ဒဏ္ရာရေကာင္းကင္

ႏိုဝင္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၄
M-Media
ကိုအင္းဝ (ေျမာင္းျမ) ေရးသည္။

တစ္ခ်ိန္ကျငိမ္သက္ခဲ့တဲ့ မိုးေကာင္ကင္
အခုေတာ့ ေတာရုိင္း ဆင္တစ္ေကာင္ မုန္ယိုေနသလိုပ
စၾကၤာဝဋာၾကီးလည္း မ်က္ႏွာမဲ့လို႔
ဘႏၵေျမကမာၻဆီလွမ္းေအာ္ေျပာသတဲ့...

    ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ကမာၻၾကီးအိေႏၵၾကီးမားတည္ျငိမ္စြာေနခဲ့ေသာ ကမာၻၾကီး ျပီးေတာ့ အုပ္မိုးထားတဲ့ မိုးေကာင္ကင္ ယခုေတာ့ ေျခလွမ္းေတြ ယိမ္းယိုင္စျပဳေနပါျပီ။ ယေန႔အခ်ိန္မွာေတာ့ လူ႕ပေယာဂေၾကာင့္ ကစဥ္႕ကလ်ားျဖစ္စျပဳေနပါျပီ။ လူေတြထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ အတၱမ်ား၊ နည္းပညာမ်ား၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးမ်ား ကာဗြန္မ်ားက ကမာၻကိုအဆိပ္ခတ္စျပဳေနပါျပီ။ လူတို႔၏ အတၱလက္တံမ်ားက လူမူဘဝမ်ားကို ျမွင့္တင္ရင္းကေန ကမာၻေျမကို ဖ်ိဳဖ်က္ျပီးသားျဖစ္ေနေတာ့ သလို၊ လိုအပ္တာထက္ပိုတပ္မက္ခဲ့တဲ့အလင္းေရာင္ေတြဟာလည္း သဘာဝတရားရဲ႕ညျဖစ္စဥ္ အလင္းမဲ့ တည္ျငိမ္မႈေတြကို ထိခုိက္လိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ။ အသိတရားကို ဦးမေဆာင္ေသာ အသိညဏ္မ်ားက ကမာၻေျမကို နာက်င္ေစခဲ့တာပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူမႈဘဝမ်ား တိုးတက္လာေလ ကမာၻေျမဟာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားေလပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ေျမကမာၻဟာ သက္႐ွိ သတၱဝါေတြကို ႐ွင္သန္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ပါ၊ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔အတူေဝစည္လာတဲ့ စက္႐ုံမ်ား အိမ္သံုးပစၥည္းမ်ားျဖစ္တဲ့ ေရခံေသတၱာ အဲယားကြန္းမ်ားမွ ထုတ္လႊင့္ေနတဲ့ ကာဗြန္မ်ားမွာ အခုအေဝးၾကီးအျဖစ္ေကာင္းကင္ေပၚမွာ အခိုင္အမာတည္႐ွိေနပါျပီ။ အဲဒီအခုအေဝးၾကီးကိုပဲ (Greenhouse Effect) လို႔ေခၚတဲ့ ဖန္လံုအိမ္ အာနိသင္ဆုိတဲ့ ေခါင္မိုးၾကီး တစ္ခုေအာက္မွာ အရာရာဟာ ညင္သာစြာေလာင္ကၽြမ္းစျပဴေနပါျပီ။ ကမာၻၾကီး ပူေႏြးလာမႈကို ေသးငယ္ေသာ ေရေမွာ္ပင္ေလးေတြကအစေရခဲေတာင္ၾကီးေတြ အဆံုးၾကံဳေတြ႔စျပဳေနပါျပီ။ ခုေတာ့ မိုးေကာင္ကင္လည္း ဒဏ္ရာနဲ႔ ကမာၻေျမလည္း ဒဏ္ရာေဝဒနာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါျပီ။ မုန္ယိုေနတဲ့ ဆင္တစ္ေကာင္လို ၾကမ္းတမ္း လူးလြန္႔စျပဳလာပါျပီ။ ေဝဒနာေတြကိုခါးစည္းခံရင္း ကမာၻသူ ကမာၻသားေတြကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေခၚရင္း သတိေပးေနပါျပီ။

ေဟ့ ေျမဝသုန္ေရ…
မင္းကိုရာသီတစ္ဆုပ္မ်ိဳးေစ့တစ္ထုပ္
အညီအမွ်ကမ္းခဲ့ျပီပဲ
အာဂလူေတြ
ၾကည္ျပာေရာင္ငါ့ကို
ခဲပုပ္ေရာင္ေဆးဆိုးခဲ့…

    တကယ္ေတာ့ ဟိုးကမာၻဦးကထဲက ေျမကမာၻဟာ သက္႐ွိမ်ားေနထိုင္ရာ ေလာကၾကီးကို လွပသင္းပ်ံ႕တဲ့ လက္ေဆာင္ ပကၠာေတြနဲ႔ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ညီညာလွပ ပံုစံက်တဲ့ ဥတုရာသီေတြရယ္ ေကာင္းမြန္တဲ့ေျမဆီေျမဌက္ေတြရယ္ အာဟာရျပည့္ဝေစမယ့္ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ မ်ိဳးေစ့မ်ိဳးစံုနဲ႔ ပေဒသာပင ္ေခတ္ၾကီးစတင္ခဲ့ပါတယ္။ အသင့္ခူးစား႐ုံ ေလာကၾကီးကေန တျဖည္းျဖည္းပြားမ်ား ေဝစဥ္လာတဲ့သူေတြေၾကာင့္ မ်ိဳးေစ့ၾကဲဖက္ စိုက္ပ်ိဳး စားေသာက္ရတဲ့ ေလာကဆီတေျဖးေျဖးေရြ႕လာပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္တိုင္စုိက္ပ်ိဳးမွ ကိုယ္တိုင္ ခူးဆြတ္ရေလေတာ့ အတၱဆိုတာေပၚလာပါတယ္။ေျမယာခ်ဲ႕ထြင္မႈနဲ႕ အထြက္တိုးမႈဆိုတဲ့ နည္းပညာေနာက္ကို ဆိုက္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီနည္းပညာေတြကပဲ လူသားဘဝေတြကို ျမွင့္တင္ေပးရင္း ေျမကမာၻကို မသိေသာေဝဒနာေတြျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ နည္းပညာေတြေၾကာင့္ အတၱေတြေၾကာင့္ သစ္ေတာေတြလည္း ျပဳန္းတီးခဲ့ရေဂဟစနစ္ေတြလည္း ပ်က္ခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့ၾကည္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးဟာ ခဲပုပ္ေရာင္အဆိပ္သင့္ခဲ့ရပါျပီ။

မ်က္ႏွာဖံုး ကိုယ္စီနဲ႔
မ်ိဳးစံုေအာင္တီထြင္
ဓါတုလက္နက္၊ ဇီဝလက္နက္
ပိုးမႊားလက္နက္
အက္ဆစ္မိုးၾကီး ငါမ႐ြာခ်င္ဘူး…

    ေျမယာေတြခ်ဲ႕ထြင္႐ုံနဲ႔ အတၱေတြ အာဏာေတြ မလံုေလာက္လာတဲ့အခါ ၾသဇာၾကီးမားလိုမူ အာဏာတည္တံ့လိုမႈအတြက္ အျခားႏုိင္ငံေတြကို သိမ္းပိုက္ကိုလိုနီျပဳ လိုမႈေတြေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီလိုအျခားႏုိင္ငံေတြကို သိမ္းပိုက္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ စစ္ေရးအသာရလိုမႈအတြက္ အင္အားျပင္းတဲ့လက္နက္ေတြကို မိုက္မဲစြာ တီထြင္လာၾကပါတယ္။ ကမာၻသူ ကမာၻသားေတြရဲ႕ လက္ဟာကမာၻဖ်က္ဖို႔ အစြမ္းထက္လာၾကပါတယ္။ ဆန္းသစ္ေသာအစြမ္းထက္လက္နက္မ်ိဳးစံုနဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္းစစ္ခင္းရာကေန ကမာၻေျမကုိမီးပံု႐ႈိ႕သလို ခံစားေနရပါတယ္။ ရူပေဗဒပညာ႐ွင္ စတီဗင္ဟာ့ကင္းကေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ႏူးကလီးယားစစ္ပြဲေတြနဲ႔ ကမာၻၾကီးပူေႏြးလာမႈလို ကပ္ေဘးေတြ မ်ားလာေသာေၾကာင့္ လူသားမ်ိဳးျပန္းမႈမ်ားမွ ေ႐ွာင္လြဲရန္ရႏုိင္ဖြယ္မ႐ွိေတာ့လို႔ စၾကာဝဌာထဲက အျခားျဂိဳလ္တစ္ခုခုေပၚကို ကိုလိုနီျပဳဖို႔ လိုအပ္လာပါျပီလို႔ေျပာလာရတဲ့အဆင့္ဂတိျဖစ္ခဲ့ပါျပီ။ ယခုေတာ့ သစ္ပင္ေတြကိုပ်က္စီးေစတဲ့ အက္ဆစ္မိုးေတြ႐ြာစျပဳလာပါျပီ။

မင္းတို႔သိမွာေပါ့
ဖန္လံုအိမ္အာနိသင္
အိုဇုန္းလႊာပါးလွပ္လွပ္
ငါ့ရင္ထဲမဆန္႔ေတာ့…

စစ္ပြဲေတြ စက္႐ုံေတြ အိမ္သံုးစက္ကရိယာေတြကေန ေန႔စဥ္ထုတ္လႊင့္ေနတဲ့ ကာဗြန္ေတြဟာ ကမာၻၾကီးကို စၾကၤာဝဌာနဲ႔ စည္းျခားေပးမယ့္ အဆိပ္သင့္ျခံဳလႊာ တစ္ထည္ျဖစ္မွန္း မသိျဖစ္လာပါျပီ။ ျပီးေတာ့ အႏၱရယ္ျဖစ္ေစမယ့္ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္လိုမ်ိဳးေတြကို အကာအကြယ္ေပးမယ့္ အိုဇုန္းလႊာမ်ားလည္း ေပါက္ျပဲလို ႔ယိုစိမ့္လာပါျပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာေရာဂါ ကႏၱရကပ္ဆိုးၾကီးျဖစ္တဲ့ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္၍ အစာေရစာ မသန္႔႐ွင္း၍ အသက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ ေဘးဆိုးမ်ားလည္းၾကံဳ လာႏုိင္ဖြယ္႐ွိလာပါတယ္။ အဲဒီအက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ပဲ သတၱတရကပ္ေခၚလူသားအခ်င္းခ်င္း စစ္မက္ေတြမ်ားလာႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒုဗၻကၡ ႏၱရကပ္ေခၚ အစာေရစာမရ၍ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး၍ လူသားမ်ားႏွင့္ သက္႐ွိမ်ိဳးႏြယ္မ်ား ပ်က္သုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းမ်ား ဆင့္ကဲဆင့္ကဲျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။

စစ္ပြဲတစ္ပြဲရဲ႕ေလာင္စာဟာ လူေတြရဲ႕အသက္နဲ႔ အိုးအိမ္စည္းစိမ္တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမာၻၾကီးရဲ ႕အသက္႐ူသံမ်ားလည္းပါတယ္ဆိုတာ သိဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကမာၻၾကီးမွာ ႏွစ္စဥ္ ကာဗြန္ခုနစ္ဘီလီယံခန္႔ထုတ္ေနပါတယ္။ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြနဲ႔ ပင္လယ္ေတြက တစ္ႏွစ္ကို ကာဗြန္သံုးဘီလီယံတန္ေလာက္ပဲ စုတ္ယူႏိုင္ေတာ့ ကမာၻအနာဂတ္ အေရးဟာ ရင္ေလးဖြယ္ရာပါပဲ။ လူေတြအသက္႐ူဖို႔ ေအာက္စီဂ်င ္စက္႐ုံေတြျဖစ္တဲ့ သစ္ပင္ေတြလည္း ျပဳန္းတီးေနတာ အားလံုးအသိပါပဲ။ ကမာၻၾကီးကေတာ့ လူသားေတြရဲ႕အတၱဒဏ္ကို ရင္နဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ခံစားေနရပါျပီ။

ေဟ့… ဂရင္းမီး (ခ) ေရ
ျငိမ္းခ်မ္းေရးလူသားအခ်ိဳ႕ေရ
ၾကိဳးစားၾက၊ လံုးပမ္းၾက၊ တားျမစ္ၾက
ငါလည္းထိန္းထားတယ္
ဒါေပမယ့္
ငါ့လက္ေတြေညာင္းလွျပီကြယ္
ငါဟာပန္းတစ္ဆုပ္သာၾကဲခ်င္တယ္
အက္ဆစ္ပုလင္းမခြဲျခင္ဘူး။

    ဒဏ္ရာအျပည့္နဲ႔ကမာၻၾကီးဟာ ျငီးတြားရင္းနဲ႔ သူ႔ရင္လႊာထဲေနထိုင္သူလူသားေတြကို အားကိုးတၾကီး သတိေပးေတာင္းဆုိေနပါတယ္။ ရင္ထဲနာက်င္ အက္ကြဲသံၾကီးနဲ႔ေပါ့။ အတန္တန္သတိေပးေနေလရဲ႕။ သူ႔ကိုနားလည္ေပးႏိုင္သူေတြကို တမ္းတေနေလရဲ႕။ ဂရင္းမီ(စ) အဖြဲ႔ကို သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔ေတြ စစ္မက္ကို ဆန္႔က်င္တဲ့ျငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႕ေတြကုိ သတိေပးေနေလရဲ႕။ ကမာၻေျမာက္ဖ်ားမွာ႐ွိတဲ့ ေရခဲျပင္ေတြအရည္ေပ်ာ္စျပဳေနပါျပီ။ အနိမ့္ပိုင္းေဒသေတြ ေရဖံုးလႊမ္းစျပဳေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ဖို႔ ကမာၻ႔ေျမကို ၾကိဳးစားထိန္းသိမ္းဖို႔အေရးဆိုေနပါျပီ။ ပန္းတစ္ဆုပ္သာၾကဲလိုသူဟာ အက္ဆစ္ပုလင္းခြဲရေတာ့မလိုျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ရင္နာစြာနဲ႔သတိေပးေနေလရဲ႕။ နားလည္ၾကစမ္းပါ။ လူဟာလူပီသခဲ့ေၾကာင္း ကမာၻေျမရဲ႕ပုရပုိက္မွာ သစ္ပင္တစ္ပင္စိုက္ခဲ့ဖို႔လိုလိ္မ့္မယ္လို႔ထင္ပါေလရဲ႕။

တစ္ခ်ိန္ကျငိမ္သက္ခဲ့တဲ့ မိုးေကာင္ကင္
အခုေတာ့ ေတာရုိင္းဆင္တစ္ေကာင္ မုန္ယိုေနသလိုပ
စၾကၤာဝဋာၾကီးလည္း မ်က္ႏွာမဲ့လို႔
ဘႏၵေျမကမာၻဆီလွမ္းေအာ္ေျပာသတဲ့…
ေဟ့ ေျမဝသုန္ေရ…
မင္းကိုရာသီတစ္ဆုပ္မ်ိဳးေစ့တစ္ထုပ္
အညီအမွ်ကမ္းခဲ့ျပီပဲ
အာဂလူေတြ
ၾကည္ျပာေရာင္ငါ့ကို
ခဲပုပ္ေရာင္ေဆးဆိုးခဲ့…
မ်က္ႏွာဖံုး ကိုယ္စီနဲ႔
မ်ိဳးစံုေအာင္တီထြင္
ဓါတုလက္နက္၊ ဇီဝလက္နက္
ပိုးမႊားလက္နက္
အက္ဆစ္မိုးၾကီး ငါမ႐ြာခ်င္ဘူး…
မင္းတို႔သိမွာေပါ့
ဖန္လံုအိမ္အာနိသင္
အိုဇုန္းလႊာပါးလွပ္လွပ္
ငါ့ရင္ထဲမဆန္႔ေတာ့…
ေဟ့… ဂရင္းမီး (ခ) ေရ
ျငိမ္းခ်မ္းေရးလူသားအခ်ိဳ႕ေရ
ၾကိဳးစားၾက၊ လံုးပမ္းၾက၊ တားျမစ္ၾက
ငါလည္းထိန္းထားတယ္
ဒါေပမယ့္
ငါ့လက္ေတြေညာင္းလွျပီကြယ္
ငါဟာပန္းတစ္ဆုပ္သာၾကဲခ်င္တယ္
အက္ဆစ္ပုလင္းမခြဲျခင္ဘူး။

 ကိုအင္းဝ (ေျမာင္းျမ)