္ေရတည္းေသာက္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ႀကီးစြာ တုိ႔ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ တုိ႔အဘိုးအဘြားမ်ားကလည္း လြတ္လပ္ေရး အသီးအပြင့္ကို ခ်ိဳၿမိန္စြာ စားသံုးရစ္ၾကရလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး သူတို႕အသက္ေတြ ေခၽြးေသြးေတြနဲ႕ လဲေပးထားခဲ့ၾကပါတယ္။
အခုေတာ့ ေလာကအလယ္ အရွက္ရတာမပူပဲ လူနည္းစု/လူမ်ားစုျပႆနာေတြ ရွာေနလိုက္ၾကတာ။ဟိုဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္မွာ ေျပာခဲ့သလို (အိမ္ေရွ႕အာ႐ံုစိုက္ေနလိုက္ၾကတာ၊ အိမ္ေနာက္ေက်ာက သယံဇာတေတြ အခိုးခံလိုက္ရလို႔ ကုန္ပါေရာလား)ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ျပည္တြင္းေန မြတ္စလင္မ္ေတြ ေကာင္းစားေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးမိၾကရင္ေတာ့ အခ်ိန္ကုန္မခံနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေရ။ တို႔က ဘာတစ္ခုမွ အခြင့္ထူးမခံခဲ့ဘူးေတာ့။ ေက်ာက္စိမ္းတြင္းႀကီးလည္း မ်က္စိထဲ မျမင္ဘူး။ သူတစ္ပါးပိုင္လယ္ယာေျမေတြ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႕ ႐ိုက္စားဖို႔လည္း စိတ္မကူးဘူး။ သိန္း၁၀ဝ၊ ၂၀ဝ ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ဘယ္ ဗိုလ္မွဴးသမီးကိုမွလည္း ကိုယ္တို႔သားေတြ မ်က္စပစ္မခိုင္းဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ လူကုန္ကူးလုပ္ငန္းမွာလည္း တို႔လူေတြမရွိဘူး။ (အေယာင္ေဆာင္ မြတ္စလင္မ္က လူကုန္ကူးလို႔ ဂ်ာနယ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ပါလာရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။)
ႀကံဳတုန္းေျပာရဦးမယ္၊ (၇၈၆)နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ထင္ရာျမင္ရာ ဆြဲေစ့ေနၾကတာ စံုလို႔ပဲ။ အဲဒီသံုးလံုး ေပါင္းေတာ့ (၂၁)ရသတဲ့။ အဲ့ဒါကို ထပ္ေပါင္းၾကည့္ပါလား (၃)ရတယ္ေလ။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ သံုးပါးကို ၫႊန္းတယ္ဆိုေတာ့ မျဖစ္ဘူးလား။ တို႔ကေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ (၇၈၆)ဆိုတာ ဘုရားေဟာတရားမွ မဟုတ္ပဲကိုး။ မ႐ူးသြပ္ၾကပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက (၇၈၆)ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မင္းတို႔တလြဲအဓိပၸါယ္ဖြင့္ၿပီး လန္႔ျဖန္႔ေနတာ ကိုလည္း တို႔မ်ားက ရယ္ခ်င္တယ္။ တို႔ဖြင့္ဆိုခ်က္ထဲမွာ အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္ျခင္းအားျဖင့္ (ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလွဴခံပုဂိၢဳလ္ေတြ တစ္ျခား ဘာသာဝင္ေတြထံသြားၿပီး လက္မျဖန္႔ၾကပါနဲ႔။ အလွဴမခံ ၾကပါနဲ႔။ မၾကည္ျဖဴဘဲ လွဴလိုက္တဲ့ေငြကိုလည္း တရားေတာ္အရ သံုးစြဲခြင့္၊ ျပန္လည္လွဴဒါန္းခြင့္မရွိလို႔ လိုအပ္ရင္ ဒီဆိုင္၊ ဒီအိမ္၊ ဒီေနရာကိုပဲ လာေရာက္ေကာက္ခံပါ)လို႔ ဆိုထားတာလည္းျဖစ္တယ္။ သူမ်ား မသဒၶါတဲ့ေငြကို ျပန္လွဴတာ တို႔ဘာသာမွာ မပိုင္ဘူး၊ သူေဌးဆီက ဓားျမတိုက္ၿပီး ဆင္းရဲသားဆီ သြားၿပီး ႀကဲတာလည္း ကုသိုလ္မရဘူး။
ၿပီးေတာ့ မြတ္စလင္မ္အစြန္းေရာက္တို႔ အၾကမ္းဖက္ဝါဒီ ဆိုတာေတြက တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘြဲ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ သတ္ၾက၊ ျဖတ္ၾက၊ ေသၾက၊ ေက်ၾက၊ ျပႆနာေတြ ဖန္တီးသူေတြကိုသာ ေခၚၾကတာပါ။ တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရွိ မြတ္စလင္မ္ေတြကလည္း အစြန္းေရာက္ အေတြးအေခၚရွိတဲ့သူေတြကို မုန္းပါတယ္။ တိုက္ဖ်က္ပါတယ္။ ဒို႔ကအၿမဲရန္လိုေနတဲ့အုပ္စု၊ ေသြးဆာေနတဲ့အုပ္စု မဟုတ္ပါဘူး။ နားေအးပါးေအး ေနခ်င္ၾကတာ တစ္ျခားဘာသာဝင္ေတြနဲ႕ အတူတူပါပဲ။’
ကြ်န္မ မနားတမ္းေျပာေနေသာ စကားတြင္ ေမာသံပါလာ၍ ရပ္လိုက္သည္ကို သူငယ္ခ်င္းမက ေရတစ္ခြက္ ထခပ္ေပးရင္း ၿပံဳးေန၏။
‘ရင္ေပါ့သြားၿပီလား၊ ဒါေၾကာင့္ က်ိတ္ခံစားမေနဘဲ ဖြင့္ေျပာပါလို႔ ေျပာတာ။’
ကြ်န္မကလည္း သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးရင္း ရယ္မိ၏။
‘လုပ္ပါ ရယ္စမ္းပါ။ ရယ္ေသာသူသည္ အသက္ရွည္၏တဲ့။’
တို႔တရားမွာလည္း ၿပံဳးရယ္ျပျခင္းဟာ အလွဴဒါနတစ္ရပ္ပဲလို႔ ဆိုပါတယ္၊ ဒီအလွဴမ်ိဳးကို ကိုယ္တို႔ အၿမဲလုပ္ခ်င္ပါတယ္။’
‘ကဲ ကဲ ေျပာလက္စနဲ႔ ရင္ရွင္းသြားေအာင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ထည့္ေျပာပါဦး။’
‘ကိုယ္သတိထားမိတာ တစ္ခုက တို႔မႏၱေလးမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက အဓိကက်တယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ဘုရားေဟာအဆံုးအမကို လက္ကိုင္ျပဳတယ္။ ေအးၿငိမ္းတဲ့ တရားကိုေဟာတယ္။ လူမ်ိဳး ဘာသာမေရြး တစ္တန္းစားတည္းလို႔ျမင္တယ္။ ဒို႔အရင္ေနခဲ့တဲ့ မဟာၿမိဳင္ရပ္ကြက္ မီးေလာင္ေတာ့ မဟာၿမိဳင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးေတြ ကိုရင္ေတြ အကုန္ထြက္လာၿပီး ပစၥည္းေတြ ကူထုတ္ေပးတယ္ေလ။ ကိုယ္တို ႔မိသားစုကိုျမင္ေတာ့ ဒကာမေလးတို႔ မစိုးရိမ္ၾကနဲ႔၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ဝိုင္းထဲမွာ စုပံုေပးထားမယ္၊ မေပ်ာက္ေစရဘူးလို႔ အထူးတလည္ေျပာခဲ့တဲ့အျပင္ မီးေဘးဒုကၡသည္ေတြ ပစၥည္းေဝငွရာ၊ ထမင္းထုပ္ ေဝငွရာမွာ ဟဲ့ ဒီမိသားစု ရၾကရဲ႕လားလို႔ ဂ႐ုတစိုက္ လာလာေမးတတ္တယ္။ ဘာသာျခားေသာ္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာေတာ့ မသိမ္ငယ္ခဲ့ရပါဘူး။
အခုတစ္ေလာ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ေ႐ႊဝါေရာင္ အေရးအခင္းမွာ အျပစ္သားဆိုတဲ့အျမင္နဲ႔ အဖမ္းခံရ၊ အႏွိပ္စက္ခံရတာေတြ၊ ေၾကးနီေတာင္စီမံကိန္းမွာ မီးေလာင္ဗံုးထိခဲ့တာေတြ အၿမဲေတြ႕ရ၊ ဖတ္ရပါတယ္။ အခု အိုအိုင္စီမလာရလို႔ တားျမစ္ရာမွာလည္း ဘုန္းႀကီးေတြ ေရွ႕တန္းက ပါပါတယ္။
တို႔သိတာကေတာ့ သံဃာေတြဟာ ဘယ္ကိစၥကိုမွ မသိက်ိဳးကြ်ံမေနခဲ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဒို႔ဘိုးဘြားမ်ား ေခတ္က မိန္းမေတြ မွန္ႏိုင္လြန္အက်ႌပါးဝတ္လို႔ ႀကိမ္နဲ႔႐ိုက္ ဆံုးမခဲ့တာလည္းရွိတယ္။ ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႕ႀကီး စဖြဲ႕တာ့ ဥကၠဌနာမည္ခံရဲတဲ့သူမရွိလို႔ ရဟန္းပ်ိဳအဖြဲ႕ကပဲ လက္မွတ္ထိုးစာတင္ၿပီး ဦးရာဇတ္ကို ဥကၠဌ ေရြးေပးခဲ့ၾကတာ သမိုင္းမွန္ရွိပါတယ္။ လူမွန္ေနရာမွန္ကို ေရြးတတ္ၾကတယ္လို႔ ဒို႔သိခဲ့ရတယ္။
အခုလို တားျမစ္တဲ့ကိစၥမွာလည္း သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္တယ္ ယံုၾကည္လို႔ ဝင္ပါၾကတာေပါ့။ မလာရဘူးဆိုေတာ့လည္း တို႔လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းခြင့္မရွိပါဘူး။ (ေအာ္၊ ဟုတ္လား၊ အင္း၊ အင္း)ဆိုၿပီး ေနၾက႐ံုေပါ့ေလ ။ ကိုယ့္ထက္ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံက လူေတြလာၿပီး ေလ့လာၾက၊ ေပးၾက၊ ကမ္းၾကမယ္ဆိုရင္လည္း အမ်ားအက်ိဳးရွိတယ္၊ မရွိဘူး အျပည့္အစံု နားလည္ၾကားနာၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကေပါ့။
ေသခ်ာတာကေတာ့ အင္မတန္ အရွာအေဖြၾကမ္း၊ အဖမ္းအဆီးၾကမ္းတဲ့ေခတ္ကာလမွာေတာင္ မြတ္စလင္မ္ေတြရဲ႕ ဝတ္ျပဳေဆာင္ဗလီထဲမွာ ဝွက္ထားတဲ့လက္နက္ဆိုတာ တစ္မႈန္တစ္မႊားမွ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဖူးသလို အရပ္ကူပါ၊ လူဝိုင္းၾကမယ့္ ႏိုင္ငံေတြကလည္း လက္နက္ေတြ သယ္လာမေပးဘူးဆိုတာပါပဲ။
မေကာင္းေသာ (ေလ) ဝင္မလာေအာင္ တံခါးပိတ္ထားေတာ့ ေကာင္းေသာ (ေလ) လည္း အဝင္ရ ခက္မွာေပါ့။ လာျခင္းေကာင္းတာ မေကာင္းတာကေတာ့ အခ်ိန္က (အင္း … အထုပ္ႀကီးေတြက) ေျပာေပးပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ တို႔တစ္ေတြ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္ထားၾကတုန္းပဲ။’
ခင္ခင္ရီ (အန္ဆြာရီ)
မႏၲေလး
M-Media on Twitter
M-Media Tube
Comments