ညီေသြး- ဒီမွာျဖင့္ ခြက္ၾကီးပဲ က်န္ေတာ့တယ္

ႏိုဝင္ဘာ ၁၂ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
ညီေသြး ေရးသည္။

သရုပ္ေဖာ္ကာတြန္း- ဟန္ေလး

ကမာၻၾကီးရဲ႕ အထိတ္တလန္႔သံေခ်ာင္း၊ ေခါက္သံေတြ၊ ကမာၻၾကီးရဲ႕ ဒဏ္ရာအနာတရေတြ၊ ကမာၻၾကီးရဲ႕ ငို႐ႈိက္ညည္းတြားသံေတြ… အင္း.. အားလံုးဟာ ကိုယ့္တစ္ကိုယ္ေရ အတၱကိုပဲ ေ႔႐ွတန္းတင္လို႔၊ ကိုယ့္မိသားစုအေရးပဲ ေ႔႐ွတန္းတင္လို႔၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ပဲ ေ႔႐ွတန္းတင္လို႔၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုယ့္ႏိုင္ငံခ်စ္ စိတ္တစ္ခုတည္းပဲ ေ႔႐ွတန္းတင္လို႔ ကမာၻသူ ကမာၻသားအားလံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့၊ ကမာၻသူကမာၻသားအားလံုးပိုင္တဲ့ ကမာၻ့႐ြာၾကီးရဲ႕က်န္းမာေရးကို လ်စ္လ်ဴ႐ူခဲ့ၾကတာ သမိုင္းစဥ္ဆက္ၾကခဲ့ပါျပီ။ ကမာၻ႕ေျမမွာ ဇရာဝင္ေပမယ့္ အထာမျပင္ၾကေသးတဲ့သူေတြ၊ ဇရာေႏွာင္းေပမယ့္ အထာမေျပာင္းေသးတဲ့သူေတြ၊ ကဗ်ာဆရာလြမ္း႐ုံရဲ႕ ကဗ်ာစာသားတစ္ေၾကာင္းလို “ဘဝကို ေပ်ာ္သလို ၾကာခိုခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္” ေတြမ်ားျပားလာလြန္းလို႔လား။

က်ပန္းျဖစ္စဥ္၊ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ေ႐ြ႕လ်ားေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္ေနတဲ့ တိမ္ဆိုင္တိမ္ခဲေတြကေတာင္ (Fractal Geometry) လို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ီၾသေနၾတီ သေဘာတရားေတြကိုလုိက္နာသည္တဲ့။ ပ်က္ေနတဲ့နာရီတစ္လံုးကလည္း အမွန္တရားကို တစ္ေန႔ႏွစ္ၾကိမ္ျပေနႏုိင္ေသးတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာတို႔လူသားရင့္မၾကီးေတြ အမွန္တရားကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေ႔႐ွတန္း တင္သင့္သလဲ၊ သစၥာတရားကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးထားသင့္သလဲ။ လူသားခ်င္းစာနာမူေတြကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေလးျပဳ သင့္သလဲ၊ ေမတၱာတရားေတြပြားမ်ားလာေအာင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေမြးျမဴသင့္သလဲ။ အခုေတာ့ ကမာၻၾကီးရဲ႕တစ္ေနရာမွာ အဖ်ားတက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေရးမဟုတ္သလို၊ ကမာၻၾကီးရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ပြဲလန္႕တုန္း ဖ်ာခင္းေနတာၾကတာ ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္လိုေနခဲ့ၾကတဲ့ ဓေလ့ဟာ ကမာၻၾကီးမွာ အထြန္းကားၾကီး အထြန္းကားခဲ့ျပီ။

ေလာကၾကီးကိုေရာက္လာခ်ိန္ကစလို႔ ကမာၻဦးလူသားႏွင့္မျခား အခုခ်ိန္ထိ စား ဝတ္ ေနေရးဆိုတဲ့ အထုပ္ၾကီးသံုးထုပ္ ေခါင္းေပၚ႐ြက္ရင္းနဲ႔ပဲ သူလိုကိုယ္လိုအိုမင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အေဖ၊ အေမ၊ ဘိုးဘြားေတြ ထြက္သြားရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ တစ္ေရြ႕ေ႐ြ႕နဲ႕လိုက္ရင္း စခန္းေပ်ာက္ ျပီးဆံုး နိဂံုးသတ္႐ုံပဲလား။ ကမာၻၾကီးကို ကယ္တင္ႏုိင္မယ့္သူ၊ ကမာၻၾကီးရဲ႕အနာတရေတြကို ေဆးထည့္ေပးမယ့္သူ၊ ကမာၻၾကီးကို ေဖးမေပးမယ့္သူေတြကို ကမာၻၾကီးက အလြန္အမင္း လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါျပီ။ ဆည္ေတြေဆာက္တဲ့လက္ေတြမ်ားလာေတာ့ ငလွ်င္ေတြလႈပ္၊ ေဂဟစနစ္ေတြပ်က္သုန္း၊ ဘဝမ်ားစြာ ငရုန္းသုန္းကားျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ စြမ္းအင္လိုအပ္ခ်က္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေတြ တလူလူအလြင့္မွာ ေျမကမာၻရဲ႕ ယားနာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ထူရင့္မ်ားျပားလာခဲ့သလဲ။ သစ္တစ္ပင္နဲ႔ထိုင္ခံုတစ္လံုးရဲ႕ တန္ဖိုးျခားနားမႈကို မသိ႐ွာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ အနႏၱေလာဘနဲ႔႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနာဂတ္ေတြကို ၾကက္ေျခခတ္မိခဲ့ၾကတာပါ။

သဘာဝတရားရဲ႕ လင္ဆိုးမယားတဖားဖားကန္ခ်က္ေတြကို တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး ကာကြယ္ေနရ႐ွာတဲ့ ခုလိုကမာၻၾကီးရဲ႕အေရးေပၚ အေျခအေနေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အေ႔႐ွေတာင္အာ႐ွ အၾကီးဆံုးစာရင္းဝင္မည့္ (မိုင္းတံု) ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းတစ္ခု လာေဆာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ဧရာဝတီက ေသြး မတိတ္ေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ သံလြင္ေပၚကန္႕လန္႔ျဖတ္ လာစိုက္တဲ့ ဒီဒဏ္ရာေတြကို ဘယ္လိုကုရမလဲ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ အေတြးခ်ာခ်ာလည္မိပါတယ္။ သူမ်ားေတြဆီမွာ ဒီလိုၾကီးမားတဲ့ဆည္ေတြ ေဆာက္လို႔ရလာတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြကို မထိန္းႏုိင္မသိမ္းႏုိင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီမွာလာျပီး မုန္တိုင္းတစ္ခုအစပ်ိဳးဖို႔ ခြင့္ျပဳေနတာကိုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ လူၾကီးမင္းေတြရဲ႕ ေရႊညဏ္ေတာ္စူးေရာက္မႈကို ၾသခ်စရာပါပဲ။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ကတည္းက MOU နားလည္မႈစာခၽြန္လႊာေရးထိုးခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ ဒီ ၄ ႏွစ္အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ခရီးေရာက္၊ ခရီးလြန္ေနျပီလဲ။ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အေျခအေနေတြအားလံုး အက်ိဳးေက်းဇူး ရပိုင္ခြင့္ေတြ၊ ခံစားခြင့္ေတြ သေဘာတူျပီးမွ လတ္မွတ္ေရးထိုးရတာဆိုေတာ့ အခုလို အေျခအေနေရာက္မွ ျပည္သူက သိခြင့္ရတာ ကာကြယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ဖို႔ေနာက္က်ေနျပီလို႔ေတာင္ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေျမဟာတို႔ေျမ၊ တို႔ပိုင္တဲ့ေျမ ဆိုတဲ့သီခ်င္းဟာ သူတို႔အတြက္ပဲ ေရးစပ္ခဲ့တယ္လို႔ထင္ေနတဲ့ လူတစ္စုကေတာ့ ဒီေျမကို ဟိုေနရာစိတ္၊ ဒီေနရာပိုင္း၊ စိတ္တိုင္းက် ခြဲျခမ္းလို႔ဖရဲသီးဗမ္းထဲထည့္ျပီးေရာင္းခ် (အဲေလ) စီမံကိန္းမ်ိဳးစံုနဲ႔လုပ္ခ်လိုက္ၾကတာ တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ႐ွိတဲ့ ေျမေပၚေျမေအာက သံယံဇာတ၊ ေရေပၚေရေအာက္ သယံဇာတ ေတြဟာ ကမာၻေပၚမွာ မေပါက္တဲ့ေစ်းေတြ၊ ေအာက္ေစ်းေတြနဲ႔ လံုးပါးပါးခဲ့ရျပီ။ ျပည္သူကေတာ့ ဘာေတြ အက်ိဳးခံစားလုိက္ရလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္စရာ မလိုပါဘူး။ GDP တက္ မလာတဲ့အျပင္ တိုင္းျပည္မွာျပည္ပေၾကြး့ျမီ ေဒၚလာ (၉) ဘီလွ်ံ တင္က်န္ခဲ့ရတာက သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြ၊ စီမံကိန္းေတြ ေအာင္ျမင္လား မေအာင္ျမင္ဘူးလားဆိုတာ ျပေနတာပါပဲ။ အခု ဒီမိုင္းတံုအေရးလည္း တိုင္းတုန္ေအာင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြက ဧရာဝတီကိုကာကြယ္သလို အားလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ႏွင့္ ဝိုင္းဝန္းကာကြယ္ရပါလိမ့္အံုးမည္။

တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရမင္းေတြဆိုတာ ျပည္သူအတြက္အျမဲ ေပးဆပ္ေနရမွာပါ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဘယ္ေထာင့္မွာ ေမွာင္ေနသလဲ အလင္းေဆာင္ရပါမယ္။ ဘယ္ေနရာမွ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနသလဲ ျဖည့္စည္းေထာက္ပ့ံေပးရပါမယ္။ ဘယ္အခန္းက႑မွာ ေပါ့ေလ်ာ့ ေပါ့ဆမႈေတြျဖစ္ေနသလဲ ထိမ္းေက်ာင္းတည့္မတ္ေပးရပါမယ္။ အခုေတာ့ အူမေတာင့္မွ သီလေတာင့္မယ္ ဆိုတဲ့စကားပံုကို ျခံဳခိုရင္း အူမေတြေတာင့္ေအာင္လုပ္လိုက္ၾကတာ စာရင္းဇယား ကြာဟမႈေတြ၊ ေငြေၾကးအ႐ႈပ္ေတာ္ပံုေတြ၊ သိန္းေပါင္း မ်ားစြာကြာဟမႈေတြဟာ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္ ၾကားလို႔မေတာ္ ေ႔႐ွကဖံုး ေနာက္ကေပၚ ျဖစ္ခဲ့ပါေပါ့လား။ တာဝန္ခံမႈႏွင့္ တာဝန္ယူမႈဆိုတာကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရရဲ႕ အဘိဓာန္မွာ မ႐ွိတဲ့စကားလံုး ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ သမိုင္းစဥ္ဆက္ မီးပ်က္ မီးမလာျဖစ္ခဲ့ရတာ ဘယ္တာဝန္႐ွိသူကမွ တာဝန္ခံျပီး ရာထူးမွႏႈတ္ထြက္ပါ၏ ဆုိတာမ႐ွိခဲ့ပါဘူးဗ်။

ဓာတ္ၾကိဳးေတြပ်က္ၾကလို႔ အသက္ဆံုး႐ႈံးၾကရတာေတြ ႐ွိခဲ့ျပီဆိုတာေတာင္မွ အခုခ်ိန္ထိ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ေနဆဲ၊ သိကၡာဆယ္တဲ့အေနနဲ႕ “ငါ့တာဝန္ မကင္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တာဝန္ခံတဲ့အေနနဲ႕ ငါႏုတ္ထြက္တယ္ကြာ” ဆိုတာ မ႐ွိေသးဘူး။ ေ႔႐ွကေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလွ်ာက္ျပခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာ မ႐ွိခဲ့ေတာ့လည္း ေနာက္ ကေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလွ်ာက္တဲ့ သူမ႐ွိတာ မဆန္းပါဘူး။

လႊတ္ေတာ္ထဲလည္း ၾကည့္ပါဦး။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက အေလးအနက္ထားတဲ့ အာဇာနည္ေက်းဇူး႐ွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုပါတဲ့ ေငြစကၠဴေတြ ျပန္လည ္ထုတ္ေဝမဲ့ကိစၥ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ပယ္ခ်ခံရတဲ့ အဆိုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ဆိုလွ်င္ တစ္ခြန္းတစ္စေတာင္မွ မလွစ္ဟခ်င္တဲ့သေဘာကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ပိုင္ဆိုင္မႈေဖာ္ျပဖို႔ အဆိုတင္သြင္းေတာ့လည္း အားလံုးညီညီညာညာ ကန္႔ကြက္လိုက္ၾကတာ ဒီလုိေနရာမွာေတာ့ လံုးဝကိုသေဘာထား မကြဲလြဲၾကဘူး။ ဒီႏွစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႔ အတြင္း အဇၨ်တၱ်ကို သိျမင္လိုက္ရတာ ၾကံဖန္ေတြးရင္ ျပည္သူေတာ့ အျမတ္ရလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ေခါက္ေ႐ြးခ်ယ္စရာၾကံဳလာတဲ့ အခါ ဘယ္သူ႔ကိုယံုရမလဲ ႏွစ္ခါစဥ္းစားစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။

အျမီးကမက်က္ေသးဘူး။ ေခါင္းပါစားမယ္ဆိုတဲ့ ဝန္ၾကီးေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာအမႈထမ္းေတြရဲ႕ အဂတိလိုက္စားမႈေတြ အေပၚသက္ေသခံမယ့္ အမာခံတစ္ေယာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာက္ရလိုက္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ၾကီး ဘူးလက္လွေဆြပါပဲ။ ဝန္ၾကီးဌာနတစ္ခုရဲ႕ ဘိြဳင္လာစက္ၾကီး တစ္လံုးဝယ္တဲ့ကိစၥမွာ ေပါက္ေစ်းထက္ပိုျပီး ၃ ဆပိုျပီး ေဘာက္ခ်ာျဖတ္တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥကို အမ်ားသိေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အဂၢတိလိုက္စားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးေကာ္မ႐ွင္ အတြက္ ခိုင္မာတဲ့ စိတ္ခ်ရေသာ သက္ေသေကာင္း တစ္ေယာက္ကိုရ႐ွိေစတာပါပဲ။ ေစာေစာစီးစီးျပည္သူပိုင္ပစၥည္း အလြဲသံုးစားလုပ္ခဲ့တာကို သိသိၾကီးနဲ႔ ထိန္ခ်န္မႈ လုပ္ရတာကေတာ့ သူမ်ား ထမင္းအိုး မခြဲခ်င္တာလည္း ပါမွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားကို လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းထိုးရင္ ကိုယ့္ကိုေလးေခ်ာင္းျပန္ထိုးမွာ ေၾကာက္လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

တိုင္းျပည္ကႏုႏု၊ မုန္တိုင္းကထန္ထန္မွာ ဝန္ေတြက အေသႏွံလုိ႔ ျပည္သူမွာေတာ့ ခြက္ၾကီးပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒီလို အနာဂတ္ ဆိုးက်ိဳးေတြမ်ားေပမယ့္ စီမံကိန္းၾကီးေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေသခ်ာ မစီစစ္ပဲခြင့္ျပဳေပးေနတာ၊ ၾကိဳတင္စီမံကိန္း လက္သိပ္ထိုးေဝမွ်စားမႈေတြ၊ မတရားေျမယာသိမ္းမႈေတြေၾကာင့္ လယ္သမားေတြ ေတာင္သူေတြ ဆႏၵျပ၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြလည္းဆႏၵျပ၊ ဆရာ ဆရာမ ကထိကေတြ ဆႏၵျပ၊ အက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြလည္း ဆႏၵျပ နဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္မ ွသူတိုင္း ဆႏၵျပၾကသည္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒီလိုဆႏၵျပမႈေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းစုေပါင္းမိသြားရင္ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ ဆႏၵျပပြဲၾကီး ျဖစ္သြားႏိုင္စရာ႐ွိပါတယ္။ ဒီယုန္ျမင္ေနလို႔ ဒီျခံဳထြင္ေနတာလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ။ ငၾကင္းတစ္ေကာင္အေဝမတည့္လို႔ အလယ္သားဝင္စားရမယ့္ အစဥ္အလာ႐ွိေသာ ကယ္တင္႐ွင္ၾကီးေတြရဲ႕ ရန္ကိုလည္း မ်က္ေျချပတ္လို႔ မရပါဘူး။

ဤလူၾကီးမင္းမ်ားအား အေထြအထူး ဘာမွ်မေျပာၾကားလိုေတာ့ပါ။ အျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ျဖစ္တည္ခြင့္ရေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလး အတြင္း ကုိယ့္အတြက္၊ အမ်ားျပည္သူေတြ အတြက္၊ ကမာၻသူကမာၻသား အားလံုး အတြက္ ကိုယ့္မွာ႐ွိတ့ဲခြက္ကေလးနဲ႔ လက္ကေလးနဲ႔ႏုိင္သမွ်ေတာ့ ေရေလာင္းေပါင္းသင္း သြားေစခ်င္ပါတယ္။ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးလို၊ ေအဗရာလင္လင္ကြန္းလို၊ မာတင္လူသားကင္းလို၊ ျမန္မာျပည္ကဦးသန္႔လို ကမာၻၾကီး အတြက္ ငါဘာလုပ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းေတြ မေရးထိုးႏုိင္ရင္လည္း ရပါတယ္။ ကမာၻၾကီးမွာ ေလာင္ျမိဳက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ဒုကၡမီးေတြကို မျငိမ္းသက္ႏိုင္ရင္ေတာင္ သင့္ေၾကာင့္ေတာ့ဘယ္မီးမွ ထပ္မေလာင္ႏုိင္ေအာင္ တစ္ကိုယ္ရည္အတၱေလးေတြကုိေတာ့ ျခံလံုေအာင္ ခတ္ထားႏိုင္ၾကပါေစေလ။

ညီေသြး