ပုရိသ

ဒီဇင္ဘာ ၁၇ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
ၾကည္စင္ခ ေရးသည္။

ကၽြန္မဘဝတြင္ ပတ္ဝန္းက်င္ေဒသအရေရာ မိ႐ုိးဖလာ ယဥ္ေက်းမႈအရပါ ေယာက်ၤားမ်ားသည္ မိန္းမမ်ား ထက္ျမတ္သည္၊ သာသည္ဟု အျမဲၾကားခဲ့ရဘူးပါသည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကပင္ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးအား ေျခေထာက္ျဖင့္တို႔၍ စကားမေျပာရပါ။ ေက်ာ္ခြသြားမိလွ်င္ အျမဲဆူခံထိပါသည္။ သူ႔ေဘာင္းဘီ၊ အက်ီၤကစ၍ ေက်ာ္ခြ၍မရပါ။ ဒီလိုႏွင့္ပင္ ကၽြန္မ၏ဘဝတြင္ ေယာက်ၤားမ်ားက မိန္းမမ်ားထက္ ပို၍သာေနသည္ဟု အလိုလိုထင္ျမင္ယူဆေနခဲ့သည္။

ဗုဒၶဘာသာတြင္ အမ်ိဳးသားမ်ားသာ ဘုရားျဖစ္ခြင့္ ႐ွိျခင္းကလည္း ထိုအယူအဆကိုပို၍ ခိုင္မာေစခဲ့သည္။ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား၊ လူခြန္အားအရေရာ ေယာက်ၤားမ်ားသည္ မိန္းမမ်ားထက္သာလြန္ၾကသည္။ ထိုထဲတြင္ အနစ္နာခံမႈမ်ား မ်ားစြာပါဝင္ေလသည္။ မိသားစုတစ္ခုတြင္လည္း အိမ္ေထာင္ဦးစီး အေဖမ်ားကိုသာ တစ္မိသားစုလံုးက ႐ုိေသေလးစား ဂ႐ုျပဳေနထိုင္ခဲ့ၾကေပသည္။

ကၽြန္မႏွင့္နီးစပ္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းအားလံုးက ထိုအယူအဆကို ေက်နပ္စြာပင္ လက္ခံခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မ ညီမဝမ္းကြဲေလး အိမ္ေထာင္က်ေသာအခါ ထိုအယူအဆကို ေသြဖီခ်င္လာသည္။ ေယာက်ၤားမ်ားကို မေလးစားခ်င္ေတာ့ေပ။ ညီမ၏ အမ်ိဳးသားမွာ မရခင္က လိမ္မၼာေရးျခား႐ွိေသာ လူငယ္ေလး တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ညီမ၏ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကံတရားေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ထိုလူငယ္ေလးသည္ အိမ္ေထာင္က်ျပီးေသာ အခါမွစ၍ အရက္ေသာက္တတ္လာသည္။ ထိုမွစ၍ ၾကက္တိုက္၊ ဖဲ႐ုိက္ ေနာက္ဆံုးမိန္းမႏွင့္ ရန္ျဖစ္လွ်င္ပင္ လက္ပါတတ္လာသည္။ မိန္းမမွာ သူကေယာက်ၤားပဲ မူးတုန္းလုပ္တာ ဟူေသာသေဘာျဖင့္ အျမဲျငိမ္ခဲေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဝင္ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း အေမကသူမ်ား အိမ္ေထာင္ေရးဟူ၍ တားျမစ္ထား၍သာ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပ။

သူငယ္ခ်င္း အိမ္ေထာင္က်ေသာ္လည္း သူ႔အမ်ိဳးသားကဝင္ေငြေတာ့႐ွာေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ သူႏွင့္လားလားမွမဆိုင္သလိုေနသည္။ ယခုေခတ္ႏွင့္ ယခင္ေခတ္ ကြာသလားေတာ့ မေတြးတတ္ေတာ့ျပီ။ ထိုအေျခမ်ိဳးကိုေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ ကၽြန္မသည္ ေယာက်ၤားဆိုသည္မ်ားကို အထင္မၾကီးခ်င္ေတာ့ေခ်။ ေလးစားခ်င္စိတ္လည္းကုန္ခန္းေနေလသည္။

ကၽြန္မ၏ ထိုျဖစ္ေနေသာ စိတ္ဓာတ္အင္အားပို၍ ခိုင္မာေအာင္ကူညီေပးသည့္ အေထာက္အပံ့က႐ွိေနေလသည္။ လိုင္းကားမ်ားတိုး၍စီးရေသာ ယေန႔ေခတ္တြင္ ထိုအနစ္နာခံေသာ အမ်ိဳးသားမ်ားကို မေတြ႔သေလာက္႐ွားပါးရျခင္းျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ အျပိဳင္ေနရာလုရမွာကိုပင္ မ႐ွက္တတ္ၾကေသာ ေယာက်ၤားမ်ားကို ေန႔တိုင္းလိုလိုပင္ ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။

ဒီေန႔အလုပ္သြားရင္း လိုင္းကားေပၚတြင္ ၾကံဳခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္အား ကၽြန္မ၏စိတ္အစဥ္တြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ရမည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ထံုးစံအတိုင္းလိုင္းကားကၾကပ္ပါ၏။ လူမ်ားကလည္း စပါယ္ယာ တိုးခိုင္းတိုင္း တိုးရပါသည္။ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမအားလံုး တန္းတူပင္ တိုးၾကပါသည္။ ထိုထဲတြင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင ္အမ်ိဳးသမီးပါလာသည္ကို သတိထားမိပါသည္။ ကိုယ္ကလဲ မတ္တပ္မို႔မကူညီအားပါ။ သူ႔ၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္ေလး ႏြမ္းေနပါတယ္။ ထိုင္ခံုမ်ားတြင္လည္း မည္သူကမွ်ထမေပးၾကေခ်။ ကားကၾကပ္သည္ကိုး။ ကားကျမိဳ႕ထဲ ဆူးေလမွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ထိုကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးကေ႔႐ွကထိုင္ခံုမွ လူကဆင္းဖို႔ဟန္ျပင္ေနပါသည္။ ကၽြန္မလည္းၾကည့္၍ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးအတြက္ ဝမ္းသာသြားသည္။ သူေနရာရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္မွတ္တိုင္ေရာက္၍ ထိုင္ခံုမွလူကထျပီးမေမွ်ာ္လင့္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကျဖစ္၍လာသည္။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးေဘးတြင္ က်န္႐ွိေနသာ လူလတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသားသည္ ထိုေနရာကိုလ်င္ျမန္စြာ ဖ်က္ကနဲဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ကိုယ္ဝန္သည္ သည္ အံ့ၾသတၾကီးၾကည့္ေနေလသည္။ သူမတင္မက ထိုအနီးနားတြင္႐ွိေသာ ခရီးသည္အားလံုးကလည္း ထိုလူအားၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ထိုသူသည္ မ်က္ႏွာေျပာင္စြာပင္ ဆက္လက္၍ ေပကပ္ထိုင္ေနေလသည္။ လိုင္းကားကလည္း မိမိလိုရာကို ဆက္လက္၍ထြက္ခြာေလသည္။ ကၽြန္မကေမာ္တင္ေရာက္၍ ဆင္းခဲ့ေလသည္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ား  ကိုယ္ဝန္သည္အမ်ိဳးသမီးကိုပင္ေနရာ လုစီးခဲ့ေသာ ထိုအမ်ိဳးသားအား မည္ကဲ့သို႔ေသာစိတ္ျဖင့္ ေလးစား၍ရပါအံ့နည္း။