ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဓမၼကထိက ေမာ္လ၀ီ ဟာဖစ္ဟစံရွား

ဇြန္ ၃၊ ၂၀၁၄
M-Media

ဆရာႀကီးဟစံရွားသည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ စစ္တန္းေမာ္လ၀ီႀကီးဟု ေက်ာ္ၾကားေသာ ေမာင္လာနာ ဂိုလမ္အလီရွာဟ္ ႏွင့္ အထက္ဗမာ ႏိုင္ငံ ဘုေတၱာရြာသူ ေဒၚသီတို႔၏ ဒုတိယေျမာက္သား ျဖစ္သည္။ သားခ်င္းညီအစ္ကို ၇-ဦးစလုံးမွာ သာသနာ့ပညာတြင္ ထူးခၽြန္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ မိခင္ေဒၚသီသည္ ေျမတူးၿမိဳ႕ ေသနတ္စာေရးႀကီး ဦးအဗ္ဒြလ္လာေခၚ ဦးေပါက္တူး၏ သမီးျဖစ္သည္။ ေဆြနီးမ်ဳိးစပ္မ်ားသည္ ထင္ရွားသူမ်ားျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီး ဘိုးေအ၏ ညီအရင္းမွာ ျမန္မာစာအထက္တန္းျပ ဆရာႀကီး ဦးသာၾကဴးျဖစ္သည္။ ဆရာပုံ၏ ဖခင္ ေသြးေသာက္ႀကီး ဦးယိမ္းႏွင့္ညီ ဦးထိမ္းတုိ႔မွာလည္း အမိဘက္မွ ဘိုးေအမ်ားျဖစ္သည္။ ဦးယိမ္း သည္ ေရႊဘိုနယ္တစ္၀ိုက္တြင္ ၾသဇာလႊမ္းသူျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာ ဆရာ ဦးသာၾကဴးႏွင့္ ပညာ ခန္း ၿပိဳင္ဆိုင္ေျပာဆိုေလ့ ရွိသူျဖစ္သည္။ ဆရာဟစံရွားသည္ ျမန္မာစာေပ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဦးယိမ္းႏွင့္ ဦးသာၾကဴးတုိ႔ထံမွ ျမန္မာစာ ဆည္းပူးခဲ့သည္။

ဆရာႀကီး ဦးေလးတစ္ဦး (အေဒၚအရင္း၏ ခင္ပြန္း)သည္ ယင္းေတာ္မွ ေသြးေသာက္ႀကီး ဦးဘိုးႏိုင္ ျဖစ္သည္။ သီေပါမင္းတရား မင္းသားဘ၀မွစ၍ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ဦးဘိုးႏိုင္သည္ ပ်ဥ္းမနားသစ္ေတာမွ အဂၤလိပ္မ်ား ခိုးထုတ္ေသာ သစ္မ်ားကို ဖမ္းဆီးေဖာ္ထုတ္သူမ်ားတြင္ ပါ၀င္သည္။ ထုိဖမ္းမိ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္လုံး မ်ားကို မႏၱေလးၿမိဳ႕ ကုလားပ်ဳိေျမာက္ ဗလီတြင္သုံးရန္ ဘုရင္မင္းျမတ္က ေပးသနားေတာ္မူသည္။ ေဒါင္းဒဂၤါး တစ္ေထာင့္ငါးရာလည္း ထပ္မံ ခ်ီးျမႇင့္ ေတာ္မူသည္။ ထုိထုိေသာ ေကာင္းမႈေတာ္မ်ားႏွင့္ ဗလီဇရပ္ ေရတြင္းမ်ား ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု သိရသည္။

စာဆုိ ဦးေရႊေတာင္ကို ဆရာႀကီး ဟစံရွားက ဦးေရႊေဒါင္းဟု အမွတ္ထားသည္။ ဦးေရႊေတာင္သည္ ဆရာႀကီး၏ နီးစပ္ေသာအမ်ဳိးမွ ျဖစ္သည္ဟုေဖာ္ျပသည္။ ဦးေရႊေတာင္သည္ ေျမတူးရြာသစ္ႀကီး ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ ဦးက၀ိႏၵထံတြင္ ပညာဆည္းပူးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ပ်ဳိ႕ကဗ်ာလကၤာမ်ား ေလ့ကၽြမ္းသည္။ ရွဂ်ရတြလ္အီမာန္က်မ္းသည္ စာဆုိႀကီး၏ ထင္ရွားေသာ က်မ္းမ်ားအနက္မွျဖစ္သည္။ က်မ္းျပဳပုဂၢိဳလ္၊ ဂႏၱ၀င္ စာဆုိျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီးက မိမိသည္ စိုက္ယစ္မဟာႏြယ္ ျဖစ္သည္။ တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္(စြ) သခင္မွ ၄၂ ဆက္ေျမာက္ျဖစ္သည္ဟု မ်ဳိးႏြယ္ဇယား ေဖာ္ျပသည္။ မိမိမွစ၍ ေဆြေတာ္စဥ္ဆက္ႏြယ္ပုံကို-

၁။ ဟစံရွား။  (၂) ဂိုလာမ္အလီရွား။ (၃) မုိဟမၼဒ္ရွား။ (၄) ဂ်ီအာယာရွား။ (၅) ေရွ(ရ)ရွား။ (၆) စယဒ္ရွား။ (၇) ဂ်ဟ္ဖြရ္ရွား။ (၈) ကမလ္ရွား။ (၉) ဂ်မာလ္ရွား။ (၁၀) ကမိရ္ ရွား။ (၁၁) ရွားမုိဟမၼဒ္။ (၁၂) ရွားရွမ္(စ္)။ (၁၃) ေရွရ္အလီ ရွား။ (၁၄) ဗဟာအြတ္ဒီန္။ (၁၅) ရြတ္(က)ႏြတ္ဒီန္။ (၁၆) မီရ္ အဗ္ဂ်စ္။ (၁၇) ေအမမ္။ (၁၈) အလီ။ (၁၉) အလာအြတ္ဒင္။ (၂၀) ဂ်လာလ္။ (၂၁) မန္စြရ္။ (၂၂) နဇြာမြတ္ဒီန္။ (၂၃) ဟဗီ ဗြလ္လာဟ္။ (၂၄) ခလီလြလ္လာဟ္။ (၂၅) ရွမ္စြတ္ဒီန္။ (၂၆) အဗ္ဒြတ္လာဟ္။ (၂၇) ႏူရြလ္လာဟ္။ (၂၈) အစြဟာဗြလဒာဟ္။ (၂၉) ကမာလြတ္ဒိန္။ (၃၀) ေခစ္[ို။ (၃၁) အာရစ္(ဖြ)။ (၃၂) အစ္(ဗ)ရာဟိမ္ ရွိရာဇ္။ (၃၃) အဗူသြာေဟရ္ သြာေဟရီ။ (၃၄) ဟိုစိုင္အာရစ္ဖ္။ (၃၅) အလီအာရစ္။ (၃၆) မုိဟမၼဒ္မုိ႔ (အ)မင္န္ဒီဗာ (ဂ်)။ (၃၇) ေအမမ္ဂ် (အ) ဖြရ္စြာဒစ္(က)။ (၃၈) ေအမာမ္မိုဟမၼဒ္ဗာေကရ္။ (၃၉) ေအမမ္ ဇိုင္ႏြလ္ အာေဗ့ဒိန္။ (၄၀) ေအမာမ္ဟိုစိုင္န္။ (၄၁) ဗီဗီဖြာေသြမဟ္ဇြတ္ရာ။ (၄၂) မိုဟမၼဒ္ ရစူလ္စြလ္ေလာလ္လာဟုိ႔ အလုိင္ေဟ့ ၀အလာအာေလ့ဟီ ၀စတ္လမ္ ဟူ၍ အမည္ေတာ္စဥ္ျပသည္ ။

နန္းတြင္းဗလီဆရာႀကီး စရ္ဒါရ္အလီရွားသည္ မိမိ၏ဘေထြး (က်ာက်ာ) ေတာ္သည္ သားသမီးမရွိ၍ တူေတာ္ေမာင္ကို သားရင္းသမီးရင္း ပမာ သေဘာထားသည္။ ဟစံရွားသည္ ၄-ႏွစ္သားအရြယ္မွစ၍ ဘေထြး ႏွင့္အတူေနၿပီး ဘေထြးထံမွ ပညာဆည္းပူးသည္။ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္က်မွ ဘခင္ထံျပန္သည္။ ဘေထြးထံမွာ ဟာဖစ္ စဖတ္သည္။ ပန္ဂ်ာဗီဘာသာ စကားကိုလည္း ေကာင္းစြာ သင္ယူသည္။ ပညာအရာ ႏွံ႔စပ္ေက်ာ္ၾကား သူ  ဘေထြးထံမွ ပညာအေမြ ဆက္ခံခြင့္ရခဲ့သည္။

ႏွစ္ဖက္မိဘေဆြမ်ဳိး ပညာတတ္မ်ားၾကားတြင္ ႀကီးျပင္းလာသူ  ဆရာဟစံရွားသည္ ကိုးႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ပန္ဂ်ဗ္ရွာဟ္ ပူရ္ၿမိဳ႕တြင္ ကုရ္အာန္ဟာဖစ္ျဖစ္သည္။ ဟာဖစ္ဖတ္ရင္း ေခတ္ပညာသင္ အဂၤလိပ္ ေက်ာင္းတြင္ ပဥၥမတန္းေအာင္သည္။ တပည့္ကေလး၏ အလားအလာကို ျမင္ေသာ ေက်ာင္းဆရာႀကီးက အဂၤလန္သို႔ ပညာသင္ေစလႊတ္ရန္ ဖခင္ႀကီးအား အႀကံျပဳသည္။ ဖခင္ႀကီးက လက္မခံ။ ေလာကီပညာကို အားမေပး။ သာသနာျပဳရန္ သာသနာ့ပညာကို သင္ရမည္ဟု မိန္႔သည္။ ဖခင္ႀကီးစကားကို နားေထာင္ၿပီး သာသနာ့ပညာကို ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ သင္ယူသည္။

ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အရပ္ရပ္ နယ္တကာ လွည့္ ေဟာၾကား သည္။ ေတာကစားလည္း ၀ါသနာ ပါသည္။ ေသနတ္ လြယ္ၿပီး ေတာကစားရင္း ဗုဒၶဘာသာရြာမ်ားဩလည္း ေဟာၾကားသည္။ ဘာသာစုံ ခ်စ္ၾကည္မႈ၊ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ နားလည္မႈကို တည္ေဆာက္သည္။ စူးစမ္းေမးျမန္းလာသမွ် ရွင္းလင္းစြာ ေျဖၾကားသည္။ ေစာဒနာမ်ားကို ေက်လည္ေအာင္ ေခ်ပသည္။

ဆရာႀကီး၏ ထက္ျမက္ပုံကို ႏိုင္ငံဂုဏ္ရည္ပထမဆုရ ဆရာခ်ယ္က မိမိ၏ကၽြႏ္ုပ္အေၾကာင္းမွ သိေကာင္းစရာမ်ား စာအုပ္တြင္ ေျပာျပထားသည္။

တိုင္းရင္းသား အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ အဆင့္မီေသာ ဘာသာေရးေက်ာင္းမ်ား မရွိခဲ့ေသးသျဖင့္ ဘာသာေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕ေသာျပင္ပမွ ဓေလ့ထုံးစံမ်ား အယူအဆမ်ား ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထုိသို႔ေသာ အယူအဆမ်ဳိးသည္ အိႏၵိယျပည္တြင္သာ မ်ားခဲ့ဟန္ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာရွင္မ်ား ဘာသာေရးႏွင့္ မညီေသာ လုပ္ငန္းမ်ား ေဖာ္ထုတ္၍ အသစ္ထြင္ ျပဳလုပ္ျခင္းမ်ားကို မလုပ္ၾကရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ျမန္မာျပန္ မဂ်္မုအာဖြတ၀ါေခၚ ဓမၼသတ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ စာအုပ္ငယ္တြင္ဖတ္ရသည္။ ထုိစာအုပ္ပါ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားခ်က္မ်ားကို မိမိတို႔နယ္တြင္ လုပ္ကိုင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မိမိသည္ ထုိအေျခအေနကို အမွန္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲလိုေသာ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္။ ထုိဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား မွန္မမွန္ ကံသာကုန္းရြာ တရားေဟာဆရာမ်ားအား ေမးခဲ့ရာ မေျဖႏိုင္ၾက။ ေျမထူးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆရာႀကီးတစ္ဦးကို ေမးရာ(၁၃) ရက္ခန္႔ အခ်ိန္ေပးရမည္ဟု ေျပာသည္။ ဆရာႀကီးပုံအားျပရာ ဆရာႀကီး ဟစံရွားအား ျပလိုက္သည္။ ဆရာႀကီးဟစံရွားက ခ်က္ခ်င္းေျဖသည္။ ေမးခြန္းတစ္ခုၿပီးတစ္ခု အေျဖမ်ားကို က်မ္းစာ အကိုးအကားမ်ားႏွင့္ ေျပာရာ က်မ္းစာမ်ားကို စာမ်က္ႏွာ အ၎ညႊန္းေလာက္ သာရွာ၍ ေရးရေတာ့သည္။ ေမးခြန္းေပါင္း(၂၃)ခုကို အခ်ိန္ (၂)နာရီခန္႔ျဖင့္ ေျဖခဲ့သည္။ အေျဖမ်ားမွာ ရန္ကုန္မွ ထုတ္ေ၀ေသာ မဂ်္မူအာ ဖြတ၀ါ စာအုပ္ငယ္ပါ အေျဖမ်ားႏွင့္မကြာ ျခားလွပါ။

“ေမာင္လာနာဟာဖြစ္ဟစံရွားမွာ ေတာပစ္ပင္ မပ်က္ဘဲ ဤေမးခြန္းေပါင္း (၂၃)ခုကို (၂) နာရီႏွင့္ ေျဖသြားခဲ့ရာ သူ၏ ပညာ ထက္ျမက္ပုံကို မိမိတို႔၏ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။”

ဟု ဆရာခ်ယ္က ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ကုိ ေဖာ္ျပထားသည္။

ဆရာႀကီး၏ ဖခင္ စစ္တန္းသခင္ႀကီးသည္ အိႏၵိယသို႔ သြားေရာက္၍ သာသနာ့ပညာ ဆက္လက္ဆည္းပူးလုိသျဖင့္ ဇနီးသည္ ေဒၚသီႏွင့္ သားႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဟစံရွားႏွင့္ ဟူစိန္ရွားတို႔ကို ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕နယ္ ဘုေတၱာ ေက်းရြာရွိ ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံ အပ္ႏွံခဲ့သည္။ ဘုေတၱာရြာတြင္ဆရာခန႔္သည္ ေက်ာင္းထုိင္ၿပီး စာျပသည္။ ဆရာသည္ ကြမ္းၿခံကုန္း ေဒးသေနာမွ ေျမထူးသို႔ ေျပာင္းလာသူျဖစ္သည္။ ဆရာဟစံရွားသည္ ဘုေတၱာရြာတြင္ ေနထုိင္စဥ္ ဗလီထုိင္ဆရာႀကီး ဦးခန္႔၏သမီးႏွင့္ အမွတ္မထင္ဆုံမိသည္။ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္အျဖစ္ သေဘာက်သြားသည္။ မိခင္က ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းေပးသျဖင့္ မဂၤလာပြဲျဖစ္ေျမာက္သြားသည္။ ဇနီးသည္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္၍ ဟစံရွားသည္ ေယာကၡမႀကီးႏွင့္အတူ ဘုေတၱာရြာတြင္ ၃-ႏွစ္ေနေပးရေလသည္။ ထုိစဥ္မိမိ ေယာကၡမေက်ာင္းတြင္ စာျပသည္။

ဆရာပုံ၊ ဆရာခြာ၊ ဆရာသိန္း၊ ဆရာမန္၊ ဆရာေအာင္ဒင္၊ ဆရာခ၊ ဆရာဇုံစသည္မ်ားသည္ မိမိတပည့္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထုိနယ္တြင္ ေဆြရိပ္ မ်ဳိးရိပ္ကင္းသူမ်ားရွာရန္ ခဲယဥ္းေၾကာင္း အထက္ဗမာျပည္တြင္ မိမိတပည့္ တပန္းမ်ားေၾကာင္း ဆရာႀကီးက ဆုိသည္။

ဆရာႀကီးကို ၁၉၄၅ ခုတြင္ ျမန္မာ မြတ္စလင္မ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ GCBMA အသင္းႀကီး၏ အတုိင္ပင္ခံအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၅၉ ခု ၾသဂုတ္လ၌အစၥလာမ္သာသနာေရးရာ ေကာင္စီႏွင့္ အာလင္မ္ ပညာရွင္မ်ားေရးရာ ေကာ္မတီကို ေထာက္ခံေၾကာင္း ေၾကညာသည္။ အာလင္မ္ပညာရွင္မ်ားေရးရာ ေကာ္မတီ၏ နာယကအျဖစ္လည္း ခံယူသည္။ ၁၉၅၉ ခု ႏို၀င္ဘာလ၌ ကာေအဒါကုရ္အာနီ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ေသာအခါ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္က အစၥလာမ္စာေစာင္မွႀကိဳဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာကိစၥတြင္ သေဘာထားကြဲသျဖင့္ လမ္းခြဲၾကသည္။

ဆရာႀကီးသည္ အေဟာအေျပာတြင္ ပြဲတိုင္းေက်ာ္သကဲ့သို႔ အႀကံ အဆတြင္လည္း တစ္မူထူးျခားပါသည္။ ရဲရင့္ထက္ျမက္ပါသည္။ ဆရာႀကီးသည္ မွန္ကန္ေသာ၀ါဒလမ္းစဥ္ ျဖန္႔ျဖဴးရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ မႏၱေလးလမ္း၊ အိမ္နံပါတ္ ၁၀ တြင္ကိုယ္ိုင္ ပုံႏွိပ္တိုက္တည္ေထာင္ပါသည္။ အမ်ား ပရိသတ္အတြက္ ပညာေပးစာစဥ္ အမ်ားအျပား ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။

– ကာေအဒါကြရ္အာန္ (၅၉)
– မိုစလင္မ္၀ါဒက်မ္း
– ကုရ္ဗာန္ အဓိပၸာယ္က်မ္း
– ေန႔ရက္ေရြးနည္း (ျမန္မာလို)
– ေန႔ရက္ေရြးနည္း (အူရဒူလုိ)
– နာမေတာ္ကိုးဆယ့္ကိုး တန္ခုိးစာတမ္း
– သံလွ်င္ဒရ္ဂါဟ္အတၳဳပတၱိစာတမ္း
– ကမၻာေတြရဲ႕ အရွင္က်မ္း
– ေတာင္ဟီေဒ့အစၥလာမ္က်မ္း
– ဂ်ဳိမိုအာက်မ္း
စသည္တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာႀကီးသည္ တစ္မူျခားေသာ မိမိအေတြး မိမိအယူကို ျပည္သူထံ ျပန္႔ႏွံ႔ႏိုင္ရန္ သတင္းစာ တစ္ေစာင္လည္း ထုတ္ေ၀ပါသည္။ အလ္ဗလဂ္ အမည္ႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရဲရဲေတြးၿပီး ရဲရဲေရးသျဖင့္ သေဘာထား မတုိက္ဆိုင္ သူမ်ား နာလုိခံခက္ျဖစ္ၾကရသည္။

ဆရာႀကီးသည္ အတိတ္သမိုင္းကို ၀ါသနာပါသကဲ့သုိ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ လတ္တေလာႏိုင္ငံေရးကိုလည္း စိတ္၀င္စားသည္။ ဆရာႀကီး၏ အယူအဆ ႏွင့္ စာဓေလ့ကို ရိပ္စားႏိုင္ရန္ သံလွ်င္ ဒရ္ဂါဟ္ အတၳဳပၸတၱိစာတမ္းမွ ထုတ္ႏုတ္တင္ျပပါမည္။

ျမန္မာျပည္သို႔ ၀င္ေပါက္သုံးခုမွ စတင္ေဖာ္ျပသည္။ ပုဂံေခတ္ တာတာမြတ္စလင္မ္၊ ရခုိင္ေဂါရီပထန္၊ ရခိုင္မိုဂိုလ္မင္းဆက္မ်ားႏွင့္ ပင္လယ္ေပ်ာ္အာရဗ္မ်ားအေၾကာင္းမွစၿပီး ေတာင္ငူရာဇ၀င္အထိ ကြင္းဆက္ ေရးသည္။ ၿပီးမွ သံလ်င္ဒရ္ဂါအေၾကာင္း ပသီခုံ အစီအရင္ ေတာ္ငါးပါးစ၍ မွတ္တမ္းျပဳသည္။ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ရွိ ကိုယ္တိုင္ေရာက္ဖူးေသာ ဒရ္ဂါမ်ားကို ေဖာ္ျပသည္။ ယင္းတုိ႔ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းတြင္ မႏၱေလးၿမိ႕ ေအလမ္းေထာင့္ ဗလီႀကီးဂ်င္ပီရ္ယပ္က္ရွား၊ ရန္ကုန္ေဒလီဘုရင္ဇြဖြရ္ရွား၊ မဂၤလာဒံုဗိုပါရီရွား၊ သံလ်င္စမြန္ဒရ္ရွား၊ မႏဩေလး တဘက္ဆဲြ ကာလူရွာဟ္ ဒရ္ဂါမ်ားအေၾကာင္း ၎ညႊန္းဆုိသည္။ ၾကားျဖတ္၍-

ဒရ္ဂါျပဳပိုင္ေၾကာင္း ကုရ္အာန္ ၁၅ဂြ်ဇ္ စူရဟ္ကတ္(ဖ္)လာ အာယတ္ေတာ္ကို ကိုးကား၍လည္းေကာင္း၊ သင္းခ်ိဳၤင္းမ်ားေပၚ ပန္းတင္ျခင္း၊ အေမႊးအႀကိဳင္မ်ား တင္ျခင္းျပဳႏုိင္ေၾကာင္း ဖတ္၀ါအဇီဇီက်မ္း၊ အာလမ္ ဂိရီက်မ္းတုိ႔ကို ကုိးကား၍လည္းေကာင္း ေဖာ္ျပသည္။ ပန္းတင္ျခင္းထက္ ပန္းဖိုးလွဴဒါန္းျခင္းက ပိုျမတ္ေၾကာင္းလည္းမခ်န္ပါ။ အလားတူပင္ လူအမ်ားစု႐ံုး၍ ဖြာေတဟာ ေအာ္ဖတ္သည္ကို မတားရ။ ဖြာေတဟာ မဖတ္ေကာင္း၊ ဒရ္ဂါမသြားေကာင္းဆုိသူမ်ားမွာ မဇြာေဟရီ ၀ါဒသမား မ်ားသာျဖစ္သည္ ဟု မိမိအျမင္ကို ေဖာ္ျပထားသည္။

ၿပီးမွ သမိုင္းေၾကာင္း ျပန္ေကာက္သည္မွာ ေျမးေတာ္ ေအမမ္ ဟူစိုင္န္အလိုင္ဟစၥလာမ္၏ညီ၊ ဘတူမိကြဲသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ ေရာက္ ေၾကာင္း၊ သီဟိုဠ္၊ မေလး၊ အိႏဒိယ မြတ္စလင္မ္မ်ား၊ ပုဂံေခတ္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ပဲခူးေဒသေပၚထြန္းပုံ၊ ဗ်တ္၀ိ၊ ဗ်တၱ၊ ေရႊဖ်ဥ္းႀကီး၊ ေရႊဖ်ဥ္းငယ္မွစ၍ ေရႊဘိုႏွင့္ အမရပူရ ရွဟီဒီမ်ားအထိ သမိုင္းအယူအဆကို တင္ျပသည္။

ရခိုင္မွ စလိမ္ရွား၊ ဟိုစိုင္ရွား၊ စစ္ေတြဗလီတကာ ဟာဂ်ီ အလီခန္၊ ဘေစာျဖဴ ကေလမာရွား ႏွင့္ မဂိုဘုရင္ ရွာဟ္ဂ်ဟာန္၏ သားေတာ္ျဖစ္ရပ္ ႏွင့္ အင္း၀မြတ္စလင္မ္ အဆက္အစပ္ကို ေရးျပသည္။ ေရွးမီေနာက္မီ ပညာရွိ လူႀကီးသူမမ်ားမွ ၾကားဖူးနား၀ရွိသည္မ်ားကို အနည္းငယ္ ျဖည့္စြက္သည္ဟု စကားခံၿပီး စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလ၊ ဗဒုံမင္းလက္ထက္ ဆရာႀကီး ဦးႏု၊ ဦးေရႊေဒါင္း(ဦးေရႊေတာင္)၊ ဆရာႀကီးခန္႔ (ဘုေတၱာေက်ာင္းတို႔) အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ မိမိတို႔သားအဖ၏ တပည့္တပန္းမ်ား အေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည္။

မိမိခံယူခ်က္အရ ယတိ(မ္)ခါနာ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းကို ေ၀ဖန္သည္။ မဇြာေဟရီ ၀ါဒသမားမ်ားကို စိန္ေခၚသည္။ မ်ဳိး႐ိုးကို ေထာက္သည္။

“ပညာမႊားမႈန္၊ ထားစိတ္ဟုံ၊ ယူတုံသူႀကိဳက္ရာ၊
ပညာမရွိ၊ နက၀ိ၊ အေမာင္မွားဖုိ႔သာ။
ရသာေကာင္းဆုံး၊ ပန္း၀တ္ၿဖဳံး၊ ပိတုန္းတုိ႔ သိသာ၊
ပညာရဲရင့္၊ ပြဲလည္တင့္၊ အျမင့္ေရာက္ဖုိ႔ပါ။
ပညာမရွိ၊ နက၀ိ၊ ေသာင္တင္ေခြးပမာ၊
႐ိုင္းျပစကား၊ ေျပာၾကားလူမိုက္၊ ဗာလာနာ၊
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာခ်င္ေသး၊ မေႏွးပညာရွာ။
ကၽြန္မ်ဳိးသခင္မ်ဳိး၊ သိလို ဆက္၍ စပ္လို႔ရွာ၊
မ်ဳိးေတာ္ႏြယ္ခံ၊ စိုက္ေယ့ဒံ၊ ဧကံဟစံရွာဟ္
ဒိုအမာန္မင္း မဇဟဗ္ထြင္း မျငင္းလိုက္ခဲ့တာ”

ဟု ငယ္စဥ္လက္ရာ သံေပါက္ကဗ်ာကို တင္ျပသည္။ ဆက္လက္ၿပီး မိုးဆုပန္ ကာဘြလ္ေမာ္လ၀ီႀကီးသည္ တရားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ႕ေသာ အခါ တုတ္ႏွင့္႐ိုက္ေလ့ရွိ၍ တုတ္႐ိုက္ေမာ္လ၀ီဟုလည္း တြင္သည္။

နန္းတြင္းဗလီထုိင္ စရ္ဒရ္အလီရွားသည္ ဘေထြးေတာ္သည္။ ပညာတစ္ဖက္ကမ္းခတ္ တတ္သည္။ ပန္ဂ်ဗ္သုိ႔ ေျပာင္းသြားၿပီး ကရာမတ္ျပသည္။ ဂ်င္မ်ားကပင္လာ၍ ပညာသင္ၾကားရသည္။ ကုလားပ်ဳိတပ္ကို ဘုရင္မ်ား ယုံၾကည္ကိုးစားသည္။ မႏဩေလးစစ္တန္းေမာ္လ၀ီစိုက္ယစ္ ဂိုလာမ္အလီရွားသည္ မိမိဖခင္ျဖစ္သည္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ အႏြယ္ေတာ္ ျဖစ္သည္။ သား ၇-ဦးသည္ ေက်ာ္ၾကားသည္။ တပည့္တပန္း ေပါသည္။ မိခင္ဘက္မွ ေဆြမ်ဳိးမ်ားလည္း ထင္ရွားသည္ဟု သံလ်င္ဒရ္ဂဟ္ အတၳဳပၸတၱိ စာတမ္းတြင္ စပ္မိရာရာ မွတ္သားဖြယ္မ်ားပါရွိသည္။

နိဂုံးတြင္ ျမန္မာအစ တေကာင္းက အဆုိအရ အဘိရာဇာမင္းမွ ကုန္းေဘာင္ေနာက္ဆုံးဆက္ သီေပါအထိ ရာဇ၀င္ဆက္အက်ဥ္းျပသည္။ ပါေတာ္မူပုံ ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္ေအာင္ ေရးသားသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သမီးေတာ္ႏွင့္ မိမိ ေတြ႕ရပုံကို သတိရ တမ္းတဖြယ္ တင္ျပသည္။

ဆရာႀကီးသည္ ဟာေဗးရာဇ၀င္၊ ဦးအုန္းေမာင္ေရး၊ ျမန္မာ ရာဇ၀င္သစ္၊ မွန္နန္းရာဇ၀င္နွင့္ သာရိခ္ဗရ္မာ စာအုပ္မ်ားကို ကိုးကားသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို သာရိခ္ ဗရ္မာ ရာဇ၀င္က်မ္းတြင္ အေျခခံထားေၾကာင္း သိရွိရသည္။

သံလွ်င္၊ ငဇင္ကာ၊ ကုလားေက်ာင္း၊ ဗ်တ္၀ိ၊ ဗ်တၱ၊ ေရႊဖ်ဥ္းႀကီး၊ ေရႊဖ်ဥ္းကေလး၊ ဗႏၶဳလ၊ ဦးရစ္၊ သီရိေခတၱရာ၊ အေနာ္ရထာ၊ ေကတုမတီ၊ ကုန္းေဘာင္၊ ငရမန္ကန္း စသည့္ ေ၀ါဟာရရင္းျမစ္ မ်ားကို ႀကံဆေဖာ္ ထုတ္ျပသည္။

ဆရာႀကီးသည္ သတိၱရွိသည္။ ေျပာရဲဆိုရဲသည္။ ယုံၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာသည္။ မိမိျပဳစုသည့္ စာအုပ္မ်ားတြင္ မိမိအမည္ကို ပီရ္စိုင္ယစ္ဟစံရွား ဟု ေဖာ္ျပပါသည္။

ဆရာႀကီး၏ စိတ္သေဘာထား ခံယူခ်က္ကို ေအာက္ပါ သံေပါက္ ကဗ်ာအရ ေလ့လာသံုးသပ္ ႏိုင္သည္။

၀ဟာဗီသံေပါက္

၀ဟာဗီမွာ၊ ကာေဖြရာ၊ မွန္စြာျဖစ္ေပတာ။
ရွာမီသံုးတြဲ၊ က်မ္းစာထဲ၊ မလြဲသိဖို႔ရာ။
သံုးရာသံုးဆယ္၊ ခုနစ္၀ယ္၊ ႐ႈဖြယ္စာမ်က္ႏွာ။
ဗာဂီဆိုထား၊ ၀ဟာဗီမ်ား၊ တရားသူပုန္သာ။
၀ဟာဗီေတြ၊ ေက်ာင္းဖြင့္ေန၊ ေရႊေငြရွိဖို႔သာ။
ေမာင္လူးဒ္ေကယာမ္၊ ရပ္သူမွန္၊ ဧကန္မုန္းတီးတာ။
နမာဇ္ၿပီးလွ်င္၊ ဒိုအာပင္၊ ေတာင္းလွ်င္မႀကိဳက္ပါ။
အာဇန္ဆိုၿပီး၊ လက္ေျမႇာက္နည္း၊ အၿပီးပယ္ေစရာ။
ဖြာေတဟာပြဲမ်ား၊ ေရွ႕မွာထား၊ အမွားေျပာၾကတာ။
တမန္ေတာ္အား၊ ႐ိုေသျငား၊ တရားမရွိပါ။
ဒ႐ူးဒ္ရွရစ္ဖြ္၊ ဖတ္ကာလွစ္၊ အျပစ္ေျပာၾကတာ။
ဒရ္ဂါသြားလွ်င္၊ သူတို႔ထင္၊ အရွင္မႀကိဳက္ပါ။
အရက္ေလးဆယ္၊ သူတို႔ပယ္၊ ရက္လည္သံုးရက္ပါ။
အီးဒ္ေန႔ရက္မွာ၊ တကၠဗီရ္သာ၊ ဖတ္တာမႀကိဳက္ပါ။
တရာ၀ီဟ္တြင္း၊ စာေထာက္ျခင္း၊ အလွ်င္းေရွာင္ၾကတာ။
နဖိလ္နမာဇ္၊ ပယ္တံုလပ္၊ မဖတ္လႊတ္ပစ္တာ။
ဖတ္သူကိုပင္၊ အျပစ္တင္၊ ႏႈတ္တြင္ကဲ့ရဲ႕တာ။
ရွဗ္ရာသ္ညဥ့္တြင္၊ မ်ားမြတ္စလင္မ္၊ ပြဲျပင္မုန္႔စံုသာ။
၀ဟာဗီမ်ား၊ ပိတ္ပင္ထား၊ မစားငတ္ဖို႔သာ။
ဘိုးဘြားေတြပါ၊ အာရ္၀ါ၊ ဗလာနတၱိပါ။
ေယာင္မြန္နဗီ၊ က်င္းပသည္၊ ၀ဟာဗီမလုပ္ပါ။
စြႏၷတ္ကိုပင္၊ ပယ္ဖုိ႔ျပင္၊ ေခါင္းတြင္ဦးထုပ္သာ။
က်မ္းစာဖံုဖံု၊ မျပည့္စံု၊ ယံုမတတ္ပါ။
ေရွးလူႀကီးမ်ား၊ ကဲ့ရဲ႕ျငား၊ ေျခဖ်ားမမီပါ။
၀ဟာဗီမ်ား၊ ေရွ႕ေဆာင္ထား၊ အမွားေတြ႕ရမွာ။
ရပ္ခါတသ၊ စ၀ါဗ္ရ၊ သိၾက မ စူရာ။
ဒ႐ူဒ္စလာမ္၊ ဇေကရ္ ရံ၊ အမွန္ထြတ္ျမတ္တာ။
တရာ၀ီဟ္မွာ၊ စာေထာက္တာ၊ မဟာေကာင္းက်ိဳးပါ။
နမာဇ္ၿပီးလွ်င္၊ ဒိုအာတြင္၊ အရွင္ႏွစ္သက္တာ။
ေယာင္မြန္နဗီ၊ ျမန္မာျပည္တြင္၊ ေသာင္းခ်ီျပဳလုပ္ပါ။
ရႊတ္ကရာနာ၊ ဖြာေတဟာ၊ ရွည္စြာဖတ္ရြတ္ပါ။
ေရးရန္လြန္မ်ား၊ ဤတြင္ကား၊ အမွန္နည္းလွပါ။
က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္၊ ဓိပၸာယ္ျပန္၊ အမွန္နည္းလွပါ။
ပညာမႈန္မႊား၊ မာနထား၊ စိတ္ထား၀တိသာ။
ပညာရဲရင့္၊ ပြဲလယ္တင့္၊ အျမင့္ေရာက္ဖို႔သာ။
ပတၱျမားစစ္၊ ႏြံမွာနစ္၊ မညစ္ထြန္းေတာက္ပါ။
ဟာဖြစ္ဇ္စံရွား၊ စီေရးထား၊ မွတ္သားၾကေစရာ။
တရားအမွန္၊ သိၾကရန္၊ ထုတ္ျပန္ေၾကညာစာ။

မွတ္ခ်က္-  ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္ ေရးသားျပဳစုေသာ တိုင္းရင္းမြတ္စလင္ စာျပဳစာဆို ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ား (၂) မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။