ပန္လံု ပန္းေသးတို႔၏ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္း

ဒီဇင္ဘာ ၁၅ ၊ ၂၀၁၄
ေရးသူ- ဦး႐ည္စိန္

ျမန္မာတို႔က တ႐ုတ္ မြတ္စလင္မ်ားကို ပန္းေသးဟုေခၚၾကသျဖင့္ တ႐ုတ္ မြတ္စလင္တို႔ကလည္း ထိုအမည္ကို လက္ခံၾကသည္။ တ႐ုတ္မြတ္စလင္ သို႔မဟုတ္ ပန္းေသးတို႔အနက္ အခ်ိဳ႕က မိမိကို ပန္လံုပန္းေသးဟု ေခၚတြင္ၾက၏။

(က) ထိုသူတို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ပန္လံုဟူေသာ ေဒသကိုအစြဲျပဳ၍ ပန္လံု ပန္းေသးဟု ေခၚေဝၚလာၾကပါသနည္း။
(ခ) သူတို႔ သို႔မဟုတ္ သူတို႔၏ ဘိုးေဘးမ်ားသည္ ပန္လံုေဒသမွာ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သျဖင့္ ပန္လံုကိုအစြဲျပဳ၍ ပန္လံု ပန္းေသးဟု ေခၚတြင္ လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေတြးထင္ႏုိင္ဖြယ္႐ွိ၏။ သို႔ရာတြင္သူတို႔၏ ဘိုးေဘးမ်ားသည္ အဘယ္သို႔ေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ပန္လံုေဒသသုိ႔ ေရာက္လာၾကပါသနည္း။
(ဂ) သူတို႔၏ ဘိုးေဘးမ်ားသည္ မည့္သည့္အခါ၌ ပန္လံုသို႔ေရာက္လာခဲ့ပါသနည္း။
(ဃ) သူတို႔၏ဘိုးေဘးမ်ားသည္ ပန္လံုသုိ႔ေရာက္မလာမီ မည္သည့္ေဒသမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ပါသနည္း။

ပန္လံုပန္းေသးတို႕၏ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ကို သိသူ မမ်ားေခ်။ ယခု ဤေနရာ၌ သူတို႔၏သမိုင္းျဖစ္စဥ္ကို ေဆြးေႏြးရန္ ရည္႐ြယ္သည္။ အစဥ္အလာ စကားအရ သူတို႔၏ ဘိုးေဘးမ်ားသည္ တ႐ုတ္ မင္မင္းဆက္ (Ming Dynasty) ေနာက္ဆံုး ဧကရာဇ္ယုန္လီႏွင့္ ဆက္ႏြယ္မႈ႐ွိေၾကာင္း သိရ၏။ မင္မင္းဆက္ (Ming Dynasty) သည္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၃၆၈ ခုႏွစ္မွ တက္လာ၍ ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၆၂ ခုႏွစ္၌ လံုးဝပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့သည္။ ယုန္လီသည္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၄၇-၁၆၆၂ အတြင္း ထင္႐ွားလာေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ ယုန္လီသည္ ျမန္မာရာဇဝင္က်မ္းလာ ႐ုံလွီဥတည္ဘြား ပင္တည္း။ အိမ္နိမ့္စံေနစဥ္ ေကြ႔မင္းသားဟူေသာဘြဲ႔ကို ခံယူသည္။

မင္မင္းဆက္ ေနာက္ဆံုးဧကရာဇ္ ယုန္လီ

ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၆၄ ခုႏွစ္၌ အေ႔႐ွေျမာက္ဘက္မွ မန္က်ဴးတို႔သည္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံကို စတင္စိုးမိုးလာေနျပီျဖစ္၏။ သု႔ိရတြင္ မင္မင္းဆက္အဆက္ႏြယ္မ်ားသည္ မိမိတို႔အေပၚသစၥာခံသူမ်ားကို စု႐ုံး၍ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံေတာင္ဘက္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္၌ ဆက္လက္ေနထိုင္ၾကသည္။ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ မင္မင္းဆက္ အေခ်ာင္သမားျဖစ္ၾကေသာ တ႐ုတ္ အမတ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ စစ္သူၾကီးအခ်ိဳ႕တို႔ ဦးေဆာင္ေသာတပ္ဖြဲ႔တို႔သည္ မင္မင္းဆက္အႏြယ္ေနထိုင္ရာသို႔ ဆက္လက္တိုက္ခိုက္လာၾကရာ မင္မင္းဆက္ အႏြယ္တို႔ဘက္မွာ တစ္ပြဲျပီးတစ္ပြဲ အေရးနိမ့္လာသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ေကြ႕မင္းသားကို ဧကရာဇ္အျဖစ္ နန္းတင္လိုက္သည္။ ေကြ႔မင္းသားသည္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၄၇ ခုႏွစ္၌ ဧကရာဇ္ဘြဲ႔ ကိုခံယူ၏။ သို႔ရာတြင္ မန္က်ဴးတို႕ကို တန္ျပန္စစ္ ထိုးႏုိင္စြမ္းမ႐ွိေခ်။ ဆက္လက္အေရး နိမ့္လာသည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသမွ အေနာက္ဘက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ခြာလာ၏။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၇၉ ခုႏွစ္၌ ဧကရာဇ္ယုန္လီသည္ ယူနန္နယ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ထိုအခါ မန္က်ဴးတို႔အေပၚ သစၥာခံယူေသာ မင္မင္းဆက္စစ္သူၾကီးေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္သူ ဝူစန္းေကြ႔သည္ ဧကရာဇ္ယုန္လီကို အ႐ွင္ဖမ္းမိရန္ ၾကံရြယ္သျဖင့္ ယုန္လီသြားရာသို႔ အျမဲတေကာက္ေကာက္လုိက္လာသည္။

ဧကရာဇ္ယုန္လီကို ပုန္ကန္ေသာ အင္အားစုလည္း ၾကီးမားလာမႈေၾကာင့္ ယုန္လီသည္ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၅၉ ခုႏွစ္မတ္လ ၂၂ရက္၌ ဗန္းေမာ္သို႔ေရာက္ လာေတာ့၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ႏုိင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ေတာင္းသည္။ ျမန္မာမင္းပင္းတလဲမင္းလည္း ယုန္လီေနာက္လိုက္အေျခြအရံမ်ားအား ဗန္းေမာ္မွာ လက္နက္ခ်ေစျပီး ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ဝင္ေရာက္လာေစရန္ ခြင့္ျပဳလိုက္၏။ ထိုႏွစ္ဇြန္လ ၂၇ ရက္ေန႔၌ ယုန္လီသည္အေျခြအရံအခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ စစ္ကိုင္းသို႔ေရာက္သည္။ ေလွစီး ခြင့္မရသူမ်ားက ကုန္းလမ္းျဖင့္ဝင္လာရ၏။ ဧကရာဇ္ယုန္လီသည္ စစ္ကိုင္း၌ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ခန္႔သာ ေနလိုက္ရသည္။ မန္က်ဴးအစိုးရ၏ အလုိေတာ္ရီျဖစ္လာသူ ဝူစန္းေကြ႔သည္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၆၂ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၀ ရက္၌ မႏၱေလးအနီး႐ွိ ေအာင္ပင္လယ္အရပ္မွာ တပ္ခ်ကာျမန္မာမင္းထံမွ ယုန္လီကို ေတာင္းေတာ့သည္။ ျမန္မာမင္းက မလြဲသာ သျဖင့္ ေပးအပ္လိုက္ရ၏။ ထိုအခါ ျမန္မာမင္းသည္ ပင္းတလဲမင္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ညီေတာ္ ျပည္မင္းျဖစ္ေနေလျပီ။

ယုန္လီသည္ စစ္ကိုင္း၌ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ခြဲေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္း အထက္၌ဆိုခဲ့၏။ ျမန္မာတို႔ဘက္က ယုန္လီကိုလက္ခံမိသျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့သည္။ ယုန္လီ၏ သစၥာကိုခံယူေသာ စစ္သူၾကီးႏွစ္ဦးသည္ ယုန္လီအားစစ္ကိုင္းမွ ကယ္တင္ထုတ္ယူရန္ဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ စစ္သည္ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကိုစည္း႐ုံး၍ ျမန္မာႏုိင္ငံအထဲသို႔ဝင္ေရာက္လာသည္။ ျမန္မာ့တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္တိုက္ဆုိင္မိေတာ့သည္။ ျမန္မာ့တပ္ဖြဲ႔က ထိုတ႐ုတ္တပ္ဖြဲ႔ကို တုိက္ထုတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး၌တ႐ုတ္စစ္သူၾကီးႏွစ္ဦးစလံုး၏တပ္ဖြဲ႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွဆုတ္ခြာသြားရသည္။ ကုန္ခ်န္ဝမ္း Kung Chamg Wang ဘြဲ႕ခံ ပိုင္ဝင္႐ႊမ္ Pai-Wen-Hsuan သည္ယူနန္နယ္သို႔ ဆုတ္ခြာသြားျပီးေနာက္ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႔အားဧည့္ခံ၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ မွန္နန္းရာဇဝင္က်မ္းလာ “ကုန္ဆင္ဝင္” ဝင္တည္း။ အျခားစစ္သူၾကီးတစ္ဦးအား က်င့္ဝမ္ Tsin Wang ဘြဲ႔ခံ လီတင့္ကူးေအာ္သည္ Li Ting Kuo ျဖစ္သည္။ မွန္နန္းရာဇဝင္က်မ္း၌ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို “အံသီဝင္” ဟုေခၚသည္။ လီတင့္ကူးေအာ္သည္ ပဲခူးဘက္သို႔ေရာက္ခဲ့ျပီးေနာက္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ဘက္သို႔ ျပန္တက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ နယ္ျခားေဒသမွာ ကြယ္လြန္သြားေတာ့၏။

ျမန္မာမင္းျပည္မင္းသည္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၆၂ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၂ ရက္၌ ၀ူစန္းေကြ႔အား ယုန္လီမိသားစုကို အပ္လိုက္သည္။ ဇန္နဝါရီလ ၂၈ ရက္၌ ဝူစန္းေကြ႔သည္ ယုန္လီမိသားစုကိုေဆာင္ယူျပီး ယူနန္နယ္သို႔ထြက္ခြာလာ၏။ ယူနန္ျမိဳ႕ေတာ္ ခြန္မင္း Kung Ming ျမိဳ႕သို႔ေရာက္ေသာ္ မန္က်ဴးဧကရာဇ္ရႊန္႔က်ိ Shun-Chih ၏အမိန္႔အရ ယုန္လီတို႔သားအဖႏွစ္ဦးကိုပီကင္း (ေပက်င္း) သို႔မပို႔လိုက္ေတာ့ဘဲ ခြန္မင္းျမိဳ႕မွာ အဆံုးစီရင္ေစသည္။ ဝူစန္းေကြ႔က မီက်ီေဖာ္အရပ္႐ွိ ေစ်းထဲမွာ ယုန္လီသားအဖႏွစ္ဦးကို ေလးၾကိဳးျဖင့္လည္ပင္းမွာ ရစ္ပတ္ျပီး ညွစ္သတ္လိုက္သည္။

ယုန္လီ၏ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ား “ေကြ႔”
တရုတ္တပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ဝင္ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း ျမန္မာတပ္ဖြဲ႔၏တိုက္ထုတ္မႈကိုခံရေၾကာင္း အထက္တြင္ဆိုခဲ့၏။ ယုန္လီမိသားစုကို ဝူစန္းေကြ႔ ဖမ္းဆီးသြားျပီးေနာက္ တ႐ုတ္တပ္ အၾကြင္းအက်န္မ်ားႏွင့္ ယုန္လီေနာက္လိုက္အေျခြအရံမ်ား အရာ႐ွိမ်ားတို႔သည္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ အတြင္းဘက္သို႔ ျပန္သြားသူမ်ား ႐ွိသကဲ့သို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ဆက္လက္ေနထိုင္သူမ်ားလည္း႐ွိသည္။ ျမန္မာရာဇဝင္ မွတ္တမ္းမ်ားလာ နာမည္ၾကီးေသာ ေကြးဂုဏၰအိန္သည္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ အတြင္းသို႔ျပန္မသြားဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဆက္လက္ေနထိုင္သူတို႕၏ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းဘက္မွ က်န္ရစ္ေနသူမ်ားထဲမွအခ်ိဳ႕က စဥ့္ကိုင္အရပ္မွာေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က ေညာင္ေ႐ႊမွ ဇင္းမယ္တစ္ေလွ်ာက္သို႔လည္းေကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကဝနယ္မွာေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ကပဲခူးတစ္ဝိုက္မွာေသာ္လည္းေကာင္း ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနထိုင္လာၾကသည္။ ယုန္လီသည္အိမ္နိမ့္စံေနခ်ိန္၌ “ေကြ႔မင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း” အထက္တြင္ေဖာ္ျပ ခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်န္ရစ္ေနသူမ်ားမွ မိမိတို႔ကို “ေကြးက်ီးယား” Kuei China ဟူေသာအမည္ျဖင့္ေခၚတြင္လာေတာ့သည္။ အဓိပၸယ္ကား “ေကြ႔မိသားစု” “ေကြ႔အမ်ိဳးစု” တည္း။ ယုန္လီႏွင့္ေဆြမ်ိဳး မေတာ္ေသာ္လည္း မန္က်ဴး၏လက္ေအာက္ခံအျဖစ္မေနလိုေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ မင္မင္းဆက္ကို လြမ္းဆြတ္တသေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ယုန္လီအိမ္နိမ့္စံအခ်ိန္က “ေကြ႔မင္းသား” ဘြဲ႔ခံေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း ထိုအေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ “ေကြ႔” ဟူေသာလူမ်ိဳးအမည္ ျမန္မာရာဇဝင္မွတ္တမ္းမွာလည္းေခၚလာသည္။ လ/ဝ ေဒသတြင္ ေနထိုင္သူမ်ားကို “ေကြ႔လဝ” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ႐ွမ္းျပည္နယ္မွာ ေနထုိင္သူမ်ားကို “ေကြ႔႐ွမ္း” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ပဲခူးအနီး၌ေနထိုင္သူမ်ားကို “ေကြ႔ကရင္” ဟူ၍လည္းေကာင္း စသည္ျဖင့္ ျမန္မာရာဇဝင္မွတ္တမ္းမ်ား၌ ေရးသားလာသည္။

မင္ မင္းဆက္ေႏွာင္းေခတ္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၁၆ ရာစုဦးပိုင္းအခါ၌ တ႐ုတ္- ျမန္မာနယ္ျခားေဒသ၌ ပန္းေသးမ်ားရွိေၾကာင္း တ႐ုတ္မွတ္တမ္း တစ္ေစာင္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

အၾကီးအကဲ တိုက္ခုန္းခုန္းႏွင့္ ခ်ဲန္ယွီးယန္း (င္) တုန္း

မင္မင္းဆက္ေနာက္ဆံုးဧကရာဇ္ယုန္လီ၏ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါထဲမွာ အၾကီးအကဲႏွစ္ဦး႐ွိ၏။ တစ္ဦးကား တိုက္ခုန္းခုန္း Tai Kung Kung ျဖစ္၍ အျခားတစ္ဦးကား ခ်ဲန္ယွီးယန္း (င္) တုန္း Chen Hsiang Dung ျဖစ္သည္။ တုိက္ခုန္းခုန္းကို “တိုက္ခြန္႔ခြန္႔” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခ်ဲန္ယွီးယန္း (င္) တုန္း ကို “ခ်ိန္႐ွမ္း႐ုံး” ဟူ၍လည္းေကာင္း ယူနန္သားတို႔ကေခၚဆိုၾကသည္။ ဤကား ယူနန္ေဒသ စကားျဖင့္ ေခၚဆိုေသာအသံထြက္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦး၏အမည္ကို တ႐ုတ္႐ုံးသံုးဘာသာစကား Mandarin အသံထြက္၍ေရးသားရမည္ ဆိုလွ်င္ တိုက္ခုန္းခုန္းႏွင့္ ခ်ဲန္ယွီးယန္း (င္) တုန္း ျဖစ္ပါသည္။ တိုက္ခုန္းခုန္း (သို႔မဟုတ္) တိုက္ခြန္႔ခြန္႔သ္ည ပန္ေသးျဖစ္၍ ခ်ဲန္ယွီးယန္း (င္) တုန္း (သို႔မဟုတ္) ခ်ိန္႐ွမ္း႐ုံး သည္ ဗုဒၵဘာသာဝင္ျဖစ္၏။

ယုန္လီဧကရာဇ္ ပါေတာ္မူျပီးေနာက္ ထိုပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးသည္း တရုတ္ႏိုင္ငံသို႔ျပန္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယုန္လီအသတ္ခံရေသာအခါ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ မိမိတို႔ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါမ်ားႏွင့္ အတူ ျပန္လည္ထြက္ေျပးလာၾကရာ ကိုးကန္႔ကန္ အတြင္းသုိ႔ ေရာက္႐ွိလာ၏။ နမ့္ဟန္ေမာ္ဟူေသာအရပ္၌ အေျခခ်ေနထိုင္ လာသည္။ နမ့္ဟန္ေမာ္ဟူသည္ကား ႐ွမ္းေနရပ္ အမည္ျဖစ္၍ “ခန္းေျခာက္ေသာေရတြင္း” ဟုအနက္တြင္၏။ ထို႔ေနာက္ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦးအား သိႏၷိေစာ္ဘြားထံသို႔ လည္းေကာင္း၊ အဝ (အင္းဝ) ေနျပည္ေတာ္႐ွိ ျပည္မင္းထံသို႔လည္းေကာင္း ေစလႊတ္၍ ကိုးကန္႔နယ္ေျမမွာ ေနထိုင္ ခြင့္ျပဳရန္တင္ေလွ်ာက္ ခဲ့သည္။ ျမန္မာမင္းျပည္မင္း ကလည္း ေနထိုင္ခြင့္ေပးသနားေတာ္မူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း သိႏၷိေစာ္ဘြားမွ တစ္ဆင့္ ျမန္မာမင္းထံ လက္ေဆာင္ပ႑ ဆက္သေစသည္ဟူ၏။

တိုက္က်ီး- ယားက်ိတ္ Tai Chia Chia ႏွင့္ ခ်ဲန္က်ီး- ယားေပါင္ Chen Chia Pao

ကိုးကန္႔ေဒသႏွင့္ဟန္ေမာ္အရပ္မွာ ေနထိုင္ခြင့္ရလာျပီးေနာက္ တိုက္ခုန္းခုန္း (သို႔မဟုတ္ တိုက္ခြန္႔ခြန္႔) သည္ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္ Tai Chia Chia ကိုတည္ေထာင္လာ၏။ အဓိပၸာယ္ကား “တိုက္မ်ိဳးတူစုတို႔၏ သစ္တပ္” Tai Clan Stockade ျဖစ္သည္။ ထိုသစ္တပ္ထဲမွာ တိုက္မ်ိဳးတူစု Tai Clan သာမကပဲ အျခားမ်ိဳးတူစု Other Clans မ်ားလည္း႐ွိခဲ့ေပလိမ့္မည္။

ခ်ဲန္ယွီး- ယင္း (င္ူ) တုန္းမူကား ပိုင္ရွားကို (ယူနန္သားတို႔ အသံထြက္အရ ပယ္႐ွားကိုး) အရပ္၌ ခ်ဲန္က်ီးယားေပါင္ကိုတည္ေထာင္သည္။ ပိုင္႐ွားကိုး (ပယ္႐ွားကိုး) ဟူသည္ သဲျဖဴေျမာင္းျဖစ္၍ ခ်ဲန္က်ီးယားေပါင္ Chen Choa Pao သည္ ခ်ဲန္မ်ိဳးတူစုခံဘဝ Chen Clan Rampart ဟုအနက္ထြက္သည္။

ထို႔ေနာက္ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္သည္ သစ္တပ္ Stockade ေက်ာက္တံုးျဖင့္ျမိဳ႕ တည္လာေတာ့၏။ ေလးဘက္ေလးတန္ က်ံဳးၾကီး႐ွိသည္။ ျမိဳ႕တြင္း၌ ဗလီေမွ်ာ္စင္ ႐ွိ၍ ေပေပါင္းငါးတယ္ ခန္႔ျမင့္သည္။ ယခုေသာ္ကား ျမိဳ႔ရုိးျပိဳက် ပ်က္စီးသြားခဲ့ျပီျဖစ္၍ အုတ္ျမစ္မွ်သာ က်န္ေတာ့သည္။ က်ံဳးလည္းခန္းေျခာက္ေနျပီး ေရမ႐ွိေတာ့ေခ်။ ဤျမိဳ႕ ပ်က္စီးရျခင္းအေၾကာင္းကို ေနာက္မွ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးမည္။

ခ်ဲန္က်ီးယားေပါင္ Chen Chia Pao (Chen Clan Ramport) သည္ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္ Tai Chai (Tai Clan Stockade) အလွမ္းမေဝးေသာေနရပ္၌ တည္႐ွိခဲ့၏။ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္ကို ေက်ာက္တံုးျဖင့္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ္လည္း အမည္ မေျပာင္းလဲဘဲ အမည္ေဟာင္းကို ဆက္လက္ေခၚတြင္ခဲ့သည္။ ယခုအခါ ေျမပံုမွာ Tai Chia Chia ဟူေသာ ေနရပ္ အမည္အထင္အ႐ွား ႐ွိေနပါေသးသည္။

တိုက္က်ီးယားက်ိတ္သည္ ပန္ေသးမ်ား၏ အခ်က္အခ်ာေဒသျဖစ္၏။ ခ်ဲန္က်ီးယားေပါင္သည္ ကိုးကန္႔ေဒသ ဗုဒၵဘာသာဝင္တို႔၏ အခ်က္အခ်ာျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရာေႏွာေနထိုင္ လာၾကရာ ပန္းေသးမ်ားသည္ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္မွ သာမကေတာ့ဘဲ အေ႔႐ွဘက္႐ွိ ယွင္းက်ိဳက္ Hsin- Chai အေ႔ရွေတာင္ဘက္ရွိ ယင့္ယွင့္ Yin- Hsin အေနာက္ဘက္႐ွိ မူကြားက်ိဳက္ Mu Kua Chia အေနာက္ေတာင္ဘက္႐ွိ မာလီးပါး Ma Li Pa စေကာ႐ြာၾကီး၊ ႐ြာငယ္မွာလည္း အပ်ံ႕အနွံ႕ေနထိုင္ေၾကာင္း လူဦးေရ တိုးပြားလာသည္ႏွင့္အမွ် အိမ္ေထာင္ေပါင္း ငါးေသာင္းခန္႔႐ွိေၾကာင္း အစဥ္အလာလူၾကီးသူမတို႔က ေျပာၾကသည္။

ပန္းေသးႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား သင့္ျမတ္စြာ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ျခင္း

တိုက္ခုန္းခုန္း (သို႔မဟုတ္ တိုက္ခြန္႔ခြန္႔) သည္ ပန္းေသးျဖစ္ေၾကာင္း ခ်ဲန္ယွီးယန္း (င္) ကုန္း (သို႔မဟုတ္ ခ်ိန္႐ွမ္း႐ုံး) သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္ေၾကာင္း အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ဘာသာအယူဝါဒမတူၾက၍ တိုက္ခုန္းခုန္းႏွင့္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားက တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္ Tai Chia Chia (Tai Clan Stockade) တည္ေဆာက္၍ ခ်ဲန္ယွီးယန္း(င္)တုန္းက ခ်ဲက်ီးယားေပါင္ Chen Chia-Pa (Chen Clan Rampart) ဟူ၍ ခြဲျခားကာေနထိုင္လာၾကေသာ္လည္း နယ္ေျမအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ၾက၏။ ဘာသာေရး ပဋိပကၡမျဖစ္ခဲ့ဖူးေခ်။ ပန္းေသးႏွင့္ ကိုးကန္႔ေဒသ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ သင့္ျမတ္စြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္လာေသာေၾကာင့္ နယ္ေျမေအးခ်မ္း၍ စီးပြားေရး တိုးတက္လာၾကပါေတာ့သည္။

ယန္ (င္)က်ီယယ္အေရးအခင္း ေပၚလာျခင္း

တိုက္ခုန္းခုန္းႏွင့္ ခ်ဲန္ယွီးယန္း(င္)တုန္းတို႔သည္ မ်ိဳးတူစု Clans အသီးသီးကို ဦးေဆာင္၍ ကုိးကန္႔နမ့္ဟန္ေမာ္ေဒသတြင္ ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္ျပီး သံုး၊ ေလးႏွစ္အၾကာတြင္ ယန္(င္)က်ီယယ္ Yang Chieh (Yang-Jich) ဟုအမည္႐ွိသူတစ္ဦးသည္ တရုတ္ႏုိင္ငံယူနန္တပ္မွထြက္ေျပးလာ၏။ တိုက္ခုန္းခုန္းႏွင့္ ခ်ဲန္ယွီးယန္း(င္)တုန္းတို႔ထံ ခိုလႈံခြင့္ေတာင္းသည္။ ယန္(င္)က်ီယယ္သည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ႏွင့္ စစ္ပညာဘက္မွာ ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ဦးျဖစ္သျဖင့္ မၾကာမီမွာ တိုက္ခုန္းခုန္းႏွင့္ ခ်ဲယွီးယန္း(င္)တုန္းတို႔ႏွစ္ဦးအားကိုးရေသာ လက္႐ုံးတစ္ဆူျဖစ္လာေတာ့၏။ ယန္(င္)က်ီယယ္အား ကိစၥအဝဝကို ေဆာင္႐ြက္ေစသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ နယ္ေျမအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာသည္ ယန္(င္)က်ီယယ္၏လက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းေရာက္သြားေတာ့၏။ ယန္(င္)က်ီယယ္သည္ ပါးနပ္သူျဖစ္သည့္အတိုင္း မိမိ၏ေနာက္လိုက္ပါမ်ားကို စု႐ုံးသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ဲန္ယွီးယန္း(င္)တုန္းထံ သြားေရာက္ျပီး တိုက္ခုန္းခုန္းကို ဖယ္ရွားပစ္ရန္ လႈံေဆာ္၏။ သို႔ရာတြင္ ခ်ဲန္ယွီးယန္း(င္)တုန္းသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပန္းေသးျဖစ္ေသာ တိုက္ခုန္းခုန္းႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းသင္းလာေသာ မိတ္ေဆြျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ယန္(င္)က်ီယယ္၏ အဆိုျပဳခ်က္ကို လက္မခံေခ်။ ယန္(င္)က်ီယယ္သည္ မိမိအၾကံအစည္မေအာင္ျမင္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ေတြ႔႐ွိလာေသာ္ မိမိေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားကို ေခၚေဆာင္၍ ခ်ဲန္ယွီးယန္း(င္)တုန္း မိသားစုအားလံုးကို သတ္ပစ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်ဲန္ယွီးယန္း(င္)တုန္း၏ေနာက္လိုက္မ်ားကို သုတ္သင္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခ်ဲန္မိသားစုထဲမွ ကေလးထိ္န္း အဘြားအိုတစ္ဦးက နမ့္မ်ိဳးတူစု Chen Clan မွကေလးငယ္ တစ္ဦးကိုေပြ႔ခ်ီျပီး အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္လာ၏။ ထိုအဘြားအိုသည္ ကေလးငယ္ႏွင့္အတူ ကိုးကန္႔နယ္တုန္က်င္းျမိဳ႕ ေျမာက္ဘက္႐ွိ က်န္းကန္း႐ြာသို႔ ေရာက္လာကာ တိန္မ်ိဳးတူစု Teng Clan အျဖစ္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ေျမာက္ဘက္႐ွိ က်န္းကုန္း႐ြာသို႔ ေရာက္လာကာ တိန္မ်ိဳးတူစု Teng Clan အျဖစ္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ယခုေမျမိဳ႕ စီလင္းအမွတ္ ၇၄ မွာေနထိုင္သူ ခ်ဲန္က်ီးယားယြာ (ခ်ိန္ၾကားဟြာ) သည္ ထိုကေလး၏ အဆက္အႏြယ္ပင္တည္း။

ယန္ (င္)က်ီယယ္ ပုန္ကန္လာေၾကာင္းကို သိရေသာအခါ တိုက္ခုန္းခုန္းသည္ ၎၏ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားႏွင့္ အတူထြက္ေျပးၾကေတာ့၏။ ယန္(င္)က်ီယယ္၏ေနာက္လိုက္မ်ားက ထြက္ေျပးေ႐ွာင္တိမ္းသူမ်ားကို လိုက္လံခုတ္သတ္ၾက၏။ ပန္းေသးမ်ားစြာေသာမက ပန္းေသး မဟုတ္ေသာသူမ်ားလည္း ေသေက်ၾက၏။ တိုက္ခုန္းခုန္းသည္ ေျပးရင္းလႊာရင္း ကြယ္လြန္သြားေတာ့သည္။ ၎၏ သားသံုးဦးလည္း လမ္းခုလတ္၌ အနာေရာဂါျဖစ္၍ တစ္ဦးျပီးတစ္ဦးေသဆံုး သြားသည္။ ယခုတိုက္ခုန္းခုန္းမွာ အဆက္အႏြယ္ မရွိေတာေခ်။ ထိုအေရးအခင္းျဖစ္ပြားျပီးေနာက္ အားလံုးေသဆံုး သြားျခင္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္ အျခားမ်ိဳးတူစု အမည္ကိုယူ၍ မိမိတို႔မ်ိဳးတူစုအမည္ေျပာင္းထားသည့္အေၾကာင္းကို မထုတ္ေဖာ္ဝံ့ သျဖင့္ ေနာင္လာေနာင္သား တို႕ကလည္း သိၾကမည္မဟုတ္ေခ်။ ထုတ္ေဖာ္ဝံ့သည့္ တိုင္ေအာင္ အဆက္အႏြယ္မ်ားက အသက္ငယ္ေသးသျဖင့္ မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမည္။

နယ္ေျမ ျပန္လည္ေအးခ်မ္းလာျခင္း

တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္ႏွင့္ အနီးတစ္ဝိုက္႐ွိ ႐ြာလူၾကီးလူငယ္မ်ားမွ လူတို႔သည္ ဟန္(င္)က်ီယယ္၏ ရမ္းကားမႈကို မခံရပ္ႏိုင္သျဖင့္ အရပ္ရပ္သို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္ သြားေသာေၾကာင့္ ကိုးကန္႔မာလိပါး တစ္ဝုိက္မွာ လူသူမ႐ွိသေလာက္ နည္းပါးလာေတာ့၏။ တိုက္ခုန္းခုန္း (သို႔မဟုတ္ တုိက္ခြန္႔ခြန္႔) ႏွင့္ ခ်ဲန္ယွီးယန္း(င္)တုန္း (သို႔မဟုတ္ ခ်ိန္ဝွမ္းရုံး) တို႔၏ အဆက္အႏြယ္မ်ား ၎ေဒသမွာမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ ယန္(င္)က်ီယယ္သည္ ကုိးကန္႔မလိပါး၌ အၾကီးအကဲျဖစ္လာသည္။ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္ သြားသူမ်ားအား ျပန္လည္သင့္ျမတ္လာေအာင္ ေစ့စပ္၏။ ကိုးကန္႔နယ္သို႔ျပန္လာရန္လည္း ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္သြားေသာ ပန္းေသးမ်ားသည္ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္သို႔ ျပန္လည္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က အိုက္လာ AiLa မ်ားကို Cha-Ho ႏွင့္ မာလိပါး Ma Li Pa သုိ႕ေရာက္လာျပန္သည္။

ယန္(င္)က်ီယယ္ ကြယ္လြန္ျပီးသည့္ေနာက္ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာသည္ ပန္းေသးတို႔ လက္ထဲျပန္ေရာက္လာ၏။ “မာ” မ်ိဳးတူစုအမည္႐ွိ ပန္းေသးတစ္ဦးက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကုိ ဆက္ခံသည္။ ၎၏ အမည္ရင္းကုိေတာ့ မသိရေခ်။ ပန္းေသးတို႔၏ လူအင္အားႏွင့္ စီးပြားေရးအင္အားသည္ ပန္းေသးမဟုတ္သူမ်ား ထက္ ေတာင့္တင္းေသာေၾကာင့္ ပန္းေသးတို႔ကေဒသအုပ္ခ်ဳပ္အာဏကုိ ျပန္လည္ရယူႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆရ၏။ ကိုးကန္႔နယ္တစ္ခုလံုးကိုမူ ယန္မ်ိဳးတူစုက အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ အခြန္အတုတ္မ်ားကို ယခင္ကအတိုင္း သိႏၷိေစာ္ဘြားကဆက္သသည္။

မန္က်ဴးတို႔ တိုက္ခိုက္လာျခင္း

“မာ” ဟူေသာမ်ိဳးတူစုအမည္ Clan Name ႐ွိသူ ပန္ေသးတို႔အိမ္ေထာင္စုက အစဥ္အဆက္အားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္လာရာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ခန္႔ေရာက္လာေသာ အခါ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္မွာ အေျခအေနေျပာင္းလဲလာျပန္၏။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၅၆ ခုႏွစ္၌ ယူနန္တာလီေဒသမွ ပန္းေသးမ်ားသည္ မန္က်ဴးေတာ္လွန္ေရး တိုက္ပြဲဆင္ႏြဲလာသည္။ မန္က်ဴးအစိုးရက ပန္းေသးတို႕ဦးေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္းေရးအင္အားစုကို ႏွိမ္ႏွင္းေတာ့သည္။ ထိုအေရးအခင္းေၾကာင့္ ယူူနယ္နယ္အေနာက္ပိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ အေတာ္တုန္လႈပ္သြားခဲ့၏။ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႔က ပန္းေသးမ်ားကို တစ္ဆယ့္႐ွစ္ႏွစ္တိုင္တိုင္ တိုက္ခုိက္ခဲ့သည္။ တာလီမွ အေရးအခင္းမ်ားေပၚေပါက္လာသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ မ်ားစြာေသာ ပန္းေသးမ်ားသည္ တိုက္က်ီးယားသို႔ ထြက္ေျပးေ႐ွာင္တိမ္းလာရာ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႔ကလည္း ထိုသုိ႔ ထြက္ေျပးသြားသူမ်ားကို လိုက္လံ႐ွာေဖြတိုက္ခိုက္သည္။ တိုက္က်ီးယားတိုက္သို႔ လာေရာက္တိုက္ခိုက္ရသည့္ တျခား အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုကား ထိုျမိဳ႕ထဲမွာ မင္မင္းဆက္ ဧကရာဇ္ေနာက္လိုက္တို႔၏ အဆက္အႏြယ္မ်ား ႐ွိေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

မန္က်ဴးတပ္ဖြ႔ဲသည္ တိုက္က်ီးယားတိုက္ကို ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၇၀ ျပည့္ႏွစ္မွစ၍ သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ တိုက္ခိုက္လာ၏။ ျမိဳ႕တြင္း႐ွိ ပန္းေသးမ်ားကလည္း အေသအလဲခုခံသည္။ တိုက္က်ီးယား က်ိဳက္႐ွိေခါင္းေဆာင္မွာ မားယင္ယွက္ႏွင့္ မားလင္လီတို႔ျဖစ္သည္။ တုိက္က်ီးယားက်ိဳက္သည္ ျမန္မာနယ္ေျမမွာ႐ွိေၾကာင္း သိပါလ်က္ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႔က နယ္ေက်ာ္ျပီး တိုက္လာ၏။ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႔ကိုဦးေဆာင္သူသည္ ယန္ယီြေခါ Yang Yu-Ko ျဖစ္သည္။ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႕သည္ေနာက္ဆံုး၌ ေျမေအာက္လမ္းတူး၍ ယမ္းျဖင့္ေဖာက္ခြဲမည့္ စစ္ဆင္နည္းသံုးလာသည္။ ေျမေအာက္လမ္းတူး၍ လူေသေကာင္ျမွပ္မည့္ အေခါင္းမ်ားကို တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး ထည့္သြင္းလိုက္၏။ မသိသူမ်ား သို႔မဟုတ္ အေဝးကျမင္သူမ်ားက လူေသေကာင္ေျမျမွပ္သျဂိဳလ္သည္ဟုထင္ၾကသည္။ စင္စစ္မွာကား ေခါင္းထဲမွာလူေသေကာင္ မ႐ွိ ယမ္းအျပည့္သာ႐ွိ၏။ ထိုအခါ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႔ထဲမွာ ပန္းေသး တပ္သားမ်ားလည္း႐ွိရာ ညအခါေတာင္ေပၚမွာ ေပ်ာ္ျမဴးေနျပီ။ ပန္းေသးစကားျဖင့္ ေတးသီခ်င္းဆိုလာသည္။ ေတးသီခ်င္းထဲမွာ “မၾကာမီ သင္းတို႔ေတြ က်ီးကန္းပမာတစ္ကြဲ တစ္ျပား ပ်ံသန္းေနရသကဲ့သို႔ ျဖစ္လာေတာ့မည္” ဟုထည့္သြင္းျပီး ဆို၏။ အေပၚယံအားျဖင့္ သူတို႔ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကပံုျပေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္မွ ပန္းေသးမ်ားအား ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္ၾကရန္ သတိေပးျခင္းျဖစ္သည္။ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႔သည္ ေခါင္းထဲ႐ွိ ယမ္းမ်ားကိုေဖာက္ခြဲရာ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္ျမိဳ႕႐ုိးျပိဳက်သြားေတာ့၏။ ပန္းေသးမ်ားစြာေသေက်ၾကသည္။ ေနာက္ေနာင္အခါ၌ ျမိဳ႔ေဟာင္းေနရာတြင္ ႐ြာသစ္ျပန္လည္ထူေထာင္ေသာအခါ ကိုးကန္႔သား စုန္းေ႐ွာင္လ်န္ဟု အမည္႐ွိသူ အိမ္ေဆာက္၊ ယာထြန္သည့္အခါ ေငြပိသာသံုးေလးရာခန္႔ တူးေဖာ္ရ႐ွိေၾကာင္း၊ အနည္းအက်ဥ္းတူးေဖာ္ရ႐ွိသူမ်ားလည္း မနည္းေၾကာင္းသိရသည္။ မန္က်ဴးတို႔က တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္ကို တိုက္ခိုက္သည့္အခါ၌ ကိုးကန္႔ႏြယ္ တစ္ခုလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္သူသည္ ယန္ေကာ္က်င့္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါပန္းေသးထဲမွာ မာလင္ယီြ Ma Lin Yu ဟုေခၚေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး႐ွိေၾကာင္း အထက္၌ဆုိခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ယူနန္ေဒသိယ စကားအားျဖင့္ မာလင္ယိြျဖစ္သည္။ မာလင္ယိြသည္ ပန္းေသးအၾကြင္းအက်န္မ်ားကိုဦးေဆာင္လ်က္ အေနာက္ဘက္သုိ႔ထြက္ေျပးရာ က်ာက်ိ႐ႈ Cha Tzu-Shu သို႔ေရာက္လာ၏။ ထိုမွ စန္ယွီး-ေယာင္း San Hsiao တဲင္မီ-ယင္ဖဲင္ Teng-mich peing သို႔ေရာက္လာသည္။ ထုိမွတစ္ဆင့္ ကြန္းလံု Kun Long သို႔ေရာက္၏။ ကြန္းလံုမွ ကန္႔မိုင္းခမ္းကိန္႔ႏွင့္ ဆို႔ခြန္႔သို႔ေရာက္ လာျပီးေနာက္ ဝနယ္ပန္ေတာင္ဘက္႐ွိ နမ့္ေပသို႔ေရာက္လာသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားမူကား ႐ွမ္းျပည္နယ္မွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကာ တိမ္းေ႐ွာင္သြား၏။ သို႔ရာတြင္အမ်ားစုက နမ့္ေပါ့သို႔ေရာက္လာသည္။ နမ့္ေပါ့သည္ ႐ွမ္းနာမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုစဥ္အခါ၌ ဝနယ္ေစာ္ဘြား၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေအာက္မွာ႐ွိ၏။ ဝနယ္ေစာ္ဘြား၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ပန္းေသးမ်ားသည္ ထိုနမ့္ေပါ့႐ြာမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကပါေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ နမ့္ေပါ့ကို ပန္လံုဟုေျပာင္းလဲေခၚေဝၚလာသည္။ ထိုပန္လံုဟူေသာ အမည္သည္ျပန္လည္စုစည္းျခင္းဟု အနက္ထြက္၏။

အဂၤလိပ္မွတ္တမ္းလာ ပန္လံု

ပန္လံုသည္ စံုမူ Son_Mu ေဒသ႐ွိ ပန္းေသးမ်ားၾကီးစုိးေသာ ေနရပ္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ၊ အိမ္အေရအတြက္ တျဖည္ဒျဖည္းတိုးပြားမ်ားျပားလာေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ အတိအက်အေရအတြက္မသိရေသးေၾကာင္း၊ ခန္႔မွန္းထားေသာအေရအတြက္လည္း ကြဲျပားၾကေၾကာင္း၊ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သံုးရာေက်ာ္႐ွိမည္က ေသခ်ာေၾကာင္း၊ အိမ္နံရံကို ရာဇမတ္၊ သို႔မဟုတ္ သစ္စက္မ်ားရက္ထားသည့္ကပ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ျပီး ႐ႊံ႕မံထားေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံထံုးျဖဴျဖင့္ သုတ္ထားေၾကာင္း၊ ေခါင္မိုးကိုျမက္ျဖင့္ မိုးထားေၾကာင္း၊ အိမ္တိုင္းမွာ ျခံစည္႐ုိးငယ္အတြင္း၌ ေဆာက္တည္ထား၍ မက္မံုသီးပင္ႏွင့္ သစ္ေတာ္သီးပင္စိုက္ထားေသာ သစ္သီးျခံ႐ွိေၾကာင္း၊ ႐ြာတြင္း၌ ျမင္းေသာက္ေရကန္ ႐ွိေၾကာင္း သို႔ရာတြင္ လူတို႔က ထိုေရကို မေသာက္သံုးႏုိင္ေၾကာင္း၊ ေရေကာင္းေရသန္႔ရ႐ွိေရးအတြက္ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ မ႐ွိေၾကာင္း ႐ြာပတ္လည္ ဆင္ေျခေလွ်ာ အရပ္မ်ားမွာ ဂႏုိင္ေတာမ်ား႐ွိေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ဘိန္းပင္စိုက္ပ်ိဳးရန္ ႐ွင္းထားေၾကာင္း၊ ပန္လံုသည္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၇၅ ခုႏွစ္ခန္႕ တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တာလီမွ ပန္းေသးပုန္ကန္မႈႏွိမ္နင္းျခင္းခံရျပီးေနာက္ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္လာသူမ်ားက တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မူလအခါ၌ ပန္ေသးမ်ားသည္သာေနထိုင္ရာ အရပ္ျဖစ္သည္ဟု ယံုမွားဖြယ္ရာ မ႐ွိေၾကာင္း သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ (ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ မတိုင္မီ) ႐ွမ္း-တရုတ္မ်ားႏွင့္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားလည္း႐ွိေနေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၀၀-၁ အတြင္း ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝေသာ အထက္ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ႐ွမ္းျပည္နယ္မ်ား ဦးေဆာင္က်မ္း The Gacetteer of Upper Burma (Myanmar) and The Shan States မွာေဖာ္ျပထား၏။ ပန္လံုမွပန္းေသးမ်ားသည္ တိုက္က်ီးယားက်ဳိက္မွ ေရြ႕ေျပာင္း ၀င္ေရာက္လာသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထိုစဥ္အခါ၌အဂၤလိပ္မ်ား မသိခဲ့ေခ်။ ပန္လံုမွာ ၀န္တင္လားေကာင္မ်ား အနည္းဆံုးတစ္ေထာင္ရွိေၾကာင္း တိုေတာင္းသည့္ ကာလအတြင္း ေနာက္ထပ္ အေကာင္တစ္ေထာင္ စုေပးႏုိင္ဖြယ္ ရွိေၾကာင္းအထက္ပါဦးေဆာင္းက်မ္း၌ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ပန္လုံျမဳိ႕စား

ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၆၀ ျပည့္ႏွစ္မွစ၍ ၀နယ္ေစာ္ဘြားက မာလင္ယီြ(သို႕မဟုတ္ယူနန္ေဒသိယစကားအားျဖင့္ မာလင္ယိ)ကို ပန္လံုျမဳိ႕စားအျဖစ္ခန္႔အပ္လိုက္သည္။ မာလင္ယီြ(သို႔မဟုတ္ မာလင္ယိ) ကြယ္လြန္ေသာအခါ ၎၏သားသည္ အသက္အရြယ္ ငယ္ေသးသျဖင့္ မာကူ-ေအာ္ယွင့္(သို႔မဟုတ္ ယူနန္ေဒသိယ စကားျဖင္႔မာကြယ္ယွင္႔) အား မာလင္ယီြ၏ သားအစား ပန္လံုေဒသကို အုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္။ဤအၾကာင္းကို အထက္ျမန္မာႏုိင့္ငံႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား ဦးေဆာင္က်မ္းမွာလည္းေဖာ္ျပထား သျဖင့္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္၌ မာေမတင္သည္ အရြယ္ မေရာက္ေသးေၾကာင္းးထင္ရွားသည္။ မာကူေအာ္ယွင့္(သို့မဟုတ္ မာကြယ္ယွင့္)လုပ္ၾကံခံရျပီးေနာက္ မာေမတင္သည္ အသက္ငယ္ေသးသျဖင့္ မာယြန္းအန္းအား မာေမတင္အစား နယ္ေျမကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္။

ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၉၃ ခုႏွစ္ တရုတ္-ျဗိတိသွ်နယ္ျခားေဒသ သတ္မွတ္ေရး အစည္းအေ၀းမွျပန္ေရာက္လာေသာ အခါ မာကူေအာ္ယွင့္(သို့မဟုတ္ မာကြယ္ယွင့္) သည္လုပ္ၾကံခံရျဖစ္သည္။ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၃၄-၅ အတြင္း မာေမတင္သည္ နယ္ေျမအုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကိုလက္ခံခဲ႔၏ ။ျမိဳ႕စားမာေမတင္သည္ ၀နယ္ ကြမ္ျပယ္ေစာ္ဘြား၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ လက္ဆက္ခဲ႔သည္။ ခရစ္ႏွစ္၁၉၃၅-၆ အတြင္း တရုတ္ျဗိတိသွ်နယ္ျခားေဒသ သတ္မွတ္ေရးေဆြးေႏြးရာ၌ ပန္လံုျမိဳ႕သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံဘက္မွာရွိေၾကာင္း၊ မာေမတင္က ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွရပ္တည္ျပီး ေျပာၾကားခဲ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ပန္လံုျမိဳ႕သားမ်ားသည္ ပန္ခုန္ရွိ အဂၤလိပ္ ၀န္ေထာက္ထံသို႕လည္းေကာင္း ၊ ‘၀’နယ္ နာယီြမင္းသားထံသို႕လည္းေကာင္း၊ အခြန္အတုပ္ေပးေဆာင္ရ၏ ။

ပန္လံုလူငယ္မ်ား ဖက္ဆက္ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္ျခင္း

ကမၻာမီးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ကူးစက္လာေသာအခါ ဂ်ပန္တပ္ဖြဲ႕သည္သံလြင္ျဖစ္ကိုကူး၍ ပန္လံုကိုသိမ္းပိုက္ထားသည္။မာေမတင္၏သားျဖစ္သူ မာကြမ္းေကြ႕သည္ ပန္လံုလူငယ္မ်ားကို စည္ရုံးျပီး ဂ်ပန္တို႕ကို တိုက္ခိုက္ခဲ႔သည္။ တစ္ေန႕ႏွင့္တစ္ညလံုး တိုက္ခိုက္ျပီးေနာက္အင္အားမမွ်ႏွင့္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ မျပည့္စံုေၾကာင့္ ေလးဘက္ေလးတန္ ေတာေတာင္ထဲသို႔ ဆုတ္ခြာသြားသည္ရသည္။ ဂ်ပန္တပ္ဖဲြ႕သည္ျမိဳ႕ထဲ၀င္လာျပီး လုယက္ရုံမွ်မက ရြာတစ္ရြာလံုးကို မီးရႈိ႕ပစ္သည္။ယခုအခါ၌ ဗလီေက်ာင္းသာက်န္ေတာ့၏ ။

ယူနန္မွ တရုတ္ျဖဴတပ္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ျပန္ျခင္း

စစ္ၾကီးျပီးေနာက္ေလးဘက္ေလးတန္ ေတာေတာင္အရပ္၌ တိမ္းေရွာင္ခဲ႔ေသာ ပန္းေသးမ်ားသည္စစ္ၾကီးျပီးဆံုးျပီးေနာက္ ပန္လံုေဒသသို႔ျပန္ေရာက္ျပီး အိမ္ရာကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေတာ႔၏ ။သို႔ရာတြင္ မၾကာမီမွာ လီ၀င္ဟြမ္႔ဦးစီးေသာ ယူနန္တပ္ဖဲြ႕သည္ ပန္လံုသို႕၀င္ေရာက္လာျပီး ရြာသူရြာသားထံႏွင့္ေၾကးေငြးႏွင့္ ရိကၡာေတာင္းသည္။ ယူနန္နယ္ရွိ တရုတ္ျဖဴတပ္သည္ ဗဟို အစိုးရတပ္ဖဲြ႕ႏွင့္ယူနန္တပ္ဖဲြ႕ဟူ၍ ကဲြျပားသည္။ ပန္လံုရြားသားတို႕ကလည္း မခံမရပ္ႏုိင္သျဖင္႔လီ၀င္ယြမ့္ တပ္ဖဲြ႕ကိုေတာ္လွန္ေတာ့၏ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေနထိုင္ျပီးေနာက္ အသစ္တစ္ဖန္ တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ အိမ္ရာမ်ားကို ယူနန္တပ္ဖြဲ႕က မီးတိုက္ဖ်က္ဆီးလိုက္သည္။ ထိုအခါမွစ၍ ပန္လံုမွ ပန္ေသးမ်ားသည္ ေဘးကင္းရာ အရပ္ရပ္သို႔ တစ္ကြဲတစ္ျပား ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေတာ့သည္။

နိဂံုး

အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ေသာ္ ပန္လံုမွ ပန္းေသးမ်ားသည္ ပန္လံုမွာအေျခက်ေနထိုင္ခဲ့သျဖင့္ ပန္လံုပန္းေသးဟု ၏ေခၚေဝၚလာေၾကာင္း သိသာထင္႐ွား၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုသူမ်ားလက္ဦး ပထမအေျခစိုက္ေနထိုင္ရာ အရပ္သည္ ပန္လံုမဟုတ္ေခ်။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၇ ရာစုအလယ္ပိုင္း၌ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျမန္မာေညာင္ရမ္းေခတ္ ျပည္မင္း လက္ထက္၌ သူတို႔သည္ ကိုးကန္႔နယ္႐ွိ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္ Tai Chia Chia ႏွင့္ အနီးတစ္ဝိုက္၌ အေျခစိုက္ေနထိုင္ခဲ့၏။ ယခုထက္တိုင္ေျမပံုမွာ ဤေနရပ္ အမည္ထင္႐ွားစြာ႐ွိသည္။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉ ရာစု အလယ္ပိုင္းေရာက္ေသာ္ မန္က်ဴးတပ္ဖြဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ တိုက္က်ီးယားက်ိဳက္မွ က်ာက်ီ႐ူ ထိုမွ ကြမ္းလံုသို႔ေရာက္လာျပီး ေနာက္ဆံုး၌ ပန္လံုသုိ႔ေရာက္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သူတို႔ထဲမွ အခ်ိဳ႔ေသာ သူမ်ားသည္ ယခု႐ွမ္းျပည္နယ္၌ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ေနထိုင္လာခဲ့ရာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္ခန္႔႐ွိျပီျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ား၏ ဘိုးေဘးမ်ားမူကား ၁၉ ရာစုအလယ္ပိုင္းက ဝင္ေရာက္လာသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မည္သူက ေစာသည္။ မည္သူကေနာက္က်သည္ဟု အတိအက်ခြဲျခားရန္ မလြယ္ေတာ့ေခ်။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ပန္လံု ပန္ေသးမ်ားသည္ ပန္လံုေဒသ၌ အနည္းဆံုး မ်ိဳးဆက္သံုးဆက္ three generations ခန္႔ေနထိုင္လာခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာႏိုင္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္ေတာ္က သမိုင္း သုေတသီတို႔ ေစာင့္စည္းရမယ့္ က်င့္ဝတ္အတိုင္း ဆႏၵာဂတိ မလိုက္စားဘဲ ဤသမိုင္းျဖစ္စဥ္အက်ဥ္းကို ေရးသားပါသည္။ အမွားအယြင္း႐ွိလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ျပီး ညႊန္ျပပါရန္ အနူးအညႊတ္ပန္ၾကားပါသည္။

(6 photos)