စည္သူေအာင္ျမင့္ – ႐ိုဟင္ဂ်ာလား၊ ဘဂၤါလီလား

(စည္သူေအာင္ျမင့္ ေရးသည္။)

အခုရက္ပိုင္း လပိုင္းဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ အေရးပါတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ သတင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမား ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလည္အပတ္ လာပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္မွာ အာဆီယံ ထိပ္သီး အစည္းအေ၀း က်င္းပေတာ့ ကမၻာ့ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ေနျပည္ေတာ္လာၾကပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဖြဲ႕စည္းပံုျပင္ေရးကိစၥ အျပင္းအထန္ ေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး မင္းေအာင္လိႈင္္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးေသာ အင္တာဗ်ဴးအျဖစ္ ဗြီအိုေအျမန္မာပိုင္းဌာနမႉး ဦးသန္းလြင္ထြန္းနဲ႔ ေတြ႕ဆံုပါတယ္။

ဒီလို သတင္းေတြၾကားထဲ ထိုးထြက္လာတာ က ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္လာခ်ိန္ ႐ိုဟင္ဂ်ာဆိုၿပီး သံုးႏႈန္းေခၚေ၀ၚလုိက္တဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရခုိင္ျပည္နယ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေမာင္ေမာင္အုန္းက တရား၀င္ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲ မွာလည္း အဆိုတင္ၿပီး ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းတာကို အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကိုထိပါးတယ္ ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္း ကုလသမဂၢမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ အေရး ေဆြးေႏြး ဆံုးျဖတ္စဥ္ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ထည့္သြင္းသံုးႏႈန္းတာကိုလည္း ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ က ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ရခုိင္ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕တခ်ဳိ႕မွာလည္း ကုလသမဂၢအေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္က ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ သံုးတာကို ကန္႔ကြက္တဲ့ လူထုဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပြဲေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲက လူဦးေရ တစ္သန္းေက်ာ္ရွိတဲ့ အဲဒီလူအုပ္စုႀကီးကို ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ေခၚမလား၊ ဘဂၤါလီလို႔ ေခၚမလား ဒီကိစၥ ဘယ္လုိေျဖရွင္းရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါ့မယ္။

ကုလသမဂၢ၊ ဥေရာပသမဂၢႏိုင္ငံေတြနဲ႔ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြဟာ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ ဘဂၤါလီ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိး ေဖာက္ခံေနရတယ္လို႔ အစဥ္တစ္စိုက္ စြပ္စြဲထားပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြက စြပ္စြဲျပစ္တင္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြက လံုေလာက္ေအာင္ ေျဖရွင္းျခင္း မရွိေသးပါဘူး။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ရခုိင္ျပည္နယ္မွာ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရးဆန္တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ အဲဒီ ဘဂၤါလီ႐ိုဟင္ဂ်ာ တစ္သိန္းေက်ာ္ဟာ အိုးအိမ္ေနရပ္စြန္႔ပစ္ၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ သြားေရာက္ခိုလႈံေနရပါတယ္။ ဒီကေန႔အခ်ိန္ထိ သူတို႔ ေနထိုင္ရာ ရပ္ရြာေတြမွာ ျပန္အေျခခ်ခြင့္ မရေသးပါဘူး။

ဘဂၤါလီ႐ိုဟင္ဂ်ာ ျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သက္ဆိုင္ရာ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးခ်င္းစီ၊ သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံေတြမွာ သူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ သူ၊ သူ႕စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔သူ ကိုယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။ ကုလသမဂၢလူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတန္းမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာလူမ်ဳိးဆိုၿပီး ထုတ္ေဖာ္ ေၾကျငာေျပာဆို ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ေဖာ္ျပထား ပါတယ္။ ဒါဟာ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရး၊ လူသားမွန္သမွ် ရရမယ့္ ရပိုင္ခြင့္ပါပဲ။ ဒီအတြက္ ရခုိင္ျပည္နယ္ က ဘဂၤါလီ႐ိုဟင္ဂ်ာ တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ဘဂၤါလီျဖစ္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ ႐ိုဟင္ဂ်ာျဖစ္တယ္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို ပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ အခြင့္အေရးပါ။ သူတို႔ အခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္တားျမစ္ရင္ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။

ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအေနနဲ႔လည္း သူ႔ကိုယ္ပိုင္ လကၡဏာေတြအရ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ ထားပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ေျပာစကားကို ကိုးကားလို႔ရပါတယ္။ သူက ျမန္မာႏုိင္ငံ တုိင္းရင္းသား ၁၃၅ မ်ိဳးမွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာ လူမ်ဳိး မပါဘူး၊ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ဆိုတာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသား မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာဆို ထားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကမၻာေပၚမွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာလူမ်ဳိးဆိုတာ လံုး၀မရွိဘူးလို႔ သူ ေျပာမထားပါဘူး။ အဓိပၸာယ္က ရခိုင္ျပည္နယ္က ဘဂၤါလီ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ဘယ္လုိ သတ္မွတ္သတ္မွတ္ ကန္႔ကြက္ဖို႔ အေၾကာင္းမရွိသလို၊ တိုင္းရင္းသားလို႔ သတ္မွတ္ မထားတဲ့အတြက္ တုိင္းရင္းသား ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္သလို တုိင္းရင္းသားအခြင့္အေရးလည္း ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္မျဖစ္ကေတာ့ ၁၉၈၂ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းခ်က္ပါအတုိင္းျဖစ္မွာပါပဲ။

ျပႆနာက ၿပီးခဲ့တဲ့ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ယူရာမွာ ပိုႀကီးလာပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ရခုိင္တုိင္းရင္းသားေတြက ဘဂၤါလီ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ထုတ္ေျပာၿပီး၊ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္သူေတြက ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ျဖည့္စြက္ ထည့္သြင္းေပးမယ္ဆိုရင္ ရခုိင္တိုင္းရင္းသားေတြ အားလံုး သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္ယူမႈကို သပိတ္ေမွာက္မယ္ဆိုၿပီး ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခါ အာဏာပိုင္ေတြ အက်ပ္႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ယူေရး လုပ္ငန္း စီစဥ္ခဲ့စဥ္ အခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ႏုိင္ငံတကာ မိသားစုေတြဆီမွာ ကတိက၀တ္ တခ်ိဳ႕ ျပဳခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕ကိုယ္သူ ဘာလူမ်ဳိးဆိုၿပီး ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုတာကိုပဲ သန္းေခါင္စာရင္းထဲ ေရးျဖည့္ရမယ္ဆိုတဲ့ တစ္ခ်က္လည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရး ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အဲဒီအတြက္ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ႏုိင္ငံတကာ မိသားစုနဲ႔ ကတိက၀တ္ဖ်က္လိုက္မလား၊ လူ႔အခြင့္အေရး လိုက္နာေစာင့္ထိန္းျပီး ရခုိင္တိုင္းရင္းသားေတြကို သပိတ္မေမွာက္ေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ႏုိင္မလား နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ မိသားစုနဲ႔ မ်က္ႏွာအပ်က္ခံၿပီး
ရခိုင္တိုင္းရင္းသားေတြ ဆႏၵလိုက္ေလ်ာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ရခုိင္ျပည္နယ္က ဘဂၤါလီ႐ိုဟင္ဂ်ာ တစ္သန္းေလာက္ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ခံရာမွာ မပါ၀င္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီသန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ လူေတြကို အစိုးရအေနနဲ႔ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြလို႔ အသိအမွတ္ မျပဳဘူး ဆိုလည္း မျပဳပဲ ထားပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အေရအတြက္ ရွစ္သိန္းခြဲေလာက္ရွိတဲ့ White Card ကိုင္ထားသူေတြကို စိစစ္ၿပီး ႏုိင္ငံသား၊ ဧည့္ႏုိင္ငံသား၊ ႏုိင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ စိစစ္ေပးတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္လိုမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို White Card စိစစ္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ထဲမွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာဆိုတာ ထည့္သြင္းမေပးဘဲ အဆင့္တစ္ခုခု သတ္မွတ္ေပးတယ္ ဆိုရင္၊ ဒီလုပ္ငန္းကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ေပးတယ္ဆိုရင္ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ဆိုတာ အစိုးရမွတ္တမ္းေတြထဲ ရွိေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ရွိ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲက ဘဂၤါလီ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြ လိုအပ္ေနတာဟာ လူ႕အခြင့္အေရး၊ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အဆင့္တစ္ခုခု ဥပေဒနဲ႔အညီ စိစစ္ေပးေရး၊ စိစစ္ၿပီးေနာက္ ရရွိတဲ့ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာ ေနထိုင္၊ လုပ္ကိုင္၊ သြားလာခြင့္ရေရးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ၁၉၉၃ ကတည္းက စခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္အထိ မၿပီးမျပတ္ လုပ္ထားတဲ့ ဒီ White Card ဇာတ္လမ္းၿပီးဆံုးေအာင္ အစိုးရအေနနဲ႔ လုပ္ကိုင္ဖို႔ လိုေနပါတယ္။ ၾကာရွည္ၾကာေမ်ာ ဆက္အခ်ိန္ဆြဲ၊ ျပႆနာကို ဆက္ေမြးထားဖို႔ေတာ့ မသင့္ပါဘူး။

အခုဆို ရခိုင္တုိင္းရင္းသား တခ်ဳိ႕နဲ႔ အာဏာပိုင္တခ်ဳိ႕ဟာ ကုလသမဂၢ အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံတကာ မိသားစုနဲ႔ အျငင္းပြား၊ အခ်င္းမ်ားေနၾကပါၿပီ။ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ မသံုးႏွဳန္းနဲ႔၊ ဒါဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပည္တြင္းေရးကို စြက္ဖက္တာ ျဖစ္တယ္၊ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာကို ခ်ဳိးေဖာက္တာျဖစ္တယ္ စသျဖင့္ အခ်င္းမ်ားေန႐ံုနဲ႔ ျပႆနာေတြ ေျပလည္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရခုိင္ျပည္နယ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေမာင္ေမာင္အုန္းရဲ႕ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ နာမည္တပ္ၿပီး ေပးတဲ့ ဘယ္အကူအညီကိုမွလည္း လက္မခံဘူးဆုိတာမ်ဳိးဟာလည္း လူ႕အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈတစ္ခုအျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာက ပိုၿပီး လက္ညိႇဳး ထိုးလာႏုိင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ရခုိင္ျပည္နယ္ထဲက ဒီဘဂၤါလီ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြ လက္ထဲမွာ ဘာအာဏာမွ မရွိပါဘူး။ ဘာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားမွ မရွိပါဘူး။ ဘယ္လုိႀကီးမားတဲ့ စီးပြားေရးမွလည္း မရွိပါဘူး။ ဆင္းရဲစုတ္ျပတ္ေနတဲ့၊ ပညာေကာင္းေကာင္း မသင္ရတဲ့၊ ဘယ္ကိုမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာခြင့္ မရွိတဲ့ ပိတ္ေလွာင္ ခံထားရသူေတြပါ။ အင္အား အလြန္နည္းပါတယ္။

ဒါနဲ႔ျခားနားၿပီး အစိုးရဆီမွာ ႀကီးမားတဲ့ တပ္မေတာ္ႀကီးရွိသလို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရား၊ စီးပြားေရး အရင္းအျမစ္ အားလံုးရွိေနပါတယ္။ ဒီလိုအင္အားႀကီးသူေတြက အားနည္းတဲ့ လူအုပ္စုႀကီးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာလူမ်ိဳးဆိုတာ မေျပာနဲ႔၊ ငါတို႔ သတ္မွတ္သလိုပဲ ခံယူ၊ ႏုိင္ငံတကာကလည္း အဲဒီနာမည္ မသံုးနဲ႔ ဆိုတာမ်ဳိးဟာ ႏိုင္ငံ့ပံုရိပ္ကို ေကာင္းလာေစမွာ မဟုတ္သလို ရခိုင္ျပည္နယ္က လူမ်ဳိးစု ႏွစ္စုအၾကား ပိုၿပီး ပဋိပကၡ ပြားစရာ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ရခိုင္ျပည္နယ္ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေရးအတြက္လည္း အေထာက္အကူျပဳမွာ မဟုတ္ပါေၾကာင္း သံုးသပ္တင္ျပ လိုက္ရပါတယ္။

ျမန္မာတိုင္း(မ္) မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

http://myanmar.mmtimes.com/index.php/features/12690-2014-11-27-05-29-45.html